Category: Αναδημοσιεύσεις

Σήμερα, Τρίτη 1 Δεκέμβρη 2015, εκδικάστηκε στα δικαστήρια της Ευελπίδων η υπόθεση της δίωξης των 2 συναδέλφων μας που είχαν συλληφθεί έπειτα από την επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή μας συγκέντρωση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός την Κυριακή 28/12/14 (κατόπιν σχετικής μήνυσης της εργοδοσίας).

Αν, όπως γράφαμε και στη σχετική ανακοίνωσή μας, τη μέρα που δεχθήκαμε την επίθεση «αποκαλύφθηκε περίτρανα ότι πίσω από τη βιτρίνα της κουλτούρας και του πολιτισμού βρίσκεται η πιο στυγνή εργοδοσία, που συμβαδίζει με την κρατική καταστολή και βία», σήμερα καταδείχθηκε ότι στο πλάι τους έχουν και τη δικαστική εξουσία.

Από μια δικαστική έδρα με ξεκάθαρη μεροληπτική στάση υπέρ της εργοδοσίας του Ιανού, των διευθυντικών στελεχών του που κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας και του αστυνομικού, οι 2 συνάδελφοι μας καταδικάστηκαν για τη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωσημε την κατηγορία για «παράνομη βία» σε 10 μήνες με 3ετή αναστολή. Οι άλλοι 2 που συνελήφθησαν όντας περαστικοί από το σημείο της επίθεσης αθωώθηκαν. Ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση επί της καταδικαστικής απόφασης.

Αυτό που η αστική δικαιοσύνη σήμερα καταδίκασε είναι τις συλλογικές αντιστάσεις που ως σωματείο κι από κοινού με τους συναδέλφους μας και με τον κόσμο του αγώνα ορθώνουμε απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία και απέναντι στους αντεργατικούς νόμους που τη στηρίζουν. Αυτή η απόφαση έρχεται να προστεθεί σε μια πλειάδα αντίστοιχων αποφάσεων ενάντια σε μια σειρά εργατικών αγώνων. Είναι πλήρως ενταγμένη στο -ολοένα εξελισσόμενο και με αμείωτο ρυθμό εφαρμοζόμενο- σχέδιο ποινικοποίησης, καταστολής και κατατρομοκράτησης των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης.

.

Ωστόσο, κόντρα στη στόχευση των εργοδοτών (στόχευση που εξυπηρετήθηκε και μέσα από τη συγκεκριμένη δίωξη),εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε και να πολεμάμε την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία. Και στον Ιανό και σε κάθε εργασιακό χώρο. Ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και ενάντια σε κάθε επίθεση που δεχόμαστε στα εργατικά δικαιώματά και συμφέροντά μας, στη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας φτωχός λαός, αλλά πλούσιος σε αξίες και ανθρωπιά! Δεν διεκδικούμε, λοιπόν, ούτε ένα ευρώ [από την ΕΕ]. Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ για να κάνουμε το καθήκον μας, το ανθρώπινο καθήκον μας απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που πεθαίνουν στην αυλή μας. Όποιος από εμάς εδώ είχε ανθρώπους που πέθαιναν στην αυλή του, θα διεκδικούσε να τους δώσει ένα πιάτο φαΐ και να τους σώσει. Μακριά, λοιπόν, από εμάς εκείνες οι λογικές που θέλουν να κοστολογήσουν την ανθρωπιά. (…) Η Ελλάδα διδάσκει ανθρωπιά. Η Ελλάδα τούτη την κρίσιμη ώρα διδάσκει στους Ευρωπαίους εταίρους ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης.

