Category: Uncategorized

Όπως επισημάναμε στο προηγούμενο κείμενο μας το επιστημονικό πεδίο των μαθημάτων της δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο της διδακτορικής της διατριβής. Στην εισαγωγή κιόλας της εισήγησης προσδιορίζεται το γνωστικό αντικείμενο της υποψήφιας καθηγήτριας, που
είναι η έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία:
Παρακάτω οι εισηγητές της έκθεσης συμπεραίνουν ότι η Παναγιωταρέα -όλως τυχαίως(!)- διαθέτει διδακτορικό δίπλωμα στο αντικείμενο της προκηρυχθείσας θέσης.

Παρακάτω οι εισηγητές της έκθεσης συμπεραίνουν ότι η Παναγιωταρέα -όλως τυχαίως(!)- διαθέτει διδακτορικό δίπλωμα στο αντικείμενο της προκηρυχθείσας θέσης.

Πως ακριβώς συνδέεται η κοινωνική, οικονομική και διοικητική συγκρότηση των Κυδωνιών με τα ”δημοσιογραφικά” μαθήματα που διδάσκει στη σχολή, εμείς με τις φτωχές μας γνώσεις δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Αναφέρει βέβαια ότι η μεθοδολογία με την οποία συγκέντρωσε τα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής, είναι η συνέντευξη. Και στο σημείο αυτό αναρωτιόμαστε (με τις φτωχές μας γνώσεις πάλι): μέθοδος και αντικείμενο είναι το ίδιο πράγμα ;;; Προφανώς όχι ! Αν για παράδειγμα κάποιος για τη διδακτορική του διατριβή χρησιμοποιήσει το internet σαν μέθοδο έρευνας, θεωρείται, ότι το αντικείμενο του διδακτορικού του έχει συνάφεια με το επιστημονικό αντικείμενο μιας σχολής πληροφορικής ;;;
Συνεχίζουμε τις παρατηρήσεις μας στην εισήγηση και διαπιστώνουμε ότι στο βιογραφικό τις οι μόνες αναφορές στη λέξη «μεταπτυχιακό» αφορούν τα μεταπτυχιακά φροντιστήρια και τα μεταπτυχιακά σεμινάρια (!) Ναι (και) εδώ μπορείτε να γελάσετε…

Όλοι οι διδάσκοντες στο τμήμα μας -αν και δεν έχουν γίνει ακόμα καθηγητές- ένα ρημάδι μεταπτυχιακό το διαθέτουν. Αλλά για την υποψήφια για τη βαθμίδα του καθηγητή Άννα αρκούν τα φροντιστήρια και τα σεμινάρια !
Επίσης ερωτηματικά -σε συνδυασμό με διάφορες πληροφορίες που κυκλοφορούν- προκύπτουν και από το κομμάτι που αναλύεται η επαγγελματική της σταδιοδρομία :

