ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ…ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ

Η Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου, βρήκε την εργατική τάξη να απεργεί ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο έρχεται να καταστρατηγήσει κομβικά κεκτημένα και να επιβάλλει ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες εργασίας νομιμοποιώντας το 13ωρο, την εργασία τα σαββατοκύριακα, τις μειωμένες προσαυξήσεις τα ΣΚ κλπ.

Ακόμα μία φορά, τα γραφειοκρατικά συνδικάτα στη βιομηχανία των μέσων μαζικής ενημέρωσης στάθηκαν ανεπαρκή απέναντι στη συνθήκη ή για να ακριβολογούμε στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια κυβέρνησης και αφεντικών να τσακίσουν ο,τι έχει απομείνει από τον προσωπικό χρόνο και τον μισθό των εργαζομένων.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι το μόνο που αρκέστηκαν να κάνουν είναι να εκδώσουν μία «καταγγελτική» ανακοίνωση και να μας ενημερώσουν ότι «ενώνουν τη φωνή τους με την φωνή των εργαζομένων όλης της χώρας», χωρίς φυσικά να μας εξηγούν με ποιες κινήσεις το κάνουν αυτό.

Με την ανακοίνωση που εξέδωσε η ΠΟΕΣΥ και συνυπογράφουν ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜΘ, ΕΣΗΕΠΗΝ, ΕΣΗΕΘΣτΕΕ και ΕΣΠΗΤ, μας λένε ακόμα ότι ζητάνε «απερίφραστα την απόσυρση της επίμαχης διάταξης ποινικοποίησης της απεργίας» χωρίς φυσικά να γίνεται ούτε λόγος για κήρυξη απεργίας από τα συγκεκριμένα σωματεία.

Για την ακρίβεια, έγινε λόγος, καθώς συζητήθηκε το ζήτημα της απεργίας εντός της «ναυαρχίδας» των σωματείων του κλάδου, της ΕΣΗΕΑ, αλλά καταψηφίστηκε καθώς οι εκπρόσωποι στο Δ.Σ. που πρόσκεινται στην κυβέρνηση πρότειναν να εκδοθεί ανακοίνωση και οι συριζαίοι – αποκαμωμένοι καθώς φαίνεται από την τιτανομαχία για την προεδρία του κόμματος – πρότειναν στάση εργασίας.

Δεν είχαμε καμία αυταπάτη πως τα γραφειοκρατικά αυτά σωματεία θα προέβαιναν σε κάποια αγωνιστική κίνηση. Το αντίθετο, εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναμασούν αστεία επιχειρήματα, όπως τα περί «δικαιώματος στην ενημέρωση του πολίτη», για να δικαιολογούν τη μόνιμη απεργοσπαστική και οσφυοκαμπτική τους στάση.

Η θέση μας εδώ και χρόνια είναι γνωστή: η απεργία είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων. Είναι η μόνη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Οι δικαιολογίες για να μην κηρύσσεται σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές για τους εργαζόμενους, δεν αποτελούν παρά αποδείξεις για τις επιδιώξεις των συνδικαλοπατέρων: Να ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο σε κράτος και αφεντικά στην περαιτέρω εκμετάλλευσή μας.

 

Το ερώτημα είναι έως πότε θα τους ανεχόμαστε;