“Η ένταση που προκύπτει από τη διάσταση ανάμεσα στον ενθουσιασμό της εξέγερσης και τη δυσκολία της πολιτικής οργάνωσης σηματοδοτεί την αληθινή ζωή.”
ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ – “ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;”
συζήτηση με τον ALAIN BADIOU (Αθήνα, Οκτώβρης 2008)
(ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Κεραμιδιώτη – διάρκεια: 59′)
ΠΡΟΒΟΛΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Κτίριο ΕΜΜΕ (Καλαμιώτου 2, Πλατεία Καπνικαρέας)
Παρασκευή 29 Μάη 20:30 μ.μ.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Τελικά, πόσους αφορούν οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ;
Ενός “Σωματείου” που οι πόρτες του είναι κλειστές για τους περισσότερους εργαζομένους στα ΜΜΕ,
που υπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτών, ενώ λειτουργεί ως κυματοθραύστης στα αιτήματα των εργαζομένων.
Οι νυν και οι μελλοντικοί καρεκλοκένταυροι αυτής της συντεχνίας ας μην έχουν αυταπάτες…Η πραγματικότητα τους έχει ξεπεράσει.
Η δράση μας συλλογικοποιείται
Αυτοοργάνωση-Αξιοπρέπεια-Αλληλεγγύη
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Η “Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ” συμμετέχει στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009 και στις κινήσεις που αυτή αποφασίζει. Στη βάση της αυτοοργάνωσης των ταξικών αγώνων και της περαιτέρω αυτονόμησής τους από τον υποταγμενο στην εργοδοσία συνδικαλισμό, θεωρούμε αυτονόητη τη συμμετοχή όλων μας στην πορεία τη μέρα της Πρωτομαγιάς. Η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για τις 11.00 στο σταθμό της Βικτώρια.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.
Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.
Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού… Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.
Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!
Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας…
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009
Όπως αποφασίστηκε στην τελευταία συνέλευση (07/04), η επόμενη Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ, θα πραγματοποιηθεί εκτάκτως την Τετάρτη 22 Απριλίου, στις 20.00, στο κτίριο των ΕΜΜΕ (Καλαμιώτου 2 Πλ. Καπνικαρέας).
Βασικό θέμα συζήτησης η παρουσία μας στην εργατική πρωτομαγιά και η συμμετοχή μας στην πορεία που διοργανώνεται από την Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Στην εκδήλωση καθεαυτή, οι βασικοί ομιλητές έθεσαν εξαρχής ως βάση συζήτησης το κυρίαρχο πεδίο δημοσίου διαλόγου των ημερών, την «οικονομική κρίση». Εν μέσω αυτής, κατά τους κυρίους Στάθη και Στούμπο, οφείλουμε να επαναπροσεγγίσουμε το «δημοσιογραφικό λειτούργημα» και να απεμπολήσουμε οποιαδήποτε εργατική-ταξική νοοτροπία ως νέοι εργαζόμενοι στα μέσα, καθώς με αυτό τον τρόπο «θα μας τσακίσουν» κατά λέξη. Μάλιστα, προκειμένου να επιβιώσουμε στη γαλέρα των ΜΜΕ, οι «επικοινωνιακοί ειδήμονες» μας προέτρεψαν να έχουμε φιλοδοξίες και να αναπτύξουμε συμμαχίες(;) εντός του χώρου εργασίας μας. Βέβαια, δεν μας ξεκαθάρισαν τι είδους φιλοδοξίες και συμμαχίες πρέπει να είναι αυτές (εύκολα το μυαλό μας μπορεί, συνειρμικά, να εκτραπεί σε σκέψεις που ταυτίζουν την «φιλοδοξία» με τον καριερισμό-ατομικισμό και τις «συμμαχίες» με το ενδοσυναδελφικό ρουφιανιλίκι και τις λογικές του «καρότου και του μαστιγίου» που διέπουν, ως γνωστόν, τα καπιταλιστικά εργασιακά περιβάλλοντα) αλλά επαφιόμαστε στη δική τους καλή προαίρεση.
Στην καλή τους προαίρεση, στηριζόμαστε για να μην κάνουμε εξίσου πονηρές σκέψεις αναφορικά με την προσέγγιση τους για τη δημόσια σφαίρα. Κατ’ αυτούς, η δημόσια σφαίρα αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης, μέσα στο οποίο ο «μαχόμενος» δημοσιογράφος μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στον κυρίαρχό λόγο. Με βάση τα παραπάνω, υποθέτουμε λοιπόν ότι ο δημοσιογράφος ασκεί ελεύθερα το λειτούργημα του, χωρίς να έχει τα αφεντικά (ή απλά τους ιεραρχικά «από πάνω») να τον πρήζουν και να του υποδεικνύουν τι να γράψει. Μετά την παρουσίαση αυτού του ιδεολογήματος, οι πονηρές σκέψεις πλημμύρισαν το κεφάλι μας.
Η άμισθη εργασία στα ΜΜΕ, υπό μορφή δόκιμης περιόδου ή πρακτικής άσκησης, εντάσσεται άραγε στο ευρύτερο πλαίσιο απόκτησης συμμαχιών;
Πόσο ταξικό είναι αυτό το πεδίο (δημόσια σφαίρα) που δομικά πλέον διαχωρίζει τον ελεύθερο δημοσιογράφο και διαμορφωτή του, από τους υπόλοιπους συναδέλφους του (φωτορεπόρτερ, τεχνικούς κ.τ.λ.);
Και ένα τελευταίο. Ακόμα κι αν όντως, όπως οι εισηγητές στοχεύουν, η ΕΣΗΕΑ ανοίξει προς τους νέους εργαζομένους, προκειμένου και αυτοί να έχουν συνδικαλιστική κάλυψη σε συνθήκες εργασιακής επισφάλειας, δεν θα εξακολουθήσει να παραμένει μια συντεχνία η οποία θα επιβεβαιώνει το διαχωρισμό των εργαζομένων στα ΜΜΕ σε δημοσιογράφους και μη;
Τα πονηρά αυτά ερωτήματα, που μας τριβέλιζαν το μυαλό, ήταν η αφορμή και σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο της παρέμβασης μας. Εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, η τελευταία, δεν πήρε τη μορφή ολοκληρωμένης τοποθέτησης, μιας και οι εισηγητές κατέστησαν σαφές ότι δεν θα δεχθούν τοποθετήσεις παρά μόνο ερωτήσεις, εμφανώς κουρασμένοι και με καταβεβλημένη φαιά ουσία από τις αρχικές, χρονοβόρες εισηγήσεις τους.
Κύριοι Στάθη και Στούμπο, η δημοσιογραφία δεν είναι λειτούργημα. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα επαγγέλματος που πραγματώνει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις ανάμεσα σε αφεντικά και εργαζομένους, αναπαράγει κάθετες, ιεραρχικές και εξουσιαστικές δομές, εξανδραποδίζει καθέναν που το βιώνει «από τα κάτω». Όπως καθετί στο υπάρχον καθεστώς. Ακόμα κι αν δεχόμασταν τον προσδιορισμό «λειτούργημα», για το δημοσιογραφικό επάγγελμα, θα ήμασταν αναγκασμένοι να τον γενικεύσουμε και να τον αποδώσουμε σε κάθε εργαζόμενο, ανεξαρτήτως περιεχομένου της εργασίας του. Με λίγα λόγια, τα πάντα είναι λειτούργημα. Άρα λειτούργημα δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια, αν δέχεστε ότι ο δημοσιογράφος ασκεί λειτούργημα στο βαθμό, που ο ρόλος του, συνιστά έναν πραγματικό λειτουργικό και απαραίτητο μηχανισμό καταστολής, για τη διαιώνιση του καθεστώτος. Όπως είναι οι μπάτσοι, οι παπάδες, οι δικαστές και πολλοί άλλοι. Εδώ πάμε πάσο.
Όσον αφορά τα περί μαχητικού συνδικαλισμού μέσω ΕΣΗΕΑ, επιμένουμε. Ο θεσμός ΕΣΗΕΑ είναι ταξικός μας εχθρός. Ο εχθρός βρίσκεται εκεί που αντί για εμάς είναι εγγεγραμμένοι οι εργοδότες μας, εκεί που καταστέλλονται οι κινηματικές διαδικασίες, εκεί που αναπαράγονται οι ιεραρχικές δομές, η ανάθεση και η επιβολή, γίνεται αντιληπτός τη στιγμή που το είναι βρίσκει έκφραση στο πρωτογονικό ένστικτο της επιβίωσης. Οποιοσδήποτε θεσμός-δομή αποτελεί τροχοπέδη, στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, θα είναι εχθρός μας. Όπως εχθρός μας θα είναι οποιοσδήποτε που, συνειδητά, βάζει ωτασπίδες, μη θέλοντας να ακούσει τους βρυχηθμούς ενός ηφαιστείου, που είναι έτοιμο να εκραγεί. Και ο κύριος Στάθης, με το πενταψήφιο ποσό που εισπράττει μηνιαίως για το λειτούργημα του (ποσό το οποίο θα κάλυπτε άνετα τις μισθολογικές ανάγκες 10 και πλέον εργαζομένων), σίγουρα μπορεί να προμηθευτεί αρκετές.