Πριν το 1974 δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά. Έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στο δημοσιογραφικό τοπίο;;; και μάλιστα ως συντονίστρια προγράμματος της ΕΡΤ;;; Τι ακριβώς έκανε πριν το 1974 στη διάρκεια της χούντας στην Ε.Ρ.Τ. (τότε Ε.Ι.Ρ.Τ. και Υ.ΕΝ.Ε.Δ.) δε μας λέει. Τις υποψίες αυτές έρχεται να ενισχύσει και ο ρόλος του τότε άντρα της ως πλωτάρχης του ναυτικού κατά την ίδια περίοδο. Μάλιστα την Παρασκευή 11 Απριλίου το 2003, στην πρωινή εκπομπή της στο mega εξέφρασε την έκπληξη της για τα βασανιστήρια επί Σαντάμ στο Ιράκ. Γιατί όμως τόση έκπληξη, από τη στιγμή που ο σύζυγος της επί δικτατορίας ήταν στο διοικητικό προσωπικό της φρεγάτας «Έλλης», στην οποία αποδείχτηκε ότι γίνονταν βασανιστήρια σε αντιφρονούντες ;;;
Παρότι δεν είμαστε σε θέση να αποδείξουμε με αδιάσειστα στοιχεία την με οιονδήποτε τρόπο συνεισφορά της στη χούντα, το τοπίο γύρω απ’ τη δράση της την περίοδο της επταετίας επισύρει σίγουρα κάποια ερωτηματικά. Είμαστε όμως σε θέση να αναφέρουμε τα παραπάνω πραγματικά στοιχεία. Αυτό που με πάσα βεβαιότητα δηλώνουμε είναι, ότι ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ να βρίσκονται και να διδάσκουν στα πανεπιστήμια και στα σχολεία άνθρωποι, για τους οποίους υπάρχει σκοτεινό τοπίο και αμφιβολίες για την παρουσία τους επί δικτατορίας!
Συνεχίζουμε την περιήγηση μας στην εισήγηση, παραδεχόμενοι την έκπληξη που αισθανθήκαμε όταν διαπιστώσαμε μια παράλειψη. Ενώ η Άννα («ταγματάρχης Άννα» όπως ήταν το παρατσούκλι της στη σχολή μας παλιότερα) παραθέτει άπειρες βιβλιοπαρουσιάσεις, βραβεύσεις και συμπόσια ώστε να μας πείσει για …τη συμβολή της στις επιστήμες, ξεχνάει να προσθέσει και τη συμμετοχή της ως μέλος της επιτροπής διοικήσεως της εκκλησίας . Φυσικά πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος χριστοδουλας, ο πιο φανατικός ”αναγνώστης” στη χούντα. Και βέβαια να αναφέρουμε το άλλο καλόπαιδο της εκκλησίας (με πεντακάθαρο βιογραφικό από οικονομικά σκάνδαλα), τον Τέο Ρουσόπουλο, τον οποίο είχε σκοπό να φέρει στη σχολή να μας …διδάξει. Γιατί ρε Αννούλα τέτοιες σπουδαίες και δημοκρατικά ωφέλιμες διασυνδέσεις δεν τις διαφημίζεις στην έκθεση;;; κρίμα είναι χριστιανή μου…
Ως τελευταία παρατήρηση στην εισηγητική έκθεση, η οποία μας προκάλεσε ΟΡΓΗ και ΑΗΔΙΑ έρχεται ο επίλογος του εν λόγω κειμένου:

Ποιο ακαδημαϊκό ήθος, ποιο αίσθημα ευθύνης προς φοιτητές και συνaδέλφους έχει ρε υποκριτές ;! όταν διώχνει εντελώς αντικανονικά φοιτητές απ το μάθημα, όταν κάνει κορίτσια να κλαίνε με την προσβλητική κριτική της στις εργασίες τους, όταν προστατεύει την Ιορδανίδου (νεόφερτο τσιράκι της Άννας), η οποία δέρνει φοιτητές(!), όταν ξεφτιλίζει άλλα άτομα ακόμα και για την εμφάνισή τους, όταν οι περισσότεροι συνάδελφοι της την αντιπαθούν, όταν σκίζει αφίσες αριστερών παρατάξεων, όταν απαξιώνει και κατασυκοφαντεί δημοσίως με αισχρά ψέματα τον θεσμό των αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων των φοιτητών, όταν γενικότερα ως δημοσιογράφος δεν τηρεί και δεν σέβεται ούτε στο απειροελάχιστο την δημοσιογραφική δεοντολογία και το λειτούργημα που θα έπρεπε να επιτελεί, «γλείφοντας» την εκάστοτε εξουσία, τότε μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ήθος;

ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ!
ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

από http://paramme.wordpress.com/

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Από τις αρχές του χρόνου είχαν ξεκινήσει τα προβλήματα με την εργοδοσία να προτείνει – αναγκάζει τους εργαζόμενους στην αγαπητή σε όλους πια «εθελουσία έξοδο». Πράγμα που σημαίνει στην ουσία εξαναγκασμό σε παραίτηση. Από τον Ιούλιο και μετά, οι 40 εναπομείναντες, συνέχισαν να δουλεύουν αλλά χωρίς να πληρώνονται κανονικά. Μισοί μισθοί σε ακανόνιστες χρονικές περιόδους, μέχρι και το φθινόπωρο, όπου πλέον τα χρήματα που λαμβάνανε ήταν ελάχιστα.

