Η κρατικη δολοφονια στα Τεμπη, ο ρολος των ΜΜΕ και η απεργια-απεργοσπασια

Μετά το φιάσκο του επικοινωνιακού σόου που έστησαν πολιτικοί αρχηγοί και άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι την ημέρα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος – το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προαναγγελθείσα κρατική δολοφονία δεκάδων ανθρώπων – στα Τέμπη, θα περίμενε κανείς μια σχετική αναδίπλωση από πλευράς τους.

Αλλά, φευ…

Με την αλαζονεία και την υποκρισία που συνοδεύει την Εξουσία, η κυβέρνηση που είχε κηρύξει εθνικό πένθος για το δυστύχημα στα Τέμπη, κατέθεσε την επόμενη μέρα της τραγωδίας ένα πολυνομοσχέδιο που -εκτός του ότι παραδίδει περαιτέρω τις δημόσιες και προστατευόμενες περιοχές της χώρας σε επιχειρηματικά συμφέροντα- προωθεί εκ νέου την ιδιωτικοποίηση ενός ακόμα δημόσιου αγαθού, του νερού.

Επιχειρώντας να εκμηδενίσει το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων ήταν ένας από τους καταλυτικούς παράγοντες που οδήγησε σε αυτό το μακελειό, η ιδιωτικοποίηση του νερού αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα αναφορικά με τη συνέχεια της παράδοσης των δημόσιων αγαθών της υγείας, της ενέργειας και της παιδείας σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Για πολλοστή φορά αυτό που διαφαίνεται είναι ότι Κράτος και Κεφάλαιο προχωρούν χέρι-χέρι στην ιδιωτικοποίηση, τη χρηματιστηριοποίηση, την εργολαβοποίηση και την εμπορευματοποίηση των ζωτικών κοινών αγαθών απειλώντας τις ίδιες τις ζωές μας.

Σε αυτές τις πολιτικές έχουν έναν καλό σύμμαχο: Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

ΜΜΕ και Τέμπη

Αντίθετα από τα διακηρυχθέντα περί της επιτέλεσης του ρόλου του «ελέγχου της εξουσίας», τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το μόνο που συστηματικά ξέρουν να κάνουν καλά είναι το ξέπλυμα, η μετατόπιση των ευθυνών και η ωραιοποίηση της εκάστοτε εξουσίας με σκοπό τη συγκάλυψη. Πολλώ δε μάλλον όταν τα τελευταία χρόνια έχουν ταϊστεί με πακτωλό δημοσίου χρήματος.

Έτσι και στην περίπτωση των Τεμπών, δεν δίστασαν από την πρώτη σχεδόν στιγμή – και εν χορώ – να αναπαράγουν άκριτα και να διαδίδουν το κυβερνητικό αφήγημα: φταίει αποκλειστικά το «ανθρώπινο λάθος». Από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν είδαμε «άμεσα ρεπορτάζ» για δομικές ελλείψεις και απαξίωση υποδομών, δεν είδαμε «έρευνες εις βάθος» για τις ιδιωτικοποιήσεις, ούτε «άρθρα-τομή» για τις απολύσεις και τη μείωση προσωπικού, πολλώ δε μάλλον «αποκαλύψεις» για τα ανύπαρκτα συστήματα τηλεδιοίκησης.

Μόνος στόχος των ΜΜΕ το φτιασίδωμα της εικόνας της κυβέρνησης και η ανακύκλωση της ρητορικής – που έκανε θραύση στην περίοδο της πανδημίας – περί «ατομικής ευθύνης».

Η μιντιακή προσπάθεια αποδόμησης της κοινής λογικής συνεχίστηκε με τα συνήθη επιχειρήματα: φταίει ο τεμπέλης εργαζόμενος, φταίνε οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, φταίνε οι απεργίες (αυτή τη φορά επειδή δήθεν δεν έκαναν οι εργαζόμενοι!!!).

Ομως, το μαζικό ξέσπασμα στους δρόμους και η οργή των διαδηλώσεων κατάφερε να διαρρήξει τα μιντιακά/κυβερνητικά αφηγήματα και να καταδείξει τα προφανή ψέματα.

Ήταν η κοινωνική κατακραυγή ο κρίσιμος παράγοντας που οδήγησε στις αποκαλύψεις – που πλέον τα ΜΜΕ δεν μπορούσαν να αποκρύψουν – πως ο σταθμάρχης ήταν κυβερνητικό ρουσφέτι, πως οι συνδικαλιστές είχαν επανειλημμένως και με κάθε τρόπο προειδοποιήσει ότι ένα πολύνεκρο περιστατικό ήταν θέμα χρόνου και πως οι απεργίες που εξήγγειλαν για να προλάβουν ακριβώς αυτό, κηρύσσονταν παράνομες από τα δικαστήρια, στα οποία προσέφευγαν οι κρατικές διοικήσεις.

Και, όταν πια τα μιντιακά μυθεύματα κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο, ήρθε η ώρα της μετατόπισης του λόγου τους σε ανώδυνα μονοπάτια, έξω από την αναζήτηση των κρατικών ευθυνών – μια διαρκής επίκληση στο θυμικό ως απόπειρα αποπροσανατολισμού.

Ετσι, για παράδειγμα τη θέση των ενοχλητικών εργαζομένων/συνδικαλιστών στις οθόνες πήραν οι ψυχολόγοι, ενώ η κάλυψη των κηδειών των θυμάτων μετατράπηκε ξεδιάντροπα σε θέαμα προς κατανάλωση.

Πλάι σε αυτά, το «φταίει ένας» παραμερίστηκε σε ένα αοριστολογικό «φταίμε όλοι», «φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις», «φταίει το αναχρονιστικό κράτος». Ο μόνος που δεν φταίει είναι το «επιτελικό κράτος», ο κρατικός μηχανισμός του σήμερα. Ελλάδα 2.0, αφού!

Για να έρθει, πρώτα από τα στόματα γνωστών μισητών παρουσιαστών και μετά από τα πρωθυπουργικά χείλη η απόλυτη χυδαιότητα: Να χαρακτηριστούν οι νεκροί «θυσία για να γίνουμε καλύτεροι». Δεκάδες νεκροί και τραυματίες ως αποτέλεσμα της κρατικής διαχείρισης και των νεοφιλελεύθερων επιλογών όχι απλώς εργαλειοποιήθηκαν από ΜΜΕ και κράτος για την αποποίηση της ευθύνης της εξουσίας, αλλά αποδόθηκε μέσα από αυτό το σκοτεινό ρητορικό μονοπάτι και συλλογική ευθύνη. Είχαν δηλαδή και οι νεκροί και οι τραυματίες την ευθύνη της εύρυθμης λειτουργίας των σιδηροδρόμων και ωσάν άλλες γυναίκες του πρωτομάστορα στο Γιοφύρι της Άρτας δέχθηκαν να θυσιαστούν. Ντρέπεται και η ντροπή!

Και, κάπως έτσι, δεν φαντάζει καθόλου άδικο το γεγονός πως το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» δονεί τον αέρα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Ισα-ίσα είναι πέρα για πέρα δίκαιο, θα πούμε εμείς, τουλάχιστον για ένα μεγάλο κομμάτι.

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα στα εργασιακά κάτεργα στη βιομηχανία των ΜΜΕ δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε όλοι «αλήτες-ρουφιάνοι». Έστω και μειοψηφικά, είναι και εκείνες και εκείνοι που κόντρα στην γραμμή του εκάστοτε μέσου και τις βουλές του κάθε προϊσταμένου αντιστάθηκαν και παρήγαγαν έστω και αυτά τα λίγα πραγματικά ρεπορτάζ που αποκάλυπταν τους πραγματικούς υπαίτιους του δυστυχήματος: το κράτος και το κεφάλαιο.

Η απεργία-απεργοσπασία

Ως συνέλευση, συντασσόμαστε με τις φωνές εντός των δημοσιογραφικών μαγαζιών που εκτός από την προσπάθεια να αναδείξουν τους πραγματικούς υπαίτιους για τα εκάστοτε ζητήματα και να δημιουργήσουν ρωγμές στα κυρίαρχα μιντιακά αφηγήματα – από την πανδημία και την οικονομική κρίση μέχρι τις φωτιές, τις πλημμύρες και το δυστύχημα στα Τέμπη – επιδιώκουν εδώ και χρόνια να συμπορευθούν με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα ταξικά και κοινωνικά κομμάτια.

Και αυτό γιατί αντιλαμβανόμαστε τους χώρους εργασίας μας ως πεδίο ταξικής διαπάλης. Αντιλαμβανόμαστε την είδηση/πληροφόρηση ως αυτό που είναι: ένα πεδίο ταξικής σύγκρουσης. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι όσο περισσότερο αυξάνονται οι επισφαλείς μορφές εργασίας τόσο δυσκολότερο γίνεται να παλέψεις ενάντια στην ιδεολογική άποψη του αφεντικού. Και, αντιλαμβανόμαστε ότι το να απεργούν οι δημοσιογράφοι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ σε διαφορετική ημέρα από όλη την υπόλοιπη εργατική τάξη, ευνοεί μόνο το κράτος και το κεφάλαιο -μιντιακό ή μη.

Τα αφεντικά των ΜΜΕ, δήθεν προοδευτικές πολιτικές οντότητες και φυσικά η ΕΣΗΕΑ μιλούν για την «αξία της ενημέρωσης» και την «παραπληροφόρηση» που βασιλεύει χωρίς δελτία ειδήσεων και εφημερίδες. Είναι, ωστόσο, περισσότερο από πασιφανής ο διαστρεβλωτικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται οι απεργίες στα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης όταν αυτά δεν απεργούν την ίδια μέρα. Είναι σαφές ότι τα επιχειρήματα περί απεργίας σε διαφορετική ημέρα που αρθρώνονται στον χώρο των ΜΜΕ, ως κεντρικό στόχο βάζουν τον διαχωρισμό των εργαζόμενων σε αυτά από την υπόλοιπη εργατική τάξη και φυσικά τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει κανάλια, ραδιοσταθμούς και ιστοσελίδες να λοιδορούν τις απεργιακές συγκεντρώσεις, τα αιτήματα των απεργών και τις συγκρούσεις, να καλύπτουν τη δολοφονική δράση των δυνάμεων καταστολής, να αποκρύπτουν τη μαζικότητα και τις διεκδικήσεις, να σκίζουν τα ιμάτιά τους για «την ταλαιπωρία από τους κλειστούς δρόμους».

Η συνέλευσή μας – και όχι μόνο – έχει εδώ και καιρό τοποθετηθεί με σαφήνεια αναφορικά με αυτό που θεωρεί ότι θα πρέπει να συμβαίνει σε απεργιακές κινητοποιήσεις: Απεργία την ίδια ημέρα με την υπόλοιπη εργατική τάξη και κάλυψη των κινητοποιήσεων μέσα από απεργιακά δελτία. Ετσι και μόνο έτσι, οι κινητοποιήσεις θα αναδειχθούν, οι φωνές των εργαζομένων/απεργών που βρίσκονται στο δρόμο θα ακουστούν, η πληροφόρηση θα αποκτήσει το πραγματικό νόημά της.

Γι’ αυτό λοιπόν κρίνουμε πως απεργία διαφορετική ημέρα από την υπόλοιπη εργατική τάξη στην ουσία συνιστά κεκαλυμμένη απεργοσπασία.

Συλλογικοποίηση των αντιστάσεων μέσα στα μαγαζιά απέναντι σε προπαγάνδα, παραπληροφόρηση και απεργοσπασία

Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