Categories
Αντιπληροφόρηση Κείμενα

Ζήτω που καήκαμε!

(αντί-έρευνα/ανάλυση απολογισμού των φετινών πυρκαγιών)

Για άλλη μια χρονιά ο Σεπτέμβρης είναι μήνας απολογισμού. Δεν εννοούμε τον απολογισμό της τσέπης μας μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ούτε και τον «απολογισμό της κυβερνητικής δράσης» του Καραμανλή στη ΔΕΘ. Εννοούμε κάτι πιο διαχρονικό και σταθερό στην συνείδησή μας: τον απολογισμό των καμμένων δασών, βουνών και καλλιεργειών σε ολόκληρη την Ελλάδα και των οδυνηρών συνεπειών που συνεπάγονται. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, ήρθε η σειρά μιας γωνιάς -μικρής ή μεγαλύτερης- της ελληνικής επικράτειας ν’αναβαπτιστεί μέσα στις φλόγες. Ήταν η σειρά της βορειο-ανατολικής Αττικής.

Κατά διαολεμένη σύμπτωση η εν λόγω περιοχή έχει ξαναβιώσει τις καταστροφικές συνέπειες των πυρκαγιών (1981 – Κοκκιναράς Κηφισιάς,1982 – Διόνυσος ,1986 – Βαρυμπόμπη ,1992 – Αυλώνας ,1993 – Αγιος Στέφανος ,1995 – Πεντέλη ,1998 – Πεντέλη πάλι ,2000 – και πάλι Πεντέλη ,2005 – Ραφήνα, Καλλιτεχνούπολη, Ν. Βουτζάς). Ίσως μάλιστα πολλοί και πολλές από εμάς (επαρχιώτες γαρ..) να γνωρίσαμε τις περιοχές της Πεντέλης, του Γραμματικού, της Παλλήνης, του Πικερμίου, του Διονύσου, του Μαραθώνα, του Καπανδριτίου, του Αγ.Στεφάνου, του Ν.Βουτζά μέσα από τα αυγουστιάτικα έκτακτα δελτία ειδήσεων περασμένων ετών που μετέδιδαν εικόνες παρόμοιες μ’αυτές που μας βομβάρδισαν και πριν λίγες μέρες: ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, κατεστραμμένα δάση, άναρθρες κραυγές αγωνίας και πανικού, καμμένα σπίτια, πυροσβέστες, ελικόπτερα, αναστατωμένοι πολιτικοί, αλαλάζοντες δημάρχοι και κάτοικοι που πιάνουν σαστισμένοι το κεφάλι τους. Ίσως και να τις ταυτίσαμε και με τις φωτιές…

Η ροή είναι γνωστή: κραυγές απόγνωσης για βοήθεια, αδυναμία της κρατικής μηχανής, κατάρες στους Άγνωστους Εμπρηστές (Α.Ε), ατέρμονη πολυλογία για την αναζήτηση ευθυνών, «γενναιόδωρες αποζημιώσεις», τηλεπαράθυρα γεμάτα ειδικούς και…cut. Επόμενο θέμα…Μετά απ’όλα αυτά η γεύση που μένει είναι στυφή. Απότομο hang-over μετά από μια πολυήμερη δόση αδρεναλίνης. Μια χλιαρή υποψία ότι γενικά υπάρχουν κάποιοι αδυσώπητοι εμπρηστές. Μια βεβαιότητα ότι η Ελλάδα βρίθει καταπατητών που μπαζώνουν ρέματα και τσιμεντώνουν δάση. Και όλα αυτά μέσα σε μια τεράστια θολούρα όπου τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ προσπαθούν εναγωνίως ν’αναπαράγουν την οργή μας (άγνωστο προς που…) αλλά και την άγνοια μας. Τι γίνεται όμως όταν οι κάμερες αποσύρονται απ’τον τόπο του εγκλήματος; Όταν ξέρεις ότι τα πλάνα των ρεπορτάζ είναι κονσέρβα; Όταν η εκπεμπόμενη αδρεναλίνη μειώνεται και τα καταγγελτικά λογύδρια των ρεπόρτερς κατεβάζουν volume; Όταν η οργή του τηλεθεατή έχει μείνει ανέκφραστη αφού «οι εμπρηστές δεν βρέθηκαν», «οι ιθύνοντες δεν τιμωρήθηκαν» και «οι επιτήδειοι θα συνεχίσουν την δουλειά τους»;

