Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Οι Διεθνείς Νόμιμοι Τρομοκράτες…

…στρατοπέδευσαν κι επίσημα στην χώρα μας και οργανώνουν ήδη τις επιθέσεις τους εναντίον της εργατικής τάξης. Θα εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες και για παραδειγματισμό χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, θα ληστευθεί ο 13ος κι ο 14ος μισθός και στον ιδιωτικό τομέα, θα απελευθερωθούν (από «απαρχαιωμένα» νομικά δεσμά) οι απολύσεις, θα περιοριστούν οι αποζημιώσεις απολύσεων, θα καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις κι οι αργίες, ο ΦΠΑ θα ανέβει στο 23%, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα θα πουλιούνται σε κοσμηματοπωλεία και θα περιοριστούν τα επιδόματα πρόνοιας και οι συντάξεις στα απολύτως απαραίτητα για να πεθαίνουν διακριτικά όσοι δεν θα έχουν πεθάνει στα κάτεργα της επισφαλούς σκλαβιάς πριν τα 70. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα της εν λόγω οργάνωσης. Μένει η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

…διασυνδέονται με την εγχώρια τρομοκρατία…

Αυτό που μαθαίνουμε τελευταία είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι αντίθετο στα νέα μέτρα, αλλά αναγκάζεται να τα αποδεχτεί τώρα, έτσι ώστε μετά από 2-3 χρόνια «να προχωρήσουμε όλοι μαζί στον δρόμο της εθνικής ανάπτυξης» (και του σοσιαλισμού, υποθέτουμε)। Κι όμως, η απλή γνώση της μαθηματικής λογικής ή η λαϊκή εμπειρία των συνεπειών του να χρωστάς σε τοκογλύφους μπορούν να αποδείξουν ότι σε 2-3 χρόνια το ελληνικό κράτος θα χρωστάει ακόμα περισσότερα στους δανειστές του.

Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και το ΔΝΤ δεν ήλθαν για να μας δανείσουν χρήματα με χαμηλότερο σε σχέση με τις αγορές επιτόκιο, όπως προπαγανδίζεται. Ήλθαν για να διασφαλίσουν ότι θα αποπληρωθούν μέχρι κεραίας τα χρέη της Ελλάδας προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Εξάλλου, από τα 330 δισ ευρώ, που καταγράφεται ως το επίσημο χρέος, τα 265 δισ είναι δανεισμένα από ξένες τράπεζες (επί το πλείστον γαλλικές, γερμανικές και ελβετικές), ενώ τα υπόλοιπα 55 δισ από ελληνικές τράπεζες. Γνωρίζουμε επίσης ότι το ελληνικό κεφάλαιο είναι εξασφαλισμένο σε καταθέσεις του εξωτερικού. Ότι η ελαστικοποίηση της εργασίας και η περαιτέρω κλοπή του άμεσου και του έμμεσου μισθού αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο για ελληνικό κράτος και κεφάλαιο. Ότι το ελληνικό κράτος χρωστούσε στις Μεγάλες Δυνάμεις από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε, γιατί τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης ήταν πάντα συνδεδεμένα με αυτά της αστικής τάξης της Δύσης. Γιατί αλλιώς θα κήρυττε στάση πληρωμών και θα ζητούσε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Γιατί χρέος θα υπάρχει όσο θα υπάρχει καπιταλισμός, όσο η εργατική μας δύναμη υποθηκεύεται για τις αλλότριες ανάγκες του κεφαλαίου και δημιουργείται η μικροαστική πίστη ότι τα βάσανα της μισθωτής εργασίας στο παρόν θα εξαργυρωθούν σε μελλοντική καταναλωτική ευτυχία.
Καταλαβαίνουμε, επομένως, ότι αποτελούμε τα πειραματόζωα σε ένα διεθνές πείραμα που αφορά την πάση θυσία διασφάλιση της ομαλότητας της καπιταλιστικής αναπαραγωγής στις συνθήκες μιας παγκόσμιας οικονομικής/συστημικής κρίσης που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Οπότε ένα είναι το κεντρικό ερώτημα, τώρα που κηρύσσεται και το επίσημο τέλος της μεταπολίτευσης: Ως πότε θα χορταίνουμε με «σοσιαλιστικά» παραμύθια και «ιμπεριαλιστικούς» δράκους;