Τον Οκτώβριο, 7 εργαζόμενοι προχωρούν σε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Με δικαστική απόφαση που κυνήγησαν οι ίδιοι, δέσμευσαν τα μηχανήματα του εργοστασίου. Και πάλι η εργοδοσία είχε την κατάλληλη απάντηση: «Είμαστε μια οικογένεια, συνεχίστε να δουλεύετε για να σωθούμε όλοι». Με αυτήν την ελπίδα, το εργοστάσιο συνέχισε να δουλεύει μέχρι και το Δεκέμβρη, οπότε το αφεντικό ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχουν χρήματα και το εργοστάσιο θα κλείσει.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Όταν στα μέσα Ιανουαρίου, ήρθαν φορτηγά για να πάρουν παράνομα τα μηχανήματα, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν εκεί και τα σταμάτησαν. Από τότε αποφάσισαν την κατάληψη του εργοστασίου, τουλάχιστον μέχρι να βγει η οριστική απόφαση πτώχευσης, να γίνει η εκποίηση και να διεκδικήσουν κάποια (πολύ λίγα είναι η αλήθεια) από τα χρήματα που τους αναλογούν. Και επειδή το κράτος και οι νόμοι του, έχουν φροντίσει με μεγάλη λεπτομέρεια την ασυδοσία και την καλοπέραση των αφεντικών, η εταιρεία Φάρος είναι Ε.Π.Ε (Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης), πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει δέσμευση και εκποίηση για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι από τη μεγάλη προσωπική περιουσία του εργοστασιάρχη.
Εδώ και ένα μήνα περίπου, οι 40 εργαζόμενοι, κατέλαβαν τον ίδιο το χώρο δουλειάς τους και τα μέσα παραγωγής, ξεκινώντας ένα σημαντικό εργατικό αγώνα ενάντια στις κρίσεις των αφεντικών.

Πέρα από την κατάληψη, με τη συμπαράσταση και του κλαδικού σωματείου, έχουν απευθυνθεί και διαμαρτυρηθεί και στην Επιθεώρηση Εργασίας, στο Υπουργείο αλλά και στον ΟΑΕΔ (ο οποίος μετά από πολλές αρνήσεις, τους έδωσε επίδομα, αφού προς το παρόν, οι εργαζόμενοι ούτε πληρώνονται, αλλά και ούτε μπορούν να θεωρηθούν άνεργοι).
Σε ένα καθεστώς πλήρους απαξίωσης της εργασίας αλλά και της ζωής, οι εργάτες του Φάρου, προχώρησαν σε δράσεις για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και τους χρωστάνε. Το παράδειγμα τους πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι εργαζόμενοι με καταλήψεις, συνελεύσεις, απεργίες και ευρύτερο συντονισμό των αγώνων.

Με τις σημερινές επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, τις συνεχείς απολύσεις και την καθημερινή καταπάτηση της αξιοπρέπειας μέσα από κόμματα, θεσμούς και καθεστωτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, είναι ο μόνος δρόμος.

Δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους εργάτες – καταληψίες και δηλώνουμε συμπαραστάτες σε κάθε τους κίνηση και δράση.

Υ.Γ. Το εργοστάσιο βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Λ. Κατσώνη κ’ Αγ. Διονυσίου στον Άλιμο, ανάμεσα από τα Carrefour της Λ. Αλίμου και το παλιό αεροδρόμιο.

Πρόσβαση με συγκοινωνία:
Από Αθήνα, λεωφορείο103 από Πανεπιστημίου και κατεβαίνετε στη 3η Αλίμου Από ΜΕΤΡΟ Δάφνης, λεωφορεία 103 και 141 και κατεβαίνετε πάλι στην 3η Αλίμου + 500-600m (5-10 λεπτά) περπάτημα.
(Χάρτης: http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/map.pdf)

Επρόκειτο κατά γενική ομολογία για την πιο ζωντανή, παιχνιδιάρικη και πολύχρωμη κατάληψη που έχει πραγματοποιηθεί. Ο Γκυ Ντεμπόρ κρεμάμενος σε ένα μεγάλο πανό στις σκάλες της εισόδου έδινε αμέσως το στίγμα των ανατρεπτικών καταστάσεων που συντελούνταν στο προορισμένο για «αριστοκρατική» χρήση κτίριο. Πολλοί από τους καταληψίες από την άλλη, γνωρίζοντας πολύ καλά το ρυτιδιασμένο πρόσωπο της ελληνικής βιομηχανίας του θεάματος, ήταν από την πρώτη στιγμή απαξιωτικοί ως προς την συμβολική αξία του κτιρίου. Θεωρούσαν ότι ούτε η σκηνή, ούτε η ηχητική της ήταν αντάξια των διεθνών στάνταρντς για να ανέβει μια παράσταση όπερας. Έτσι κι αλλιώς «από τύχη και μόνο δεν κάηκε τον Δεκέμβρη» σιγόνταραν κάποιοι άλλοι…