Αλέξης Τσίπρας, στη Βουλή

Επί ενάμιση μήνα, από τα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών συγκέντρωσε και διένειμε είδη πρώτης ανάγκης για πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν μια συμβολική, αλλά –όπως αποδείχτηκε– πρακτικά όχι αμελητέα πρωτοβουλία αλληλεγγύης στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί από την κυνική γεωπολιτική του τρόμου, του πολέμου και του αίματος, και την αντίστοιχα ανελέητη διαχείριση του παγκόσμιου πληθυσμού των καταπιεζόμενων, με πολιτικές όπως η «Ευρώπη-Φρούριο», οι φράχτες στα σύνορα των «πολιτισμένων» κρατών, η τέλεια αδράνεια μπροστά στα πλοιάρια που βυθίζονται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, οδηγώντας στον θάνατο άντρες, γυναίκες, παιδιά. Στα γραφεία του ΣΜΕΔ, συγκεντρώθηκαν τόνοι ολόκληροι τροφίμων, υγειονομικού υλικού και ρουχισμού, από πλήθος κόσμου που έσπευσε να ανταποκριθεί γενναιόδωρα στο κάλεσμά μας, όπως σπεύδει να ανταποκριθεί και στα καλέσματα άλλων συλλογικοτήτων που προσπαθούν με αμιγώς δικά τους μέσα να κάνουν πράξη την αλληλεγγύη. Ο Σύλλογος πραγματοποίησε ήδη πέντε διανομές, στην Πλατεία Βικτωρίας, στον Ελαιώνα, στο Παλέ του Γαλατσίου και στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26 –επιστρατεύτηκαν για τον σκοπό αυτό πάνω από 15 ασφυκτικά γεμάτα αυτοκίνητα–, και συνεχίζει, μέχρι εξάντλησης του τεράστιου όγκου των ειδών.

Πολύ σύντομα, ωστόσο, αντιληφθήκαμε ότι –για να το πούμε απλά και… τεχνοκρατικά– το μέγεθος της προσφοράς, εντελώς παράδοξα, ξεπερνούσε κατά πολύ το αντίστοιχο της ζήτησης. Αν και ο χειμώνας έμπαινε για τα καλά, οι «επίσημες» δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στην Αθήνα, ο Ελαιώνας και το Παλέ του Γαλατσίου, επαναλάμβαναν μονότονα ότι οι ανάγκες είναι περιορισμένες, ότι ρούχα δεν χρειάζονται, «μόνο συγκεκριμένα πράγματα», την ίδια στιγμή που έφταναν ασταμάτητα από τα νησιά του Αιγαίου, τη Λέσβο και την Κω, μηνύματα για τις ατελείωτες ανάγκες σε ρούχα και άλλα είδη για την αρχική περίθαλψη των προσφύγων και των μεταναστών που καταφθάνουν κατά χιλιάδες, σε πολύ άσχημη κατάσταση (για τις τρέχουσες ανάγκες στη Λέσβο, παραπέμπουμε στις αυτοοργανωμένες δομές της Σκάλας Συκαμνιάς, στο βόρειο τμήμα του νησιού). Σαν να μην έφτανε αυτό, ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι το Παλέ του Γαλατσίου παύει να λειτουργεί ως χώρος φιλοξενίας (λόγω… αντιδράσεων, όπως μαθαίνουμε, του Δήμου και δημοτών του Γαλατσίου) αφήνοντας στην Αθήνα μόνο τον Ελαιώνα και το γήπεδο χόκεϊ του Ελληνικού (με τις περιορισμένες κλειστές εγκαταστάσεις) για τον σκοπό αυτό. (Αναφορικά με τις τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες, για τη δημιουργία δύο προσφυγουπόλεων, ουσιαστικά, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κατόπιν απαίτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραπέμπουμε, αντί άλλου σχολιασμού, στο καλό σινεμά.)

Όσες απορίες είχαμε, βέβαια, μας λύθηκαν με την αυτοψία. Επί εβδομάδες, διαπιστώναμε ότι το Παλέ του Γαλατσίου λειτουργούσε εντελώς αυτοσχέδια, με εθελοντές του Δήμου και ΜΚΟ, τη στιγμή που το πλήθος των φιλοξενούμενων εκεί, όσο και η έκταση των εγκαταστάσεων, απαιτούσαν κεντρική οργάνωση και σχεδιασμό. «Εθελοντές και ΜΚΟ»: ας κρατήσουμε κατά νου αυτές τις λέξεις… Αφού λοιπόν εξαντλήσαμε τα περιθώρια διανομής εκεί, και αφού πολύ νωρίτερα είχαμε ενημερωθεί από τον Ελαιώνα ότι και οι δικές τους ανάγκες είναι «πολύ περιορισμένες», απευθυνθήκαμε, μόλις πριν από μία εβδομάδα, ξανά στον Ελαιώνα, απαιτώντας αυτή τη φορά τα είδη που είχαμε συγκεντρώσει να μεταφερθούν, υπ’ ευθύνη των αρμοδίων της εκεί δομής (η οποία, θυμίζουμε, εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι με τυμπανοκρουσίες, άφθονους υπουργούς και δημοσιογράφους, ως το ανθρωπιστικό «θαύμα» της τότε –και νυν– κυβέρνησης), στα μέρη όπου πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή στα νησιά του Αιγαίου, και ιδίως στη Λέσβο.

