Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες ένα κείμενο συλλογής υπογραφών που ευαγγελίζεται ένα «νέο μέλλον για τη δημοσιογραφία». Το κείμενο υπογράφουν πολλοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι, όχι τόσο για το δημοσιογραφικό τους έργο όσο για το εργοδοτικό τους ήθος. Ας δούμε όμως σε μια πρώτη ανάλυση τα σημεία του κειμένου των «πεφωτισμένων» της δημοσιογραφίας.
Στο (1), όλα όσα αναφέρονται στην κρίση στον Τύπο συνοψίζονται απλώς στο “κακοδιαχείριση και οικονομική αδιαφάνεια από μέρους των εκδοτών”. Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες. Κορυφαίο είναι δε το τελευταίο αίτιο, με τη διατύπωση: “ανατροπή της σχέσης των μίντια με το κράτος”. Τι κρίμα που ανατράπηκε (μερικώς μόνο, και όχι επί της ουσίας) αυτή η σχέση και μας έσκασε στα χέρια η μιντιοκρατορία των μετρίως μέτριων. Βέβαια, τα χαρτιά της μισθοδοσίας κάποιων συνεχίζουν να παραμένουν… βαριά.
Πάμε και στο (2): Μακάρι να γινόταν έλεγχος στα οικονομικά των εκδοτών (και όχι μόνο των εκδοτικών εταιρειών και των βασικών μετόχων τους όπως έξυπνα λέγεται στο κείμενο). Τότε το 0/0 (μηδενικές αυξήσεις/μηδενικές απολύσεις), που παρουσιάζεται ως συνδικαλιστικός μαξιμαλισμός, θα ήταν πέρα και από τον ορισμό του ελάχιστου αιτήματος. Αν μάλιστα οι υπογράφοντες το κείμενο βρουν και τον τρόπο με τον οποίο θα πιεστούν οι εργοδότες μας να ακούσουν έστω τη φωνή μας, πόσο μάλλον να σταματήσουν περικοπές και απολύσεις, έχοντας τις επιχειρήσεις τους “ανοιχτές” ώστε να συνεχίζουν να βγάζουν φράγκα, τότε να πάμε να δουλέψουμε και με το λευκό περιβραχιόνιο στο μπράτσο, σαν καλοί γιάπηδες εξ Ιαπωνίας.
Με δυο λόγια, η απάντηση στα (1) και (2) είναι ξεκάθαρη: την ήδη δύσκολη κατάσταση που δημιούργησαν για εργαζόμενους και αναγνώστες (τηλεθεατές/ακροατές) τα αφεντικά, την επιδεινώνει η σφαγή που συνεχίζει να διεξάγεται με αμείωτη ένταση, και όχι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων που σφαγιάζονται.
Το (3) θα μπορούσε να είναι ένα πολύ “βατό” θέμα έκθεσης πανελληνίων εξετάσεων. “Θέλει αξιοπρεπείς και ελεύθερους δημοσιογράφους. Είμαστε; Και ποια είναι η συγκεκριμένη ευθύνη των εκδοτών για τα όσα καταλογίζονται στα ΜΜΕ;” Παρακαλώ απαντήστε σε 500 λέξεις. Αλλά πρώτα ας μας απαντήσουν οι μισοί και παραπάνω από τους υπογράφοντες αν κατ’ αρχάς είναι οι ίδιοι “ελεύθεροι”. Ας μας πούνε πόσοι έχουν θητεύσει σε βουλευτικά, υπουργικά, κομματικά γραφεία. Πόσοι κρατούσαν και κρατάνε 2, 3 και 4 δουλειές, ακόμα και σε “ανταγωνιστικά” κατά τα άλλα μέσα, με παχυλότατους μισθούς, στερώντας από πολλούς συναδέλφους μια θέση εργασίας. Πόσοι έχουν ασκήσει ή ασκούν διευθυντικά καθήκοντα, διαχωρίζοντας τη θέση τους και στην πράξη από τους υπόλοιπους συναδέλφους. Πόσοι έχουν στηρίξει ή στηρίζουν τους αγώνες των συναδέλφων τους έστω και μία μέρα χωρίς να γκρινιάζουν (ακόμα και βρίζοντας) για το ανούσιο του αγώνα – και πότε.
