Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως το σύντροφο και φίλο Νασίμ, για την κατάθεση της άποψής του, αναφορικά με την άκαμπτη αντίσταση του Παλαστινιακού λαού. Τη δημοσιεύουμε αυτούσια:
Ο πόλεμος δεν έληξε, αλλά μια ακόμα μάχη τελείωσε. Η μάχη αυτή όμως ήταν καθοριστική, γιατί ήταν η πρώτη στρατιωτική μάχη της Παλαιστινιακής Αντίστασης μέσα στα ιστορικά εδάφη της Παλαιστίνης. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, ισραηλινός στρατός και ένοπλες αντάρτικες οργανώσεις των Παλαιστινίων της Γάζας.
Η επιτυχία των ανταρτών της Γάζας να αποκρούσουν την προσχεδιασμένη προσπάθεια επέλασης των ισραηλινών αρμάτων μάχης στις πόλεις της Λωρίδας της Γάζας, αφού πρώτα θα είχαν αποδώσει οι σαρωτικοί βομβαρδισμοί, δεν περιόρισε την δυναμική της στρατηγικής επιλογής της ένοπλης σύγκρουσης, με το χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού, το Ισραήλ, στη Γάζα και την Παλαιστίνη, αλλά άγγιξε και γέννησε νέες διαδικασίες αντίστασης σε όλο τον κόσμο, εναντίον όλων των χωροφυλάκων του στη Μέση Ανατολή.
Η παλαιστινιακή αντίσταση θα πρέπει να ξεκαθαρίζει το τοπίο σε όλα τα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη. Σε όλα τα εδάφη αυτά πρέπει η ένοπλη αντίσταση να έχει τον κύριο λόγο και ρόλο.
Ο Παλαιστίνιος συγγραφέας και ηγετικόςστέλεχος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γασσάν Καναφάνι στο βιβλίο του “Η Επανάσταση του 1936-1939 στην Παλαιστίνη, οι αιτίες, οι λεπτομέρειες και οι αναλύσεις” που εκδόθηκε το 1972 λίγο πριν τον δολοφονήσει η ισραηλινή Μοσάντ, έγραψε ότι: “Η διασπασμένη παλαιστινιακή μικροαστική μπουρζουαζία βρισκόταν σε κατάσταση σύγχυσης, αναποφασιστικότητας και πολυδιάσπασης: η ταχύτητα με την οποία μετασχηματιζόταν η παλαιστινιακή κοινωνία σε μια εβραϊκή βιομηχανική κοινωνία δεν έδινε ούτε στην αναπτυσσόμενη μπουρζουαζία ούτε στους φεουδάρχες την ευκαιρία να πάρουν μέρος ή να αποκομίσουν κέρδη από τη διαδικασία. Δεν αποτέλεσε επομένως σε καμία περίπτωση έκπληξη το ότι οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους ηγέτες που κατέθεσαν στην Επιτροπή Peel το 1937 – επιτροπή που σύστησαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές για να ερευνήσει τις αιτίες που οδήγησαν στο ξέσπασμα της Παλαιστινιακής Επανάστασης του 1936 και διήρκεσε μέχρι το 1939 – και στις προηγούμενες επιτροπές, που συστήθηκαν για να εξετάσουν άλλες εξεγέρσεις των Παλαιστινίων, είχαν ευλογήσει τον Οθωμανικό ιμπεριαλισμό και επαινούσαν τον τρόπο με τον οποίο τους είχε φερθεί σε σύγκριση με το βρετανικό ιμπεριαλισμό. Είχαν υπάρξει το όργανο της Πύλης, το προπύργιο του Σουλτάνου και συστατικό κομμάτι του συστήματος κυριαρχίας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ενώ ο βρετανικός ιμπεριαλισμός τους είχε αποβάλει από το πόστο του βασικού διαχειριστή, επειδή είχε βρει έναν καλύτερα εξοπλισμένο, πιο γερά εδραιωμένο και με υψηλότερη οργάνωση εντολοδόχο στο σιωνιστικό κίνημα”.
Αυτό συνέβη τότε και αυτό, πολλοί στο παλαιστινιακό κίνημα, πιστεύουν πως θα συμβεί όταν ξοφλήσει ο Μαχμούντ Αμπάς. Προσπαθούν δηλαδή να βρουν κάποιον μέσα στο Παλαιστινιακό κίνημα που να μπορεί να διευκολύνει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή.
Σήμερα πολλές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στον αραβικό κόσμο άρχισαν να επανεξετάζουν και να αναζητούν νέες “επιλογές” και πιο δυναμικές “μορφές” σύγκρουσης με τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς τους. Πολλές από αυτές τις τις δυνάμεις επανεξετάζουν και τις “παλιές συμμαχίες” τους και τις “παλιές φιλίες” που είχαν με δυνάμεις που φρέναραν σκοπίμως την τροχιά σύγκρουσης με τα αντιδραστικά αραβικά κράτη. Σήμερα τα καθεστώτα αυτά καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια για να περιορίσουν τις επιπτώσεις της νίκης της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης στο εσωτερικό μέτωπο και να διχάσουν τις δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν μέσα στο εσωτερικό μέτωπο.