Οι άγριες απεργίες, οι γενικές συνελεύσεις εργαζομένων, η αδιαμεσολάβητη αντιπληροφόρηση, υπό την σκιά της «κρίσης» και μέσα σε μία επισφαλή (αναφορικά με τις εργασιακές σχέσεις και όχι μόνο) πραγματικότητα, είναι η μόνη μας αυτοάμυνα. Η κινηματική νοοτροπία δεν αναγνωρίζει λογικές λειτουργημάτων και θεσμών. Αναγνωρίζει τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, την ισότιμη συμμετοχή και τις αντιεραρχικές δομές: την αυτοοργάνωση. Ας μην εθελοτυφλούμε. Τα στρατόπεδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, έχουν οριοθετηθεί.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Ιδιαίτερα στον χώρο των ΜΜΕ, που εδώ και χρόνια εφαρμόζονται ελαστικές σχέσεις εργασίας (μπλοκάκια, άμισθη εργασία που βαπτίζεται «μαθητεία», εξαντλητικά ωράρια, πενιχροί μισθοί), οι ιδιοκτήτες των Μέσων κάλεσαν από την πρώτη στιγμή τους εργαζόμενους να πληρώσουν την κρίση, προαναγγέλοντας μαζικές απολύσεις, εθελούσιες εξόδους και περικοπές μισθών, επιτείνοντας το καθεστώς ανασφάλειας.
Σ’ αυτό το ζοφερό για τους εργαζόμενους πλαίσιο, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, οι διαφημιστικές εταιρείες και ο επιχειρηματικός κόσμος διοργανώνουν από κοινού ένα συνέδριο στο Μέγαρο Μουσικής, αναζητώντας τρόπους να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους μεταφέροντας τις ζημιές στις πλάτες των εργαζομένων, είτε αυτοί εργάζονται στα Μέσα είτε σε άλλο τομέα.
Είναι προφανές ότι επιχειρηματίες και διαφημιστές κατανοούν σε βάθος τον ιδεολογικό ρόλο που μπορούν να επιτελέσουν τα ΜΜΕ στη διαχείριση της κρίσης. Στόχος τους είναι η ανάκαμψη της αγοράς και η ενίσχυση της πίστης σ’ αυτή, καλώντας τα ΜΜΕ να γίνουν οι διαμορφωτές του «καλού κλίματος» στην αγορά και να πείσουν του εργαζόμενους να επιτελέσουν το «καθήκον» τους ως καταναλωτές, τι κι αν την ίδια στιγμή βλέπουν τους μισθούς τους να εξανεμίζονται!
Όπως ξεδιάντροπα παραδέχονται και οι ίδιοι στην πρόσκληση του συνεδρίου, καθώς αναγνωρίζουν ότι τα ΜΜΕ αποτελούν «τον δίαυλο επικοινωνίας των brands (sic) με τους καταναλωτές», επιζητούν να ανιχνεύσουν τρόπους, με τους οποίους μπορούν «τα ΜΜΕ να συνεισφέρουν στο χτίσιμο των μαρκών……». Ουσιαστικά, καλούν τους εργαζόμενους στα Μέσα να δεχθούν περαιτέρω υποβάθμιση του ενημερωτικού, πληροφοριακού χαρακτήρα της εργασίας τους και να μετατραπούν σε «πλασιέ» επώνυμων προϊόντων. Με αυτόν τον τρόπο επιτείνεται ο ασφυκτικός έλεγχος της ενημέρωσης, η οποία αντικαθίσταται πλήρως από τη διαφήμιση, που εδραιώνει την κυριαρχία της πληροφορίας-εμπορεύματος (θέματα κατά παραγγελία αρεστά στους διαφημιζόμενους, άρθρα που θα προσελκύουν διαφημίσεις, κλπ).
Η παρουσία μας έξω από το Μέγαρο σκοπό έχει να υπενθυμίσει στη συνομοταξία ιδιοκτητών, διαφημιστών, διαφημιζόμενων και μεγαλοδημοσιογράφων, πως αν πιστεύουν ότι θα πληρώσουμε εμείς την κρίση, για την οποία μάλιστα οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι, είναι γελασμένοι! Με πυξίδα τις συλλογικές απαντήσεις και τον συντονισμό των δράσεων με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, βεβαιώνουμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους!