…πυροβολούν μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία…

Αυτή η καλοστημένη θεατρική παράσταση δεν θα μπορούσε να γίνει πιστευτή χωρίς την παραπληροφόρηση που εξαπολύουν τα ΜΜΕ, ως κυρίαρχος θεσμός προπαγάνδισης των ιδεών της αστικής τάξης. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα στην ομαλή αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων που ανέδειξε η εξέγερση του Δεκέμβρη ’08 ήταν ότι πάρα πολλοί δεν πίστευαν πλέον την θεαματική πραγματικότητα των ΜΜΕ. Χρειάστηκε λοιπόν, στα πλαίσια της αντιεξεγερτικής προέλασης του συστήματος, να αντικατασταθεί το προηγούμενο «επικοινωνιακό επιτελείο» και οι στρατηγικές του. Το Υπουργείο «Δολοφονίας του Πολίτη» εκσυγχρόνισε την συνεργασία του με τα ΜΜΕ, έτσι ώστε αυτά να λειτουργούν, όπως και πριν, σαν φωνή της αστυνομίας, χωρίς όμως τις ομολογουμένως αναποτελεσματικές χοντροκοπιές του προηγούμενου επιτελείου.
Σε γενικό επίπεδο, ο τρόμος από την κατάρρευση της μικροαστικής ευημερίας κατευθύνεται από το θέαμα προς τη δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων» που διαλέγονται μέσα από τις τάξεις του μεταναστευτικού προλεταριάτου και των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Ειδικότερα, ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική του θαψίματος της είδησης της οικονομικής πτώχευσης της χώρας, μέσα από την αντικατάστασή της από την είδηση της «εξάρθρωσης της εγχώριας τρομοκρατίας». Τα αποδεικτικά στοιχεία της σκηνοθετημένης αυτής προσπάθειας αποπροσανατολισμού της «κοινής γνώμης» μπορούν να ανακαλυφθούν στο χρονολογικό ξεδίπλωμα των δυο παράλληλων σκηνοθετημένων τρομοκρατικών θεαμάτων: Η τελική απόφαση για την δανειοδότηση της χώρας από Ε.Ε.-ΔΝΤ είχε ληφθεί κάμποσες μέρες πριν ανακοινωθεί επισήμως (στις 23/4), από τη στιγμή που είχε σταλθεί η πρόσκληση για το ξεκίνημα των «διαπραγματεύσεων» μεταξύ ελληνικού κράτους και ΔΝΤ. Τα έκτακτα δελτία όμως που μετέδιδαν την είδηση της έναρξης των διαπραγματεύσεων χάθηκαν μέσα στο τρομολαγνικό «κυνήγι μαγισσών» εκείνων των ημερών.
Ταυτόχρονα δοκιμάζεται η τελειοποίηση της επικοινωνιακής συνεργασίας ΜΜΕ-ΕΛ.ΑΣ. Τον Δεκέμβριο του 2009 είχε προταθεί στα κανάλια να μεταδίδουν με μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης τα τεκταινόμενα στους δρόμους, έτσι ώστε να προλαβαίνουν το ενδεχόμενο μετάδοσης «άσχημων» εικόνων (π.χ. έναν Δελτά να τρέχει με 60 χλμ. πάνω σε διαδηλωτές). Τον Απρίλιο του 2010 η χρονολογική, τεχνολογική και πάνω απ’ όλα ιδεολογική ευθυγράμμιση των τηλεοπτικών πληροφοριών με τις αστυνομικές πηγές τους δούλεψε στην εντέλεια (π.χ. με απευθείας sms στους μπατσοσυντάκτες για την αποκάλυψη της ημέρας), ενώ επιχειρήθηκε η απόκρυψη κάθε άλλης πληροφορίας που δημιουργούσε υπόνοιες για την γνησιότητα της παράστασης (δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν έχει επιτευχθεί, ακόμα, η εξάρθρωση της φωνής των μέσων αντιπληροφόρησης). Τα τηλεοπτικά συνεργεία, από την άλλη, εισβάλλουν σε σπίτια αγωνιστών για να μεταδώσουν τα μηνύματα της αντιτρομοκρατικής: «Μην κάνετε παρέα με ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία για ένοπλα ανταρτικά και την οικονομική κρίση», «τηλεφωνήστε μας αμέσως αν ο νεαρός της διπλανής πόρτας γυμνάζεται πίσω από καλαμωτές και μιλάει χαμηλόφωνα με την παρέα του». Η τηλεοπτική ποινικοποίηση καθημερινών πρακτικών και κοινωνικών σχέσεων θα ήταν απλά κωμική αν δεν ήταν ταυτόχρονα τρομακτική.

