ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ…ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ

Η Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου, βρήκε την εργατική τάξη να απεργεί ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο έρχεται να καταστρατηγήσει κομβικά κεκτημένα και να επιβάλλει ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες εργασίας νομιμοποιώντας το 13ωρο, την εργασία τα σαββατοκύριακα, τις μειωμένες προσαυξήσεις τα ΣΚ κλπ.

Ακόμα μία φορά, τα γραφειοκρατικά συνδικάτα στη βιομηχανία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στάθηκαν ανεπαρκή απέναντι στη συνθήκη ή για να ακριβολογούμε στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια κυβέρνησης και αφεντικών να τσακίσουν ο,τι έχει απομείνει από τον προσωπικό χρόνο και τον μισθό των εργαζομένων.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι το μόνο που αρκέστηκαν να κάνουν είναι να εκδώσουν μία «καταγγελτική» ανακοίνωση και να μας ενημερώσουν ότι «ενώνουν τη φωνή τους με την φωνή των εργαζομένων όλης της χώρας», χωρίς φυσικά να μας εξηγούν με ποιες κινήσεις το κάνουν αυτό.

Με την ανακοίνωση που εξέδωσε η ΠΟΕΣΥ και συνυπογράφουν ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜΘ, ΕΣΗΕΠΗΝ, ΕΣΗΕΘΣτΕΕ και ΕΣΠΗΤ, μας λένε ακόμα ότι ζητάνε «απερίφραστα την απόσυρση της επίμαχης διάταξης ποινικοποίησης της απεργίας» χωρίς φυσικά να γίνεται ούτε λόγος για κήρυξη απεργίας από τα συγκεκριμένα σωματεία.

Για την ακρίβεια, έγινε λόγος, καθώς συζητήθηκε το ζήτημα της απεργίας εντός της «ναυαρχίδας» των σωματείων του κλάδου, της ΕΣΗΕΑ, αλλά καταψηφίστηκε καθώς οι εκπρόσωποι στο Δ.Σ. που πρόσκεινται στην κυβέρνηση πρότειναν να εκδοθεί ανακοίνωση και οι συριζαίοι – αποκαμωμένοι καθώς φαίνεται από την τιτανομαχία για την προεδρία του κόμματος – πρότειναν στάση εργασίας.

Δεν είχαμε καμία αυταπάτη πως τα γραφειοκρατικά αυτά σωματεία θα προέβαιναν σε κάποια αγωνιστική κίνηση. Το αντίθετο, εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναμασούν αστεία επιχειρήματα, όπως τα περί «δικαιώματος στην ενημέρωση του πολίτη», για να δικαιολογούν τη μόνιμη απεργοσπαστική και οσφυοκαμπτική τους στάση.

Η θέση μας εδώ και χρόνια είναι γνωστή: η απεργία είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων. Είναι η μόνη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Οι δικαιολογίες για να μην κηρύσσεται σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές για τους εργαζόμενους, δεν αποτελούν παρά αποδείξεις για τις επιδιώξεις των συνδικαλοπατέρων: Να ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο σε κράτος και αφεντικά στην περαιτέρω εκμετάλλευσή μας.

 

Το ερώτημα είναι έως πότε θα τους ανεχόμαστε;

 

Η κρατικη δολοφονια στα Τεμπη, ο ρολος των ΜΜΕ και η απεργια-απεργοσπασια

Μετά το φιάσκο του επικοινωνιακού σόου που έστησαν πολιτικοί αρχηγοί και άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι την ημέρα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος – το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προαναγγελθείσα κρατική δολοφονία δεκάδων ανθρώπων – στα Τέμπη, θα περίμενε κανείς μια σχετική αναδίπλωση από πλευράς τους.

Αλλά, φευ…

Με την αλαζονεία και την υποκρισία που συνοδεύει την Εξουσία, η κυβέρνηση που είχε κηρύξει εθνικό πένθος για το δυστύχημα στα Τέμπη, κατέθεσε την επόμενη μέρα της τραγωδίας ένα πολυνομοσχέδιο που -εκτός του ότι παραδίδει περαιτέρω τις δημόσιες και προστατευόμενες περιοχές της χώρας σε επιχειρηματικά συμφέροντα- προωθεί εκ νέου την ιδιωτικοποίηση ενός ακόμα δημόσιου αγαθού, του νερού.

