Αυτό ήταν και το περιεχόμενο του πανό που αναρτήσαμε έξω από την αίθουσα που ήταν προγραμματισμένη η συνέλευση (βλ. φώτο), ενώ ταυτόχρονα μοιράζουμε κείμενο που κριτίκαρε την αδράνεια που επιδεικνύει το συγκεκριμένο σωματείο (Ένωση) στα όσα δεινά βιώνουν τον τελευταίο καιρό (και όχι μόνο) οι εργαζόμενοι στον περιοδικό τύπο, καθώς και στα sites/portals. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο μας:
«Απολύσεις στο Vita (ΔΟΛ), απολύσεις στο Αθηνόραμα και στο Ευ Ζην και κλείσιμο του τελευταίου (Δέσμη Εκδοτική), αναστολή της έκδοσης των τίτλων της εταιρείας Περιοδικός Τύπος (οικογένεια Ανεμοδουρά) με περισσότερους από εκατό εργαζόμενους και δεκάδες συνεργάτες σε κατάσταση ομηρίας – χωρίς να πληρώνονται και χωρίς να απολύονται – , κλείσιμο του Grazia (Αττικές Εκδόσεις) και του Έξοδος (Δάφνη Επικοινωνίες – Όμιλος ΑΝΤ1), ενώ έχει προηγηθεί και η αναστολή λειτουργίας του περιοδικού DIVA (επίσης της Δάφνης) και απολύσεις των περισσότερων εργαζόμενων σε αυτά, σταδιακό ξεκλήρισμα της αρχικής ομάδας του περιοδικού Γυναίκα (Έντυπες & Δικτυακές Εκδόσεις, θυγατρική της Καθημερινής – βλ. Αλαφούζος) και αντικατάστασή του με νέο και υπό νέα διεύθυνση που υποσχέθηκε να …μειώσει το κόστος, κλείσιμο του περιοδικού Αυτοκίνητο (επίσης από τον Αλαφούζο) και εκδίωξη εργαζομένων, αφού πρώτα – λίγους μόνο μήνες πριν και χωρίς να γνωρίζουν ότι το περιοδικό πηγαίνει για κλείσιμο – είχαν υποχρεωθεί να γυρίσουν τα μισθολόγιά τους σε μπλοκάκια.»
Την ώρα λοιπόν που συζητούσαμε με εργαζόμενους/ες μοιραζόμενοι τις αγωνίες μας και τα προβλήματά μας, μας πλησίασε ο αντιπρόεδρος του σωματείου Γιάννης Μπαζαίος και μας απέδειξε το πώς αντιλαμβάνεται η συνδικαλιστική ηγεσία τη σχέση της με τους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι τα συμφέροντα θα έπρεπε να υπερασπίζεται.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κομμάτι του διάλογου:
– Ποιοι είστε, είστε μέλη της ΕΣΠΗΤ;
– Όχι, είμαστε είτε δόκιμα μέλη του σωματείου είτε «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν μπορούμε να κάνουμε αίτηση.
– Ωραία, μπορείτε να αποχωρήσετε σας παρακαλώ;
– Ορίστε; Ποιος είστε εσείς; Μπορείτε να μας πείτε το όνομά σας και την ιδιότητά σας;
– Ονομάζομαι Γιάννης Μπαζαίος και είμαι μέλος του Δ.Σ, τι σημασία έχει;
– Καμία σημασία, απλώς χρεώνεστε το ότι επιθυμείτε νε εκδιώξετε από το χώρο της συνέλευσης, εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπείτε.
Εκεί ο αντιπρόεδρος άρχισε να μασάει τα λόγια του και να απομακρύνεται σιγά-σιγά, αφού και οι χαμένες ψήφοι από πιθανά μελλοντικά μέλη του σωματείου μάλλον τον προβλημάτισαν.
Όταν επιτέλους μπήκαμε εντός της αίθουσας συνεδρίασης και αφού ο πρόεδρος του Δ.Σ Γιάννης Πλαχούρης ανακοίνωσε ότι δεν υπήρχε απαρτία, άρα η συνέλευση δεν θα πραγματοποιούνταν, συνέχισε προβοκατόρικα την αναφορά του στα μέλη της συνέλευσής μας, χαρακτηρίζοντάς μας «καταληψίες». Παίρνοντας δυναμικά το λόγο απαιτήσαμε αντί να μας εξυβρίζουν και να προσπαθούν να μας εκδιώξουν, να απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλοπατέρες στα ερωτήματά μας, όπως «Έχει καταφέρει η ΕΣΠΗΤ να πάρει έστω και μία απόλυση πίσω»; Αυτό απαίτησαν και αρκετοί συνάδελφοι μας, αλλά φυσικά καθώς απάντηση δεν υπήρχε, οι πολιτικοί λεονταρισμοί από τα μέλη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. έδωσαν και πήραν. Εδώ θα αναφέρουμε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα γραφειοκρατικού οπορτουνισμού που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις φλύαρες και αστείες δικαιολογίες που εξαπέλυαν τα εν λόγω στελέχη, στην προσπάθεια τους να σώσουν οτιδήποτε σώζεται από την αξιοπρέπεια που δεν έχουν:
– Με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι πάνω κάτω συμφωνούμε με τους γραφειοκράτες στην ανάλυση της εργασιακής πραγματικότητας στα ΜΜΕ, αφού κι αυτοί μιλάνε για εργασιακό μεσαίωνα, αφεντικά μαφιόζους κτλ.. Όπως ανέφερε μάλιστα στην ομιλία του ένας από τους τσαλαπάτηδες της ΕΣΠΗΤ «κάποια από αυτά που ήθελα να πω υπήρχαν στο κείμενό που μοίρασαν οι ‘καταληψίες’, κατά σύμπτωση». Αν και γράφουμε τα ίδια στα κείμενα μας λοιπόν, στα προτάγματα απ’ ότι φαίνεται μας ξεπερνούν σε ριζοσπαστικότητα: 48ωρη απεργία προτείνουμε εμείς; 3ήμερη προτείνουν αυτοί! Όμως καταλαβαίνουν κι αυτοί το πρόβλημα αυτοοργάνωσης στην βάση που υπάρχει, γι’ αυτό δεν προχωράνε σε τέτοιου είδους απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε καν μπλοκ στις διαδηλώσεις δεν κατεβάζουν, αφού την Τετάρτη «δεν υπήρχε κανείς για να το κρατήσει»! Το επαναστατικό πρόβλημα που δημιουργείται με άλλα λόγια είναι το εξής: «Εμείς ως ΕΣΠΗΤ δεν ασχολιόμαστε με τους εργαζομένους, αυτοί δεν ασχολούνται με εμάς, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε συνέλευση, οπότε δεν μπορούμε να πάρουμε τις επαναστατικές αποφάσεις που μας λέτε, γιατί αυτές θα τις πάρουμε μόνο στο ακραίο ενδεχόμενο που μας πιέσει η βάση, κάτι που δεν γίνεται, οπότε συνεχίζουμε να ασχολιόμαστε με τις εκλογές».
