Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

«Από το πρωί της Πέμπτης 11/4 το AthensIndymedia, ο 98fmκαι το Ράδιο Ένταση δεν εκπέμπουν, δεχόμενα την καταστολή του κράτους».

Η παραπάνω πρόταση ήχησε σαν γροθιά στο στομάχι του κόσμου του κινήματος, στους απλούς χρήστες και σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και έρχεται ως φυσικό επακόλουθο των μεθοδευμένων ενεργειών και επιθέσεων που έχουν εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια στα Μέσα αντιπληροφόρησης από όλο το φάσμα της εγχώριας εξουσίας. Μιντιάρχες, μεγαλοεκδότες και μεγαλο”δημοσιογράφοι”, πολιτικοί, φασιστικά απολειφάδια (μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο), και οι λακέδες όλων αυτών έχουν «ασχοληθεί» με τον τρόπο τους, με αυτά τα μέσα. Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Εξηγούμαστε:

Ορίζουμε, λοιπόν, την αντιπληροφόρηση ως εκείνη την κίνηση της πληροφορίας που επιθυμεί να είναι αδιαμεσολάβητη, από τους θεσμούς και την εμπορευματική οικονομία και ανταγωνιστική προς την κυρίαρχη ιδεολογία. Όπως υποδηλώνει η λέξη, η «αντιπληροφόρηση» στρεφόμενη ενάντια στην κυρίαρχη πληροφόρηση, επιθυμεί να βρει τα δικά της κανάλια κίνησης και ροής, που δεν είναι άλλα από τις οργανωτικές δομές τις οποίες έχουν παράγει κατά καιρούς τα ανταγωνιστικά κινήματα. Η αντιπληροφόρηση επιθυμεί τη μετάδοση και τη διάδοση των στιγμών του κοινωνικού – ταξικού πολέμου, επιδιώκοντας τη διασύνδεσή τους.

Γεννάται και εξελίσσεται εντός των ανταγωνιστικών κινημάτων, επιθυμώντας διαρκώς να προκαλεί ρήγματα στην κυρίαρχη πληροφόρηση από τα ΜΜΕ, η οποία παρουσιάζεται από την εξουσία ως η μοναδική πηγή ενημέρωσης και ως ο μοναδικός φορέας της αλήθειας. Έτσι, η αντιπληροφόρηση επιτελεί έναν διπλό ρόλο: από τη μια κοινωνικοποιεί τις απόψεις των αγωνιζόμενων και από την άλλη αμφισβητεί το εξουσιαστικό μονοπώλιο στην κίνηση των ιδεών και των νοημάτων.

Στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που διαβιούμε, ο κυρίαρχος λόγος περνάει χωρίς κανένα φίλτρο από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και διαπερνά κάθετα τον κοινωνικό ιστό. Τα Μέσα αντιπληροφόρησης ήταν εκεί αντιπαλεύοντας την κυρίαρχη προπαγάνδα μέσα από τις δράσεις και τον λόγο των ίδιων των χρηστών. Χρήστες οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και δρώντα υποκείμενα στη δημιουργία αναχωμάτων αντίστασης και αγώνα απέναντι στην καπιταλιστική κρεατομηχανή. Οι συλλογικότητες που διαχειρίζονται τα μέσα αντιπληροφόρησης δεν είναι “ειδικοί της πληροφορίας”, αντίθετα είναι ενεργά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος.

Τα μέσα αντιπληροφόρησης έδιναν και δίνουν λόγο στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία τα ΜΜΕ λογοκρίνουν, λοιδωρούν, εξευτελίζουν, και τελικά αποκλείουν από τις οθόνες, τις συχνότητες και τις στήλες τους. Στους εργατικούς αγώνες, στους απεργούς και στα σωματεία τους, στους αγωνιζόμενους και καταληψίες φοιτητές και μαθητές, στους μετανάστες και τις οροθετικές πόρνες, στους μαχόμενους κατοίκους από την Λευκίμμη και την Κερατέα ως την Χαλκιδική, στους “κολασμένους” των φυλακών και τους πολιτικούς κρατούμενους, στους αντιφασίστες και τους αντιρατσιστές, στους αγανακτισμένους και τους εξεγερμένους, σε όλους όσοι παλεύουν για έναν δικαιότερο κόσμο.

Τα μέσα αντιπληροφόρησης επιχειρούν να φωτίσουν αυτό που τα κυριάρχα μέσα συσκοτίζουν. Την ανεργία, την πείνα και την φτώχεια, τους άστεγους, αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό, τις αυτοκτονίες, τις “μανωλάδες”, τις κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον κανιβαλισμό της εξουσίας. Μα πάνω απ’ όλα φωτίζουν την δυνατότητα του αγώνα και της αντίστασης, της απεργίας και της κατάληψης, της πορείας και των οδοφραγμάτων, τη δύναμη που εν τέλει φέρουν εντός τους οι καταπιεσμένοι αν συλλογικοποιηθούν και δράσουν από κοινού.

Και όχι απλώς φωτίζουν, αλλά καλούν τον καθένα και την καθεμιά να λάβει θέση μάχης. Να αντιπαλέψει έμπρακτα όλη αυτή την κοινωνική, πολιτική και οικονομική καταπίεση που το εκμεταλλευτικό τους σύστημα έχει επιβάλλει στο κοινωνικό σύνολο.

Και αυτό ακριβώς τρομάζει τους “από πάνω”. Η δυνατότητα της κοινωνικής χειραφέτησης από τον παραληρηματικό τους μονόλογο, από τα εκκωφαντικά τους τσιρίγματα και τους μονοδρόμους τους. Γνωρίζουν καλά πώς αν το “πόπολο” ξυπνήσει, οι μέρες της αφθονίας τους θα είναι μετρημένες. Και οι συλλογικότητες των μέσων αντιπληροφόρησης εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση ως κομμάτι και οι ίδιοι των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό και οι “από πάνω” έχουν και κάθε λόγο να τα θέλουν φιμωμένα.

Αυτό έχει να κάνει με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική περίοδο που διανύουμε. Η βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου, η ποινικοποίηση των απεργιών και η περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και το κουρέλιασμα κάθε συνταγματικού δικαιώματος, η fast track ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η βίαιη επέμβαση των ΕΚΑΜ-ΜΑΤ ενάντια σε κάθε πράξη αντίστασης (απεργία ΜΕΤΡΟ, αναρχικές καταλήψεις, αγώνας κατοίκων στη Β.Α. Χαλκιδική, διαδηλώσεις, πορείες κλπ.), κάνουν φανερό ότι δεν έχουν πια κανένα “δημοκρατικό” πρόσχημα. Οποιοσδήποτε κινείται και δρα εκτός των ορίων της καταπίεσης που έχουν θέσει, θα καταστέλλεται δια μιας και χωρίς πολλά-πολλά. Η γραμμή του περιθωρίου μπαίνει όλο και πιο μέσα στο τετράδιό τους, όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια μένουν απ’ έξω. Και όσοι βρίσκονται στο περιθώριο δεν επιτρέπεται να έχουν φωνή. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στρατόπεδα συγκέντρωσης τοξικο-εξαρτημένων, στρατόπεδα συγκέντρωσης “φοροφυγάδων” (σύντομα), το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Σήμερα, οι καπιταλιστικές υποσχέσεις ευμάρειας μοιάζουν κακόγουστο αστείο. Γι’ αυτό, η ωμή καταστολή είναι πανταχού παρούσα.

Το περίεργο αυτή φορά είναι πως, αρχικά, η καταστολή δεν είχε τη συνηθισμένη της μορφή: Του πάνοπλου πραίτορα ΜΑΤατζή ή/και ΕΚΑΜίτη. Είχε μία πιο βελούδινη υφή γεγονός που αρχικά πέρασε στα «ψιλά». Η απειλή δίωξης από τον ιδιοκτήτη του «ΣΚΑΪ», Αλαφούζο, προς τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου Σιμόπουλο γιατί η συχνότητα του «Ράδιο ‘Ένταση» έκανε παρεμβολές σε αυτήν του ρ/σ «ΣΚΑΙ 100,3 ήταν η πρόφαση που περίμενε η κρατική μηχανή για να φιμώσει τις φωνές των αγωνιστών. Επίσης, σαν μία «διαβολική σύμπτωση» με τα παραπάνω, συγκεκριμένος καθηγητής και γνωστός περιφερόμενος τιμητής αρκετών πολυεθνικών στην Ελλάδα (μεταξύ αυτών και η TVXGold), έστειλε υπόμνημα λίγες μέρες πριν την κατασταλτική επίθεση προς τον Πρύτανη, ζητώντας να κατέβουν συγκεκριμένες αναρτήσεις από το Indymedia που είχαν ως αναφορά το όνομά του. Η λύση ήταν δραστικότερη. Καταστρατηγώντας κάθε έννοια ελευθερίας του λόγου, όπως η ίδια η αστική τους δημοκρατία έχει ορίσει – μέσα μάλιστα στο πανεπιστημιακό άσυλο – κόπηκαν πλήρως οι παροχές ρεύματος και ίντερνετ σε συγκεκριμένα σημεία της Πολυτεχνειούπολης.

Και φυσικά, μόλις η αντίσταση στη λογοκρισία ενσαρκώθηκε στην επαναλειτουργία του Indymedia και 98fm, στο άπλωμα ενός πανό και στην αποκαθήλωση της ελληνικής σημαίας στα Προπύλαια από λίγες δεκάδες αλληλέγγυων (24/04), τα ανδρείκελα των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ έκαναν την εμφάνισή τους. 72 προσαγωγές και 6 συλλήψεις (για προσβολή εθνικού συμβόλου) ο απολογισμός.

Η επίθεση στις κινηματικές δομές αντιπληροφόρησης δεν αρκεί να προσωποποιηθεί σε υπαλληλίσκους που τρέμουν για την διατήρηση της θέσης τους και του μισθού τους. Πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή ενός βάναυσου καθεστώτος που θέλει να υποτάξει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλεται. Ανάλογη πρέπει να είναι και η απάντηση μας. Συλλογική, σθεναρή και ολομέτωπη!

«Από το πρωί της Πέμπτης 11/4 το AthensIndymedia, ο 98fmκαι το Ράδιο Ένταση δεν εκπέμπουν, δεχόμενα την καταστολή του κράτους».

Η παραπάνω πρόταση ήχησε σαν γροθιά στο στομάχι του κόσμου του κινήματος, στους απλούς χρήστες και σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και έρχεται ως φυσικό επακόλουθο των μεθοδευμένων ενεργειών και επιθέσεων που έχουν εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια στα Μέσα αντιπληροφόρησης από όλο το φάσμα της εγχώριας εξουσίας. Μιντιάρχες, μεγαλοεκδότες και μεγαλο”δημοσιογράφοι”, πολιτικοί, φασιστικά απολειφάδια (μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο), και οι λακέδες όλων αυτών έχουν «ασχοληθεί» με τον τρόπο τους, με αυτά τα μέσα. Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Εξηγούμαστε:

Ορίζουμε, λοιπόν, την αντιπληροφόρηση ως εκείνη την κίνηση της πληροφορίας που επιθυμεί να είναι αδιαμεσολάβητη, από τους θεσμούς και την εμπορευματική οικονομία και ανταγωνιστική προς την κυρίαρχη ιδεολογία. Όπως υποδηλώνει η λέξη, η «αντιπληροφόρηση» στρεφόμενη ενάντια στην κυρίαρχη πληροφόρηση, επιθυμεί να βρει τα δικά της κανάλια κίνησης και ροής, που δεν είναι άλλα από τις οργανωτικές δομές τις οποίες έχουν παράγει κατά καιρούς τα ανταγωνιστικά κινήματα. Η αντιπληροφόρηση επιθυμεί τη μετάδοση και τη διάδοση των στιγμών του κοινωνικού – ταξικού πολέμου, επιδιώκοντας τη διασύνδεσή τους.

Γεννάται και εξελίσσεται εντός των ανταγωνιστικών κινημάτων, επιθυμώντας διαρκώς να προκαλεί ρήγματα στην κυρίαρχη πληροφόρηση από τα ΜΜΕ, η οποία παρουσιάζεται από την εξουσία ως η μοναδική πηγή ενημέρωσης και ως ο μοναδικός φορέας της αλήθειας. Έτσι, η αντιπληροφόρηση επιτελεί έναν διπλό ρόλο: από τη μια κοινωνικοποιεί τις απόψεις των αγωνιζόμενων και από την άλλη αμφισβητεί το εξουσιαστικό μονοπώλιο στην κίνηση των ιδεών και των νοημάτων.

Στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που διαβιούμε, ο κυρίαρχος λόγος περνάει χωρίς κανένα φίλτρο από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και διαπερνά κάθετα τον κοινωνικό ιστό. Τα Μέσα αντιπληροφόρησης ήταν εκεί αντιπαλεύοντας την κυρίαρχη προπαγάνδα μέσα από τις δράσεις και τον λόγο των ίδιων των χρηστών. Χρήστες οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και δρώντα υποκείμενα στη δημιουργία αναχωμάτων αντίστασης και αγώνα απέναντι στην καπιταλιστική κρεατομηχανή. Οι συλλογικότητες που διαχειρίζονται τα μέσα αντιπληροφόρησης δεν είναι “ειδικοί της πληροφορίας”, αντίθετα είναι ενεργά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος.

Τα μέσα αντιπληροφόρησης έδιναν και δίνουν λόγο στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία τα ΜΜΕ λογοκρίνουν, λοιδωρούν, εξευτελίζουν, και τελικά αποκλείουν από τις οθόνες, τις συχνότητες και τις στήλες τους. Στους εργατικούς αγώνες, στους απεργούς και στα σωματεία τους, στους αγωνιζόμενους και καταληψίες φοιτητές και μαθητές, στους μετανάστες και τις οροθετικές πόρνες, στους μαχόμενους κατοίκους από την Λευκίμμη και την Κερατέα ως την Χαλκιδική, στους “κολασμένους” των φυλακών και τους πολιτικούς κρατούμενους, στους αντιφασίστες και τους αντιρατσιστές, στους αγανακτισμένους και τους εξεγερμένους, σε όλους όσοι παλεύουν για έναν δικαιότερο κόσμο.

Τα μέσα αντιπληροφόρησης επιχειρούν να φωτίσουν αυτό που τα κυριάρχα μέσα συσκοτίζουν. Την ανεργία, την πείνα και την φτώχεια, τους άστεγους, αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό, τις αυτοκτονίες, τις “μανωλάδες”, τις κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον κανιβαλισμό της εξουσίας. Μα πάνω απ’ όλα φωτίζουν την δυνατότητα του αγώνα και της αντίστασης, της απεργίας και της κατάληψης, της πορείας και των οδοφραγμάτων, τη δύναμη που εν τέλει φέρουν εντός τους οι καταπιεσμένοι αν συλλογικοποιηθούν και δράσουν από κοινού.

Και όχι απλώς φωτίζουν, αλλά καλούν τον καθένα και την καθεμιά να λάβει θέση μάχης. Να αντιπαλέψει έμπρακτα όλη αυτή την κοινωνική, πολιτική και οικονομική καταπίεση που το εκμεταλλευτικό τους σύστημα έχει επιβάλλει στο κοινωνικό σύνολο.

Και αυτό ακριβώς τρομάζει τους “από πάνω”. Η δυνατότητα της κοινωνικής χειραφέτησης από τον παραληρηματικό τους μονόλογο, από τα εκκωφαντικά τους τσιρίγματα και τους μονοδρόμους τους. Γνωρίζουν καλά πώς αν το “πόπολο” ξυπνήσει, οι μέρες της αφθονίας τους θα είναι μετρημένες. Και οι συλλογικότητες των μέσων αντιπληροφόρησης εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση ως κομμάτι και οι ίδιοι των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό και οι “από πάνω” έχουν και κάθε λόγο να τα θέλουν φιμωμένα.

Αυτό έχει να κάνει με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική περίοδο που διανύουμε. Η βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου, η ποινικοποίηση των απεργιών και η περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και το κουρέλιασμα κάθε συνταγματικού δικαιώματος, η fast track ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η βίαιη επέμβαση των ΕΚΑΜ-ΜΑΤ ενάντια σε κάθε πράξη αντίστασης (απεργία ΜΕΤΡΟ, αναρχικές καταλήψεις, αγώνας κατοίκων στη Β.Α. Χαλκιδική, διαδηλώσεις, πορείες κλπ.), κάνουν φανερό ότι δεν έχουν πια κανένα “δημοκρατικό” πρόσχημα. Οποιοσδήποτε κινείται και δρα εκτός των ορίων της καταπίεσης που έχουν θέσει, θα καταστέλλεται δια μιας και χωρίς πολλά-πολλά. Η γραμμή του περιθωρίου μπαίνει όλο και πιο μέσα στο τετράδιό τους, όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια μένουν απ’ έξω. Και όσοι βρίσκονται στο περιθώριο δεν επιτρέπεται να έχουν φωνή. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στρατόπεδα συγκέντρωσης τοξικο-εξαρτημένων, στρατόπεδα συγκέντρωσης “φοροφυγάδων” (σύντομα), το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Σήμερα, οι καπιταλιστικές υποσχέσεις ευμάρειας μοιάζουν κακόγουστο αστείο. Γι’ αυτό, η ωμή καταστολή είναι πανταχού παρούσα.

Το περίεργο αυτή φορά είναι πως, αρχικά, η καταστολή δεν είχε τη συνηθισμένη της μορφή: Του πάνοπλου πραίτορα ΜΑΤατζή ή/και ΕΚΑΜίτη. Είχε μία πιο βελούδινη υφή γεγονός που αρχικά πέρασε στα «ψιλά». Η απειλή δίωξης από τον ιδιοκτήτη του «ΣΚΑΪ», Αλαφούζο, προς τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου Σιμόπουλο γιατί η συχνότητα του «Ράδιο ‘Ένταση» έκανε παρεμβολές σε αυτήν του ρ/σ «ΣΚΑΙ 100,3 ήταν η πρόφαση που περίμενε η κρατική μηχανή για να φιμώσει τις φωνές των αγωνιστών. Επίσης, σαν μία «διαβολική σύμπτωση» με τα παραπάνω, συγκεκριμένος καθηγητής και γνωστός περιφερόμενος τιμητής αρκετών πολυεθνικών στην Ελλάδα (μεταξύ αυτών και η TVXGold), έστειλε υπόμνημα λίγες μέρες πριν την κατασταλτική επίθεση προς τον Πρύτανη, ζητώντας να κατέβουν συγκεκριμένες αναρτήσεις από το Indymedia που είχαν ως αναφορά το όνομά του. Η λύση ήταν δραστικότερη. Καταστρατηγώντας κάθε έννοια ελευθερίας του λόγου, όπως η ίδια η αστική τους δημοκρατία έχει ορίσει – μέσα μάλιστα στο πανεπιστημιακό άσυλο – κόπηκαν πλήρως οι παροχές ρεύματος και ίντερνετ σε συγκεκριμένα σημεία της Πολυτεχνειούπολης.

Και φυσικά, μόλις η αντίσταση στη λογοκρισία ενσαρκώθηκε στην επαναλειτουργία του Indymedia και 98fm, στο άπλωμα ενός πανό και στην αποκαθήλωση της ελληνικής σημαίας στα Προπύλαια από λίγες δεκάδες αλληλέγγυων (24/04), τα ανδρείκελα των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ έκαναν την εμφάνισή τους. 72 προσαγωγές και 6 συλλήψεις (για προσβολή εθνικού συμβόλου) ο απολογισμός.

Η επίθεση στις κινηματικές δομές αντιπληροφόρησης δεν αρκεί να προσωποποιηθεί σε υπαλληλίσκους που τρέμουν για την διατήρηση της θέσης τους και του μισθού τους. Πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή ενός βάναυσου καθεστώτος που θέλει να υποτάξει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλεται. Ανάλογη πρέπει να είναι και η απάντηση μας. Συλλογική, σθεναρή και ολομέτωπη!

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των αλλεπάλληλων μνημονίων, ο κόσμος της εργασίας έχει στοχοποιηθεί απροκάλυπτα και έχει χτυπηθεί ανελέητα από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό της χώρας το οποίο έχει κληθεί να υπηρετήσει τις νεοφιλελεύθερες-μνημονιακές πολιτικές. Περικοπές επί περικοπών, πλήρη καταπάτηση και κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, απολύσεις. Αποτέλεσμα: ετσιθελική και μαζική φτωχοποίηση της κοινωνίας, είτε με το κακό είτε με το (πολύ) άσχημο. Όταν η συναίνεση στη σφαγή δεν δίνεται αυτοβούλως, αποσπάται με εκφοβισμό, εκβιασμούς, απειλές και τρομοκρατία από την εργοδοσία. Όταν τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φέρνει τα επιθυμητά για τα αφεντικά αποτελέσματα, τότε επιστρατεύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί – και στο τέλος ακόμα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. 

Ο κλάδος των ΜΜΕ δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό τον χορό της σφαγής που έχει στηθεί γύρω από τα εργασιακά δικαιώματα. Έχει μάλιστα να «καυχιέται» ότι υπήρξε πρωτοπόρος, ως ιδανικό πειραματόζωο, για όσα εφαρμόστηκαν αργότερα σχεδόν σε όλους τους εργασιακούς κλάδους. Η λίστα φαντάζει ατελείωτη: εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, ατομικές συμβάσεις, μαζικές απολύσεις, επιχειρησιακά σωματεία, πλήρης κατάργηση οποιουδήποτε ίχνους Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Το ιδεολόγημα της «ανάπτυξης» πάντα περνάει πάνω από τους εργαζόμενους σαν οδοστρωτήρας. Ο κλάδος των ΜΜΕ όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά είχε και το «προνόμιο» οι εργοδότες και ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων να βάζουν τα παπαγαλάκια τους να λυσσάνε για την «ανάπτυξη» που δεν έρχεται και από την άλλη να στέλνουν στη φτώχεια όσους στέκονται εμπόδιο στη συνέχιση της άνευ όρων κερδοφορίας τους. 

Έτσι φτάσαμε και στο τελευταίο εφεύρημα που δοκιμάζεται στον κλάδο της ενημέρωσης: τον καθορισμό της αμοιβής βάσει απόφασης του αφεντικού και μόνο. Στην περίπτωση των δημοσίων ΜΜΕ, αυτό σημαίνει ότι οι μισθοί θα καθορίζονται με απόφαση του υπουργού – τελεία και παύλα. Αυτό δηλαδή που θα ισχύσει σε όλους τους χώρους εργασίας σε λίγους μήνες, όταν η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ θα πάψει να ισχύει, έχει θεσμοθετηθεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο για τους εργαζόμενους δημοσιογράφους στα Δημόσια ΜΜΕ. Ο νόμος του ισχυρού αποκτά τη θεσμική αναγνώριση και νομιμοποίηση του κράτους. Το σήμα στα αφεντικά δεν θα μπορούσε να δοθεί με καλύτερο τρόπο. Η εργοδοσία, θεσμικά πάνοπλη, πλαισιωμένη από παπαγαλάκια που εύκολα και γρήγορα μεταμορφώνονται σε εργοδοτικά σκυλιά, μπορεί να εξαπολύσει την τελική επίθεση όχι μόνο εναντίον κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος, αλλά κι εναντίον του ίδιου του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι. 

Απέναντι σε όλα αυτά, τα αρτηριοσκληρωτικά σωματεία του κλάδου, πληγμένα σοβαρά από χρόνια γραφειοκρατίτιδα, πολυδιάσπαση και οσφυοκαμπτική προδιάθεση, εμφανίζονται παντελώς ανίκανα. Ο χειρότερος ασθενής όλων, η ΕΣΗΕΑ: η δεξιά μειοψηφία (;) υλοποιεί με συνέπεια τις διαταγές της εργοδοσίας και η αριστερή (;) πλειοψηφία πελαγοδρομεί σε μια θάλασσα προβλημάτων χωρίς χάρτη και πυξίδα. Χωρίς σαφή στρατηγική, η αριστερά της ΕΣΗΕΑ (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ανένταχτοι) εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων, σε μια συγκυρία όπου οι περιστάσεις καλούν σε άμεση δράση.

Οι εργοδοτικές δυνάμεις που εμφανίζονται αναίσχυντα στους χώρους δουλειάς, δημιουργούν καθημερινά κλίμα τρομοκρατίας.Τα τσιράκια των αφεντικών, με μπροστάρηδες τη δημοσιογραφική παράταξη της ΔΗΜΑΡ και τις γνωστές-άγνωστες δεξιοπασοκόφατσες του κλάδου, τραμπουκίζουν συναδέλφους, στήνουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, σπιλώνουν συνειδήσεις, υπολήψεις και ονόματα συναδέλφων που αντιστέκονται στη βία των περικοπών και των απολύσεων. Επιστρατεύουν τους μεγαλοπαπαγάλους που ενδημούν στα μεγάλα συγκροτήματα του χώρου προκειμένου με την αρθρογραφία τους να επιτευχθεί το ανώτατο επίπεδο κοινωνικού αυτοματισμού και κανιβαλισμού. Οι «τεμπέληδες», τα «ρετιρέ», τα «προνόμια», οι «βολεμένοι» κ.λπ. είναι όροι τους οποίους πατεντάρισαν όχι μόνο για τους συναδέλφους τους, αλλά για όλη την κοινωνία. Δεν υπάρχει κλάδος που να μην του έχουν κολλήσει αυτή την ταμπέλα τα τελευταία χρόνια. Ανέκαθεν βολεμένοι, ιδροκοπούν να διαιωνίσουν το αναξιοπρεπές βόλεμα τους, αδίστακτοι όταν πρόκειται για την υπεράσπιση μιας ελίτ που θρέφει τη ράτσα τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Με τον κλάδο να μετράει ίσως και πάνω από 3.000 απολύσεις, με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, συναδέλφους αόρατους (μιας και δουλεύουν ανασφάλιστοι, με εξοντωτικά ωράρια και μισθούς ντροπής) και με τους εναπομείνατες εργαζόμενους να δέχονται τις περικοπές τη μία πίσω από την άλλη, το καθεστώς της πλήρους ανασφάλειας και επισφάλειας έχει απλωθεί πάνω από όλους μας. 

