Τα γεγονότα, λοιπόν, έχουν ως εξής:
Στις 12 Φεβρουαρίου, η παραίτηση των 5 μελών της ΕΣΗΕΑ (και της προέδρου) που συμμετέχουν στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ διαλύει το όργανο.
Ενώ οι άλλες τρεις ενώσεις (οι οποίες συναποτελούν τα ιδρυτικά μέλη του ΕΔΟΕΑΠ: ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΠΗΕΑ, διοικητικοί Θεσσαλονίκης) προκηρύσσουν εκλογές εντός της καταστατικής προθεσμίας των 15 ημερών (και τα μέλη τους προσέρχονται στις κάλπες αύριο, 27 Φεβρουαρίου), η ΕΣΗΕΑ, χαμένη γι’ άλλη μια φορά στις παραταξιακές διαφωνίες και τις αρτηριοσκληρωτικές διαδικασίες, έπειτα από κωλυσιεργίες ημερών, δεν προκηρύσσει εκλογές, αλλά καταρχάς θέτει ημερομηνίες για διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης: Σάββατο 2 Μαρτίου και Δευτέρα 4 Μαρτίου (η δεύτερη συγκαλείται εφόσον δεν υπάρξει απαρτία του 1/3 στην πρώτη).
Σύμφωνα με το καταστατικό, υπάρχει πλέον το υπαρκτό και ρεαλιστικότατο ενδεχόμενο, αν η ΕΣΗΕΑ δεν προκηρύξει εκλογές ούτε κατόπιν της Γενικής Συνέλευσης, να νομιμοποιείται η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Οικονομικών, να διορίσει στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ τα μέλη που υπολείπονται για τη συγκρότηση Διοικητικού Συμβουλίου. Η παραπάνω ενέργεια μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή μετά την παρέλευση του 15ημέρου και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις κάλπες των άλλων τριών σωματείων. Με απλά λόγια: ο ΕΔΟΕΑΠ περνά στην άμεση διοίκηση και εποπτεία Στουρνάρα και τρόικας ανά πάσα στιγμή μετά την αυριανή εκλογική αναμέτρηση στα τρία από τα τέσσερα δημοσιογραφικά σωματεία του Οργανισμού.
Με αυτό τον τρόπο, ο δημοσιογραφικός κόσμος και τα σωματεία του (πιο συγκεκριμένα, η ΕΣΗΕΑ), μετά την απώλεια εργαζομένων λόγω των μαζικών απολύσεων, μετά την απώλεια κάθε βασικού εργασιακού δικαιώματος μέσω της καθιέρωσης της ελαστικοποίησης και της επισφάλειας, και μετά την απώλεια των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αντιμετωπίζουν πια το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να χάσουν και τον πυλώνα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κάτι που αποτελεί ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας για όσους έχουν εναπομείνει εντός ασφαλιστικών καλύψεων (έστω κι αν είναι άνεργοι).
Σε περίπτωση που το παραπάνω σενάριο επιβεβαιωθεί, τότε ο δημοσιογραφικός κλάδος θα είναι και ο πρώτος του οποίου το ταμείο όχι μόνο θα καταργηθεί παντελώς επί της ουσίας, αλλά και θα υποκατασταθεί από ένα πραγματικό κλειστό κλαμπ προυχόντων. Υπάρχουν ορισμένα «λαμπρά μυαλά» που μελετούν, σχεδιάζουν και προετοιμάζουν την ενδεχόμενη διάσπαση του ταμείου σε «προνομιούχο», ενός εξαιρετικά μικρού υποσυνόλου των δημοσιογράφων, με περισσότερα ένσημα και χρόνια στο «κουρμπέτι», και σε «κακό», όλων των υπολοίπων «πληβείων» δηλαδή, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα απορροφηθεί άμεσα από τον ΕΟΠΥΥ.
Η ελίτ αυτή, που μοναδικός της σκοπός είναι να στηρίζει το εκάστοτε καθεστώς, είναι γνωστή. Η δημιουργία της και η επιβίωσή της δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της συνεχούς προβολής της στα τηλεπαράθυρα και της ευωνύμου αρθρογραφίας της υπέρ συμφερόντων και εξουσίας, αλλά και μέσω της φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και της επαγγελματικής εκκαθάρισης όσων έχουν απομείνει σε αυτό τον κλάδο να αρθρώνουν κάποια φωνή αντίστασης: των ίδιων των συναδέλφων τους, δηλαδή.
Κάποτε η έγνοια των αφεντικών και της κλίκας τους ήταν αυτές οι φωνές αντίστασης να μην μπαίνουν, θεσμικά, στο επάγγελμα. Να μένουν στη γκρίζα ζώνη των μαύρων αμοιβών και της ανασφάλιστης εργασίας, θεωρώντας ότι χωρίς το κύρος της επαγγελματικής ιδιότητας δεν θα είχαν δύναμη. Τώρα, το μέλημά τους είναι να μην αρθρώνεται διαφορετικός λόγος με καμία επαγγελματική ιδιότητα.
Οι εποχές που οι (έστω και κουτσουρεμένες) φωνές διαφωνίας αποτελούσαν ευκαιρία για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού-πολυφωνικού» άλλοθι για τα συγκροτήματα των μεγαλοεργολάβων της ενημέρωσης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πας μη συμφωνών εκδιώκεται – και ποιος καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό παρά με τη δημιουργία όρων που θα δημιουργούν ιδανικές συνθήκες επαγγελματικού εξοστρακισμού και θα νομιμοποιούν τη σκλαβιά όχι μόνο στο επίπεδο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και της εργασιακής πραγματικότητας.
Με τη συνδικαλιστική σαστιμάρα να παντρεύεται με την πολιτική αδράνεια, με τους εργοδοτικούς μηχανισμούς να αλωνίζουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ενός ούτως ή άλλως ιστορικά αντιδραστικού σωματείου, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό όσο και σύντομο. Οι ελάχιστοι συνεκτικοί δεσμοί και ρόλοι παρέμβασης του σωματείου που λέγεται ΕΣΗΕΑ σπάζονται ένας-ένας. Με το υπουργείο Οικονομικών να προετοιμάζει την άλωση των εναπομεινάντων (μετά το PSI) αποθεματικών του ΕΔΟΕΑΠ, με τις συλλογικές συμβάσεις υπό πλήρη κατάργηση και τις απολύσεις να μαίνονται, καταλήγουμε γι’ ακόμη μια φορά στο ίδιο συμπέρασμα: