ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΠΕΡΓΩΝ

Σε αποκλεισμό της Domino’s Παγκρατίου προχώρησαν χτες 25/2 από τις 20:00 το βράδυ, περίπου 60 άτομα, μέλη της ΣΒΕΟΔ και αλληλέγγυοι/ες, ζητώντας την επαναπρόσληψη του συναδέλφου που απολύθηκε επειδή απέργησε στις 10/2. Οι αφεντικίνες της Domino’s ένιωσαν στην τσέπη τους την αντίστροφη έννοια του εκβιασμού που ασκούν μέσω των απολύσεων και των εισαγγελικών προσφυγών, κι άρχιζαν να καταλαβαίνουν ότι όταν οι εργαζόμενοι δεν αντιμετωπίζουν ατομικά τις συνθήκες εργασίας τους, δεν είναι εύκολο να κάνουν ότι θέλουν. Αν και χτες τις κόπηκε για πρώτη φορά ο τσαμπουκάς, παρ’ όλα αυτά επέμεναν ότι ο “εργαζόμενος τις έχει παρεξηγήσει”, “δεν απολύθηκε επειδή απέργησε, αλλά επειδή δεν ήταν καλός στην δουλειά του, δεν χαμογελούσε”. Όλα τα παραπάνω απαντήθηκαν με συνθήματα όπως: “Η απόλυση να ανακληθεί, αλλιώς καμία πίτσα δεν θα φαγωθεί“, “οι απολύσεις είναι τρομοκρατία, καμιά ειρήνη με την εργοδοσία“, “η αυτοοργάνωση των εργατών θα γίνει ο τάφος των αφεντικών“, “γουστάρω και σε διώχνω, λεν τ’ αφεντικά/καμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά“, “σήμερα η πίτσα δεν έχει πεπερόνι, αφεντικά, γουρούνια, δολοφόνοι”. Στην απαίτηση της ΣΒΕΟΔ για άμεση ανάκληση της απόλυσης, οι αφεντικίνες απάντησαν “ότι δεν μπορούμε να αποφασίσουμε κάτω από συνθήκες εκβιασμού” και το σωματείο τις έδωσε προθεσμία να το “ξανασκεφθούν” μέχρι την τριμερή συνάντηση με την επιθεώρηση εργασίας την επόμενη εβδομάδα, αλλιώς το “καθεστώς εκβιασμού”, όπως ονομάζουν τα αφεντικά τις κινήσεις συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης, θα συνεχιστεί…

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΠΕΡΓΩΝ

Σε αντίθεση με τα μεγάλα αγωνιστικά λογύδρια των εργατοπατέρων ή των ιδεολόγων, υπάρχουν πολλές μικρές και «αόρατες» μάχες στους εργασιακούς χώρους που υποδηλώνουν μια κατάσταση «αγωνιστικής ασφυξίας»: Η καπιταλιστική κρίση, έχει αυξήσει την εργασιακή πίεση κι αυτό μεταφράζεται σε εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στις αγωνιστικές μειοψηφίες που επιχειρούν να εκφραστούν μέσα και από την συμμετοχή στην απεργιακή κοροϊδία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ. Τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας: Στον ιδιωτικό, τριτογενή τομέα, στους απασχολούμενους σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης είναι απόλυτος, η συμμετοχή σε πρωτοβάθμια σωματεία κι αγωνιστικές πρωτοβουλίες είναι οικτρή κι η έννοια της γενικής ή της οποιαδήποτε απεργίας ακούγεται σαν μια ξένη γλώσσα που δεν μιλά κανείς από το πολυεθνικό προλεταριάτο. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η συμμετοχή σε μια «γενική» απεργία, αποτελεί συνθήκη διαχωρισμού από την πλειοψηφία των συναδέλφων σου και διευκολύνει τα αφεντικά να απαντήσουν πιο γρήγορα σε σκοτούρες του στυλ «ποιον θα διώξουμε αυτόν τον μήνα;».

