Η εκκένωση της πρυτανείας και η καταπάτηση του ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορεί και δεν θα περάσει στα ψιλά της κινηματικής ιστορίας. Ένα κόμμα της αριστεράς, με όλες τις αντιφάσεις που το διέπουν, προχωρά στη σύληση (με επικεφαλής των ΜΑΤ τον Δαρείο Λυκιαρδόπουλο, μάρτυρα ουσιαστικά υπεράσπισης του χρυσαυγίτη Περιάνδρου στη δίκη για τη δολοφονική επίθεση στον Κουσουρή-μα τι ειρωνεία!) ενός πεδίου βαθειάς ριζοσπαστικότητας και εστίας κινηματικών αγώνων, που έχει κατακτηθεί μέσα στα χρόνια. Το διπλό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, με τα “ανεκτικά” ΜΑΤ ή τις προοδευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις για τις φυλακές τύπου Γ και τον κουκουλονόμο, δεν μπορούν να ισοσκελίσουν την επέμβαση στην πρυτανεία. Πολλώ δε μάλλον, όταν ακόμη και χωρίς τη κινηματική δυναμική αντίστοιχων κινήσεων του παρελθόντος, οι καταληψίες επιχείρησαν τη διασύνδεση με την κοινωνική προβολή των αιτημάτων των απεργών κρατουμένων, ενώ σεβάστηκαν απόλυτα τον χώρο, με τη μοναδική φθορά να προκαλείται από την εισβολή των των αστυνομικών.
Η εκκένωση της πρυτανείας συνιστά κορυφαίο δείγμα επίνευσης του ΣΥΡΙΖΑ στους μικροαστούς ψηφοφόρους του και τον συντηρητισμό, που με βασικό όχημα τον σαρκοβόρο μιντιακό συρφετό ξέχυσαν το τελευταίο διάστημα την αντιδραστική φρενίτιδά τους, συχνά με απόλυτα χυδαίο τρόπο με απαξιωτικές και σκωπτικές εκφράσεις για “αρνιά και αυγά του Πάσχα” κι άλλες αηδίες, συκοφαντώντας τον αγώνα των καταληψιών. Η χρονική στιγμή δε, λίγες ώρες πριν την τελική ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου και την πιθανολογούμενη λήξη της απεργίας πείνας των κρατουμένων και κατ’ επέκταση της κατάληψης, μαρτυρά την πασίδηλη απόπειρα ικανοποίησης από τον κυβερνητικό σύριζα των αιμοδιψών βαμπίρ, από τις πρυτανικές αρχές και τα “κοράκια”, που μόνο κατ’ όνομα ονομάζονται συνάδελφοί μας, μέχρι φυσικά τους πολιτικούς, κομματικούς εκφραστές της αντίδρασης, όπως η ΝΔ.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε το μάτι στη συντήρηση και τα μιντιακά φερέφωνά της, που κατάφεραν να φορέσουν “καπέλο”, μόλις έπειτα από 3 μήνες διακυβέρνησης, την αυταρχική ατζέντα της προηγούμενης διακυβέρνησης, καλλιεργώντας την εικόνα της κοινωνίας σε διακινδύνευση από τους αλαλάζοντες μολυσμένους “λαθρομετανάστες” και τους αναρχικούς “κουκουλοφόρους” με τα τρία χέρια και τα δυο κεφάλια.
Η παρακαταθήκη που αφήνει η εκκένωση της πρυτανείας από την αριστερή διαχείριση, είναι τρομερά αρνητική στο ιστορικό συνεχές των κοινωνικών αγώνων. Αν δηλαδή, μια κυβέρνηση της αριστεράς, καταπατά το άσυλο και “σπάει” καταλήψεις, η παραδοσιακή επάρατος δεξιά ή ακροδεξιά τύπου Σαμαρά, τι νομιμοποιείται να κάνει όταν ξαναέρθει στην εξουσία; Να σαρώσει πλήρως, είναι η απάντηση, όπως ακριβώς επιχείρησε να κάνει χτυπώντας βάναυσα το κίνημα των καταλήψεων και διαλύοντας ιστορικές εστίες αγώνα, όπως η villa amalias ή το απότοκο του Δεκέμβρη, η κατάληψη της Σκαραμαγκά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπόλογος στο κίνημα- και όχι μόνο στη βάση του ή τις επιμέρους οργανώσεις του, όπως η Νεολαία του, που καταδίκασε την εκκένωση. Κανείς δεν έλαβε τον ρόλο του θύματος, ακόμη κι όταν οι αστυνομικές δυνάμεις με την έγκριση Τσίπρα-Πανούση, έθεσαν έναν πρωτοφανή κατασταλτικό ασφυκτικό κλοιό, με δεκάδες συλλήψεις αγωνιστών, που έμπαιναν ή έβγαιναν από έναν χώρο αγώνα. Η εκκένωση της Πρυτανείας, όμως, και η σύληση του ασύλου, που δεν μπορεί να αποστεωθεί από καμία κυβερνώσα αριστερά ή ακαδημαϊκό ταγό από το κοινωνικό του περιεχόμενο, ξεπερνά και τον ρόλο του κρατικού φορέα καταστολής, που αποδέχτηκε να εφαρμόζει η ρεαλιστική αριστερά. Θίγει βασικό πυρήνα αξιών και αρχών του αγώνα, που κατά καιρούς ενώνει στον δρόμο αγωνιστές, διαφορετικών πολιτικών αναφορών και ιδεολογιών, και ακριβώς γι’ αυτό τα μέλη των οργανώσεων του σύριζα, που δεν ντύθηκαν με κοστούμια θέσεων, καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στην εκκένωση της πρυτανείας, διαφορετικά θα είναι το ίδιο υπόλογοι στην ιστορία των κινημάτων. Η δε απόπειρα, ψήγματα της οποίας διαγνώστηκαν σε κείμενα αριστερών αναλύσεων με αφορμή την κατάληψη στο Κόκκινο, να διαχωριστεί με έναν “μαγικό” τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνησή του, όσο και κι αν μπορεί να αντιστοιχεί τμηματικά σε αληθινά στιγμιότυπα (επιλογή προέδρου της δημοκρατίας), δεν μπορεί εν τούτοις να αποτελεί τη βάση-και με διάρκεια μάλιστα- του άλλοθι στις οπισθοδρομικές ενέργειες της κυβέρνησης σύριζα, τις σημερινές ή του μέλλοντος, που διαγράφεται ζοφερό.
“in aeternum καταληψίας σε σχολές, γειτονιές, χώρους δουλειάς”