Η ανάληψη καθηκόντων από τον προαναφερθέντα μας γύρισε μερικά χρόνια πίσω όταν ο Μιχάλης πανηγύριζε ολούθε για την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» και το «κλείσιμο ενός κύκλου αίματος που σημάδεψε την μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας». Τότε συνέτρωγε στα τηλεπαράθυρα με τα δεξιά και αριστερά του χέρια όπως ο Τράγκας, ο Κακαουνάκης (ζωή σε λόγου μας…), ο Σόμπολος, ο Κρυστάλλης και χίλιοι δυο πρόθυμοι ρουφιανο-ομοτράπεζοί του. Μεγάλες στιγμές είχε ζήσει τότε η ψωροκώσταινα που ετοιμαζόταν να οργανώσει το ολυμπιακό της πανηγυράκι: ξέμπλεκε με τους τρομοκράτες, εξήγαγε άφθονα «ολυμπιακά ιδεώδη» και πρεζάκια της ντόπας ενώ ταυτόχρονα εισήγαγε συστήματα C4I, ελικόπτερα και αερόστατα παρακολούθησης. Αλήθεια, θυμάστε το Zeppelin;
Έτσι, η θητεία του Μιχάλη στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης αφενός κρίθηκε επιτυχημένη και αφετέρου αποδείχτηκε και ρηξικέλευθη. Οι «κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας» είναι σημαντικό κομμάτι της ολυμπιακής μας κληρονομιάς ενώ η επιστημονική και μεθοδική οργάνωση της ΕΛ.ΑΣ και της Αντιτρομοκρατικής έχαιρε εκτίμησης και από άλλους κοινωφελής οργανισμούς όπως η Scotland Yard και η C.I.A. Φανταζόμαστε το φάντασμα του «πετυχημένου Μιχάλη» θα στοίχειωσε τις θητείες των επόμενων υπουργών στους διαδρόμους της Κατεχάκη. Ο Βουλγαράκης ο Ηθικός, ο Βύρωνας ο Σοφός, ο Μαρκογιαννάκης ο Γενναίος και ο Χηνοφώτης ο Αυστηρός είναι φανερό ότι «απέτυχαν» να συνεχίσουν το έργο του Μιχάλη. Θες η χοντροκοπιά των δεξιών τους μούτρων; Θες τα απανωτά σκάνδαλα διαφθοράς που μάστιζαν το «νεοϊδρυθέν κράτος»; Θες η αποτυχία τους ν’αποσπάσουν την απαραίτητη συναίνεση στα σχέδιά τους; Θες το κύμα κοινωνικής αμφισβήτησης και απαξίωσης που έφτασε και σε μια…εξέγερση; Μάλλον, όλα αυτά μαζί…
Όμως, ο (νόμιμος) εγκληματίας ξαναγυρνά στον τόπο του (νόμιμου) εγκλήματος. Ο Μιχάλης ξαναδιάβηκε τους διαδρόμους της Κατεχάκη με τις δάφνες της πετυχημένης προϋπηρεσίας. Ακόμα και αν κάποιοι τόλμησαν ν’αμφισβητήσουν την ευφυΐα του Μαρκογιαννάκη ή παρεξήγησαν τις εντολές του Πολύδωρα λόγω κακής συνεννόησης (καθαρεύουσα γαρ…), τώρα όλα θα μπουν στην θέση τους. Ο αέρας που έφερε ο Μιχάλης ήταν αυτός που σημάδεψε την συλλογική πνοή της πράσινης διακυβέρνησης που φύσηξε πάνω απ’τα κεφάλια μας αυτές τις πρώτες 100 μέρες. Ήταν αυτός που δεν ζήτησε περίοδο χάριτος και σήκωσε αμέσως τα μανίκια. Αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, επικήρυξη 3 καταζητούμενων για ληστεία, εφαρμογή κουκουλονόμου και ταυτόχρονες δηλώσεις για την κατάργησή του, επιχείρηση εισβολής σε αυτοοργανωμένο χώρο με την κωδική ονομασία «Μιχάλης», συναντήσεις με πρυτάνεις και αφεντικά των Μ.Μ.Ε λίγο πριν την 6 Δεκέμβρη, μηδενική ανοχή με μαζικές προληπτικές προσαγωγές, συνεχείς παραβιάσεις ασύλου, εκκένωση κατειλημμένου δημοσίου κτιρίου (δημαρχείο Κερατσινίου), κυνήγι μαγισσών και ποινικοποίηση προσωπικών σχέσεων με αφορμή την υπόθεση των «Πυρήνων». Έργο πλούσιο όπως και αν το αξιολογεί κανείς. Όσο θεαματικές κινήσεις ή αποφάσεις κι αν είναι αυτές που προαναφέραμε, σίγουρα δεν μπορούν ν’αναπαραστήσουν το θεαματικό χαρακτήρα της επικοινωνιακής πολιτικής του Μιχάλη. Το υπουργείο του Μιχάλη προστατεύει τον πολίτη, οι υπάλληλοί του χρίζουν εκτίμησης από την κοινωνία και όταν αυθαιρετούν τιμωρούνται, τα αστυνομικά τμήματα μετατρέπονται σε Κ.Ε.Π, η ανομία και η εγκληματικότητα είναι οι ορκισμένοι εχθροί του ενώ ζητά ανοιχτά και την συνεργασία της ελληνικής κοινωνίας ώστε να προωθήσει το έργο του.
Δεν θα σταθούμε στην εκτίμηση όλων αυτών. Αν δηλαδή όλα αυτά είναι για το καλό μας. Αν μας ενοχλούν ή μας χαροποιούν. Αν έχει καταφέρει κάποια πλήγμα στον κόσμο που αντιστέκεται. Αν ο κόσμος μασά κουτόχορτο. Το σίγουρο είναι ότι ο τύπος έχει κάποιο πλάνο παρά τις σπασμωδικές κινήσεις και τα παραληρηματικά ανακοινωθέντα που συνηθίζει να εκφωνεί. Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις του μπροστά απ’το Κοινοβούλιο λίγο μετά την έκρηξη βόμβας: «…το μέρος είναι και θα παραμείνει αφύλαχτο.(…)Δεν θα μετατρέψουμε σε αστυνομοκρατούμενη πόλη την Αθήνα παρά το πείσμα κάποιων λίγων (…)». Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι ένα από τα ισχυρά ιδεολογικά όπλα που ξέρει να χειρίζεται ο Μιχάλης. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι τυχαίο ότι η οργάνωση του μηχανισμού προπαγάνδας του υπ. ΠΡΟ.ΠΟ που φτάνει από τον εκπρόσωπο τύπου της ΕΛ.ΑΣ ως τους αστυνομικούς ρεπόρτερς των ημερησίων εφημερίδων και των τηλεοπτικών καναλιών, χρίζει προσωπικού και προσεκτικότατου χειρισμού του ίδιου του Μιχάλη.
Ψάχνοντας συμμάχους στην έρημο της συναίνεσης
Αρκετά όμως με τον Μιχάλη. Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο μακριά. Ας ακολουθήσουμε τη μνήμη μας στο πρόσφατο παρελθόν.
1. Ήδη μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, στην διαμεσολαβημένη δημόσια σφαίρα που κατασκευάζεται από ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα αλλά και υπό την εκκωφαντική σιωπή μας, το ενδιαφέρον των διαμεσολαβητών αλλά και των πολιτικών ιθυνόντων τους μονοπωλεί η αύξηση της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας. Λόγος για το υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας έχει γίνει πολύς και ο Πορτοσάλτε αγκαζέ με τον Πάσχο Μανδραβέλη απεργάζονται σχέδια αναβάθμισής του με την χορηγία του Αλαφούζου. Πρώτος στόχος, όπως πάντα, ήταν ο τελευταίος τροχός της ταξικής αμάξης, οι μετανάστες. Η επιθετικότητα του κράτους διοχετεύθηκε μέσα από τα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ που έλαβαν χώρα στη πρωτεύουσα και όχι μόνο. Επιχειρήσεις σκούπα, εκκένωση του Εφετείου όπου είχαν βρει κατάλυμα πρόσφυγες και μετανάστες, εμπρησμός του καταυλισμού μεταναστών στην Πάτρα, ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων στήνουν σκηνικό απαρτχάιντ σε γειτονιές της Αθήνας με την συμβολή των μπάτσων, βασανισμοί και δολοφονίες μεταναστών στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη καθώς και σε αστυνομικά τμήματα.
2. Λόγος πολύς γίνεται για την συμμετοχή των μεταναστών στις ορδές των εξεγερμένων του Δεκέμβρη. «Συντηρητικό» και «προοδευτικό» μελάνι πέφτει πολύ για τα γκέτο μεταναστών που έχουν δημιουργηθεί σε γειτονιές της Αθήνας. «Να φύγουν» φωνασκούν κάποιοι, «να διαχειριστούμε νηφάλια το πρόβλημα» λένε άλλοι. Κάπου εκεί ανακαλύπτουν και την 2η γενιά μεταναστών. Αυτών που έχουν γεννηθεί εδώ αλλά δεν έχουν δικαιώματα, δεν «υπάρχουν». Και άξαφνα έρχεται η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ν’αγγίξει το «ευαίσθητο αυτό θέμα», της ιθαγένειας και του δικαιώματος ψήφου σε μετανάστες ως επί των πλείστων 2ης γενιάς.
3. Tο ΜΠΑΤΣΟΚ αξιοποιεί όλη τη κατασταλτική και νομοθετική φαρέτρα που υιοθέτησε ή προώθησε η ΝΔ αλλά, επιπλέον, αναζητά τα βήματά της και τα όπλα της στη δική της κατασταλτική στρατηγική. Στρατός κατοχής στα Εξάρχεια και εφαρμογή του κουκουλονόμου σηματοδοτούν τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αφού «οι αντιεξουσιαστές είναι στην εξουσία», ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος επιχειρείται είτε να εγκληματοποιηθεί «μέσα από τις σχέσεις του με το ποινικό έγκλημα» είτε να συρρικνωθεί και να απονοηματοδοτηθεί η δράση του αφού πρόκειται για «ορδές βαρβάρων και χουλιγκάνων».
4. Eν όψει της 6 Δεκέμβρη του 2009, με ότι αυτό συμπυκνώνει και συμβολίζει, η επιχείρηση «Μιχάλης» μετρά την εισβολή στον αυτοοργανωμένο χώρο Ρεσάλτο και στο δημαρχείο Κερατσινίου. Ακολουθούν οι πανηγυρισμοί του υπουργού για το ξεσκέπασμα της «γιάφκας και ορμητηρίου αναρχικών»,οι διώξεις 63 αγωνιστών και η οικονομική ομηρία τους από τα υπέρογκα χρηματικά πρόστιμα που επέβαλε η αδέκαστη δικαστική εξουσία. Η στοχοποίηση του αναρχικού χώρου παίρνει σάρκα και οστά ενώ η διεύρυνση της κατασταλτικής μεθόδευσης του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί την ποινικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών ρηξιακών πρακτικών όπως οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Το γάντι σηκώνουν και οι παρακρατικές παρέες του Μιχάλη που επιτίθενται σε ανοικτούς κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις και στέκια.
5. Παράλληλα, το δόγμα μηδενικής ανοχής μεταφράζεται με μαζικές προληπτικές προσαγωγές πριν από προγραμματισμένες πορείες, με κόκκινες ζώνες σ’όλη την μητρόπόλη, με αποκλεισμό των πανεπιστημιακών χώρων από τα ΜΑΤ με την σύμπραξη των πρυτάνεων, με δολοφονικές απόπειρες ενάντια σε διαδηλωτές των μηχανόβιων μπάτσων και με την προσπάθεια αποσιώπησης των συγκρουσιακών γεγονότων των ημερών από πλευράς των Μ.Μ.Ε.
6. Στην ημερήσια διάταξη των Μ.Μ.Ε και του υπ.ΠΡΟ-ΠΟ μπαίνουν οι συλλήψεις κάποιων νέων ανθρώπων οι οποίοι κάπως βαφτίζονται ύποπτοι, κάπως συλλαμβάνονται, κατηγορούνται με κάποιες κατηγορίες και κάπως δεν κηρύσσονται προφυλακιστέοι αλλά μπαίνουν σε καθεστώς ομηρίας αφού εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους. Όλα αυτά επειδή βρέθηκε κάποιο σπίτι που ίσως να’ναι γιάφκα κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης και με κάποιο τρόπο συνδέονται μ’αυτό. Κάπως έτσι ποινικοποιούνται ιδέες, άνθρωποι, σχέσεις κτλ.
Όλα τα παραπάνω είναι κάποια από τα θραύσματα της κατασταλτικής διαχείρισης του ελληνικού κράτους στην μετά Δεκέμβρη εποχή. Αποτελούν μια σειρά και αλληλουχία γεγονότων που έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αν μιλούσαμε τα χείλη των από πάνω μας θα το λέγαμε κάπως έτσι: « τι στο διάολο θα κάνουμε μ’όλους αυτούς που αντιδρούν;» , «πως θα προχωρήσουμε ακάθεκτοι χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος που θα μας φέρνουν τα εμπόδια που δημιουργούν αυτοί;». Μπορεί να ακούγονται αστεία αλλά τέτοιου είδους ερωτήματα είναι καταστατικά, υπαρξιακά και εξαιρετικά σημαντικά για όποιον θέλει να ελέγξει, να εκμεταλλευτεί, να διαχειριστεί, να διοικήσει…να κυβερνήσει εν ολίγοις.
Η απάντηση είναι απλή. «Πρέπει να τους δώσουμε ένα ξεροκόμματο ή την ψευδαίσθηση ότι θα πάρουν κάτι τέτοιο. Αν μας περισσέψει, θα δώσουμε κάτι. Αν δεν περισσέψει, θα πρέπει να έχουμε προλάβει να τους καταστήσουμε ανίκανους να το διεκδικήσουν. Και για να το κάνουμε αυτό μπορούμε να τάξουμε κοινωνικούς διαλόγους, επαναδιαπραγματεύσεις, πράσινη ανάπτυξη, φορο-ελαφρύνσεις, δικαιώματα και κυρίως ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Παράλληλα, θα χτίσουμε όλο εκείνο το τείχος πίσω απ’το οποίο θα οχυρωθούμε όταν τα καρότα που έχουμε τάξει θα λιγοστέψουν. Από εκεί θα βγάλουμε τα μαστίγιά μας». Όλοι όσοι πίστευαν ότι η νέα διακυβέρνηση θα πουλήσει δυνατά το χαρτί των παραχωρήσεων ώστε να αφομοιώσει και να καναλιζάρει αντιδράσεις, έχουν ήδη να αναρωτιούνται γιατί αυτό δεν γίνεται. Αντίθετα, το φάντασμα της επιτήρησης και των ελεγκτών της commission στοιχειώνει και το τελευταίο όνειρο του μικροαστού που φανταζόταν ότι το ψίχουλο θα δινόταν σ’αυτόν.
«Ζητούν ψωμί; μοιράστε τους λίγη…ασφάλεια!» ή η κατασταλτική μεθόδευση σε κάθε γωνιά της πόλης
Και κάπως έτσι άγαρμπα, γυρνάμε στο παρόν.
Το υπ. ΠΡΟ-ΠΟ λίγες μέρες μετά το περιστατικό βασανισμού του Χιλιανού μετανάστη στο Α.Τ Ακροπόλεως, έρχεται να επουλώσει την πληγή που δημιουργήθηκε στο επικοινωνιακό του προσωπείο με μια νέα πρωτοβουλία.
Την Παρασκευή 8 Ιανουαρίου το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη συγκαλεί σύσκεψη με θέμα «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και Τοπική Αυτοδιοίκηση μαζί στον αγώνα κατά της εγκληματικότητας». Στην συνάντηση συμμετέχουν μετά από πρόσκληση του υπουργείου ο Νομάρχης Αθηνών κ. Γιάννης Σγουρός, ο Δήμαρχος Αθηναίων και Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ κ. Νικήτας Κακλαμάνης, η Υφυπουργός Υγείας κ. Φώφη Γεννηματά καθώς και οι 48 δήμαρχοι των δήμων της Αττικής. Ο υπουργός παρουσίασε «τη νέα αντιεγκληματική πολιτική του Υπουργείου και τόνισε την ανάγκη της συμμετοχικής δράσης για την αντιμετώπιση του εγκληματικού φαινομένου». Με την πρώτη ματιά γίνεται σαφές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δια του αντιπροσώπου της, Πάνο Παναγιωτόπουλο, μεροληπτεί όταν κατηγορεί τον Μιχάλη ότι κάνει δηλώσεις και δεν παράγει έργο. Ο άνθρωπος προσπαθεί και καλεί και τους άλλους να δράσουν στην ίδια κατεύθυνση… Επιπλέον, ο υπουργός δεν πήγε εκεί απροετοίμαστος και με άδεια χέρια. Για την ακρίβεια, «ανακοίνωσε εξειδικευμένες δράσεις που στοχεύουν στην ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και εφαρμόζονται από τις αρχές του έτους». Ποιες είναι αυτές;
Ενεργοποίηση του Αστυνομικού της γειτονιάς
Ίδρυση Πιλοτικών Αστυνομικών Τμημάτων
Σύσταση Τοπικών Συμβουλίων Πρόληψης Εγκληματικότητας
Σύναψη μνημονίου συνεργασίας με τους κατά τόπους Δήμους για κοινές δράσεις της Ελληνικής Αστυνομίας με τις δημοτικές αστυνομίες
Ενεργοποίηση του Κεντρικού Συμβουλίου Πρόληψης εγκληματικότητας σε συνεργασία με την ΚΕΔΚΕ
