Ένας έντονος διάλογος, μεταξύ των εργαζομένων, προέκυψε προχθες στο blog του Εκπροσώπου των Συντακτών της “Ελευθεροτυπίας” σε ανάρτηση που ενημέρωνε για τις προτάσεις της Χ.Κ.Τεγόπουλος προς τους εργαζόμενους. Πρόκειται για τοποθετήσεις συναδέλφων που δημοσιεύθηκαν στα «σχόλια», διαμετρικά αντίθετες, που αξίζει να διαβαστούν, όχι μόνο γιατί αυτές θα διατυπωθούν και στην αυριανή, εξαιρετικά καθοριστική, γενική συνέλευση των εργαζόμενων στην «Ελευθεροτυπία».
Κυρίως, γιατί αυτή τη χρονική στιγμή κάποιοι συνάδελφοι προσπαθούν να σώσουν το τομάρι τους με τον μόνο γνωστό τρόπο που υπάρχει, αυτόν της διατεταγμένης υπηρεσίας προς την εργοδοσία, και κάποιοι άλλοι παραδίδουν μαθήματα αξιοπρέπειας.
Δεδομένης και της (μια από τα ίδια) γραπτής πρότασης της Μάνιας, που «έσκασε» αργά χθες βράδυ, επιλέξαμε και παραθέτουμε το «σχόλιο της συναδέλφου Α.Π.:
ΕΓΓΥΗΣΗ Ή ΤΥΡΑΚΙ ΜΕ ΤΡΥΠΕΣ;
Δηλαδή, τώρα που -απ’ όλα όσα προτείνει η ιδιοκτησία- εγώ καταλαβαίνω πως ζητάει να ξεβρακωθούμε ακόμα περισσότερο απ’ όσο μας ζητούσε τον Γενάρη, πριν από το 1ο δικαστήριο, χωρίς να μας δίνει και καμιά εγγύηση πως δεν… θα πουντιάσουμε, είμαι βολεμένη ή αναξιοπρεπής;
Χρωστάω νοίκια, λογαριασμούς, μου έκοψαν τη θέρμανση, πήρα φαγητό πολλές φορές από φίλους που ζουν ανάλογα μ’ εμάς (επισφαλώς εργαζόμενοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι «τυχεροί» με γονείς ακόμα εν ζωή), πήγα σε συσσίτια… Αλλά με το ξεροκόμματο του μισού μισθού δεν παραμυθιάζομαι. Τι είμαι, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;
Ναι, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μου ούτε από πείνα ούτε από κρύο: η κόρη μου ζει ως β’ κατηγορίας πολίτης στην Ολλανδία και δουλεύει σκληρά, αλλά δεν ανησυχώ για την ώρα… εκεί δεν θα φτάσουν σε τόσο άγρια κατάσταση τα πράγματα, μάλλον θα επιβιώσει — έστω και ζορισμένα. Κι ο γιος μου γλίτωσε από την κρίση, δε ζει πια. Ναι, δεν ανησυχώ για τα παιδιά μου… Είμαι, άραγε, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;
Ανησυχώ, ωστόσο, για το Χρηστάκη από δίπλα, που έχει μόνο τη γιαγιά του, και ό,τι φαγητό εξοικονομούμε στην πολυκατοικία πρώτα σ’ αυτούς βγάζουμε μερίδα, μετά στον άρρωστο του 1ου ορόφου κι ύστερα όσο περισσέψει μοιράζεται στους παππούδες. Ανησυχώ για τον Τάσο τον οικοδόμο στη Μαυρομιχάλη, που έχει να δει μεροκάματο από τον περασμένο Μάρτη και μαζεύει κουρέλια και χαρτόνια μ’ ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ και τα πουλάει 50 λεπτά τα 5 κιλά – όταν δεν τσακώνεται με τους άγνωστους «συναδέλφους» του για μια κούτα, για ένα πανί…
Δεν ανησυχώ τόσο για τα ανοιγμένα κεφάλια των άνεργων νέων, των χωρίς σύνταξη ηλικιωμένων, των μανάδων που τα παιδιά τους λιποθυμάνε από πείνα στο σχολείο, αυτών που παραπέμπονται με εξοντωτικές κατηγορίες έπειτα (συχνότατα και πριν) από κάθε διαδήλωση… όσο με τρομάζει η λιτανεία των λαμπαδοκρατούντων «διανοουμένων» μπροστά από ένα καμένο (ιστορικό) κτήριο του Τσίλερ. Το ίδιο όπως με τρομάζει και η απουσία χιλιάδων συνανθρώπων μου από τους δρόμους κάθε μέρα, το ίδιο όπως με τρομάζει που δεν προχωρήσαμε ακόμα σε καταλήψεις δημόσιων κτηρίων σε όλο το κέντρο, σε δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων νοσοκομείων σε κάθε πόλη, σε συσσίτια για κάθε τετράγωνο, για όλες τις γειτονιές.
Γι’ αυτά ανησυχώ και τρομάζω. Που παραμένουμε στην παλιότερη νοοτροπία τού «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», που νομίζουμε ακόμα πως μ’ ένα 600άρικο σήμερα (κι αυτό αμφίβολο) θα καλύψουμε το έλλειμμα 7 μηνών. Που κανιβαλίζουμε μεταξύ μας όταν φανταζόμαστε ότι η επιχείρηση μπορεί να επιβιώσει με όσα τάζει η εργοδότρια χωρίς να λογαριάζει τις τράπεζες, αρκεί να φύγουν οι μισοί από μας! Που αρνιόμαστε να δούμε πώς «ζούνε» οι συνάδελφοι των οποίων οι εργοδότες έχουν ήδη υπαχθεί στο άρθρο 99.
Τρομάζω και ανησυχώ, εξίσου, γιατί η κ. Μαριάνθη καταφέρνει να διχάζει (έτσι όπως τη διδάσκει η τάξη και η θέση της) τους εργαζόμενους της επιχείρησης πετώντας δολώματα, κι αυτά διά λόγου μόνο — ίδια όπως οι ελίτ της Ευρώπης μπερδεύουν τους λαούς χωρίζοντάς τους σε κατηγορίες δουλευταράδων και τεμπέληδων…
Πόσο βολεμένη ή αναξιοπρεπής είμαι που θεωρώ τις προτάσεις της Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ύπουλες και διχαστικές; Το ανέλυσαν ήδη με απόλυτη επάρκεια αρκετοί συνάδελφοι παραπάνω.