ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ… ΜΕΣΑ

Δουλεύω από τα 22 στην τηλεόραση και έχω δει με τα ματάκια μου απίστευτα πράγματα.

Ξεκίνησα με έναν γκόμενο που είχα τότε -τον Δημήτρη. Ήταν 27 και εγώ 22. Δούλευε ως καμεραμάν σε ένα μεγάλο κανάλι στις ειδήσεις έξω. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε ένα αυτοκίνητο και τρέχαμε από θέμα σε θέμα, από ρεπορτάζ σε ρεπορτάζ:

Στις 10 μιλάει ο υπουργός οικονομικών στο τσιφλίκι του και κατά τις 14 :00 πρέπει να είστε στην κεντρική πλατεία που θα μιλήσει ο δήμαρχος. Εκεί θα σας περιμένει ένα link. (το link είναι το φορτηγάκι με το «δορυφορικό πιάτο» που στέλνει το σήμα –εικόνα, ήχο- στο κανάλι). Πιο απλά : σου δίνουν ένα καλώδιο και το συνδέεις στην κάμερα. Το σήμα έβγαινε ζωντανά σε όλη την χώρα.

Είχαμε ως βάση ένα γραφείο που καθόμασταν και περιμέναμε να χτυπήσει το τηλέφωνο και να πάμε στο θέμα. Εγώ έκανα την ηχολήπτρια αλλά μιας και δεν ήξερα και πολλά ο Δημήτρης τα έκανε όλα. Όταν φτάναμε στο θέμα γινόταν χαμός. Όλα τα κανάλια είχαν στείλει εκεί κάμερες. Το τι ξύλο έπεφτε και πέφτει -σπρωξίματα και βρισιές που ποτέ δεν θα δεις- για να έχεις μέσα στο πλάνο σου αυτόν που μίλαγε δεν περιγράφεται.Τίποτα από όλα αυτά δεν φτάνει στα μάτια του τηλεθεατή. Ήταν και είναι μια σωστή παράνοια, μια παρωδία της ζωής.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Περιπατεί ο υποψήφιος δήμαρχος στις γειτονιές της ασχημούπολης… Τρέχαμε από πίσω του λες και κάτι έκανε. Ήταν γελοίο το σκηνικό. Με έκανε να σιχαθώ όλο τον κόσμο ..πίστεψέ με το να σπρώχνονται 10-15 καμεραμέν στο δρόμο, που δεν χώραγε καλά-καλά τον χοντρουποψήφιο, για να τραβήξουν μια εικόνα χωρίς νόημα είναι γελοίο.

Το πιο πιασάρικο είναι ότι εμείς δουλεύαμε ας πούμε για το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας αλλά δεν μας πλήρωνε αυτό κατευθείαν:
Είχε δώσει την δουλειά σε ένα τύπο που είχε την κάμερα και το μικρόφωνο… Του έδινε ένα ποσό για να έχει ένα συνεργείο 8-10 ώρες την ημέρα ή και 2 και 3 συνεργεία… Αυτός έπαιρνε τα λεφτά από το κανάλι και τα έδινε σε εμάς. Όχι όλα φαντάζομαι. Φυσικά καμία ασφάλεια και καμία υπερωρία και φυσικά για αυτό το κανάλι δεν μας πλήρωνε κατευθείαν… Μόνο την ασφάλεια να βάλεις ξέρεις ποσά λεφτά είναι; Άσε που 10 ώρες την ημέρα στον δρόμο όλο και κάτι μπορούσε να σου συμβεί -κάποιο ατύχημα. Τι λες εσύ; Θα έπαιρνε το κανάλι την ευθύνη για το εργατικό ατύχημα; Δεν νομίζω. Οπότε μια χαρά ήταν για όλους. Για όλους εκτός από εμένα, που μετά από έξι μήνες παράτησα και τη δουλειά και τον γκόμενο. Είπα ότι αυτός με τέτοια δουλειά που κάνει είναι μαλάκας και μου το κρύβει. Δεν είναι ότι έφταιγε η δουλειά αλλά δεν ήθελε και να κάνει και τίποτα καλύτερο. Την είχε καταβρεί. Ονειρευόταν να πάρει κάμερα και να την νοικιάζει αυτός για λογαριασμό των καναλιών. Μεγάλη φιλοδοξία. Τον εκμεταλλεύονταν, το ήξερε, και το κόλπο που έμαθε ήταν να κάνει και αυτός το ίδιο. Σπουδαία φιλοδοξία:

Θέλω όταν μεγαλώσω να εκμεταλλεύομαι όπως με εκμεταλλεύτηκαν..