Η συνάντηση αυτή όχι μόνο δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής από τα Μ.Μ.Ε (γιατί να γίνει αυτό άλλωστε;) αλλά τεχνηέντως περισσότερο προβλήθηκε η επιστολή της υπ.Παιδείας για το ίδιο θέμα που «άναψε φωτιές» στους κυβερνητικούς διαδρόμους παρά η ίδια η συνάντηση και το περιεχόμενό της. Αλλά για την γραμματική του τηλεοπτικού και του έντυπου μέσου θα μιλήσουμε άλλη φορά…
Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτάκουστα. Συγκεκριμένα:
-ο αστυνομικός της γειτονιάς δεν είναι ο μπάτσος που ίσως είναι γείτονας σου. Το συναίσθημα που θα σου δημιουργεί όμως δεν θα απέχει πολύ απ’αυτό. Είτε έχεις γείτονα μπάτσο, είτε όχι, τώρα πλέον θα νιώθεις ότι έχεις πολλούς μπάτσους γείτονες. Θα τους βλέπεις στον δρόμο όπου κι αν είσαι, θα σου χτυπούν την πόρτα να ρωτήσουν αν όλα πάνε καλά. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου, οι αστυνομικοί της γειτονιάς θα είναι ειδικό σώμα που θα στελεχώσει συγκεκριμένα αστυνομικά τμήματα που είναι υπεύθυνα για περιοχές με υψηλή παραβατικότητα και εγκληματικότητα. Θα κινούνται με μηχανάκι και θα φέρουν κινητό τηλέφωνο το οποίο θα είναι γνωστό στους θεσμικούς φορείς του δήμου, στους επιχειρηματίες και τους εμπόρους της γειτονιάς ώστε να υπάρχει άμεση επικοινωνία.
-τα πιλοτικά αστυνομικά τμήματα αποτελούν το ιδεώδες του Χρυσοχοϊδη για την προστασία του πολίτη. Είναι ένα συνονθύλευμα αστυνομικού τμήματος με Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών όπου αφενός θα μπορείς να απευθύνεσαι για την γραφειοκρατική λάντζα αλλά ανά πάσα στιγμή θα μπορείς να ρουφιανεύεις τον γείτονά σου ή να φιλοξενείσαι στα αναβαθμισμένα κρατητήριά του. Επιπλέον, αν θες να μπεις δεν θα δίνεις λογαριασμό σε κακομούτσουνο ειδικό φρουρό αλλά σε θυροτηλέφωνο ή κάμερα όπου θα δίνεις στοιχεία σου και ύστερα θα εισέρχεσαι. Όταν μπεις θα βλέπεις μετανάστες να διδάσκονται δωρεάν ελληνικά από τους ειδικούς μεταφραστές που θα προσληφθούν όπου να’ναι από το υπ.ΠΡΟ-ΠΟ ενώ οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι κοινωνικοί διαμεσολαβητές θα φροντίζουν για εσένα πριν από σένα.
-Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν λίγο. Τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας συστάθηκαν πιλοτικά από τον ίδιο τον Χρυσοχοϊδη το 2000 και παρέμειναν ανενεργά. Σύμφωνα με την τότε απόφαση του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, κάθε ΤοΣΣΠΑ συγκροτείται σε επίπεδο Δήμου ή Κοινότητας ενώ «τα μέλη των ΤοΣΠΠΑ ορίζονται από τον Δήμαρχο που θα είναι και ο πρόεδρος του συμβουλίου και προτιμώνται δημότες που διαθέτουν ειδικές γνώσεις στον τομέα της παραβατικότητας όπως: Δικαστικοί λειτουργοί. Αστυνομικοί. Εγκληματολόγοι. Ψυχίατροι, Κοινωνιολόγοι. Εκπρόσωποι Εμπορικών, Αθλητικών, και Εκπαιδευτικών Συλλόγων». Όλοι αυτοί προβλέπεται να συνεργάζονται με θεσμούς όπως η Εκκλησία, οι Πρόσκοποι, Σύλλογοι γονέων , το Ινστιτούτο Μετανάστευσης, το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Πρόληψη της Εγκληματικότητας, διάφορα Δίκτυα Εθελοντών και βεβαίως-βεβαίως, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Επιπλέον, ένας τέτοιος θεσμός θ’αναλαμβάνει και «την διαπαιδαγώγηση και διαφώτιση» των μαθητών μέσα από «θέματα όπως η παραβατικότητα, η βία, και η χρήση ναρκωτικών».
