Category: Κείμενα

Η απέχθεια προς τους εργατοπατέρες πλέον είναι κάτι τόσο ευρέως διαδεδομένο, που μερικές φορές καταντάει τετριμμένο να προσπαθείς να καταδείξεις αυτό που κάθε εργαζόμενος γνωρίζει: Ότι από άποψη συμφερόντων βρίσκονται πιο κοντά στ’ αφεντικά παρά στους εργαζόμενους, που τους έλαχε να εκπροσωπούν στον δρόμο για ένα υπουργείο. Όμως, επειδή ο θεσμικός τους ρόλος προϋποθέτει και ικανότητες εργατικής εξαπάτησης και επειδή το σύστημα αυτήν την περίοδο τους χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ, οφείλουμε συνεχώς να καταδεικνύουμε το πνεύμα συνεργασίας που διακατέχει τις σχέσεις τους με όλους τους μηχανισμούς ενός συστήματος που λεηλατεί τους εργαζόμενους.

Πριν την κρίση, είχαν φροντίσει να προσφέρουν στ’ αφεντικά την μνημειώδη αύξηση του ενός ευρώ στους μισθούς. Τώρα εν μέσω κρίσης, συνεργάζονται με την αστυνομία για την καταστολή της διαδήλωσης την οποία καλούν. Γνωρίζοντας, ότι ο κόσμος που κατεβαίνει πλέον στον δρόμο μόνο φιλικά αισθήματα δεν τρέφει για τον ρόλο τους, προσφεύγουν στην συνδρομή των συναδέλφων τους μπάτσων, έτσι ώστε η κρατική αστυνομία να χτυπήσει και να πετσοκόψει την διαδήλωση και η συνδικαλιστική αστυνομία της ΓΣΕΕ να μπορέσει να φωτογραφηθεί αμέριμνη στην κεφαλή της πορείας.

Μαζί όμως με το κράτος και τ’ αφεντικά, σήμερα φρόντισαν να προσφέρουν την απεργοσπαστική τους εκτίμηση και στους μηχανισμούς του θεάματος, φροντίζοντας εν μέσω απεργίας στα ΜΜΕ για την ομαλή αγγλόφωνη μετάδοση του ποδοσφαιρικού αγώνα του ΠΑΟ. Μάλιστα, την απόφαση τους αυτή, με τα εκατομμύρια διαφημιστικά έσοδα που προσφέρει σε μια μη κερδοφόρα μέρα για τ’ αφεντικά των ΜΜΕ, την βαφτίζουν απόφαση “κοινωνικής ευθύνης”. Ακολουθεί η ανακοίνωση της “Αγωνιστικής Συνεργασίας Εργαζομένων ΟΤΕ” σε σχέση με την απεργοσπαστική στάση των εργατοπατέρων της ΟΜΕ-ΟΤΕ:

Η εθελόδουλη κυβέρνηση μας κόβει «τον άρτον». Η αξιοθρήνητη ΟΜΕ – ΟΤΕ όμως μας προσφέρει τα θεάματα…

Αθήνα, 11/3/2010

Ντραπήκαμε σαν εργαζόμενοι του ΟΤΕ που στην πιό σημαντική γενική απεργία για το μέλλον της εργατικής τάξης, η ΟΜΕ – ΟΤΕ αποφάσισε να το παίξει για άλλη μια φορά το καλό παιδί του συστήματος. Ο παχυδερμισμός της αξιοθρήνητης ηγεσίας της δεν τηρεί πλέον ούτε τα προσχήματα. Σε αντίθεση με την ΕΣΗΕΑ που απήργησε και δεν έδωσε φωνή στον ποδοσφαιρικό αγώνα του Παναθηναϊκού, απολαύσαμε ποδόσφαιρο με άγγλο σπήκερ, με εικόνα που παραχώρησε απεργοσπαστικά η ΟΜΕ – ΟΤΕ! Στην οργουελιανή γλώσσα που χρησιμοποιούν μάλιστα, μετονόμασαν την απεργοσπασία σε «κοινωνική ευθύνη»! Τους παραδίνουμε στην κρίση σας.
Αυτή και μόνο η ενέργεια, δείχνει πόσο μακριά βρίσκονται από την αγωνία και τα προβλήματα των εργαζομένων του ΟΤΕ που απήργησαν μαζικά.

ΥΓ.: Αλήθεια πόσα εκατομμύρια κέρδισε το ιδιωτικό κανάλι που μετέδωσε τον αγώνα καθώς και οι άλλοι διαμεσολαβητές και διαχειριστές της «κοινωνίας του θεάματος»;

ΑΣΕ

Σε προηγούμενη ανάρτηση σε αυτό το blog είχαμε ενημερώσει εν συντομία για την απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις «Άγρα» στις 13/1/2010 με αιτιολογία, εκ μέρους της εργοδοσίας, ότι επεδείκνυε «αντισυμβατική» συμπεριφορά. Χωρίς να παραλείψουμε να αναφέρουμε την άμεση κινητοποίηση των συναδέλφων του στην «Άγρα» αλλά και τις δράσεις αλληλεγγύης που οργανώθηκαν από τον «Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου –Χάρτου Αττικής» τις επόμενες μέρες.

Ωστόσο, στο όνομα της αντικειμενικότητας, θα ήταν, αν μη τι άλλο, κατάφωρη αδικία να μην ερευνήσουμε, έστω και φευγαλέα, και την άλλη πλευρά…την πλευρά της εργοδοσίας. Ποιοι στέκονται δηλαδή «αλληλέγγυοι» στον δύστηνο εκδότη Σταύρο Πετσόπουλο που βάλλεται αλύπητα από τις σκοτεινές δυνάμεις που επιχειρούν να αμαυρώσουν την φήμη του; Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι από μηχανής θεοί που σπεύδουν να προτάξουν τα στήθη τους προς αποκατάσταση της διασαλεμένης τάξης στον ζοφερό κόσμο των εκδόσεων;
Η ουρανόθεν παρέμβαση εμφανίστηκε γραπτά, κομψά και, κυρίως, στοιχειοθετημένα, στη μορφή μιας λίστας διανοουμένων, συγγραφέων, μεταφραστών και λοιπών πνευματικών ταγών, κατά βάση της περήφανης και ασυμβίβαστης Αριστεράς, που υπέγραψαν σε υποστήριξη των εκδόσεων «Άγρα», έτσι ώστε αυτές οι τελευταίες να προστατευτούν «από την συκοφάντηση και τον διασυρμό». Ονόματα που φιγουράρουν στην λίστα εμφανίζονται κατά καιρούς και σε άλλες παρόμοιες, με τη γκάμα να καλύπτει ένα φάσμα από το πανεπιστημιακό έως το ευρέως καλλιτεχνικό στερέωμα. Κυρίως άνθρωποι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων. Και στους οποίους, αναπαράγοντας την είδηση της «κίνησης αλληλεγγύης» τους προς την «Άγρα», αναφέρονται τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. ως «ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών».

Βεβαίως, διερωτάται κανείς, οι «άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων» που προφανώς λόγω της ολύμπιας ιδιότητάς τους δεν σχετίζονται με τον τομέα της υλικής παραγωγής στο χώρο των βιβλίων, εν τέλει από πού αντλούν την γνώση και την τόσο ασφαλή πεποίθηση σχετικά με «τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν». Μύρισαν τα νύχια τους ή τους αρκεί απλώς ο λόγος του κυρίου Πετσόπουλου;

Εδώ μάλλον αναδύεται αυτονόητα και εντελώς λογικά η φριχτή υποψία ότι είναι κάτι παραπάνω. Ίσως, ας πούμε, μια κάποιου είδους «συγγένεια». «Προοδευτικοί» διανοούμενοι που διατηρούν άμεσες ή έμμεσες σχέσεις με τον χώρο της Αριστεράς δηλώνουν τα σέβη τους -και την δουλική τους υποταγή-σε έναν από τους μαικήνες τους, τον κύριο Πετσόπουλο. Χαρακτηριστική και η στάση των Μέσων που επιβραβεύουν αυτή την κίνηση, μεταξύ αυτών και η «Αυγή», που, με τον ίδιο εξόφθαλμο τρόπο που γράφουν τα υπόλοιπα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., διακηρύττει θριαμβευτικά: «Όχι στο διασυρμό της Άγρας»… προσπαθώντας να ισορροπήσει άτεχνα ανάμεσα στο «δίκιο του εργάτη» και την διάσωση του εκδοτικού οίκου που είναι κρίμα και «ενοχλητικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό να τσαλακώνεται χωρίς περίσκεψη, με αφίσες και προτροπές…».

Θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά για αυτή την σύζευξη «πνευματικότητας» και υποκρισίας. Είναι μια συγγένεια γνωστή και ιδιαίτερα χρήσιμη σε απολαβές για τα τέκνα που την επικαλούνται. Πώς αλλιώς θα κρατήσουν ζωντανή την δημόσια τους δραστηριότητα οι αριστεροί διανοούμενοι αν δεν εκ-δώσουν κι αυτοί κάτι; Δηλαδή γη και ύδωρ στους εκδότες τους… Διότι, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει…
Ταξικά λοιπόν, είναι σαφές τίνος οι εκδόσεις «Άγρα» είναι σαν το σπίτι του… Φυσικά οι αγώνες του Ντίνου Παλαιστίδη και των αλληλέγγυων σε αυτόν φαντάζουν απωθητικοί εφόσον κινδυνεύουν να καταστρέψουν την πρόσοψη…Και από την άλλη, κάνοντας την αρχική υπόθεση ότι κανείς μπορεί να βρει το δίκιο του στα αστικά δικαστήρια, όταν οι διανοούμενοι της λίστας επικαλούνται το Νόμο για να φωτιστούν οι συνθήκες απόλυσής του, είναι απορίας άξιο αν γνωρίζουν καν το γεγονός ότι μέχρι τέλους ο Παλαιστίδης δια της «νομίμου οδού» προσέφευγε στην Επιθεώρηση Εργασίας κι αυτή έκρινε πράγματι στη γνωμοδότησή της ότι «η εταιρεία θα μπορούσε να επανεξετάσει το αίτημα του εργαζομένου με προοπτική επίλυσης»…Λίγες μέρες μετά απολύθηκε.

Αυτό, λειτουργώντας πιθανώς αποτρεπτικά σαν εργατικό προηγούμενο, μπορεί να είναι θέμα που θα απασχολήσει στο μέλλον πολλούς εργαζόμενους, αλλά για εμάς δεν αλλάζει πολλά. Ακόμα κι αν η απόλυση είναι «εκδικητική» ή όχι, το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε το δίκιο σε μια προσωπική βεντέτα ούτε να δούμε ως ποιο βαθμό μας επιτρέπεται να κινούμαστε διεκδικώντας μόνο στα πλαίσια του Νόμου. Το ζητούμενο είναι να στεκόμαστε αλληλέγγυοι απέναντι στις απολύσεις και τις αυθαιρεσίες της κάθε εργοδοσίας, γιατί πολύ απλά αυτό συνιστά την ταξική μας αντίληψη (κάτι που τονίζεται και σ’ αυτό το άρθρο στην «Εποχή» με τίτλο «Προς Άγρα Παλαιστίδη»). Προφανώς, κάπως πρέπει να σωθεί η (από καιρό) χαμένη αξιοπρέπεια του αριστερού διανοουμενίστικου-πνευματικού και πολιτικού συρφετού…

Οι κινητοποιήσεις για τον Ντίνο Παλαιστίδη απέναντι στις εκδόσεις «Άγρα» συνεχίζονται από τον ««Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου –Χάρτου Αττικής» και άλλους αλληλέγγυους. Στεκόμαστε κοντά τους γιατί, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Όταν οι συγγένειες είναι κοντινές και αναγνωρισμένες, τα νόμιμα παιδιά θα κολακεύουν μονίμως τον πατέρα για να έχουν μερίδιο στην οικογενειακή κληρονομιά. Τα νόθα, όμως, πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταφέρουν να επιβιώσουν…

Λεζάντα φωτό 1: Ποιος έβαλε την διαφήμιση ιδιωτικού ΙΕΚ (χαμογελαστά πρόσωπα) στην πάνω γωνία αφίσας, με θέμα απεργία εργαζομένων;

Λεζάντα φωτό 2: Από το ροζιασμένο χέρι του εργάτη, στο διακριτικό και αδύναμο “ωτοστόπ”.
(Προτείνουμε για επόμενη αφίσα την υπερεαλιστική ματιά του πανούση που συνοδεύει την ροζιασμένη γροθιά του εργάτη, με τον γιο του εργάτη στο βάθος να αυνανίζεται, είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι ριζοσπαστικότερη.)

Όλοι ξέρουν την αγωνιστικότητα της ΓΣΕΕ, κανείς δεν εκπλήσσεται…

Όσο οι απεργίες θυμίζουν τσάι και συμπάθεια, ούτε οι εργαζόμενοι θα τις αγκαλιάζουν ούτε τα αφεντικά θα έχουν κάτι να φοβηθούν. Eμπρός για άγριες απεργίες.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι οι αστυνομικοί ενώ καταδίωκαν 2 υπόπτους εκτέλεσαν εν ψυχρώ με 9 σφαίρες πισώπλατα τον 25χρονο διερχόμενο περαστικό Nikollas Todi.

Η δημοκρατία δολοφονεί. Κάθε μέρα. Στα σύνορα, στα τμήματα, στις πλατείες και τις γειτονιές.
Στην κοινωνία του απόλυτου ελέγχου και της καταστολής, ο μόνος που προκαλεί φόβο, ο μόνος τρομο-κράτης είναι το κράτος και τα ένοπλα σκυλιά του.

Τα στάσιμα νερά βαλτώνουν και τα νερά από τα ποτάμια συχνά σε θάλασσες απέραντες χάνονται.

Αναγνωρίζοντας τη θέση της ρευστότητας στην πολιτική σκέψη, είναι λογικό να αρνείσαι ό,τι στέκεται στάσιμο, αδιάβροχα ανεπηρέαστο από τον καιρό, ό,τι ιδεολογικοποιείται με το χρόνο ή ήταν εξαρχής ιδεολογία. Από την άλλη το ρευστό διατηρεί τη ροή του χάρη στη συνάφεια και τη συνοχή των στοιχείων του. Είναι το μέτρο και η λογική συνέχεια που εξελίσσει την πολιτική μας σκέψη ομαλά, ενόσω τα περιβάλλοντα και μη (ιστορικά ή εξιστορήσεις τρίτων) βιώματα δίνουν το χρώμα. Παίρνουμε θέση, πράττουμε, ερχόμαστε κοντά με εκείνους που επιθυμούν τα ίδια, ανασχεδιάζουμε, πολιορκούμε ποικιλόμορφα την πλευρά των αντιπάλων όσο αδιάκριτη και αν είναι αυτή, κάνουμε λάθη, κάνουμε και σωστά, σκεφτόμαστε ξανά, αλλάζουμε, συνεχίζουμε.

