Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Σαράντα μέρες μετά την απεργία της 20ής Μάη, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έκαναν επιτέλους τη χάρη στο ποίμνιό τους να κηρύξουν νέα γενική απεργία εν όψει της «επεξεργασίας» και της ψήφισης στη Βουλή του περίφημου ασφα-ληστρικού νομοσχεδίου (η ολομέτωπη επίθεση σε κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος που γνωρίσαμε αρχικά ως «προεδρικό διάταγμα» προς το παρόν αναβάλλεται). Τους ακολούθησαν σε αυτή τη μεγαλόψυχη κίνησή τους και οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ, η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ, σπάζοντας έτσι την απεργοσπαστική πολιτική που είχαν καθιερώσει μετά την 5η Μάη, με πρόσχημα την «ενημέρωση του κοινού». Δύσκολοι καιροί για εργατοπατέρες, πράγματι: αν ούτε αυτοί δεν μπορούν πια να βάλουν πλάτη στην κυβέρνηση και τους διεθνείς εντολείς της, εύκολα φανταζόμαστε τι συμβαίνει στα «υπόγεια», εκεί όπου ζούμε όλοι οι υπόλοιποι.

Λοιπόν, αυτό που συμβαίνει «από κάτω» το είδαμε φευγαλέα στις 5 Μάη, όταν χιλιάδες κόσμος πολιόρκησε τη Βουλή και απαίτησε να καεί το κεντρικό επιτελείο που σχεδιάζει ακατάπαυστα εδώ και μήνες την πυρπόληση της ζωής μας. Από τότε ως σήμερα, οι σχεδιασμοί επιτάθηκαν, η επίθεση εξαπολύθηκε, αλλά η αντεπίθεση έμεινε εκκρεμής. Στις 29 Ιουνίου έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε έμπρακτα τι καταφέραμε, τι αλλάξαμε και τι αποφασίσαμε τις τελευταίες σαράντα μέρες. Έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε έμπρακτα πόσο προχωρήσαμε ως τάξη στο δρόμο της αυτοοργάνωσής μας, της διεκδίκησης όσων δικαιωματικά μας ανήκουν και της ανακατάληψης όσων απροκάλυπτα μας ληστεύουν.

Όλοι πια γνωρίζουμε τι διακυβεύεται για τον καθένα και την καθεμία μας με την ασφαλιστική και την επερχόμενη εργασιακή «μεταρρύθμιση» του Λοβέρδου, όπως γνωρίζουμε και τι διακυβευόταν τους προηγούμενους μήνες με τα «έκτακτα οικονομικά μέτρα» και τη φορολογική «μεταρρύθμιση» του Παπακωνσταντίνου: οργανικά τμήματα όλα αυτά μιας πλήρους καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, συντονισμένης στα υψηλότερα διεθνή κλιμάκια, καταργούν κάθε διαχωρισμό μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, μεταξύ μισθωτών κι επαγγελματιών, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μεταξύ εθνών-κρατών, φύλων και ηλικιών, αποσκοπώντας στην πλήρη καθυπόταξη της εργασίας ως τέτοιας στο κεφάλαιο, επιβάλλοντας μια καπιταλιστική κυριαρχία πρωτόγνωρη για το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών τάξεων στη σημερινή Ευρώπη. Η κρίση των τραπεζών, που έγινε κρίση δημόσιου χρέους, που έγινε κρίση δανεισμού, κ.ο.κ., κατέληξε να φαίνεται χωρίς προσχήματα ως αυτό που ήταν ανέκαθεν: λειτουργική συνθήκη του συστήματος, εφαλτήριο μιας νέας συσσώρευσης κι ενός νέου καθεστώτος κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό).

Στον μικρόκοσμο των ΜΜΕ, οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες δεν διαφέρουν καθόλου από τη γενική εικόνα: απολύσεις, περικοπές μισθών, ριζική αναδιαπραγμάτευση του εργασιακού καθεστώτος, γενίκευση της επισφάλειας, και, κυρίως, ένα πυρετώδες αλισβερίσι μεγαλοεπιχειρηματιών, βαρόνων και παραγόντων, το οποίο αποκαλύπτει στα μάτια και του πιο αφελούς παρατηρητή ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Στα ΜΜΕ, όπως και σε κάθε τομέα της καπιταλιστικής παραγωγής, η μυρωδιά του κέρδους είναι αξεδιάλυτη από τη μυρωδιά του αίματος – της ανασφάλειας, του φόβου, της απόγνωσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων.

Σε κολοσσούς των ΜΜΕ όπως η ΕΡΤ, ο ΔΟΛ, ο «Πήγασος», η Ελευθεροτυπία, το STAR, η «ΝΕΠ Εκδόσεις», καθώς και σε μεγάλο τμήμα του επαρχιακού Τύπου, ο «επιχειρηματικός σχεδιασμός» συνυφαίνεται τόσο άμεσα με την κήρυξη πολέμου κατά των εργαζομένων, κι επωφελείται τόσο πρόδηλα από το θεσμικό πλαίσιο που επιβάλλει η σοσιαλιστική κυβέρνηση του προτεκτοράτου μας, ώστε οι μόνοι που ενδέχεται να αμφιβάλλουν ακόμα είναι όσοι έχουν συμφέρον από την κατάσταση – εργατοπατέρες, διευθυντές και λοιποί θεράποντες της οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής εξουσίας της χώρας. Όλοι οι υπόλοιποι δεν αμφιβάλλουμε διόλου – δεν έχουμε ούτε λόγους ούτε συμφέρον να αμφιβάλλουμε.

Για πρώτη φορά μετά τις 5 Μάη, εργαζόμενοι, πρώην εργαζόμενοι και «απασχολούμενοι» στα ΜΜΕ κατεβαίνουμε στο δρόμο μαζί με την τάξη μας, ενωμένοι απέναντι στην ενιαία επίθεση που δεχόμαστε, φιλοδοξώντας να την αντιμετωπίσουμε ξανά, και για πάντα πλέον, ως τάξη εναντίον τάξης – ξεπερνώντας μια και καλή όλους εκείνους τους απαρχαιωμένους, πλαστούς, ιδιοτελείς διαχωρισμούς τους οποίους πρώτο το κεφάλαιο καταργεί στην πράξη, για να μπορέσει φυσικά να μας συντρίψει ευκολότερα, συνολικά. Κάθε τάξη τη δουλειά της: εκείνοι επιδιώκουν να μας ισοπεδώσουν για να μας σαρώσουν μονομιάς, εμείς επιδιώκουμε να ενωθούμε για να τους πνίξουμε μονομιάς. Έχουμε πόλεμο, και η έκβασή του θα κριθεί από εμάς.

Συμμετοχή στην γενική απεργία την Τρίτη 29/06. Οι απαντήσεις μας δίνονται στους δρόμους.

Μάρνη και Πατησίων, στις 11.00 π.μ.

Εν όψει της γενικής απεργίας της Τρίτης 29 Ιουνίου (στην οποία συμμετέχουν και τα συνδικάτα των ΜΜΕ), η τακτική συνέλευση της Τρίτης μετατίθεται για τη Δευτέρα 28 Ιουνίου, ώρα 20:30, στα ΕΜΜΕ.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Δευτέρα 28/6, στα ΕΜΜΕ στην Καπνικαρέα (Καλαμιώτου 2), στις 20:30

Στην προηγούμενη γενική απεργία της 20ης Μάη, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν απεργήσαμε πλάι στους υπόλοιπους εργαζόμενους, για χάρη της… “ενημέρωσης”.

Την επομένη, πάλι, της απεργίας αυτής, η ενημέρωση από τα ΜΜΕ για τις απεργιακές κινητοποιήσεις πέρασε στα «ψιλά». Γι’ αυτή την ενημέρωση μιλάμε;

Η αυριανή απεργία γίνεται σε μια μέρα που θα μας βρει μόνους στο δρόμο, διαχωρισμένους από όλους τους άλλους εργαζόμενους. Aυτές τις απεργίες θέλουμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Αλήτες, ρουφιάνοι… και απεργοσπάστες

Στα «ψιλά» έως ανύπαρκτη η απεργία στα πρωτοσέλιδα (για την ενημέρωση, ρε γαμώτο)

Σε μια εποχή που οι εργαζόμενοι δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση από το κεφάλαιο και προσπαθούν να συστρατευτούν επιχειρώντας να βάλουν αναχώματα με απεργίες και κινητοποιήσεις, κάποιοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η απόφαση της ΕΣΗΕΑ για τη μη συμμετοχή των δημοσιογράφων στη γενική απεργία της 20ης Μαΐου είναι προδοτική τόσο απέναντι στις εργατικές κινητοποιήσεις που αποσκοπούν στην καθολική συμμετοχή στο δρόμο, όσο και απέναντι στην πλειοψηφία των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης που απαιτούν, ως κομμάτι της εργατικής τάξης, να συμπορευτούν δυναμικά μαζί με τους υπόλοιπους προκειμένου να αναχαιτίσουν την επίθεση της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.

Η απόφαση της ξεπουλημένης στους εργοδότες συντεχνίας της ΕΣΗΕΑ για μη συμμετοχή των δημοσιογράφων στην 24ωρη απεργία ελήφθη στο όνομα της ενημέρωσης της κοινής γνώμης, έπειτα από πίεση των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και μιας μικρής μερίδας δημοσιογράφων που, μέσω ενός κειμένου, καλούσαν και άλλους συναδέλφους να υπογράψουν ότι «δεν επιθυμούν τη συμμετοχή στην απεργία» υποκρύπτει την αλήθεια, στο όνομα της «ενημέρωσης» και του «λειτουργήματος» που επιτελούν οι δημοσιογράφοι.

Στην πραγματικότητα η αποχή των δημοσιογράφων από τις κοινές κινητοποιήσεις των εργαζομένων ταυτίζεται πλήρως με τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των εργοδοτών, αφού πλέον και τη μέρα της απεργίας ο ιδεολογικός μηχανισμός των ΜΜΕ θα τεθεί στην υπηρεσία τους. Όπως έχουμε διαπιστώσει και στο παρελθόν, η απρόσκοπτη λειτουργία των ΜΜΕ κατά τη διάρκεια των εργατικών κινητοποιήσεων όχι μόνο δεν συμβάλλει στην παρουσίαση τους αλλά, στα πλαίσια της επιλεκτικής ενημέρωσης και του «φιλτραρίσματος» των ειδήσεων, στοχεύει στην ολοκληρωτική κατασυκοφάντησή τους.

Στην πραγματικότητα, κάθε βράδυ οι υψηλόμισθοι αστέρες της «δημοσιογραφίας» με επιλεκτικούς καλεσμένους προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα των ληστρικών μέτρων και για τις αναγκαίες θυσίες που απαιτούνται απ’ όλους μας, φιμώνοντας και καθυβρίζοντας κάθε διαφορετική φωνή που θα καταφέρει να δει το φως της δημοσιότητας. Μάλιστα, προκειμένου αυτή η πατροναρισμένη ενημέρωση να λειτουργεί αποδοτικά, μαθαίνουμε ότι πρόσφατα κάποιοι έλληνες δημοσιογράφοι μαζί με τα αφεντικά τους, τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ, έλαβαν μέρος σε χρηματοδοτούμενα από το ΔΝΤ σεμινάρια από δικούς του έμπειρους επικοινωνιολόγους. Προφανώς, προκειμένου να εξυπηρετήσουν αποτελεσματικότερα την «αντικειμενική ενημέρωση»…

Στο όνομα της «αντικειμενικής ενημέρωσης» η λειτουργία των ΜΜΕ κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων δεν στοχεύει μόνο στο πατρονάρισμα του πλήθους των εργαζομένων που συμμετέχουν σε αυτές. Αποσκοπεί στη δημιουργία στρεβλών εντυπώσεων προκειμένου να στραφούν εργαζόμενοι εναντίον εργαζομένων. Στην περίπτωση απεργίας των εργαζομένων στους ΟΤΑ με την προβολή των «βουνών των σκουπιδιών στους δρόμους», σε απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ με τον «κίνδυνο μπλακ άουτ», σε απεργία στο χώρο της υγείας με το «δικαίωμα στην υγεία», σε απεργία των εκπαιδευτικών με το «δικαίωμα στη μόρφωση», σε απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς με την «αδυναμία μετακίνησης των πολιτών”, σε μια γενική απεργία με την «παράλυση της χώρας».

Για όσους πάντως εξακολουθούν να κόπτονται για το ύψιστο αγαθό της ενημέρωσης, υπάρχει κατατεθειμένη εδώ και χρόνια η λύση του “απεργιακού δελτίου”, παραγόμενου από τους ίδιους τους συντάκτες και τις ενώσεις τους, χωρίς την παρέμβαση των ιδιοκτητών, χωρίς η είδηση να μετατρέπεται σε εμπόρευμα δίπλα σε διαφημίσεις. Όμως, κάτι τέτοιο, θα ήταν αντίθετο προς τη βούληση των αφεντικών και των συνδικαλιστών συμμάχων τους, στους οποίους οι συνάδελφοι που έγραψαν τα κείμενα της μη συμμετοχής στην απεργία, ακόμη και αν έχουν καλή προαίρεση, έκαναν «πλάτη» εν τοις πράγμασι.

Ως εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αρνούμαστε να διαχωριστούμε από την εργατική τάξη που θεωρούμε ως «φυσικό» μας χώρο και αισθανόμαστε την ανάγκη να συμπορευτούμε με τις κινητοποιήσεις της ενάντια στην ιστορικού μεγέθους επίθεση που εξαπολύει το κεφάλαιο.

Αντιμετωπίζοντας ακριβώς τα ίδια προβλήματα και έχοντας τις ίδιες προοπτικές με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, καταγγέλλουμε την απόφαση της ΕΣΗΕΑ ως απεργοσπαστική και δηλώνουμε ότι θα αντιταχθούμε σθεναρά σε παρόμοιες αποφάσεις στο μέλλον.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΗΕΑ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Το μεσημέρι της Τετάρτης 5 Μαΐου 2010 επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι εφιάλτες ντόπιων και ξένων αφεντικών. Πλήθος εκατοντάδων χιλιάδων απεργών κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, περικύκλωσε το κοινοβούλιο και προσπάθησε κατά διαδοχικά κύματα να το καταλάβει, συγκρουόμενο με τις αστυνομικές δυνάμεις. Η ορμητική εμφάνιση της εργατικής τάξης κλείνει τη σελίδα των εκτονωτικών απεργιακών κοροϊδιών των γραφειοκρατών και ανοίγει μια νέα ελπιδοφόρα σελίδα στον ανταγωνισμό (που μέλλει να γίνει πόλεμος) μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αλλά και στο διεθνές επίπεδο που αντιστοιχεί στις συνθήκες μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Η ταξική σύγκρουση κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης, η έκφραση της οργής των εργαζομένων πάνω σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό της διαδήλωσης. Αυτό φάνηκε και την Τετάρτη, όταν χιλιάδες απεργοί πέταξαν πέτρες, χρησιμοποίησαν τις σημαίες τους, έσπασαν βιτρίνες, απώθησαν τα ΜΑΤ με μολότοφ, θέλησαν να μπουν στη Βουλή και γενικά κινήθηκαν επιθετικά απέναντι στο κράτος και τους καπιταλιστές με κάθε τρόπο. Η σημερινή κοινωνική συνθήκη εκτρέφει μια διάχυτη βία η οποία μπορεί να εκφραστεί ταξικά, μαζικά και με συναίσθηση της διαλεκτικής σχέσης μέσων-σκοπών, μετατρεπόμενη έτσι σε αντιβία, μπορεί όμως (και αυτό συμβαίνει ολοένα περισσότερο σε καθημερινή βάση και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής) να πάρει και μορφές εγκληματικές, δολοφονικές.

Την Τετάρτη 5/5, στα αποκαΐδια της τράπεζας Marfin, θρηνήσαμε τρία θύματα. Δικά μας θύματα. Θύματα όχι από την πλευρά των διαδηλωτών, αλλά από την πλευρά αυτών στους οποίους απευθυνόμαστε μέσα στη διαδικασία συγκρότησης της τάξης μας, από την πλευρά των συναδέλφων μας που αναγκάζονται να δουλέψουν σε μέρες γενικής απεργίας.

Γνωρίζουμε από τη δική μας εργασιακή εμπειρία ότι κάθε απεργία αποτελεί κι ένα μέσο πολέμου το οποίο διαχωρίζει τους εργαζόμενους που αντιστέκονται στις πιέσεις της εργοδοσίας από αυτούς που συνεργάζονται με τα αφεντικά, τους ρουφιάνους και τους συνειδητούς απεργοσπάστες. Απέναντι στην απεργοσπασία, το εργατικό κίνημα έχει συγκεκριμένες μεθόδους περιφρούρησης της απεργίας που δίνουν τη δυνατότητα να περάσουν στο στρατόπεδο των απεργών και όσοι εργαζόμενοι/-ες πάνε κανονικά στην δουλειά τους κάτω από την πίεση των επισφαλών μορφών εργασίας και της απειλής της απόλυσης. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, όταν η απεργία αδυνατεί να καλύψει όλους τους εργαζόμενους, η αποτυχία της βαρύνει τους φορείς που την κάλεσαν, τα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα, και όχι βέβαια τους εργαζόμενους που έμειναν έκθετοι στην εργοδοσία και δούλεψαν. Όταν σε συνθήκες απεργίας υπάρχουν τόσοι εργαζόμενοι που δεν απεργούν, γιατί απλούστατα δεν μπορούν, η αδυναμία τους αυτή δεν είναι «δικό τους πρόβλημα»: είναι αδυναμία όλων μας.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι εργασιακές συνθήκες στο κάτεργο του Βγενόπουλου προφανώς συγκαταλέγονται κι αυτές στο σκηνικό θανάτου που στήθηκε για τους τρεις εργαζόμενους. Η απειλή της απόλυσης για όσους δεν δουλέψουν, το κλείδωμά τους στον χώρο εργασίας και η αποκοπή τους από τον έξω κόσμο, όπως και οι ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας, όλα όσα καταγγέλθηκαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αποδεικνύουν γι’ άλλη μια φορά ότι οι ζωές μας είναι αναλώσιμες στα χέρια των αφεντικών. Το γεγονός ότι όλα αυτά εφαρμόστηκαν ενώ ήταν γνωστό ότι η συγκεκριμένη τράπεζα αποτελούσε εύκολο στόχο για σπάσιμο κι εμπρησμό κατά τη διάρκεια μιας οργισμένης διαδήλωσης που στοχοποιεί τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες ως εχθρούς, μας δημιουργεί υποψίες για το μερίδιο σύμπραξης του Βγενόπουλου στο συγκεκριμένο έγκλημα, υποψίες οι οποίες άλλωστε εκφράστηκαν και από πλειάδα διαδηλωτών που τον αποκάλεσαν ορθά-κοφτά δολοφόνο.

Στο σημείο όμως όπου βρισκόμαστε, η εστίαση στον κάθε Βγενόπουλο, στο κάθε κυνικό και αδίστακτο αφεντικό, δεν είναι παρά υπεκφυγή. Τρεις άνθρωποι δολοφονήθηκαν. Οι δολοφόνοι εμπνεύστηκαν με στυγνό τρόπο από την κοινωνική βία που όλοι ζούμε γύρω μας, την εκμεταλλεύτηκαν και έχρισαν με συνοπτικές διαδικασίες εχθρό τους την ίδια την κοινωνία, την τάξη των εργαζόμενων. Αποδείχθηκαν έτσι πιο κυνικοί και αδίστακτοι από κράτος, αφεντικά και ΜΜΕ μαζί, κάνοντας τρεις ανθρώπους καύσιμη ύλη για τη μηχανή της προπαγάνδας και της κρατικής καταστολής.

Η πολιτική και μιντιακή διαχείριση του θανάτου των τριών εργαζόμενων συνίσταται στην κατασκευή των «ενόχων», στις τελετουργικές «καταδίκες» πανταχόθεν και προς πάσα κατεύθυνση, στον καταλογισμό «συλλογικής ευθύνης», πρώτα συλλήβδην σε όσους συμμετέχουν σε έναν πλούσιο και ανομοιογενή χώρο όπως αυτός των αναρχικών/αντιεξουσιαστών, κι έπειτα αδιακρίτως σε όσους συμμετέχουν ή ενδέχεται να συμμετάσχουν στο τωρινό και στο επερχόμενο ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα. Λέγε-λέγε, κάτι θα μείνει, σκέφτονται πάλι – και επιζητούν εναγωνίως από όλους μας άμεσες ή έμμεσες ενοχοποιήσεις, αλληλοκαταγγελίες, αυτολογοκρισίες και αυτοπεριθωριοποίηση.

Οφείλουμε να μην τους κάνουμε τη χάρη. Οφείλουμε να τελειώνουμε με τις πρακτικές και τις κουλτούρες μηδενιστικής αντικοινωνικής δράσης που αφήσαμε να αναπτυχθούν στο πλάι μας, μέσα και παράπλευρα στο ανταγωνιστικό ταξικό κίνημα. Οφείλουμε να το πούμε επειδή αγωνιζόμαστε, και γι’ αυτό δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών στον κοινωνικό πόλεμο: η σιωπή δεν μπορεί παρά να είναι συνενοχή στη δολοφονία ανθρώπων. Οφείλουμε να το κάνουμε επειδή οι αγωνιστές δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την κουλτούρα της τάξης των επίλεκτων «επαναστατών» ή «εξεγερμένων», ούτε με τη λογική του «όλοι εναντίον όλων». Η τάξη μας, όπως έδειξε στις 5 του Μάη, δεν υπακούει σε ιδεολογικά σχήματα και λογικές επαναστατικών πρωτοποριών. Ζούμε άλλωστε σε μια κατάσταση επιτάχυνσης της ιστορίας, όπου η συνείδηση των πολιτικών υποκείμενων, όντας δημιουργημένη με βάση τις παλιές συνθήκες, ασθμαίνει για να προφτάσει, για να κατανοήσει τον νέο κόσμο που γεννιέται.

Γι’ αυτό σημασία έχει, όχι να καθοδηγήσουμε, αλλά να ενταχθούμε πλήρως στο νεοεμφανιζόμενο ρεύμα ταξικής πάλης και να συμβάλουμε στην άμυνα του απέναντι στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται ήδη από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Ο εσωκινηματικός διάλογος που έχει ανοίξει μετά τα γεγονότα στη Marfin θα αποδειχθεί γόνιμος εφόσον ακονίσει το όπλο της μαζικής κινηματικής αντιβίας, έτσι ώστε αυτή να χρησιμοποιηθεί με την αποτελεσματικότητα και την υπευθυνότητα που απαιτεί ο κοινωνικός πόλεμος. Στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στην καθημερινότητά μας, στις κοινωνικές μας σχέσεις, αγωνιζόμαστε συλλογικά ενάντια στη συντονισμένη επίθεση που δεχόμαστε, απαντάμε ως τάξη εναντίον τάξης, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να διεκδικήσουμε καθολικά τη ζωή μας.

Την Τετάρτη 5 Μαΐου, διεκδικήσαμε τη ζωή μας και χάσαμε τρεις ζωές. Δεν ξεχνάμε τι διεκδικήσαμε, δεν ξεχνάμε τι χάσαμε. Για ό,τι διεκδικούμε, δεν ζητάμε συγγνώμη από κανένα. Για ό,τι χάσαμε, δεν συγχωρούμε κανένα.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Μετά την ανάρτηση μας για την παρέμβαση στην συνέλευση της ΕΣΠΗΤ ο πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ απάντησε στην κριτική μας μέσα από ένα κείμενο που ανέβασε στο blog της παράταξης του. Αναδημοσιεύουμε εδώ την απάντηση του με πλάγια γράμματα, καθώς και την απάντηση μας στην απάντηση του με κανονικά γράμματα:

Διάβασα όσα γράφετε και εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω.
Στη Γενική μας Συνέλευση παραστήκατε και ως μέλη (που μαθαίνω τώρα) ή ως συνάδελφοι εργαζόμενοι στα Media (που μας είπατε στην συνάντηση στο Imperial); Επειδή, αν πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση, πιστεύω και σας το είπα ότι το «πού στο διάολο πάει η ΕΣΠΗΤ;» που αναρωτιόσαστε οφείλεται μάλλον στην άγνοια για την δράση της ΕΣΠΗΤ ή σκόπιμα λανθασμένη ενημέρωση από άσπονδους «φίλους» (αφού δεν είστε μέλη της Ένωσης, όπως εσείς επαναλαμβάνω είπατε και όπως κι εμείς ιδίοις όμμασι αναγνωρίσαμε).