Η ανταπόκριση που συναντήσαμε μας άφησε άναυδους. Ευγενικά μεν, με απόλυτη αμηχανία δε, οι υπεύθυνοι εκεί μάς παρέπεμψαν αρχικά στο… Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια, και κατόπιν στο… Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών στον Κολωνό, δηλώνοντάς μας ότι οι ίδιοι «δεν έχουν τη δυνατότητα» να αναλάβουν αποστολές στα νησιά. Όταν τους εξηγήσαμε ότι θα το κάναμε μόνοι μας, φορτώνοντας απλώς κιβώτια σε ένα πλοίο, αν δεν μας ζητούσαν οι πλοιοκτήτριες εταιρείες 8 ευρώ το δέμα, μας αποκρίθηκαν ότι είναι «περίπλοκη υπόθεση» η μεταφορά μερικών δεκάδων δεμάτων στον… Πειραιά, για τα δε 8 ευρώ που χρεώνουν οι πλοιοκτήτες για κάθε δέμα ανθρωπιστικής βοήθειας, αρκέστηκαν να μας πουν μελαγχολικά ότι «έτσι είναι η κατάσταση». Μας διαβεβαίωσαν πάντως ότι από την εβδομάδα που μας πέρασε, θα έμπαινε σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο μεταφοράς βοήθειας στα νησιά υπ’ ευθύνη του Ελαιώνα, το οποίο θα ανακοινωνόταν στη σελίδα τους στο Facebook (Ελαιώνας – Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων). Ακόμα περιμένουμε τις σχετικές ανακοινώσεις…

Επί του πρακτέου, μεταφέραμε πράγματι τα είδη μας στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, όπου μας πληροφόρησαν ότι την επομένη κιόλας θα έπαιρναν τον δρόμο για το λιμάνι και από εκεί για τη Λέσβο. Επί του διαδικαστικού, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πολύ χειρότερα. Είναι προφανές ότι, τόσο στον Ελαιώνα όσο και παντού αλλού, σε κάθε τομέα που αφορά το λεγόμενο «προσφυγικό» (το «μεταναστευτικό» έχει ήδη παραπεμφθεί στις καλένδες: οι «μετανάστες», μας λένε ρητά ή έμμεσα οι ιθύνοντες, δεν αξίζουν καν την ανθρωπιστική μεταχείριση των «προσφύγων»), το κράτος έχει αποσυρθεί υπέρ ιδιωτών-επιχειρηματιών ή/και της «κοινωνίας πολιτών», σε μια συνεπέστατη επίδειξη ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής με φιλάνθρωπο προσωπείο (διότι έχουν σαφή επικοινωνιακή διαφορά οι «ξένιοι Δίες»-σκούπες του Σαμαρά και οι αλά Τσίπρα φιέστες αποχαιρετισμού προσφύγων στο αεροδρόμιο…). Το «προσφυγικό» παίρνει κι αυτό σειρά ανάμεσα στις τόσες και τόσες «κοινωνικές υπηρεσίες» που «εξωπορίζονται» από το κράτος (παραδείγματα: σημαντικές πτυχές των υπηρεσιών ασύλου, όπως η διερμηνεία και η αποκατάσταση θυμάτων βασανιστηρίων, αφού προηγήθηκε η ψυχική υγεία, η αντιμετώπιση της αστεγίας και της «ανθρωπιστικής κρίσης»), με το αζημίωτο για τους «αναδόχους»-εργολάβους, με τεράστια ζημία ωστόσο για τους πάσχοντες.

