Οι απεργίες δεν είναι πυροτεχνήματα. Δεν είναι μέσο άντλησης κομματικής υπεραξίας. Δεν είναι επαγγελματικό καθήκον των επαγγελματίων συνδικαλιστών. Η απεργιακή πορεία δεν είναι μια ήρεμη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με την πλειοψηφία των εργαζομένων να αντιμετωπίζει κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Όλα τα παραπάνω ήταν σε μεγάλο βαθμό η σημερινή απεργιακή πορεία. Σε μια στιγμή που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι για το σύνολο των μισθωτών στην Ελλάδα, σε μια στιγμή που όποιος/α εργαζόμενος/η έχει μάτια βλέπει το σύνολο των μισθολογικών και ασφαλιστικών ανατροπών που επαγγέλλονται εις βάρος του/της, σε μια τέτοια στιγμή οι συνδικαλιστές επέλεξαν να πραγματώσουν στον δρόμο την δικιά τους αλλοτριωμένη εκδοχή αυτού που εννοούν ως απεργία.
Το παιχνίδι ήταν στημένο κι από πριν ξεπουλημένο. Από την μια η ξεδιάντροπη συμμαχία των ΓΣΣΕ/ΑΔΕΔΥ με τους πράσινους προϊσταμένους τους, που προαναγγέλλει την χείριστη αντιμετώπιση των εργατικών αγώνων του άμεσου μέλλοντος. Από την άλλη η αντιπολιτευτική περιχαράκωση του ΠΑΜΕ σε απεργίες με στόχο την άντληση κομματικής υπεραξίας. Και στην μέση όσοι/ες εργαζόμενοι/ες κατάφεραν να απεργήσουν, στον ρόλο του κακοπληρωμένου/ανασφάλιστου και γραφικού κομπάρσου.
Η συνέλευση μας οποιαδήποτε απεργία, ακόμη και στην πιο αλλοτριωμένη της εκδοχή, την αντιλαμβάνεται ως μια ρωγμή ταξικής πάλης. Ως μια υπενθύμιση της δύναμης που κατέχουν όσοι παράγουν και κινούν το καπιταλιστικό σύμπαν. Με βάση αυτή την λογική κατεβήκαμε στον δρόμο και σήμερα. Συγκεντρωθήκαμε έξω από την ΕΣΗΕΑ και πορευτήκαμε προς το Σύνταγμα, μαζί με λίγες εκατοντάδες εργαζομένων στα ΜΜΕ, πίσω από ένα πανώ που έγραφε “Ούτε μια ώρα απλήρωτη εργασία, καμία ανακωχή με την εργοδοσία”. Στην συνέχεια συμπορευτήκαμε με την πορεία των πρωτοβάθμιων σωματείων, των εκπαιδευτικών και των φοιτητικών συλλόγων, ευρισκόμενοι δίπλα στο σωματείο των νέων εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ, φωνάζοντας ταξικά συνθήματα.
Καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας αντιπληροφορούσαμε με τρικάκια τους απεργούς για τον βρώμικο ρόλο των εργατοπατέρων και την αναγκαιότητα της αυτοοργάνωσης στους εργασιακούς χώρους (όπως και υπενθυμίζαμε την θέση μας για τον ρόλο της ΕΣΗΕΑ σ’ ένα τρικάκι που ανέφερε: “Η ΕΣΗΕΑ δεν έχει προεδρείο. Ε και;”). Σε κανένα σημείο δεν ήρθαμε σε επαφη με τις περιχαρακωμένες γραφειοκρατικές λογικές που εκφράζουν τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ.
Η σημερινή καρικατούρα απεργίας που οργάνωσαν οι αριστεροί εργατοπάτερες με σκοπό την κομματική αντιπαράθεση στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, δεν μπορούσε παρά να δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν απεργοσπαστικές λογικές μέσα στους χώρους εργασίας που δουλεύουμε και δραστηριοποιούμαστε. Γνωρίζουμε καλά τον κυνισμό και τον καιροσκοπισμό των αφεντικών των ΜΜΕ και την ικανότητα τους να κάνουν το άσπρο/μαύρο στην προσπάθεια τους να κατοχυρώσουν την εργασιακή σιωπή για τις συνθήκες εκμετάλλευσης που οι ιδιοι επιβάλλουν. Επιφυλλασσόμαστε για μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση στο άμεσο μέλλον σε διάφορες απεργοσπαστικές ανακοινώσεις που διαβάσαμε σήμερα. Κυρίως όμως επιφυλλασσόμαστε για μελλοντικές απεργίες που θα κάνουν την σημερινή να φαντάζει σαν ένα κακόγουστο συνδικαλιστικό ανέκδοτο πριν την ταξική καταιγίδα.