Το θέμα τελικά δεν ήταν το κτίριο αλλά η χρήση του από τους ανθρώπους που το λειτουργούν. Η βασική μεταστροφή ήταν σίγουρα η ανοιχτή πόρτα, η ελεύθερη είσοδος χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις για 50ευρω στην τσέπη. Η Ελληνική Λυρική Σκηνή μετατράπηκε σε Εξεγερμένη Λαϊκή Σκηνή. Η καθημερινή γενική συνέλευση αυτοοργάνωνε την διαχείριση του κτιρίου, συντόνιζε τις δεκάδες προτάσεις που ακούγονταν σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εκδηλώσεων για την επόμενη μέρα, και κυρίως συζητούσε γύρω από την έννοια της τέχνης, την χρήση της στην καπιταλιστική κοινωνία και την σχέση της με την τέχνη της ζωής, του δρόμου της εξέγερσης. Στις συνελεύσεις συμμετείχαν εκατοντάδες άτομα και σχεδόν όλοι/ες θελαν να μιλήσουν! Ασφαλώς αυτό σε ορισμένα ζητήματα δυσχέραινε την εξαγωγή συλλογικού συμπεράσματος, αλλά ήταν ήσσονος σημασίας μπροστά στην κοινή συμφωνία ότι «να μάθουμε να μιλάμε και να ακούμε τον άλλον, αυτό είναι επαναστατικό».

Το μεγάλο πανό στη είσοδο περιέγραφε με λίγες λέξεις τον χαρακτήρα της κατάληψης. «Τέχνη μας η ζωή, θέατρο μας ο δρόμος». Έτσι η σκηνή της Λυρικής γέμισε από ζωή. Όσοι κατείχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία παρέδιδαν μαθήματα στους «άτεχνους», μαθήματα χορού, κινησιολογίας, πολεμικών τεχνών, αυτοσχεδιασμών, «πώς να αγγίζεις τον μπάτσο» κι άλλα πολλά αν μη τι άλλο διδακτικά ή έστω χαλαρωτικά (π.χ. μασάζ). Επίσης η σκηνή της Λυρικής φιλοξένησε διαλέξεις γύρω από την ιστορία της τέχνης και προβολές αντίστοιχης θεματικής, όπως και κουβέντες για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της εξέγερσης και την Κούνεβα.

Όμως το κυρίως έργο διαδραματίστηκε στον δρόμο. Το σήμα δόθηκε από το δεύτερο κιόλας βράδυ, όταν μια ομάδα μουσικών σκέφτηκε να δοκιμάσει την ακουστική της Ακαδημίας στο κλαρίνο και τα ταμπούρλα. Αμέσως ο κεντρικός δρόμος γέμισε εκατοντάδες φωνές που τραγουδούσαν και σώματα που χόρευαν, φτιάχτηκαν οδοφράγματα με τα κυριλέ διαχωριστικά της Λυρικής, ενώ η διμοιρία των ΜΑΤ στο κλασσικό σημείο λίγο πιο περά αδυνατούσε να απαντήσει στην επίθεση χαράς και δημιουργικότητας που δεχόταν. Την Κυριακή το μεσημέρι δόθηκε η κορυφαία παράσταση μπαλέτου που έχει παιχτεί ποτέ στο κτίριο. Τα ηχεία έπαιζαν κλασσική μουσική και οι μπαλαρίνες ξεχύνονταν ανά διαστήματα στον δρόμο, δίνοντας μια μοναδική χορευτική ερμηνεία μπροστά σε ακινητοποιημένα λεωφορεία και αυτοκίνητα. Στα μουσικά διαλείμματα, οι μπαλαρίνες κάθονταν χαμογελαστές στα κάγκελα του Αβραμόπουλου, οι οδηγοί περνούσαν κοιτώντας με το βλέμμα κάποιου που μόλις είδε… εξωγήινους μπροστά του και η κίνηση στην μητρόπολη ξαναδιακοπτόταν για να γίνει μέρος της κίνησης των χορευτριών. Τέχνη όμως δεν είναι μόνο το μπαλέτο, είναι και το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, τα μήλα, τα «αγαλματάκια ακούνητα» κι άλλα παιχνίδια-τελετές στην κοινή πατρίδα όλων μας, όλων όσων είτε γνώρισαν ή δεν γνώρισαν αλάνες, έμαθαν από μικροί να παίζουν στους δρόμους.

