Οταν ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του…

Τα στάσιμα νερά βαλτώνουν και τα νερά από τα ποτάμια συχνά σε θάλασσες απέραντες χάνονται.

Αναγνωρίζοντας τη θέση της ρευστότητας στην πολιτική σκέψη, είναι λογικό να αρνείσαι ό,τι στέκεται στάσιμο, αδιάβροχα ανεπηρέαστο από τον καιρό, ό,τι ιδεολογικοποιείται με το χρόνο ή ήταν εξαρχής ιδεολογία. Από την άλλη το ρευστό διατηρεί τη ροή του χάρη στη συνάφεια και τη συνοχή των στοιχείων του. Είναι το μέτρο και η λογική συνέχεια που εξελίσσει την πολιτική μας σκέψη ομαλά, ενόσω τα περιβάλλοντα και μη (ιστορικά ή εξιστορήσεις τρίτων) βιώματα δίνουν το χρώμα. Παίρνουμε θέση, πράττουμε, ερχόμαστε κοντά με εκείνους που επιθυμούν τα ίδια, ανασχεδιάζουμε, πολιορκούμε ποικιλόμορφα την πλευρά των αντιπάλων όσο αδιάκριτη και αν είναι αυτή, κάνουμε λάθη, κάνουμε και σωστά, σκεφτόμαστε ξανά, αλλάζουμε, συνεχίζουμε.

Όμως την εποχή της σύγχυσης τι πιο φυσικό από την τρικυμία εν κρανίω. Έτσι σήμερα δεν θα δυσκολευόταν κανείς να εντοπίσει μια κατηγορία υβριδίων*-μεταλλαγμένων διανοουμένων, που δεν ακολουθεί τη λογική ροή ή ακριβέστερα διακατέχεται από τη χειροτέρα- ως αφελέστερη- μηδενιστική φιλοσοφική εκδοχή του όλα είναι ατμός, παράγει αερολογίες, πάσχει από πολιτική ακράτεια και εύκολα αυτο-υποβιβάζεται σε δεκανίκι της δεξιάς πτέρυγας, έτοιμο πάντα να λοιδορήσει την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες, παραγνωρίζοντας πολλές φορές το αριστερό του παρελθόν. Ενώ το παιχνίδι του μοιάζει με του σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, και μαλώνει με τον δικό του εαυτό, δεν είναι αθώο, είναι περισσότερο ένα κουρνιαχτό υποταγής στο οικονομικό του αφεντικό, μια δήλωση ωφέλιμη και έτοιμη να συνδράμει στην χειραγώγηση και στη διασπορά ψεύδους, με στόχο να λειτουργήσει προστατευτικά προς το σύστημα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα υβριδίου είναι και ο αρθρογράφος του κειμένου με τίτλο «Τίνος η πολιτική είναι αντιλαϊκή;» εφ. Καθημερινή 10/2/10, βλ. φωτό (ο ίδιος μας έχει προσφέρει και άλλα διαμάντια πρόσφατα). Το άρθρο τυπικό παράδειγμα του υβριδίου, υβρίζει την αριστερά (πραγματικά αδιάφορο αν έμενε σε αποφάσεις πολιτικής ηγεσίας), ξεφεύγει με ασυναρτησίες αποδίδοντας έμμεσα ευθύνες για την κατάσταση της χώρας σε όσους διαδήλωναν, έκαιγαν ενάντια στα ασφαλιστικά του Γιαννίτση και άλλων αντεργατικών νόμων, κάνει σωστή εκτίμηση κυβερνητικής στρατηγικής προς το τέλος όσο αφορά την αποτελεσματικότητα δυναμικών ενεργειών (γνώστης μιας και μη πασιφιστής ο ίδιος), και με άλμα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι βλάπτονται τα συμφέροντα των αδυνάτων από εκείνους που αντιδρούν στα μέτρα των ισχυρών. Σε αυτό το σημείο αναζητεί μωρούς, ή ξεμωραμένους που δεν έχουν μνήμη και άρα δεν αναγνωρίζουν την δίκαιη ιστορική προκατάληψη απέναντι στα σχέδια των ισχυρών. Αλλά τα σπάει ακόμα πιο πολύ στο τέλος, όταν τρομοκρατεί με τη χρήση της αυθεντίας του Καρόλου, τον οποίο ανασταίνει μεταφορικά, προφανώς πείθει και τον κάνει να συμφωνεί με τον ίδιο και μετατρέπει σε δήμιο που φραγγελώνει**. Αφού λοιπόν τον γοητεύουν άστοχες (απραγματοποίητες) απειλές θα του αφιερωθεί μια εξίσου αστεία και θρησκευτική: “με όσα λέτε θα πέσει φωτιά να σας κάψει”.

*και ουχί αφασικών μαλάκιων’ έτσι για να μην ξεχνούμε υβρίδια και άλλων εφημερίδων

**Αυτόν που επρόκειτο να υποστεί το φραγγέλιο τον έδεναν σε μια κολόνα και ο ειδικός δήμιος που εκτελούσε την φραγγέλωση έπαιρνε ένα μαστίγιο βαρύ το οποίο είχε πολλές λουρίδες στην άκρη του, πάνω στις λουρίδες ήταν δεμένες σφαίρες από μολύβι ή μικρά οστάρια, κότσια από αρνί και τις έφερνε με όση δύναμη είχε πάνω στην ράχη δεμένου ανθρώπου. Πολύ σύντομα, απ’ τα πρώτα κτυπήματα εξεσχίζετο το δέρμα τού ανθρώπου που εδέχετο την φραγγέλωση και ύστερα από μερικά κτυπήματα ακόμη έφευγαν και κατεξεσχίζοντο τελείως οι σάρκες του και απεγυμνώνοντο τα κόκαλα τής ράχης. Αναφέρονται στην ιστορία αρκετές περιπτώσεις από ανθρώπους, που απέθαναν την ώρα τής φραγγελώσεως.

φωτό 1. deviantart.com
φωτό 2. δημοσίευμα Καθημερινής
φωτό 3. Η Φραγγέλωση του Χριστού, π. 1420, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου