ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 11:00 ΠΑΤΗΣΙΩΝ & ΣΤΟΥΡΝΑΡΗ

Γιατί γενικά δεν γουστάρουμε να ξεπουλάμε την εργατική μας δύναμη, το μυαλό και το σώμα μας σε κάποιους άλλους, δεν γουστάρουμε να δουλεύουμε για να πλουτίζουν τα αφεντικά από την εργασία μας, και πόσο ακόμα, δεν γουστάρουμε να δουλεύουμε υπό αυτές τις συνθήκες μέχρι να πεθάνουμε. Επίσης, γιατί δεν μπορούμε να χωνέψουμε με τίποτα το γεγονός ότι, ενώ εμείς οι εργάτες/τριες πληρώναμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές κανονικότατα όλα αυτά τα χρόνια (όταν δεν μας υποχρέωναν να δουλεύουμε μαύρα), τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε πάλι το μάρμαρο, για το υποτιθέμενο «συμμάζεμα» των ασφαλιστικών ταμείων, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πτυχή της ίδιας στρατηγικής που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να ξεπεραστεί η λεγόμενη δημοσιονομική και καπιταλιστική κρίση εις βάρος μας. 

Αυτή ή στρατηγική είναι μια ανελέητη προσπάθεια να μεταφερθεί ολοκληρωτικά το κόστος ζωής μας, από το περιβόητο «κοινωνικό κράτος» στις πλάτες μας. Το κόστος δηλαδή, που χρειάζεται για να πηγαίνουμε και να φεύγουμε από τις δουλειές μας (μέσα μαζικής μεταφοράς) ˙ το κόστος που χρειάζεται για να είμαστε υγιείς, ώστε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας (δημόσια υγεία) ˙ το κόστος που χρειάζεται για να εκπαιδευόμαστε και να είμαστε καταρτισμένοι, ώστε να παράγουμε περισσότερο για τις ανάγκες του κεφαλαίου (δημόσια εκπαίδευση) κτλ. 

 Εδώ και μέρες τα ΜΜΕ προσπαθούν εναγωνίως να μας πείσουν ότι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό αφορούν μόνο τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, τη μεσαία τάξη και τα μικρά αφεντικά, βαφτίζοντας τις κινητοποιήσεις «κίνημα της γραβάτας», και μας λένε, ότι το ασφαλιστικό δεν αφορά εμάς, τους εργάτες/τριες. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό επηρεάζουν κατεξοχήν την εργατική τάξη απ’ όλες όμως τις απόψεις, όλους/ες εμάς που παράγουμε τον υλικό και άυλο πλούτο αυτής της κοινωνίας. Πρώτα και κύρια, η νέα επερχόμενη αύξηση στα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση δηλώνει ωμά, από τη μια, την ανάγκη του κεφαλαίου να μας πατήσει στη δουλειά ακόμη πιο πολλά χρόνια, κοινώς να υφαρπάξει μακροχρόνια ακόμη περισσότερη αξία από την εργασία μας, Και απ’ την άλλη, να γλιτώσει τις συντάξεις για τον εργατόκοσμο, που δεν θα προλάβει να ζήσει μια ζωή πέραν του εργάσιμου βίου. 

Οι καπιταλιστές έχουν την οικονομική δυνατότητα και το κεφάλαιο, ώστε να προγραμματίσουν τη ζωή τους, να βολέψουν εαυτούς και οικογένειες, ανεξάρτητα από το ασφαλιστικό, τις παροχές υγείας και πρόνοιας που προορίζονται για όλους. Άρα, το ασφαλιστικό σύστημα, και οι επικείμενες αλλαγές του, αφορούν την τάξη μας, τους εργάτες, τους άνεργους, τους μισθωτούς, τους μισθωτούς με «μπλοκάκι», τους ανασφάλιστους… όλους εμάς, που αν δεν δουλέψουμε, δεν θα έχουμε λεφτά για να φάμε, πόσο μάλλον για να πληρώσουμε γιατρούς, φάρμακα και να ζήσουμε στα βαθιά γεράματά μας. 

