Category: Διεθνή

Ρουμανικός Τύπος: Η χαριστική βολή;

Επωφελούμενη από την κρίση, η εξουσία ετοιμάζει ένα νομοσχέδιο που υποβάλλει τους δημοσιογράφους σε ψυχιατρική εξέταση, επιβάλλοντας επιπλέον πολιτικό έλεγχο στα ΜΜΕ.

Δεν είναι ανέκδοτο. «Η κατάσταση είναι κρίσιμη», εκμυστηρεύεται ο Κρίστι Γκόντινακ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ρουμάνων Δημοσιογράφων MediaSind. Μια ομάδα βουλευτών του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος του προέδρου Τράιαν Μπασέσκου παρουσίασε ένα νομοσχέδιο που υποβάλλει τα γραπτά του Τύπου στον έλεγχο του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου.

Όποια εφημερίδα δημοσιεύει ένα άρθρο που θεωρείται «επικίνδυνο για την εθνική κυριαρχία» θα λογοκρίνεται, ή και θα τίθεται υπό απαγόρευση, και θα μπορεί να υποστεί νομικές κυρώσεις. Ακόμα χειρότερα, προσθέτει ο συνδικαλιστής, σύμφωνα με αυτό το νομοσχέδιο, «οι δημοσιογράφοι πρέπει να περνούν από εξέταση καταλληλότητας κάθε τρία χρόνια και – κρατηθείτε – προβλέπεται επίσης υποχρέωση των δημοσιογράφων να υφίστανται κάθε χρόνο ψυχιατρική εξέταση που θα καθορίζει αν παραμένουν κατάλληλοι για να συνεχίζουν να ασκούν το επάγγελμά τους!»

Μετά από διαμαρτυρία του συνδικάτου, το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έστειλε επιστολή στους προέδρους της Βουλής και της Γερουσίας της Ρουμανίας συνιστώντας τους να εμποδίσουν το νομοσχέδιο. «Η Ρουμανία δεν είναι η μόνη χώρα όπου οι αρχές σκέφτονται ότι με την κρίση ήρθε πλέον η στιγμή να δοθεί η χαριστική βολή στον Τύπο», γράφει η εφημερίδα Jurnalul National, που τοποθετείται στην κεντροδεξιά και δεν μπορεί να θεωρηθεί ύποπτη για αντιπολιτευτική δράση.

Στο κοινωνικό επίπεδο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Μέσα σε δυο χρόνια, 6.000 δημοσιογράφοι και διοικητικοί υπάλληλοι στον Τύπο έχουν απολυθεί. «Η εργοδοσία δεν σέβεται ούτε καν τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί με τους διοικητικούς υπαλλήλους. Ορισμένοι θέλουν να εισαγάγουν μεγαλύτερη ευελιξία στο επάγγελμα», βεβαιώνει ο Κρίστι Γκόντινακ.

Με την υποστήριξη του συνδικάτου, βρίσκονται στα δικαστήρια υποθέσεις «καταχρηστικής απόλυσης», με αντίδικους την εφημερίδα Adevarul και τον ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό Realitatea. Όσο για τα κρατικά ΜΜΕ, υφίστανται κατά μέτωπο τα μέτρα που προβλέπει το ΔΝΤ, μείωση των μισθών κατά 25% και συμπίεση του προσωπικού. «Ενώ έχουμε ελλείψεις προσωπικού, οι δημοσιογράφοι που φεύγουν δεν αντικαθίστανται», εξηγεί από την πλευρά της η Αρτζεντίνα Τράικου, διευθύντρια του κρατικού ρουμανικού πρακτορείου Τύπου Agerpress. «Έχουμε χάσει ήδη 30 δημοσιογράφους», προσθέτει. Με την εξαίρεση των δημοσιογράφων της τηλεόρασης, η πλειοψηφία των υπόλοιπων βρίσκονται σε καθεστώς επισφάλειας. «Η κατάσταση δεν ενθαρρύνει τους φοιτητές δημοσιογραφίας να ακολουθήσουν το επάγγελμα», οικτίρει.

Επιπλέον, για τον γραπτό Τύπο δεν προβλέπεται κανένα μέτρο στήριξης, ούτε άμεσο ούτε έμμεσο. Με την υποστήριξη των συνδικάτων και μιας μερίδας πολιτικών, η MediaSind, με 9.000 μέλη, μέλος επίσης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ελευθερία του Τύπου και θέλει να αναγκάσει τα πολιτικά κόμματα να υιοθετήσουν ένα νόμο αρωγής στον Τύπο.

Τρεις μέρες μετά την επιτυχή ανάδυση των 33 μεταλλωρύχων στην επιφάνεια της γης, στο ορυχείο Σαν Χοσέ της Χιλής, η είδηση για το θάνατο 37 ανθρακωρύχων στην πόλη Γιοζού της Κίνας δε βρήκε την ίδια θέση στα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Όλοι οι μεγάλοι ενημερωτικοί σταθμοί είχαν απευθείας σύνδεση με τη Χιλή την ημέρα της διάσωσης, εστιάζοντας βέβαια στο “προσωπικό δράμα” και τις “αληθινές ιστορίες ζωής” των εργατών, αγνοώντας τους λόγους που οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν για 69 μέρες 625 μέτρα κάτω από τη γη. Αγνοώντας ακόμα και όλα όσα ο εγκλεισμός τους έφερε στο προσκήνιο (των εναλλακτικών μέσων και της αντιπληροφόρησης μόνο):

– το συγκεκριμένο ορυχείο στη Χιλή είχε κλείσει ως επικίνδυνο το 2007 και ξανάνοιξε το 2008 με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να πραγματοποιηθεί κανένας έλεγχος για τα μέτρα ασφαλείας. Ήταν γνωστός ο βαθμός επικινδυνότητας σε βαθμό που οι εργάτες που δούλευαν εκεί αποκαλούνταν “καμικάζι”
– τους τρεις μήνες περίπου που το ορυχείο έμεινε κλειστό κανείς από τους 300 εργάτες του δεν πληρώθηκε. Η εταιρία αρνήθηκε να πληρώσει και τους εγκλωβισμένους ανθρακωρύχους για όσο καιρό βρίσκονταν κάτω από τη γη και ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε ότι το κράτος δεν μπορεί να καταβάλει εκείνο τους μισθούς ή έστω μια κάποια αποζημίωση, καθώς απαγορεύεται από την ισχύουσα νομοθεσία, και πρόετρεψε τους ανθρακωρύχους να ακολουθήσουν τη δικαστική οδό!
– 12 εργάτες τα τελευταία χρόνια έχασαν τη ζωή τους στο ορυχείο
– τη δισέλιδη ανακοίνωση που έβγαλαν μέσα από τη γη οι μεταλλωρύχοι, όπου εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς πείνας αγωνιστές Μαπούτσε που διώκονται με ειδικό αντι-τρομοκρατικό νόμο

Και αν η διάσωση των 33 εργατών της γης θεωρήθηκε νίκη του καπιταλισμού, οι 37 θάνατοι των εργατών στην Κίνα και οι καθημερινές δολοφονίες εργατών σε ορυχεία τι είναι;

Εδώ και μια εβδομάδα, η Γαλλία συγκλονίζεται από τεράστιες διαδηλώσεις, γενικές απεργίες και συγκρούσεις σε όλες τις πόλεις, ενάντια στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σαρκοζί για τις συντάξεις (με αιχμή την αύξηση του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, από τα 60 στα 62 χρόνια). Πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν και αυτή την Τρίτη (19/10), για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα, ενώ οι συγκρούσεις συνεχίζουν να μαίνονται σε όλη τη χώρα. Οι συλλήψεις, κυρίως νέων, φοιτητών και μαθητών, έχουν ήδη ξεπεράσει τις 1.400 και οι κρατούμενοι τους 1.000. Η αφίσα που μεταφράζουμε εδώ συνοψίζει πολύ καλά το κλίμα…

Τη νύχτα της Πέμπτης 15 προς Παρασκευή 16 Ιουλίου, στα περίχωρα της Γκρενόμπλ, δυο άνδρες, ύποπτοι για ληστεία στο καζίνο του Ουριάζ, καταδιώκονται από την αστυνομία. Ανταλλάσσονται πυροβολισμοί, και ο ένας ύποπτος, ο 27χρονος Καρίμ Μπουντουντά, με τρεις καταδίκες για κλοπές στο μητρώο του, πέφτει νεκρός από αστυνομικά πυρά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, στο (άλλοτε προοδευτικό-μεσοαστικό και τώρα πια γκετοποιημένο-μεταναστευτικό) προάστιο της Βιλνέβ.

Ακολουθούν δυο νύχτες ταραχών, κατά τις οποίες εκατοντάδες αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων της γαλλικής αστυνομίας συγκρούονται με κατοίκους του προαστίου, ομάδες νεαρών μαύρων και μεταναστών δεύτερης γενιάς στην πλειοψηφία τους, με τα γνωστά αποτελέσματα: καμμένα κτήρια και αυτοκίνητα, εκτεταμένες καταστροφές, πλήθος συλλήψεων, γενικευμένη αστυνομοκρατία. Μια τυπική ιστορία σε ένα τυπικό γαλλικό προάστιο, από τις πολλές που διαδέχονται η μία την άλλη, ιδίως μετά την εξέγερση του Νοεμβρίου του 2005…

Αυτό που ξεχνιέται ή παραγνωρίζεται σκόπιμα στις μητροπολιτικές ταραχές που σπαράσσουν τη Γαλλία την τελευταία πενταετία τουλάχιστον είναι η ταξική πόλωση που τις γεννά και τις αναπαράγει: γκετοποίηση, κρατική βία και καταστολή από τη μια πλευρά, περιθωριοποίηση, φτώχεια και παραβατικότητα από την άλλη. Και στη μέση, ολοένα περισσότερο, το κενό: κανένας παράγοντας, κανένας λόγος και καμιά πολιτική δεν έρχεται να γεφυρώσει την ταξική διαίρεση, το αντίθετο μάλιστα. Σπεκουλαδόροι κάθε λογής σπεύδουν να ερμηνεύσουν τον μαινόμενο κοινωνικό και ταξικό πόλεμο με όρους “τρομοκρατίας”, “τυφλής βίας”, “εσωτερικού εχθρού” – ό,τι ακριβώς γίνεται, και θα εξακολουθήσει να γίνεται, και στα καθ’ ημάς, όπως και σε κάθε νέο θέατρο του πολέμου. Δεν υπάρχουν άλλες διαφυγές, συνεχίζει η σπέκουλα, εκτός από το έγκλημα, το βόλεμα ή τη σιωπή – ισάριθμες επιλογές που καθορίζουν ποιοι τελικά θα είναι “οι κακοί”, ποιοι “οι καλοί” και ποιοι “οι απλοί πολίτες”.

Ως αντίβαρο σε όλη αυτή την κρατική και μηντιακή παρλάτα που περιβάλλει τις καθημερινές μητροπολιτικές εξεγέρσεις, τα ξεσπάσματα οργής και βίας στις δυτικές μεγαλουπόλεις, ας ακούσουμε έναν αναγνώστη του Indymedia Grenoble:

Την Κυριακή 4 Ιουλίου έληξε στο Ποντουάζ της Γαλλίας η δίκη 4 νεαρών που κατηγορούνταν ότι είχαν πυροβολήσει με δολοφονική πρόθεση κατά αστυνομικών το διήμερο της εξέγερσης στο Βιλιέ-λε-Μπελ, στα νότια προάστια του Παρισιού, τον Νοέμβριο του 2007. Η απόφαση: ποινές φυλάκισης από 3 ως 15 χρόνια για τους κατηγορούμενους, μετά από μια διαδικασία-παρωδία, που κράτησε δυο εβδομάδες, είχε ως μάρτυρες κατηγορίας (που συνεχώς αυξάνονταν) 90 ανώνυμους (!) αστυνομικούς και κατέληξε σε μια ετυμηγορία που εκφέρθηκε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή!

Περισσότεροι από 600 άνθρωποι συνελήφθησαν το σαββατοκύριακο 26 και 27 Ιουνίου, στο Τορόντο, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για τη σύνοδο των G20. Εκατοντάδες ακόμα κρατήθηκαν για ώρες, σε μερικές περιπτώσεις κάτω από την καταρρακτώδη βροχή. Το σκηνικό της αστυνομοκρατίας συμπλήρωσαν επιδρομές σε σπίτια χωρίς ένταλμα, παράνομες έρευνες και προσαγωγές, αλλά και μια ασυνήθιστη σκληρότητα των μπάτσων απέναντι σε δημοσιογράφους.

Τουλάχιστον πέντε δημοσιογράφοι συνελήφθησαν, κάποιοι ξυλοκοπήθηκαν και ένας δέχτηκε ηλεκτρική εκκένωση όντας πεσμένος κάτω κι ενώ φώναζε στους αστυνομικούς ότι είχε βηματοδότη. Το εδώ βίντεο, που αλιεύσαμε από το μη καθεστωτικό μέσο Toronto Media Co-op, δείχνει ένα τέτοιο περιστατικό. Ο δημοσιογράφος Τζέσι Φρίστον του “The Real News network” βιντεοσκοπούσε τις επιθέσεις μπάτσων (το ρεπορτάζ του Φρίστον αναφέρει ότι στο στόχαστρο της αστυνομίας βρέθηκε μέχρι κι ένας κωφός!), όταν δέχτηκε κι αυτός επίθεση. Όπως γράφει ο ίδιος, «το περιστατικό ολοκληρώθηκε με δυο γροθιές στο πρόσωπό μου και ένα κλεμμένο μικρόφωνο στα χέρια αστυνομικών. Δεν είναι φυσικά μοναδικό, αλλά απλώς μια απόδειξη της κατάχρησης εξουσίας και της ατιμωρησίας που καθόρισε τη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων αυτό το σαββατοκύριακο.

Το βίντεο αυτό δεν υπονοεί ότι οι δημοσιογράφοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από όλους τους άλλους: κανείς δεν πρέπει να υποβάλλεται σε παράνομες έρευνες, στην αστυνομική βαναυσότητα, σε αδικαιολόγητη κράτηση, κ.ο.κ. Όμως η στοχοποίηση και ο εκφοβισμός δημοσιογράφων υπερβαίνει τον δημοσιογράφο, είναι επίθεση ενάντια στο δικαίωμα όλου του κοινού να μάθει τι συμβαίνει. Όπως αφήνει να εννοηθεί και ο ίδιος ο αρχηγός της αστυνομίας του Τορόντο, Γουίλιαμ Μπλερ, στο βίντεο: Οι δημοσιογράφοι, άρα και όλοι μας, δεν έχουν κανένα δικαίωμα όταν κάποιος σπάει βιτρίνες. Τι σημαίνει αν τα αποκαλούμενα “δικαιώματά μας” δεν αντέχουν μερικά σπασμένα τζάμια; Δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι δικαιώματα έχουμε μόνο όταν μας το επιτρέπουν οι αρχές».

Πηγή: http://toronto.mediacoop.ca/

Στη φωτογραφία, ένας ακτιβιστής κρατά πλακάτ με τα ονόματα των 9 ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό πάνω στον Στολίσκο της Ελευθερίας την περασμένη εβδομάδα. Το στιγμιότυπο είναι από διαδήλωση στο Τελ Αβίβ, το Σάββατο 5 Ιουνίου, για την 43η επέτειο της ισραηλινής κατοχής στη Γάζα.

Δείτε εδώ αναλυτικό φωτορεπορτάζ από τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις στο Ισραήλ τις τελευταίες ημέρες.

Απαγόρευση του δικαιώματος στην διαδήλωση. Αυτή ήταν η χθεσινή απάντηση του ελληνικού κράτους στην λαϊκή οργή για την τρομοκρατική επίθεση των ισραηλινών στρατιωτικών στα πλοία των ακτιβιστών που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην ανοιχτή φυλακή της Γάζας. Οι πραίτορες του Χρυσοχοϊδη για άλλη μια φορά ξεσάλωσαν, έχοντας το ελεύθερο από τον στρατάρχη τους να τσακίσουν την διαδήλωση, να διαλύσουν οργανωμένα μπλοκ αριστερών και αντιρατσιστικών οργανώσεων, να ρίξουν χημικά και εμπρηστικές χειροβομβίδες στα ακάλυπτα πρόσωπα διαδηλωτών, να στείλουν κόσμο στα νοσοκομεία.

Η επίθεση των ΜΑΤ ξεκίνησε λίγο μετά τις 19:30 το απόγευμα, ενώ δεν είχε ολοκληρωθεί η προσέλευση διαδηλωτών στην ισραηλινή πρεσβεία. Το ότι δόθηκε κι αυτό το μισάωρο της διαδήλωσης έξω από την Πρεσβεία των δολοφόνων του τρομοκράτους του Ισραήλ, μάλλον ανάγεται στις «σοσιαλιστικές ευαισθησίες» του Υπουργού «Προστασίας του Πολίτη». Μέσα σε λίγα λεπτά οι διμοιρίες άρχιζαν να ψεκάζουν από παντού την διαδήλωση (ελέγχονται οι πληροφορίες αν αυτή ήταν η απάντηση τους σε ένα μπουκαλάκι νερό ή ένα νεράντζι που εκτοξεύθηκε προς την πλευρά τους), αναγκάζοντας τους διαδηλωτές να αμυνθούν με ότι μέσο διέθεταν απέναντι στην βάρβαρη επίθεση που δέχονταν. Η προσχεδιασμένη επίθεση στην συγκέντρωση είχε αρχικά ως στόχο να εκδιώξει την κύρια μάζα των χιλιάδων οργισμένων διαδηλωτών από την περιοχή δίπλα στην πρεσβεία, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια των τρομο-ενοίκων της.