Δεν το έλεγε έτσι, αλλά αυτό ήταν το νόημα, αυτό καταλάβαινα εγώ…

– Ρε, του λέω μια φορά όταν πλημμύριζε το ποτάμι και περιμέναμε να κάνουμε το πλάνο που θα κλείσει ο δρόμος από το νερό… Ρε δεν μπορώ να περιμένω μέσα στο αμάξι να πλημμυρίσει ο ποταμός.

– Χαζή είσαι, μου λέει; Καθόμαστε και πληρωνόμαστε.

Το είπε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στο χέρι και κατάλαβα ότι ήταν ευτυχισμένος. Και γιατί να μην είναι; Οι περισσότεροι μπορεί να χαίρονταν. Υπολόγιζε το βράδυ ότι μπορεί να έχουμε σηκωθεί από τις εφτά και να γυρίσαμε σπίτι στις έξι αλλά 4-5 ώρες καθόμασταν. Εκείνη την εποχή είχα δει από κοντά όλους τους υπουργούς. Πήγα σε όλα τα κόμματα και μίλησα με όλους τους καλλιτέχνες και όλα αυτά μέσα σε 6 μήνες. Οι υπουργοί ήταν οι καλύτεροι. Είμαστε τώρα στο υπουργείο που ασχολείται με τον πολιτισμό και τελειώνει η συνέντευξη της υπουργού -μια βουβάλα 150 κιλά, που είμαι σίγουρη ότι άλλη καρέκλα δεν θα την χώραγε στο υπουργικό κτήριο παρά μόνο αυτή του υπουργού γιατί απλά ήταν η πιο μεγάλη… Καθώς λοιπόν μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας που είχαν ένα, όχι αμελητέο βάρος, εεεε και πάμε να φύγουμε με το ασανσέρ… νταράαααν… έρχεται δίπλα η βουβάλα γαμωυπουργός με δυο φουσκωτούς (αν είχα ταβέρνα και έμπαιναν και οι τρεις μέσα θα έκανα πάρτι). Φτάνει λοιπόν το ασανσέρ και ο ένας φουσκωτός μας λέει ότι πρέπει να φύγει η υπουργός πρώτα. Πήραν το ασανσέρ και σκεφτόμουνα:

-Μα είχαμε έρθει πρώτοι. Μα έχουμε πράγματα στα χέρια με βάρος.

Ούτε καν ξεστόμισα κάτι.

Δεν έγινε και τίποτα δα θα μου πεις. Η υπουργός βιάζεται. Εμένα όμως με πείραξε πολύ αυτή η χρήση της εξουσίας που έκανε η χοντρή απροκάλυπτα και ανάγωγα. Αλήθεια μωρή πατσαβούρα είσαι η υπουργός και εγώ είμαι η μαλάκω της υπόθεσης;

Ναι ήμουν από ότι φαίνεται και να έχω τον Δημητράκη να χαμογελά και να τον φαντάζομαι το βράδυ με τους φίλους του να τους λέει: Γνώρισα και την υπουργό σήμερα.

Ένα πρωινό είχε προκύψει ένα θέμα στην επικαιρότητα κάτι πολύ σοβαρό μα πάρα πολύ σοβαρό (του τύπου για κάποιο γκάλοπ που έδινε προβάδισμα σε κάποιος κόμμα μισή ποσοστιαία μονάδα). Έπρεπε λοιπόν να πάρουμε κάποιες δηλώσεις από κάποιους υπουργούς, βουλευτές και άλλους. Μας ερμήνευσε ο παραγωγός των ειδήσεων από το κανάλι να είναι όλοι όσοι θα μιλήσουν όρθιοι.

– ok man, είπε ο Μητσάρας

Φουλάραμε βενζίνα και ξεκινήσαμε μέσα στο καυσαέριο την περιπλάνησή μας στα γραφεία των εκλεκτών αρχόντων. Αφού κάναμε 5-6 τέτοιες δηλώσεις φτάσαμε στο γραφείο ενός υπουργού. Του βάζω λοιπόν το μικρόφωνο και αυτός καπάκι κάθεται.