Αυτές κι άλλες πολλές «παραστάσεις» δίνονταν καθημερινά στην Εξεγερμένη Λυρική Σκηνή, παραστάσεις που δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιοι ήταν οι δράστες και ποιοι οι θεατές. Η αυλαία έπεσε το Σάββατο 07/01 με μια «μουσική» πορεία από την Λυρική μέχρι το πάρκο Κύπρου και Πατησίων στην οποία συμμετείχαν γύρω στα 350 άτομα. Η πορεία στο πέρασμα της χρωμάτισε με στένσιλ τους τοίχους της Πατησίων και έδωσε άλλη μια μοναδική παράσταση εξεγερμένου μπαλέτου στο Πάρκο. Η Λυρική επέστρεψε στους νόμιμους ιδιοκτήτες της και στην κανονικότητα που πρότασσε την ομαλή διεξαγωγή της όπερας «Ζιζέλ», ενός έργου που προτάσσει την ταξική συμφιλίωση μέσω του έρωτα μιας χωριατοπούλας με έναν αριστοκράτη. Ταξική συμφιλίωση που δυστυχώς αποδέχτηκαν κι οι εργαζόμενοι καλλιτέχνες για το συγκεκριμένο έργο, ζητώντας μαζί με τους εργοδότες τους την λήξη της κατάληψης…

Ομάδα αντιρεπόρτερ

Υ.Γ. Τα ΜΜΕ επέδειξαν την ίδια αμηχανία ως προς την κάλυψη της κατάληψης που είχαν επιδείξει και στην περίπτωση της κατάληψης της ΕΣΗΕΑ. Μην μπορώντας να διαστρεβλώσουν ή να ενσωματώσουν κινήσεις που προβάλλουν ξεκάθαρα επιθετικά χαρακτηριστικά ως προς την ίδια την έννοια του θεάματος και της εργασίας που απαιτείται για να παραχθεί, προτίμησαν στην πλειοψηφία τους να αποσιωπήσουν την κατάληψη. Εξαίρεση αποτέλεσε η «Πανδώρα» του Λαμπράκη που με ένα ελεεινό κείμενο ανακάλυψε πίσω από τους καταληψίες (ποιον άλλον;) τον ΣΥΡΙΖΑ, και απορούσε «Τι φταίει η Λυρική;» για όλα τα αιματηρά ιστορικά γεγονότα που παρατίθενται σε κείμενο της κατάληψης μαζί με τις όπερες που ανέβηκαν το ίδιο διάστημα, όταν το ίδιο ακριβώς το κείμενο είχε ως σκοπό να καταδείξει την αιματηρή συνενοχή της αστικής τέχνης και την απάθεια της για τις ταξικές συγκρούσεις. Άξιος ο μισθός της…
Ο Γ. Τριάντης της Ελευθεροτυπίας από την άλλη επιδόθηκε σε μια πιο «αγωνιστική» διαστρέβλωση της κατάληψης. Στο κάλεσμα της κατάληψης να συμμετέχουν σε αυτήν κι άλλοι εργαζόμενοι πέρα από τους ανθρώπους της τέχνης, ο δημοσιογράφος κατάφερε να δει αναπαραγωγή των ρόλων καλλιτέχνη-θεατή κι όχι το ακριβώς αντίστροφο, που είδαμε όλοι. Τέλος, στο κάλεσμα της κατάληψης προς τους εργαζομένους της Λυρικής να δουν την γενικότερη εργασιακή επισφάλεια που επικρατεί στον συγκεκριμένο χώρο, με αφορμή την αγωνία τους ότι δεν θα πληρωθούν λόγω της κατάληψης, ο κ. Τριάντης είδε μια αφ’ υψηλού θεώρηση των εργαζομένων, κι όχι τον διάλογο ανάμεσα σε δυο εργασιακά υποκείμενα που έτσι κι αλλιώς (είτε έχει κατάληψη, είτε όχι) ζουν μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια. Τουλάχιστον ο δημοσιογράφος ήταν ειλικρινής ως προς τον τίτλο που διάλεξε: «Το δόκανο της αμηχανίας»…