Η λογική που έχει κυριαρχήσει, ότι «εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ», που οδηγεί στην παραίτηση από το δικαίωμα στην ασφάλιση και την πρόνοια, έχει ένα βασικό πρόβλημα: ενώ αναγιγνώσκει σωστά το τι θέλουν να μας επιβάλλουν κράτος και αφεντικά, δεν βλέπει αν μπορούμε να ζήσουμε, και πώς, χωρίς να πάρουμε σύνταξη. Ζούμε με μισθούς–χαρτζιλίκια, η μαύρη –«ανασφάλιστη» εργασία όλο και εξαπλώνεται, ενώ η απαίτηση για ασφαλιστική κάλυψη, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αποτελεί λόγο απόλυσης. Οι αλλαγές σε αυτό το ήδη κουτσουρεμένο, ασφαλιστικό σύστημα, θα είναι εμφανείς στις ζωές όλων μας, από το αν θα μπορούμε να πηγαίνουμε στο γιατρό, από το αν και τι θα δικαιούμαστε σε περίπτωση ασθένειας ή εγκυμοσύνης, μέχρι το αν θα πάρουμε κάποτε σύνταξη, πότε, και τι σύνταξη θα είναι αυτή, μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη, όπως την ονομάζουν, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φτάνει τα 386 ευρώ. Οι δε κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για τις μη μειώσεις στις υφιστάμενες κύριες συντάξεις ακούγονται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των δανειστών, όσο για τις επικουρικές, οδεύουν με ταχύτητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… 

Και για να γίνουν όλα αυτά, πατούν πάνω στην παραίτησή μας από τη διεκδίκηση και πάνω στην ανασφάλιστη εργασία (που οι ίδιοι έχουν αφήσει να πάρει τεράστιες διαστάσεις). Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα μείνουν εδώ, αλλά όσο θα χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας, όσο θα γιγαντώνεται η ανασφάλιστη εργασία, όσο περισσότερο θα παραιτούμαστε, τόσο θα ανοίγει η όρεξη της εκάστοτε κυβέρνησης για να γκρεμίσει ολοκληρωτικά το ασφαλιστικό σύστημα. 

Το 1950, η Τράπεζα της Ελλάδος ανακηρύσσεται επίσημος διαχειριστής της δημόσιας περιουσίας. Με την επιβολή του νόμου 1611/1950 ιδρύεται «ειδικός λογαριασμός διαχειρίσεως διαθεσίμων δημοσίων οργανισμών». Από εκεί και έπειτα, η τράπεζα αυτή, αποκτά μία σειρά εξουσιών πάνω στα αποθεματικά των ταμείων, για τις οποίες ο κόσμος της εργασίας αναγκάζεται να εμπιστευτεί την κρίσης της(άρθρα 4 και 5 του 1611). Ακολουθεί ο νόμος 2076/1992 ο οποίος επιτρέπει στις διοικήσεις των ταμείων να επενδύουν το 20% των αποθεματικών των ταμείων, και εδώ αρχίζει το ξέφρενο πάρτι με τον συσχετισμό ασφαλιστικών ταμείων-χρηματιστηρίου. Πλέον, ήταν ελεύθεροι να τζογάρουν και με τη βούλα τα χρήματα των εργαζομένων, με το ποσοστό των αποθεματικών που είχαν δικαίωμα να δεσμευτούν για επενδύσεις να αυξάνεται από 20% σε 23%, με τον Νόμο 2676/1999. 

Έτσι, λίγα χρόνια πριν από την «επίγεια καταστροφή» που λέγεται ελληνική κρίση, επιβεβαιώνεται με έναν κάπως απότομο τρόπο ότι έγινε ένα «μπέρδεμα» στη συνεννόηση μεταξύ των καπιταλιστών, το οποίο μας κόστισε «λίγο» ακριβότερα: καταρρέει το χρηματιστήριο και μαζί του ξεκληρίζονται και τα ταμεία. Μέσα σε τρία χρόνια 1999-2002 χάνονται 3,5 δις ευρώ. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε συνδυασμό με την υπόθεση των “δομημένων ομολόγων”, που υποχρεώθηκαν να φορτωθούν ασφαλιστικά ταμεία , και, κυρίως, το περίφημο κούρεμα του PSI, μας φθάνουν στο 2013, με τις απώλειες για τα ταμεία να ανέρχονται σε δεκάδες δισ. ευρώ. Μόνο 12,5 δις ευρώ είχαν χαθεί από την εφαρμογή του PSI το 2012, που πασίδηλο στόχο είχε το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που είχαν στην κατοχή τους τα ταμεία, καταληστεύοντας ουσιαστικά τα αποθεματικά τους. Το μέγεθος της λεηλασίας φανερώνεται από το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες είχαν προλάβει να ξεφορτωθούν άρον-άρον πριν την εφαρμογή του PSI μεγάλος μέρος των ελληνικών ομόλογων, που είχαν στην κατοχή τους, μεταπωλώντας τα στη δευτερογενή αγορά στις ελληνικές τράπεζες και, πού αλλού, στα ασφαλιστικά ταμεία… 

Επιπλέον, η βιωσιμότητα των ταμείων υπονομεύτηκε συστηματικά και δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς, αφού έπρεπε να «κρατήσουμε με νύχια και με δόντια» την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα για την πολυπόθητη ανάπτυξη. Το 2012 οι εισφορές των εργοδοτών που αφορούν τις κρατήσεις από τον μισθό μας, πέφτουν κατά 1,1%, μαζί μειώνονται και οι μισθολογικές εισφορές, δηλαδή ο καθαρός μισθός μας. Το 2014 αποφασίζεται να περικοπούν οι εισφορές αυτές περίπου στο τριπλάσιο (3,9%), ποσοστό που τυπικά πήγαινε στα επιδόματα μητρότητας, στα οικογενειακά και στα της υγειονομικής περίθαλψης. Γι’ αυτό και σήμερα, οι «μεγαλοεργοδοτικές» οργανώσεις βγάζουν λόγους υπέρ του νέου ασφαλιστικού με τη λογική «το μη χείρον, βέλτιστον» και δεν διαφωνούν να αυξηθούν οι εισφορές σε αυτή τη «δύσκολη» στιγμή 1% γι’ αυτούς και 0.5% για εμάς, αφού ιστορικά υπάρχει η εγγύηση του ελληνικού κράτους, ότι έχει κάνει και θα συνεχίσει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τους αφήσει ευχαριστημένους. 

Ας μην ξεχνάμε τέλος την πάγια εισφοροδιαφυγή των αφεντικών, σε συνδυασμό είτε με τις συνεχείς μειώσεις του εργοδοτικού κόστους, χάριν της «ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», δηλαδή χάριν της μεγαλύτερης κερδοφορίας της καπιταλιστικής τάξης, είτε μέσω της θέσπισης ευνοϊκών ρυθμίσεων καταβολής των οφειλομένων, είτε μέσω της κρατικής ανοχής στη μη καταβολή τους (8,5 δις ευρώ οι βεβαιωμένες οφειλές των αφεντικών προς τα ταμεία ήδη από το 2010). Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα αυτής της πολιτικής πριμοδότησης των ελλήνων (μικρών και μεγάλων) καπιταλιστών αποτελεί η, με τις ευλογίες του κράτους, ανασφάλιστη εκμετάλλευση της εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών εργατών την περίοδο 1991-2011, για να μην αναφέρουμε τις τεράστιες οφειλές (ύψους 12 δις ευρώ το 2010) του ίδιου του κράτους-εργοδότη προς τα ασφαλιστικά ταμεία. 

 Η αριστερά του κεφαλαίου φέρνει το πιο βάρβαρο και αντεργατικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο, συνεχίζοντας ένα έργο που ξεκίνησαν η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν. Δρώντας σαν κυματοθραύστης στα κινήματα, επιχειρεί να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, αποπροσανατολίζοντας την εργατική τάξη. Πλήρως υποταγμένη στις απαιτήσεις ντόπιου και ξένου κεφαλαίου παρουσιάζει νέα μέτρα, που η προηγούμενη διαχείριση δεν κατάφερε να περάσει. Γίνεται εκφραστής και πιστός υπηρέτης των ορέξεων της επιχειρηματικής ελίτ και των αφεντικών. 

Η κυβερνητική ρητορική κάνει λόγο για την επιτακτική ανάγκη να αναδιαρθρωθεί και να εξυγιανθεί επιτέλους το ασφαλιστικό, και να οριστούν κριτήρια, «δίκαια» για όλους, που θα εξασφαλίζουν ένα μηνιάτικο-χαρτζιλίκι. Ακούμε (γελάμε) για τις σκληρές μάχες που δίνει η αριστερά για να «διαπραγματευτεί» το κοινωνικό καλό, ότι πραγματικά ενδιαφέρεται για το εργατικό σύνολο και αφουγκράζεται τα προβλήματά μας. Είναι η ίδια αριστερή διαχείριση που χρησιμοποιεί συστηματικά ως τεχνική διακυβέρνησης την έννοια της «διαπραγμάτευσης», επιχειρώντας να εκμαιεύσει τη συναίνεση και να εκτονώσει τις κοινωνικές εντάσεις. Τέτοιες αριστερές, συστημικές κυβερνήσεις είναι άκρως χρήσιμες και απαραίτητες στον καπιταλισμό, εξού και η περίφημη ομολογία του Τζιάνι Ανέλι, ιταλού μεγαλοβιομήχανου και ιδιοκτήτη της fiat ότι μια «κυβέρνηση της αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της δεξιάς». 