– Συγγνώμη, του κάνει ο dim, αλλά αν γίνεται να είστε όρθιος.

– Όρθιος;

– Ναι όρθιος σας παρακαλώ επειδή έτσι μας είπαν από το κανάλι και το κάναμε σε όλους μέχρι τώρα.

– Δεν σηκώνομαι τώρα.

– Μας σας παρακαλώ μου είπανε από το κανάλι, επαναλαμβάνει ο δικός μου.

– Έλα μωρέ, κάνει, το ίδιο είναι.

– Εεε ξέρετε, συνεχίζει ο Δημητράκης…

Ο υπουργός μόλις είδε ότι επέμενε ο καημένος ο Δημήτρης, τα ψιλοπήρε και πέταξε την θεϊκή ατάκα:

– ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΕΓΩ ΘΑ ΠΩ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Λούφαξε ο Μητσάρας. Εμένα δεν με ένοιαζε, δεν πάει να τα πει και να κάθεται και ανάποδα. Απλά η ατάκα μέτρησε. Τι να πεις εκεί; Μόνο αν είσαι και εσύ υπουργός ή πρωθυπουργός σε παίρνει να μιλήσεις.

Δεν έχει νόημα να πω το όνομά του γιατί όλοι πάνω κάτω το ίδιο είναι.

Τι να σου λέω τώρα. Το χειμώνα αυτοί δεν πατάνε σε απλά χαλιά. Αν δεν έχει πάχος 250 χιλιοστά δεν ανεβαίνουν. Από τα χαλιά στα χλιδάτα αμάξια και μετά στις επαύλεις τους.

Ένα βράδυ, μιας και η βάρδια καμία φορά ξεκινούσε το μεσημέρι και τελείωνε αργά τα μεσάνυχτα, δουλεύαμε για μια εκπομπή ζωντανή του καναλιού.

Αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να πάμε στο σπίτι ενός βουλευτή, όπου εκεί θα μας περίμενε το Link που προανέφερα. Θα έβγαινε σε παράθυρο ο τυπάκος. Απλό φαινότανε και το είχαμε κάνει πολλές φορές.

Θα κάνω μια μικρή παρένθεση να σε κατατοπίσω για τον ήχο. Την εικόνα και τον ήχο τη μεταδίδαμε, χάρη στο πιάτο όπως ξαναξαναείπα. Αν έχεις προσέξει όμως οι δημοσιογράφοι, που είναι πολλές φόρες στο δρόμο -ή κάπου έξω τέλος πάντων- έχουν ένα ακουστικό που ακούν.

Το μαραφέτι που λένε link είναι μόνο για να στέλνει σήμα και όχι για να δέχεται. Έτσι τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν το κινητό τους. Τους παίρνουν δηλαδή, τους δημοσιογράφους τηλέφωνο από το studio–κανάλι, βάζουν το hands free τους και ακούν άριστα. Αρκετές επίσης φορές, όταν το ζωντανό βγαίνει από κάποιο σπίτι χρησιμοποιούν την ίδια την τηλεόραση για να πάρουν ήχο. Είναι πολύ απλό. Βάζεις το ακουστικό με ένα μακρύ καλώδιο στην έξοδο των ακουστικών της τηλεόρασης. Οπότε όταν θα μιλήσει ζωντανά ο παρουσιαστής θα τον ακούσει μέσα από την TV.

Στο σπίτι αυτό λοιπόν που βρεθήκαμε μιας και είχε τηλεόραση -και πως αλλιώς θα γινότανε- πήραμε ήχο από εκεί (επιστροφή το λένε και θα έχεις ακούσει τη φράση «δεν έχω καλή επιστροφή ήχου»).

