Απεργία στο χώρο του βιβλίου στις 8 Ιουνίου

Εδώ και ένα χρόνο, από την εφαρμογή του περιβόητου Μνημονίου, κυβέρνηση, αφεντικά, Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα και τη ζωή μας. Οι εργοδότες, αξιοποιώντας τους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση, με τη συναίνεση ΝΔ και ΛΑΟΣ, μείωσαν τους μισθούς μας, καθυστερούν την καταβολή τους, άλλαξαν τις συμβάσεις εργασίας με βλαπτικές μεταβολές στους όρους τους, πετσόκοψαν τα δικαιώματα μας στην ασφάλεια και την περίθαλψη, κατάργησαν ουσιαστικά το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση, στέλνουν καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και μας τρομοκρατούν όλους με την απειλή της απόλυσης.

Μεγάλες επιχειρήσεις, που όχι μόνο δεν “είναι για κλείσιμο” αλλά επεκτείνονται, εργοδότες που μπορεί να έχουν πτώση του τζίρου, αλλά εξακολουθούν να έχουν κερδοφορία, βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος να μειώσουν το κόστος τους και όταν λένε κόστος εννοούν πάντα το εργατικό. Οι πρόσφατες στατιστικές των Επιθεωρήσεων Εργασίας δείχνουν ότι περισσότερες από 10.000 συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε μερικής ή εκ περιτροπής εργασία, εντός του πρώτου διμήνου του έτους. Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής αυξήθηκαν κατά 2.725% με μονομερή απόφαση του εργοδότη. Την ίδια στιγμή οι φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Τα παραδείγματα στο χώρο του βιβλίου δεν είναι λίγα: ο Παπασωτηρίου την ίδια ώρα που ετοιμάζεται να ανοίξει καινούργιο κατάστημα, προχωρά σε μειώσεις μισθών και ωραρίων και σε μονομερή εκ περιτροπής εργασία. Ο Ελευθερουδάκης εγκαινιάζει καινούργιο κατάστημα ίδιας έκτασης με το οκταώροφο της Πανεπιστημίου αλλά με τους μισούς εργαζόμενους – αφού έχει ήδη κάνει 18 απολύσεις από την αρχή του χρόνου! Την ίδια στιγμή αρνείται να εφαρμόσει την κλαδική σύμβαση του βιβλίου. Ποιός σας είπε ότι ο Ελευθερουδάκης πουλάει βιβλία; Προφανώς είναι οπωροπωλείο και δεν το έχουμε καταλάβει… Η λίστα όμως δεν τελειώνει εδώ: Metropolis, Αντ. Σάκκουλας, εκδ. Ίων, Φλωράς, εκδ. Κέρκυρα, Λιβάνης, Σαββάλας προχωρούν σε καθυστερήσεις πληρωμών των μισθών (με αποκορύφωμα το Σάκκουλα που ξεπερνά τους έξι μήνες), απολύσεις και βλαπτικές μεταβολές στους όρους και τις συνθήκες δουλειάς. 

Κι όλα αυτά τη στιγμή που έρχεται νέο τσουνάμι μέτρων απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα. Νέο Μνημόνιο και ένα ακόμα βάρβαρο πρόγραμμα διάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικής συνοχής. Το “Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας” θα μετατρέψει τους εργαζόμενους σε δουλοπάροικους. Αντί για μισθούς θα έχουμε επιδόματα ελεημοσύνης. Και μαζί με αυτά θα έρθουν το κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων, το μαζικό ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας, από την ενέργεια ως τον αέρα και τα νερά, και από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ως τα νησιά και τα δάση.

Ας μην έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα σωθεί ο καθένας μόνος του. Όλα αυτά τα χρόνια οι εργοδότες αύξαναν την κερδοφορία τους στις πλάτες των εργαζομένων. Τώρα περιφρουρούν τα κέρδη τους συνθλίβοντας τους μισθούς και πετώντας εργαζόμενους στο δρόμο. Το δικό τους όπλο είναι ο εκφοβισμός για τους “δύσκολους καιρούς” που “περνάμε”. Μόνο που δεν είμαστε συνεργάτες, δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, για αυτό και δεν θα γίνουμε η λεία στα επιχειρηματικά τους σχέδια.

Στον ατομικό μονόδρομο της σιωπής που τους βολεύει εμείς αντιπαραθέτουμε την ενότητα και την αλληλεγγύη μας. Ανοίγουμε τα ζητήματα στους χώρους δουλειάς, οργανώνουμε συνελεύσεις, συζητάμε συλλογικά τη στάση και την αντίστασή μας. Τέρμα στην ανάθεση, τη διαμεσολάβηση και την εκπροσώπηση! Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι τα δικά μας όπλα!

Οι εμπειρίες από μια σειρά χώρων (Ελευθερουδάκης, Παπασωτηρίου) δείχνουν ότι η συλλογική αντίσταση των εργαζομένων έχει αποτέλεσμα. Ο Ελευθερουδάκης υποχρεώθηκε να καταβάλλει επιδόματα – σε όσους τα διεκδίκησαν – μετά τη διαμαρτυρία και τη συλλογική προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας, ενώ συνεχίζεται ο αγώνας για την επαναπρόσληψη του συναδέλφου Χ. Αρμπιλιά. Στον Παπασωτηρίου οι εργαζόμενοι έχουν κινηθεί και νομικά για την κατάργηση των ατομικών συμβάσεων πείνας.

Επιλέγουμε την αγωνιστική συλλογική διέξοδο, ενισχύουμε το σύλλογο που μπορεί να είναι συλλογικός οργανωτής και όπλο στα χέρια των εργαζομένων του κλάδου μας.

Γνωρίζουμε όλοι ότι η δύναμη της κυβέρνησης και των εργοδοτών – αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι – οφείλεται στη δική μας αδυναμία, στο ότι δεν σηκώνουμε τα χέρια μας σαν μια γροθιά. Προσπαθούν να μας διασπάσουν, να μας πείσουν ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ως πότε θα ανεχόμαστε την τρομοκρατία και την κοροϊδία; Ως πότε θα συμβιβαζόμαστε με την παραίτηση και την υποταγή;

Να διαλέξουμε το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα, το μόνο δρόμο για τη διασφάλιση των συμφερόντων μας, για την επιβίωσή μας. Για να μη γίνει ακόμα πιο μαύρη η ζωή όλων, ντόπιων και μεταναστών. Εργαζόμενοι και άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες εργάτες, “μόνιμοι” και ελαστικά απασχολούμενοι να δημιουργήσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία και τις γειτονιές, μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα. Να γυρίσουμε την πλάτη στις υποταγμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, να ανταποκριθούμε στην επείγουσα αναγκαιότητα για αγώνες αντίστοιχους με την ιστορική εποχή που ζούμε.

Να κάνουμε την οργή μας για τα δισεκατομμύρια που χαρίζουν στο κεφάλαιο, την αγανάκτηση για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, δύναμη κρούσης ενάντια σε κάθε ντόπιο και ξένο αφεντικό. Να κάνουμε την οργή μας δύναμη σύγκρουσης και ανατροπής. 

–  ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