– Παρ’ όλα αυτά θεωρούν άδικη την κριτική μας ότι δεν κάνουν τίποτα ενάντια στις απολύσεις, την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τους νέους εργαζόμενους σε sites/portals κτλ. Σε μια τέτοια στιγμή αγανάκτησης απέναντι σ’ αυτήν την άδικη κριτική ο πρόεδρος του Δ.Σ. ρώτησε με οργισμένη φωνή «Αν υπάρχει έστω κι ένας εργαζόμενος που βρήκε τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ κλειστές;» και αμέσως σηκώθηκαν διάφορα χέρια από συναδέλφους που ο καθένας για διαφορετικούς λόγους έχει “φάει στα μούτρα τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ” (ανάμεσά τους και μία εργαζόμενη επί χρόνια με μπλοκάκι που έχει ζητήσει επανειλημμένως δικαστική στήριξη για να δικαιωθεί στ’ ότι ενώ εκτελούσε εξαρτημένη εργασία πληρωνόταν με ΔΠΥ, και προφανώς η ΕΣΠΗΤ δεν έχει κάνει τίποτα για την υπόθεση της.)
– Τέλος, όταν μέλος της συνέλευσης μας χαρακτήρισε ύποπτη την στάση του Δ.Σ. των σωματείων απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, μέλος, πάλι, της πλειοψηφίας του Δ.Σ. ως άλλος Ιησούς Χριστός φορτώθηκε τις αμαρτίες των εργατοπατέρων των ΜΜΕ δηλώνοντας «είμαι κι εγώ ύποπτος» και εξηγώντας τον αγώνα που δίνει για να περάσουν απεργιακές αποφάσεις στο διασωματειακό, με τις οποίες όμως δεν συμφωνούν κάποια άλλα, προφανώς μη επαναστατικά, σωματεία στον χώρο των ΜΜΕ.
Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι που παραβρέθηκαν στην συγκεκριμένη παράσταση στο Athens Imperial, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το ποιον και την θεατρική εμπειρία, αυτών που τους εκπροσωπούν, αν και διακρίναμε και λίγο άγχος πίσω από τα προσωπεία των γραφειοκρατών, λόγω της απρόσμενης επίσκεψης μας. Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά για τις δουλειές και τις ζωές μας, ώστε να αρκούμαστε στο ξεφτίλισμα των συνδικαλιστών. Όσοι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδοθούμε αμαχητί στην επέλαση των αφεντικών, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν και εξέφρασαν μια τέτοια άποψη πέρα από εμάς, θα πρέπει να κοιτάξουμε σιγά, σιγά να φτιάξουμε δομές ενωτικής αγωνιστικής συσπείρωσης στην βάση των εργασιακών χώρων, δομές που θα είναι ικανές να κάνουν τους γραφειοκράτες να τρέχουν και να μην φτάνουν.
Y.Γ. Σχεδόν πάντα, η παρουσία συναδέλφων που προτάσουν την αλληλεγγύη ως πανίσχυρο όπλο των εργαζομένων και βρίσκονται απέναντι στα σχέδια εργοδοτών και εργατοπατέρων θεωρείται αυτονόητη.
Σε ότι αφορά την παρέμβασή μας στην ΕΣΠΗΤ, ήταν και έμπρακτη. Υποστήριξαν την παρουσία μας, κόντρα στα γραφεικοκρατικά τεχνάσματα, που αρχικά απαιτούσαν να σηκωθούμε να φύγουμε και, στη συνέχεια, υποστήριξαν (όπως και συνάδελφοι, μέλη του Παρατύπως) την απαίτησή μας να… μιλήσουμε. Εκαναν δημόσιες, θετικές τοποθετήσεις για την παρουσία μας και διατύπωσαν πολιτικό λόγο τόσο για τα εργασιακά ζητήματα που μαστίζουν τον κλάδο όσο και για εκείνα που πλήττουν συνολικά τους εργαζόμενους.
Οφείλαμε αυτή την αναφορά, επειδή, όλοι μαζί, μετατρέψαμε μια νεκρή εκλογοαπολογιστική συνέλευση σε “άτυπο” χώρο ζυμώσεων, το σθένος των οποίων φάνηκε στα αμήχανα πρόσωπα του “προεδρείου”.