Πρόσφατα μάλιστα μια τέτοια απόφαση πάρθηκε στο δημοτικό συμβούλιο της Αγ.Παρασκευής(βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1111533).
-όσον αφορά την συνεργασία της Ελληνικής Αστυνομίας με τις δημοτικές αστυνομίες πρόκειται για μια σύμπραξη που υπάρχει εδώ και καιρό σε γειτονιές με μεγάλη εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα όπως το κέντρο της Αθήνας, το Παγκράτι, το Μαρούσι, ο Πειραιάς κ.α. μέσα από την σύγκλιση των καθηκόντων των δύο σωμάτων όχι μόνο αναβαθμίζεται και επεκτείνεται η δράση των δημοτικής αστυνομίας αλλά απαλλάσσει την ΕΛ.ΑΣ από διοικητικά, θεσμικά και άλλα αδιάφορα καθήκοντα ώστε να αφιερωθεί αποκλειστικά στο ελεγκτικό και κατασταλτικό της έργο.
Όλα τα παραπάνω είναι τα σχέδια του υπ.ΠΡΟ-ΠΟ ώστε να βάλει…τάξη. Είναι η πρότασή του για την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την καταστολή του εγκλήματος και της ανομίας καθώς και του πολυπόθητου «ήπιου και ασφαλούς κλίματος των πολιτών». Οι συγκεκριμένες πολιτικές αφορούν τον ευρύτερο και συνεχές συντονισμό μεταξύ τοπικών αρχών και κεντρικού κράτους, αν μας επιτρέπεται τέτοιος διαχωρισμός εν καιρώ σοσιαλισμού. Πρόκειται για μια από τις σημαντικές κατευθύνσεις εδραίωσης του ιδεολογήματος της μηδενικής ανοχής πάνω από την ελληνική κοινωνία. Μέσα από την σύγκλιση υπουργείου και τοπικών αρχών δημιουργούνται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε η επιτήρηση, ο έλεγχος και η καταστολή να πάρει σάρκα και οστά μέσα στο μικροκοινωνικό επίπεδο της ζωής μας. Αποδείχτηκε προ πολλού ότι οι κάμερες και οι τηλεπικοινωνίες δεν στάθηκαν ικανές ώστε να εισχωρήσουν στα οριζόντια κοινωνικά δίκτυα επιρροής και επικοινωνίας καθώς και να κάμψουν δεσμούς αλληλεγγύης και εστίες αντίστασης σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας μας. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι ο ρουφιάνος της γειτονιάς, ο έμψυχος παρατηρητής και καταγραφέας συμπεριφορών και ιδεών επανέρχεται στις ζωές μας. Δεν ξέρουμε αν η συμβολική φιγούρα του θα είναι ο περιπτεράς της γειτονιάς αλλά η εθελοντική ρουφιανιά αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην επιχείρηση απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης.
Η καθημερινή μας δραστηριότητα, οι σχέσεις μας με τους γείτονές μας, οι καταναλωτικές μας συνήθειες, οι κοινωνικές μας συναναστροφές μετατρέπονται πλέον σε αριθμητικά δεδομένα έτοιμα προς ποιοτική εκτίμηση από ειδικούς που θα βρίσκονται σε τοπικά συμβούλια και αστυνομικά τμήματα. Φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, κοπανατζήδες μαθητές, θαμώνες δημοσίων χώρων, πολιτικά δραστήριοι στοχοποιούνται και μόνο από την αδιάκριτη παρουσία τους στον δημόσιο χώρο. Και προφανώς όλοι αυτοί συνθέτουν τον εσωτερικό εχθρό στα πλαίσια μιας τοπικής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ συχνά κάνουν λόγω για «μικρο-έγκλημα» και για «μικροπαραβατικότητα». Γνωρίζουν ότι τα μεγάλα εγκλήματα τα κρατάνε για τον εαυτό τους…
Η απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης θα ντυθεί και ντύνεται ήδη με ρητορικές περί δικαιωμάτων και ελευθεριών αναπαράγοντας τις δημοκρατικές αυταπάτες των κοιμισμένων και προσπαθώντας να καλοπιάσει τους ανυποψίαστους. Το ερώτημα παραμένει διαχρονικό και εύστοχο: η κοινωνία είναι διατεθειμένη να πουλήσει την (όποια) ελευθερία της χάριν της «ασφάλειάς» της;