Επιχειρώντας να εκμηδενίσει το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων ήταν ένας από τους καταλυτικούς παράγοντες που οδήγησε σε αυτό το μακελειό, η ιδιωτικοποίηση του νερού αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα αναφορικά με τη συνέχεια της παράδοσης των δημόσιων αγαθών της υγείας, της ενέργειας και της παιδείας σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Για πολλοστή φορά αυτό που διαφαίνεται είναι ότι Κράτος και Κεφάλαιο προχωρούν χέρι-χέρι στην ιδιωτικοποίηση, τη χρηματιστηριοποίηση, την εργολαβοποίηση και την εμπορευματοποίηση των ζωτικών κοινών αγαθών απειλώντας τις ίδιες τις ζωές μας.

Σε αυτές τις πολιτικές έχουν έναν καλό σύμμαχο: Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Read more

Για τη σημερινη απεργια στα ΜΜΕ

 

Ως Συνέλευση, έχουμε εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή μας στις απεργίες των ΜΜΕ που κηρύσσονται ετεροχρονισμένα από την υπόλοιπη κοινωνία, προκειμένου, δήθεν, να καλυφθούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις όπως διακήρυττουν οι εργατοπατέρες του κλάδου. Η ΕΣΗΕΑ προκήρυξε απεργία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μία μέρα πριν την γενική απεργία της Πέμπτης 16/3 και ενώ όλη την προηγούμενη εβδομάδα ποιούσε τη νήσσα, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας για το έγκλημα στα Τέμπη. Δε φτάνει που προκήρυξε απεργία χωριστά από όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, η ΕΣΗΕΑ αποδυναμώνει και ξεφτιλίζει την έννοια της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ με το να μην καλεί σε συγκέντρωση και πορεία, παρά μόνο μετατρέπει την απεργία σε μια κενή μέρα χωρίς καμία δράση και καμία έκφραση των αιτημάτων της απεργίας.

Όπως σημειώναμε σε παλιότερο κείμενό μας: “τα απεργοσπαστικά επιχειρήματα που αρθρώνονται στον χώρο των ΜΜΕ, ως κεντρικό στόχο βάζουν τον διαχωρισμό των εργαζόμενων σε αυτά από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Κι αυτό γίνεται με την επιστράτευση της «δημοσιογραφικής τέχνης» της ιδεολογικής αντιστροφής κι εξαπάτησης: “Οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να απεργούν όταν έχει «γενική» απεργία, γιατί έτσι «στερούν από τον μέσο Έλληνα πολίτη το δικαίωμα της άμεσης ενημέρωσης για γεγονότα».
Προσέξτε την αντιστροφή: Από την μια η «συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας» (αυτοί που δουλεύουν, που απεργούν, που απολύονται; μάλλον αυτοί…) κι από την άλλη ο «πολίτης» που είναι «Έλληνας» και «μέσος» κι έχει «δικαιώματα». Τέσσερις λέξεις προσεκτικά διαλεγμένες από το λεξικό της αστικής ιδεολογίας, έτσι ώστε να αποκρύψουν και να αντιστρέψουν τον εν εξέλιξη ταξικό πόλεμο…»

Η πρόταση που έχει κατατεθεί εδώ και χρόνια αφορά στα απεργιακά δελτία, τα οποία μάλιστα στο παρελθόν (πιο πρόσφατα το 2016) έχουν περιγραφεί με λεπτομέρεια από το σωματείο με συγκεκριμένες ώρες μεταδόσεων αποκλειστικά για απεργιακά ζητήματα.
Παρά ταύτα, η «σούμα» έδειξε και πρόσφατα ξανά το εξής: Είτε απεργούν και μεταδίδουν πληροφορίες για την απεργία, είτε λειτουργούν κανονικά, κανάλια, ραδιοσταθμοί και ιστοσελίδες προβάλουν αποκλειστικά εικόνες από συγκρούσεις -ακόμα κι αν είναι ολίγων λεπτών, πετώντας επιδεικτικά την πληροφορία της απεργίας και της μαζικότητας στον κάλαθο των αχρήστων.

Σε μια περίοδο με ιστορικές αλεπάλληλες κρίσεις, όλοι και όλες αργά ή γρήγορα θα κριθούμε από την ιστορία για την στάση που κρατάμε. Στην βιομηχανία των ΜΜΕ, όπως και σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει μια αρκετά μεγάλη γκάμα συμπεριφορών: άλλοι/ες γλείφουν τα αφεντικά τους, άλλοι/ες κοιτάνε την δουλειά τους και κάνουν πώς δεν βλέπουν, άλλοι/ες οργανώνονται συλλογικά σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο για να αντιμετωπίσουν την επίθεση του κεφαλαίου και να περάσουν στην αντεπίθεση. Εμείς ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.