Ελλείψει σοβαρότητας ανθεί η ανοησία

Κάπου στο χρόνο και όχι αθώα χάνεται η σημασία των λέξεων. Οι λέξεις και οι έννοιες ζευγαρώνουν ξανά συνήθως παρουσία συγγραφέων, δημοσιογράφων και λοιπών χειριστών της γλώσσας. Όλα και όλοι συμμετέχουν με την σειρά τους στην καταγραφή της ιστορίας και ίσως λιγότεροι στη δημιουργία της. Κάποιοι κατασκευάζουν την κοινή γνώμη, ύστερα την επικαλούνται και στο τέλος ενεργούν στο όνομα της. Θέτοντας αυτά σαν αξιώματα ενός συστήματος που μας περιβάλλει (καπιταλιστικό), κρίνουμε μετόχους στο παιχνίδι χαρακτηρισμών και στην προσπάθεια περιθωριοποίησης ενός πολιτικού χώρου την δημοσιογραφική κοινότητα, που σε μεγάλο της βαθμό με χρήση της υπερβολής συνδράμει στην ιδεολογική καταστολή.

΄Έτσι, για να κάνουμε χρήση μιας παράξενης σημειολογικά φράσης, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βλέπουμε στο εξώφυλλο της Καθημερινής να μιλάνε για θρασύτατη επίθεση τρομοκρατών στο κέντρο των Αθηνών- ενώ περιγράφουν μια επίθεση σε πολιτικό γραφείο υφ. Δικαιοσύνης. Την ίδια επίθεση θα την χαρακτήριζαν ανάλογα με την χρονική περίοδο και τον ιδεολογικό πόλεμο που ασκούν ως έργο κουκουλοφόρων- είτε ως έργο γνωστών-αγνώστων, σπανιότερα αναρχικών ή αντί-εξουσιαστών (προ έτους ίσως). Η κάθε περίοδος δείχνει να έχει τον δικό της σχεδιασμό, άλλοτε την σύγχυση της πολιτικής ταυτότητας του αντιπάλου, άλλοτε την εγκληματοποίηση του αλλά την καθαρή του εικόνα. Παρόλα αυτά χρησιμοποιείται από τη μεγάλη αυτή εφημερίδα ο όρος τρομοκρατών για μια επίθεση που δεν περιλαμβάνει πολλά μέσα που έχουμε συνηθίσει να περιγράφονται ότι χειρίζονται “τρομοκράτες”. Δεν έχουμε βόμβα, πιστόλι, και από πλευρά αποτελεσμάτων νεκρούς ή εμπρησμούς και πανικό. Η έννοια του τρομοκράτη μεταλλάσσεται με το χρόνο, κάποτε ήταν οι αλλόθρησκοι ύστερα οι κομμουνιστές, μετά ξανά οι αλλόθρησκοι και τώρα παράλληλα με όλους τους αλλόχρωμους βρίσκεται και ο εσωτερικός εχθρός. Κατ’ ουσίαν όποιος βρίσκεται στην αδυναμία να προβάλλει τον εαυτό του, και διαφέρει ή έχει άλλο πολιτικό πρόταγμα-ιδέες, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκράτης, αρκεί να υπάρχει συμφέρον από αυτό. Στην παρούσα φάση- σε περίοδο κρίσης (οικονομικής και συστημικής) και εμπορίου ανασφάλειας και ασφάλειας- τάξης, κοινωνικοί-πολιτικοί χώροι παρουσιάζονται εγκληματικοί, με απώτερο στόχο να χαθούν τα όποια τους κοινωνικά ριζώματα και η κοινωνία που γρήγορα θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα, που περιγράφονται γλαφυρά, να μην βρίσκει τα εργαλεία να αντιδράσει, να έχει πρότερα πειθαρχήσει. Σημασία έχει για την εξουσία να κατοχυρωθεί εκ νέου ο κατακερματισμός της κοινωνίας και η αλλοτριωμένης φύσης διάθεση για έλλειψη αλληλεγγύης.

Εκείνοι που αρέσκονται να συμμετέχουν σε κυνηγητικά παιχνίδια (από εκείνα που αρέσουν στο υπουργό του Προ.Πο.), είναι γνωστοί σε όσους διαβάζουν πολιτικά την ιστορία, και είναι εξίσου γνωστοί και οι τίτλοι του εφιάλτη που τους έχουν αποδοθεί μέσα στα χρόνια. Θα θέλαμε όμως να πούμε ότι ο ανόητος αυτός τίτλος, δημιουργεί επιπλέον επικίνδυνα ζητήματα. Όταν χάνεται το μέτρο των χαρακτηρισμών- χάνεται και το μέτρο αντιμετώπισης τους- και προκαλείται επιπρόσθετη ένταση με αβέβαια και επικίνδυνα αποτελέσματα. Επίσης όταν χάνεται το μέτρο της περιγραφής τότε μια πιο σύνθετη εικόνα ίσως να περιγράφεται ακόμα πιο δύσκολα. Πάντως μια αναζήτηση της σημασίας του τρόμου ίσως να βοηθούσε…