Νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ: Όλα, ξανά, στα αφεντικά, με τις ευλογίες των σωματείων

Οκτώβρης 2015. Η νέα, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρνει στη Βουλή το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τα Μέσα Ενημέρωσης και τις αδειοδοτήσεις. Ένα νομοσχέδιο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε, εν πολλοίς, τον προεκλογικό του αγώνα, μαζί με μεγαλόστομες -ξανά- δεσμεύσεις για διαφάνεια και επικείμενα «χτυπήματα» στους εργολάβους – εφοπλιστές, καναλάρχες και εκδότες. 

Από τις διατάξεις του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ «παραλείπονται» ωστόσο η ονομαστικοποίηση των μετοχών, η αυστηροποίηση του ελέγχουν όσων έχουν ή ευελπιστούν να αποκτήσουν κανάλια και να χτίσουν ενημερωτικούς κολοσσούς και η οποιαδήποτε πρόβλεψη για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε ένα κλάδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ελαστικής απασχόλησης -και όχι μόνο- έφεραν χιλιάδες απολύσεις και αιματηρές περικοπές. Παράλληλα, με το νόμο θεσπίζονται τα ελάχιστα όρια αριθμού εργαζομένων για τους σταθμούς εθνικής εμβέλειας (400 άτομα για σταθμούς γενικού περιεχομένου και 200 άτομα για θεματικού περιεχομένου) χωρίς -ελλείψει ΣΣΕ- συγκεκριμένες προϋποθέσεις και ασφαλιστικές δικλείδες για το καθεστώς εργασίας. Επιπλέον, δεν διασαφηνίζεται τί θα συμβεί με το γνωστό αγγελιόσημο, το οποίο φαίνεται να το τρώει η μνημονιακή μαρμάγκα, συμπαρασύροντας μαζί του και ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το αγγελιόσημο, βέβαια, από ένας πόρος χρηματοδότησης και προστασίας της ασφάλισης των εργαζομένων έχει μετατραπεί με ευθύνη των σωματείων που το λαμβάνουν η κορωνίδα της συντεχνιακής λογικής ενός «κλειστού κλαμπ» που κατά τα άλλα κόπτεται για τους εργάτες του κλάδου. Τέλος, η κυβέρνηση του «πρώτη φορά Αριστερά» επαναφέρει την πολυθεσία στο δημόσιο μόνο για τους δημοσιογράφους, ικανοποιώντας έτσι ένα πάγιο αίτημα μιας αχόρταγης ελίτ. 

Πράξη δεύτερη: Η ΕΣΗΕΑ τοποθετείται, μέσω του Τσαλαπάτη της παράταξης ΚΕΔ (Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων), στη Βουλή. Σε ένα κρεσέντο αντιδραστικής ομιλίας ο εκπροσωπών την ΕΣΗΕΑ ανέπτυξε πλήρως, και αυτούσια, την επιχειρηματολογία των εργολάβων της ενημέρωσης φθάνοντας να εκφράζει φόβους για ένα νέο «μαύρο» τύπου ΕΡΤ και για 1.680 επικείμενες απολύσεις λόγω της εφαρμογής του ελαχίστου αριθμού εργαζομένων, τονίζοντας πως «μια χαρά ξεφορτώνονται οι ιδιοκτήτες τον κόσμο τους». Ο Τσαλαπάτης και η ΕΣΗΕΑ προφανώς «ξεχνούν» τις 6.000 απολύσεις που έχουμε μετρήσει τα τελευταία χρόνια καθώς και τις «αμέτρητες» νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται με ή χωρίς ελάχιστα όρια και νομοθετημένα ή μη … πλαφόν. «Ξεχνούν» επίσης τα 200 και 300 ευρώ για 10ωρες βάρδιες εργασίας ακόμη και επί επταήμερο. Ας κατανοήσουν, επιτέλους, οι συνδικαλιστές αυτού του ξεφτιλισμένου εργοδοτικού σωματείου πως οι εργαζόμενοι δεν είναι «κόσμος» κανενός. Ούτε δικός τους, ούτε των αφεντικών. (*για να μην τους αδικούμε, εξίσου τραγικές ήταν οι τοποθετήσεις και των εκπροσώπων των λοιπών Ενώσεων του κλάδου). 

Πως έβγαλε, λοιπόν, η ΕΣΗΕΑ αυτά τα νούμερα των επερχόμενων απολύσεων; Μέτρησε πόσοι απασχολούνται σήμερα στα κανάλια και -αποδεχόμενη τη συνθήκη ότι ουδέποτε θα αγωνιστεί για ματαίωση/ανάκληση απολύσεων- με μια απλή αφαίρεση (προς τα κάτω) βρήκε πόσους θα μπορούν να απολύσουν οι μιντιάρχες! Έχοντας σωπάσει στην άνευ προηγουμένου εργοδοτική σφαγή των τελευταίων ετών, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κηρύξει, τελικά, 24ωρη προειδοποιητική απεργία ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο, με αστείες αιτιάσεις όπως -η προαναφερθείσα- της άρσης της μονοθεσίας για τους (πολυθεσίτες;) εργαζόμενους στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οι καναλάρχες, σε μια πρωτοφανή κίνηση, δεν ασκούν δικαστικά μέτρα κατά της απεργίας -η οποία τελικά συνεχίστηκε κανονικά μέχρι και την προσφυγή της NOVA. 