Κύριε Πλαχούρη μην κάνετε πώς δεν καταλαβαίνετε. Σας το είπαμε και εκείνη την στιγμή που μας αποκαλέσατε καταληψίες. Τουλάχιστον δύο από εμάς σηκώθηκαν και δήλωσαν ο ένας απολυμένος από site/portal κι ο άλλος απλήρωτος/μαύρος εργαζόμενος ένα μήνα σε site πάλι. Ανάμεσα μας υπήρχαν κι εργαζόμενοι σε περιοδικά που πληρούσαν όλα τα τυπικά κριτήρια για να είναι μέλη της Ένωσης, γεγονός το οποίο ειπώθηκε και στον αντιπρόεδρο Μπαζαίο, τη στιγμή που μας ζητούσε να αποχωρήσουμε από τον χώρο, πριν ακόμα ξεκινήσει η συνέλευση. Ξέρετε πολύ καλά όμως ότι δεν είναι εκεί η ουσία του ζητήματος, αλλά όπως κάθε συνεπής στις γραφειοκρατικές του αρχές συνδικαλιστής, προσπαθείτε να στρέψετε το ενδιαφέρον σε ζητήματα λειτουργίας και καταστατικών κι όχι ουσίας, γιατί τα πρώτα ξέρετε να τα διαχειρίζεστε ενώ με τα δεύτερα σπανίως ασχολείστε (κι όταν το κάνετε ο σκοπός σας είναι να καταστείλετε αγωνιστικές διαθέσεις). Η ουσία λοιπόν είναι για ποιόν λόγο να ασχοληθούμε με την Ένωση όταν η ένωση δεν ασχολείται με εμάς; Τι έχουμε να κερδίσουμε ως απολυμένοι, άνεργοι, μαύροι και ανασφάλιστοι ή αναζητούντες εργασία από μια Ένωση που δεν την έχουμε δει πουθενά στους εργασιακούς μας χώρους, που ανάμεσα στα μέλη της υπάρχουν εργοδότες μας που μας απολύουν, που δεν μπορεί να κατεβάσει ούτε ένα πανό σε απεργία;

Και ως μη μέλη έκρινα ότι αν το κινηματικό σας καθήκον ήταν το άνοιγμα ενός πανό το καταλαβαίνω. Επειδή, το πανό αντικαθιστά τη φωνή όταν αυτή πνίγεται από τους καθεστωτικούς επιβήτορες της ζωής μας και συμπληρώνει το φυλλάδιο που ελεύθερα και ανεμπόδιστα μοιράσατε. Κληθήκατε λοιπόν ως συνάδελφοι, χωρίς να επιμένουμε για συστάσεις και για να ενημερωθείτε και για να μιλήσετε και την κριτική σας να εκφράσετε και λύσεις με την οπτική σας να προτείνετε, ώστε και σεις να καταλάβετε πού προσπαθούμε να πάμε κι εμείς να καταλάβουμε πού φταίμε, αν φταίμε και τι πρέπει να διορθώσουμε . Παστρικές δηλαδή κουβέντες.
Ως μέλη δεν χρειάζεται τέτοια συμφωνία, αφού τουλάχιστον στην ΕΣΠΗΤ και στη ζωή μου η ελεύθερη έκφραση αποτελεί καθενός αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση. Αυτά για να μην χαθούμε στις όποιες κερκίδες θεάτρων ή γηπέδων.
Αναφέρετε κάποια ζητήματα της Συνέλευσης που συμφωνούμε. Δικαίωμά σας να αμφισβητείτε τις προθέσεις. Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε γι΄ αυτά.. Επίσης, δεν διαβουλεύομαι δημόσια για το πότε και πώς ένα σωματείο πάει για απεργία, με πόσους και με ποιους, αν έχει ή όχι δυναμική να τη κάνει. Κάποια από αυτά μας τα ανέφεραν και τα αφεντικά ως επιχείρημα αδυναμίας διαπραγμάτευσης, όταν γνωστή παρέα -που συνδικαλιστικά την ξαποστείλαμε, γέμιζε τα blog για την «ανικανότητά μας»… Λάθος η πρόσκληση που κάνετε, δεν θα την πάρω.

Εμείς ως ανοιχτή συνέλευση εργαζομένων δεν έχουμε την πολυτέλεια τα απεργιακά ζητήματα, αλλιώς να τα συζητάμε στο εσωτερικό μας κι αλλιώς δημοσίως.Η άποψη μας ως συνέλευση κι όχι ως σωματείο είναι κρυστάλλινη σαν το δροσερό νερό: Οι σοβαρές διεκδικητικές απεργίες γίνονται κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζομένων, έχουν κόστος για τ’ αφεντικά και δεν είναι 24ωρα πυροτεχνήματα και σε τέτοιες περιπτώσεις τα σωματεία-σφραγίδες σαν το δικό σας μόνο εκτονωτικό/ξεπουληματικό ρόλο μπορούν να έχουν στην εξέλιξη της κινητοποίησης. Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι το όπλο της σοβαρής απεργίας ούτε για ανέκδοτο δεν μπορείτε να το αναφέρετε πλέον στα αφεντικά, γιατί έχετε ξεχάσει μέσα από ποιες διαδικασίες προκύπτει. Για ακαδημαϊκούς λόγους θα σας βοηθήσουμε: Ένα αγωνιστικό σωματείο που πλαισιώνεται έστω από 90 μέλη θα έβαζε τα μέλη του να ξεκινήσουν εξορμήσεις στους χώρους εργασίας για να προετοιμάσει αγωνιστικό κλίμα, θα κήρυττε 48ώρες απεργίες όπου γίνονταν απολύσεις, οπότε θα έπαιζε ξύλο με απεργοσπάστες και μπάτσους έξω από τον Λαμπράκη κι έπειτα θα καλούσε σε γενική συνέλευση όλους τους εργαζόμενους σε περιοδικά και sites για να αποφασίσουν απεργία διαρκείας. Αλλά τι σας λέμε, είπαμε, εσείς ούτε ένα πανό δεν μπορείτε να κατεβάσετε.

Για τα υπόλοιπα που ανακοινώνονται:

• Σε όλα τα μαγαζιά που αναφέρεστε η ΕΣΠΗΤ ήταν παρούσα . Ήταν κι εκεί που κάποιες στήλες εφημερίδων ή blog από παραδρομή (;) συστηματικά, τελευταία, την αναφέρουν ως απούσα, παραβλέποντας τις σχετικές ανακοινώσεις.

Η ΕΣΠΗΤ είναι συστηματικά απούσα από την καθημερινότητα των εργασιακών χώρων, αυτό το γνωρίζει ο κάθε εργαζόμενος στον κλάδο, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε παραπάνω.

