Αντιπληροφόρηση vs Χρυσοχοϊδη σημειώσατε 1

Όλο το προηγούμενο διάστημα συνέβαιναν επίσης σε καθημερινή βάση εισβολές κρανοφόρων σερίφηδων και επιβαινόντων σε αστυνομικά δίκυκλα τραμπούκων-χουλιγκάνων σε μια γειτονιά με τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Αττική, υπήρχαν επίσης καταγγελίες πολιτών για εξευτελιστικές/βιαίες συμπεριφορές των αστυνομικών οργάνων απέναντι σε κατοίκους/νέους και για παραβιάσεις των στοιχειωδών συνταγματικών δικαιωμάτων, πραγματοποιήθηκαν επιχειρήσεις «σκούπα» αλλά και διαδηλώσεις κατοίκων ενάντια στον «αστυνομικό στρατό κατοχής». Όμως σε εμφανέστατη αντίθεση με την έκταση που πήρε το περιστατικό της Τετάρτης στην «δημόσια σφαίρα», για τα προαναφερθέντα περιστατικά υπήρχε πλήρης σιωπή ή ήσσονος σημασίας αναφορά, υποβοηθούμενη και από την επίσης υποτονική και «μετεκλογικά αμήχανη» στάση των (συνηθισμένων στην θεσμική ανάδειξη ζητημάτων που άπτονται της κρατικής καταστολής) οργανώσεων της αριστεράς. Θέλοντας όμως να ερμηνεύσουμε αυτή την αντίθεση, αντί μιας στείρας καταγγελιολογίας των media (τους καταγγέλλουμε μας παίζουν δεν μας παίζουν) πρέπει να συνηθίσουμε να «διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές”.

Αν προσπαθήσουμε να σκεφθούμε πέρα από τα δυο δευτερόλεπτα μνήμης που δικαιούται κάθε χρυσόψαρο-τηλεθεατής στην γυάλα του θεάματος, θα διαπιστώσουμε ότι πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιαστεί ανάλογα φαινόμενα καταστολής και επιλεκτικής καταγραφής τους στα ΜΜΕ. Τον Ιούνιο του 2006 μαζί με την μαχητική κάθοδο χιλιάδων φοιτητών στον δρόμο οξύνεται κι η τραμπούκικη δράση των «πραιτόρων» του Πολύδωρα, ενώ στα ΜΜΕ επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή» για την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, μέχρι την στιγμή που παρουσιάζεται σε πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» ένα ανοιγμένο κεφάλι φοιτητή και ξαφνικά τίθεται ζήτημα αστυνομικής βαρβαρότητας. Το ίδιο και τον Νοέμβρη του ίδιου έτους: τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν άγρια τα αντιεξουσιαστικά μπλοκ της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου, αλλά σύμφωνα με την εικόνα των ΜΜΕ η διαδήλωση κύλησε ομαλά, μέχρι που τις επόμενες μέρες θα αναδειχθεί η εικόνα ασφαλιτών να ξυλοκοπούν άγρια έναν Κύπριο φοιτητή στην Θεσσαλονίκη κι έτσι θα αναδειχθεί το ζήτημα των «αστυνομικών ζαρντινιέρων».

Όλα τα παραπάνω περιστατικά μαζί με το πρόσφατο έχουν κάποια βασικά κοινά σημεία: Κινηματική αντιπαράθεση, όξυνση της κρατικής καταστολής, εκκωφαντική σιωπή των media, ενεργοποίηση/ισχυροποίηση δικτύων αντιπληροφόρησης από την πλευρά των κινημάτων. Τα ΜΜΕ ως μηχανισμοί καθεστωτικής διαμεσολάβησης των κοινωνικών ζητημάτων ενεργοποιούνται σε αντιπολιτευτική κατεύθυνση, ακριβώς όταν ξεπερνιέται ένα λεπτό σημείο διακίνησης πληροφοριών που είναι ικανές να καταστρέψουν την επίπλαστη εικόνα «δημοκρατικής συναίνεσης» και «καταγραφής της αλήθειας» που έχουν αναλάβει να παρουσιάζουν.

