Σε προηγούμενη ανάρτηση σε αυτό το blog είχαμε ενημερώσει εν συντομία για την απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις «Άγρα» στις 13/1/2010 με αιτιολογία, εκ μέρους της εργοδοσίας, ότι επεδείκνυε «αντισυμβατική» συμπεριφορά. Χωρίς να παραλείψουμε να αναφέρουμε την άμεση κινητοποίηση των συναδέλφων του στην «Άγρα» αλλά και τις δράσεις αλληλεγγύης που οργανώθηκαν από τον «Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου –Χάρτου Αττικής» τις επόμενες μέρες.
Ωστόσο, στο όνομα της αντικειμενικότητας, θα ήταν, αν μη τι άλλο, κατάφωρη αδικία να μην ερευνήσουμε, έστω και φευγαλέα, και την άλλη πλευρά…την πλευρά της εργοδοσίας. Ποιοι στέκονται δηλαδή «αλληλέγγυοι» στον δύστηνο εκδότη Σταύρο Πετσόπουλο που βάλλεται αλύπητα από τις σκοτεινές δυνάμεις που επιχειρούν να αμαυρώσουν την φήμη του; Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι από μηχανής θεοί που σπεύδουν να προτάξουν τα στήθη τους προς αποκατάσταση της διασαλεμένης τάξης στον ζοφερό κόσμο των εκδόσεων;
Η ουρανόθεν παρέμβαση εμφανίστηκε γραπτά, κομψά και, κυρίως, στοιχειοθετημένα, στη μορφή μιας λίστας διανοουμένων, συγγραφέων, μεταφραστών και λοιπών πνευματικών ταγών, κατά βάση της περήφανης και ασυμβίβαστης Αριστεράς, που υπέγραψαν σε υποστήριξη των εκδόσεων «Άγρα», έτσι ώστε αυτές οι τελευταίες να προστατευτούν «από την συκοφάντηση και τον διασυρμό». Ονόματα που φιγουράρουν στην λίστα εμφανίζονται κατά καιρούς και σε άλλες παρόμοιες, με τη γκάμα να καλύπτει ένα φάσμα από το πανεπιστημιακό έως το ευρέως καλλιτεχνικό στερέωμα. Κυρίως άνθρωποι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων. Και στους οποίους, αναπαράγοντας την είδηση της «κίνησης αλληλεγγύης» τους προς την «Άγρα», αναφέρονται τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. ως «ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών».
Βεβαίως, διερωτάται κανείς, οι «άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων» που προφανώς λόγω της ολύμπιας ιδιότητάς τους δεν σχετίζονται με τον τομέα της υλικής παραγωγής στο χώρο των βιβλίων, εν τέλει από πού αντλούν την γνώση και την τόσο ασφαλή πεποίθηση σχετικά με «τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν». Μύρισαν τα νύχια τους ή τους αρκεί απλώς ο λόγος του κυρίου Πετσόπουλου;
Εδώ μάλλον αναδύεται αυτονόητα και εντελώς λογικά η φριχτή υποψία ότι είναι κάτι παραπάνω. Ίσως, ας πούμε, μια κάποιου είδους «συγγένεια». «Προοδευτικοί» διανοούμενοι που διατηρούν άμεσες ή έμμεσες σχέσεις με τον χώρο της Αριστεράς δηλώνουν τα σέβη τους -και την δουλική τους υποταγή-σε έναν από τους μαικήνες τους, τον κύριο Πετσόπουλο. Χαρακτηριστική και η στάση των Μέσων που επιβραβεύουν αυτή την κίνηση, μεταξύ αυτών και η «Αυγή», που, με τον ίδιο εξόφθαλμο τρόπο που γράφουν τα υπόλοιπα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., διακηρύττει θριαμβευτικά: «Όχι στο διασυρμό της Άγρας»… προσπαθώντας να ισορροπήσει άτεχνα ανάμεσα στο «δίκιο του εργάτη» και την διάσωση του εκδοτικού οίκου που είναι κρίμα και «ενοχλητικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό να τσαλακώνεται χωρίς περίσκεψη, με αφίσες και προτροπές…».
Θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά για αυτή την σύζευξη «πνευματικότητας» και υποκρισίας. Είναι μια συγγένεια γνωστή και ιδιαίτερα χρήσιμη σε απολαβές για τα τέκνα που την επικαλούνται. Πώς αλλιώς θα κρατήσουν ζωντανή την δημόσια τους δραστηριότητα οι αριστεροί διανοούμενοι αν δεν εκ-δώσουν κι αυτοί κάτι; Δηλαδή γη και ύδωρ στους εκδότες τους… Διότι, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει…
Ταξικά λοιπόν, είναι σαφές τίνος οι εκδόσεις «Άγρα» είναι σαν το σπίτι του… Φυσικά οι αγώνες του Ντίνου Παλαιστίδη και των αλληλέγγυων σε αυτόν φαντάζουν απωθητικοί εφόσον κινδυνεύουν να καταστρέψουν την πρόσοψη…Και από την άλλη, κάνοντας την αρχική υπόθεση ότι κανείς μπορεί να βρει το δίκιο του στα αστικά δικαστήρια, όταν οι διανοούμενοι της λίστας επικαλούνται το Νόμο για να φωτιστούν οι συνθήκες απόλυσής του, είναι απορίας άξιο αν γνωρίζουν καν το γεγονός ότι μέχρι τέλους ο Παλαιστίδης δια της «νομίμου οδού» προσέφευγε στην Επιθεώρηση Εργασίας κι αυτή έκρινε πράγματι στη γνωμοδότησή της ότι «η εταιρεία θα μπορούσε να επανεξετάσει το αίτημα του εργαζομένου με προοπτική επίλυσης»…Λίγες μέρες μετά απολύθηκε.
Αυτό, λειτουργώντας πιθανώς αποτρεπτικά σαν εργατικό προηγούμενο, μπορεί να είναι θέμα που θα απασχολήσει στο μέλλον πολλούς εργαζόμενους, αλλά για εμάς δεν αλλάζει πολλά. Ακόμα κι αν η απόλυση είναι «εκδικητική» ή όχι, το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε το δίκιο σε μια προσωπική βεντέτα ούτε να δούμε ως ποιο βαθμό μας επιτρέπεται να κινούμαστε διεκδικώντας μόνο στα πλαίσια του Νόμου. Το ζητούμενο είναι να στεκόμαστε αλληλέγγυοι απέναντι στις απολύσεις και τις αυθαιρεσίες της κάθε εργοδοσίας, γιατί πολύ απλά αυτό συνιστά την ταξική μας αντίληψη (κάτι που τονίζεται και σ’ αυτό το άρθρο στην «Εποχή» με τίτλο «Προς Άγρα Παλαιστίδη»). Προφανώς, κάπως πρέπει να σωθεί η (από καιρό) χαμένη αξιοπρέπεια του αριστερού διανοουμενίστικου-πνευματικού και πολιτικού συρφετού…
Οι κινητοποιήσεις για τον Ντίνο Παλαιστίδη απέναντι στις εκδόσεις «Άγρα» συνεχίζονται από τον ««Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου –Χάρτου Αττικής» και άλλους αλληλέγγυους. Στεκόμαστε κοντά τους γιατί, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Όταν οι συγγένειες είναι κοντινές και αναγνωρισμένες, τα νόμιμα παιδιά θα κολακεύουν μονίμως τον πατέρα για να έχουν μερίδιο στην οικογενειακή κληρονομιά. Τα νόθα, όμως, πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταφέρουν να επιβιώσουν…