• Υπάρχουν απολύσεις που ανακλήθηκαν ή περιορίστηκαν και υπάρχουν πολλές που έγιναν. Έχει νόημα να παραθέσω εδώ ισοζύγιο και να κοιτάξω το δένδρο, όταν στο δάσος η πυρκαγιά κατακαίει κάθε δικαίωμα; Το ζήτημα δεν είναι αριθμητικό. Είναι ζήτημα επιβίωσης ενός ολόκληρου κλάδου.

Όπου την έχουμε δει τελευταία να παρεμβαίνει σε μαγαζιά για απολύσεις, είτε κηρύττει δίωρες στάσεις εργασίας – κοροϊδία στα μάτια των εργαζομένων, που τους αναγκάζετε να γίνουν «απεργο»σπάστες για να μην συμμετέχουν στα παιχνιδάκια σας – (Αθηνόραμα) είτε λέει στους εργαζόμενους να μην ανησυχούν που έφυγαν 8 συνάδελφοι τους σε δυο μέρες, γιατί τα αφεντικά, τους είπαν ότι από εδώ και πέρα δεν θα διώξουν άλλους (ΔΟΛ). Παρεμπιπτόντως, αφού είστε πρόεδρος σ’ ένα τόσο αγωνιστικό σωματείο, γιατί δεν δημοσιοποιείτε το αποτέλεσμα της συνάντησής σας με τον Ψυχάρη στον ΔΟΛ; Για να μας δώσετε και απαντήσεις επί της ουσίας, χωρίς επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς….

• Εμείς δεν είδαμε «διάφορα χέρια» να «έχουν φάει στα μούτρα τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ». Δύο μέλη της ΕΣΠΗΤ μίλησαν έντονα για τα ζητήματα που, κατά τη γνώμη τους, η Ένωση αδιαφορεί. Αλλά είναι έτσι;
Η μία συνάδελφος ισχυρίστηκε ότι έχει καταθέσει στην ΕΣΠΗΤ αποφάσεις που δικαιώνουν την διεκδίκησή της για ασφαλιστικές εισφορές εργοδότη και πως δεν έχει πάρει ακόμα απάντηση από το ΕΤΑΠ ΜΜΕ. Η νομική υπηρεσία Κυριακή βράδυ μας διαβεβαίωσε ότι η συνάδελφος, μολονότι της έχει ζητηθεί επανειλημμένα, δεν φέρνει στην Ένωση παρόμοιες αποφάσεις και Δευτέρα πρωί –πολύ πριν την ανάρτηση της ανακοίνωσής σας, με επιστολή τής ζητήσαμε να τα προσκομίσει για να μην αιωρούμαστε σε κενά. Η άλλη συνάδελφος κλήθηκε μόλις πριν από 10 ημέρες στο Δ.Σ. να αναπτύξει τα επιχειρήματά της για ένα πολύ πιο σύνθετο και πολλαπλό και πιο προσωπικό αίτημα.

Το περιστατικό με την ερώτηση σας και τα δυο χέρια είναι γνωστό και αποκαλυπτικό της φαιδρότητας των επιχειρημάτων σας, δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω. Τώρα, αν για λόγους ψηφοθηρίας σπεύσετε να βοηθήσετε τις δικαστικές μάχες των συναδέλφων δεν το θεωρούμε κακό, έχουμε την λογική ότι ακόμα και για τα πιο μικρά ζητήματα αξίζει να κράζεις τους γραφειοκράτες, γιατί έτσι αυτοί αναγκάζονται να ασκήσουν κάποια από τα θεσμικά τους καθήκοντα που είναι χρήσιμα για τα εργατικά συμφέροντα. Ένα αγωνιστικό σωματείο πάντως θα είχε εδώ και χρόνια εξαντλήσει κάθε νομική και θεσμική δυνατότητα ώστε οι μπλοκάκηδες μετά από ένα χρονικό διάστημα σταθερής, εξαρτημένης εργασίας κάμποσων μηνών να μπορούν να διεκδικήσουν αλλαγή της σύμβασης τους και αποζημιώσεις. Επίσης θα προσπαθούσε να διασφαλίσει (και δικαστικά, και αγωνιστικά και δυναμικά απέναντι στα αφεντικά) ότι όσοι έχουν 8ώρη (και βάλε…) καθημερινή παρουσία στα γραφεία των περιοδικών, απαγορεύεται να θεωρούνται “ελεύθεροι” επαγγελματίες και να πληρώνονται με μπλοκάκι. Αλλά γνωρίζουμε ότι με τα αφεντικά δεν έχετε συνηθίσει να τα λέτε στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά στα γραφεία τους (πόσο μάλλον έξω από αυτά μαζί με τους εργαζόμενους)…

• Τα περί λεονταρισμών, καρεκλοκενταυρισμού, γραφειοκρατίας κλπ ηχηρά παρόμοια δεν με αφορούν. Αν σας ανέφερα ως «καταληψίες» το έκανα επειδή δεν σας γνώριζα, δεν ξέρω τα ονόματά σας, δεν τα είπατε, δεν τα ζήτησα, δεν τα ήθελα (ενδιαφέρει το πρόβλημα) και επειδή στο φυλλάδιο που ελεύθερα μοιράσατε υπογράψατε ως «κατάληψη». Συγνώμη, αν σας πρόσβαλα.

Στο φυλλάδιο μας υπογράφαμε ως «Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» κι από κάτω είχαμε και την διεύθυνση του blog μας «katalipsiesiea.blogspot.com». Προφανώς και δεν προσβαλλόμαστε από τους χαρακτηρισμούς καταληψίες ή απεργοί ή διαδηλωτές ή οτιδήποτε άλλο υποδηλώνει ότι συμμετέχουμε σε αγωνιστικές διαδικασίες. Βέβαια, εσείς (τα μέλη της πλειοψηφίας του ΔΣ) χρησιμοποιήσατε τον χαρακτηρισμό «καταληψίες» για να δημιουργήσετε την εντύπωση στους συναδέλφους ότι ήρθαμε να σαμποτάρουμε την διαδικασία κι όταν είδατε ότι δεν σας παίρνει το γυρίσατε στο «τα παιδιά». Η χρήση με άλλα λόγια και των δυο εκφράσεων είχε υποτιμητική χροιά στα στόματα σας και σκοπός της εκφοράς αυτών ήταν να μας διαχωρίσετε από τους υπόλοιπους παρευρισκομένους εργαζόμενους, να μην γίνουμε, δηλαδή, αποδεκτοί ως αυτό που πρώτα απ’ όλα είμαστε: Συνάδελφοι.