Η φυσιογνωμία της βορειο-ανατολικής Αττικής

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’την αρχή. Η περιοχή της ΒΑ Αττικής οριοθετείται βόρεια από το νομό Βοιωτίας (περιοχή Οινοφύτων), δυτικά από την Πάρνηθα και από την εθνική οδό Αθηνών –Θεσσαλονίκης, νότια από το βουνό του Υμηττού και τα Μεσόγεια και ανατολικά από θάλασσα. Στο κέντρο αυτών των εκτάσεων υπάρχει το όρος της Πεντέλης όπου γύρω του εκτείνονται οι διάφοροι δήμοι της ΒΑ Αττικής (πχ.ξεκινώντας από βόρεια οι δήμοι Γραμματικού, Μαραθωνα, Αγίου Στεφάνου, Σταμάτας, Διονύσου, Πεντέλης, Νέας Μάκρης κ.α). Σίγουρα πλέον τα βορειο-ανατολικά προάστια δεν κατοικούνται από ολιγάριθμες ομάδες Βλάχων και Σαρακατσάνων που χρησιμοποιούσαν τις απέραντες εκτάσεις πρασίνου για βοσκοτόπια και την γειτνίαση με την θάλασσα ως εμπορική πύλη αντίστοιχα.1. Όλα αυτά είναι μακρινές μνήμες. Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, πολλές φωτιές έχουν μπει, πολλά κεφάλαια έχουν επενδυθεί και η εικόνα των βορειο-ανατολικών προαστίων της χαβούζας μας έχει αλλάξει άρδην. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της περιοχής έχει πληγεί διαχρονικά από καταστροφικές πυρκαγιές καθώς και από τον οργασμό ανοικοδόμησης που παρουσιάζεται στην ευρύτερη περιοχή.

Την εικοσαετία 1960-1980 λίγοι είναι αυτοί που έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν την ΒΑ Αττική ως τόπο δεύτερης κατοικίας. Οι περιοχές γύρω από την Πεντέλη κατοικούνται μέσα από συνοικισμούς με περιορισμένη έκταση και μικρό πληθυσμό. Σιγά-σιγά, οι ευκαιρίες ανοίγουν για πολλούς και οι ορέξεις το ίδιο. Η μόδα πάντα ακολουθείται κατά ρεύματα και άλλοτε επιβάλλει τη βίλα στον Διόνυσο και στον Αγ.Στέφανο και άλλοτε στον Μαραθώνα και τη Νέα Μάκρη. Τα real estate κεφάλαια κάνουν χρυσές δουλειές αφού η ζήτηση όλο και ανεβαίνει. Ειδικά μετά και από τις πρώτες καταστροφικές πυρκαγιές της δεκαετίας του 1980, το τεμάχισμα ολόκληρων δασικών και γεωργικών περιοχών εντείνεται και πλέον οι τιμές οικοπέδων γίνονται πιο προσιτές. Περιοχές όπως αυτές του Διονύσου, της Εκάλης και της Πεντέλης ανοικοδομήθηκαν ως επί των πλείστων στα τέλη του 80’ μετά από εξίσου καταστροφικές πυρκαγιές στην περιοχή… Είναι η εποχή που η κατοικία αναψυχής γίνεται «λαϊκό δικαίωμα» (ή μικροαστικό όνειρο, πιο εύστοχα). Αστάθμητος παράγοντας για τον καθορισμό της τιμής δεν είναι ούτε η θέα ούτε από τι είδους δέντρα περιβάλλεται. Αλλά αν το «προς πώλησιν» φιλέτο γης βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης (προφανώς τα εκτός σχεδίου «κοστίζουν κάτι παραπάνω» και προορίζονται για μεγάλα βαλάντια). Έτσι, οι δήμοι της ΒΑ Αττικής ούτε φτωχογειτονιές είναι αλλά ούτε και «θύλακες αποκλειστικά πλουσίων εισοδημάτων» όπως πολλοί θα’θελαν εύκολα δουν ώστε ν’αγιοποιήσουν τον «απλό λαό». Για την ακρίβεια, οι συνοικισμοί και οι κοινότητες της ΒΑ Αττικής έχουν μετατραπεί πλέον σε ολόκληρους Δήμους με αυτόνομα διοικητικά και εμπορικά κέντρα. Επιπλέον, πολλοί από τους Δήμους είναι πλήρως αστικοποιημένοι ενώ παρουσιάζουν και πολεοδομικό κορεσμό.

