Τα ειδησεογραφικά sites/portals ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια πάνω στο μουντό έδαφος της κρίσης των (παραδοσιακών) ΜΜΕ και της ταυτόχρονης ολομέτωπης επίθεσης των αφεντικών στις εργατικές κατακτήσεις. Σ’ αυτά, ο τρόπος εργασίας γίνεται όλο και πιο σύγχρονος στις (αλλοτριωτικές) απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής, αλλά το μοντέλο του εργαζομένου παραπέμπει σε μισθωτό σκλάβο του 19ου αιώνα, που δουλεύει εξαντλητικά ωράρια για μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας.
Μόνο μια οικτρή μειοψηφία εργαζομένων αμείβεται με βάση τις συμβάσεις των συνδικαλιστικών ενώσεων των συντακτών. Από τους υπόλοιπους, οι πιο «τυχεροί» έχουν σύμβαση ΙΚΑ, οι πιο πολλοί δουλεύουν ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» με «μπλοκάκι», αρκετοί δουλεύουν ανασφάλιστοι με «μαύρα» μηνιάτικα, και δεν είναι λίγοι αυτοί που δουλεύουν τελείως απλήρωτοι ως «μαθητευόμενοι» στο «μαγικό κόσμο» της δημοσιογραφίας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, που δεν έχει υπογράψει κάποια συλλογική σύμβαση, οι μισθοί κυμαίνονται από 300 ως 700 ευρώ, ενώ τα ωράρια εργασίας μπορούν να φτάσουν και τις 12 συνεχόμενες μέρες εργασίας με 4 μόνο ρεπό τον μήνα, συν υπερωρίες και δουλειά από το σπίτι, και με αργίες – απεργίες να αποτελούν άγνωστες λέξεις.
Η δουλειά χωρίς συλλογική σύμβαση, η «παράνομη» «μαύρη εργασία» και το «νόμιμο» «μπλοκάκι» υπηρετούν την ανάγκη των αφεντικών να μεγαλώνουν τα κέρδη από την υπερεργασία μας. Μας κλέβουν έμμεσο μισθό από τα ένσημα που δεν μας κολλάνε. Μας κλέβουν άμεσο μισθό από τις υπερωρίες τη νύχτα, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες που δεν μας τις πληρώνουν παραπάνω, όπως και από τα επιδόματα που δεν μας δίνουν. Μας κλέβουν χρόνο ζωής και υποτιμούν την αξιοπρέπεια μας μέσω των εξαντλητικών ωραρίων και των συνεχόμενων ημερών εργασίας χωρίς ρεπό.
Τέλος, μας απαγορεύουν τον συνδικαλισμό, με την απειλή της απόλυσης να καραδοκεί απέναντι σε κάθε ατομική μας άρνηση να γίνουμε πειθήνια ρομπότ που απλώς θα κάνουν copy-paste τη φωνή των αφεντικών. Βέβαια, για την έλλειψη συνδικαλιστικών δικαιωμάτων φέρουν μεγάλη ευθύνη και οι κάθε λογής εργατοπατέρες που, κρατώντας τις πόρτες των σωματείων κλειστές σ’ εμάς τους επισφαλώς εργαζόμενους, απολαμβάνουν ως συντεχνία τις εισφορές από το αγγελιόσημο και τα αγαθά της αργομισθίας.
Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση να γινόμαστε απεργοσπάστες απέναντι στις απεργίες που κηρύσσουν τα κλαδικά σωματεία (γραφειοκρατικά και μη) για την προάσπιση αυτού που και εμείς χρειαζόμαστε: της συλλογικής σύμβασης. Η μόνη λύση είναι o μακροχρόνιος αυτόνομος αγώνας, η συλλογική μας αυτοοργάνωση έτσι ώστε να καταφέρουμε να απεργήσουμε, για να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε τα αυτονόητα που προσπαθούν να αφαιρέσουν και από τους υπόλοιπους εργαζόμενους του κλάδου.
Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ βρίσκονται σε αναβρασμό και προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις με χαρακτηριστικά διαρκείας, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε κι εμείς τις πρώτες μας συναντήσεις και να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τη γενικευμένη απεργοσπασία που ετοιμάζουν τα αφεντικά στα site/portals που δουλεύουμε. Αν η απεργία ως ατομική επιλογή οδηγεί στην απόλυση, η απεργία ως συλλογική κατάκτηση μπορεί να οδηγήσει στην ικανοποίηση των αιτημάτων μας.