Στον Ελαιώνα, ας πούμε, μπορεί εμείς να νομίζαμε ότι συνομιλούμε με αρμόδιους μίας (της βασικής) κρατικής δομής φιλοξενίας στην Αθήνα, στην πραγματικότητα όμως συνομιλούσαμε με παράγοντες των επιδοτούμενων από το κράτος ΜΚΟ, της «ΜΕΤΑδρασης» (για την οποία παραπέμπουμε ενδεικτικά σε μια γνωστή υπόθεση, και, για περισσότερα, στο Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ), της «ΕΚΠΟΣΠΟ ΝΟΣΤΟΣ» (για την οποία μπορεί κανείς να συμβουλευτεί επωφελώς και πάλι το ΣΒΕΜΚΟ), του Ερυθρού Σταυρού, ή/και με πολιτικούς υπαλλήλους της κυβέρνησης, που μας παρέπεμπαν σε φίλα προσκείμενες οργανώσεις της «κοινωνίας πολιτών» (αυτό το τελευταίο, οι κυβερνώντες θα το έλεγαν μάλλον «διασύνδεση του κράτους με τα κινήματα», εμείς προτιμούμε να το λέμε έτσι όπως είναι) ή ακόμα και σε επιχειρήσεις ή μεγαλόσχημους επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Στη Λέσβο, πάλι, τα καράβια που μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην Αθήνα μπορεί να φαντάζουν κρατική πρωτοβουλία, στην πραγματικότητα όμως είναι μια κρατικά αδειοδοτημένη επιχείρηση της Blue Star Ferries και της ΑΝΕΚ, που χρεώνουν σχεδόν διπλάσιο εισιτήριο στους «ειδικούς» επιβαίνοντες των πλοίων τους, για να τους μεταφέρουν, σε κάκιστες συνθήκες, όπου διατάξει το κράτος, τσεπώνοντας τα έσοδα.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το είπε ξεκάθαρα από το βήμα της Βουλής: «Δεν διεκδικούμε ούτε ένα ευρώ από την ΕΕ» για τους πρόσφυγες. Λογικό να το ακούς αυτό από μια κυβέρνηση που συνεχίζει κι αυτή να απαξιώνει τη ζωή εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, που ζουν στην Ελλάδα. Και μπορεί να είμαστε ή να μην είμαστε, ως Έλληνες, παραδείγματα προς μίμηση στην ανθρωπιά, προπάντων όμως εξυπηρετούμε, ως κράτος, τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου, που θέλει τους πρόσφυγες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τα έξοδα και τους κινδύνους της επιβίωσής τους, με απώτερο στόχο τον έλεγχο της ροής τους προς την κεντρική Ευρώπη (ας μη συζητήσουμε καλύτερα τι θέλει για τους μετανάστες…). Έτσι, το κράτος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: «outsourcing» προς επιχειρηματικό ή πολιτικό όφελος, και ταυτόχρονα «προσφυγική πολιτική» με την εκμετάλλευση εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων, αλληλέγγυων/εθελοντών. Την ίδια ώρα, μπορεί να υπερασπίζεται, ξανά διά στόματος πρωθυπουργού, τον «δικό μας» φράχτη, στον Έβρο, ενόσω οι κατασταλτικές δυνάμεις του κυνηγούν π.χ. αλληλέγγυους, ρεπόρτερ και ντοκιμαντερίστες που θέλουν να καταγράψουν την κατάσταση στη Λέσβο, και λειτουργούν κανονικά τα αλήστου μνήμης αλλά πολύ υπαρκτά «κέντρα κράτησης» μεταναστών (Αμυγδαλέζα, Κόρινθος, Ελληνικό), όπου φυλακίζουν επ’ αόριστον ανθρώπους, προσπαθώντας εσχάτως ακόμα και να τους απελάσουν διά της βίας, αν τυχόν διαμαρτυρηθούν για την αναγκαστική κράτησή τους. Αυτό που έχει αλλάξει, σε επίσημο επίπεδο, σε σχέση με έναν χρόνο πριν είναι η εικόνα στις ειδήσεις. Ελπίζουμε τουλάχιστον κάτι να έχει αρχίσει να αλλάζει πραγματικά στις συνειδήσεις.