Τέλεια λοιπόν. Έβαλα τα βισματάκια, έδωσα στο βουλευτή το ακουστικό του, βάλαμε το κανάλι που ήταν η εκπομπή σε λίγο και όλα δούλευαν ρολόι. Εδώ έρχεται η ανατροπή. Ήταν χειμώνας, έξω χιόνιζε. Πλάκα κάνω δεν χιόνιζε αλλά ήταν χειμώνας. Τρίτη ή Τετάρτη και είχε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδόσφαιρου όπου έπαιζε η πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας μου με την πρωταθλήτρια της γειτονικής χώρας. Αν κερδίζαμε ή φέρναμε ισοπαλία περνάγαμε στην επόμενη φάση. Ο βουλευτής ήταν προσκολλημένος σε αυτό τον αγώνα όπως και όλοι μας εκεί μέσα. Κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζαμε το κανάλι να δούμε μήπως και ξεκίνησε η εκπομπή μας, μιας και ήταν σε άλλο τηλεοπτικό σταθμό. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν στο απόγειό του. Ήθελε 3-4 λεπτά να τελειώσει, ήμασταν πίσω στο σκορ αλλά πιέζαμε –με το γνωστό γιόμα– όλη την ώρα. Ο βουλευτής να βρίζει :

– Πάρε τα πόδια σου ρε μαλάκα (όνομα ποδοσφαιριστή)

– Παίξτε ρε ρεμάλια που παίρνεται τα εκατομμύρια και σέρνεστε, φώναζε ένας τεχνικός του Link.

Σε κάποια στιγμή, και μάλλον ο Δημήτρης το έκανε αλλάζει το κανάλι και βάζει τον σταθμό της εκπομπής μας. Βλέπουμε τότε το σπίτι που είμαστε και κοντινό πλάνο τον βουλευτή, η κάμερα ήταν στημένη από πριν εννοείται, παθαίνουμε πανικό. Ακούμε τον παρουσιαστή από το studio,

– Καλησπέρα από τον Γέρακα κύριε βουλευτά.

Ο βουλευτής πετάγεται από το σοκ στον αέρα και του φεύγουν μικρόφωνα και ακουστικά. Ασυναίσθητα μας πιάνουν όλους τα γέλια. Όλους εκτός από τον Μητσάρα που τρέχει και ξαναβάζει το ακουστικό και το μικρόφωνο-ψείρα στο βουλευτή. Που τρεκλίζει :

– Κα κα κα κα κα καλησπέρα.

Πιστεύω ούτε καν ο σκηνοθέτης της εκπομπής παρακολουθούσε την εκπομπή του, γιατί θα μας έπαιρνε ένα τηλέφωνο να μας πει :

– Πείτε του να μην βρίζει, αλλάξτε κανάλι.

Ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Τελικά ποτέ δεν ισοφαρίσαμε και ο βουλευτής τις ίδιες μαλακίες που λένε όλοι είπε. Δεν έμαθα ποτέ αν ακούστηκε κάποια βρισιά τους στον αέρα.

Νομίζω δεν έβλεπε και κανείς την εκπομπή εκείνη την στιγμή για να μου πει. Πόσο άγχος είχαν μερικές μέρες εκείνο τον καιρό. Παρακάλαγα να μην συμβεί κάτι γιατί αν γινόταν κάτι «έκτακτο» έμπαιναν όλοι σε έναν πυρετό. Λες και αν το μάθαινε ο κόσμος την άλλη μέρα κάτι έγινε. Ας πούμε ένας υπουργός έσπασε το πόδι του ένα βράδυ παραπατώντας στον πάγο των βορείων προαστίων. Αποτέλεσμα : ατέλειωτες ώρες έξω από το νοσοκομείο για τη δήλωση των υπευθύνων γιατρών. Που αν δεν έχεις προσέξει ούτε οι γιατροί ούτε τα νοσοκομεία είναι συνηθισμένα όταν μιλάμε για υπουργούς.

Εγώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν αυτά τα νοσοκομεία στην πόλη μου.

Ανακοινωθέν και παραανακοινωθέν και δεν πάει να του κοπεί και το πόδι από τα αρχίδια του μαλάκα.

Όλα αυτά τα υπέροχα σκηνικά μπορείς να ζήσεις πολύ εύκολα. Δεν χρειάζεται ούτε σπουδές ούτε τίποτα, για να κάνεις τον ηχολήπτη σε ενοικιαζόμενο συνεργείο, όπως το λένε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξεις την εφημερίδα με τις αγγελίες. Τόσο απλά. Κοίτα δεν θα βρεθείς να κάνεις πλάνα του πρωθυπουργού αμέσως, μιας και αυτός έχει το δικό του συνεργείο, αλλά πολιτικούς και ό,τι μαϊντανό θες θα τον δεις.

maria mastrapa