Ανοιχτή συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ
Καταρχήν η πολυπόθητη «ελευθερία της έκφρασης», που υπαγορεύουν οι αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αποτελεί μια έννοια που «εξατμίζεται» μπροστά στο συμφέρον των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών και τον κίνδυνο να ανατραπεί η κοινωνική τους ειρήνη. Η διαστρέβλωση, η παραποίηση, η απόκρυψη, η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία γεγονότων και ειδήσεων αποτελεί τον κανόνα στον χώρο της «ενημέρωσης», με στόχο τη συλλογική ύπνωση.
Οι απολύσεις, λοιπόν, ως απάντηση στην οικονομική κρίση έχουν ξεκινήσει ήδη στην βιομηχανία των ΜΜΕ και παίρνουνε διάφορες μορφές: Απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, απολύσεις για μείωση οικονομικού κόστους, απολύσεις για να διατηρηθούν στα όρια του άκρατου πλουτισμού τα κέρδη των αφεντικών. Την ίδια στιγμή που η ανασφάλιστη εργασία, η εργασία με μπλοκάκια και η απλήρωτη/ελαστική εργασία έχουν καταστεί για έναν πολύ μεγάλο αριθμό, ιδιαίτερα νέων εργαζομένων σε εφημερίδες, περιοδικά και portals, καθεστώς.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση των νέων εργασιακών συνθηκών, η ΕΣΗΕΑ, που εδώ και πολλά χρόνια επιλέγει πρόθυμα να αποτελεί τις μαριονέτες της εργοδοσίας, ευλογώντας τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας στα ΜΜΕ, αποτελώντας μια συνδικαλιστική συντεχνία που περιθωριοποιεί χιλιάδες εργαζόμενους στην Ενημέρωση ως τη νέα εργατοπλέμπα της βιομηχανίας των ΜΜΕ, παρουσιάζεται ως η μοναδική που μπορεί και δικαιούται να μιλά εκ μέρους των εργαζομένων!
Σε τέτοιο βαθμό που, «προασπιζόμενη» τα συμφέροντά τους, δεν αποτολμά την κήρυξη πιεστικών απεργιών, ούτε καν στα συγκροτήματα που έχουν εξαγγελθεί ήδη απολύσεις ακόμη και με τη μορφή των «εθελούσιων εξόδων» που δεν τις χρεώνονται οι εργοδότες, διατηρώντας έτσι την «εργασιακή ειρήνη» των αφεντικών, αφήνοντας τους εργαζόμενους έρμαια στα χέρια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Είναι δε τέτοια η αφοσίωση των διοικούντων της ΕΣΗΕΑ στα αφεντικά, που δεν προχωρούν καν στην κήρυξη απεργιών στο χώρο του Τύπου που θα πλήξουν τα χρυσοφόρα από τα διαφημιστικά έσοδα «φύλλα» του σαββατοκύριακου, λόγος για τον οποίο, όταν τελικά πιέζεται να τις εξαγγείλει, επιλέγει τις μέρες που θα θίξουν μόνο τα «προβληματικά» καθημερινά φύλλα, χαρίζοντας έτσι στους εκδότες εξοικονόμηση από τις καταβολές των μισθών και από το ακριβό χαρτί.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, επιλέγουμε την αντίθεση και τη σύγκρουση με ένα «σωματείο» που αποκλείει τους πιο αδύναμους εργαζόμενους (μπλοκάκια, «μαύρους», άμισθους στον περιοδικό τύπο και στα τηλεοπτικά κανάλια) και δέχεται στους κόλπους του κατά συρροή εργοδότες και εργολάβους.
Αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση, επιλέγουμε την αντίθεση και τη σύγκρουσή με τη λογική αυτής της συντεχνίας, που θέλει διαχωρισμένους ανά κλάδο τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, παρόλο που εδώ και 30 χρόνια διάφορα σωματεία και αγωνιστές που δραστηριοποιούνται στο χώρο των ΜΜΕ θέτουν την αναγκαιότητα της λειτουργίας ενός Ενιαίου Συνδικάτου Τύπου.
Ενάντια στις απολύσεις και την επισφάλεια, καλούμε σε δυναμικές ενέργειες διεκδίκησης και ρήξης, παρεκκλίνοντας από την κατεστημένη «συνδικαλιστική δράση και νομιμότητα» που αποδυναμώνει τους εργαζόμενους, και δρομολογώντας τις προϋποθέσεις για την κήρυξη 48ωρης απεργίας στο χώρο όλων των μέσων ενημέρωσης με γενικές συνελεύσεις σε όλα τα μαγαζιά και από τα κάτω συντονισμό των αγωνιζόμενων κομματιών.