Όμως την εποχή της σύγχυσης τι πιο φυσικό από την τρικυμία εν κρανίω. Έτσι σήμερα δεν θα δυσκολευόταν κανείς να εντοπίσει μια κατηγορία υβριδίων*-μεταλλαγμένων διανοουμένων, που δεν ακολουθεί τη λογική ροή ή ακριβέστερα διακατέχεται από τη χειροτέρα- ως αφελέστερη- μηδενιστική φιλοσοφική εκδοχή του όλα είναι ατμός, παράγει αερολογίες, πάσχει από πολιτική ακράτεια και εύκολα αυτο-υποβιβάζεται σε δεκανίκι της δεξιάς πτέρυγας, έτοιμο πάντα να λοιδορήσει την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες, παραγνωρίζοντας πολλές φορές το αριστερό του παρελθόν. Ενώ το παιχνίδι του μοιάζει με του σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, και μαλώνει με τον δικό του εαυτό, δεν είναι αθώο, είναι περισσότερο ένα κουρνιαχτό υποταγής στο οικονομικό του αφεντικό, μια δήλωση ωφέλιμη και έτοιμη να συνδράμει στην χειραγώγηση και στη διασπορά ψεύδους, με στόχο να λειτουργήσει προστατευτικά προς το σύστημα.

Ένα τέτοιο παράδειγμα υβριδίου είναι και ο αρθρογράφος του κειμένου με τίτλο «Τίνος η πολιτική είναι αντιλαϊκή;» εφ. Καθημερινή 10/2/10, βλ. φωτό (ο ίδιος μας έχει προσφέρει και άλλα διαμάντια πρόσφατα). Το άρθρο τυπικό παράδειγμα του υβριδίου, υβρίζει την αριστερά (πραγματικά αδιάφορο αν έμενε σε αποφάσεις πολιτικής ηγεσίας), ξεφεύγει με ασυναρτησίες αποδίδοντας έμμεσα ευθύνες για την κατάσταση της χώρας σε όσους διαδήλωναν, έκαιγαν ενάντια στα ασφαλιστικά του Γιαννίτση και άλλων αντεργατικών νόμων, κάνει σωστή εκτίμηση κυβερνητικής στρατηγικής προς το τέλος όσο αφορά την αποτελεσματικότητα δυναμικών ενεργειών (γνώστης μιας και μη πασιφιστής ο ίδιος), και με άλμα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι βλάπτονται τα συμφέροντα των αδυνάτων από εκείνους που αντιδρούν στα μέτρα των ισχυρών. Σε αυτό το σημείο αναζητεί μωρούς, ή ξεμωραμένους που δεν έχουν μνήμη και άρα δεν αναγνωρίζουν την δίκαιη ιστορική προκατάληψη απέναντι στα σχέδια των ισχυρών. Αλλά τα σπάει ακόμα πιο πολύ στο τέλος, όταν τρομοκρατεί με τη χρήση της αυθεντίας του Καρόλου, τον οποίο ανασταίνει μεταφορικά, προφανώς πείθει και τον κάνει να συμφωνεί με τον ίδιο και μετατρέπει σε δήμιο που φραγγελώνει**. Αφού λοιπόν τον γοητεύουν άστοχες (απραγματοποίητες) απειλές θα του αφιερωθεί μια εξίσου αστεία και θρησκευτική: “με όσα λέτε θα πέσει φωτιά να σας κάψει”.

*και ουχί αφασικών μαλάκιων’ έτσι για να μην ξεχνούμε υβρίδια και άλλων εφημερίδων

**Αυτόν που επρόκειτο να υποστεί το φραγγέλιο τον έδεναν σε μια κολόνα και ο ειδικός δήμιος που εκτελούσε την φραγγέλωση έπαιρνε ένα μαστίγιο βαρύ το οποίο είχε πολλές λουρίδες στην άκρη του, πάνω στις λουρίδες ήταν δεμένες σφαίρες από μολύβι ή μικρά οστάρια, κότσια από αρνί και τις έφερνε με όση δύναμη είχε πάνω στην ράχη δεμένου ανθρώπου. Πολύ σύντομα, απ’ τα πρώτα κτυπήματα εξεσχίζετο το δέρμα τού ανθρώπου που εδέχετο την φραγγέλωση και ύστερα από μερικά κτυπήματα ακόμη έφευγαν και κατεξεσχίζοντο τελείως οι σάρκες του και απεγυμνώνοντο τα κόκαλα τής ράχης. Αναφέρονται στην ιστορία αρκετές περιπτώσεις από ανθρώπους, που απέθαναν την ώρα τής φραγγελώσεως.

φωτό 1. deviantart.com
φωτό 2. δημοσίευμα Καθημερινής
φωτό 3. Η Φραγγέλωση του Χριστού, π. 1420, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου

Η συνηθισμένη ιστορία ενός προμηθευτή του Δημοσίου

(εργατικό δράμα)

Στην παράστασή μας, μονόπρακτο σε τέσσερις σκηνές, παίζουν:

* Στο ρόλο του «Προμηθευτή»: η εταιρεία Πληροφορικής, Τηλεπικοινωνιών και Γλωσσικών Υπηρεσιών ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ Α.Ε. (τα ίχνη της χάνονται μετά το τέλος της παράστασης)

* Στο ρόλο του «Δημοσίου» (πολλαπλή διανομή): Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τέως Δημοσίας Τάξης, Διεύθυνση Πληροφορικής της ΕΛ.ΑΣ. (εναρκτήρια σκηνή, επαναλαμβάνεται τρις). Ο Δήμος Πατρέων, το Υπουργείο Ανάπτυξης, τα όργανα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ο Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων – ΕΦΕΤ, το Ελληνικό Παρατηρητήριο Ερευνητικών και Τεχνολογικών Ειδικοτήτων – ΕΠΕΤΕ… (σκηνή-φλας μπακ)

* Πλήθος κομπάρσων: οι εξωτερικοί εργαζόμενοι του «Προμηθευτή», «μεταφραστές» (οι ομιλούντες) και άλλοι, ενδεχομένως (αδύνατον να το πούμε με βεβαιότητα: όσοι δεν μιλούν, δεν ξέρουμε καν αν υπάρχουν, είναι θολοί, σχεδόν αόρατοι).

* Γκεστ σταρ, στο ρόλο του κονφερανσιέ-παρουσιαστή της απονομής των βραβείων της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής (Police Academy): ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Σπύρος Βούγιας.

Το έργο μας είναι πολύ μοντέρνο, οι βασικοί χαρακτήρες του ασχολούνται αποκλειστικά με την πάρτη τους, ο ένας απευθύνεται στον άλλον εντελώς τελετουργικά (μόνο οι κομπάρσοι, όπως θα δούμε, αρθρώνουν λέξεις με νόημα μεταξύ τους), γι’ αυτό και αρχίζει ταιριαστά με μια τελετή απονομής βραβείου από το «Δημόσιο» στον «Προμηθευτή»:

«Το 11ο Συνέδριο Greek ΙCT Forum, που πραγματοποιήθηκε στις 4 και 5 Νοεμβρίου, βράβευσε την Αρχέτυπον για την επίδοσή της στο έργο ‘Εφαρμογές Εξυπηρέτησης του Πολίτη’ του Police On Line της Ελληνικής Αστυνομίας (λεπτομέρειες εδώ, με έμφαση στον προϋπολογισμό του έργου – ούτε λίγο ούτε πολύ, 29.000.000 ευρώ: http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=1871&Itemid=400〈). Ο Πρόεδρος της Αρχέτυπον κ. Γιώργος Κορδέλης παρέλαβε το βραβείο από τον Υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Σπύρο Βούγια. Το πληροφοριακό σύστημα ‘Εφαρμογές Εξυπηρέτησης του Πολίτη’ του Police On Line, που εξυπηρετεί 5.000 αστυνομικά τμήματα, περιλαμβάνει υποσυστήματα και εφαρμογές που καλύπτουν επιλεγμένες λειτουργίες της Ελληνικής Αστυνομίας για την εξυπηρέτηση του πολίτη και αναδεικνύουν την προστιθέμενη αξία του εκσυγχρονισμού της πληροφοριακής υποδομής της ΕΛ.ΑΣ. (…) Το έργο υλοποιήθηκε με την αγαστή συνεργασία της Διεύθυνσης Πληροφορικής της ΕΛ.ΑΣ., της Κοινωνίας της Πληροφορίας Α.Ε. και του αναδόχου. Η υλοποίηση του έργου αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης και αναβάθμισης της συνεργασίας και εξυπηρέτησης του πολίτη, προς την κατεύθυνση του μοντέλου της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης». (http://www.greekmoney.gr/index.php/permalink/22222.html)

Η επόμενη σκηνή είναι σκοπίμως συγκεχυμένη. Βρισκόμαστε στις αρχές του 2010, δυο μήνες περίπου μετά την τελετή που μόλις παρακολουθήσαμε, όταν κάνουν την εμφάνισή τους αλλόφρονες οι κομπάρσοι. Ο ένας ρωτάει τον άλλον τι γίνεται, γιατί ο «Προμηθευτής» δεν τους πληρώνει τα δεδουλευμένα, γιατί τους λέει ξαφνικά ότι «δεν έχει λεφτά». Περνούν στα γρήγορα μερικές μέρες. Οι κομπάρσοι βρίσκονται τώρα σε κατάσταση απόγνωσης. Ο «Προμηθευτής» έχει εξαφανιστεί, ξέρει κανείς τίποτα; Αλίμονο, μερικοί ξέρουν. Ο «Προμηθευτής», η Εταιρεία-Κολοσσός, με τις συμβάσεις εκατομμυρίων (λεπτομέρειες σε επόμενη σκηνή), ΕΚΛΕΙΣΕ! Μέχρι και η ελληνική ιστοσελίδα της (http://www.archetypon.gr/web/guest/home) κατέβηκε όπως-όπως, μέσα σε μισή μέρα, από το απόγευμα μέχρι το βράδυ της 14ης Ιανουαρίου! Κάποιος κομπάρσος λέει ότι οι μόνιμοι υπάλληλοι του «Προμηθευτή» απολύθηκαν και αποζημιώθηκαν, αλλά οι εξωτερικοί συνεργάτες (όσοι κομπάρσοι μιλούν δηλώνουν μεταφραστές) έμειναν απλήρωτοι. Ξεκρέμαστοι. Με αποδείξεις φανταστικών «πληρωμών» να έχουν κοπεί. Με την «Εφορία» (χαρακτήρας εκτός παράστασης) να καραδοκεί. Το σοκ είναι μεγάλο. Τα γραφεία πάντως του «Προμηθευτή» στη …Λιθουανία μοιάζουν να λειτουργούν, λένε μερικοί (προς το παρόν, ποιος ξέρει τι θα μας ξημερώσει, εμείς απλοί κομπάρσοι είμαστε…), το ίδιο και η ιστοσελίδα τους: http://www.archetipas.lt/. Μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και με τα γραφεία στη …Ρίγα της Λετονίας, στη Λευκωσία και στο …Βουκουρέστι – αλλά ποιος μπορεί να το πει στα σίγουρα; Ένα είναι βέβαιο: ο «Προμηθευτής» ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ, στην Ελλάδα, στην Καλλιθέα, απ’ όπου έκανε τις δουλειές του τελευταία. Για τους κομπάρσους είναι πια άφαντος, έτσι το θέλησαν οι πρωταγωνιστές του δράματος, οι κομπάρσοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Σκηνοθετική οδηγία: σε όλους τους κομπάρσους φοριούνται δια της βίας φέσια, ενώ στο βάθος του σκηνικού παίζεται σε οθόνη η σκηνή της βράβευσης, με χειροκροτήματα και γέλια από το «Δημόσιο» και τον «Προμηθευτή» να σκεπάζουν τις φωνές των κομπάρσων.

Τρίτη σκηνή. Οι ομιλούντες κομπάρσοι (οι «μεταφραστές») ξεπερνούν κάπως το αρχικό σοκ και αποφασίζουν να αντιδράσουν. Φτιάχνουν μια ομάδα στο Facebook, κλειστή προς το παρόν, μόνο για ομιλούντες κομπάρσους, την οποία ονομάζουν Movement of External Suppliers for Archetypon SA. Κυκλοφορούν το νέο όπου μπορούν, σε κάποια φόρουμ, οπουδήποτε έχουν πρόσβαση – και περιμένουν. Τι περιμένουν; Τι θα γίνει μετά; Πώς θα κινηθούν; Ποιος θα τους βοηθήσει; Μήπως το «Δημόσιο», ο μόνιμος συμβαλλόμενος του «Προμηθευτή»; Αστείο. Μένουν μόνο ερωτήματα, καμία απάντηση δεν δίνεται στο έργο. Το έργο δεν έχει δράση. Όλες οι απαντήσεις θα έρθουν μετά, όλη η δράση θα έρθει μετά, έξω από την παράσταση, στην «αληθινή ζωή»: σε ό,τι κάποιοι αποκαλούν «δρόμο».

Τελευταία σκηνή. Συνεχή φλας μπακ, με χρονολογική σειρά.

27/5/2008: Ο «Προμηθευτής» υπογράφει σύμβαση με το «Δημόσιο» (το υποδύεται εδώ ο Δήμος Πατρέων, Τμήμα Πληροφορικής) συνολικής τελικής αξίας 496.230 ευρώ: http://dgmarket.kapatel.gr/tenders/np-notice.do~2629185

20/10/2008: Ο «Προμηθευτής» υπογράφει σύμβαση με το «Δημόσιο» (το υποδύεται εδώ το Υπουργείο Ανάπτυξης – Γ.Γ.Ε.Τ.) συνολικής τελικής αξίας 570.000 ευρώ: http://dgmarket.kapatel.gr/tenders/np-notice.do~3185665

20/1/2009: Ο «Προμηθευτής» υπογράφει συμβόλαια μεταφράσεων με το «Δημόσιο» (το υποδύονται εδώ τα όργανα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων) αξίας 2.800.000 ευρώ: εδώ

10/2/2009: Ο «Προμηθευτής» ολοκληρώνει σύμβαση με το «Δημόσιο» (το υποδύεται εδώ ο ΕΦΕΤ) και πληρώνεται το ποσό των 671.752,43 ευρώ: http://www.e-erevna.gr/portal/story.aspx?ID=57508.

3/3/2009: Ο «Προμηθευτής» υπογράφει σύμβαση με το ΕΠΕΤΕ αξίας 678.300 ευρώ: εδώ

4-5/11/2009: Ξανά η σκηνή της τελετής βράβευσης. Για 29 εκατομμύρια ευρώ, τρεις επαναλήψεις μιας σκηνής στο ίδιο μονόπρακτο δεν είναι δα πολλές…

Κάπου στο χρόνο και όχι αθώα χάνεται η σημασία των λέξεων. Οι λέξεις και οι έννοιες ζευγαρώνουν ξανά συνήθως παρουσία συγγραφέων, δημοσιογράφων και λοιπών χειριστών της γλώσσας. Όλα και όλοι συμμετέχουν με την σειρά τους στην καταγραφή της ιστορίας και ίσως λιγότεροι στη δημιουργία της. Κάποιοι κατασκευάζουν την κοινή γνώμη, ύστερα την επικαλούνται και στο τέλος ενεργούν στο όνομα της. Θέτοντας αυτά σαν αξιώματα ενός συστήματος που μας περιβάλλει (καπιταλιστικό), κρίνουμε μετόχους στο παιχνίδι χαρακτηρισμών και στην προσπάθεια περιθωριοποίησης ενός πολιτικού χώρου την δημοσιογραφική κοινότητα, που σε μεγάλο της βαθμό με χρήση της υπερβολής συνδράμει στην ιδεολογική καταστολή.

΄Έτσι, για να κάνουμε χρήση μιας παράξενης σημειολογικά φράσης, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βλέπουμε στο εξώφυλλο της Καθημερινής να μιλάνε για θρασύτατη επίθεση τρομοκρατών στο κέντρο των Αθηνών- ενώ περιγράφουν μια επίθεση σε πολιτικό γραφείο υφ. Δικαιοσύνης. Την ίδια επίθεση θα την χαρακτήριζαν ανάλογα με την χρονική περίοδο και τον ιδεολογικό πόλεμο που ασκούν ως έργο κουκουλοφόρων- είτε ως έργο γνωστών-αγνώστων, σπανιότερα αναρχικών ή αντί-εξουσιαστών (προ έτους ίσως). Η κάθε περίοδος δείχνει να έχει τον δικό της σχεδιασμό, άλλοτε την σύγχυση της πολιτικής ταυτότητας του αντιπάλου, άλλοτε την εγκληματοποίηση του αλλά την καθαρή του εικόνα. Παρόλα αυτά χρησιμοποιείται από τη μεγάλη αυτή εφημερίδα ο όρος τρομοκρατών για μια επίθεση που δεν περιλαμβάνει πολλά μέσα που έχουμε συνηθίσει να περιγράφονται ότι χειρίζονται “τρομοκράτες”. Δεν έχουμε βόμβα, πιστόλι, και από πλευρά αποτελεσμάτων νεκρούς ή εμπρησμούς και πανικό. Η έννοια του τρομοκράτη μεταλλάσσεται με το χρόνο, κάποτε ήταν οι αλλόθρησκοι ύστερα οι κομμουνιστές, μετά ξανά οι αλλόθρησκοι και τώρα παράλληλα με όλους τους αλλόχρωμους βρίσκεται και ο εσωτερικός εχθρός. Κατ’ ουσίαν όποιος βρίσκεται στην αδυναμία να προβάλλει τον εαυτό του, και διαφέρει ή έχει άλλο πολιτικό πρόταγμα-ιδέες, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκράτης, αρκεί να υπάρχει συμφέρον από αυτό. Στην παρούσα φάση- σε περίοδο κρίσης (οικονομικής και συστημικής) και εμπορίου ανασφάλειας και ασφάλειας- τάξης, κοινωνικοί-πολιτικοί χώροι παρουσιάζονται εγκληματικοί, με απώτερο στόχο να χαθούν τα όποια τους κοινωνικά ριζώματα και η κοινωνία που γρήγορα θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα, που περιγράφονται γλαφυρά, να μην βρίσκει τα εργαλεία να αντιδράσει, να έχει πρότερα πειθαρχήσει. Σημασία έχει για την εξουσία να κατοχυρωθεί εκ νέου ο κατακερματισμός της κοινωνίας και η αλλοτριωμένης φύσης διάθεση για έλλειψη αλληλεγγύης.

Εκείνοι που αρέσκονται να συμμετέχουν σε κυνηγητικά παιχνίδια (από εκείνα που αρέσουν στο υπουργό του Προ.Πο.), είναι γνωστοί σε όσους διαβάζουν πολιτικά την ιστορία, και είναι εξίσου γνωστοί και οι τίτλοι του εφιάλτη που τους έχουν αποδοθεί μέσα στα χρόνια. Θα θέλαμε όμως να πούμε ότι ο ανόητος αυτός τίτλος, δημιουργεί επιπλέον επικίνδυνα ζητήματα. Όταν χάνεται το μέτρο των χαρακτηρισμών- χάνεται και το μέτρο αντιμετώπισης τους- και προκαλείται επιπρόσθετη ένταση με αβέβαια και επικίνδυνα αποτελέσματα. Επίσης όταν χάνεται το μέτρο της περιγραφής τότε μια πιο σύνθετη εικόνα ίσως να περιγράφεται ακόμα πιο δύσκολα. Πάντως μια αναζήτηση της σημασίας του τρόμου ίσως να βοηθούσε…

Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της νεόκοπης πράσινης διακυβέρνησης είναι το νεοσυσταθέν Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη καθώς και ο προϊστάμενος του, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.

Η ανάληψη καθηκόντων από τον προαναφερθέντα μας γύρισε μερικά χρόνια πίσω όταν ο Μιχάλης πανηγύριζε ολούθε για την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» και το «κλείσιμο ενός κύκλου αίματος που σημάδεψε την μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας». Τότε συνέτρωγε στα τηλεπαράθυρα με τα δεξιά και αριστερά του χέρια όπως ο Τράγκας, ο Κακαουνάκης (ζωή σε λόγου μας…), ο Σόμπολος, ο Κρυστάλλης και χίλιοι δυο πρόθυμοι ρουφιανο-ομοτράπεζοί του. Μεγάλες στιγμές είχε ζήσει τότε η ψωροκώσταινα που ετοιμαζόταν να οργανώσει το ολυμπιακό της πανηγυράκι: ξέμπλεκε με τους τρομοκράτες, εξήγαγε άφθονα «ολυμπιακά ιδεώδη» και πρεζάκια της ντόπας ενώ ταυτόχρονα εισήγαγε συστήματα C4I, ελικόπτερα και αερόστατα παρακολούθησης. Αλήθεια, θυμάστε το Zeppelin;

Έτσι, η θητεία του Μιχάλη στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης αφενός κρίθηκε επιτυχημένη και αφετέρου αποδείχτηκε και ρηξικέλευθη. Οι «κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας» είναι σημαντικό κομμάτι της ολυμπιακής μας κληρονομιάς ενώ η επιστημονική και μεθοδική οργάνωση της ΕΛ.ΑΣ και της Αντιτρομοκρατικής έχαιρε εκτίμησης και από άλλους κοινωφελής οργανισμούς όπως η Scotland Yard και η C.I.A. Φανταζόμαστε το φάντασμα του «πετυχημένου Μιχάλη» θα στοίχειωσε τις θητείες των επόμενων υπουργών στους διαδρόμους της Κατεχάκη. Ο Βουλγαράκης ο Ηθικός, ο Βύρωνας ο Σοφός, ο Μαρκογιαννάκης ο Γενναίος και ο Χηνοφώτης ο Αυστηρός είναι φανερό ότι «απέτυχαν» να συνεχίσουν το έργο του Μιχάλη. Θες η χοντροκοπιά των δεξιών τους μούτρων; Θες τα απανωτά σκάνδαλα διαφθοράς που μάστιζαν το «νεοϊδρυθέν κράτος»; Θες η αποτυχία τους ν’αποσπάσουν την απαραίτητη συναίνεση στα σχέδιά τους; Θες το κύμα κοινωνικής αμφισβήτησης και απαξίωσης που έφτασε και σε μια…εξέγερση; Μάλλον, όλα αυτά μαζί…

Όμως, ο (νόμιμος) εγκληματίας ξαναγυρνά στον τόπο του (νόμιμου) εγκλήματος. Ο Μιχάλης ξαναδιάβηκε τους διαδρόμους της Κατεχάκη με τις δάφνες της πετυχημένης προϋπηρεσίας. Ακόμα και αν κάποιοι τόλμησαν ν’αμφισβητήσουν την ευφυΐα του Μαρκογιαννάκη ή παρεξήγησαν τις εντολές του Πολύδωρα λόγω κακής συνεννόησης (καθαρεύουσα γαρ…), τώρα όλα θα μπουν στην θέση τους. Ο αέρας που έφερε ο Μιχάλης ήταν αυτός που σημάδεψε την συλλογική πνοή της πράσινης διακυβέρνησης που φύσηξε πάνω απ’τα κεφάλια μας αυτές τις πρώτες 100 μέρες. Ήταν αυτός που δεν ζήτησε περίοδο χάριτος και σήκωσε αμέσως τα μανίκια. Αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, επικήρυξη 3 καταζητούμενων για ληστεία, εφαρμογή κουκουλονόμου και ταυτόχρονες δηλώσεις για την κατάργησή του, επιχείρηση εισβολής σε αυτοοργανωμένο χώρο με την κωδική ονομασία «Μιχάλης», συναντήσεις με πρυτάνεις και αφεντικά των Μ.Μ.Ε λίγο πριν την 6 Δεκέμβρη, μηδενική ανοχή με μαζικές προληπτικές προσαγωγές, συνεχείς παραβιάσεις ασύλου, εκκένωση κατειλημμένου δημοσίου κτιρίου (δημαρχείο Κερατσινίου), κυνήγι μαγισσών και ποινικοποίηση προσωπικών σχέσεων με αφορμή την υπόθεση των «Πυρήνων». Έργο πλούσιο όπως και αν το αξιολογεί κανείς. Όσο θεαματικές κινήσεις ή αποφάσεις κι αν είναι αυτές που προαναφέραμε, σίγουρα δεν μπορούν ν’αναπαραστήσουν το θεαματικό χαρακτήρα της επικοινωνιακής πολιτικής του Μιχάλη. Το υπουργείο του Μιχάλη προστατεύει τον πολίτη, οι υπάλληλοί του χρίζουν εκτίμησης από την κοινωνία και όταν αυθαιρετούν τιμωρούνται, τα αστυνομικά τμήματα μετατρέπονται σε Κ.Ε.Π, η ανομία και η εγκληματικότητα είναι οι ορκισμένοι εχθροί του ενώ ζητά ανοιχτά και την συνεργασία της ελληνικής κοινωνίας ώστε να προωθήσει το έργο του.

Δεν θα σταθούμε στην εκτίμηση όλων αυτών. Αν δηλαδή όλα αυτά είναι για το καλό μας. Αν μας ενοχλούν ή μας χαροποιούν. Αν έχει καταφέρει κάποια πλήγμα στον κόσμο που αντιστέκεται. Αν ο κόσμος μασά κουτόχορτο. Το σίγουρο είναι ότι ο τύπος έχει κάποιο πλάνο παρά τις σπασμωδικές κινήσεις και τα παραληρηματικά ανακοινωθέντα που συνηθίζει να εκφωνεί. Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις του μπροστά απ’το Κοινοβούλιο λίγο μετά την έκρηξη βόμβας: «…το μέρος είναι και θα παραμείνει αφύλαχτο.(…)Δεν θα μετατρέψουμε σε αστυνομοκρατούμενη πόλη την Αθήνα παρά το πείσμα κάποιων λίγων (…)». Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι ένα από τα ισχυρά ιδεολογικά όπλα που ξέρει να χειρίζεται ο Μιχάλης. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι τυχαίο ότι η οργάνωση του μηχανισμού προπαγάνδας του υπ. ΠΡΟ.ΠΟ που φτάνει από τον εκπρόσωπο τύπου της ΕΛ.ΑΣ ως τους αστυνομικούς ρεπόρτερς των ημερησίων εφημερίδων και των τηλεοπτικών καναλιών, χρίζει προσωπικού και προσεκτικότατου χειρισμού του ίδιου του Μιχάλη.

Ψάχνοντας συμμάχους στην έρημο της συναίνεσης

Αρκετά όμως με τον Μιχάλη. Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο μακριά. Ας ακολουθήσουμε τη μνήμη μας στο πρόσφατο παρελθόν.

1. Ήδη μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, στην διαμεσολαβημένη δημόσια σφαίρα που κατασκευάζεται από ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα αλλά και υπό την εκκωφαντική σιωπή μας, το ενδιαφέρον των διαμεσολαβητών αλλά και των πολιτικών ιθυνόντων τους μονοπωλεί η αύξηση της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας. Λόγος για το υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας έχει γίνει πολύς και ο Πορτοσάλτε αγκαζέ με τον Πάσχο Μανδραβέλη απεργάζονται σχέδια αναβάθμισής του με την χορηγία του Αλαφούζου. Πρώτος στόχος, όπως πάντα, ήταν ο τελευταίος τροχός της ταξικής αμάξης, οι μετανάστες. Η επιθετικότητα του κράτους διοχετεύθηκε μέσα από τα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ που έλαβαν χώρα στη πρωτεύουσα και όχι μόνο. Επιχειρήσεις σκούπα, εκκένωση του Εφετείου όπου είχαν βρει κατάλυμα πρόσφυγες και μετανάστες, εμπρησμός του καταυλισμού μεταναστών στην Πάτρα, ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων στήνουν σκηνικό απαρτχάιντ σε γειτονιές της Αθήνας με την συμβολή των μπάτσων, βασανισμοί και δολοφονίες μεταναστών στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη καθώς και σε αστυνομικά τμήματα.

2. Λόγος πολύς γίνεται για την συμμετοχή των μεταναστών στις ορδές των εξεγερμένων του Δεκέμβρη. «Συντηρητικό» και «προοδευτικό» μελάνι πέφτει πολύ για τα γκέτο μεταναστών που έχουν δημιουργηθεί σε γειτονιές της Αθήνας. «Να φύγουν» φωνασκούν κάποιοι, «να διαχειριστούμε νηφάλια το πρόβλημα» λένε άλλοι. Κάπου εκεί ανακαλύπτουν και την 2η γενιά μεταναστών. Αυτών που έχουν γεννηθεί εδώ αλλά δεν έχουν δικαιώματα, δεν «υπάρχουν». Και άξαφνα έρχεται η ΠΑΣΟΚΑΡΑ ν’αγγίξει το «ευαίσθητο αυτό θέμα», της ιθαγένειας και του δικαιώματος ψήφου σε μετανάστες ως επί των πλείστων 2ης γενιάς.

3. Tο ΜΠΑΤΣΟΚ αξιοποιεί όλη τη κατασταλτική και νομοθετική φαρέτρα που υιοθέτησε ή προώθησε η ΝΔ αλλά, επιπλέον, αναζητά τα βήματά της και τα όπλα της στη δική της κατασταλτική στρατηγική. Στρατός κατοχής στα Εξάρχεια και εφαρμογή του κουκουλονόμου σηματοδοτούν τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αφού «οι αντιεξουσιαστές είναι στην εξουσία», ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος επιχειρείται είτε να εγκληματοποιηθεί «μέσα από τις σχέσεις του με το ποινικό έγκλημα» είτε να συρρικνωθεί και να απονοηματοδοτηθεί η δράση του αφού πρόκειται για «ορδές βαρβάρων και χουλιγκάνων».

4. Eν όψει της 6 Δεκέμβρη του 2009, με ότι αυτό συμπυκνώνει και συμβολίζει, η επιχείρηση «Μιχάλης» μετρά την εισβολή στον αυτοοργανωμένο χώρο Ρεσάλτο και στο δημαρχείο Κερατσινίου. Ακολουθούν οι πανηγυρισμοί του υπουργού για το ξεσκέπασμα της «γιάφκας και ορμητηρίου αναρχικών»,οι διώξεις 63 αγωνιστών και η οικονομική ομηρία τους από τα υπέρογκα χρηματικά πρόστιμα που επέβαλε η αδέκαστη δικαστική εξουσία. Η στοχοποίηση του αναρχικού χώρου παίρνει σάρκα και οστά ενώ η διεύρυνση της κατασταλτικής μεθόδευσης του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί την ποινικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών ρηξιακών πρακτικών όπως οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Το γάντι σηκώνουν και οι παρακρατικές παρέες του Μιχάλη που επιτίθενται σε ανοικτούς κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις και στέκια.

5. Παράλληλα, το δόγμα μηδενικής ανοχής μεταφράζεται με μαζικές προληπτικές προσαγωγές πριν από προγραμματισμένες πορείες, με κόκκινες ζώνες σ’όλη την μητρόπόλη, με αποκλεισμό των πανεπιστημιακών χώρων από τα ΜΑΤ με την σύμπραξη των πρυτάνεων, με δολοφονικές απόπειρες ενάντια σε διαδηλωτές των μηχανόβιων μπάτσων και με την προσπάθεια αποσιώπησης των συγκρουσιακών γεγονότων των ημερών από πλευράς των Μ.Μ.Ε.

6. Στην ημερήσια διάταξη των Μ.Μ.Ε και του υπ.ΠΡΟ-ΠΟ μπαίνουν οι συλλήψεις κάποιων νέων ανθρώπων οι οποίοι κάπως βαφτίζονται ύποπτοι, κάπως συλλαμβάνονται, κατηγορούνται με κάποιες κατηγορίες και κάπως δεν κηρύσσονται προφυλακιστέοι αλλά μπαίνουν σε καθεστώς ομηρίας αφού εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους. Όλα αυτά επειδή βρέθηκε κάποιο σπίτι που ίσως να’ναι γιάφκα κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης και με κάποιο τρόπο συνδέονται μ’αυτό. Κάπως έτσι ποινικοποιούνται ιδέες, άνθρωποι, σχέσεις κτλ.

Όλα τα παραπάνω είναι κάποια από τα θραύσματα της κατασταλτικής διαχείρισης του ελληνικού κράτους στην μετά Δεκέμβρη εποχή. Αποτελούν μια σειρά και αλληλουχία γεγονότων που έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αν μιλούσαμε τα χείλη των από πάνω μας θα το λέγαμε κάπως έτσι: « τι στο διάολο θα κάνουμε μ’όλους αυτούς που αντιδρούν;» , «πως θα προχωρήσουμε ακάθεκτοι χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος που θα μας φέρνουν τα εμπόδια που δημιουργούν αυτοί;». Μπορεί να ακούγονται αστεία αλλά τέτοιου είδους ερωτήματα είναι καταστατικά, υπαρξιακά και εξαιρετικά σημαντικά για όποιον θέλει να ελέγξει, να εκμεταλλευτεί, να διαχειριστεί, να διοικήσει…να κυβερνήσει εν ολίγοις.

Η απάντηση είναι απλή. «Πρέπει να τους δώσουμε ένα ξεροκόμματο ή την ψευδαίσθηση ότι θα πάρουν κάτι τέτοιο. Αν μας περισσέψει, θα δώσουμε κάτι. Αν δεν περισσέψει, θα πρέπει να έχουμε προλάβει να τους καταστήσουμε ανίκανους να το διεκδικήσουν. Και για να το κάνουμε αυτό μπορούμε να τάξουμε κοινωνικούς διαλόγους, επαναδιαπραγματεύσεις, πράσινη ανάπτυξη, φορο-ελαφρύνσεις, δικαιώματα και κυρίως ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Παράλληλα, θα χτίσουμε όλο εκείνο το τείχος πίσω απ’το οποίο θα οχυρωθούμε όταν τα καρότα που έχουμε τάξει θα λιγοστέψουν. Από εκεί θα βγάλουμε τα μαστίγιά μας». Όλοι όσοι πίστευαν ότι η νέα διακυβέρνηση θα πουλήσει δυνατά το χαρτί των παραχωρήσεων ώστε να αφομοιώσει και να καναλιζάρει αντιδράσεις, έχουν ήδη να αναρωτιούνται γιατί αυτό δεν γίνεται. Αντίθετα, το φάντασμα της επιτήρησης και των ελεγκτών της commission στοιχειώνει και το τελευταίο όνειρο του μικροαστού που φανταζόταν ότι το ψίχουλο θα δινόταν σ’αυτόν.

«Ζητούν ψωμί; μοιράστε τους λίγη…ασφάλεια!» ή η κατασταλτική μεθόδευση σε κάθε γωνιά της πόλης

Και κάπως έτσι άγαρμπα, γυρνάμε στο παρόν.

Το υπ. ΠΡΟ-ΠΟ λίγες μέρες μετά το περιστατικό βασανισμού του Χιλιανού μετανάστη στο Α.Τ Ακροπόλεως, έρχεται να επουλώσει την πληγή που δημιουργήθηκε στο επικοινωνιακό του προσωπείο με μια νέα πρωτοβουλία.

Την Παρασκευή 8 Ιανουαρίου το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη συγκαλεί σύσκεψη με θέμα «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και Τοπική Αυτοδιοίκηση μαζί στον αγώνα κατά της εγκληματικότητας». Στην συνάντηση συμμετέχουν μετά από πρόσκληση του υπουργείου ο Νομάρχης Αθηνών κ. Γιάννης Σγουρός, ο Δήμαρχος Αθηναίων και Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ κ. Νικήτας Κακλαμάνης, η Υφυπουργός Υγείας κ. Φώφη Γεννηματά καθώς και οι 48 δήμαρχοι των δήμων της Αττικής. Ο υπουργός παρουσίασε «τη νέα αντιεγκληματική πολιτική του Υπουργείου και τόνισε την ανάγκη της συμμετοχικής δράσης για την αντιμετώπιση του εγκληματικού φαινομένου». Με την πρώτη ματιά γίνεται σαφές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δια του αντιπροσώπου της, Πάνο Παναγιωτόπουλο, μεροληπτεί όταν κατηγορεί τον Μιχάλη ότι κάνει δηλώσεις και δεν παράγει έργο. Ο άνθρωπος προσπαθεί και καλεί και τους άλλους να δράσουν στην ίδια κατεύθυνση… Επιπλέον, ο υπουργός δεν πήγε εκεί απροετοίμαστος και με άδεια χέρια. Για την ακρίβεια, «ανακοίνωσε εξειδικευμένες δράσεις που στοχεύουν στην ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και εφαρμόζονται από τις αρχές του έτους». Ποιες είναι αυτές;

Ενεργοποίηση του Αστυνομικού της γειτονιάς
Ίδρυση Πιλοτικών Αστυνομικών Τμημάτων
Σύσταση Τοπικών Συμβουλίων Πρόληψης Εγκληματικότητας
Σύναψη μνημονίου συνεργασίας με τους κατά τόπους Δήμους για κοινές δράσεις της Ελληνικής Αστυνομίας με τις δημοτικές αστυνομίες
Ενεργοποίηση του Κεντρικού Συμβουλίου Πρόληψης εγκληματικότητας σε συνεργασία με την ΚΕΔΚΕ

Η συνάντηση αυτή όχι μόνο δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής από τα Μ.Μ.Ε (γιατί να γίνει αυτό άλλωστε;) αλλά τεχνηέντως περισσότερο προβλήθηκε η επιστολή της υπ.Παιδείας για το ίδιο θέμα που «άναψε φωτιές» στους κυβερνητικούς διαδρόμους παρά η ίδια η συνάντηση και το περιεχόμενό της. Αλλά για την γραμματική του τηλεοπτικού και του έντυπου μέσου θα μιλήσουμε άλλη φορά…

Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτάκουστα. Συγκεκριμένα:

-ο αστυνομικός της γειτονιάς δεν είναι ο μπάτσος που ίσως είναι γείτονας σου. Το συναίσθημα που θα σου δημιουργεί όμως δεν θα απέχει πολύ απ’αυτό. Είτε έχεις γείτονα μπάτσο, είτε όχι, τώρα πλέον θα νιώθεις ότι έχεις πολλούς μπάτσους γείτονες. Θα τους βλέπεις στον δρόμο όπου κι αν είσαι, θα σου χτυπούν την πόρτα να ρωτήσουν αν όλα πάνε καλά. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου, οι αστυνομικοί της γειτονιάς θα είναι ειδικό σώμα που θα στελεχώσει συγκεκριμένα αστυνομικά τμήματα που είναι υπεύθυνα για περιοχές με υψηλή παραβατικότητα και εγκληματικότητα. Θα κινούνται με μηχανάκι και θα φέρουν κινητό τηλέφωνο το οποίο θα είναι γνωστό στους θεσμικούς φορείς του δήμου, στους επιχειρηματίες και τους εμπόρους της γειτονιάς ώστε να υπάρχει άμεση επικοινωνία.

-τα πιλοτικά αστυνομικά τμήματα αποτελούν το ιδεώδες του Χρυσοχοϊδη για την προστασία του πολίτη. Είναι ένα συνονθύλευμα αστυνομικού τμήματος με Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών όπου αφενός θα μπορείς να απευθύνεσαι για την γραφειοκρατική λάντζα αλλά ανά πάσα στιγμή θα μπορείς να ρουφιανεύεις τον γείτονά σου ή να φιλοξενείσαι στα αναβαθμισμένα κρατητήριά του. Επιπλέον, αν θες να μπεις δεν θα δίνεις λογαριασμό σε κακομούτσουνο ειδικό φρουρό αλλά σε θυροτηλέφωνο ή κάμερα όπου θα δίνεις στοιχεία σου και ύστερα θα εισέρχεσαι. Όταν μπεις θα βλέπεις μετανάστες να διδάσκονται δωρεάν ελληνικά από τους ειδικούς μεταφραστές που θα προσληφθούν όπου να’ναι από το υπ.ΠΡΟ-ΠΟ ενώ οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι κοινωνικοί διαμεσολαβητές θα φροντίζουν για εσένα πριν από σένα.

-Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν λίγο. Τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας συστάθηκαν πιλοτικά από τον ίδιο τον Χρυσοχοϊδη το 2000 και παρέμειναν ανενεργά. Σύμφωνα με την τότε απόφαση του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, κάθε ΤοΣΣΠΑ συγκροτείται σε επίπεδο Δήμου ή Κοινότητας ενώ «τα μέλη των ΤοΣΠΠΑ ορίζονται από τον Δήμαρχο που θα είναι και ο πρόεδρος του συμβουλίου και προτιμώνται δημότες που διαθέτουν ειδικές γνώσεις στον τομέα της παραβατικότητας όπως: Δικαστικοί λειτουργοί. Αστυνομικοί. Εγκληματολόγοι. Ψυχίατροι, Κοινωνιολόγοι. Εκπρόσωποι Εμπορικών, Αθλητικών, και Εκπαιδευτικών Συλλόγων». Όλοι αυτοί προβλέπεται να συνεργάζονται με θεσμούς όπως η Εκκλησία, οι Πρόσκοποι, Σύλλογοι γονέων , το Ινστιτούτο Μετανάστευσης, το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Πρόληψη της Εγκληματικότητας, διάφορα Δίκτυα Εθελοντών και βεβαίως-βεβαίως, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Επιπλέον, ένας τέτοιος θεσμός θ’αναλαμβάνει και «την διαπαιδαγώγηση και διαφώτιση» των μαθητών μέσα από «θέματα όπως η παραβατικότητα, η βία, και η χρήση ναρκωτικών».

Πρόσφατα μάλιστα μια τέτοια απόφαση πάρθηκε στο δημοτικό συμβούλιο της Αγ.Παρασκευής(βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1111533).

-όσον αφορά την συνεργασία της Ελληνικής Αστυνομίας με τις δημοτικές αστυνομίες πρόκειται για μια σύμπραξη που υπάρχει εδώ και καιρό σε γειτονιές με μεγάλη εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα όπως το κέντρο της Αθήνας, το Παγκράτι, το Μαρούσι, ο Πειραιάς κ.α. μέσα από την σύγκλιση των καθηκόντων των δύο σωμάτων όχι μόνο αναβαθμίζεται και επεκτείνεται η δράση των δημοτικής αστυνομίας αλλά απαλλάσσει την ΕΛ.ΑΣ από διοικητικά, θεσμικά και άλλα αδιάφορα καθήκοντα ώστε να αφιερωθεί αποκλειστικά στο ελεγκτικό και κατασταλτικό της έργο.

Όλα τα παραπάνω είναι τα σχέδια του υπ.ΠΡΟ-ΠΟ ώστε να βάλει…τάξη. Είναι η πρότασή του για την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την καταστολή του εγκλήματος και της ανομίας καθώς και του πολυπόθητου «ήπιου και ασφαλούς κλίματος των πολιτών». Οι συγκεκριμένες πολιτικές αφορούν τον ευρύτερο και συνεχές συντονισμό μεταξύ τοπικών αρχών και κεντρικού κράτους, αν μας επιτρέπεται τέτοιος διαχωρισμός εν καιρώ σοσιαλισμού. Πρόκειται για μια από τις σημαντικές κατευθύνσεις εδραίωσης του ιδεολογήματος της μηδενικής ανοχής πάνω από την ελληνική κοινωνία. Μέσα από την σύγκλιση υπουργείου και τοπικών αρχών δημιουργούνται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε η επιτήρηση, ο έλεγχος και η καταστολή να πάρει σάρκα και οστά μέσα στο μικροκοινωνικό επίπεδο της ζωής μας. Αποδείχτηκε προ πολλού ότι οι κάμερες και οι τηλεπικοινωνίες δεν στάθηκαν ικανές ώστε να εισχωρήσουν στα οριζόντια κοινωνικά δίκτυα επιρροής και επικοινωνίας καθώς και να κάμψουν δεσμούς αλληλεγγύης και εστίες αντίστασης σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας μας. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι ο ρουφιάνος της γειτονιάς, ο έμψυχος παρατηρητής και καταγραφέας συμπεριφορών και ιδεών επανέρχεται στις ζωές μας. Δεν ξέρουμε αν η συμβολική φιγούρα του θα είναι ο περιπτεράς της γειτονιάς αλλά η εθελοντική ρουφιανιά αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην επιχείρηση απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης.

Η καθημερινή μας δραστηριότητα, οι σχέσεις μας με τους γείτονές μας, οι καταναλωτικές μας συνήθειες, οι κοινωνικές μας συναναστροφές μετατρέπονται πλέον σε αριθμητικά δεδομένα έτοιμα προς ποιοτική εκτίμηση από ειδικούς που θα βρίσκονται σε τοπικά συμβούλια και αστυνομικά τμήματα. Φτωχοδιάβολοι, μετανάστες, κοπανατζήδες μαθητές, θαμώνες δημοσίων χώρων, πολιτικά δραστήριοι στοχοποιούνται και μόνο από την αδιάκριτη παρουσία τους στον δημόσιο χώρο. Και προφανώς όλοι αυτοί συνθέτουν τον εσωτερικό εχθρό στα πλαίσια μιας τοπικής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ συχνά κάνουν λόγω για «μικρο-έγκλημα» και για «μικροπαραβατικότητα». Γνωρίζουν ότι τα μεγάλα εγκλήματα τα κρατάνε για τον εαυτό τους…

Η απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης θα ντυθεί και ντύνεται ήδη με ρητορικές περί δικαιωμάτων και ελευθεριών αναπαράγοντας τις δημοκρατικές αυταπάτες των κοιμισμένων και προσπαθώντας να καλοπιάσει τους ανυποψίαστους. Το ερώτημα παραμένει διαχρονικό και εύστοχο: η κοινωνία είναι διατεθειμένη να πουλήσει την (όποια) ελευθερία της χάριν της «ασφάλειάς» της;