Δεν έχει υπάρξει ούτε μισή επιτυχημένη απεργία, και έγιναν… 365 πέρυσι. Η δυναμική της περσινής Γενικής Συνέλευσης στο Κάραβελ δεν κεφαλαιοποιήθηκε, καθώς οι αριστεροί δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ούτε καν σε μια κοινή πρόταση για απεργία. Ακόμα και η απεργία διαρκείας που εξαγγέλθηκε με τυμπανοκρουσίες και αλαλαγμούς απέναντι σε έναν νόμο που έκρινε την τύχη του ασφαλιστικού ταμείου πάρθηκε πίσω κακήν κακώς μέσα σε λίγα 24ωρα, προς χάριν της επικείμενης έκδοσης ενός νέου, τότε, εκδοτικού εγχειρήματος (όπως λένε οι κακές γλώσσες). Εντωμεταξύ, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του «ρετιρέ» πάει ολοταχώς στο υπόγειο και από εκεί στην κατεδάφιση. Αποτέλεσμα: γενικευμένη ηττοπάθεια, εσωστρέφεια, απόγνωση αλλά και οργή, θυμός για όλα και προς όλους. Και φυσικά ούτε λόγος για συνειδητή και ουσιαστική προσπάθεια για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. 

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως όλα τα παραπάνω είναι σταθμοί συνεχόμενων ηττών σε μια ατέρμονη πορεία συνεχούς υποχώρησης. Είναι προφανές πως η πορεία αυτή είναι μια οδυνηρή κατηφόρα χωρίς τέρμα. Οι όποιες προσπάθειες αντίστασης έχουν γίνει στον κλάδο των ΜΜΕ υπήρξαν αποσπασματικές, σπασμωδικές, διασπασμένες και χωρίς την αποφασιστικότητα εκείνη που θα μπορούσε να δώσει τον τόνο του αγώνα. Δεδομένου ότι η ηττοπάθεια και η λογική του «λιγότερο χειρότερου» έχουν οδηγήσει μόνο σε περισσότερες απώλειες τόσο σε θέσεις εργασίας όσο και σε εργασιακά δικαιώματα, μια άλλη αντιμετώπιση της κατάστασης είναι όχι μόνο ζητούμενη αλλά και αναγκαία. Είναι ζωτικής σημασίας να έρθει η ώρα της αντεπίθεσης με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει πριν φτάσει η ώρα της πλήρους εξαΰλωσης. Η σημαία της αντεπίθεσης αυτής δεν μπορεί παρά να είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. 

Οι ΣΣΕ, πέρα από απαγορευμένη πρακτική, τείνουν να γίνουν και απαγορευμένη σκέψη, λέξη και επιθυμία για κάθε εργαζόμενο. Κράτος και αφεντικά δεν ζητούν μόνο να απεκδυθούν οι εργαζόμενοι το μοναδικό μέσο αυτοπροστασίας τους, αλλά και να πάψουν να σκέφτονται ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας τρόπος ο οποίος να διασφαλίζει με αποτελεσματικότητα τα στοιχειώδη δικαιώματα που αυτονόητα πρέπει να έχει κανείς στο καθεστώς της μισθωτής εργασίας. Η κουλτούρα του ατομισμού πρέπει να επικρατήσει με κάθε τρόπο έναντι του συλλογικού. Η ιδιώτευση προβάλλεται ως η ενδεδειγμένη στάση ζωής και η συλλογικοποίηση ως δύσκολη, περίπλοκη και παλαιομοδίτικη. Ο κόσμος της εργασίας αποτελεί, για όσους ασπάζονται και θέλουν την επιβολή της κουλτούρας αυτής, προνομιακό πεδίο εφαρμογής των σχεδίων τους, με παράλληλο κέρδος την καταστρατήγηση κάθε εργατικού δικαιώματος που έχει κατακτηθεί από τις αρχές του προηγούμενο αιώνα. 

Για να υπάρχει μια καλύτερη εικόνα για τι ακριβώς μιλάμε, στις ΣΣΕ δεν περιλαμβάνεται μόνο το ύψος των μισθών. Περιλαμβάνονται ζητήματα όπως το ωράριο εργασίας, οι υπερωρίες, οι άδειες, τα δικαιώματα των εργαζομένων γονέων, επιδόματα, αλλά ακόμα και το δικαίωμα στην εργασία ή την ελεύθερη έκφραση στους χώρους εργασίας. Για τους δημοσιογράφους, και ιδίως στα Δημόσια ΜΜΕ, ΣΣΕ σημαίνει ακόμη και μια μίνιμουμ διασφάλιση της ελευθεροτυπίας και της προστασίας τους από έξωθεν και άνωθεν παρεμβάσεις. ΣΣΕ σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δεν είναι βορά στις ορέξεις αυτών που πάντα θα παραμένουν αμετανόητα αδηφάγοι. Είναι μια ασπίδα απέναντι στα αφεντικά, αλλά και το δόρυ για οποιεσδήποτε περαιτέρω διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των αλλεπάλληλων μνημονίων, ο κόσμος της εργασίας έχει στοχοποιηθεί απροκάλυπτα και έχει χτυπηθεί ανελέητα από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό της χώρας το οποίο έχει κληθεί να υπηρετήσει τις νεοφιλελεύθερες-μνημονιακές πολιτικές. Περικοπές επί περικοπών, πλήρη καταπάτηση και κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, απολύσεις. Αποτέλεσμα: ετσιθελική και μαζική φτωχοποίηση της κοινωνίας, είτε με το κακό είτε με το (πολύ) άσχημο. Όταν η συναίνεση στη σφαγή δεν δίνεται αυτοβούλως, αποσπάται με εκφοβισμό, εκβιασμούς, απειλές και τρομοκρατία από την εργοδοσία. Όταν τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φέρνει τα επιθυμητά για τα αφεντικά αποτελέσματα, τότε επιστρατεύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί – και στο τέλος ακόμα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. 

Ο κλάδος των ΜΜΕ δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό τον χορό της σφαγής που έχει στηθεί γύρω από τα εργασιακά δικαιώματα. Έχει μάλιστα να «καυχιέται» ότι υπήρξε πρωτοπόρος, ως ιδανικό πειραματόζωο, για όσα εφαρμόστηκαν αργότερα σχεδόν σε όλους τους εργασιακούς κλάδους. Η λίστα φαντάζει ατελείωτη: εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, ατομικές συμβάσεις, μαζικές απολύσεις, επιχειρησιακά σωματεία, πλήρης κατάργηση οποιουδήποτε ίχνους Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Το ιδεολόγημα της «ανάπτυξης» πάντα περνάει πάνω από τους εργαζόμενους σαν οδοστρωτήρας. Ο κλάδος των ΜΜΕ όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά είχε και το «προνόμιο» οι εργοδότες και ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων να βάζουν τα παπαγαλάκια τους να λυσσάνε για την «ανάπτυξη» που δεν έρχεται και από την άλλη να στέλνουν στη φτώχεια όσους στέκονται εμπόδιο στη συνέχιση της άνευ όρων κερδοφορίας τους. 

Έτσι φτάσαμε και στο τελευταίο εφεύρημα που δοκιμάζεται στον κλάδο της ενημέρωσης: τον καθορισμό της αμοιβής βάσει απόφασης του αφεντικού και μόνο. Στην περίπτωση των δημοσίων ΜΜΕ, αυτό σημαίνει ότι οι μισθοί θα καθορίζονται με απόφαση του υπουργού – τελεία και παύλα. Αυτό δηλαδή που θα ισχύσει σε όλους τους χώρους εργασίας σε λίγους μήνες, όταν η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ θα πάψει να ισχύει, έχει θεσμοθετηθεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο για τους εργαζόμενους δημοσιογράφους στα Δημόσια ΜΜΕ. Ο νόμος του ισχυρού αποκτά τη θεσμική αναγνώριση και νομιμοποίηση του κράτους. Το σήμα στα αφεντικά δεν θα μπορούσε να δοθεί με καλύτερο τρόπο. Η εργοδοσία, θεσμικά πάνοπλη, πλαισιωμένη από παπαγαλάκια που εύκολα και γρήγορα μεταμορφώνονται σε εργοδοτικά σκυλιά, μπορεί να εξαπολύσει την τελική επίθεση όχι μόνο εναντίον κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος, αλλά κι εναντίον του ίδιου του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι. 

Απέναντι σε όλα αυτά, τα αρτηριοσκληρωτικά σωματεία του κλάδου, πληγμένα σοβαρά από χρόνια γραφειοκρατίτιδα, πολυδιάσπαση και οσφυοκαμπτική προδιάθεση, εμφανίζονται παντελώς ανίκανα. Ο χειρότερος ασθενής όλων, η ΕΣΗΕΑ: η δεξιά μειοψηφία (;) υλοποιεί με συνέπεια τις διαταγές της εργοδοσίας και η αριστερή (;) πλειοψηφία πελαγοδρομεί σε μια θάλασσα προβλημάτων χωρίς χάρτη και πυξίδα. Χωρίς σαφή στρατηγική, η αριστερά της ΕΣΗΕΑ (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ανένταχτοι) εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων, σε μια συγκυρία όπου οι περιστάσεις καλούν σε άμεση δράση.

Οι εργοδοτικές δυνάμεις που εμφανίζονται αναίσχυντα στους χώρους δουλειάς, δημιουργούν καθημερινά κλίμα τρομοκρατίας.Τα τσιράκια των αφεντικών, με μπροστάρηδες τη δημοσιογραφική παράταξη της ΔΗΜΑΡ και τις γνωστές-άγνωστες δεξιοπασοκόφατσες του κλάδου, τραμπουκίζουν συναδέλφους, στήνουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, σπιλώνουν συνειδήσεις, υπολήψεις και ονόματα συναδέλφων που αντιστέκονται στη βία των περικοπών και των απολύσεων. Επιστρατεύουν τους μεγαλοπαπαγάλους που ενδημούν στα μεγάλα συγκροτήματα του χώρου προκειμένου με την αρθρογραφία τους να επιτευχθεί το ανώτατο επίπεδο κοινωνικού αυτοματισμού και κανιβαλισμού. Οι «τεμπέληδες», τα «ρετιρέ», τα «προνόμια», οι «βολεμένοι» κ.λπ. είναι όροι τους οποίους πατεντάρισαν όχι μόνο για τους συναδέλφους τους, αλλά για όλη την κοινωνία. Δεν υπάρχει κλάδος που να μην του έχουν κολλήσει αυτή την ταμπέλα τα τελευταία χρόνια. Ανέκαθεν βολεμένοι, ιδροκοπούν να διαιωνίσουν το αναξιοπρεπές βόλεμα τους, αδίστακτοι όταν πρόκειται για την υπεράσπιση μιας ελίτ που θρέφει τη ράτσα τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Με τον κλάδο να μετράει ίσως και πάνω από 3.000 απολύσεις, με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, συναδέλφους αόρατους (μιας και δουλεύουν ανασφάλιστοι, με εξοντωτικά ωράρια και μισθούς ντροπής) και με τους εναπομείνατες εργαζόμενους να δέχονται τις περικοπές τη μία πίσω από την άλλη, το καθεστώς της πλήρους ανασφάλειας και επισφάλειας έχει απλωθεί πάνω από όλους μας. 

Δεν έχει υπάρξει ούτε μισή επιτυχημένη απεργία, και έγιναν… 365 πέρυσι. Η δυναμική της περσινής Γενικής Συνέλευσης στο Κάραβελ δεν κεφαλαιοποιήθηκε, καθώς οι αριστεροί δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ούτε καν σε μια κοινή πρόταση για απεργία. Ακόμα και η απεργία διαρκείας που εξαγγέλθηκε με τυμπανοκρουσίες και αλαλαγμούς απέναντι σε έναν νόμο που έκρινε την τύχη του ασφαλιστικού ταμείου πάρθηκε πίσω κακήν κακώς μέσα σε λίγα 24ωρα, προς χάριν της επικείμενης έκδοσης ενός νέου, τότε, εκδοτικού εγχειρήματος (όπως λένε οι κακές γλώσσες). Εντωμεταξύ, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του «ρετιρέ» πάει ολοταχώς στο υπόγειο και από εκεί στην κατεδάφιση. Αποτέλεσμα: γενικευμένη ηττοπάθεια, εσωστρέφεια, απόγνωση αλλά και οργή, θυμός για όλα και προς όλους. Και φυσικά ούτε λόγος για συνειδητή και ουσιαστική προσπάθεια για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. 

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως όλα τα παραπάνω είναι σταθμοί συνεχόμενων ηττών σε μια ατέρμονη πορεία συνεχούς υποχώρησης. Είναι προφανές πως η πορεία αυτή είναι μια οδυνηρή κατηφόρα χωρίς τέρμα. Οι όποιες προσπάθειες αντίστασης έχουν γίνει στον κλάδο των ΜΜΕ υπήρξαν αποσπασματικές, σπασμωδικές, διασπασμένες και χωρίς την αποφασιστικότητα εκείνη που θα μπορούσε να δώσει τον τόνο του αγώνα. Δεδομένου ότι η ηττοπάθεια και η λογική του «λιγότερο χειρότερου» έχουν οδηγήσει μόνο σε περισσότερες απώλειες τόσο σε θέσεις εργασίας όσο και σε εργασιακά δικαιώματα, μια άλλη αντιμετώπιση της κατάστασης είναι όχι μόνο ζητούμενη αλλά και αναγκαία. Είναι ζωτικής σημασίας να έρθει η ώρα της αντεπίθεσης με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει πριν φτάσει η ώρα της πλήρους εξαΰλωσης. Η σημαία της αντεπίθεσης αυτής δεν μπορεί παρά να είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. 

Οι ΣΣΕ, πέρα από απαγορευμένη πρακτική, τείνουν να γίνουν και απαγορευμένη σκέψη, λέξη και επιθυμία για κάθε εργαζόμενο. Κράτος και αφεντικά δεν ζητούν μόνο να απεκδυθούν οι εργαζόμενοι το μοναδικό μέσο αυτοπροστασίας τους, αλλά και να πάψουν να σκέφτονται ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας τρόπος ο οποίος να διασφαλίζει με αποτελεσματικότητα τα στοιχειώδη δικαιώματα που αυτονόητα πρέπει να έχει κανείς στο καθεστώς της μισθωτής εργασίας. Η κουλτούρα του ατομισμού πρέπει να επικρατήσει με κάθε τρόπο έναντι του συλλογικού. Η ιδιώτευση προβάλλεται ως η ενδεδειγμένη στάση ζωής και η συλλογικοποίηση ως δύσκολη, περίπλοκη και παλαιομοδίτικη. Ο κόσμος της εργασίας αποτελεί, για όσους ασπάζονται και θέλουν την επιβολή της κουλτούρας αυτής, προνομιακό πεδίο εφαρμογής των σχεδίων τους, με παράλληλο κέρδος την καταστρατήγηση κάθε εργατικού δικαιώματος που έχει κατακτηθεί από τις αρχές του προηγούμενο αιώνα. 

Για να υπάρχει μια καλύτερη εικόνα για τι ακριβώς μιλάμε, στις ΣΣΕ δεν περιλαμβάνεται μόνο το ύψος των μισθών. Περιλαμβάνονται ζητήματα όπως το ωράριο εργασίας, οι υπερωρίες, οι άδειες, τα δικαιώματα των εργαζομένων γονέων, επιδόματα, αλλά ακόμα και το δικαίωμα στην εργασία ή την ελεύθερη έκφραση στους χώρους εργασίας. Για τους δημοσιογράφους, και ιδίως στα Δημόσια ΜΜΕ, ΣΣΕ σημαίνει ακόμη και μια μίνιμουμ διασφάλιση της ελευθεροτυπίας και της προστασίας τους από έξωθεν και άνωθεν παρεμβάσεις. ΣΣΕ σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δεν είναι βορά στις ορέξεις αυτών που πάντα θα παραμένουν αμετανόητα αδηφάγοι. Είναι μια ασπίδα απέναντι στα αφεντικά, αλλά και το δόρυ για οποιεσδήποτε περαιτέρω διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Σίγουρα, δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν ακούσαμε την είδηση: “Στις 7 περίπου το απόγευμα (13/02) και ενώ είχε αρχίσει η Συνέλευση, δύο ένστολοι αστυνομικοί παρουσιάστηκαν στην είσοδο των γραφείων του σωματείου, διέκοψαν την διαδικασία και ρώτησαν αν εκεί διεξάγεται η Συνέλευση του Συντονισμού“, αναφέρει σε ανακοίνωση καταγγελίας ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. 

“Στη δικαιολογημένη αντίδραση των συναδέλφων απάντησαν ότι γνώριζαν ήδη ότι επρόκειτο για Συνέλευση εργαζομένων και όχι για συγκέντρωση αλλά παρόλα αυτά δήλωσαν ότι είχαν εντολή να διερευνήσουν αν τίθενται ζητήματα «τάξης και ασφάλειας»!“, συνεχίζει η ανακοίνωση. 

Το έχουμε ήδη επισημάνει, ο “Ξένιος Δίας”, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, η καταστολή των καταλήψεων και των αυτο-οργανωμένων χώρων, η επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών, καθώς και η ιδεολογική ομπρέλα που προσφέρουν τα ΜΜΕ σε όλα τα παραπάνω, είναι στοχευμένες – και με ακολουθία – πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σκοπό έχουν την ακόμα πιο βαθειά φτωχοποίηση της κοινωνίας και δεν θα σταματήσουν αν δεν καταφέρουν την ολοκληρωτική εξαθλίωσή της.  Ο δρόμος για να το πετύχουν αυτό περνάει μέσα από τη διαρκή, φυσική και ιδεολογική, καταστολή οποιουδήποτε κοινωνικού κομματιού δεν ταιριάζει στα παραπάνω σχέδια. Η περιστολή όλων των πολιτικών-κοινωνικών-εργατικών κεκτημένων είναι ο άμεσος στόχος τους.

Σε αυτό τα πλαίσιο, επεκτείνεται και στα σωματεία η εφαρμογή του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”, μέσω της εισβολής αστυνομικών σε συνελεύσεις τους. Σκοπός τους είναι ο ασφυκτικός έλεγχος οποιουδήποτε μορφώματος/συλλογικότητας/σωματείου έχει ως αναφορά την οργάνωση των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό το λόγο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον “Συντονισμό”. 

Σίγουρα, δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν ακούσαμε την είδηση: “Στις 7 περίπου το απόγευμα (13/02) και ενώ είχε αρχίσει η Συνέλευση, δύο ένστολοι αστυνομικοί παρουσιάστηκαν στην είσοδο των γραφείων του σωματείου, διέκοψαν την διαδικασία και ρώτησαν αν εκεί διεξάγεται η Συνέλευση του Συντονισμού“, αναφέρει σε ανακοίνωση καταγγελίας ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. 

“Στη δικαιολογημένη αντίδραση των συναδέλφων απάντησαν ότι γνώριζαν ήδη ότι επρόκειτο για Συνέλευση εργαζομένων και όχι για συγκέντρωση αλλά παρόλα αυτά δήλωσαν ότι είχαν εντολή να διερευνήσουν αν τίθενται ζητήματα «τάξης και ασφάλειας»!“, συνεχίζει η ανακοίνωση. 

Το έχουμε ήδη επισημάνει, ο “Ξένιος Δίας”, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, η καταστολή των καταλήψεων και των αυτο-οργανωμένων χώρων, η επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών, καθώς και η ιδεολογική ομπρέλα που προσφέρουν τα ΜΜΕ σε όλα τα παραπάνω, είναι στοχευμένες – και με ακολουθία – πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σκοπό έχουν την ακόμα πιο βαθειά φτωχοποίηση της κοινωνίας και δεν θα σταματήσουν αν δεν καταφέρουν την ολοκληρωτική εξαθλίωσή της.  Ο δρόμος για να το πετύχουν αυτό περνάει μέσα από τη διαρκή, φυσική και ιδεολογική, καταστολή οποιουδήποτε κοινωνικού κομματιού δεν ταιριάζει στα παραπάνω σχέδια. Η περιστολή όλων των πολιτικών-κοινωνικών-εργατικών κεκτημένων είναι ο άμεσος στόχος τους.

Σε αυτό τα πλαίσιο, επεκτείνεται και στα σωματεία η εφαρμογή του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”, μέσω της εισβολής αστυνομικών σε συνελεύσεις τους. Σκοπός τους είναι ο ασφυκτικός έλεγχος οποιουδήποτε μορφώματος/συλλογικότητας/σωματείου έχει ως αναφορά την οργάνωση των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό το λόγο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον “Συντονισμό”. 

Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.

Μια απεργιακή συνέλευση παρουσία των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δημοσιογράφων και του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) να πάρει χαρακτήρα γενικής συνέλευσης σε όλο τον κλάδο, να μην αφορά δηλαδή μόνο τους δημοσιογράφους, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους τεχνικούς κ.ά., και να οδηγήσει σε πλήρως νομιμοποιημένες και δυναμικές κινητοποιήσεις, πέρα από επαναλαμβανόμενα (κάθε πέντε-δέκα μέρες) 24ωρα απεργιακά πυροτεχνήματα, σε αντιστοιχία με την κρατική και εργοδοτική επίθεση όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) θα μπορούσαν έτσι να συνταχθούν με την υπόλοιπη κοινωνία του μόχθου και να αγωνιστούν στο πλάι της για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, για τους μισθούς τους, για τις θέσεις εργασίας τους, για την περιφρούρηση των κεκτημένων τους, για όλα όσα έχουν μπει στο στόχαστρο κράτους και αφεντικών την τελευταία τριετία, προχωρώντας επιτέλους σε αυτές τις περίφημες απεργίες διαρκείας που με στόμφο είχαν εξαγγείλει οι εργατοπατέρες του κλάδου την περασμένη βδομάδα χωρίς να τις πραγματοποιήσουν ποτέ.

Αμ δε! Ευθύς μόλις συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο απεργοί εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, γνωστοί και μη εξαιρετέοι τζουτζέδες του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, σε αγαστή σύμπνοια με καμιά δεκαπενταριά «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» από κείνους που έχουν κάνει επάγγελμα το ξεπούλημα αγώνων και την προδοσία των συναδέλφων τους, ξέσπασαν σε ένα άνευ προηγουμένου σόου με στόχο να μη γίνει καμία συνέλευση, να μην ξεκινήσει καμία συζήτηση, να μην παρθεί καμία συλλογική και από τα κάτω απόφαση. Το τι είδαμε από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα της Δευτέρας 5/11 στον 3ο όροφο της ΕΣΗΕΑ δύσκολα περιγράφεται: υστερικά μέλη του ΔΣ της Ένωσης να… καθαιρούν λεκτικά τον πρόεδρο του ΔΣ και να αποσύρονται στον 5ο όροφο καταγγέλλοντας τη συνύπαρξη του αγίου, άχραντου και στην πράξη ανυπόληπτου (δυστυχώς) Μεικτού Συμβουλίου με εργαζόμενους• ακόμα πιο υστερικούς «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» να πηγαινοέρχονται μεταξύ 3ου και 5ου ορόφου απαιτώντας να αδειάσει η αίθουσα απ’ τους παρείσακτους (εργαζόμενους) ώστε να συμφωνήσει πρώτα το Μεικτό για τους όρους και τους κανόνες του συγχρωτισμού μαζί τους. Τσαμπουκαλήδες μπατσοσυντάκτες και πατενταρισμένους εργοδοτικούς να επιχειρούν (ανεπιτυχώς) να προπηλακίσουν ακόμα και ηλικιωμένους συναδέλφους, τρέμοντας από τα νεύρα τους για το κακό που τους βρήκε (να πρέπει να αντικρίζουν κατάφατσα απεργούς)• και πάει λέγοντας. Με τα πολλά, οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να αποχωρήσουν προσωρινά για να τα βρει εν κρυπτώ το Μεικτό επί της δέουσας διαδικασίας. Αυτή όμως ήταν μόνο η πρώτη πράξη της φάρσας.

Όντας εκτός της αίθουσας πλέον, εμβρόντητοι οι απεργοί άκουγαν τους συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, ΔΣ και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, να ωρύονται μεταξύ τους, με τους μισούς να εκτοξεύουν κατάρες προς πάσα κατεύθυνση επειδή εμφανίστηκαν εργαζόμενοι στο τσάι τους (ή ποντίκια στη σούπα τους: όπως το πάρει κανείς) και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να… δικαιολογήσουν τους απεργούς, λες και χρειάζονταν οι τελευταίοι την υπεράσπισή τους. Η ακρόαση ήταν πραγματικά απολαυστική, τέλειωσε ωστόσο κάποια στιγμή όταν άνοιξαν οι θύρες και ξεκίνησε επιτέλους μια ανοιχτή, ας πούμε, συνεδρίαση του Μεικτού, με δικαίωμα λόγου μόνο για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, και θέμα την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων στον κλάδο. Είχε έρθει η Ώρα του Προέδρου…

Ο κ. Δημήτρης Τρίμης, πρόεδρος της Ένωσης και επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΣΗΕΑ, επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι κανονικοί εργαζόμενοι, δεν πρέπει να απεργούν μαζί με τους άλλους, γιατί έχουν να εκπληρώσουν ένα «λειτούργημα» το οποίο, φαίνεται, εκπληρώνεται μόνο όταν οι εργαζόμενοι υπακούουν στις εντολές των αφεντικών τους, όχι όταν παίρνουν οι ίδιοι τη δουλειά τους στα χέρια τους (π.χ. με απεργιακά δελτία): την περιώνυμη «ενημέρωση του κοινού», για την οποία, λέει, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν παρακαλέσει οι σεβάσμιες διοικήσεις και της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χαίρονται να ποζάρουν στα κανάλια. Οι ολιγόωρες στάσεις εργασίας είναι το μόνο που μπορεί να προσδοκεί ο κλάδος το διήμερο αυτό που κρίνεται το νέο Μνημόνιο και όλη η χώρα είναι στους δρόμους. Όπως έχουμε γράψει κι εμείς πολλάκις, αυτή είναι η πάγια πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστερής» ηγεσίας του σωματείου από τη μέρα της εκλογής της, διότι αυτή είναι η κεντρική πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστεράς» στα ΜΜΕ γενικώς (τα ίδια πρεσβεύει και προωθεί και η «ριζοσπαστική αριστερή» ηγεσία του δευτεροβάθμιου οργάνου των δημοσιογράφων, της ΠΟΕΣΥ): σε μέρες γενικής απεργίας, τα ΜΜΕ θα δουλεύουν – για τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουν προφανώς οι ηγέτες του κλάδου• στις πλάτες όλων μας, διαπιστώνουμε εμείς. 

Αυτή τη φορά όμως επακολούθησε συντριβή: οι ομιλητές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του προεδρείου (και δεν το λέμε με τη γεωγραφική έννοια), με στόχο είτε προσωπικά τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ είτε τη γνήσια ανταπόκριση στα αιτήματα της βάσης των εργαζομένων, κατακεραύνωσαν τη μονότονη επιχειρηματολογία του κ. Τρίμη, με αποτέλεσμα το Μεικτό ν’ αποφασίσει ομόφωνα να προτείνει στο σωματείο την κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας στον κλάδο. Αυτό το συνονθύλευμα εκπροσώπων και «εκπροσώπων», αγωνιστών και τραμπούκων, δεξιών, αριστερών και αριστεροδεξιών, άφησε ξεκρέμαστο ολόκληρο πρόεδρο της Ένωσης και τον υποχρέωσε να συγκαλέσει έκτακτο ΔΣ το βράδυ της Δευτέρας.

…Το οποίο ΔΣ, ωστόσο, για μια ακόμα φορά έγραψε το Μεικτό Συμβούλιο της Ένωσης εκεί που ξέρει, αποδεικνύοντας έμπρακτα σε πόση εκτίμηση έχει η «ριζοσπαστική αριστερά» του κλάδου την (παρδαλή; αυτή είναι όμως) συνδικαλιστική της βάση. Σε μια κλασική επίδειξη «άγονης» ψηφοφορίας, από αυτές στις οποίες ειδικεύεται η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ εδώ και ενάμιση χρόνο, ουδεμία απόφαση πάρθηκε από το ΔΣ, καθώς οι πούροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ. πρότειναν απλές στάσεις εργασίας για το διήμερο 6-7/11, οι αριστεριστές και αριστεροπασόκοι της αντιπολίτευσης του ΔΣ πρότειναν απεργία διαρκείας, οι δεξιοί πρότειναν απεργία μόνο για το διήμερο 6-7/11 και οι «σύντροφοι» του ΠΑΜΕ-ΜΜΕ κατήγγειλαν τη διαδικασία και δεν πρότειναν τίποτα. Ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές για να τις πιστέψετε: αυτή είναι η συνδικαλιστική πραγματικότητα των δημοσιογράφων την ώρα που ο κλάδος διαλύεται – το ταμείο του, τα σωματεία του, οι ίδιες οι ζωές των εργαζομένων του.

Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει: ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Είναι φανερό ότι διανύουμε την περίοδο όπου η πιο σφοδρή επίθεση από πλευράς κράτους/αφεντικών (άπαξ και το ντόπιο κεφάλαιο ήρθε σε «συνεργασία» με το πολυεθνικό και η συνεργασία αυτή απέφερε τρία Μνημόνια) θα πάρει σάρκα και οστά με εξοντωτικά αποτελέσματα. Το σχέδιο ήταν μελετημένο και πολύ σωστά οροθετημένο: Τα μεσαία και χαμηλά στρώματα θα ισοπεδωθούν. Έννοιες όπως εργατική τάξη, σωματείο, συλλογικοποίηση, διεκδίκηση και εν τέλει «εργασία», όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα, πρέπει να εξαλειφθούν. Από κοντά και η δαμόκλειος σπάθη του «ή συναινείτε ή πτωχεύουμε» Δεν θα πρωτοτυπήσουμε με το παρακάτω: τα ΜΜΕ έπαιξαν έναν πολύ βρώμικο ρόλο σε όλον αυτό τον φαύλο κύκλο. Εδώ όμως έχουμε και την εξής διαφοροποίηση: οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία των ΜΜΕ ήταν οι πρώτοι που έγιναν πειραματόζωα σε αυτό το ιδιότυπο «σφαγείο».

Εδώ και 3 χρόνια, η εργοδοτική επίθεση είναι μνημειώδης. Απολύσεις με το σωρό, απλήρωτη ή/και αδήλωτη εργασία, εκατοντάδες λουκέτα σε «μαγαζιά», αυθαίρετες μειώσεις μισθών και άλλα πολλά συνέθεταν την καθημερινότητα δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων. Μέχρι που αιφνιδιαστικά το «ως εδώ και μη παρέκει» πολλών εργασιακών κλάδων χτύπησε την πόρτα και των δημοσιογράφων, όταν ο υπουργός οικονομικών Στουρνάρας προσπάθησε να περάσει, με τροπολογία στη Βουλή, την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ στον ΕΟΠΠΥ. Και οι τόνοι οξύνθηκαν. Τα συνδικαλιστικά «τσεκούρια του πολέμου» ξεθάφτηκαν. Κάπως αργά: οι εργαζόμενοι του κλάδου έχουν φτάσει πριν από το ταμείο τους στο περιβόητο «κούρεμα».

Μια καταφανέστατη κρατική ληστεία έχει ξεκινήσει. Εισφορές εργαζομένων από κρατήσεις ετών χρησιμοποιούνται για να σωθούν υπερχρεωμένοι κρατικοί οργανισμοί και να ξαναγεμίσουν οι τσέπες των αφεντικών (το PSI και τα δομημένα ομόλογα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα). Χωρίς καμία αναστολή, συντελείται μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των ταμείων, και αυτό θεωρήθηκε casus belli για τους εργατοπατέρες του κλάδου. Αυτό όμως ήταν απλά το κερασάκι σε μια πολύ πικρή τούρτα.

Ο ολοκληρωτικός έλεγχος της πληροφόρησης, και κατά συνέπεια των φορέων της (των εργαζόμενων στα ΜΜΕ δηλαδή), είναι το ευκταίο και το επιθυμητό. Τα «λάθη» πλέον δεν συγχωρούνται. Οι παραδοχές κρατικών κτηνωδιών, όπως αυτή που συντελέστηκε στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ με τους συλληφθέντες αντιφασίστες, σημαίνει απόλυση για «λόγους δεοντολογίας». Η λογοκρισία είναι στο επίκεντρο. Σχόλια υπέρ κοινωνικών διεκδικήσεων (Σκουριές) ή η αποτύπωση των νέων στρατηγικών σχεδίων των κρατούντων εν όψει διαδηλώσεων (παρελάσεις με ΜΑΤ και στρατό το πιο πρόσφατο παράδειγμα) οδηγούν σε κόψιμο on air.

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, καλούμαστε επιτέλους να αποφασίσουμε: είτε θα λάβουμε κι εμείς ενεργό μέρος στον κοινό αγώνα της τάξης μας, συμμετέχοντας στο πλάι των υπόλοιπων εργαζόμενων, είτε θα είμαστε οι ηττημένοι παρίες στο άνευρο παιχνίδι συνδικαλιστικών ταγών και ιδιοκτητών. Η σύγκρουση είναι μετωπική και δεν υπάρχει άλλο περιθώριο «εγκλεισμού» στην συντεχνιακή λογική των κλειστών επαγγελματικών καστών.

Κι όμως, αυτή ακριβώς η λογική διατρανώθηκε ξανά στις 31/10, όταν η συντεχνία των δημοσιογράφων, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, κατέβηκε στον δρόμο με ντουντούκες και μεγάλα λόγια, δηλώνοντας ότι «πάει για γενική απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ», μια πρόθεση την οποία θα υλοποιούσε, υποτίθεται, η κήρυξη «24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα εκτός από όλα τα portals, όπως αποδείχτηκε και πάλι). Το σύνολο μάλιστα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Διασωματειακού, είχαν βάλει, λέει, και έξι «όρους»-αιτήματα των απεργιών: στα λόγια, η επαναστατικότητα είχε φτάσει «στο κόκκινο».

Τελικώς, βέβαια, φούμαρα: ευθύς μόλις η επίμαχη τροπολογία Στουρνάρα για την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλων «ευγενών» ταμείων στον ΕΟΠΥΥ καταψηφίστηκε στη Βουλή, τα επαναστατημένα σωματεία των ΜΜΕ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, αμέσως ανέκρουσαν πρύμνη, ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μετά το πρώτο (!) 24ωρο, κάλεσαν τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις θέσεις τους, ώστε να βγουν υπό συνθήκες ακόμα πιο εντατικοποιημένης δουλειάς και τα κυριακάτικα φύλλα (μην τρελαθούμε κιόλας), και κήρυξαν τη δεύτερη από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τη Δευτέρα 5/11 – πέντε μέρες, δηλαδή, μετά την πρώτη 24ωρη και μία μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις κινητοποιήσεις των οποίων, λέει, «στηρίζουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ» (αλλά προφανώς όχι τα σωματεία τους). Τα «συνδικαλιστικά τσεκούρια του πολέμου», που λέγαμε παραπάνω, θάφτηκαν τόσο γρήγορα όσο είχαν ξεθαφτεί.

Στον εικονικό κόσμο των ΜΜΕ, στον οποίο ζουν και οι εργατοπατέρες του κλάδου, η συγκυβέρνηση και ο Στουρνάρας υπέστησαν «σημαντική ήττα» επειδή απέσυραν μέχρι τη Δευτέρα την τροπολογία για το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, στον οποίο ζούμε οι κανονικοί εργαζόμενοι (και άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι και μπλοκάκηδες και απολυμένοι και απλήρωτοι…), η συντεχνία των δημοσιογράφων –οι «κοντυλοφόροι», οι «παπαγάλοι», οι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις εδώ και χρόνια– κατέβηκε στον δρόμο επειδή «θιγόταν το ανέγγιχτο ταμείο της», και ξανανέβηκε στα γραφεία της αμέσως μόλις αυτό έπαψε (προσωρινά) να «θίγεται». Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, τη «σημαντική ήττα» στις 31/10 δεν την υπέστη καμιά συγκυβέρνηση και κανένας Στουρνάρας, αλλά ένας ολόκληρος κλάδος που συνεχίζει να στιγματίζεται από τις τραγελαφικές κωλοτούμπες ενός περίκλειστου, ημι-εργοδοτικού, φοβικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά ακόμα και την ώρα που ξεψυχάει είναι ανίκανος να αντικρίσει με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να πει το πολύ απλό: «εδώ είμαστε κι εμείς, βαλλόμαστε μαζί με όλους, αγωνιζόμαστε μαζί με όλους – όλοι για όλους».

Αυτή την κοινή αντίληψη για τη συντεχνία των δημοσιογράφων, η τελευταία μέρα του Οκτώβρη την επιδείνωσε απερίγραπτα και την έκανε βούτυρο στο ψωμί των πληρωμένων φερέφωνων του κράτους και των αφεντικών, που δεν χάνουν φυσικά ευκαιρία να υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το «όλοι εναντίον όλων» προκειμένου να βγουν λάδι οι υπεύθυνες εθνοσωτήριες δυνάμεις – τις οποίες απαρτίζουν, ως γνωστόν, εγχώριοι και διεθνείς καπιταλιστές, διεφθαρμένα κυβερνητικά καθάρματα και νεοναζί τραμπούκοι. Μετά και τα τελευταία κατορθώματα των εργατοπατέρων των ΜΜΕ, άντε να εξηγήσει κανείς γιατί τα κλαδικά ταμεία δεν είναι δυνατόν να γίνονται βορά του κράτους και των τραπεζών, τι είναι πιο συγκεκριμένα το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τι ο ΕΔΟΕΑΠ, σε τι και ποιους εξυπηρετεί το αγγελιόσημο, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα. Σε συνθήκες συνολικής επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, κατά της κοινωνίας του (κακοπληρωμένου, επισφαλούς, έως και απλήρωτου) μόχθου, δεν μπορεί να ζητάει κανείς εξαίρεση για την πάρτη του, αλλά μόνο συνολική αντεπίθεση. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε δόλια συναλλαγή είτε κατάφωρη δειλία – σε κάθε περίπτωση: για φτύσιμο.

Οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν μια «ειδική» κατηγορία εργαζομένων, δεν είναι ένας «ευγενής» κλάδος με «ευγενές» ταμείο και «ευγενείς» συνήθειες, όπως θα ήθελαν οι εργατοπατέρες, που στην πύρινη εξαγγελία των (κάθε άλλο παρά πύρινων) κινητοποιήσεών τους επέλεξαν ρητά ως ταξικούς συμμάχους τους δικηγόρους, τους τραπεζικούς, τους γιατρούς και τους μηχανικούς. Αυτή η συντεχνιακή-ελιτίστικη αντίληψη κρύβεται, άλλωστε, πίσω και από την επιμονή των «προοδευτικών δυνάμεων» (των εργατοπατέρων) του κλάδου να απεργούν οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ σε ξεχωριστή μέρα από τους υπόλοιπους, με το θλιβερό πρόσχημα ότι φροντίζουν έτσι (μέσα σε συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης) για την «ενημέρωση του κοινού». Κι άλλα φούμαρα, ιδίως από τη στιγμή που ακόμη και η κατατεθειμένη εδώ και χρόνια λύση του απεργιακού δελτίου, που θα παράγεται από τους ίδιους τους συντάκτες και τις ενώσεις τους, χωρίς την παρέμβαση των ιδιοκτητών, έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, αφήνοντας περαιτέρω εκτεθειμένες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Είναι καιρός να το απαιτήσουμε κι αυτό: Εμείς, οι εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι των ΜΜΕ, αρνούμαστε να συμμετέχουμε πλέον σε απεργίες-κηδείες που διαιωνίζουν, μεταξύ των άλλων, και την αντιπάθεια της υπόλοιπης εργατικής τάξης προς το πρόσωπό μας, μια αντιπάθεια που εδράζεται επίσης στη συστηματική υποβάθμιση από τα ΜΜΕ των αγώνων και των κινημάτων ή στη συκοφάντηση ολόκληρων κλάδων, κοινωνικών ομάδων και πολιτικών χώρων. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε συντεχνιακές οιονεί απεργίες που άλλο δεν κάνουν από το να χαρίζουν μερικά μεροκάματα στα αφεντικά. Αρνούμαστε να συναινέσουμε στα πολιτικά τερτίπια που αντιμετωπίζουν τους αγώνες και τις απεργίες ως προνομιακά πεδία προβολής των απόψεων συγκεκριμένων αριστερών κομματικών φορέων, και επιβάλλουν κατά συνέπεια οι «διακόπτες» να μένουν πάντα ανοικτοί.

Οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ έχουν άλλη μια ευκαιρία να κοιτάξουν στα μάτια τη χειμαζόμενη κοινωνία και να ενωθούν επιτέλους με την εργατική τάξη που θα είναι για 48 ώρες στους δρόμους της χώρας την Τρίτη και την Τετάρτη, 6 και 7 Νοεμβρίου. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει με το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΟΠΥΥ. Ως ελάχιστη ένδειξη συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας και σεβασμού απέναντι στους χιλιάδες απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΜΕ, που έχουν βιώσει στο πετσί τους όχι τρία αλλά δεκατρία Μνημόνια.

Για όλα αυτά, καλούμε σε

τη Δευτέρα 5/11, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ (3ος όροφος),

στις 2:30 μ.μ. (μετά την απεργιακή συγκέντρωση)