Σε συνεννόηση με τους εξ Αθηνών εκδότες, Φώτη Μπόμπολα και Σταύρου Ψυχάρη, ο εκπρόσωπος της προβεβλημένης επιχειρηματικής οικογένειας της Βόρειας Ελλάδας, Βασίλειος Μπακατσέλος, ανακοίνωσε αργά σήμερα (σ.σ. Τρίτη 27/10) το μεσημέρι ότι η εταιρία που διοικεί εδώ και 10 μήνες θα καταθέσει εντός των ημερών αίτηση παύσης πληρωμών και ακολούθως θα οδηγηθεί σε πτώχευση.

Ο κ. Μπακατσέλος έκανε γνωστό ότι η Εκδοτική Βορείου Ελλάδος ΑΕ, η οποία εκδίδει τις εφημερίδες «Αγγελιοφόρος» και «Αγγελιοφόρος της Κυριακής» και σειρά άλλων εντύπων, διακόπτει από σήμερα επισήμως τη λειτουργία της, καθώς αντιμετωπίζει, όπως είπε, «πολλά προβλήματα», όπως είναι η κατάσχεση των τραπεζικών λογαριασμών της εκ μέρους του Δημοσίου και η διακοπή της ηλεκτροδότησης εκ μέρους της ΔΕΗ στο εκτυπωτήριο του Κιλκίς. Παράλληλα, αδυνατεί, όπως ισχυρίστηκε, να διαχειριστεί και να αντεπεξέλθει στις συνεχώς διογκούμενες οφειλές της προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους.

Στις αιτίες για τη διακοπή λειτουργίας της ΕΒΕ ΑΕ ο κ. Μπακατσέλος συμπεριέλαβε επίσης την αδυναμία της εταιρίας αφενός μεν να ενταχθεί σε διαδικασία εξυγίανσης, βάσει του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, αφετέρου δε να συγκαλέσει γενική συνέλευση των μετόχων, ώστε να εκλεγεί μόνιμη διοίκηση.

Ο ίδιος ωστόσο αποκάλυψε ότι με πρωτοβουλία της σημερινής διοίκησης η εταιρία έχει παραιτηθεί εδώ και δύο μήνες, δηλαδή από τις αρχές Σεπτεμβρίου, από την έφεση που άσκησε κατά της πρωτόδικης απόφασης για το άρθρο 99. Η εν λόγω έφεση είχε προσδιοριστεί να συζητηθεί στις αρχές Ιανουαρίου 2016, αλλά η εταιρία εγκατέλειψε πρόωρα την υποστήριξή της.

Εξάλλου, ο εκπρόσωπος της επιχειρηματικής οικογένειας δήλωσε ότι δεν πρόκειται να απολυθούν επισήμως οι εργαζόμενοι και δεν προβλέπεται να καταβληθούν αποζημιώσεις, ύψους τουλάχιστον 2 εκατ. €, παρά τα όσα ορίζει ο νόμος, Αντιθέτως, παρότρυνε το εναπομείναν προσωπικό να προβεί αμέσως σε επίσχεση εργασίας, επικαλούμενο τη μη καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών του, και να απευθυνθεί στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ, όπου ανήκει, για να ζητήσει και να λάβει το προβλεπόμενο επίδομα.

Ο κ. Μπακατσέλος ισχυρίστηκε ότι έχει έρθει σε συνεννόηση με τα συνδικαλιστικά σωματεία της ΕΣΗΕΜ-Θ, της ΕΠΗΕΘ και της ΕΤΗΠΤ-Θ, ώστε να εκχωρηθούν υπέρ των εργαζόμενων μελών τους οι μελλοντικές απαιτήσεις της εταιρίας από την Γ΄ Διεύθυνση του ΕΤΑΠ ΜΜΕ (πρώην ΤΑΤΤΑ), ύψους 1,8 εκατ. ευρώ, αλλά και τρέχουσες απαιτήσεις από  διάφορους πελάτες. Με τον τρόπο αυτό, όπως υποστήριξε, οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν σε βάθος χρόνου να λάβουν τις δεδουλευμένες αποδοχές τους, που σήμερα αντιστοιχούν τουλάχιστον σε οκτώ (8) μήνες.

Ωστόσο, παρέλειψε να αποσαφηνίσει ότι οι εν λόγω απαιτήσεις, κυρίως αυτές που αφορούν στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ, δεν έχουν ακόμη γεννηθεί, καθώς δεν έχει ασκηθεί οποιοδήποτε ένδικο μέσο για την είσπραξή τους.

«Το πρώτο μας μέλημα είναι οι εργαζόμενοι», είπε ο κ. Μπακατσέλος προς τους απλήρωτους και εξουθενωμένους μισθωτούς, που συγκεντρώθηκαν στα κεντρικά γραφεία του «Αγγελιοφόρου», στην οδό Δαναΐδων 4, για να ακούσουν με έκδηλη αμηχανία την αναγγελία πτώχευσης της  εταιρίας.

Στις σποραδικές διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν, ο εκπρόσωπος της οικογένειας Μπακατσέλος απάντησε με νηφαλιότητα, επαναλαμβάνοντας ότι «εμείς αποφασίσαμε με γνώμονα το καλύτερο για εσάς…». Ακόμη και στις αιτιάσεις για τη μη καταβολή αποζημιώσεων, ο επικεφαλής της εργοδοσίας αρκέστηκε με ψυχραιμία να πει: «Πιστεύω πως θα πάρετε κάποια στιγμή τα δεδουλευμένα σας… Δεν ξέρω όμως πότε…».

Φλογερή ανακοίνωση κατά της οικογένειας Μπακατσέλου, αλλά και των Φώτη Μπόμπολα και Σταύρου Ψυχάρη εξέδωσαν αργά το απόγευμα τα συνδικαλιστικά σωματεία της ΕΣΗΕΜ-Θ, της ΕΠΗΕΘ και της ΕΤΗΠΤΘ, κάνοντας λόγο «αναξιοπρεπές τέλος της εφημερίδας “Αγγελιοφόρος”» με την υπογραφή οικογένειας Μπακατσέλου.

Τα τρία σωματεία επικρίνουν τον επιχειρηματία Βασίλειο Μπακατσέλο, έσχατο των εκπροσώπων της εργοδοσίας, επειδή, εκτός των άλλων «δε δίστασε να υποκριθεί ότι διαπραγματεύεται για “βιώσιμη λύση” παίζοντας με τις ελπίδες του προσωπικού και κρατώντας το σε ιδιότυπη ομηρία, ενώ, όπως φέρεται ότι ο ίδιος ομολόγησε, είχε αποφασίσει από καιρό να οδηγήσει την ΕΒΕ ΑΕ σε πτώχευση».

Η ΕΣΗΕΜ-Θ, η ΕΠΗΕΘ και η ΕΤΗΠΤΘ καλούν όλους τους εργαζόμενους του «Αγγελιοφόρου» σε συνέλευση την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου, στις 12.30 μ.μ., στην αίθουσα συνεδρίων της ΕΣΗΕΜ-Θ (Στρατηγού Καλλάρη 5, 3^ος όροφος).

Υπενθυμίζεται ότι ο «Αγγελιοφόρος» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ως ημερήσια πολιτική εφημερίδα, συνοδευόμενη από μικρές αγγελίες, πριν από 19 χρόνια, το Σεπτέμβριο του 1996, μετά την απόκτηση του μετοχικού ελέγχου από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.

Από τις αρχές της κρίσης έως σήμερα η εργοδοσία του «Αγγελιοφόρου» έχει απολύσει ή έχει οδηγήσει σε εθελούσια έξοδο συνολικά 280 εργαζόμενους. Κατά τα τελευταία τρία (3) έτη η εφημερίδα έχει διακόψει την έκδοσή της συνολικά τέσσερις (4) φορές, για να επανέλθει και πάλι σε κυκλοφορία στις αρχές Σεπτεμβρίου 2015, βασιζόμενη στην προσφορά εθελοντικής – ως επί το πλείστον – εργασίας από το 75% του εναπομείναντος προσωπικού. Το υπόλοιπο 25% των εργαζομένων ασκεί από τις αρχές του καλοκαιριού επίσχεση εργασίας ή έχει λάβει άδεια άνευ αποδοχών.