…συνεργάζονται με στρατιές από ρουφιάνους…

Ως εργαζόμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «ρουφιάνος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Σε κάθε εργαζόμενο ξεδιπλώνονται δυο επιλογές όταν μπλέκεται μέσα στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Ή συνεργάζεται όσο μπορεί καλύτερα με τους ανωτέρους του, σκύβει το κεφάλι και βγάζει έξω τη γλώσσα του για να ανέβει ψηλότερα στην εργασιακή ιεραρχία, ή κοιτάει να κάνει όσο μπορεί καλύτερα την δουλειά του συνεργαζόμενος με τους συναδέλφους του και βάζοντας την προσωπική του αξιοπρέπεια ανάχωμα στις εντολές των αφεντικών. Κάποιοι επιλέγουν το πρώτο, κάποιοι επιλέγουμε το δεύτερο. Οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, η ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, η απλήρωτη πρακτική άσκηση, η πληρωμή με το μπλοκάκι, τα ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι αργά το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα, η τρομοκρατία των απολύσεων και η ψυχολογική αθλιότητα της ανεργίας/αναζήτησης εργασίας, όσο δημιουργούν το εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τα ιδεολογήματα του ατομικισμού, του καριερισμού, της ρουφιανιάς, άλλο τόσο αποτελούν αιτίες σύγχρονης ταξικής ανασύνθεσης των αρχών της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης.
Δυστυχώς, η ιστορική πείρα καταδεικνύει ότι σε καταστάσεις οικονομικής τρομοκρατίας και υποχώρησης των οργανωμένων ταξικών απαντήσεων η ρουφιανιά εξαπλώνεται σαν μάστιγα στο κοινωνικό σώμα. Ο δημοσιογράφος που μεταδίδει την πληροφορία και το λεξιλόγιο της αντιτρομοκρατικής χωρίς καν τη «δεοντολογία» της αναφοράς των πηγών του, ο ρεπόρτερ που επιλέγει την καταγραφή των γεγονότων πίσω από τις πλάτες της αστυνομίας, ο εργαζόμενος που δεν αντιδρά όταν απολύεται ο συνάδελφος του, πιστεύοντας ότι αυτός μπορεί και να γλιτώσει αν γίνει ακόμα πιο παραγωγικός, ο γείτονας που τηλεφωνεί στο 174 για να καταδώσει κάποιον «ύποπτο», αποτελούν εργασιακές και κοινωνικές φιγούρες που θα υπάρχουν όσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, κι αντίστροφα ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο προϋποθέτει την κοινωνική περιθωριοποίηση των ρουφιάνων.

…και μας αλυσοδένουν στους καναπέδες μας

Η τρομοκρατία που εξαπολύουν κράτος, αφεντικά, ΜΜΕ από μόνη της δεν μπορεί να περιορίσει τη συλλογική διάθεση αγώνα, ανατροπής, επανάστασης απέναντι στα ιστορικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Χρειάζεται πάντα την «αγωνιστική» εκτόνωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας/αστυνομίας, που περιφέρει το πτώμα της σε άσφαιρες απεργιακές λιτανείες. Κεντρικός στόχος κάθε είδους εργατοπατέρα είναι να παραμείνουμε θεατές και χειροκροτητές του «αγώνα» τους, να εκμηδενιστεί κάθε υπόνοια ότι μπορούν να υπάρξουν απεργίες και κινητοποιήσεις που δεν επιφέρουν μόνο ατομικές αυτομειώσεις του μηνιάτικου και περισσότερες απολύσεις ή ευκαιρίες για ανοιξιάτικους περίπατους.
Στον αντίποδα, ο προλεταριακός τυφλοπόντικας οργανώνεται σε σωματεία βάσης και εργατικές ομάδες/συνελεύσεις, δίνει μάχες για την επαναπρόσληψη του απολυμένου συναδέλφου, απαντάει με βία στη βία των αφεντικών, καλεί σε συνελεύσεις εργαζομένων-ανέργων στις γειτονιές, αρνείται στην καθημερινότητα του να πληρώσει τον λογαριασμό από το φαγοπότι των αστών. Σκάβει μεθοδικά, υπόγεια κι από τα κάτω το έδαφος, στηριζόμενος στις δυνάμεις του, μακριά από συνδικαλιστικά παζάρια, κομματικά παιχνίδια και ιδεολογικούς σεχταρισμούς μέχρι την μέρα που θα εμφανιστεί ορμητικά στην επιφάνεια και θα κοιτάξει να πληρώσουν ακριβά αυτοί που τον καταδίκασαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η κατάσταση που έχουν κληθεί να διαχειριστούν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες δεν είναι πρωτόγνωρη: είναι γνωστός ο πολύ συγκεκριμένος ρόλος τους ως μηχανισμού παγίωσης της κοινωνικής συναίνεσης και εμπέδωσης της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ο ρόλος τους αυτός βέβαια εκπληρώνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και ανάλογα με το τι έχουν στα χέρια τους.

Αυτή τη φορά λοιπόν στα χέρια τους έχουν μόνο τα δελτία τύπου της αστυνομίας। Έτσι όμως δημιουργείται το εξής παράδοξο, που έρχεται να προστεθεί στην ούτως ή άλλως παράδοξη λειτουργία των μέσων: κάθε μέρα γύρω στις 8 δεν “γινόμαστε μάρτυρες συγκλονιστικών περιστατικών” όπως το 2002 (έκρηξη βόμβας στα χέρια ανθρώπου, ανακάλυψη βαρύ οπλισμού), αλλά ξετυλίγεται μπροστά μας, ή ίσως και δίπλα μας, η αφήγηση της πολιτικής διαδρομής και των φιλικών σχέσεων κάποιων ανθρώπων।