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αφεντικών χρησιμοποιώντας ένα κάρο ψέματα για να αποκρύψει τις σημαντικότερες πτυχές του νέου ασφαλιστικού που θέλει να περάσει, παρουσιάζοντας το ως δίκαιο και φιλεργατικό. Πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα από τον αντιασφαλιστικό νόμο Λοβέρδου – Κουτρομάνη (Ν.3863/2010), θέλει να υπολογίζεται το ύψος της σύνταξης από το σύνολο του εργάσιμου βίου και όχι από την καλύτερη πενταετία, που ίσχυε. Αυτό από μόνο του οδηγεί σε τρελό πετσόκομμα της σύνταξης, αν αναλογιστεί κανείς ότι θα συμπεριλαμβάνεται ο βασικός μισθός κάτω των 25 χρονών (μισθός πρώτης απασχόλησης – «μισθός μαθητείας»), τα φτηνά μεροκάματα που δεν επιδέχονται αύξηση, γιατί είναι συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή μεσολαβούν ανάμεσα στα μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Αν υπό την απειλή της ανεργίας καταφέρουμε ποτέ να μαζέψουμε τα ανάλογα ένσημα, η σύνταξη που θα μας δίνουν θα είναι μια εθνική σύνταξη ξεφτίλας (εθνική και αναλογική μαζί, βλ. παρακάτω) στα 67 χρόνια στην καλύτερη. Αυτό προκύπτει και από τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει από την υπογραφή του 3ου μνημονίου και «ξεχνάνε» να μας το αναφέρουν. 

 ΝΟΙΑΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΣΟΥ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ 

 Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στους χώρους δουλειάς με τα ανύπαρκτα ένσημα, τη μαύρη και επισφαλή εργασία, την ουσιαστική κατάργηση οκταώρου, υπερωριών, αργιών σε συνδυασμό με τις μειώσεις στους μισθούς και τις αυξήσεις σε εισφορές και κρατήσεις, κάνει όλο και πιο δυσπρόσιτη μία σταθερή για εμάς δημόσια ασφάλιση. Είναι έγκλημα να πιστεύουμε ότι τα χαμηλά μεροκάματα, ημι-ανασφάλιστα, χωρίς τις νόμιμες προσαυξήσεις, χωρίς τα δώρα και τα επιδόματα, μας συμφέρουν πραγματικά ˙ και ότι οι εργοδότες μας «κάνουνε τη χάρη» να μας δίνουν κάποια σέντς του ευρώ μαύρα στο χέρι, που σε τελική ανάλυση κάνουνε χάρη μονάχα στους εαυτούς του. 

Συνδυαστικά με τις υποδομές της δημόσιας υγείας όπου υποτιμώνται διαρκώς (μείωση κονδυλίων, ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα και υλικοτεχνική υποδομή), το αποθεματικό των ταμείων έχει εξαφανιστεί και ο κόσμος της εργασίας ωθείται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ασφάλισης και εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες υγείας έναντι χρηματικών ποσών και κάτω από πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Αυτή η στροφή είναι συντεταγμένη και στοχευμένη από την εξουσία και παρουσιάζεται ως μονόδρομος. Η ευθύνη έτσι για επιβίωση και αξιοπρεπή ζωή, βαραίνει ακόμα περισσότερο εμάς τους ίδιους, που βασική προϋπόθεση για να τα έχουμε, είναι να δουλεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε, με ό,τι περισσότερο διαθέτουμε, για να πληρώνουμε από τον καθαρό πλέον μισθό μας τα αυτονόητα. 