Πράξη τρίτη: Η ανακοίνωση της απεργίας πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων από παρατάξεις του κλάδου, με την άποψη που επικράτησε να είναι ότι η κινητοποίηση της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ στηρίχθηκε, εξόφθαλμα, -ή ακόμη και ότι παραγγέλθηκε- από τους καναλάρχες. Ακολούθησαν ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις από αριστερές, κυρίως, παρατάξεις που έδειχναν να έχουν εγκλωβιστεί και οι ίδιες στο ψευτοδίλημμα «είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τις… γραβάτες (βλ. εργοδότες)». Παραγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι με ένα… μαγικό τρόπο η δεξιά/κεντρώα/συντηρητική πτέρυγα της ΕΣΗΕΑ, που αγωνίζεται για τα αφεντικά της, ταυτίζεται πλήρως με τα όσα φέρνει ο, δήθεν, «νέος αέρας» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ίδιος ακριβώς «αέρας» που επί χρόνια αφήνει ανέγγιχτα τα αφεντικά, τα συμφέροντα, τη διαπλοκή και την εργοδοτική αυθαιρεσία -όπως επιτάσσει και το νέο νομοσχέδιο. Το μόνο «νέο» που συμβαίνει σήμερα είναι η αναδιευθέτηση των συσχετισμών και των σχέσεων επιρροής μεταξύ κράτους – πολιτικής διαχείρισης και αφεντικών, παλαιών και νέων. Και πως θα μείνουν αποπροσανατολισμένοι, νωθροί και εγκλωβισμένοι σε μια ψευδή διαπάλη οι εργαζόμενοι; Με ένα πλασματικό αδιέξοδο, ένα διαρκές «δημοψήφισμα» που θα επιβάλλεται με τις ακίνδυνες «κοκορομαχίες» δεξιών, αριστερών κ.ό.κ. παρατάξεων και θα μας καθηλώνει στην επιλογή του πιο συμπαθούς δυνάστη. 

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με τις παραδοσιακές προσευχές -από παρατάξεις και μεμονωμένους σχολιαστές- για συγκρότηση προεδρείου από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ωσάν να είναι αυτό το πρόβλημα του κλάδου. Λες και από το 2009, και την τελευταία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μέχρι και σήμερα δεν συγκροτήθηκαν προεδρεία. Πλείστα προεδρεία πέρασαν. Αριστερόστροφα, δεξιόστροφα, μνημονιακά, «αντιμνημονιακά» και κάποια με ολίγη… απ’ όλα, όμως ΣΣΕ δεν υπεγράφη. Και συνάδελφοι/-ισσες συνέχισαν να χάνουν τις δουλειές τους, να βλέπουν τα δικαιώματά τους να εξαϋλώνονται, τις ώρες εργασίες τους να αυξάνονται και την επισφάλεια να βασιλεύει. 

Που ήταν άραγε όλοι αυτοί οι ψευτοσυνδικαλιστές – τσιράκια των αφεντικών στις 30 Σεπτεμβρίου όταν οι συνάδελφοι/-ισσες που εργάζονται στα πρακτορεία διανομής απήργησαν μόνοι τους, μπλοκάροντας -πανελλαδικά- με συγκέντρωση στα τυπογραφεία στο Κορωπί την κυκλοφορία των εφημερίδων, με αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ; Αυτή η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης από τα θεσμικά σωματεία -που αυτή τη φορά δεν εκδηλώθηκε ούτε καν με τις καθιερωμένες, «μαχητικές» ανακοινώσεις Ενώσεων του διασωματειακού- αποτελεί, δίχως περιστροφές, τη συγκατάβαση απέναντι στον πραγματικά δικό τους «κόσμο»: Τον κόσμο των αφεντικών. 

Ο πόλεμος -που, δήθεν, σήμερα «ανακάλυψε» η ΕΣΗΕΑ- έχει κηρυχθεί εδώ και χρόνια από τους μιντιάρχες. Και πρέπει να απαντηθεί, έστω την ύστατη ώρα. Με ανυποχώρητο, ακηδεμόνευτο αγώνα διαρκείας που θα οργανωθεί από τα κάτω. Με αλληλεγγύη, σε κάθε μαγαζί, μεταξύ των εργαζομένων, οι οποίοι θα βάλουν ανάχωμα στην επερχόμενη λεηλασία και στις διασπαστικές και αποσπασματικές κινητοποιήσεις που γίνονται σε πλήρη συνάρτηση με τα συμφέροντα των αφεντικών. Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ συνεργάτες. Ήρθε η ώρα, ακόμα και όσοι καλοπροαίρετα -και όχι από βόλεμα ή δόλο- ακόμη ελπίζουν στην ΕΣΗΕΑ και στα λοιπά θεσμικά σωματεία να αντικρίσουν την πραγματικότητα, να αφήσουν τις προσευχές και να οργανωθούν. Γιατί κανένας κόσμος, ούτε και αγώνας, κερδήθηκε με προσευχές και παρακάλια.