• Για την μορφή της δράσης που προτείνετε διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Οι εργασιακές επιτροπές στο χώρο δουλειάς στηρίζουν τον αγώνα. Τα επιχειρησιακά σωματεία είναι το βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας, όπως στον Μεσαίωνα άλλο κομμάτι ρίχνανε στους αυλικούς και άλλο στην πλέμπα, ανάλογα τον φεουδάρχη, για να τσακώνονται στη μοιρασιά. Ψάξτε πόσοι εργοδότες θέλουν σωματεία και ΣΣΕ, κάθε μια ξεχωριστά, ανάλογα τον χώρο της δουλειάς του. Μην επιστρέψουμε στο 1936 στην Καλιφόρνια που περιγράφει ο Στάινμπεκ, ούτε στο «FAIR PLAY» του Μανούσου Φάσση…

Δεν χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω στον χρόνο… Ως μέλος του «πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος» υποθέτουμε ότι οι τελευταίες απεργιακές σας αναμνήσεις θα προέρχονται από την δεκαετία του ’70, πριν χοντροκαθίσετε στις καρέκλες της εξουσίας. Σας θυμίζουμε ότι τα επιχειρησιακά σωματεία τότε αποδείχτηκαν όπλο στα χέρια των εργαζομένων, γιατί συσπείρωσαν κόσμο στην βάση του ξεπεράσματος των γραφειοκρατικών και διορισμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους. Εμείς ως συνέλευση εργαζομένων από διάφορα μαγαζιά δεν φετιχοποιούμε καμιά αγωνιστική δομή, ψάχνουμε να βρούμε ποιες είναι πιο χρήσιμες για αγώνα στην ιστορική περίοδο που διανύουμε, αλλά δε νομίζουμε ότι το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι τα αφεντικά θα αρχίσουν την γνωστή καραμέλα «χτυπάτε εμένα γιατί σας έβαλε ο άλλος» (ήδη σε όποια παρέμβαση έχουμε κάνει, αυτό ακούμε από τα αφεντικά). Το βασικό μας πρόβλημα στο να ξεκινήσουν διαδικασίες αγώνα, είστε εσείς οι γραφειοκράτες κι αυτό που μας απασχολεί περισσότερο είναι το ξεπέρασμα σας.

Υ.Γ. Η επιλεκτική αναφορά ονομάτων μέσα στο κείμενό σας, ποιον και τι εξυπηρετεί; Και ποιους προστατεύει η περιφραστική αναφορά («τσαλαπάτηδες») για άλλα πρόσωπα; Πρέπει να ξέρουμε και να μετριόμαστε για να μην υπάρχει δόλος προς αυτόν που βάζουμε απέναντι. Έχουμε αυτοσκοπό ή αντιπαράθεση; Να το ξεκαθαρίσετε, γιατί πατάτε σε δυο βάρκες με αποτέλεσμα να μην είναι καθαρός ο λόγος σας για τα δικά μου αυτιά.

Ελπίζουμε με όλα τα παραπάνω να ξεκαθαρίσαμε την θέση μας απέναντι σας. Απλώς να αναφέρουμε ότι τα πάμπολλά προβλήματα που έχουμε μαζί σας δεν είναι προσωπικά αλλά πολιτικά κι η οποιαδήποτε υποτιμητική αναφορά γίνεται για να συνεννοούμαστε με άλλους συναδέλφους, αφού για εμάς τα ονόματα σας είναι διάφορα αλλά η πολιτική σας κοινή.

Μετά τις απαντήσεις σας, ειλικρινά δικός σας

Γιάννης Πλαχούρης

Ταξικά απέναντι σας,

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Την Τρίτη 04/05 το μεσημέρι, μέλη της συνέλευσης μας παρενέβησαν έξω από το κτίριο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, μοιράζοντας κείμενα που καλούσαν τους εργαζόμενους να μην μείνουν παθητικοί θεατές στο κύμα απολύσεων συναδέλφων τους από τα περιοδικά (κι όχι μόνο) του συγκεκριμένου ομίλου, ενώ κατήγγειλαν και την εκτονωτική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απέναντι στο κύμα των απολύσεων. Η ανταπόκριση των εργαζομένων στην παρέμβαση ήταν θετική και ενδεικτική του κλίματος αναστάτωσης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους από τις βόμβες των απολύσεων και των νέων μέτρων που σκάνε στα χέρια των άλλοτε “εξασφαλισμένων” εργαζόμενων σε μαγαζιά όπως ο ΔΟΛ.

Η αγανάκτηση αυτή όμως που δύναται να κατεβάσει εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένων απεργών στους δρόμους, όπως συνέβη την επόμενη μέρα του μοιράσματος, δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αντιπαρατεθεί στον πόλεμο που εξαπολύει η εργοδοσία σε κάθε επιμέρους μαγαζί, κάτι που αποτελεί και το ζητούμενο τέτοιου είδους κινήσεων στις οποίες προχωράμε ως συνέλευση, όντας οι ίδιοι τα θύματα των απολύσεων και των νέων μέτρων και χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.Το κείμενο που μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα και διαβάστηκε με προσοχή από πολλούς εργαζομένους είναι το εξής:

«ΤΑ ΝΕΑ» έχουν ως εξής:

Φόβος και παράνοια επικρατεί στο περιοδικό Vita του ΔΟΛ μετά τις 5 απολύσεις που ανακοίνωσε η εργοδοσία πριν από λίγες μέρες και την απειλή μερικών ακόμα, προκειμένου να καταστεί «βιώσιμο» το έντυπο. Ωστόσο, ο «Ταχυδρόμος» μας έχει φέρει το μήνυμα πολύ νωρίτερα. «Εθελούσιες αποχωρήσεις», αθέτηση υποσχέσεων για ανάκληση απολύσεων, «φήμες» για μείωση 20% του προσωπικού, ανακοίνωση μαζικών απολύσεων στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ fm και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι αποτελούν «ΤΟ ΒΗΜΑ» διαλόγου της εργοδοσίας του Ομίλου. Και όλα αυτά σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκυρία, όπως η σημερινή… La «VITA» e bella!

Αν μιλούσαμε για ένα εργοστάσιο ή μια βιοτεχνία, όλα θα ήταν ξεκάθαρα. Από τη μια η εργοδοσία που θέλει να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη της και από την άλλη οι εργαζόμενοι, που με διάφορες μορφές πάλης προσπαθούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι ρόλοι εκεί είναι οριοθετημένοι. Στην περίπτωσή μας, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όσοι έβρισκαν μέχρι σήμερα δουλειά στο ΔΟΛ, είχαν την πεποίθηση ότι «έπιασαν την καλή». Βρήκαν μια θέση σε έναν από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς Οργανισμούς της Ελλάδας, με κύρος και σιγουριά. Αν μη τι άλλο, είχαν ένα καλό χαρτί για το βιογραφικό τους. Όλη αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή λειτουργεί υπό κανονικές συνθήκες.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα πράγματα αλλάζουν; Μήπως όλα αυτά που πιστεύαμε ήταν μια ψευδαίσθηση; Μέχρι σήμερα αρκούσε να είναι κανείς καλός στη δουλειά του και να μην αμφισβητεί την εργοδοσία, για να μην απολυθεί. Οι σημερινές συνθήκες, όμως, υποχρεώνουν τον κάθε εργαζόμενο να έρθει σε σύγκρουση και να πάψει να είναι πειθήνιος. Τι γίνεται τότε;

Στις εργοδοτικές κινήσεις, η απάντηση των εργαζόμενων ήταν άμεση. Η Εργασιακή Επιτροπή του ΔΟΛ αντέδρασε στην περίπτωση του Vita με συνέλευση και ψήφισμα προς τη διοίκηση του Οργανισμού. Αντίστοιχη ήταν και η κινητοποίηση λίγους μήνες νωρίτερα στα γεγονότα του ραδιοφωνικού σταθμού «ΒΗΜΑ fm», όταν μέσα από τη γενική συνέλευση εργαζόμενων είχαν αποφασιστεί δυο δίωρες στάσεις εργασίας και αργότερα 24ωρη απεργία στον Οργανισμό, με αποτέλεσμα την ανάκληση των απολύσεων. Αρχικά, οι εργαζόμενοι έδειξαν την οργή και τη διάθεσή τους να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Ο φόβος όμως και η εξατομίκευση στάθηκαν εμπόδια στη διεύρυνση του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκπρόσωπος εργαζόμενων των «ΝΕΩΝ» και οι 82 εργαζόμενοι της εφημερίδας, οι οποίοι αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην 24ωρη απεργία στο ΔΟΛ, υπογράφοντας ένα ψήφισμα με το οποίο διαχώριζαν τη θέση τους.

Τώρα που τα περιθώρια στενεύουν και οι «εκκαθαρίσεις» γίνονται όλο και πιο εντατικές, πρέπει να απαλλαγούμε επιτέλους από τη λογική του αν άξιζε ή όχι να απολυθεί ο κάθε εργαζόμενος. Η στάση αυτή είναι ουσιαστικά η αλλοτρίωση του σύγχρονου εργαζόμενου.

Δικαίωμα στην εργασία έχουν όλοι. Ακόμα όμως και αν μπούμε σε αυτή τη λογική και υποθέσουμε ότι φύγουν οι λιγότερο ικανοί, σύντομα θα χρειαστεί να γίνουν και άλλες απολύσεις, οπότε ανοίγει και πάλι ο φαύλος κύκλος του λιγότερο άξιου, μιας λογικής χωρίς όρια, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε όλοι μαζί, πέρα από εμπάθειες και ανταγωνισμούς.

Η απεργία, διαχρονικό όπλο στα χέρια των εργατών, έχει μετατραπεί με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε “ανώδυνο” μέσο αγώνα. Ειδικά για τους εργαζόμενους στα έντυπα, φαίνεται να μην αποτελεί μοχλό πίεσης στην εργοδοσία. Στις μεν εφημερίδες, ο ισχυρός αντίκτυπος που θα είχε το μπλοκάρισμα του κυριακάτικου φύλλου μέσω μιας 48ωρης απεργίας, σκοπίμως δεν υιοθετείται από τα σωματεία. Απ’ την άλλη πλευρά, στα περιοδικά η απεργία μεταφράζεται σαν μετάθεση του φόρτου εργασίας για την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα να μην εμποδίζεται η παραγωγική διαδικασία. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους είχε δημιουργηθεί τόσα χρόνια το προφίλ των αφεντικών, των διευθυντών των εντύπων και των αρχισυντακτών, οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια τους «αγώνες» των εργαζόμενων στο ΔΟΛ και υποστήριζαν τις «ανώδυνες» απεργίες.

Το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια μιας αγωνιστικής, διεκδικητικής, αλληλέγγυας συνείδησης, που θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτη για τα αφεντικά. Στόχος να δημιουργηθούν σημεία συνάντησης μεταξύ των εργαζόμενων με συχνές ανοιχτές συνελεύσεις, ώστε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση από κάθε έντυπο. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η διάρθρωση του Οργανισμού, τόσο χωροταξικά όσο και ουσιαστικά, στοχεύει σκοπίμως στην αποξένωση των εργαζόμενων, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι γίνεται στο διπλανό έντυπο.

Η συνεχής πυροδότηση της ευφυΐας για να ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες μορφές πάλης και διεκδίκησης είναι η μόνη λύση. Η συμμετοχή είναι απαραίτητη. Ο καθένας από μας πρέπει να έχει άποψη και λόγο. Αν για ένα άτομο κατεβάζουν τις «πένες» τους άλλοι 300, το αφεντικό θα το σκεφτεί περισσότερο πριν προχωρήσει σε απολύσεις.

Μετά τη συγκλονιστική – τόσο λόγω του τραγικού θανάτου 3 ανθρώπων όσο και της μαζικότατης και δυναμικότατης απάντησης της εργατικής τάξης στα νέα μέτρα- μέρα της γενικής απεργίας 5/5, θα πραγματοποιηθεί έκτακτη Συνέλευση την Παρασκευή 7/5 στα ΕΜΜΕ.

Τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός επιχειρεί να φιμώσει τις αντιστάσεις είτε μέσα από τον οχετό που εξαπολύουν τα ΜΜΕ, είτε μέσω της φυσικής καταστολής (βλ.το παρακάτω βίντεο από συγκέντρωση 6/6 έξω από τη Βουλή 0.49 – 1.06), η παρουσίας όλων μας κρίνεται επιτακτική.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ.
Παρασκευή 7 Μαΐου, στα ΕΜΜΕ στην Καπνικαρέα (Καλαμιώτου 2), στις 19.30