Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Oδηγός επιβίωσης στη βιομηχανία των Μ.Μ.Ε.

«Ο κόσμος των Μ.Μ.Ε. είναι μαγικός»… και ποιός δεν το έχει ακούσει. Είτε φοιτητής σε Α.Ε.Ι. είσαι, είτε φοιτάς σε Ι.Ε.Κ. Δημοσιογραφίας, η «ύλη» σ’ αυτό το θέμα είναι κοινή. Πρέπει να πειστείς ότι πρόκειται ν’ ασκήσεις ένα κοινωνικό λειτούργημα δίπλα σ’ αυτό των ιερέων, των δικαστών ,των αστυνομικών κ.α. Όμως, οι καθηγητές σου δεν ξεχνούν να σου πουν και τα πολλά αλλά πίσω από αυτήν την φρασούλα. Πρέπει να μοχθήσεις, να’ σαι πρόθυμος, ανταγωνιστικός και αντικειμενικός, για να γίνεις σαΐνι της δημοσιογραφίας και να «πιάσεις στον χώρο».

Δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις, όμως. Το Πανεπιστήμιο ή η σχολή σου, σου προσφέρουν μια πρώτη γεύση του μαγευτικού αυτού κόσμου προς το τέλος των σπουδών σου. Εκεί, προς τα τελευταία έτη των σπουδών σου λένε πως πρέπει να δοκιμαστείς, να μαθητεύσεις δίπλα στα τέρατα της δημοσιογραφίας, για να πιάσουν τόπο όσα με μεράκι σου μάθανε. Εν ολίγοις, ήρθε η ώρα για την:

Πρακτική άσκηση

Πρόκειται για την πρώτη σου εργασιακή εμπειρία σε κάποιο ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο το οποίο σε απασχολεί άμισθο για 3,6,9 ή 12 μήνες, σε καθεστώς μαθητείας ή δοκιμής. Αφενός, σου «μαθαίνει» τι γίνεται σ’ αυτήν την δουλειά. Πόσες ώρες και πόσο γρήγορα πρέπει να τρέξεις για να βγει το θέμα στην ώρα του. Άλλοτε θα ξοδέψεις 12 ώρες από την ημέρα σου και άλλοτε θα χρειαστεί να ξεχάσεις πως υπάρχουν Σαββατοκύριακα. Σου μαθαίνει πόσο ευγενικός και πρόθυμος πρέπει να είσαι όταν οι ανώτεροι «συνάδελφοι» σε στέλνουν για χαμαλοδουλειές, π.χ. για καφέ. Πόσο περήφανος πρέπει να είσαι που βγάζεις την λάντζα μιας εφημερίδας ή που είσαι ένα καλολαδωμένο γρανάζι για όλες τις δουλειές.

Αφετέρου, σε δοκιμάζει αν είσαι ικανός γι’ αυτήν την δουλειά. Σ’ ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον γεμάτο ανταγωνισμό, σε δοκιμάζει αν μπορείς να δουλεύεις υπερωρίες, αργίες και Σαββατοκύριακα αδιαμαρτύρητα, αν μπορείς να γράφεις χιλιάδες λέξεων την ημέρα χωρίς να φαίνεται το όνομά σου πουθενά, αν μπορείς να χωνέψεις την γραμμή της επιχείρησης χωρίς παρενέργειες. Αν μπορείς, εντέλει, να δουλεύεις απλήρωτος και να μην αντιμιλάς ή να νιώθεις και ευγνωμοσύνη για τα αφεντικά σου.