Στην προκειμένη περίπτωση, το κλίμα που δημιουργείται και μόνο αυτό είναι που θεμελιώνει την ενοχή των κατηγορούμενων. Την καταδίκη του “φαινομένου της τρομοκρατίας” από την κοινωνία, που τόσο καιρό ζητά επίμονα σύσσωμη η πολιτική ελίτ, ήρθαν τώρα να σφραγίσουν η αστυνομία και τα ΜΜΕ επιλέγοντας τα πρόσωπα που παρελαύνουν από τις οθόνες μας σαν άλλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, επιλέγοντας αυτούς που ακόμα κι αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να ανακαλυφθούν, τους υπεύθυνους για όλα τα δεινά. Εκφέρουν την ετυμηγορία τους αυτή αδιαφορώντας για κάθε εξόφθαλμο ψέμα, για κάθε παραβίαση της όποιας αρχής του κράτους δικαίου, που απαιτεί τους ενόχους να τους κρίνουν μεν τα αστικά δικαστήρια, σίγουρα όμως όχι τα αστικά ΜΜΕ, και πάντως το κράτος να δεσμεύεται από τους νόμους που το ίδιο έχει θεσπίσει και να τους εφαρμόζει. Στον βωμό της «αντιτρομοκρατίας», ακόμα και το μυγιάγγιχτο ΕΣΡ σηκώνει τα χέρια ψηλά: όλα επιτρέπονται αν είναι να παταχθεί το μίασμα.

Τα παραπάνω έχουν ως διακριτό αποτέλεσμα την κατάφωρη σύγχυση διαφόρων δημοσιογράφων. Αστυνομικοί συντάκτες, σχολιαστές και τηλεπαρουσιαστές έχουν ήδη αρχίσει να υιοθετούν δύο γλώσσες και να αλληλοκαταγγέλλονται αφού, η μία μετά την άλλη, οι “ειδήσεις” που μεταδίδουν διαψεύδονται από άλλα μέσα: το κυνήγι της είδησης, σε ένα δεύτερο επίπεδο, δεν αφορά πια την πληροφορία αλλά τη διάψευση τής. Συχνά αυτοδιαψεύδονται οι ίδιοι άνθρωποι, αναλαμβάνοντας διαδοχικά τους ρόλους του «λαγωνικού» της ασφάλειας και του «ανεξάρτητου», φιλελεύθερου ρεπόρτερ: «τρωκτικά», «ζούγκλες» και άλλα δαιμόνια μετατρέπονται αστραπιαία από «παπαγαλάκια» των μπάτσων (προνομιακούς αποδέκτες των «πληροφοριών» που χορηγεί σε δόσεις το astynomia.gr και το twitter της ΕΛΑΣ) σε αποφασισμένους επικριτές της τρομολαγνείας – και τανάπαλιν. Αμίμητο και αξέχαστο πάντως για όσους το παρακολούθησαν υπήρξε το απείρου κάλλους περιστατικό με τον Πάνο – το άλας της δημοσιογραφίας – Σόμπολο, όπου μετά από τηλεοπτικό “ρεπορτάζ” για το σχετικό θέμα εκτυλίχθηκε ο παρακάτω διάλογος : – Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ επικοινώνησε μαζί μου ο …τάδε αξιωματικός της αστυνομίας και μου είπε ότι ξεχάσατε να πείτε κάτι πολύ σημαντικό… – Ποιο είναι αυτό, Πάνο; – Δεν ξέρω, δεν μου είπε. – Μάλιστα, ας ελπίσουμε να ξαναεπικοινωνήσει μαζί μας και να μας το πει. Μπορεί να έχουμε σημαντικές εξελίξεις στην πορεία του δελτίου, Κυρίες και Κύριοι…

Πέρα από τις όποιες κωμικές πινελιές βέβαια, το τοπίο παραμένει ζοφερό. Οι αγωνιζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια νέα πραγματικότητα, στην οποία οι διαπροσωπικές σχέσεις πλέον διώκονται ποινικά. Η τακτική αυτή, που άρχισε να εφαρμόζεται από τον Σεπτέμβριο και το σπίτι του Χαλανδρίου, τώρα καθιερώνεται. Σήμερα τα ΜΜΕ ονομάζουν «γιάφκες» σπίτια που μέσα τους δεν βρίσκονται όπλα, αλλά αφίσες, βιβλία και άλλα έντυπα, ενώ οι αρχές καταρτίζουν λίστες υπόπτων με βάση καταλόγους επαφών από κινητά τηλέφωνα. Όταν οι κάμερες μπουκάρουν σε σπίτια και δείχνουν γνώριμα σε όλους, καθημερινά αντικείμενα ως πειστήρια ενοχής, όταν συγχρόνως δάσκαλοι κολύμβησης προφυλακίζονται για παραδειγματισμό επειδή συμμετείχαν σε πορεία γενικής απεργίας και είχαν … μακριά μαλλιά, όταν εδώ και τόσους μήνες εικοσάχρονα παιδιά κρατούνται σε ομηρία ως «ύποπτοι», το μήνυμα είναι σαφές: «Θα μπορούσες να ήσουν εσύ ή τα παιδιά σου στη θέση όλων αυτών, αγαπητέ τηλεθεατή. Κάτσε φρόνιμα για να μην έρθει μετά και η δική σου σειρά»…