Η νίκη στη Μάχη της Γάζας δεν ήταν μόνο νίκη των Παλαιστινίων ανταρτών και πολιτών, αλλά μάχη όλων όσων κινητοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο, όλων που πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμεναν οι σχεδιαστές της ισραηλινής πολεμικής εκστρατείας εναντίον της Γάζας, βγήκαν στους δρόμους και σήκωσαν την σημαία της αλληλεγγύης και τη σημαία εναντίον του πολέμου, στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική. Δεν είναι πια μυστικό ότι οι σχεδιαστές του πολέμου είχαν προγραμματίσει να τελειώσουν τη «δουλειά» εντός 5 ημερών. Τόσες μέρες χρειάζεται, όπως πιστεύουν, οποιαδήποτε πολεμική μηχανή για να επιτύχει τους προγραμματισμένους στόχους πριν κινητοποιηθούν οι πολίτες του κόσμου. Οι πολίτες αυτοί είναι εξίσου ενοχλητικοί όσο είναι οι ένοπλοι Παλαιστίνιοι μαχητές, γιατί θα μπορούσαν αν συνεχιζόταν η ισραηλινή βαρβαρότητα και δυνάμωνε η αντοχή των ανταρτών, να παρασύρουν και να ξυπνήσουν ένα αντιπολεμικό και ειρηνικό κίνημα μέσα στο Ισραήλ. Ένα κίνημα που μπορεί αν θέλει να φέρει πολλές αλλαγές στον τρόπο σκέψης των Ισραηλινών, όπως συνέβη στη δεκαετία του ογδόντα.
Το ισραηλινό καθεστώς κατοχής φοβάται αυτό το κίνημα όχι λιγότερο από το αντάρτικο κίνημα των Παλαιστινίων γιατί κινείται και δρα εντός του εχθρού και όχι απ’ έξω. Ένα κίνημα που μπορεί να προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία μέσα στο καθεστώς κατοχής. Ο φόβος των Εβραίων φασιστών στο Ισραήλ σήμερα εκφράζεται από τον Λίμπερμαν που κέρδισε ένα 15% των ψήφων. Ο φασίστας αυτός επιδιώκει την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, όχι γιατί εξακολουθούν να αγωνίζονται για τα εθνικά τους δικαιώματα, αλλά επειδή αποτελούν τον κύριο κορμό των κινημάτων που ξεσηκώθηκαν εναντίον των πολέμων του Ισραήλ. Η κοινή δράση Παλαιστινίων και Εβραίων στο Ισραήλ εναντίον των πολέμων και υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης των Εβραίων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών, αποτελεί τεράστια απειλή και κίνδυνο για το σχέδιο ενός μονοθρησκευτικού, εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.
Γιατί όμως είναι επικίνδυνο ένα αντιπολεμικό ειρηνικό κίνημα μέσα στο Ισραήλ;
Στρατηγικά η ειρήνη για το κατεστημένο στο Ισραήλ είναι περισσότερο επικίνδυνη για την ύπαρξη και την ασφάλεια του στην Παλαιστίνη και αυτό έχει άμεση σχέση με τον πυρήνα της ιδέας της ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στην γη των Παλαιστίνιων. Ο πυρήνας της ιδέας έλεγε ότι οι Εβραίοι μόνο με ένα κράτος δικό τους μπορούν να λύσουν τον αντισημιτισμό που αναπτυσσόταν στην Ευρώπη. Ότι οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζουν με τους άλλους λαούς στην Ευρώπη και ούτε οι λαοί μπορούν να ζουν με τους Εβραίους. Η ιδέα αυτή του εθνικιστικού σιωνιστικού κινήματος έβρισκε αντίδραση από πολλούς Εβραίους αριστερούς και δημοκράτες που πίστευαν ότι η λύση του εβραϊκού προβλήματος βρίσκεται όχι στην ίδρυση κράτους, αλλά στην συμμετοχή των Εβραίων στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Διαφωνούσαν με τη λογική να μεταφερθεί το πρόβλημα στην πλάτη ενός άλλου λαού, του παλαιστινιακού. Το εβραϊκό μεγάλο κεφάλαιο στην Ευρώπη, που έβλεπε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να επεκτείνει την οικονομική δραστηριότητα σε όλο τον κόσμο και να κατέχει με το χρήμα του πολλές φτωχές χώρες στην Ασία και Αφρική και στη Λατινική Αμερική, ήθελε να έχει ένα δικό του κράτος που να κατέχει περιοχή στον κόσμο. Οι προτάσεις για αγορά της Ουγκάντα, Αργεντινής, μεγάλης έκτασης στον Καναδά δεν έγιναν δεκτές από το σιωνιστικό κίνημα γιατί πίστευε που δεν θα προσελκύσει το μεγάλο μέρος των Εβραίων. Έτσι επιστρατεύτηκε ο μύθος “Γη της Επαγγελίας”. Ο μύθος που λέει ότι η Παλαιστίνη χαρίστηκε στους Εβραίους από τον Θεό-μεσίτη.
Το γιατί η Γάζα άλλαξε η ίδια πρώτα και γιατί αλλάξαμε όλοι μετά τη Γάζα δεν έχει να κάνει μόνο με το μέγεθος της βαρβαρότητας και φασισμού που έδειξε το κράτος του προφήτη Ισραήλ στον πόλεμό του εναντίον της Γάζας, αλλά και με το μέγεθος της αντίστασης και αντοχής που έδειξαν οι Παλαιστίνιοι πολίτες και αντάρτες της Γάζας. Αυτά τα δυο μεγέθη έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στην αναγέννηση νέας ιδεολογίας, της “ιδεολογίας της Αντίστασης”. Η μάχη που σήμερα διεξάγεται στο πολιτικό επίπεδο, όσο και αν ακούγεται λίγο “διπλωματικό” αυτό εντούτοις περιέχει μέσα του πολλά χαρτιά, που μπορούν να οδηγήσουν είτε σε αποδυνάμωση της ένοπλης αντίστασης είτε σε άνύψωσή της σε νέα επίπεδα σύγκρουσης.
Νασίμ Αλάτρας