Βέβαια, αν διεκδικήσεις κάτι παραπάνω, ξέρεις πολύ καλά (και το αφεντικό σου δεν ξεχνά να στο υπενθυμίζει!) ότι πίσω σου υπάρχουν χιλιάδες ανακυκλώσιμοι εργαζόμενοι έτοιμοι να δοκιμαστούν αμισθί και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη της επιχείρησης μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι οι συμφοιτητές σου που με την σειρά τους θα γευτούν τον μαγευτικό κόσμο των Μ.Μ.Ε. «Δεν πάει στο διάολο… και το ένα παραπάνω bullet προϋπηρεσίας στο βιογραφικό μου κάτι είναι» θα πει κάποιος. Αυτό που θα τον διαψεύσει γρήγορα είναι μια περιήγηση στην:

Βιομηχανία των Μ.Μ.Ε

Δίπλα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που δουλεύουν άμισθοι υπό το καθεστώς της πρακτικής άσκησης, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι με επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας που συμπληρώνουν την δεξαμενή των αναλώσιμων εργαζομένων, που αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι στην “γαλέρα των Μ.Μ.Ε.”, αν όχι την πλειοψηφία τους πλέον.

Υπάρχουν εργαζόμενοι «μαύροι» χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα που βασίζονται στην προφορική δέσμευση και την καλή θέληση του αφεντικού τους. Υπάρχουν οι μπλοκάκηδες που ενώ δουλεύουν υπό όρους εξαρτημένης εργασίας (το ωράριο, ο τόπος, οι συνθήκες και το προϊόν της εργασίας τους εξαρτώνται από την εργοδοσία) θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες» που απλώς παρέχουν έργο και αυτ-ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ, καταληστευόμενοι από την εργοδοσία. Υπάρχουν εργαζόμενοι που υπογράφουν επί συναπτά έτη ατομικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και απολύονται κατά το δοκούν όταν θελήσει ο εργοδότης, με το επιχείρημα ότι «η σύμβασή σας δεν θα ανανεωθεί»… «Μοντέρνοι» τρόποι ληστείας σ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα.

Το ελαστικό ωράριο, η μη καταβολή υπερωριών, ασφάλισης και αποζημιώσεων, οι κάρτες εισόδου και οι κάμερες στους χώρους εργασίας, συμπληρώνουν το ζοφερό εργασιακό σκηνικό στα μαγαζιά των Μ.Μ.Ε. Και αυτές οι συνθήκες εργασίας παράγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα: πειθήνιους και πειθαρχημένους εργαζόμενους που ενσωματώνουν την γραμμή της επιχείρησης χωρίς την δυνατότητα παρέμβασης, αναλώσιμους και ελαστικούς εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα και συλλογική φωνή απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών.

Και τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν εργαζόμενοι που τους απευθύνονται ως «παιδιά», επειδή είναι πρακτικάριοι. Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει ένσημο, μισθός, άδεια εργασίας και υπερωρία. Υπάρχουν εργαζόμενοι που θεωρούν τους εαυτούς τους “λειτουργούς”. Υπάρχει η πολυδιάσπαση των εργαζομένων των Μ.Μ.Ε σε χίλια δυο σωματεία και ασφαλιστικά ταμεία. Υπάρχει η Ε.Σ.Η.Ε.Α, μια ελίτ δημοσιογράφων, που ως γνήσιο εργοδοτικό σωματείο ξεπουλά αγώνες, εγγράφει για μέλη της μόνο τους «εκλεκτούς» της, δεν βγάζει μιλιά για τους άμισθους και μαύρους εργαζόμενους.
Τέλος κάνει την πάπια ή, στην καλύτερη, στέλνει αγωνιστικές επιστολές μπροστά στο κύμα μαζικών απολύσεων στα μαγαζιά των Μ.Μ.Ε.

Δηλαδή, είναι όλα μαύρα;

Εμείς απαντάμε ΟΧΙ.
Ξέρουμε ότι οι μόνοι που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα είμαστε όλοι εμείς, οι από κάτω. Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ξεκινήσαμε ως έμμισθοι, “μαύροι”, μπλοκάκηδες, άνεργοι, άμισθοι στη βιομηχανία των Μ.Μ.Ε. καταλαμβάνοντας το «ιερό κτίριο» της Ε.Σ.Η.Ε.Α και μετατρέποντάς σε σημείο συνάντησης, προβληματισμού και οργάνωσης των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε πέρα από διαχωρισμούς και εκπροσωπήσεις. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, φωτορεπόρτερ, ηχολήπτες και άλλα γρανάζια της βιομηχανίας των Μ.Μ.Ε, βρεθήκαμε ως ένα ακόμα κομμάτι που βρήκε τον εαυτό του μέσα στην κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη και φωνάξαμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους: Μπροστά στις μαζικές απολύσεις που ετοιμάζουν τα αφεντικά μας στα Μ.Μ.Ε (και όχι μόνο), μπροστά στην συκοφάντηση και την λάσπη που εξαπολύουν απέναντι σε όσους αγωνίζονται, όπως έγινε και με την εξέγερση του Δεκέμβρη, μπροστά στην προσπάθειά τους να ταυτίσουν τους εργαζόμενους των Μ.Μ.Ε με τον Σόμπολο και τον Πρετεντέρη.

Έτσι, παρεμβήκαμε σε επιχειρήσεις που έχουν κάνει απολύσεις (Ελεύθερος Τύπος) ή έχουν ανακοινώσει ότι θα κάνουν (Έθνος), σε επιχειρήσεις που βασιλεύει η ελαστική εργασία (ICONS Traveller’s-Δούσης). Επίσης, συζητήσαμε και δράσαμε στην κατεύθυνση της κινηματικής αντιπληροφόρησης, ώστε να στρέψουμε τα καθημερινά μας εργαλεία ως όπλα ενάντια στα αφεντικά μας και την συκοφαντία τους.
Εν ολίγοις, δεσμευτήκαμε ότι οι εργαζόμενοι των Μ.Μ.Ε θα πουν την τελευταία λέξη και όχι τα αφεντικά των Μ.Μ.Ε. Και έχουμε πολλά να πούμε και να κάνουμε: για τις απολύσεις, για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε, για την ξεπουλημένη Ε.Σ.Η.Ε.Α και τους αγώνες των εργαζομένων, για την κινηματική αντιπληροφόρηση. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να βρισκόμαστε και να οργανωνόμαστε κάθε Τρίτη στις 20.00, ενώ καλούμε και σε:

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων»,ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
http://katalipsiesiea.blogspot.com

Το βράδυ της 24ης Φεβρουαρίου στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια, συνεδριάζει ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης. Στην αίθουσα είναι εμφανώς ορατό από τον πεζόδρομο (Τσαμαδού) ότι παρευρίσκονται δεκάδες άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά, ένας άντρας πλησιάζει, και εκτοξεύει προς το παράθυρο αμυντική χειροβομβίδα, η οποία για καλή τύχη των παρευρισκομένων, προσκρούει στο ενισχυμένο τζάμι του παραθύρου και πέφτει στο παρτέρι του πεζόδρομου. Η έκρηξη προκαλεί υλικές ζημιές στο στέκι αλλά και σε παρακείμενα κτίρια. Από την ένταση της έκρηξης γίνεται φανερό ότι η επιθυμία του δράστη ήταν η μαζική δολοφονία αγωνιζομένων ανθρώπων.

Αυτή η παρακρατικού και παραστρατιωτικού τύπου επίθεση, είναι οφθαλμοφανές από που προέρχεται και σε τι στόχευε. Το χέρι του «μιάσματος» που εκτόξευσε τη χειροβομβίδα έχει οπλιστεί από όλα εκείνα τα δολοφονικά χαρακτηριστικά που κουβαλάει μέσα του αυτός ο κόσμος. Ο κόσμος στον οποίο το κράτος και το κεφάλαιο δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, όπου η αστυνομία και ο στρατός αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν το δόγμα της ασφάλειας, την πολυπόθητη για τους έχοντες κοινωνική και ταξική ειρήνη. Με την ιδεολογική κάλυψη των ΜΜΕ που έχουν μετατρέψει τα ψήγματα έστω δημοσίου διαλόγου σε παραληρηματικό μονόλογο, συνδιαμορφώνοντας και επιβάλλοντας το Αλάθητο: το αλάθητο του καπιταλισμού υπό το πρίσμα του καλλωπισμένου θεάματος. Από κοντά, φυσικά, πρόθυμα ανθρωπάρια, διαποτισμένα από εθνικιστικά και πατριωτικά ιδεολογήματα μίσους, πειθήνια και δολοφονικά στρατιωτάκια, αυτόκλητοι υπερασπιστές του Νόμου και της Τάξης.

