Για τους κριτές των πάντων, όλοι όσοι υποφέρουν εξαιτίας της σωτηρίας που μας επεφύλαξαν οι αφεντάδες τους δεν αξίζουν ούτε στάλα σεβασμού ακόμα κι όταν πεθάνουν. Μια σωτηρία που την κατήχηση της την έχουν αναλάβει καθημερινά και εργολαβικά από τους τηλεοπτικούς τους άμβωνες οι ιεροκύρηκες της ενημέρωσης. Μια σωτηρία που μετριέται με ανθρώπινες ζωές, κυριολεκτικά. Μια σωτηρία που πλέον ισούται με έγκλημα, και οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί και ξεδιάντροποι.
Πρώτοι απ’όλους οι πολιτικάντηδες:
Από κοντά και οι γραφιάδες του ονείδους και ντελάληδες μιας χρεοκοπημένης ηθικής:
ΑΡΗΣ ΠΡΩΤΟΣΑΛΤΕ: «Όποιος συνδέει τους θανάτους με την τιμή του πετρελαίου, είναι εμμονικός.»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: «Να μωρέ, φάγανε ήπιανε κρασάκι και έβαλαν τη ψησταριά στο δωμάτιο!»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: «Κρίμα να χάσουν τη ζωή τους από επιπολαιότητα μορφωμένα παιδιά!»
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, για μια ακόμη φορά είναι η αλήθεια, πως οι παραπάνω και οι όμοιοί τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δημοσιογράφοι. Είναι λακέδες υποτακτικοί, έμμισθοι κοντυλοφόροι, εκπορνευτές της αξιοπρέπειας όλων μας.
Σκυλεύουν ακόμα και νεκρούς από την περίοπτη θέση που τους έχουν τοποθετήσει οι αφεντάδες τους στη κέντρο της δημόσιας σφαίρας. Πολλοί θα αναρωτηθούν: «μα γιατί εκπλήσσεστε; Τα ίδια λένε χρόνια τώρα». Να ξεκαθαρίσουμε κι αυτό. Δεν μας προκαλούν έκπληξη. Μόνο οργή μας προκαλούν, και κάθε στιγμή που θα προκαλούν τη μήνη μας θα καταγράφεται ως κομμάτι μιας συλλογικής μνήμης που δεν πρέπει να πάει στο βρόντο. Ως κομμάτι μιας συλλογικής μνήμης που θα πρέπει να γίνει μέρος μιας συλλογικής συνείδησης ώσπου το πάντρεμα των δυο να φέρει την οργισμένη συνειδητότητα που τόσο φοβούνται.
Για να πάψουν πια όσοι αντιστέκονται ή υπομένουν, ακόμα και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, να είναι είτε «μαλακισμένα» (εδώ) είτε «καημένα», είτε «μεθυσμένα» είτε «μη επαρκώς μορφωμένα».
Και για να πάψουν να τους χαρακτηρίζουν έτσι κάτι καθίκια ξεφτιλισμένα.