Πράγματι, τα ισραηλινά χημικά δημιούργησαν την αποπνικτική ατμόσφαιρα που ανάγκασε τους διαδηλωτές να οπισθοχωρήσουν δεξιά και αριστερά της γέφυρας της Κηφισίας. Όμως οι πραίτορες του Χρυσοχοϊδη δεν είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Συνέχισαν τις επιθέσεις τους με χημικά και κρότου λάμψης απέναντι στους διαδηλωτές, κάποιοι από τους οποίους αμύνονταν με πέτρες και σφεντόνες, ενώ όσους αναγκάζονταν να στρίψουν στα στενά της περιοχής τους υποδέχονταν οι τραμπούκοι των Δέλτα και των Διας. Έτσι διαδήλωση ουσιαστικά σπρώχθηκε μέχρι την διασταύρωση της Κηφισίας με την Πανόρμου, όπου διασπάστηκε ένα κομμάτι της, και στην συνέχεια με την Αλεξάνδρας. Παρά τη συνεχή επίθεση που δεχόταν η διαδήλωση, οι μπάτσοι δεν κατάφεραν να την τσακίσουν ολοκληρωτικά, αναγκαζόμενοι έτσι να φυλάξουν και την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Στην συνέχεια απαγόρευσαν στα μπλοκ της διαδήλωσης να αυτοδιαλυθούν στο Πάρκο Ελευθερίας, με αποτέλεσμα οι εκατοντάδες διαδηλωτές που επέμεναν να διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό να αναγκαστούν να κινηθούν προς το Σύνταγμα. Λίγο μετά το μετρό του Ευαγγελισμού οι διμοιρίες πήραν ξανά εντολές να επιτεθούν με βαρβαρότητα στους εναπομείναντες διαδηλωτές, προφανώς για να αποτρέψουν οποιοδήποτε ενδεχόμενο να δημιουργηθεί άλλη μια εστία διαμαρτυρίας μπροστά από το ελληνικό κυνοβούλιο.

Ο αριθμός των τραυματιών από τις επιθέσεις των ένστολων δολοφόνων παραμένει άγνωστος, μάλλον διψήφιος σε νούμερο σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες. Ένας διαδηλωτής δέχτηκε χειροβομβίδα κρότου λάμψης στο πρόσωπο κατά την διάρκεια της απώθησης των διαδηλωτών στο ύψος της Ισραηλινής πρεσβείας και, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες από τη νοσηλεία του, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην ακοή του. Δυο ακόμα άτομα έχουν ράμματα στο κεφάλι από την επίθεση των μπάτσων στο ύψος του Ευαγγελισμού, ο ένας δεχόμενος γκλομπιές στο σώμα και το κεφάλι του, η άλλη δεχόμενη δακρυγόνο που έσκασε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της (νοσηλεύτηκαν στο Ιπποκράτειο) Για να ολοκληρωθεί το κρεσέντο της κρατικής αυθαιρεσίας, διμοιρίες εμπόδιζαν την είσοδο των τραυματισμένων (από τις πράξεις τους) στο εφημερεύον νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου σύμφωνα με καταγγελία της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» οι τραυματίες περί τις 9.30 ξεπερνούσαν συνολικά τα 12 άτομα, μεταξύ των οποίων και μία κοπέλα με ρήξη τύμπανου από χειροβομβίδα κρότου λάμψης

Τέλος, (για να μην ξεχνάμε και το πολυσυζητημένο τελευταία στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια «δικαίωμα του λαού στη ενημέρωση», που απαγορεύει τις απεργίες στην βιομηχανία των ΜΜΕ) οι πολεμικές ενέργειες τις ΕΛ.ΑΣ. πάνω στα σώματα των διαδηλωτών είναι σα να μη έγιναν ποτέ για τα τηλεοπτικά κανάλια που εκείνες τις ώρες μετέδιδαν τα κεντρικά δελτία τους και αυτό που είδαν ήταν «ρίψη χημικών ως απάντηση των ΜΑΤ στις επιθέσεις που δέχτηκαν από διαδηλωτές». Προπαγάνδα που αναπαρήγαγε κι η συντριπτική πλειοψηφία των ρεπορτάζ γύρω από την διαδήλωση που τυπώθηκαν στις εφημερίδες της επόμενης μέρας.