Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι αντιστάσεις στον δρόμο είναι κάτι παραπάνω από κατώτερες των περιστάσεων, ενώ οι σοβαρές και μαχητικές απεργίες (διαρκείας) μοιάζουν μακρινό όνειρο।Πολλοί παράγοντες ευθύνονται για αυτήν την ιστορική κατάντια του εργατικού κινήματος, και η πιο οξυδερκής προλεταριακή κριτική ίσως πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη, για να βγάλει εποικοδομητικά συμπεράσματα। Παρ’ όλα αυτά σε αυτήν την συγκυρία, δυο είναι οι κύριοι μηχανισμοί που έχουν αναλάβει την καταστολή των κοινωνικών εκρήξεων που ενδέχεται να παρουσιαστούν κατά την διάρκεια του «πειράματος».
Προφανώς, ο ένας είναι η αστυνομία, η οποία περικυκλώνει μπλοκ εργατικών σωματείων που τις φαίνονται παραπάνω «ύποπτα» σε σχέση με τα κριτήρια της (το εξής ένα δηλαδή: «τι εργάτες έχουν μεταμφιεστεί αυτή την φορά οι «κουκουλοφόροι;»), δείχνοντας μια ιδιαίτερη περίπτωση στα πρωτοβάθμια σωματεία, κι ακόμα περισσότερο σε μαχητικά σωματεία (βάσης), όπως αυτά των Βιβλίου-Χάρτου και των κούριερ (ΣΒΕΟΔ)। Οι ορδές του Χρυσοχοϊδη όμως, εκτός του να κυκλώνουν όλο το κομμάτι της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων και να προφυλακίζουν κανά ρασταφάρι διαδηλωτή, τελευταία έχουν αναλάβει κι άλλον ρόλο, ο οποίος μας αποκαλύπτει και τον δεύτερο μηχανισμό καταστολής ταξικών εκρήξεων:
Οι μπάτσοι, όπως και στις 11/3 με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, έτσι και σήμερα, συνόδευσαν με δυο διμοιρίες αντιπροσωπεία 50 εργατοπατέρων της ΑΔΕΔΥ, έτσι ώστε να περάσει στα πλάγια της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, που βρισκόταν στην Σταδίου। Χρειάστηκε τουλάχιστον ένα μισάωρο ορθοστασίας χιλιάδων απεργών, ώστε να εκφωνήσουν τις «αγωνιστικές» δηλώσεις τους στις κάμερες, έχοντας τον κόσμο που «εκπροσωπούν» πίσω τους και τις διμοιρίες, που τους προστατεύουν από τον κόσμο, στο πλάι τους. Σε αντίθεση με την ΑΔΕΔΥ, τα μπλοκ του ΠΑΜΕ δεν έχουν την ανάγκη των ΜΑΤ, αφού προστατεύονται με αλυσίδες από ΚΝΑΤ, που πάντα στέκονται επιθετικά απέναντι σε όσους είναι εκτός μαντριού, όπως έγινε και σήμερα στο Σύνταγμα, όταν διασταυρώθηκαν οι δυο πορείες. Κι όλα αυτά είναι μόνο τα κατασταλτικά παιχνίδια των εργατοπατέρων που παίζονται στον δρόμο, γιατί υπάρχουν και τα άλλα που εξαπολύουν από τα γραφεία τους. Όπως η διαμάχη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ σε βάρος της εργατικής τάξης για τις ημερομηνίες των γενικών απεργιών, που ως κύριο στόχο έχει το να μην συναντηθούν στον δρόμο εργαζόμενοι δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και έτσι να εκτονωθούν οι όποιες απεργιακές διαθέσεις αυτών, που πολύ λογικά, ειδικά σε τέτοιες περιόδους, δεν δύνανται να χάνουν μεροκάματα μόνο και μόνο για να παίζουν τις μαριονέτες των εργατοπατέρων.
Όπως σε κάθε «πείραμα», όμως έτσι και σ’ αυτό υπάρχει πάντα και κάποιος «αστάθμητος παράγοντας»। Πάντα στο στόχαστρο της κρατικής και της συνδικαλιστικής αστυνομίας, πάντα, στην αρχή τουλάχιστον, μειοψηφικός και ανίσχυρος απέναντι στα παιχνίδια αυτών. Στην σημερινή συγκέντρωση, δεν ήταν λίγοι οι διαδηλωτές από τα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων που έδωσαν παλμό με τα συνθήματα που φωνάζονταν και γράφονταν στους τοίχους, σε μια κατά τ’ άλλα συνδικαλιστικά υποτονική πορεία κάμποσων χιλιάδων εργαζομένων του ΠΑΜΕ (κυρίως) και της ΑΔΕΔΥ. Αυτοί ήταν κι οι διαδηλωτές που αντιστάθηκαν στην αστυνομική περικύκλωση της διαδήλωσης.
Τα κορδόνια των μπάτσων απλώνονταν στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος, από Μητροπόλεως μέχρι Σταδίου, δεξιά και αριστερά της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων. Η διαδήλωση σταμάτησε αναγκαστικά, γιατί πιο πάνω από τα ΜΑΤ, στην Βουλή, βρίσκονταν τα ΚΝΑΤ και έτσι η διαδήλωση απαίτησε την πραγματοποίηση του «έξω από την πορεία η αστυνομία», αφού πρώτα είχε τονίσει επανειλημμένως ότι «οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών», για να έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται στο συγκεκριμένο σημείο. Οι μπάτσοι παρέμειναν στις θέσεις τους, κι έτσι η ομάδα περιφρούρησης του μπλοκ της ΣΒΕΟΔ αναγκάστηκε να τους απωθήσει, συνεπικουρούμενη με μπογιές, μπουκαλάκια νερού, ροχάλες, σκουπίδια, βρισιές που εκτοξεύθηκαν από υπόλοιπους διαδηλωτές. Οι μπάτσοι απάντησαν με δυο-τρεις φυσουνιές, αλλά τελικά αποχώρησαν από το σημείο. Επέστρεψαν βέβαια αργότερα, όταν η διαδήλωση πορευόταν στην Πανεπιστημίου και σταμάτησαν λίγο πριν από τα Προπύλαια. Εκεί διαδηλωτές στόλισαν για άλλη μια φορά με συνθήματα το κατάστημα της Via Vai ενώ «ανακάλυψαν» μια είσοδο στον περιχαρακωμένο χώρο, μέσω της οποίας πραγματοποίησαν αισθητικές επεμβάσεις και στο εσωτερικό του καταστήματος, προς το οποίο ανοίχτηκε ένας πυροσβεστήρας.
Αυτός λοιπόν ο μειοψηφικός «αστάθμητος παράγοντας» γύρω από τα πρωτοβάθμια σωματεία (βάσης), που «στων αφεντικών τη βία, με βία απαντάει», αποτελεί την μόνη ελπίδα ότι το «πείραμα» ενδέχεται να αποτύχει και να προκαλέσει εκτεταμένη ταξική φωτιά που θα κάψει τους ντόπιους και ξένους εμπνευστές του.