Όλα τα παραπάνω ήρθε να διασαλεύσει ο Δεκέμβρης. Η εξέγερση ήρθε να αμφισβητήσει έμπρακτα και δυναμικά την χειραγωγούμενη από θεσμούς και εξουσίες καθημερινότητά μας. Η πολυμορφία των υποκειμένων που εξεγέρθηκαν έβαλαν μπροστά το «σχέδιο» της απαλλοτρίωσης και επανοικειοποίησης όλης εκείνης της δημιουργικότητας και της φαντασίας, που τόσο αυτονόητο ήταν για τους κρατούντες πως θα μπορούσαν να μας τα απομυζούν εσαεί, μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους. Να γιατί τους τρόμαξε ο Δεκέμβρης. Διότι έγινε φανερό ότι δεν είναι και τόσο απίθανο να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι εμείς είμαστε ο ιμάντας του σύμπαντος, εμείς είμαστε η παραγωγική ή δυνάμει παραγωγική δύναμη και ότι χωρίς εμάς να παράγουμε και να καταναλώνουμε υποταγμένοι, φαντάζει εύκολο να σμπαραλιαστεί και να καταρρεύσει το ταξικό-εκμεταλλευτικό σύστημα στο οποίο διαβιούμε.

Αυτό το περιστατικό ήρθε να δηλώσει ότι, μπροστά στον κίνδυνο της εκδηλωμένης ή υφέρπουσας αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, όλες οι δυνάμεις του είναι σε πλήρη παράταξη. Το κεφάλαιο διατάζει, το κράτος συμπορεύεται, τα όργανά του εκτελούν.

Για εμάς την επίθεση δεν την πραγματοποίησε μόνο το φυσικό υποκείμενο που εκτόξευσε τη χειροβομβίδα, αλλά όλο το συστημικό πλέγμα που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού. Θεωρώντας ότι αυτή η επίθεση στρέφεται ενάντια σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα, θέλουμε να μεταφέρουμε προς οποιοδήποτε αποδέκτη ότι είναι γελασμένοι αν θεωρούν ότι θα υποχωρήσουμε στο ελάχιστο στην επιλογή μας να είμαστε η εχθρική πλευρά αυτού του συστήματος.

Πορεία την Πέμπτη 5/03 στις 6:00, Προπύλαια.

Ανοικτή συνέλευση έμμισθων, «μπλοκάκηδων», ανέργων, «μαύρων», άμισθων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ

Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, σύμφωνα με τον καθεστωτικό τύπο, ένα «κύμα αντιδράσεων κατά της βίας» (Η Καθημερινή, Παρασκευή 20/2/2009) σάρωνε τη χώρα, με αφορμή την εύρεση αυτοκινήτου παγιδευμένου με δυναμίτιδα στην Κηφισιά (με την οποία συνδέθηκε δόλια, χωρίς την παραμικρή εύλογη ένδειξη, ο ελαφρύς τραυματισμός του καθηγητή Πανούση σε αψιμαχίες κατά τη διάρκεια κοσμικής εκδήλωσης «για τις φυλακές»).

Σε εκείνο το μακρινό παρελθόν, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παπαγιαννάκης έγραφε ότι το σημαντικό τελικά δεν είναι όσοι «ασκούν βία κατά του διαφορετικού» γιατί γι’ αυτούς «υπάρχουν νόμοι και θεσμοί. Σημαντικότερο είναι η απομόνωση, πραγματική ιδεολογική καραντίνα, στην οποία πρέπει να οδηγηθούν οι θεωρητικοί της βίας, έστω κι αν αφήνουν τη βρώμικη δουλειά σε άλλους» (Η Καθημερινή, ίδια ημερομηνία).

