Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα της συνέλευσης No Lager, το παρακάτω κείμενο σχετικά με τον πρόσφυγα δημοσιογράφο Sahid Basir, που είναι έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας.
Ο Sahid Basir είναι πρόσφυγας από το Πακιστάν και αυτήν τη στιγμή βρίσκεται έγκλειστος στο κέντρο κράτησης της Κομοτηνής. Στο Πακιστάν διώκεται λόγω της αρθρογραφίας του σε γνωστά διαδικτυακά ειδησεογραφικά πρακτορεία της χώρας. Η θεματολογία για την οποία διώκεται από τις αρχές αφορά στις σχέσεις της χώρας του, του Ισραήλ και του Ιράν με τις Η.Π.Α. και στη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών στην εξωτερική πολιτική των εν λόγω χωρών.
Από μέρα σε μέρα ο Sahid Basir περνάει από συνέντευξη μετά από αίτημά του για χορήγηση πολιτικού ασύλου από την Ελλάδα. Ο ίδιος εξηγεί πως αν επιστρέψει στην χώρα του θα τεθεί σε σοβαρό κίνδυνο η ζωή του λόγω των απόψεων που στο παρελθόν εξέφρασε δημοσιογραφικά. Τα προηγούμενα δύο αιτήματά του απορρίφθηκαν. Σε περίπτωση που απορριφθεί η προσφυγή του και αυτήν τη φορά απελαύνεται.
Σε αυτήν την πολύ κρίσιμη στιγμή της ζωής του ο Sahid μας περιγράφει τις συνθήκες κράτησης στην Αμυγδαλέζα αλλά και εκείνες τις πολιτικές εκτιμήσεις που τον έθεσαν στη σημερινή δύσκολη θέση. Μέσα από το κείμενό του διακρίνει κανείς την προσωπικότητα ενός αγωνιζόμενου ανθρώπου που ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη προσωπική συνθήκη, η αγωνία του για το κοινωνικό σύνολο -στην προκειμένη περίπτωση οι έγκλειστοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας- τίθεται πάντα σε πρώτο πλάνο.
Ακολουθεί το κείμενο του Sahid Basir για τις συνθήκες κράτησης και για το θάνατο του πακιστανού Ahmad Farogh στην Αμυγδαλέζα τον Ιούλιο του ’14.
Η συμπεριφορά των μπάτσων προς τους «παράνομους» μετανάστες που μένουν μέσα στην Αμυγδαλέζα είναι απάνθρωπη, άδικη και κατακριτέα.
Οι μετανάστες που είναι μέσα στα κέντρα κράτησης έχουν προβλήματα και δυσκολίες. Μερικές μέρες πριν, ένας άνθρωπος, ο Μοχάμεντ Φαρούκ Χοσείν, πέθανε: έπαθε καρδιακή ανακοπή και οι αρχές δεν του παρείχαν βοήθεια εκείνη την ώρα και γι’ αυτό έχασε τη ζωή του. Οι κρατούμενοι γενικά κάνουν αιτήματα για προβλήματα υγείας αλλά τελικά δεν τους πηγαίνουν στον γιατρό. Αν τελικά κάποιος πάει στον γιατρό, και ο γιατρός του δώσει φάρμακα, τα φάρμακα τα παίρνουν οι αστυνομικοί οι οποίοι πολλές φορές μετά ξεχνάνε να τα δώσουνε στους αρρώστους.
Ο Μοχάμεντ Μουσεράφ Χοσείν είχε πρόβλημα με το συκώτι και το κεφάλι του, ο γιατρός του έδωσε χάπια και ο αστυνομικός που είχε βάρδια ξέχασε τα φάρμακα αυτά μέσα στο φυλάκιο. Όταν ο Μουσεράφ αναζήτησε τα φάρμακά του και του τα έδωσαν, παρατήρησε ότι λείπανε δύο δισκία από τη συσκευασία και αναρωτήθηκε μήπως ο αστυνομικός μπερδεύτηκε και έδωσε τα χάπια αυτά σε κάποιον άλλον.
Ο Γιασμέτ έδωσε τη συνταγή του σε έναν αστυνομικό για να του φέρει τα φάρμακά του αλλά τελικά ο αστυνομικός κατάφερε και την έχασε κι έτσι ο Γιασμέτ έμεινε χωρίς φάρμακα.
Για την υγεία των ανθρώπων το πιο σημαντικό είναι η τροφή, αλλά εδώ οι αρχές παρέχουν στους κρατούμενους κακής ποιότητας τροφή. Οι κρατούμενοι παραγγέλνουν τρόφιμα απ’έξω, από συγγενείς και φίλους τους, όμως έτσι κι αλλιώς οι αρχές αφήνουν να μπουν σχεδόν οι μισοί από αυτούς. Από την είσοδο οι αστυνομικοί τους λένε να γυρίσουν πίσω, και αυτοί που τελικά καταφέρνουν και μπαίνουν, από τα πράγματα που φέρνουν μαζί τους τους αφήνουν να περάσουν μόνο τα μισά.
Το σαπούνι και το σαμπουάν που δίνουν οι αρχές είναι πολύ κακής ποιότητας και με τη χρήση τους παθαίνεις δερματολογικά προβλήματα· πολλοί κρατούμενοι έχουν πάθει. Επίσης δεν υπάρχει καθαρό νερό για να πιείς. Οι αρχές κάνουν τη ζωή των κρατουμένων πολύ δύσκολη, και φαίνεται ότι δεν έχουν κουραστεί ακόμα από αυτό.
Η τιμωρία των κρατουμένων στην αρχή ήταν 3 μήνες, τώρα οι αρχές την έχουνε κάνει 18· αυτή η τιμωρία δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα.
Για να το κάνουν περισσότερο δύσκολο, τους κρατούμενους που έχουν τελειώσει το 18μηνο δεν τους αφήνουν ακόμα· είναι πολλοί που είναι μέσα και βρίσκονται στους 20 με 21 μήνες, και παραπάνω από 21 μήνες, και δεν έχουν καμία ελπίδα για την ελευθερία τους. Αναρωτιέμαι, αυτός ο νόμος είναι βάσει των ανθρώπινων δικαιωμάτων;
Και όταν κάποιος άνθρωπος κουραστεί από αυτή την τιμωρία και διαμαρτυρηθεί, τότε οι αρχές τον χτυπάνε και τον βασανίζουνε μπροστά σε όλους. Και μετά τον βγάζουν απο αυτό το κέντρο κράτησης και τον στέλνουν σε κάποιο άλλο.
Και τελικά μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η βία και η απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους «λαθρομετανάστες»; Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι είναι ανθρώπινα όντα, δεν έχουνε δικαίωμα να ζούνε σαν άνθρωποι;
Σαΐντ Μπασίρ,
Αμυγδαλέζα,
Αύγουστος ‘14