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του “Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού”:

 Το “γκρι καφέ”, γνωστή καφετέρια, λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια στην καρδιά της πλατείας των Εξαρχείων. Όσον αφορά στο συγκεκριμένο μαγαζί, συναδέλφισσες του ΣΣΜ εργάστηκαν εκεί, η μία για δύο μήνες και η δεύτερη πέρασε από κάποια ”δοκιμαστικά”. Η πρώτη προσέγγιση του αφεντικού ήταν ”φιλική”, στο σημείο που παρουσίαζε τον εαυτό του ως ”συνεργάτη” και όχι ως αφεντικό,γνωστή τακτική για να μπαίνουν οι εργαζόμενοι στα διαδικασία να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με τα κέρδη του μαγαζιού. Κριτήριο για να μπεις στη δουλειά είναι φυσικά να κάνεις καλό ταμείο και να φέρνεις πελάτες. Θέλοντας το αφεντικό να πιστεύει ότι είναι και φίλος με τις εργαζόμενες, άρχισε σιγά σιγά να παραβιάζει την τυπική σχέση που θα έπρεπε να έχει ένας εργάτης-τρια με το αφεντικό του. Άρχισε, στα πλαίσια της “πλακίτσας”’ να ζητάει μασαζάκια στη πλάτη, αφού υποφέρει από αυχενικό, και να του φτιάξουν τη γλώσσα από το παπούτσι, αφού, όπως λέει, δεν μπορεί να σκύψει γιατί έχει μεγάλη κοιλιά. Αυτός ο σεξιστικός τρόπος λειτούργησε εκβιαστικά και ως προϋπόθεση για να παραμείνει κάποιος στη δουλειά.

Χαρακτηριστικά το αφεντικό είπε στις εργαζόμενες ”δεν μου έφτιαξες το παπούτσι, θα το μετανοιώσεις” ή ”θα σε πάρω στη δουλειά, αλλά να δούμε πώς τα πας και με το τρίψιμο”. Μπροστά στους πελάτες το αφεντικό χτύπαγε τα δάχτυλα δίνοντας εντολές στις εργαζόμενες, μίλαγε υποτιμητικά και έβριζε. Οι συναδέλφισσες έδωσαν μια άμεση απάντηση στις παράλογες απαιτήσεις του, γνωρίζοντας ποιά είναι η ταξική τους θέση και τα εργασιακά τους καθήκοντα. Προφανώς και αρνήθηκαν να ”τρίψουν” το αφεντικό αφού δεν προσλήφθηηκαν ως μασέρ, αλλά ως σερβιτόρες και μπουφετζούδες. Η απάντηση του αφεντικού δεν άργησε να έρθει, η μία απολύθηκε και η άλλη δεν προσλήφθηκε ποτέ – η γνωστή ανακύκλωση εργαζομένων στον κλάδο υπό το φόβο της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας.

 Έτσι έρχεται η απροειδοποίητη απόλυση της μιας εργαζόμενης, που τελειώνοντας τη βάρδιά της, της τηλεφωνεί το αφεντικό και της ανακοινώνει ότι δεν θα ”συνεργαστούν” άλλο, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τη συνολική εικόνα της, ενώ την προηγούμενη μέρα της είχε πει πόσο ικανοποιημένος είναι από τη ”συνεργασία” τους. Η συναδέλφισσα πήγε στο μαγαζί με το σωματείο ζητώντας τα δεδουλευμένα που της χρωστούσε.Εκεί το αφεντικό δεν περίμενε μόνο του,αλλά ήταν με κάποιους ”φίλους”, των οποίων ο ρόλος δεν μας έγινε απόλυτα ξεκάθαρος.Οι ”φίλοι”αυτοί αφού πήραν θέση υπέρ του αφεντικού, μετά κάθησαν σε μία άκρη και περίμεναν να επέμβουν όταν τους δώσει σήμα το αφεντικό, έκαναν σχόλια ενάντια στο σωματείο ,ειρωνεύονταν και έκαναν ”σουτ” με επιθετικές διαθέσεις.Το αφεντικό στην αρχή, ενώ είχε δεχτεί να δώσει τα χρήματα, δεν έδινε τα απαιτούμενα έγγραφα. Άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες και μετά έγινε πιο επιθετικός κατηγορώντας τη μία εργαζόμενη ότι έκλεβε το ταμείο.Μετά από αρκετή πίεση του σωματείου έδωσε τελικά και τα έγγραφα,και ενώ το σωματείο αποχωρούσε απο το μαγαζί, το αφεντικό άρχισε να εκτοξεύει απειλές ενάντια στις δύο εργαζόμενες λέγοντας ”ξέρω πού είσαι” και ”εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε”.