Η περίπτωση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ένδειξη του τι περιμένει οποιονδήποτε επιχειρεί να ορθώσει συνδικαλιστικό ανάχωμα στ’ αφεντικά. Αν απολύεται με χαρακτηριστική άνεση ένας συνδικαλιστής ενός μαχητικού σωματείου που δούλευε σε «προοδευτικό» αφεντικό, και μετά όλη η «καλή κοινωνία» συσπειρώνεται γύρω από την «εντιμότητα» του αφεντικού, φανταστείτε τι περιμένει οποιονδήποτε εργαζόμενο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις διανοηθεί να αμφισβητήσει την «οικογενειακή στοργή» του εργοδότη προς τα εργαζόμενα μέλη της επιχείρησης του. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη αποτέλεσε μια καλή αφορμή για τα αφεντικά ώστε να προχωρήσουν σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που δήλωσαν απεργιακή παρουσία. Γνωρίζουμε τουλάχιστον δυο τέτοιες περιπτώσεις:
Η μια είναι εργαζόμενου στην «Αίολος Courier», που όταν δήλωσε στο αφεντικό του ότι θα απεργήσει, αυτός του ζήτησε να πάει 2-3 ώρες στην πορεία, αλλά να δουλέψει τις υπόλοιπες. Ο εργαζόμενος αρνήθηκε και μετά από δυο μέρες του ανακοινώθηκε η απόλυση του. Η δεύτερη είναι εργαζόμενου στη «Domino’s Pizza», που απολύθηκε 4 μέρες μετά την απεργία στην οποία συμμετείχε, με την πρόφαση ότι «δεν ταίριαζε στο κλίμα της ομάδας». Κι οι δυο εργαζόμενοι έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, θεωρώντας εκδικητική την απόλυση τους, ενώ η «Συνέλευση Βάσης Οδηγών Δικύκλου» είναι διατεθειμένη να δώσει τις μικρές της μάχες για να διασφαλίσει τη δυνατότητα της να συμμετέχουν στις απεργίες που καλεί τα μέλη της. Από την άλλη, σήμερα η ιδιοκτήτρια της Domino’s Pizza Παγκρατίου κ. Σοφία-Αγάπη Μουγκογιάννη προχώρησε σε εισαγγελική κλήτευση του εργαζόμενου, κατηγορώντας τον ότι την εξύβρισε και την απείλησε κατά την διάρκεια της παρέμβασης διαμαρτυρίας της ΣΒΕΟΔ στο κατάστημα της, την Τρίτη 16/2, γεγονός εντελώς αναληθές, ενώ με αβάσιμες και αστείες απειλές αντιμετωπίζει τις αντίστοιχες παρεμβάσεις του σωματείου και ο ιδιοκτήτης της “Αίολος Courier”.
Όλα τα παραπάνω ούτε άσχετα με την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις ΜΜΕ είναι (π.χ. τοπικά/κλαδικά περιοδικά), ούτε επιζητούν να δικαιολογήσουν τον απεργοσπαστικό ωχαδελφισμού του «και τι νόημα έχει, δεν γίνεται τίποτα». Είναι όμως καταστάσεις που έχουν αξία για ταξική δράση όχι μόνο στις 24 Φλεβάρη, αλλά και στις 25, και στις μέρες που ακολουθούν, γιατί αν για τ’ αφεντικά η απεργία συνεπάγεται απόλυση, για εμάς είναι ένα μέσο ταξικού πολέμου που θα το χρησιμοποιούμε συνεχώς.

Ακολουθεί το κείμενο της ΣΒΕΟΔ για την απόλυση στην Domino’s:

Την Τετάρτη 10/02/2010 συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία (ανάμεσα στα οποία το Σωματείο Επισιτισμού και η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου, στην οποία και συμμετέχω) είχαν προκηρύξει απεργία ενάντια στα νέα μέτρα που προωθούνται αυτή την περίοδο από το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε. Στόχος των νέων μέτρων είναι καταλήστευση του (έτσι κι αλλιώς πενιχρού) εργατικού εισοδήματος, και η περαιτέρω εντατικοποίηση και επισφαλοποίηση της εργασίας, ουσιαστικά η δουλειά μέχρι θανάτου (που στην περίπτωση των οδηγών δικύκλου, όπως κι άλλων κλάδων ισχύει κυριολεκτικά). Λόγω του μεγέθους της επίθεσης που δέχεται αυτή την στιγμή η εργατική τάξη, του μεγέθους της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται, θεώρησα όχι μόνο αυτονόητη την συμμετοχή μου σε μια τέτοια απεργία, αλλά ταυτόχρονα κι ότι πρόκειται για κάτι «πολύ λίγο» σε σχέση με το μέγεθος της αντίστασης που απαιτούν οι καιροί και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες προσπαθούν να προλάβουν μέσω 24ώρων απεργιακών εκτονώσεων.

