Όμως δεν ήταν μόνο η μαζικότητα, που στην τελική ίσως είναι κατώτερη της εργατικής αντίστασης που απαιτείται σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Ήταν κι η διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση και ταξική οργή που πλημμύρισε τους δρόμους, κι η οποία δεν άφησε το απεργιακό συλλαλητήριο να εξελιχθεί σε έναν ήρεμο, συμβολικό, ανοιξιάτικο περίπατο στο κέντρο της Αθήνας, όπως θα επιθυμούσαν οι εργατοπατέρες. Αγανάκτηση την οποία την οσφραινόμασταν παντού: από τα συνθήματα που γράφονταν στους τοίχους (π.χ. «φτωχοί στα όπλα», «ας μιλήσει η βία», «υπομονή τέλος») μέχρι τις απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων στις οποίες προχώρησαν διαδηλωτές στα Zara’s, στον Παπασωτηρίου και αλλού, προσφέροντας εκπτώσεις 100% στους περαστικούς, πολλοί από τους οποίους (ιδιαίτερα οι μετανάστες) έδειξαν να ενδιαφέρονται για το προλεταριακό shopping therapy που τους προσφέρθηκε.
Ταξική αγανάκτηση που, όσο το συλλαλητήριο προσέγγιζε το Σύνταγμα, μετατράπηκε σε μαζικές συμπλοκές «σώμα με σώμα και πέτρα στην πέτρα» με τις διμοιρίες του Χρυσοχουντίδη. Εκεί οι μπάτσοι (ΜΑΤ και Δέλτα) προσπάθησαν να παρεισφρήσουν στο συλλαλητήριο, για να πάρουν την πιο ξεκάθαρη απάντηση από χιλιάδες νεολαίων και εργατών ότι ο κλάδος τους όχι μόνο δεν αποτελεί κομμάτι της εργατικής τάξης, αλλά η παρουσία τους στις διαδηλώσεις είναι ικανή συνθήκη για να μετατρέψει τις ατομικές σπίθες σε συλλογικές πυρκαγιές. Οι μπάτσοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να διαλύσουν τα αναρχικά μπλοκ της πορείας, ενώ στην συνέχεια, όσες προσπάθειες τους να σπάσουν την διαδήλωση σε κομμάτια, απαντήθηκαν με συγκρούσεις εργαζομένων από διάφορα σωματεία που περιφρούρησαν μαχητικά τα μπλοκ τους απέναντι στην κρατική καταστολή. ΣΒΕΟΔ, Σωματείο Βιβλίο Χάρτου, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών ήταν κάποια μόνο από τα σωματεία που, όπως μας μεταφέρθηκε, άνοιξαν δρόμο μέσα από τις διμοιρίες, προσφεύγοντας στην «ταξική επιχειρηματολογία» του παλουκιού, της μπουνιάς και της κλωτσιάς.
Από το σημείο που εμείς βρισκόμασταν, στα απεργιακά μπλοκ των εργαζόμενων στα ΜΜΕ, βρεθήκαμε στην ευτυχή συγκυρία να παρακολουθούμε τις διμοιρίες στην διασταύρωση της Μ. Βρετάνιας με την Πανεπιστημίου (στην έξοδο του Μετρό) να μαζεύουν τις πέτρες και τις μολότοφ που τους απέστελλαν νέοι ηλικίας 16 ως 66 χρονών (ο παραγωγικός ιστός της χώρας), ενώ ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ στάθηκαν αξιοπρεπώς στον δρόμο περιφρουρώντας με τα πανό, τα σώματα και τα παλούκια μας τις εισβολές των ΜΑΤατζήδων στην διαδήλωση. Οι μπάτσοι ασφαλώς αμήχανοι από την οργή την οποία δέχονταν από διάφορα σημεία του ορίζοντα, αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν κάτω και από την παλλαϊκή απαίτηση «έξω από την πορεία η αστυνομία», ενώ προχώρησαν σε «λελογισμένη χρήση δακρυγόνων» καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής προς τα Προπύλαια, για να αντιμετωπίσουν τα κομμάτια πεζοδρομίου που δέχονταν από διαδηλωτές. Κλείνοντας, και για να παινέψουμε λίγο το σπίτι μας, οφείλουμε να αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στην αξιοπρεπή και μαχητική στάση που κράτησαν στο δρόμο τα μπλοκ των φωτορεπόρτερ, των τεχνικών θεάματος («Διακόπτες») και των τεχνικών τηλεόρασης (ΕΤΙΤΑ) απέναντι στις διμοιρίες των ΜΑΤ. Στάση που αν μη τι άλλο μας γεμίζει με κουράγιο σε σχέση με τις επερχόμενες συγκρούσεις των εργαζόμενων των ΜΜΕ απέναντι στα αφεντικά τους, ως κομμάτι ενός συγκρουσιακού εργατικού κινήματος που απαιτούν οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε.