Category: Δράσεις

α. Η πορεία

1000 περίπου απεργοί διαδήλωσαν σήμερα την αγανάκτηση τους για τις 450 μαζικές απολύσεις εργαζομένων στον “Ελεύθερο Τύπο” και στον ρ/σ City 99.5. Η πορεία ξεκίνησε μετά τις 13:00 από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ και κατευθύνθηκε προς την Βουλή. Ο αρχικός σχεδιασμός της πορείας ήταν να κατευθυνθεί προς την Ρηγίλλης, μιας όπως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του Ε.Τ. έχουν δηλώσει, το λουκέτο στην επιχείρηση των Αγγελόπουλων πέρα από οικονομικές έχει και πολιτικές αιτίες, συσχετιζόμενες με εσωτερικές υποθέσεις της ΝΔ και συγγενών επιχειρηματιών. Ο κρατικός μηχανισμός απαγόρευσε στην διαδήλωση να φτάσει στον προορισμό της, κόβοντας τον δρόμο στα Λουλουδάδικα με αστυνομικές δυνάμεις. Έτσι δόθηκε μια καλή ευκαιρία στον πρόεδρο ή για να είμαστε ακριβείς στον “προεδρεύoντα” της ΕΣΗΕΑ να τα ‘πει με τους συνεργάτες του και προϊστάμενους του που βρίσκονταν στο Κυνοβούλιο και παρεμπιπτόντος να τους παραδώσει και το ψήφισμα διαμαρτυρίας των απεργούντων σωματείων.

Στην πορεία συμμετείχε με ξεχωριστό μπλοκ κι η “συνέλευση έμμισθων, άμισθων, μπλοκάκηδων, άνεργων, φοιτητών στα ΜΜΕ”. Πίσω από το πανό της που έγραφε “Δεν φοβόμαστε τις απολύσεις, τ’ αφεντικά να φοβούνται τις άγριες απεργίες” συσπειρώθηκαν ανά περιόδους δεκάδες διαδηλωτές, ενώ πολλά από τα συνθήματα που φωνάχτηκαν από το συγκεκριμένο μπλοκ εξαπλώθηκαν σε όλο το σώμα της διαδήλωσης και σε μεγάλο βαθμό την χρωμάτισαν πολιτικά:

Οι απολύσεις είναι τρομοκρατία, καμιά ειρήνη με την εργοδοσία

Γουστάρω και σε διώχνω λένε τ’ αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά

Για τ’ αφεντικά είναι νόμος της φύσης, πρώτα το ξεζούμισμα μετά οι απολύσεις

Απεργέ εργαζόμενε είμαστε μαζί σου, Γιάννα Αγγελοπούλου άντε και γαμήσου

Γιάννα Αγγελοπούλου κάνε το καλό, πέσε από το κότερο στον ωκεανό

Η Γιάννα φταίει για την ανεργία, κι όχι οι εργάτες από την Ασία

Τέρμα τ’ αστεία, γενική απεργία

Τέρμα πια στην κοροϊδία, 48ωρη στον Τύπο απεργία

Ένας είναι δρόμος μια είναι η λύση, κανένα κυριακάτικο να μην κυκλοφορήσει

Στην επιστροφή προς τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ το μπλοκ της συνέλευσης πήρε την πρωτοβουλία να κατευθυνθεί προς τα γραφεία της Ένωσης των Ιδιοκτητών ΜΜΕ στο Κολωνάκι, κίνηση που προκάλεσε την άμεση αντίδραση των διμοιριών ΜΑΤ που έσπευσαν να υπερασπιστούν την ασφάλεια των αφεντικών τους.

Εκεί φωνάχτηκαν συνθήματα τόσο ενάντια στ’ αφεντικά των ΜΜΕ, όσο και στα σκυλιά τους, όπως:

Οι εργαζόμενοι παλεύουν για τα βασικά, οι μπάτσοι φυλάνε τ’ αφεντικά

Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών

Δεν είμαστε ρουφιάνοι, δεν είμαστε αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες

β. Η συνέλευση των εργαζομένων

Καθ΄ ολη την διάρκεια της διαδήλωσης μοιραζόταν το κείμενο της συνέλευσης το οποίο καλούσε να πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση εργαζομένων στην ΕΣΗΕΑ, αμέσως μετά την διαδήλώση, κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν κοινό ζητούμενο από την πλειοψηφία των απεργών. Έτσι μετά την διαδήλωση πραγματοποιήθηκε απεργιακή συνέλευση με τις θέσεις του προεδρείου να τις καταλαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον Ε.Τ. και στο City, που όπως από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισαν, δεν είναι επαγγελματίες συνδικαλιστές.

Στην κατάμεστη αίθουσα συνεδριάσεων του 1ου ορόφου, έγινε ενημέρωση για τις αποφάσεις της συνέλευσης των εργαζομένων, ανταλλάχθηκαν απόψεις και καταδείχθηκε ότι δεν πρόκειται για μια συντεχνιακή υπόθεση των εργαζομένων στην επιχείρηση της Αγγελοπούλου, αλλά για ένα “τρομοκρατικό” χτύπημα που στοχεύει το σύνολο των εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ. Τον λόγο πήρε κι ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στον δημοτικό ρ/σ “Ξένιος”, στον οποίο το τελευταίο διάστημα απολύθηκαν 35 εργαζόμενοι, δηλώνοντας ότι για τον αγώνα που δίνουν δεν έχουν την παραμικρή στήριξη από την ΕΣΗΕΑ. Γνωρίζοντας ότι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει σε λίγη ώρα, οι εργαζόμενοι απαίτησαν να πραγματοποιηθεί με ανοιχτό και συμμετοχικό τρόπο, παρουσία όλων των εργαζομένων. Μόλις είχε εισέλθει στην αίθουσα ο “προεδρεύων ” (κατά δήλωση του) του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Π. Σόμπολος, ο οποίος προσπάθησε να διακόψει ανεπιτυχώς την ομιλία συναδέλφου ο οποίος ζήτησε να αναγκάσουμε την ΕΣΗΕΑ να προκηρύξει 48ωρη απεργία που θα μπλοκάρει τις κυριακάτικες εκδόσεις, δήλωση που καταχειροκροτήθηκε από τους συμμετέχοντες στην συνέλευση.

γ. Τα συνδικαλιστικά παιχνίδια

Έπειτα ο “προεδρεύων” της Ένωσης προσπάθησε να ψελλίσει κάτι για την επιτυχία της απεργίας και της συνομιλίας του με τον “κύυριο Σιούούφα”, διακοπτόμενος συνεχώς από τις αποδοκιμασίες και τα γιουχαΐσματα των απεργών. Μετά την αποχώρηση του Σόμπολου στην απαίτηση των απεργών για ανοιχτό ΔΣ απάντησαν οι εκπρόσωποι της “αριστερής αντιπολίτευσης” στην ΕΣΗΕΑ, οι οποίοι προσπάθησαν να μας επαναφέρουν στην συνδικαλιστική τάξη, υπενθυμίζοντας μας ότι δεν υπάρχει η αναγκαία πλειοψηφία για ν’ αλλάξει το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ που προβλέπει κλειστές συνεδριάσεις του ΔΣ. Βέβαια δεν μας εξήγησαν πώς ακριβώς θα βρισκόταν η απαραίτητη πλειοψηφία στην επικείμενη συνεδρίαση του (κλειστού) ΔΣ, του οποίου την τέλεση υπερασπίζονταν ως απαραίτητη για να παρθεί απεργιακή απόφαση. Άγνωσται αι βουλαί των συνδικαλιστών…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ακολούθησε συνεδρίαση του ΔΣ στον 5ο όροφο της Ακαδημίας, ενώ οι εργαζόμενοι του Ε.Τ. και του City πραγματοποίησαν συνέλευση στον 3ο, η οποία ζήτησε από την ΕΣΗΕΑ την κήρυξη 48ωρης απεργίας, έτσι ώστε να μπλοκαριστούν οι κυριακάτικες εκδόσεις. Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεδρίασε κάτω από την εμφανή πίεση των απεργών, οι οποίοι απειλούσαν τους “εκπροσώπους” τους για τα “καλά” που τους περιμένουν σε περίπτωση που δεν καταλήξουν στο απαιτούμενο απεργιακό κάλεσμα, πίεση η οποία εκφράστηκε και με συνθήματα έξω από τις κλειστές πόρτες της αίθουσας συνεδρίασης.

Μέσα στην αίθουσα τώρα, οι συνδικαλιστές επιδόθηκαν σε τιτάνιες αντιπαραθέσεις γύρω από την φύση της διαδικασίας τους (ο καθένας δικαιούται λίγων στιγμών υπαρξιακής αναζήτησης, αρκεί αυτή να μην γίνεται στην πλάτη των απολυμένων), με τον “προεδρεύοντα” να υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να παρθεί οποιαδήποτε απόφαση αν δεν συγκροτηθεί πρώτα το προεδρείο της Ένωσης. Η ώρα είχε πάει 5, όταν η συνεδρίαση διακόπηκε, και οι περισσότεροι απεργοί γυρνούσαν στις δουλειές τους. Λίγοι άντεξαν να παραμείνουν μέχρι το τέλος της συνεδρίασης γύρω στις 8, η οποία δεν κατέληξε σε καμία γραπτή απόφαση, παραπέμποντας σε επόμενη συνεδρίαση (την Πέμπτη σ25/06, στις 11.00 π.μ.) και ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των απεργών με αόριστες, προφορικές κι οπότε άχρηστες δηλώσεις ότι η πλειοψηφία του ΔΣ συμφωνει με την κήρυξη 48ωρης απεργίας κάπου, κάπως, κάποτε…

Συμπερασματικά: η οργή των εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει αγγίξει ταβάνι, αλλά παραμένει εγκλωβισμένη στα καραγκιοζιλίκια των συνδικαλιστών, οι οποίοι για άλλη μια φορά λειτουργούν εκτονωτικά ως προς τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις (παλιά τους τέχνη). Το ζητούμενο είναι πέρα από το κράξιμο και την πίεση στους εργατοπατέρες να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους, πριν οι πειραματισμοί της Γιάννας λειτουργήσουν ενθαρρυντικά για το σύνολο των αφεντικών στην υπό κρίση βιομηχανία των ΜΜΕ.

ΥΓ. Διάλογος στο ισόγειο του κτηρίου της ΕΣΗΕΑ ανάμεσα σε συνάδελφο από τον Ε.Τ. και τον συμπαθή θυρωρό, ο οποίος μας έχει κατεβάσει πάμπολλες φορές τα ρολά της εισόδου έτσι ώστε “να μην επιχειρήσουμε επανακατάληψη του κτιρίου”:
– Είδες που μου έλεγες να μην κάνω κατάληψη στο κτίριο. Τώρα με απέλυσαν;
-Σε απέλυσαν πώ πώ! Εσένα μόνο ή και άλλους
-Ε γύρω στους 450 ακόμα…

“Τα ηφαίστεια εκρήγνυνται από τα κάτω”: Ο Δεκέμβρης ήταν μια εικόνα της μελλοντικής αυτής έκρηξης, και από τότε δεν έχουν σταματήσει οι προσμίξεις, οι συγκρούσεις, οι τριβές και οι κινήσεις που δημιουργούν τα απαραίτητα ανοίγματα ώστε να περάσει η λάβα του ηφαιστείου στο μέλλον. Αυτό το μέλλον καθορίζεται και δημιουργείται από εμάς στον πάτο του ηφαιστείου και από τις συνειδητές κινήσεις μας στο παρόν.

Μια τέτοια κίνηση ήταν κι η πρωτομαγιάτικη διαδήλωση από την Βικτώρια προς το Υπουργείο Εργασίας στην οποία καλούσαν σωματεία βάσης, και αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες/ συλλογικότητες εργαζομένων. Στόχος της διαδήλωσης, 123 χρόνια μετά την αιματηρή εξέγερση στο Σικάγο που οδήγησε στην κατάκτηση στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων όπως το 8ωρο, να συσπειρωθούν οι αόρατοι και επισφαλείς εργαζόμενοι που έχουν απωλέσει ακριβώς αυτά τα στοιχειώδη. Οι κούριερ, οι καθαρίστριες, οι μπλοκάκηδες, οι τεχνικοί του θεάματος, οι βιβλιοϋπάλληλοι, οι σερβιτόρες, οι ωρομίσθιοι, όλοι όσοι δέχονται την οξυμένη επίθεση των αφεντικών να ενώσουν τις μοριακές τους αντιστάσεις προς την κατεύθυνση ενός αυτόνομου εργατικού κινήματος. Έτσι ώστε ” Όλοι εμείς οι προλετάριοι να γίνουμε η κρίση τους”, όπως έγραφε και το κεντρικό πανώ της διαδήλωσης.

Σε αυτήν την συγκυρία λοιπόν η διαδήλωση δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά επιτυχημένη. Πάνω από 1500 διαδηλωτές πλαισίωσαν τα συγκεκριμένα προτάγματα, τα οποία φωνάζονταν με τη μορφή συνθημάτων σε όλη την διαδρομή από την Βικτώρια μέχρι τα γραφεία του ΗΣΑΠ στην Ομόνοια, δια μέσου των μεταναστευτικών γειτονιών του Μεταξουργείου και με στάση στο Υπουργείο Εργασίας στην Πειραιώς. Συμβολικές επιθέσεις δέχτηκαν κάμερες και ATM τραπεζών, ενώ πεζοί και μηχανοκίνητοι μπάτσοι προσπάθησαν να βρουν αφορμές να χτυπήσουν τον κόσμο της διαδήλωσης που αποχωρούσε.

Η διαδήλωση χαρακτηρίστηκε από παλμό, αυτοοργάνωση και αισιοδοξία. Σαν να έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από τότε που αυτές οι κινήσεις συσπειρώνονταν στην βάση του γιουχαΐσματος των ξεπουλημένων εργατοπατέρων. Η φετινή πρωτομαγιάτικη διαδήλωση έδειξε ότι έχουμε πολύ πιο σοβαρά και δύσκολα ζητηματα για να καταπιαστούμε, γι’ αυτό άλλωστε και κανείς δεν έδωσε φέτος σημασία στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος. Η κοινωνική κρίση κι οι ταξικοί αγώνες είναι μπροστά μας και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Την Κυριακή 10/05 στις 19:00, στο Πολυτεχνείο θα πραγματοποιηθεί η απολογιστική συνέλευση της διαδήλωσης.

Οι φωτογραφίες είναι από: Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009

Η “Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ” συμμετέχει στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009 και στις κινήσεις που αυτή αποφασίζει. Στη βάση της αυτοοργάνωσης των ταξικών αγώνων και της περαιτέρω αυτονόμησής τους από τον υποταγμενο στην εργοδοσία συνδικαλισμό, θεωρούμε αυτονόητη τη συμμετοχή όλων μας στην πορεία τη μέρα της Πρωτομαγιάς. Η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για τις 11.00 στο σταθμό της Βικτώρια.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.

Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.

Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού… Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.

Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!

Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας…

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

Όταν οι συνδικαλοπατέρες σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο -όπου το κεφάλαιο κορυφώνει την επίθεσή του στην κοινωνία και η κρατική καταστολή (ιδεολογική και φυσική) λαμβάνει διαστάσεις ολοκληρωτισμού- «αντιδρούν» με μονοήμερα απεργιακά πυροτεχνήματα, τότε είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς γιατί η χτεσινή πορεία ήταν τόσο άνευρη σε συμμετοχή και σε παλμό (εξετάζοντάς τα σύμφωνα με τη συγκυρία). Από την άλλη όταν οι εργαζόμενοι στις -έστω και για τα μάτια του κόσμου- καλεσμένες απεργιακές κινητοποιήσεις δε συμμετέχουν μαζικά και δυναμικά, χάνουν την ευκαιρία αφ’ ενός να σύρουν τις συνδικαλιστικές «ηγεσίες» σε ριζοσπαστικότερες αποφάσεις και αφετέρου να στείλουν μήνυμα αντίστασης στην εργοδοσία και το κράτος.

Σε ρηχά νερά κινήθηκε, λοιπόν, η χθεσινή απεργιακή κινητοποίηση (2 Απρίλη) στο κέντρο της Αθήνας. Περίπου 15.000 άνθρωποι πορεύτηκαν από το Πεδίο του Άρεως (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και το Μουσείο (λοιπά σωματεία, οργανώσεις και ανένταχτοι) προς τη Βουλή. Για το ΠΑΜΕ, πέρα από το η συμμετοχή του κόσμου ήταν αρκετά μεγάλη (περίπου 15.000) δεν έχουμε περαιτέρω εικόνα αφού επέλεξε ακόμα μια φορά να κάνει ξεχωριστή πορεία. Η έλλειψη δυναμικής και έντασης, καθώς και η ηλιόλουστη μέρα έκαναν κάποιους εργαζόμενους να πιστέψουν πως πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν έναν μαζικό περίπατο. Θετικό, παρόλα αυτά στοιχείο αποτελεί η παρουσία πολλών πανό από ταξικά/κλαδικά πρωτοβάθμια σωματεία και πρωτοβουλίες εργαζομένων. Αρχίζει έτσι έστω και ισχνά, το στοιχείο της αυτοοργάνωσης και της αντίθεσης στον συμβιβασμένο συνδικαλισμό, να κάνει την εμφάνισή του στους εργασιακούς χώρους.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, κάποια πράγματα αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς.

Προς δικαίωση ο αγώνας των εργαζομένων καθαριστριών/ων στον ΗΣΑΠ

Και πραγματικά αν οι χτεσινές δεσμεύσεις της εργοδοσίας του ΗΣΑΠ πραγματοποιηθούν, τότε θα πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες νίκες, ενός γνήσια οριζόντιου ταξικού αγώνα, τα τελευταία (πολλά) χρόνια.

Τον αγώνα της ΠΕΚΟΠ και της «Πρωτοβουλίας 93 πρωτοβάθμιων σωματείων» στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία, ενίσχυσαν αρκετοί αλληλέγγυοι, καθώς και το μπλοκ της ΑΚ, οι οποίοι παρέκλιναν από την προκαθορισμένη πορεία (Βουλή) και κατευθύνθηκαν στα γραφεία του ΗΣΑΠ στην Αθηνάς. Οι αρκετοί μπάτσοι που «φύλαγαν» το χώρο, δεν κατάφεραν να αναγκάσουν τους συγκεντρωμένους να αποχωρήσουν, παρά μόνο όταν ανακοινώθηκε η τελική συμφωνία. Στο πνεύμα της αλληλεγγύης κινήθηκε και η επίθεση νωρίτερα σε γραφεία υπεργολαβικών εταιριών στην οδό Μάρνη. Μετά την επίθεση, προς το σημείο κινήθηκε ομάδα μηχανόβιων γουρουνιών, που όμως δεν κατάφερε να προσεγγίσει λόγω της παρουσίας διαδηλωτών.

Έτσι, η δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα από τους μπράβους της εργοδοσίας, έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που διακαώς επιθυμούσε. Τα οξυμένα (λόγω και του Δεκέμβρη) κοινωνικά./ταξικά αντανακλαστικά χιλιάδων αλληλέγγυων, ο επίμονος αγώνας των μελών της ΠΕΚΟΠ και συναδελφισσών/ων της Κωνσταντίνας παρά τις όποιες απειλές ακόμα και για τη ζωή τους, η αυθόρμητη και από τα κάτω οργάνωση τόσων πολλών πρωτοβάθμιων σωματείων (93) και ο ανυποχώρητος ταξικός αγώνας όλων των παραπάνω, αποδεικνύουν σε όλους μας ότι εάν οι αγώνες είναι ριζοσπαστικοί, επίμονοι, ακηδεμόνευτοι και ειλικρινείς, τότε οι κάθε λογής εργοδότες θα μας βλέπουν ως εφιάλτες στον ύπνο τους.

Το αυτοοργανωμένο ριζοσπαστικό μπλοκ της «Συνέλευσης εργαζομένων-ανέργων-φοιτητών το χώρο των ΜΜΕ»

Όπως είχε αποφασίσει και προαναγγείλει η «Συνέλευσή» μας πορεύτηκε οργανωμένα με δικό της μπλοκ, μαζί με άλλα σωματεία εργαζομένων και παρατάξεις που υπάρχουν στο χώρο των ΜΜΕ (ΕΦΕ, ΕΤΙΤΑ, ΠΟΣΠΕΡΤ, ΠΟΕΣΥ, Financial Crimes κ.α.). Το μπλοκ, που αριθμούσε γύρω στα 100 άτομα ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικό καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας, φωνάζοντας ταξικά και αντικατασταλτικά συνθήματα, στραμμένα ενάντια στην εργοδοσία, στον ξεπουλημένο συνδικαλισμό και τις κατασταλτικές δυνάμεις και υπέρ του ακηδεμόνευτου, αυτοοργανωμένου ταξικού αγώνα. Παρότι αρχικά στο μπλοκ συμμετείχε κυρίως το σώμα της συνέλευσης, στη συνέχεια προσεγγίστηκε από αρκετούς διαδηλωτές, εργαζόμενους στα ΜΜΕ και μη.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και της πορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια. Στο Σύνταγμα, όπου και διαλύθηκαν τα υπόλοιπα μπλοκ του «χώρου», το μπλοκ της «Συνέλευσης» αποφάσισε να συνεχίσει και να κατευθυνθεί προς τον «Ναό», το κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Αφού η Βουκουρεστίου δονήθηκε από συνθήματα ταξικού μίσους, η εμφάνισή μας στην Ακαδημίας, συνοδευόμενη από το σύνθημα «αλήτες λέρες εργατοπατέρες», ανάγκασε τους φύλακες του κτιρίου να τρέχουν πανικόβλητοι και για ακόμα μία φορά να κατεβάζουν τα ρολά. Για να μη κουράζουν τους υπαλλήλους τους (δυνάμει ταξικά αδέρφια μας), οφείλουμε να πούμε στα αφεντικά τους ότι όταν επιλέξουμε να ξανά -καταλάβουμε το κτίριο, δε θα ξέρουν καν από πού μπήκαμε.

Έπειτα, λοιπόν, από την παρέμβαση αυτή, ενάντια στους χειρότερους των χειροτέρων συνδικαλιστών που έχει βγάλει το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, το μπλοκ επέστρεψε στην Πανεπιστημίου και διαλύθηκε στα Προπύλαια.

Τα συμπεράσματα από την πρώτη απόπειρα καθόδου μας με οργανωμένο μπλοκ σε πορεία, δε θα μπορούσαν παρά να χαρακτηριστούν θετικά, τόσο λόγω μαζικότητας και δυναμικής, όσο και από άποψη οργάνωσης και παρεμβατικότητας.

Όσο για μας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας αδιαμεσολάβητα, οριζόντια και αυτοοργανωμένα. Συνέλευση αυτή την Τρίτη (7 Απρίλη), όπως και κάθε Τρίτη στις 20.00, στο κτίριο των ΕΜΜΕ, στην Καλαμιώτου 2.

Υ.Γ. την επόμενη φορά που κάποιος «συνδικαλιστής» θα θελήσει να διατηρήσει τους τοίχους αυτής της πόλης καθαρούς από συνθήματα, ας μην είναι τόσο σίγουρος ότι θα υπάρξει αυτοσυγκράτηση…

Αργότερα θα ανέβουν τα τρικάκια που πετάχτηκαν στην πορεία καθώς και φωτογραφίες