 Δεν το ξέραμε ότι θα μας απολύουν μέσω τηλεφώνου χωρίς προειδοποίηση. Δεν το ξέραμε ότι θα μας χτυπάνε υποτιμητικά τα δάχτυλα για να μας δείξουν τι δουλειές να κάνουμε. Δεν το ξέραμε ότι θα πρέπει να κάνουμε μασαζάκια στα αφεντικά για να κρατήσουμε τη δουλειά μας. Δεν το ξέραμε ότι θα μας αντιμετωπίζουν σαν σκλάβους επειδή εργαζόμαστε ως μπουφετζούδες. Δεν το ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατούν και θα αποσιωπούμε τα γεγονότα. Και επειδή δεν τα ξέραμε όλα αυτά μαλλόν δεν είμαστε ”ικανές” να δουλέψουμε σε τέτοια ”εναλλακτικά” μαγαζιά.

 Σπάμε τη σιωπή μας απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, απέναντι στην ασυδοσία και στις εξωφρενικές απαιτήσεις, απέναντι στο σεξισμό. Τα αφεντικά δεν μας κάνουν χάρη που μας δίνουν δουλειά, εμείς τους δίνουμε τις εργατοώρες μας και παράγουμε υπεραξία για να βάζουν λεφτά στη τσέπη. Απαντάμε, αυτοοργανωνόμαστε στα σωματεία βάσης μας, βάζουμε τα ταξικά μας συμφέροντα μπροστά.”

Λάβαμε και αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στις συγκοινωνίες «ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ», με αφορμή τόσο τις πρόσφατες δηλώσεις του κεφαλοκυνηγού-προέδρου του ΟΑΣΑ όσο και τη γενικότερη οικονομική ανέχεια των ανέργων και των εργαζόμενων που πληρώνουν δυσανάλογα με τον μισθό τους ποσά για να μετακινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δεν μπορούμε παρά να συνυπογράψουμε πως “Το αίτημα για ελεύθερη μετακίνηση είναι όχι μόνο εφικτό, αλλά και αναγκαίο”.

Η στοχοποίηση όσων μετακινούνταν χωρίς εισιτήριο, δυστυχώς βρίσκει ανοιχτά αυτιά μεταξύ των συναδέλφων. Είναι αξιοπερίεργο πως υπάρχουν συνάδελφοι που πιστεύουν, ακράδαντα μάλιστα, ότι η πληρωμή του μισθού μας εξαρτάται από την πώληση εισιτηρίων. Η σταθερή μείωση μισθών και προσωπικού σε αντιδιαστολή με την αύξηση του κόστους μετακίνησης, αποτελεί μια σημαντική ένδειξη της σαθρότητας αυτού του επιχειρήματος. Το πρόσφατο παράδειγμα των 2-3 εβδομάδων που δεν πωλούνταν εισιτήρια ενώ η καταβολή των μισθών έγινε κανονικά, θα έπρεπε να αλλάξει λίγο το πώς βλέπουν το ζήτημα αρκετοί συνάδελφοι.
 
Είναι προφανές πως η λειτουργία των ΜΜΜ δεν μπορεί να γίνεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η επιδίωξη κέρδους στον τομέα των συγκοινωνιών εκτός από πρακτικά ανέφικτη είναι και κοινωνικά απαράδεκτη. Έχει αποδειχθεί διεθνώς πως οι αστικές συγκοινωνίες δεν μπορούν να καλύπτουν τα λειτουργικά τους έξοδα εφόσον διατηρούν τον αυτονόητο κοινωνικό τους ρόλο. Η λειτουργία των συγκοινωνιών πρέπει να γίνεται πέρα και έξω από λογικές κέρδους, πλεονασματικών ισολογισμών κλπ.