Όσοι θίγονται από την ολοένα σκληρότερη οικονομική, εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα θα έχουν στο εξής να αντιμετωπίσουν έναν κατασταλτικό μηχανισμό εξαιρετικά εφευρετικό, που για να κάνει τη δουλειά του δεν θα σταματήσει πουθενά. Ουσιαστικά λαμβάνει χώρα σήμερα μια πρωτοφανής προσπάθεια να συρρικνωθεί προληπτικά ένα κοινωνικό υποκείμενο το οποίο, δεδομένης της κατάστασης, «απειλεί» να αυξηθεί και να πληθύνει τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια. Η συνολική επίθεση του συστήματος προβάλλεται ως διμέτωπη: αφενός ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», των δανειστών, τοκογλύφων, κερδοσκόπων, Γερμανών, κλπ., αφετέρου ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» των αγωνιζόμενων, δυνητικά αγωνιζόμενων ή απλώς θιγόμενων ανθρώπων – όλων μας. Το ΠΑΣΟΚ κάνει πόλεμο, μιμείται τα «εθνικά στοιχήματα» του 2002 και του 2004, και παίζει τη φαρσοκωμωδία του στα κανάλια: ο δανεισμός που θα υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 80 χρόνια περνά σιγά-σιγά σε δεύτερο πλάνο και οι άχαρες οικονομικές συζητήσεις εμπλουτίζονται με πολύ πιο πικάντικα κουτσομπολιά για τους «κακούς». Έτσι το πράγμα μοιάζει να δουλεύει καλύτερα. Αν μάλιστα προστεθεί στο όλο σενάριο και μια δόση από «αγανακτισμένους πολίτες» που αναλαμβάνουν να σώσουν το εμπόριο της χώρας από τους «αληθινούς» υπαίτιους της κρίσης (τους …μετανάστες!), το θέατρο σκιών ολοκληρώνεται: ο στρατηγός Γ.Α.Π. δίνει τον αγώνα τον καλό στο εξωτερικό, ο λοχαγός Μιχάλης διώκει τους αντιφρονούντες και τα στρατιωτάκια του έθνους φροντίζουν να ξαποστείλουν τους «ξένους».

Ας υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: δεν είμαστε ανυπεράσπιστοι απέναντι στα σχέδιά τους. Το «πρόγραμμα σταθερότητας» και τα «αναγκαία μέτρα» τους ξεμπροστιάζονται σταθερά ως άγρια καπιταλιστικά τεχνάσματα και αμφισβητούνται έμπρακτα – στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Οι «αγανακτισμένοι πολίτες» τους αποκαλύπτονται ένας προς ένας ως δηλωμένοι φασίστες και οι εκστρατείες τους παραδίδονται στην αντιμετώπιση που τους αξίζει: πίσσα και πούπουλα. Οι «τρομοκράτες» τους αποκαθίστανται ως αυτό που είναι – αγωνιστές – και τα «πειστήρια ενοχής» ξεσκεπάζονται από τα δίκτυα της αντιπληροφόρησης ως χαλκευμένα. Τέλος, πέρα από τον αχανή μηχανισμό των ΜΜΕ, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά, τα παπαγαλάκια της αστυνομίας και τιμητές των πάντων, βρίσκονται δίπλα μας: για εμάς, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας να απομονωθούν ώστε να γευτούν και αυτοί για αλλαγή τις συνέπειες των λόγων και των έργων τους.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Φανταστείτε το εξής: Περπατάτε στον δρόμο και πετάγεται ξαφνικά κάποιος αμερικανοθρεμμένος γιάπης μπροστά σας, κι υπόσχεται ότι θα σας σώσει από την άσχημη οικονομική σας κατάσταση, με τα άφθονα «λεφτά που υπάρχουν».

Έστω ότι κι εσείς θέλετε να νοιώθετε λίγο αμερικανοθρέμμενοι γιάπηδες, (όπως τότε που παίζατε στο χρηματιστήριο, όχι σαν τώρα που ζείτε με 800 ευρώ, τα δανεικά από τις τράπεζες και τον τρόμο της απόλυσης) και τον πιστεύετε και τον ψηφίζετε. Τις 100 πρώτες μέρες σας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μετά σας ανακοινώνει ότι τα μόνα λεφτά που πραγματικά υπάρχουν είναι τα 800 ευρώ που παράγετε ξυπνώντας κάθε μέρα για να δουλέψετε, κι από αυτά θα πρέπει να κάνουμε οικονομίες «όλοι μας» (εννοεί εσείς κι αυτός), ενώ σας διατάζει να δουλεύετε παραπάνω χρόνια γιατί δεν αντέχει να «σας» ταΐζει στα γεράματα. Τι θα κάνατε σε μια τέτοια περίπτωση; Εμείς, το λιγότερο που θα κάναμε θα ήταν να διαολοστείλουμε τον γιάπη, να τον ρεζιλεύαμε αυτόν και την φάρα του ως απατεώνες, λωποδύτες και κλέφτες, να τον χτυπούσαμε αν προσπαθούσε ν’ αγγίξει τις τσέπες μας, και να κηρύτταμε απεργία διαρκείας ενάντια στην πρόθεση του να μας βάλει να δουλέψουμε μέχρι θανάτου.