Πράγματι, μακριά από τις τηλεοπτικές οθόνες αλλά εκεί που φτιάχνονται όλες οι σημαντικές ειδήσεις, στους δρόμους, τις τελευταίες δυο εβδομάδες συναντήθηκε (ξανά) πλήθος αντιστεκόμενου κόσμου που αντιμίλησε στις διμοιρίες, μίλησε σε συνελεύσεις, έγραψε και μοίρασε προκηρύξεις, κόλλησε αφίσες, πραγματοποίησε αυτοσχέδιες και καλά οργανωμένες πορείες, ανέβασε φωτογραφίες, βίντεο και κείμενα στο διαδίκτυο κτλ. Απέναντι στο μετεκλογικό crash test και το «κατασταλτικό τα πάντα όλα τώρα για την προστασία του πολίτη» του Χρυσοχοϊδη, οι δυνάμεις του μεταδεκεμβριανού ανταγωνιστικού κινήματος επέδειξαν συσπείρωση, σοβαρότητα, κοινωνική παρεμβατικότητα και εντέλει νίκησαν. Νίκησαν όχι γιατί καρατομήθηκε πιο γρήγορα ένας «μπλε» για να μπει ένας «πράσινος» στο ΠΡΟ.ΠΟ., ούτε γιατί περιμένουμε η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση να μαζέψει και να εκπολιτίσει τα καλόπαιδα που κι η ίδια έχει θρέψει με σκοπό την τρομοκράτηση των αντιστεκόμενων και την αντιμετώπιση των κοινωνικών εκρήξεων/εξεγέρσεων.

Νίκησαν αντιθέτως γιατί με την μαχητική παρουσία τους στον δρόμο έφεραν στην επιφάνεια τη δολοφονική πλευρά της «προστασίας του πολίτη», την αστυνομική δολοφονία του μετανάστη μετά από βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας. Γιατί απέναντι στην τρομοκρατική δράση των Δελτάδων και τις συλλήψεις διαδηλωτών, απάντησαν ανοίγοντας το ζήτημα της καταστολή στην τοπική κοινωνία της Νίκαιας. Γιατί με το που ενεργοποιήθηκε το ναζιστικό «ιδιώνυμο της κουκούλας», ενεργοποιήθηκαν ταυτόχρονα κι οι κινήσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και τα κείμενα αντιπληροφόρησης που καταδείκνυαν τις αντιφάσεις της «δημοκρατικής νέας διακυβέρνησης». Γιατί η καθημερινή εκμορντενισμένη χούντα στα Εξάρχεια απαντήθηκε με καθημερινές αυτοοργανωμένες διαδηλώσεις που συσπείρωσαν τον κόσμο της γειτονιάς των Εξαρχείων.

Κι εντέλει δεν χρειάστηκαν παρά μια χούφτα πέτρες για να συνειδητοποιήσει ο κ. Goldman τόσο ότι έχουν περάσει κάποια χρόνια από την εποχή που με ένα συνδυασμό Ολυμπιάδων και τρομολαγνείας έπαιρνε τα έυσημα των ντόπιων και ξένων αφεντικών του, όσο και ότι δεν αρκεί μια αλλαγή ονόματος για να γλιτώσει από την “ηλεκτρονική” καρέκλα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης.

Υ.Γ. Στα επικοινωνιακά hilights της προηγούμενης εβδομάδας δεν μπορούμε παρά να καταγράψουμε και την online (βλ. δελτίο Mega Πέμπτης 22/10) έκρηξη χαράς και συγκίνησης του αγαπημένου μας “συναδέλφου” Π. Σόμπολου στην είδηση της αντικατάστασης του αρχηγού της αστυνομίας από έναν παλιό του γνώριμο. Υπάρχουν βλέπετε κάποιες στιγμές στην δημοσιοκαφρική καριέρα κάποιων που η στιβαρή εικονα του “επαγγελματία της ενημέρωσης” έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα αγνά αισθήματα του έρωτα και της ρουφιανιάς. Κατανοητό και ανθρώπινο “πρόεδρε”.