Σε όλα αυτά έρχεται να κολλήσει και η ρητορική του αναλογικού / κεφαλαιοποιητικού συστήματος ασφάλισης, όπου ο καθένας ανάλογα με τις ατομικές εισφορές που «επενδύει» κατά τη διάρκεια ολόκληρου του εργασίμου βίου, θα καθορίζει το τελικό ύψος της σύνταξης του, λίγο πάνω από την εθνική σύνταξη ξεφτίλας που λέγεται ότι θα κυμαίνεται στα 386 ευρώ. Είναι ξεκάθαρο ότι η λογική του «ο καθένας να ασφαλίσει το τομάρι του» θα επηρεάσει την ήδη ατομικιστική στάση μεγάλου μέρους κυρίως της νεανικής εργατικής τάξης, που βλέπει τη δουλειά σαν «χόμπι» ή «προσωρινό κακό», τα αφεντικά σαν «φίλους», «ευεργέτες» ή «οικογένεια» και που ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Είναι βέβαια μια λογική που αναπαράγεται μέσα από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας εδώ και δεκαετίες και πάει πακέτο με τη συντεχνιακές λογικές εντός της εργατικής τάξης. 

Το σύνθημα τους λοιπόν είναι σκάσε και δούλευε μέχρι τα γεράματα και μη λες κουβέντα για τις τσέπες των αφεντικών, που γεμίζουν καθημερινά από τη δική σου εκμετάλλευση. Μην κάνεις κουβέντα για τα λεφτά που χρωστάνε κράτος και εργοδότες στα ασφαλιστικά ταμεία, μην βγάζεις κιχ για τα λεφτά που κερδίζει το αφεντικό από την εργασία σου χωρίς ένσημα. Ταυτόχρονα τα κανάλια, οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα και κάθε λογής δορυφόροι των αφεντικών, μας βομβαρδίζουν το τελευταίο διάστημα και θα συνεχίσουν να το κάνουν, προκειμένου να μας πείσουν πως «πρέπει να δοθεί μια δίκαιη λύση στο ασφαλιστικό». Αν δεν μιλήσουμε εμείς οι ίδιοι όμως, οι εργαζόμενοι/ες για εμάς, πάντα θα μιλάνε άλλοι για λογαριασμό μας και θα ψάχνουμε σωτήρες για να μας σώσουν. 

Για να φτάσουν,όμως να έχουν το θράσος να προτείνουν τέτοια μέτρα, σημαντικό ρόλο έχει παίξει και ο διαχωρισμός που έχει δουλέψει τόσα χρόνια ανάμεσα μας, στην τάξη μας. Ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, ο καθένας για τον κλάδο του, συντεχνιακά αιτήματα, ανυπαρξία συλλογικών ταξικών αγώνων. Και φυσικά, ο διαμεσολαβητικός υπονομευτικός ρόλος των εκπροσώπων του κυρίαρχου ξεπουλημένου συνδικαλισμού, που αντί να ασκήσουν τον στοιχειώδη εργατικό έλεγχο επί της διαχείρισης της περιουσίας των ταμείων, συναίνεσαν, άλλοτε φανερά και άλλοτε παρασκηνιακά με υπόγειες συνεννοήσεις, στην καταλήστευση των ταμείων. 

 Και τι θα μπορούσαμε να πούμε για το ασφαλιστικό εμείς, οι εργάτες, οι άνεργες, οι κακοπληρωμένοι, οι ανασφάλιστες; Πολλά σημαντικά, βασικά και λογικά, όπως: Να επιστραφούν τα ληστεμένα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, είναι δικός μας πλούτος. Πληρώστε (κράτος και εργοδότες) τις εισφορές των ενσήμων που χρωστάτε στα ταμεία, εμείς οι εργαζόμενοι τις έχουμε πληρώσει κανονικά! Ανθρώπινα ωράρια εργασίας με παράλληλη διεκδίκηση αξιοπρεπών μισθών για να έχουν έσοδα τα ασφαλιστικά ταμεία. Ένσημα για τις πραγματικές ώρες εργασίας και τις υπερωρίες. Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, αυξήσεις στις συντάξεις και επίδομα ανεργίας για όλες και όλους. Να πάρουμε θέση μάχης βάζοντας τα εργατικά αιτήματα μπροστά και διαλύοντας τις όποιες ψευδαισθήσεις. Δεν υπάρχουν σωτήρες, μόνο με σκληρούς αγώνες έχουν κερδηθεί και κερδίζονται πράγματα, τίποτα δεν μας χαρίζεται ποτέ. 

ΕΡΓ.Ο.ΒΑ. Εργατική ομοσπονδία βάσης 

Συνέλευση βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου

Σωματείο σερβιτόρων, μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών στα ΜΜΕ

ergatikiomospondia@gmail.com

ergova.wordpress.com