Ένα ιδιότυπο καθεστώς παρακολούθησης της ΕΥΠ έφερε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ εφημερίδας το οποίο μάλιστα εμπλέκει και δημοσιογράφους με πεδίο έρευνας το μεταναστευτικό. Η δημοσιογραφική ομάδα του Solomon επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τον συνάδελφο Σταύρο Μαλιχούδη με αφορμή ένα ρεπορτάζ για ένα 12χρονο παιδί από τη Συρία το οποίο βρισκόταν υπό κράτηση στην Κω και είχε δημιουργήσει μία ζωγραφιά που έγινε εξώφυλλο στην εφημερίδα «Le Monde».
Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένου, ανάρτηση πανό αλλά και τοποθέτηση από μικροφώνου πραγματοποίησε η συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ, στην έκτακτη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, στο ξενοδοχείο Κάραβελ, την Τετάρτη 24/2.
Με τον λόγο και την παρουσία μας προσπαθήσαμε να ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα που έχουν δημιουργήσει οι φοβισμένοι και τελειωμένοι συνδικαλιστές του κλάδου οι οποίοι με τις γνωστές πρακτικές τους οδηγούν την –όποια- αγωνιστικότητα στα βράχια. Λόγια κενά περιεχομένου και αλληλοκατηγορίες μικροκομματικών συμφερόντων που καθόλου δεν αφορούν τη βάση του κλάδου η οποία δέχεται σφοδρή και ολομέτωπη επίθεση.
Ας λάβουμε θέσεις μάχης απέναντι σε ό,τι ετοιμάζεται για τον κόσμο της εργασίας. Όταν κράτος-αφεντικά-εργατοπατέρες νοιάζονται για την πάρτη τους, εμείς κοιτάμε την τάξη μας και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Αγώνας διαρκείας για την κοινωνική ασφάλιση.
Καμία σανίδα σωτηρίας στους εργατοπατέρες των ΜΜΕ
Παρεμβάσεις και αφισοκολλήσεις σε εργασιακούς χώρους και γραφεία συνδικαλιστικών ενώσεων, πραγματοποιεί αυτή τη περίοδο η συνέλευση μας.
Απέναντι στη σφοδρή επίθεση του κράτους, σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά και τους εργατοπατέρες, εμείς, οι εργαζόμενοι/-ες στα Μέσα Ενημέρωσης, ας αδράξουμε, την ευκαιρία για να γεννήσουμε τις δικές μας δομές και τους μεγάλους αγώνες του αύριο.
Αγώνας διαρκείας για την κοινωνική ασφάλιση.
Καμία σανίδα σωτηρίας στους εργατοπατέρες των ΜΜΕ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
“Να μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 αγωνιστών φοιτητών
Οι 5 κατηγορούμενοι φοιτητές συμμετέχουν στο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, δραστηριοποιούνται στις συνελεύσεις των γειτονιών τους και έχουν πάρει μέρος σε ορισμένους από τους πολλούς εργατικούς/ταξικούς αγώνες που ξέσπασαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που κατέβηκαν τους δρόμους τα τελευταία χρόνια για να αγωνιστούν για την αξιοπρέπεια τους και την κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι μία σταγόνα στο ωκεανό των εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιστέκονται, είτε οργανωμένα είτε σπασμωδικά, στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση των ζωών τους, στην καθημερινή βία της εξουσίας, που φτάνει μέχρι τις ωμές δολοφονίες (είτε ως εργατικά ατυχήματα είτε ως εν ψυχρώ εκτελέσεις από τους μπάτσους), στην Ελλάδα, την Αργεντινή, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, την Τουρκία, το Μεξικό, τη Βραζιλία και αλλού. Όντας στην Ιταλία, οι 5 πολιτικά ενεργοί φοιτητές ήταν φυσικό να συμμετέχουν στη διαδήλωση που εναντιωνόταν στα σχέδια των από πάνω. Την επομένη της διαδήλωσης, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών στο σωρό, προσάγονται από μία καφετέρια με κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο. Στη συνέχεια αναγκάζονται σε βίαιη λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού (DNA), χωρίς παρουσία διερμηνέα. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αφήνονται.
Κι όσο ξυπνάν οι από κάτω, τρέμουν οι από πάνω
Απέναντι στις γενικευμένες αντιστάσεις των από κάτω, οι κρατικοί μηχανισμοί δε μένουν προφανώς απαθείς, αλλά θωρακίζονται σε όλα τα επίπεδα. Από τη μία επιτίθενται ακόμα περισσότερο στα εργασιακά δικαιώματα και σε ό,τι μπορεί να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή ζωή, ώστε να εντείνουν την εκμετάλλευση και το φόβο, και άρα να περιορί-σουν τα περιθώρια αντίδρασης που έχουμε. Με λίγα λόγια, να μας υποχρεώσουν να περνάμε τη ζωή μας με σκυμμένο το κεφάλι, ζητιανεύοντας για ψίχουλα και να λέμε κι ευχαριστώ, ώστε να μην έχουμε τον χρόνο, τη δύναμη και την ενέργεια να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Οργανώνονται βέβαια και στο επίπεδο της αστυνομικής βίας και καταστολής, με τις εθνικές αστυνομίες να μοιάζουν όλο κα περισσότερο με στρατούς, τόσο στις τακτικές τους όσο και στον οπλισμό τους. Είναι το ίδιο νήμα που ενώνει την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τις κτηνωδίες ματάδων, δελτάδων και λοιπόν μπάτσων στις γενικές απεργίες και αλλού, με τις δολοφονίες στις φαβέλες της Βραζιλίας, τα αμερικανικά γκέτο και τα γαλλικά προάστια, τη δολοφονία του Τζιουλιάνι στην Γένοβα το 2001, και βέβαια τις δολοφονίες των μεταναστών στην Μεσόγειο και αλλού, τις οποίες ονομάζουν “ναυάγια”. Είναι η ίδια προειδοποιητική ταμπέλα που αναβοσβήνει πάνω από τα κεφάλια των κολασμένων αυτής της γης, που λέει “Καθίστε ήρεμα, γιατί οι ζωές σας για εμάς δεν έχουν καμία αξία!”
Τέλος, το σύστημα οργανώνει την καταστολή του και στο δικαστικό επίπεδο. Άλλωστε, το Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλ¬ληψης βάση του οποίου ζητά η Ιταλία να εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές έχει κυρωθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον τρομονόμο νο2 (2004). Το πλαίσιο των τρομονόμων είναι αυτό που καταπατά και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης. Με λίγα λόγια, αν εκδοθούν οι 5 φοιτητές, μπορεί να περάσουν πέντε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές, μακριά από τους δικούς τους, και όταν γίνει η δίκη να αθωωθούν, όπως είναι το πιο πιθανό με βάση τα ανύπαρκτα στοιχεία με τα οποία κατηγορούνται. Επίσης η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση, την οικονομική τους εξόντωση και την αδυναμία υπεράσπισης τους (άλλη γλώσσα και άλλο δίκαιο) Η ευρωπαϊκή κατασταλτική ολοκλήρωση χτίζει ένα γενικευμένο Γκουαντάναμο που πολύ θα ήθελε να δει όλες και όλους εμάς που κατεβαίναμε όλα αυτά τα χρόνια στις απεργιακές και τις υπόλοιπες δυναμικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, στη φυλακή.
Είναι σαφές ότι η μόνη κατηγορία που βαραίνει τους 5 φοιτητές, είναι το ότι ένωσαν τη φωνή τους με χιλιάδες άλλους στο Μιλάνο και αλλού, το ότι αποφάσισαν να αντισταθούν στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου!
Είναι όμως εξίσου σαφές, ότι η αλληλεγγύη μας απέναντι στους ανθρώπους που αγωνίζονται είναι αδιαπραγμάτευτη!
ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ – ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ
Τρίτη 24/11 Συγκέντρωση στην Ιταλική Πρεσβεία 18.00, Σέκερη και Β. Σοφίας
Σάββατο 28/11 Πορεία Μοναστηράκι 12.00, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo
Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές”
Ήταν δεδομένο πως από την στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες εισέβαλαν στον κόσμο των ΜΜΕ θα προσπαθούσαν να ασκήσουν πολιτική. Γι αυτό το λόγο άλλωστε μπήκαν. Δεν είχαν καμία αγάπη για την δημοσιογραφία. Και όταν οι μεγαλοκαρχαρίες ασκούν πολιτική το κάνουν όχι μόνο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους αλλά και για να αποκομίσουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Είτε απομυζώντας τους εργαζόμενους είτε κλείνοντας συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είναι πλέον κοινή παραδοχή πως την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα ακόμα και αυτοί που ήταν γνωστό ότι είχαν ταχθεί υπέρ των συμφερόντων των λίγων και έκαναν τα στραβά μάτια στη κόλαση που ζούσαν οι πολλοί, ξεπέρασαν ακόμα και τα όρια της “συνήθους” προπαγάνδας. Διότι, πολλοί “συνάδελφοί” μας, ειδικά των τηλεοπτικών καναλιών, όχι μόνο υιοθέτησαν τον ρόλο του φερέφωνου της προπαγάνδας των αφεντικών, άλλα προχώρησαν ξεδιάντροπα στην ευθεία τρομοκράτηση του κοινού, σπέρνοντας τον πανικό. Και δεν είναι θέμα ερμηνείας. Είναι θέμα δόλιας προπαγάνδας και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Κανείς δεν πέρασε από πειθαρχικό τον πρώην συνεργάτη των τραπεζιτών και νυν γιουσουφάκι τους, Μπάμπη Παπαδημητρίου, όταν είχε βγει δημόσια και είχε ευχηθεί το ΔΝΤ να κρατήσει γερά και να μην υποχωρήσει μπροστά στις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Αυτό είναι η προσωπική του άποψη και κρίνεται γι’ αυτή. Το κάνει τώρα όμως γιατί αυτό όπως και οι υπόλοιποι της λίστας των εννέα έσπρωξαν τον κόσμο σε καταστάσεις πανικού και ξεπέρασαν κάθε όριο προπαγάνδας.
Δεν τίθεται το παραμικρό θέμα περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου, λοιπόν. Θα ήταν άλλωστε το μεγαλύτερο αστείο που έχει ειπωθεί ποτέ να επικαλούνται κάτι τέτοιο οι καναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες που έχουν αναγάγει την λογοκρισία σε επιστήμη και έχουν φτάσει σε σημείο να απολύουν συντάκτες επειδή αρνούνται να ακολουθήσουν την “γραμμή”. Εκτός και αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους συνταξιούχους. Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους καρκινοπαθείς. Όταν τους έκοβαν τις συντάξεις ή τα απαραίτητα για να κρατηθούν στη ζωή φάρμακα εξαιτίας των εντολών της τρόικας ήταν “προαπαιτούμενο για να πάρουμε την επόμενη δόση”.
Σε αυτή τη λίστα θα έπρεπε να είναι ακόμα περισσότερα ονόματα. Και να μην μείνουν απ’ έξω εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί και βέβαια ιστοσελίδες που πλέον έχουν και αυτές το δικό τους μερίδιο ευθύνης, δεδομένου πως όλο και περισσότερος κόσμος τις επιλέγει για την ενημέρωσή του. Η αρτηριοσκληρωτική ΕΣΗΕΑ, ωστόσο, ούτε αυτό δεν μπόρεσε να κάνει καλά… Ούτε το πιο απλό πράγμα. Να σύρει στο πειθαρχικό της όλους εκείνους που παίζουν με το μυαλό των ανθρώπων.
Και πώς να το κάνει άραγε, όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια έκανε πλάτες στους μεγαλοδημοσιογράφους-τσιράκια των αφεντικών, αφήνοντάς τους στο απυρόβλητο, διατηρώντας ορθάνοιχτες τις πύλες του σωματείου ακόμη κι όταν γίνονταν ιδιοκτήτες, όταν την ίδια στιγμή για τους επισφαλείς εργαζόμενους τις κρατούσε και τις κρατά ερμητικά κλειστές.
Προσοχή: Σε περιόδους μεγάλης καταστολής (φοιτητικά 2006-2007, Δεκέμβρης 2008, αντιμνημονιακές διαδηλώσεις) είναι η αστυνομία που μιλάει μέσα από τα δελτία των 8. Τώρα αυτοί που σας μιλάνε είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα συμφέροντα τους. Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να κλείνουμε τις τηλεοράσεις και να βρίσκουμε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, τρίβοντας στα μούτρα τους τον πανικό και την προπαγάνδα.
Ενώνουμε τη φωνή μας με όσους/ες, από καθαρά ταξική σκοπιά και στοχευμένα, φωνάζουν και τώρα και πάντοτε:
Ήταν δεδομένο πως από την στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες εισέβαλαν στον κόσμο των ΜΜΕ θα προσπαθούσαν να ασκήσουν πολιτική. Γι αυτό το λόγο άλλωστε μπήκαν. Δεν είχαν καμία αγάπη για την δημοσιογραφία. Και όταν οι μεγαλοκαρχαρίες ασκούν πολιτική το κάνουν όχι μόνο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους αλλά και για να αποκομίσουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Είτε απομυζώντας τους εργαζόμενους είτε κλείνοντας συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είναι πλέον κοινή παραδοχή πως την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα ακόμα και αυτοί που ήταν γνωστό ότι είχαν ταχθεί υπέρ των συμφερόντων των λίγων και έκαναν τα στραβά μάτια στη κόλαση που ζούσαν οι πολλοί, ξεπέρασαν ακόμα και τα όρια της “συνήθους” προπαγάνδας. Διότι, πολλοί “συνάδελφοί” μας, ειδικά των τηλεοπτικών καναλιών, όχι μόνο υιοθέτησαν τον ρόλο του φερέφωνου της προπαγάνδας των αφεντικών, άλλα προχώρησαν ξεδιάντροπα στην ευθεία τρομοκράτηση του κοινού, σπέρνοντας τον πανικό. Και δεν είναι θέμα ερμηνείας. Είναι θέμα δόλιας προπαγάνδας και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Κανείς δεν πέρασε από πειθαρχικό τον πρώην συνεργάτη των τραπεζιτών και νυν γιουσουφάκι τους, Μπάμπη Παπαδημητρίου, όταν είχε βγει δημόσια και είχε ευχηθεί το ΔΝΤ να κρατήσει γερά και να μην υποχωρήσει μπροστά στις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Αυτό είναι η προσωπική του άποψη και κρίνεται γι’ αυτή. Το κάνει τώρα όμως γιατί αυτό όπως και οι υπόλοιποι της λίστας των εννέα έσπρωξαν τον κόσμο σε καταστάσεις πανικού και ξεπέρασαν κάθε όριο προπαγάνδας.
Δεν τίθεται το παραμικρό θέμα περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου, λοιπόν. Θα ήταν άλλωστε το μεγαλύτερο αστείο που έχει ειπωθεί ποτέ να επικαλούνται κάτι τέτοιο οι καναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες που έχουν αναγάγει την λογοκρισία σε επιστήμη και έχουν φτάσει σε σημείο να απολύουν συντάκτες επειδή αρνούνται να ακολουθήσουν την “γραμμή”. Εκτός και αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους συνταξιούχους. Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους καρκινοπαθείς. Όταν τους έκοβαν τις συντάξεις ή τα απαραίτητα για να κρατηθούν στη ζωή φάρμακα εξαιτίας των εντολών της τρόικας ήταν “προαπαιτούμενο για να πάρουμε την επόμενη δόση”.
Σε αυτή τη λίστα θα έπρεπε να είναι ακόμα περισσότερα ονόματα. Και να μην μείνουν απ’ έξω εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί και βέβαια ιστοσελίδες που πλέον έχουν και αυτές το δικό τους μερίδιο ευθύνης, δεδομένου πως όλο και περισσότερος κόσμος τις επιλέγει για την ενημέρωσή του. Η αρτηριοσκληρωτική ΕΣΗΕΑ, ωστόσο, ούτε αυτό δεν μπόρεσε να κάνει καλά… Ούτε το πιο απλό πράγμα. Να σύρει στο πειθαρχικό της όλους εκείνους που παίζουν με το μυαλό των ανθρώπων.
Και πώς να το κάνει άραγε, όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια έκανε πλάτες στους μεγαλοδημοσιογράφους-τσιράκια των αφεντικών, αφήνοντάς τους στο απυρόβλητο, διατηρώντας ορθάνοιχτες τις πύλες του σωματείου ακόμη κι όταν γίνονταν ιδιοκτήτες, όταν την ίδια στιγμή για τους επισφαλείς εργαζόμενους τις κρατούσε και τις κρατά ερμητικά κλειστές.
Προσοχή: Σε περιόδους μεγάλης καταστολής (φοιτητικά 2006-2007, Δεκέμβρης 2008, αντιμνημονιακές διαδηλώσεις) είναι η αστυνομία που μιλάει μέσα από τα δελτία των 8. Τώρα αυτοί που σας μιλάνε είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα συμφέροντα τους. Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να κλείνουμε τις τηλεοράσεις και να βρίσκουμε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, τρίβοντας στα μούτρα τους τον πανικό και την προπαγάνδα.
Ενώνουμε τη φωνή μας με όσους/ες, από καθαρά ταξική σκοπιά και στοχευμένα, φωνάζουν και τώρα και πάντοτε:
 |
| Αφίσα της συνέλευσής μας για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ τον Μάιο του 2009 |
|
| Αφίσα της συνέλευσής μας για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ τον Μάιο του 2009 |