Την Τρίτη, 23 Μαρτίου, όμως, ούτε πολλά μεγάφωνα υπήρχαν ούτε αγωνιστικά λογύδρια μας πήραν τ’ αυτιά.
Σύσσωμα τα Μ.Μ.Ε (μέχρι και ο απεργο-σπαστικός ΣΚΑΙ) διαφήμιζαν την απογευματινή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ. Παρόλα αυτά, ο κόσμος λίγος (2000 περίπου) και μουδιασμένος. Πολλά κομματικά πανό, ελάχιστα πανό σωματείων (6-7 ίσως). Γενικότερα ένα αποστειρωμένο κλίμα υπήρχε απ’ την αρχή ως το τέλος. Ούτε καν προκηρύξεις δεν μοιραζόντουσαν παρόλο που στριμωχνόντουσαν στην διαδήλωση 7 οργανώσεις, 8 κόμματα και 7 σωματεία.
Ενώ η διαδήλωση έφτανε στο Σύνταγμα αντικρίζουμε μπροστά μας 3 κλούβες των ΜΑΤ παρατεταγμένες κάθετα στην Φιλελλήνων ώστε να μας οδηγήσουν προς την Μεγάλη Βρετάνια. Ο κόσμος αρχίζει να γιουχάρει, να βρίζει και να φωνάζει συνθήματα ενάντια στην αστυνομική παρουσία. Κάποιοι συνδικαλιστές ζητούν εξηγήσεις και τους μεταφέρεται από τον υπεύθυνο αξιωματικό ότι «φυλάσσονται οι εγκαταστάσεις των επισήμων εν όψει της παρέλασης»! Το γελοίο του πράγματος φτάνει μέχρι και την δέσμευση κάποιων συνδικαλιστών ότι «δεν θ’ αγγιχτούν οι εγκαταστάσεις». Γρήγορα, ο κόσμος μπροστά από τις παρατεταγμένες κλούβες φουσκώνει και απαιτεί την αποχώρηση των ΜΑΤ ενώ οι προκλήσεις εκ μέρους των ΜΑΤατζήδων δίνουν και παίρνουν. Ως δια μαγείας, οι κλούβες φεύγουν και οι δυνάμεις των ΜΑΤ οπισθοχωρούν εν μέσω αψιμαχιών και συνθημάτων. «Τέλος καλό, όλα καλά» αναφωνούν οι μπροστάρηδες της πορείας με τις ντουντούκες. « Βρίσκουν και τα κάνουν» σκέφτονται οι ψυχραιμότεροι. (Μάλλον για άλλη μια κατασταλτική πρόβα εκ μέρους του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ πρόκειται παρά για μια συγκεκριμένη εντολή που έπρεπε να τηρηθεί. Τέτοιες τακτικές για να εισαχθούν στην ελληνική πραγματικότητα πρέπει να δοκιμαστούν πρώτα ώστε να μετρηθούν και οι αντιδράσεις. Το λάθος δεν είναι ότι δεν το αντιμετωπίσαμε δυναμικά αλλά το ότι το επιτρέψαμε να δοκιμαστεί.)
Μπροστά από το Σύνταγμα, οι αστυνομικές δυνάμεις φυλάσσουν με πατριωτικό πάθος τις εγκαταστάσεις των επισήμων που στήθηκαν για τις θεσμικές και μιντιακές ανάγκες της μεθαυριανής παρέλασης.
Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου, το μπροστινό πανώ βιάζεται να κλείσει στο ύψος της Ομήρου. Κάποιος με ντουντούκα κηρύσει την λήξη της πορείας και αρχίζει τις ανακοινώσεις για «αγωνιστικά ραντεβού» και «απεργιακό συντονισμό». Πίσω μια ολόκληρη διαδήλωση συνεχίζει να πορεύεται αγνοώντας τους. Κάποιοι νεαρότεροι αστειεύονται: «Ρε παιδια, καλά τα λέτε, αλλά κάντε άκρη…να περάσει η διαδήλωση». Το καχύποπτο και υποτιμητικό βλέμμα κάποιων συνδικαλιστών προς τα πρόσωπα των νεαρών συμπυκνώνει το χάσμα που υπάρχει μεταξύ τους.
Η πορεία διαλύεται ησύχως στα Προπύλαια.
Μερικά διδάγματα
-Δεν υπάρχουν αγωνιστικά ραντεβού μέσω των Μ.Μ.Ε χωρίς να μοιράζεσαι την διάθεση για κινητοποίηση μέσα στους χώρους δουλειάς και να ζυμώνεις απόψεις και προοπτικές.
– Όταν ακούς για κλιμάκωση από επίσημα χείλη εργατοπατέρων, κράτα μικρό καλάθι. Το μόνο που θα κλιμακωθεί, είναι η επαναστατική φρασεολογία και η ένταση των λογυδρίων στα μικρόφωνα.
– Όσο αφήνουμε τον αγώνα αλλά και την πορεία του στα χέρια συνδικαλιστών, κομματικών στελεχών και λοιπών χειραγωγών, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από το ξεφούσκωμα, την διαμεσολάβηση και την συλλογική μας ήττα.
– Είναι λάθος ν’αφήνουμε ένα χρήσιμο εργαλείο που λέγεται απογευματινή διαδήλωση να γίνεται άλλοθι αποσυμπίεσης στα χέρια της ΑΔΕΔΥ και κάθε συνδικαλιστικής σέχτας. « Αφού οι μάζες δεν τραβάνε» είναι το σύνηθες άλλοθι κάθε ηγετίσκου. Τα’ χουμε ξαναφάει στα μούτρα.
Έχουμε ήδη χάσει πολύτιμο χρόνο και έδαφος απέναντι στην ολοκληρωτική επίθεση που έχουν καταστρώσει τα αφεντικά ενάντια στους μισθούς, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και το σύνολο της ζωής μας. Οφείλουμε στην τάξη μας ν’ αναπτύξουμε τους δικούς μας συλλογικούς αγώνες και να προβάλλουμε τα περιεχόμενα εκείνα που εκφράζουν τις συλλογικές μας ανάγκες και διεκδικήσεις. Ούτως ή άλλως, ή μαζί θα σηκωθούμε ή μαζί θα βουλιάξουμε.