Στον πραγματικό κόσμο τώρα. Το τελευταίο διάστημα έχει κατασκευαστεί από το σύνολο των θεσμών της ελληνικής αστικής τάξης μια ατμόσφαιρα οικονομικού τρόμου και εθνικής συστράτευσης απέναντι στους «κακούς ξένους», που κερδοσκοπούν εις βάρος της «Ελλαδίτσας» και του υπέρογκου χρέους της. Μέσα σ’ αυτό το κατασκευασμένο θεαματικά πλαίσιο εθνικής ομοψυχίας ζητείται από μια εργατική τάξη που ήδη έχει πτωχεύσει (χαμηλότεροι μισθοί στην Ε.Ε., υπερδιόγκωση των απολύσεων και της «μαύρης», επισφαλούς εργασίας) να αποδεχτεί μειώσεις μισθών, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και νέες φορολογικές επιδρομές στο εισόδημα της.

Στην προπαγάνδα που εξαπολύεται εναντίον των εργαζομένων, έτσι ώστε να μην σκεφτούν καν να αντισταθούν στα νέα μέτρα, πρωτοστατούν τα ΜΜΕ. Η εργοδοτική μαφία που τα ελέγχει είναι η ίδια που απολύει εκατοντάδες εργαζόμενους κατά το δοκούν, η ίδια που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων απασχολεί απλήρωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους, η ίδια που έχει αναγορεύσει την ρουφιανιά στο μόνο νόμιμο δικαίωμα και υποχρέωση του εργαζομένου. Κι όπως σε κάθε εργασιακό χώρο, δεν είναι λίγοι στο «δημοσιογραφικό σινάφι» αυτοί που ξεπουλιούνται και ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών, αναμεταδίδοντας τα ψέματα τους:

Ψέμα νο1: Η (επερχόμενη) πτώχευση: Δεν κινδυνεύουμε όλοι με πτώχευση, οι περισσότεροι είμαστε ήδη φτωχοί, ενώ τα αφεντικά μας έχουν ήδη μεταφέρει σε ασφαλή μέρη τα κεφάλαια τους.
Ψέμα νο2: Φταίνε οι «ξένοι κερδοσκόποι»: Για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας φταίνε αυτοί που την διαχειρίζονται έτσι ώστε να κερδοσκοπούν σε βάρος της μισθωτής εργασίας ακολουθώντας τις επιταγές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος κι αυτοί δεν είναι άλλοι από την ντόπια και διεθνή αστική τάξη.
Ψέμα νο3 και μεγαλύτερο: Χρειάζεται εθνική συσπείρωση και ομοψυχία. Αφεντικά και δούλοι σκατά γίναμε ούλοι και γι’ αυτό τα αφεντικά των ΜΜΕ αποφασίζουν και διατάσσουν τέρμα οι απεργίες, τα μπλόκα, οι καταλήψεις, οι αγωνιστικές διεκδικήσεις, πάνω απ’ όλα τοεθνικό συμφέρον τους. Κι αν δεν παίρνουμε με το καλό, υπάρχουν πάντα οι σφαίρες, οι χειροβομβίδες και οι καμικάζι της ΕΛ.ΑΣ. ή τα ξυρισμένα παλικάρια δίπλα τους για να μας συνετίσουν.

Πριν φτάσουμε όμως σ’ αυτές τις ακρότητες, υπάρχουν ευτυχώς και τα στάδια της διαβούλευσης και του διαλόγου, για να μην αισθάνονται θεσμικά άχρηστοι κι οι φίλτατοι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι οποίοι φοβούνται(!), όπως και τ’ αφεντικά τους, όξυνση των απεργιακών κινητοποιήσεων και γι’ αυτό τρέχουν να τις προλάβουν με μονοήμερα απεργιακά πυροτεχνήματα, ενώ οι αριστεροί συνάδελφοι τους διαβλέπουν «τα χειρότερα που έρχονται» ως ευκαιρία πρόσκαιρης ψηφολογικής τόνωσης της ιστορικής τους χρεοκοπίας.
Μέσα όμως σ΄ αυτό το τεράστιο ψέμα, υπάρχει και μια μεγάλη αλήθεια. Ο φόβος των ντόπιων και ξένων κυρίαρχων για «νέα Δεκεμβριανά», για την επιστροφή της πολιτικής στο μέρος όπου γεννήθηκε: στους δρόμους, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις ανεξέλεγκτες, αδιαμεσολάβητες, αυτοοργανωμένες και ρηξιακές κοινωνικές συγκρούσεις.

