Intrusion en direct sur le plateau de “L’objet du scandale”
Ανέβηκε από zap-tele. – Νέα video που σας ενδιαφέρουν.
Την προηγούμενη Τετάρτη 21 Απριλίου, κατά τις 22:40, η υψηλής θεαματικότητας εκπομπή «Η πέτρα του σκανδάλου» («L’objet du scandale») στο κρατικό τηλεοπτικό κανάλι France 2 διακόπηκε στον αέρα από μια συντονιστική ομάδα συλλογικοτήτων ανέργων κι επισφαλώς εργαζόμενων. Το συντονιστικό αυτό δραστηριοποιείται από τις αρχές Απρίλη για να διοργανώσει στις 3 Μαΐου την πρώτη πανεθνική ημέρα απεργίας και κινητοποιήσεων των ανέργων και των επισφαλώς εργαζομένων, πατώντας στην έντονη δράση που έχουν αναπτύξει αντίστοιχες τοπικές συλλογικότητες σε όλη τη Γαλλία από τα τέλη του 2009, προχωρώντας μεταξύ άλλων και σε καταλήψεις δημαρχείων, γραφείων εύρεσης εργασίας και υποκαταστημάτων της γαλλικής Κοινωνικής Πρόνοιας.
Στην εκπομπή όπου έγινε η παρέμβαση, καλεσμένος ήταν ο Φρεντερίκ Μιτεράν, υπουργός Πολιτισμού και Επικοινωνιών της κυβέρνησης Σαρκοζί και ένας από τους πάμπολλους σοσιαλιστές, αριστερούς και ακροαριστερούς ακόμα που έτρεξαν του σκοτωμού για να καταλάβουν υπουργικούς θώκους αμέσως μόλις τους προτάθηκε από την κατά τ’ άλλα «επάρατο δεξιά». Ο παρουσιαστής της εκπομπής, Γκιγιόμ Ντυράν (ένας γάλλος …Τέρενς Κουΐκ), παρά τις δηλώσεις του ότι «αυτό πρέπει να μου έχει συμβεί καμιά 15αρια φορές» και «έτσι είναι η ζωντανή τηλεόραση», προσπάθησε αρκετά αγχωμένα να βάλει σε τάξη τους ανθρώπους του συντονιστικού: αφού ζήτησε «ένας σας να έρθει, όχι όλοι», απευθύνθηκε σε αυτόν τον «ένα» μιλώντας του σαν σε διανοητικά ανάπηρο και ρωτώντας τον «περί – τίνος – ακριβώς – πρόκειται;». Η απάντηση, στον ίδιο τόνο, ήταν σαφής: «Πρόκειται για την απεργία των ανέργων, στις 3 Μαΐου, στο Παρίσι, στη Ρεν, στην Τουρ, στο Μοντρέιγ και στην Μπρεστ». Ακολούθησαν γλαφυρές διενέξεις σχετικά με το κείμενο που ζήτησε να διαβάσει το συντονιστικό: ο παρουσιαστής χαλάστηκε εξαρχής γιατί το βρήκε υπερβολικά μεγάλο, με τα πολλά έδωσε την άδεια να διαβαστεί, προσπάθησε κάμποσες φορές να το διακόψει στη μέση, ο υπουργός πρότεινε ιδιοφυώς να επιστρέψει το συντονιστικό μετά το τέλος της εκπομπής με μια …περίληψη, και πάει λέγοντας.
Τελικά, με φόντο ένα πανό που έγραφε «Απεργία των ανέργων», το επίμαχο κείμενο διαβάστηκε μέχρι τέλους. Το μεταφράζουμε ολόκληρο:
Βαρεθήκαμε την ενοχοποίηση και την καταναγκαστική εργασία. Έχουμε ανάγκη να επινοήσουμε μαζί μια απεργία των ανέργων, μια απεργία όλων των επισφαλών. Καλούμε σε ξεκίνημα στις 3 Μαΐου.
Επειδή δεν έχουμε εγκαταστάσεις για να συγκεντρωνόμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν θα οργανωθούμε. Τι είναι όμως μια απεργία των ανέργων; Ξεκινά με ένα κίνημα άρνησης. Άρνηση να αφήνουμε να μας καταδιώκουν, να μας επιστρατεύουν, να μας ενοχοποιούν, να μας «εντάσσουν» με το ζόρι.
Οι μεταρρυθμίσεις του Οργανισμού Απασχόλησης ή του επιδόματος ανεργίας θέλουν να μας στριμώξουν στη γωνία, έναν-έναν, για να μας κάνουν να δεχόμαστε δουλειές 10 ωρών την εβδομάδα, με μηδαμινές απολαβές, στους πιο δύσκολους τομείς.
Πρέπει να δεχόμαστε οποιαδήποτε δουλειά μας προτείνουν, αλλιώς μας κόβουν το επίδομα. Κι επιπλέον, πρέπει να είμαστε κι ευγνώμονες. Πρέπει μήπως να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να ξεπουλιόμαστε στον πάσα έναν εργοδότη, πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να μετακομίζουμε για μια απλή δουλειά, πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν δεχόμαστε ό,τι να ‘ναι – με λίγα λόγια, που δεν σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην οικονομική λογική;
Καμιά ντροπή: ειλικρινά, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε απ’ το να ψάχνουμε για ανύπαρκτες δουλειές, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από αυτά που απαιτούν από εμάς. Να γιατί αρνούμαστε να μας παρακολουθούν, να μας ελέγχουν, να μας καθοδηγούν, να μας ενοχοποιούν, να μας ακυρώνουν. Αυτή την εποχή, οι τράπεζες ξαναγεμίζουν με το δημόσιο χρήμα και τολμάνε να μας λένε ότι εμείς πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Το 2010, θα είμαστε ακόμα ένα εκατομμύριο άνεργοι χωρίς δικαιώματα. Γι’ άλλη μια φορά, θα χρησιμεύσουμε ως πρόφαση σε διαμάχες ειδικών επί των φτωχών εργαζομένων, που θα αποφασίσουν αυτοί στη θέση μας τι είναι καλό για εμάς.
Η απεργία των ανέργων σημαίνει, από τώρα κιόλας, ότι δεν μένουμε απομονωμένοι, ότι βγαίνουμε από τα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού στα οποία μας βυθίζουν. Η απεργία των ανέργων και των επισφαλών σημαίνει ότι αποφασίζουμε από κοινού να σταματήσουμε μια μηχανή παραγωγής της επισφάλειας που έχει φτιαχτεί για να μας οδηγήσει στο θάνατο.
Καλούμε όλους τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους οργισμένους ημιαπασχολούμενους, τους προσωρινά εργαζόμενους στη βιομηχανία του θεάματος και της απασχόλησης, τους εποχιακούς, τους απογοητευμένους πρακτικάριους, τους χωρίς πυξίδα φοιτητές, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους πτυχιούχους σε ομηρία, τους καταναγκαστικά εργαζόμενους, τα ηφαίστεια που τώρα πρόσφατα ξύπνησαν, να συναντηθούμε, να συζητήσουμε στις ουρές της Κοινωνικής Πρόνοιας και του Οργανισμού Απασχόλησης, στους δρόμους, παντού. Ήδη, στη Ρεν, στην Μπρεστ, στο Παρίσι, στο Μοντρέιγ, στην Τουρ και σε άλλες πόλεις, οι επισφαλείς και οι άνεργοι οργανώνονται.
Ας ανθίσουν χίλιες συλλογικότητες στα ερείπια της πλήρους απασχόλησης.
Ας επινοήσουμε μαζί την απεργία των ανέργων και των επισφαλών.
Επειδή δεν έχουμε εγκαταστάσεις για να συγκεντρωνόμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν θα οργανωθούμε. Τι είναι όμως μια απεργία των ανέργων; Ξεκινά με ένα κίνημα άρνησης. Άρνηση να αφήνουμε να μας καταδιώκουν, να μας επιστρατεύουν, να μας ενοχοποιούν, να μας «εντάσσουν» με το ζόρι.
Οι μεταρρυθμίσεις του Οργανισμού Απασχόλησης ή του επιδόματος ανεργίας θέλουν να μας στριμώξουν στη γωνία, έναν-έναν, για να μας κάνουν να δεχόμαστε δουλειές 10 ωρών την εβδομάδα, με μηδαμινές απολαβές, στους πιο δύσκολους τομείς.
Πρέπει να δεχόμαστε οποιαδήποτε δουλειά μας προτείνουν, αλλιώς μας κόβουν το επίδομα. Κι επιπλέον, πρέπει να είμαστε κι ευγνώμονες. Πρέπει μήπως να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να ξεπουλιόμαστε στον πάσα έναν εργοδότη, πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να μετακομίζουμε για μια απλή δουλειά, πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν δεχόμαστε ό,τι να ‘ναι – με λίγα λόγια, που δεν σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην οικονομική λογική;
Καμιά ντροπή: ειλικρινά, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε απ’ το να ψάχνουμε για ανύπαρκτες δουλειές, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από αυτά που απαιτούν από εμάς. Να γιατί αρνούμαστε να μας παρακολουθούν, να μας ελέγχουν, να μας καθοδηγούν, να μας ενοχοποιούν, να μας ακυρώνουν. Αυτή την εποχή, οι τράπεζες ξαναγεμίζουν με το δημόσιο χρήμα και τολμάνε να μας λένε ότι εμείς πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Το 2010, θα είμαστε ακόμα ένα εκατομμύριο άνεργοι χωρίς δικαιώματα. Γι’ άλλη μια φορά, θα χρησιμεύσουμε ως πρόφαση σε διαμάχες ειδικών επί των φτωχών εργαζομένων, που θα αποφασίσουν αυτοί στη θέση μας τι είναι καλό για εμάς.
Η απεργία των ανέργων σημαίνει, από τώρα κιόλας, ότι δεν μένουμε απομονωμένοι, ότι βγαίνουμε από τα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού στα οποία μας βυθίζουν. Η απεργία των ανέργων και των επισφαλών σημαίνει ότι αποφασίζουμε από κοινού να σταματήσουμε μια μηχανή παραγωγής της επισφάλειας που έχει φτιαχτεί για να μας οδηγήσει στο θάνατο.
Καλούμε όλους τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους οργισμένους ημιαπασχολούμενους, τους προσωρινά εργαζόμενους στη βιομηχανία του θεάματος και της απασχόλησης, τους εποχιακούς, τους απογοητευμένους πρακτικάριους, τους χωρίς πυξίδα φοιτητές, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους πτυχιούχους σε ομηρία, τους καταναγκαστικά εργαζόμενους, τα ηφαίστεια που τώρα πρόσφατα ξύπνησαν, να συναντηθούμε, να συζητήσουμε στις ουρές της Κοινωνικής Πρόνοιας και του Οργανισμού Απασχόλησης, στους δρόμους, παντού. Ήδη, στη Ρεν, στην Μπρεστ, στο Παρίσι, στο Μοντρέιγ, στην Τουρ και σε άλλες πόλεις, οι επισφαλείς και οι άνεργοι οργανώνονται.
Ας ανθίσουν χίλιες συλλογικότητες στα ερείπια της πλήρους απασχόλησης.
Ας επινοήσουμε μαζί την απεργία των ανέργων και των επισφαλών.
Πηγές:
http://paris.indymedia.org/spip.php?article861
http://www.cip-idf.org/article.php3?id_article=5004