Αν το (3) ήταν θέμα για έκθεση, το (4) είναι ταμάμ για παροιμία: “σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω”. Να καλέσουμε, λέει, τους εργοδότες να δείξουν καλή θέληση και ψυχραιμία. Τι εννοούν, δηλαδή; Να μας απολύουν με μουσικά τηλεγραφήματα; Αφήστε το, ρε “συνάδελφοι”. Χορτάσαμε από ψυχραιμία και καλοθελητές σχεδόν 2 χρόνια τώρα. Επίσης σας προτείνουμε να κάνετε πράξη το κάλεσμα αυτό προς την εργοδοσία. Την επόμενη φορά που θα απολυθεί κάποιος συνάδελφός σας, πηγαίνετε, με καλή θέληση και ψύχραιμα, και ζητήστε από το αφεντικό να απολύσει εσάς στη θέση του. Αλλά ξέχασαμε: το θέμα δεν είναι αν χάνονται δουλειές, αλλά να γίνεται διάλογος με ρεαλισμό. Συνεπώς, οδηγήστε τον απολυμένο συνάδελφο εσείς προς την πόρτα της εξόδου, εξηγώντας του με μπόλικη καλή θέληση και ψυχραιμία τα καλά του καθισιού και της ξεγνοιασιάς που θα του προσφέρει η ανεργία.
Φτάσαμε και το (5): Πραγματικά, δεν θα ήμασταν καθόλου περίεργοι να ακούσουμε τις προτάσεις των υπογραφόντων για τις εναλλακτικές μορφές απασχόλησης. Γιατί; Γιατί τις ξέρουμε ήδη. Ας διαβάσουν και λίγο οι πολυγραφότατοι, ίσως μάθουν κάτι… Άλλωστε, γιατί τα αφεντικά μας να μας προσφέρουν έστω και μια κουτσουρεμένη εθελουσία, όταν μπορούν να μας απολύσουν με το μισό της αποζημίωσης ή να μας βγάλουν στην εφεδρεία (αν μιλάμε για τα δημόσια μέσα) με 600 ευρώ; Ας ρωτήσουν απλώς οι υπογράφοντες τους εργαζόμενους στο ΑΛΤΕΡ και στην Ελευθεροτυπία τι γνώμη έχουν για τις “εθελούσιες” και τα πακέτα καταβολής δεδουλευμένων που τους προτάθηκαν.
Στην κατακλείδα, παραλίγο να μας φύγει ένα δάκρυ. Βέβαια, μια ατάκα για τον Στιβ Τζομπς κολλάει παντού – γιατί όχι κι εδώ; Εμείς θ’ αρκεστούμε να επισημάνουμε ότι η επιχειρηματική απάντηση του τρανού μακαρίτη της Apple στην κρίση πριν από 15 χρόνια ήταν να μεταφέρει όλη την αλυσίδα της εταιρείας του στην Κίνα…
Το μέλλον που οραματίζεστε, συνάδελφοι, είναι το ίδιο εφιαλτικό με αυτό που κάθε μέρα, κομμάτι-κομμάτι, ξεδιπλώνουν μπροστά μας τα αφεντικά. Κι αν (κάποιοι από εσάς) δεν το έχετε καταλάβει, αυτό δεν σας κάνει λιγότερο επικίνδυνους. Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. Ούτε από το μέλλον των αφεντικών, ούτε και από το δικό σας.
Υ.Γ. Πάντως, τόσα φωτεινά μυαλά και ονόματα, που πάντα έχουν κάτι να πουν επί παντός επιστητού, και ούτε μισή πρόταση πέραν των εθελουσίων… απολύσεων και της “εναλλακτικής” εργασίας; Ακόμα και το κοινό σας θα απογοητευτεί στο τέλος.