Αν και η καλεσμένη από την ΕΣΗΕΑ συγκέντρωση έξω από το κτίριό της διασπά τους εργαζομένους στα ΜΜΕ από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, αν και οι κατάπτυστες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν προκήρυξαν καν την εθιμοτυπική «απεργία του προϋπολογισμού», η θέση μας είναι αδιαπραγμάτευτη: ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Συγκέντρωση στις 11.00 π.μ έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)

Το Σάββατο 12/12 στις 17:00 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί εκπομπή στον 98fm από μέλη της “Συνέλευσης εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ” με κεντρικό θέμα την κρατική καταστολή ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ενάντια στο φόβο που καλλιεργούν κράτος και ΜΜΕ – οι αντιστάσεις και η αντιπληροφόρηση.

«Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις το έργο των εθελοντών είναι ιδιαίτερα αξιόλογο και είναι επίσης λυπηρό να αντιμετωπίζεται με οικονομικούς όρους. Στην ζωή υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τα φράγκα».

Ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Βιομηχάνων Ελλάδας) τρίβει τα χέρια του…Η λύση στην κρίση του κεφαλαίου βρέθηκε: ο εθελοντισμός! Χρόνια τώρα τα αφεντικά ψάχνουν να βρουν νέες ευέλικτες μορφές ελαστικής δουλ(ε)ίας, μιας και το μοντέλο της ημι-απασχόλησης και των stage φτάνει στα όριά του…..Μια νέα φόρμουλα αναζητείτο και η βιομηχανία των ΜΜΕ, πρότυπο μοντέλο οργάνωσης της επισφαλούς εργασίας, τη βρήκε δια στόματος Στ. Κούλογλου.

Η απάντηση του τελευταίου στην παρέμβασή μας στο site του tvxs.gr, εκτός του ότι αναπαράγει την κοινότοπη αντίδραση όλων των αφεντικών, που αρνούνται τα πάντα για τις εργασιακές συνθήκες στο «μαγαζί» τους (πρόκειται για ψεύδη, ανακρίβειες, συκοφαντίες, κλπ), βρίθει κραυγαλέων και επικίνδυνων ιδεολογημάτων περί τα αυτονόητα εργασιακά κεκτημένα για τον μισθό, την ασφάλιση, κλπ. Για τον λόγο αυτό, εξάλλου, η απάντησή του δεν υπάρχει σε κεντρικό σημείο του tvxs, αλλά είναι κρυμμένη κάπου ανάμεσα στα σχόλια των αναγνωστών του, μάλλον για να τη διαβάσουμε εμείς και μερικές εκατοντάδες ακόμη.

Είναι προφανές ότι αποφεύγει τη δημόσια αντιπαράθεση, καθώς η εργασιακή πραγματικότητα στο «μαγαζί» του τον διαψεύδει. Εκτός αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τον ισχυρισμό του ότι «Οι εργαζόμενοι στο Tvxs τόσο από πλευράς αμοιβών όσο και συνθηκών εργασίας βρίσκονται σε καλύτερη θέση από οποιαδήποτε άλλο ενημερωτικό site έχουμε υπ όψιν μας, είτε ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο είτε όχι», οπότε μένουμε ήσυχοι και ευελπιστούμε ότι όλα τα ΜΜΕ θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του….

Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι το tvxs είναι το μεγαλύτερο κάτεργο στη βιομηχανία των ΜΜΕ. Mέχρι σήμερα έχουμε παρέμβει και σε άλλα «κάτεργα», μικρά και μεγάλα, από τον Ελεύθερο Τύπο, το Έθνος, το icons traveller, το πόρταλ News247.gr, ενώ είχαμε παρουσία με μοιράσματα κειμένων σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ –και ανταποδίδοντας τη «φιλική συμβουλή», καλό θα ήταν να διασταυρώνει και ο ίδιος τις πληροφορίες του για τη δράση μας.

Επειδή λοιπόν, όπως σχολιάζει και ο ίδιος για το κείμενό μας, «είναι λυπηρό για το μέλλον της ελληνικής δημοσιογραφίας να μην υπάρχει ούτε μια σωστή -η που να πλησιάζει την αλήθεια-πληροφορία σε μια ολόκληρη παράγραφο», αποφασίσαμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας με αριθμούς: 1 στους 4 εργαζόμενους ΔΕΝ πληρώνεται καθόλου! Από τους υπόλοιπους, λίγοι εργαζόμενοι έχουν ασφάλιση (και αυτή ΙΚΑ, ούτε λόγος για ΤΣΠΕΑΘ) και οι περισσότεροι παίρνουν “μαύρα”. Λίγοι επίσης πληρώνονται με το κομμάτι. Το ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό ποσοστό εργαζόμενων που δουλεύουν υπο επισφαλείς όρους, το γνωρίζει πρώτος και καλύτερος ο ίδιος…