Όμως τα αφεντικά της «Domino’s pizza», στο κατάστημα της οδού Ερατοσθένους 2 στο Παγκράτι, όπου εργαζόμουνα ως ωρομίσθιος αορίστου χρόνου τους τελευταίους 4 μήνες, θεώρησαν τεράστια πρόκληση το ότι δεν δούλεψα εκείνη την Τετάρτη τις 2,5 ώρες που θα όφειλα, αν δεν είχε απεργία. Έτσι, την Κυριακή 14/2 μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου. Όταν ρώτησα για τον λόγο αυτής της απόφασης, η προϊστάμενη μου δήλωσε ότι «δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας», «δεν ταιριάζεις στο κλίμα της ομάδας, δεν χαμογελάς». Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω συνιστούν μια πρόφαση, για να μην παραδεχτούν ότι με απέλυσαν επειδή απέργησα, κάτι που ακόμα θεωρείται παράνομο, προσέφυγα στην Επιθεώρηση Εργασίας, καταγγέλλοντας ως εκδικητική για συνδικαλιστικούς λόγους την απόλυση μου, καθώς και στην ΣΒΕΟΔ, για να αντισταθούμε συλλογικά στην τρομοκρατία των αφεντικών απέναντι σε όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν το όπλο της απεργίας.

Ταυτόχρονα, αυτή η απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους, αποτελεί το παγόβουνο των συνθηκών εργασίας ενός ακόμα «αόρατου» κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Των ντόπιων και μεταναστών «ντελιβαράδων» σε μεγάλες αλυσίδες πίτσας, που έχουν την «τύχη» να πληρώνονται τα νόμιμα (σε σχέση με την ανασφάλιστη ζούγκλα που επικρατεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και την ατυχία να βιώνουν τις μεταμοντέρνες συνθήκες επισφάλειας, που διδάσκονται στις «σχολές διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων» και εφαρμόζονται από τέτοιου είδους αλυσίδες.

Σύμφωνα μ’ αυτές, ο εργαζόμενος οφείλει, όχι απλά να κάνει την δουλειά που υπέγραψε, αλλά να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της «ομάδας». Οφείλει, δηλαδή, να νοιώθει και να δείχνει ευχαριστημένος που αμείβεται ελαστικά, με την ώρα, και που η εργασία του έχει καταντήσει ένα συνεχές κυνηγητό χαρτζιλικιών για συμπλήρωμα του πενιχρού μισθού. Οφείλει, ως εξάρτημα του υπολογιστή και της ψυχολογικής πίεσης «να φτάσουν όλα στην ώρα τους», να φωνάζει κάθε φορά που πηγαίνει να παραδώσει μια παραγγελία τον χρόνο παρασκευής της πίτσας κι οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό να του απαντάνε με μια φωνή «να προσέχεις». Με κάτι τέτοιες ηλίθιες, αλλά επιβαλλόμενες από τους managers «τελετουργίες» τα αφεντικά θεωρούν ότι όλοι είμαστε «μια ομάδα» κι ότι ξορκίζουν τον κίνδυνο του εργατικού ατυχήματος, που παρ’ όλα αυτά δεν μειώνεται στο ελάχιστο όταν δουλεύεις στον δρόμο. Για να μην μιλήσουμε για την συνεχή μας παρακολούθηση μέσω των καμερών, ακόμα και στον χώρο των αποδυτηρίων, για την απουσία κάποιου χώρου στον οποίο να μπορούμε να καθόμαστε οι εργαζόμενοι και να μιλάμε χωρίς το βλέμμα του προϊσταμένου, για την υποχρέωση μας να κάνουμε διάφορες δουλειές άσχετες με το επαγγελματικό μας προσόν για τ’ οποίο μας προσέλαβαν: την οδήγηση δικύκλου.

Τα χαμόγελα σε τέτοιες εργασιακές συνθήκες δεν πρέπει να σπαταλιούνται για την εικόνα των αφεντικών στα μάτια των πελατών, αλλά να κρατιούνται για τις στιγμές αγώνα και συναδελφικής αλληλεγγύης που εξακολουθούν να εκφράζονται υπόγεια, κατά την διάρκεια των μοναχικών μας διαδρομών. Μέχρι την στιγμή που θα (ξανά)καταφέρουμε η απεργία να μην συνιστά στα μάτια των εργαζομένων αιτία απόλυσης, αλλά αυτό που ήταν πάντα: ένα μέσο ταξικού πολέμου.