Την ίδια μέρα, ο πανεπιστημιακός Κατσούλης, γνωστός πρώιμος κατήγορος της εξέγερσης του Δεκέμβρη, επαύξανε, για να καταπραΰνει προφανώς τις ανησυχίες του κ. βουλευτού, διαπιστώνοντας ότι, εδώ που τα λέμε, δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα, αφού σήμερα, ευτυχώς, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες, «η κατάσταση είναι αλλιώς και αυτό το δείχνει η αντίδραση της κοινωνίας και ενός μεγάλου μέρους του πνευματικού κόσμου που, χωρίς ενδοιασμούς και φόβους προηγούμενων εποχών, δημοσιοποιεί την καταδίκη του και κάνει τις αναγκαίες παρομοιώσεις με εκείνες τις δυνάμεις που στο παρελθόν αλλά και στο παρόν υπονομεύουν τη δημοκρατία. Το νέο γεγονός που καταγράφεται στην αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι η κοινή γνώμη ταυτίζεται τώρα με τη δημοσιοποιημένη και ως τέτοια μπορεί να αποτελέσει τον πραγματικό φραγμό που θα εμποδίσει η τωρινή τρομοκρατία να πάρει της διαστάσεις της παλιάς».

Μια εβδομάδα αργότερα, η δολοφονική βομβιστική ενέργεια ενάντια στους αντιρρησίες συνείδησης, στο στέκι των μεταναστών, στο κέντρο των Εξαρχείων, απουσιάζει παντελώς από την ημερήσια διάταξη των καθεστωτικών μέσων. Τώρα, δεν ξεσηκώθηκε στην εικονική τους πραγματικότητα κανένα «κύμα αντιδράσεων κατά της βίας», κανένας ατρόμητος «πνευματικός κόσμος» δεν δημοσιοποίησε την καταδίκη του, ούτε έκανε λυρικά τις «αναγκαίες παρομοιώσεις» του. Η «κοινωνία» δεν αντέδρασε – και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού, κατά πως το λεν και οι πανεπιστημιακοί, «η κοινή γνώμη ταυτίζεται τώρα με τη δημοσιοποιημένη»; Κι όμως, «η τωρινή τρομοκρατία» όχι μόνο έχει «πάρει τις διαστάσεις της παλιάς», αλλά τις έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ: έχει χειροβομβίδες, τις εκτοξεύει, θέλει να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, δραπετεύει ανενόχλητη – και η ευαγής καθεστωτική «δημοσιότητα» ποσώς νοιάζεται να επιβάλει «ιδεολογική καραντίνα» στους «θεωρητικούς της βίας», ποσώς νοιάζεται να βεβαιώσει ότι «για όσους τελικά ασκούν βία κατά του διαφορετικού υπάρχουν νόμοι και θεσμοί».

Γιατί η αλήθεια είναι ότι η «κοινή γνώμη» που «δημοσιοποιούν» τα ΜΜΕ δεν είναι ούτε «κοινή» ούτε «γνώμη». Η αλήθεια είναι ότι νόμοι και θεσμοί υπάρχουν μόνο για να καταστέλλουν οτιδήποτε κοινό και οποιαδήποτε γνώμη. Η αλήθεια είναι ότι η βία δεν είναι παντού και πάντα η ίδια. Πρέπει να χωρίζεται σε αυτή που συγκαλύπτεται και υποθάλπεται από τους «νόμους» και τους «θεσμούς», και εκείνη που καταγγέλλεται και διώκεται από τους ίδιους αυτούς νόμους και θεσμούς – είτε γιατί έχει χαλκευτεί από τους ίδιους με αυτόν ακριβώς τον σκοπό, ως «εσωτερικός εχθρός» τον οποίο χρειάζονται για να διατηρήσουν την «τάξη» τους, είτε πάλι γιατί πρόκειται στην ουσία για αντι-βία, η οποία άλλο δεν κάνει από το να εκθέτει τους αμερόληπτους, υποτίθεται, νόμους και θεσμούς ως άδικους, ταξικούς, βαθιά βίαιους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία «δημοσιότητα». Υπάρχουν πολλές και ανταγωνιστικές, και όλες φτιάχνονται, απλώς καθεμία φτιάχνεται διαφορετικά. Υπάρχει, ας πούμε, η ενιαία «δημοσιότητα» που καταστρώνεται από θλιβερά επικοινωνιακά επιτελεία, σε πολυτελή γραφεία, βαριά εξοπλισμένα κρησφύγετα, αίθουσες σύνταξης και εργαστήρια Και υπάρχει και η πολλαπλή δημοσιότητα που φτιάχνεται ανοιχτά, μαζικά, στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, σε συνελεύσεις, συλλογικά και διαλογικά. Ανάμεσά τους, υπάρχει χάσμα. Υπάρχει αντιπαράθεση. Υπάρχει σύγκρουση. Φιλοδοξούμε να νικήσουμε.

Άλλη μία θεατρική παράσταση θέλησε να δώσει ο Τάσος Δούσης παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως υποψήφιο θύμα τρομοκρατικής επίθεσης μετά την παρέμβασή μας με μοίρασμα κειμένου στις 13/02 στα γραφεία του περιοδικού του ICONS TRAVELLER’S. Η αγωνιώδης προσπάθειά του να καλύψει τις παρανομίες του και να μεταφέρει το επίκεντρο της συζήτησης πέρα από τη στυγνή εκμετάλλευση νέων εργαζομένων στο μαγαζί του, τον οδήγησε σε υποκριτικά υστερικά καλέσματα για βοήθεια από τις αρχές (!), καθώς δέχεται απειλές και έχει στοχοποιηθεί…..προφανώς γιατί προβάλλει στο τεύχος Φεβρουαρίου το καρναβάλι της Βενετίας σε βάρος του δικού μας ντόπιου Πατρινού!!!

…για τον εργασιακό μεσαίωνα στο περιοδικό Icons Traveller’s

Τόπος: Ελλάδα, Αττική, 10ο χλμ. Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας, γραφεία του περιοδικού «Icons Traveller’s», ιδιοκτησίας Τάσου Δούση. Χρόνος: 2009 (ύστερος καπιταλισμός σε περίοδο κρίσης και παρακμής). Εργασιακές σχέσεις: Μεσαιωνικές με δόσεις πατριαρχικής φεουδαρχίας. Κοινωνικές σχέσεις: Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την επίθεση με βιτριόλι στην αγωνίστρια συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, ένα μαχόμενο εργατικό κίνημα έχει αρχίσει να σπάει το πέπλο της σιωπής γύρω από την εργοδοτική εκμετάλλευση που ασκείται είτε μέσω των νομιμοποιημένων ελαστικών-επισφαλών εργασιακών σχέσεων, είτε μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Όταν οι απολύσεις συνεχίζονται (2 ακόμα συνάδελφοι του τηλεοπτικού ρεπορτάζ απολύθηκαν χτες από τον Ελεύθερο Τύπο), όταν ο φόβος των απολύσεων κρεμάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας, όταν η εσηεα, με τη σιωπή και την ανυπαρξία της, συντάσσεται με την εργοδοσία και κατεβάζει τα ρολά του τσιφλικιού της στους εργαζόμενους, όταν το κράτος καταστέλλει με βιαιότητα κάθε κοινωνικό αγώνα (αλήθεια τι ήταν αυτό που έσκαγε χτες στην πλατεία Κοτζιά το οποίο έκαιγε αγωνιστές, διέλυε παπούτσια και κατέστρεφε την ακοή συναδέλφων;) και όταν τα κοινωνικά αντανακλαστικά πολλαπλασιάζονται προκαλώντας αμηχανία σε κράτος κ’ κεφάλαιο, τότε δε μπορούμε να μένουμε αποστασιοποιημένοι .

Ανοιχτή συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ

Κτίριο ΕΜΜΕ Πανεπιστήμιο Αθηνών, Καλαμιώτου 2, Πλατεία Καπνικαρέας, 03/02, 20.00

Την Τρίτη 27/1 είχε καλεστεί συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ στον χώρο της ΕΣΗΕΑ. Η συνέλευση αυτή είχε προπαγανδιστεί ΔΗΜΟΣΙΑ, τόσο μέσα από το blog της συνέλευσης, όσο και με κείμενο που μοιράστηκε στους εργαζομενους/ες του Έθνους, της Ημερησίας και του Γκολ. Η συνέλευση αυτή είχε ως θεματική την συνέχεια των δράσεων των εργαζομένων ενάντια στο κύμα μαζικών απολύσεων που ήδη έχει ξεκινήσει στη βιομηχανία των ΜΜΕ, καθώς και την συγκέντρωση πληροφοριακού υλικού που δεν έχει δημοσιοποιηθεί από τα αστικά ΜΜΕ με στόχο την προετοιμασία ανοιχτής εκδήλωσης αντι-πληροφόρησης. Ο τόπος της συνέλευσης είχε αποφασιστεί να είναι το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ εκεί έχουν μάθει να συγκεντρώνονται για τα συνδικαλιστικά τους ζητήματα. Δεύτερον, γιατί η ανοιχτή συνέλευση που καλούσε αποτελεί φυσική συνέχεια των ζυμώσεων που πραγματοποιήθηκαν στις ανοιχτές συνελεύσεις της Κατάληψης της ΕΣΗΕΑ, όσο αυτή διήρκησε (10-16/1).

Το κτίριο της ΕΣΗΕΑ εκείνη την ημέρα ήταν από το απόγευμα κλειδωμένο με τα ρολά κατεβασμένα, έτσι ώστε να απαγορεύεται η είσοδος στους εργαζόμενους. Ο φύλακας μας πληροφόρησε ότι η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ έχει δώσει εντολή το κτίριο να κλειδώνεται, όσο δεν παρευρίσκεται εκεί κάποιο μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, «για λόγους ασφαλείας». Σε ανακοίνωση του μια μέρα μετά ο έτερος συνδικαλιστοτοπατέρας εν ονόματι Τσαλαπάτης υποστηρίζει ότι «αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή κατάληψη»!!! Υπενθυμίζουμε ότι το κτίριο της ΕΣΗΕΑ είχε παραμείνει κλειδαμπαρωμένο και την Παρασκευή 16/1, την στιγμή που από νωρίς το πρωί η κατάληψη έληξε με κείμενο που «καλούσε» την «επίσημη» ΕΣΗΕΑ να συνεδριάσει για το ζήτημα των 100 απολύσεων, που είχε προαναγγείλει την προηγούμενη η διοίκηση του Έθνους. Τότε, η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ επιχείρησε ΚΡΥΦΗ συνάντηση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων στο Έθνος σε άλλο κτίριο, με την πρόφαση ότι δεν γνώριζαν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το κτίριο λόγω της κατάληψης!

Με βάση όλα τα παραπάνω είμαστε αναγκασμένοι για άλλη μια φορά να καταγγείλουμε την εργοδοτική λειτουργία της ΕΣΗΕΑ, όχι επειδή εμείς εκπλησσόμαστε από τον θεσμικό της ρόλο, αλλά για να γνωστοποιήσουμε τα κάτωθι σε όσους/ες συναδέλφους έχουν ακόμα συνδικαλιστικές αυταπάτες για μια «άλλη ΕΣΗΕΑ»:

1. Η ΕΣΗΕΑ κατέχει το θλιβερό προνόμιο να είναι μια συνδικαλιστική ένωση που απαγορεύει σε εργαζόμενους του κλάδου που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, την είσοδο στο κτίριο της. Δεν μιλάμε καν για τους μπλοκάκηδες, τους «μαύρους» και τους «άμισθους» εργάτες των ΜΜΕ που η ΕΣΗΕΑ έτσι κι αλλιώς δεν θέλει να τους εκπροσωπεί (αφού προσποιείται πως δεν υπάρχουν), αλλά για τους δημοσιογράφους που είναι κανονικά σε μισθολόγιο και τους απαγορεύεται η είσοδος στο κτίριο που λειτουργεί η συνδικαλιστική ένωση που θεσμικά τους εκπροσωπεί

2.Την στιγμή που η εργοδοσία έχει αρχίσει ήδη να προχωρά σε μαζικές απολύσεις, η ΕΣΗΕΑ κατέχει επίσης το θλιβερό προνόμιο να είναι μια συνδικαλιστική ένωση η οποία, όχι μόνο κάνει πως δεν υπάρχουν απολύσεις, αλλά απαγορεύει και σε εργαζόμενους-ες να πραγματοποιήσουν κατ’ αρχήν εκδηλώσεις ενημέρωσης γύρω από τις απολύσεις!

3. Οι ίδιοι ουσιαστικά που σκίζουν τα ιμάτια τους για την «ενημέρωση της κοινωνίας», συνεδριάζουν και συνομιλούν στα κρυφά και συνωμοτούν ενάντια σε ανοιχτές, δημόσιες διαδικασίες! Η ΕΣΗΕΑ κατέχει το θλιβερό προνόμιο να είναι μια συνδικαλιστική ένωση που όχι μόνο δεν θέλει οι εργαζόμενοι/ες του κλάδου της να ενημερώνονται για το τι συζητά, αλλά τους/τις απαγορεύει και τη συζήτηση!!!

Όσον αφορά τους Σομπολοτσαλαπάτηδες, επειδή διαπιστώνουμε ότι παρακολουθούν προσεκτικά τις ιστοσελίδες μας, θα θέλαμε επίσης να τους πούμε δυο λογάκια: Πρώτον, μπορούν να απολαμβάνουν ήσυχοι τις δερμάτινες πολυθρόνες τους πίσω από τα κατεβασμένα ρολά του κτιρίου τους, χωρίς τον φόβο εισβολής «άγνωστων ατόμων με υπνόσακους». Είμαστε σοβαροί ενήλικοι άνθρωποι με χιλιάδες καθημερινά προβλήματα λόγω της μισθωτής/άμισθης εργασίας ή της ανεργίας και οπότε δεν έχουμε την πολυτέλεια να παιχνιδίζουμε όπως αυτοί με ρολά και τζαμαρίες. Προέχει αυτή την στιγμή να βρίσκουμε ένα μέρος για λίγες ώρες της εβδομάδας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε τις όποιες δυνάμεις μας ενάντια στην εργοδοτική επίθεση που δεχόμαστε. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με το κτίριο της ΕΣΗΕΑ σε αντίθεση με αυτούς.

Δεύτερον να είναι σίγουροι ότι όποτε αποφασίσουμε ότι μας συμφέρει να ξανααπελευθερώσουμε για εργατική χρήση το συγκεκριμένο κτίριο, τα κατεβασμένα ρολά θα είναι το τελευταίο που θα μας απασχολήσει. Γι’ αυτό τους συμβουλεύουμε άμα θέλουν να είναι σίγουροι ότι δεν θα ξαναπραγματοποιηθεί ο «εφιάλτης» μιας κατάληψης στην ΕΣΗΕΑ, να περιφρουρούν κάθε μέρα, όλο το 24ωρο το κτίριο, κι αν δεν φτάνουν οι βάρδιες ας καλέσουν τους φίλους τους, εργοδότες και μπάτσους, που επίσης διαπιστώνουμε ότι πανικοβάλλονται με οτιδήποτε δημοσιεύουμε στο blog μας. Δεν φταίνε άλλωστε σε τίποτα οι συμπαθείς εργαζόμενοι – θυρωροί της εισόδου, για να φορτώνονται με παραπάνω δουλειά λόγω των φοβιών των γραφειοκρατών…

ΤΡΙΤΗ 3/2 20:00 Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών (Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας): ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