Επιπλέον, το ιδεολόγημα του εθελοντισμού, που υποστηρίζει με σθένος, είναι άκρως επικίνδυνο, καθώς στο παγιωμένο, επωφελές για τους ιδιοκτήτες, μοντέλο του άμισθου «πρακτικάριου», «μαθητευόμενου», επιχειρείται να προστεθεί και εκείνο του «εθελοντή» ως νέα παράφραση των παραπάνω. Με αυτόν τον τρόπο, όλα τα ΜΜΕ υπό τον ιδεολογικό μανδύα του «λειτουργήματος» και της επίκλησης της «κοινωνικής προσφοράς» (ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση), θα μπορούν να μετονομάζουν την άμισθη εργασία σε εθελοντική συνεισφορά, συνεχίζοντας να καρπώνονται συστηματικά την υπεραξία (υλική και πολιτική) ανθρώπων, που μπορεί να δουλεύουν και χρόνια χωρίς μισθό, επειδή, όπως λένε και οι «παλιοί» του κλάδου, «αυτό είναι καθεστώς στα ΜΜΕ, όλοι το έχουμε περάσει»!

Τέλος, ένα σχόλιο για τις «πατρικές συμβουλές» και τις ναρκισσιστικές φαντασιώσεις μεγαλείου του κ. Κούλογλου. Πρώτον, αυτά τα περί «σκοπός δεν είναι το κέρδος αλλά η δημιουργία μιας ανεξάρτητης πηγής ενημέρωσης στην Ελλάδα» δεν τα διδάσκουν ούτε στα πρώτα έτη των πανεπιστημιακών σχολών επικοινωνίας και δημοσιογραφίας. Ο ισχυρισμός μπορεί να είναι χρήσιμος για να έρχονται οικονομικές συνδρομές από «Μέλη Χωρίς Σύνορα», όμως ένα Μέσο και κέρδος φέρνει και συνιστά «δεκανίκι», είτε εξουσιαστικό είτε αριστερό / εναλλακτικό, ανάλογα με την επιλογή του ιδιοκτήτη… Όσο για την «κρίση ζήλειας», η οποία παρουσιάζεται ως κίνητρο της παρέμβασής μας αλλά και ως λόγος που το Indymedia «προώθησε» (sic) τη δράση μας, δεν έχουμε παρά να απαντήσουμε ότι όντως ζηλεύουμε! Θέλουμε και εμείς εθελοντές για τις επόμενες παρεμβάσεις μας…

Η απάντηση του κ. Κούλογλου εδώ
Η ανταπόκριση από την παρέμβασή μας στο TVXS εδώ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Στη συνέλευσή μας, που πραγματοποιήθηκε χτες (10/11), αποφασίστηκε η στήριξη και η έκφραση της έμπρακτης αλληλεγγύης, στον αγώνα των εργαζομένων/απολυμένων στη “Νίκη- Εκδοτική”, ιδιοκτησίας του γνωστού και μη εξαιρετέου Μίνωα Κυριακού.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
έξω από το κτίριο της «ΝΙΚΗ – ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. (Γ. Αβέρωφ 26-28, πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ Περισσού)

την ΠΕΜΠΤΗ 19/11, στις 17.30

Μερικά από τα “ολυμπιακού πνεύματος” ανδραγαθήματα του εν λόγω εργοδότη, όπως τα περιγράφουν οι εργαζόμενοι:

“Από τον Ιούνιο έχει ξεκινήσει απανωτές απολύσεις. Σχεδόν κάθε εβδομάδα και τέσσερις απολυμένοι. Οι απολυμένοι στο χώρο παραγωγής ξεπερνούν τους είκοσι.
Την ίδια στιγμή που από τις τρεις βάρδιες κράταγε μόνο την μία, εκβίαζε τους εναπομείναντες εργαζόμενους να δουλέψουν δωδεκάωρα έως και δεκαεξάωρα γιατί αλλιώς θα τους απολύσει.

Η εταιρεία ανάγκαζε τους εργαζόμενους να δουλεύουν απλήρωτες υπερωρίες για να διορθωθούν υποτιθέμενα ή πραγματικά λάθη των εργατών. Όταν, μετά από εξαντλητικές συνθήκες εργαζόμενοι με οικογενειακές υποχρεώσεις αρνήθηκαν να δουλέψουν υπερωριακά, βρέθηκαν απολυμένοι.
Κατά την περίοδο των εορτών 2008-2009, οι εργαζόμενοι ζήτησαν δύο ημέρες ως αργία, έτσι ώστε μαζί με τις αργίες των εορτών να καθίσουν συνεχόμενες. Η εταιρεία, για να κάνει αυτή τη χάρη, απαίτησε να δουλέψουν απλήρωτες υπερωρίες για να βγει η δουλειά. Τελικά και οι απλήρωτες υπερωρίες έγιναν και οι δύο ημέρες κρατήθηκαν από την κανονική άδεια των εργαζομένων.“

Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των απολυμένων συναδέλφων και της Ανοιχτής Συνέλευσης Εργαζομένων-Ανέργων καλούμε και εμείς με τη σειρά μας στη: