Δεν εννούσαν φυσικά τα υπουργεία ή τα κομματικά γραφεία. Δεν εννοούσαν τα αστυνομικά τμηματα, τα γραφεία των πολυεθνικών, του ΣΕΒ και των αφεντικών. Ούτε καν τα γραφεία των αναβαπτισμενων στη κολυμπήθρα της αστικής δημοκρατίας φασιστοειδών καθαρμάτων.
Μιλούσαν για τις εστίες αντίστασης που σε πείσμα των ιδίων και των εντολοδόχων τους, δημιουργούν κάτι “μαλακισμενα” σαν κι εμάς. Για τις εστίες υπεράσπισης του δημοσίου χώρου, ενάντια στην κουλτούρα της ιδιώτευσης. Για εμάς τα “μαλακισμενα” που αντιτάσσουμε το συλλογικό κόντρα στην επέλαση του ατομικού. Τη δύναμη της αλληλεγγύης αντί του ευτελισμού της φιλανθρωπίας. Τον διαρκή αγώνα ενάντια στη φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Εμείς λοιπόν τα “μαλακισμένα”, αγκάθια στα πλευρά σας δεν θα σταματάμε να σας πονάμε κάθε φορά που θα μας χτυπάτε. Κάθε φορά που θα απλώνετε τα ξερά σας πάνω στους εργαζόμενους, στους ανέργους, σε επισφαλεις και απολυμένους. Σε κάθε αδύναμο, ντόπιο ή μετανάστη. Σε κάθε αντιστεκόμενο και αρνητή του μίζερου παρόντος και μέλλοντος που μας επιφυλάξατε.
Πάντα εδώ, πάντα παρών, πάντα απέναντι, πιο κοντά απ’ότι φαντάζεστε…