Η πληθυσμιακή αύξηση της Αθηναϊκής μητρόπολης αλλά και η συγκέντρωση της πλειοψηφίας των παραγωγικών, εμπορικών και διοικητικών λειτουργιών του ελληνικού κράτους στο εσωτερικό και στην περιφέρειά της, οδήγησε στην ολοένα και αυξανόμενη αστική διάχυση προς τα μέχρι τότε αναξιοποίητα εδάφη της ΒΑ Αττικής. Έτσι κι αλλιώς, είναι από τις λίγες περιοχές της Αττικής όπου κυριαρχούν οι δασικές εκτάσεις: δηλαδή, αναξιοποίητη και φτηνή (ή και τσάμπα) γη για εκμετάλλευση. Σιγά-σιγά, οι πρώτες τσιμεντουπόλεις έκαναν την εμφανισή τους στην καλλιεργήσιμη πεδιάδα των Μεσογείων (Ανθούσα, Παλλήνη, Γέρακας κ.α) και προοδευτικά ανέβηκαν και πιο βόρεια (Πεντέλη,Διόνυσος, Αγ.Στέφανος κ.α). Καθοριστικοί παράγοντες σ’αυτήν την εξέλιξη είναι επίσης η δημιουργία του διεθνούς αερολιμένα στα Σπάτα (Ελ.Βενιζέλος), η τουριστική ανάπτυξη της παράκτιας γραμμής της ανατολικής Αττικής (Ραφήνα, Ν.Μάκρη, Μαραθώνας κ.α) και η συγκέντρωση οικονομικών δραστηριοτήτων (εμπόριο, βιομηχανία) κατά μήκος την εθνικής οδού Αθηνών-Θεσσαλονίκης (πχ.Καπανδρίτι). Έτσι, η ΒΑ είτε ως τόπος κατοικίας είτε ως προορισμός αναψυχής υποδέχεται έναν τεράστιο όγκο πληθυσμού που αναπόφευκτα αλλάζει την φυσιογνωμία του κοινωνικού ιστού της.

Τα ευεργετήματα της φωτιάς

Η λαϊκή θυμοσοφία προ πολλού έχει αποφανθεί ότι το αίμα νερό δεν γίνεται. Εδώ και δεκαετίες, όμως, η κοινωνική εμπειρία έχει αποφανθεί ,επίσης, ότι η στάχτη εύκολα μετατρέπεται σε τσιμέντο και με λίγη προσπάθεια και σε…χρυσό! Πολύ μελάνι έχει πέσει για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των πυρκαγιών και για τις καταστροφές των περιουσιών των πληγέντων. Μόνο αυτή είναι η πραγματικότητα που δημιουργούν οι καταστροφικές πυρκαγιές; Κι όμως οι πυρκαγιές έχουν και ιδιαίτερα «δημιουργική» πτυχή! Η βασική συνέπεια που επέρχεται μιας πυρκαγιάς είναι η υποτίμηση της γης που καταστρέφεται. Ακόμα και μια δασική έκταση που καίγεται (δεν αναφέρουμε καν εκτάσεις που χαρακτηρίζονται ως χορτολιβαδικές ή αγροτικές) εύκολα μπορεί να αλλάξει το καθεστώς προστασίας της, να αποχαρακτηριστεί καθώς και ν’αλλάξει η νομοθεσία γύρω από τις «επιτρεπόμενες χρήσεις» πάνω σ’αυτήν. Οι κορώνες για άμεση κήρυξη των καμμένων εκτάσεων ως αναδασωτέων σκοντάφτει σε μια «μικρή παράλειψη» που χαρακτηρίζει την πολιτική του ελληνικού κράτους γύρω από το φυσικό περιβάλλον: την απουσία δασικών χαρτών αλλά και Κτηματολογίου. Η απουσία των δασικών χαρτών σχετικοποιεί τον χαρακτήρα μιας έκτασης μετά την καταστροφή της ενώ η απουσία κτηματολογίου αδυνατίζει τον τελεσίδικο καθορισμό της ιδιοκτησίας γης (εμπράγματο δικαίωμα). Έτσι, δημιουργούνται κάποιες πονηρές παρεξηγήσεις. Τι βεβαιώνει ότι η έκταση που κάηκε ήταν δασική άρα πρέπει να χαρακτηριστεί άμεσα αναδασωτέα; Τί βεβαιώνει ότι ο δημόσιος δασικός πλούτος ανήκει τελεσίδικα στο ελληνικό κράτος και όχι σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς ή ιδιώτες που θα σπεύσουν να τον περιφράξουν μετά από μια καταστροφή; Έτσι, η έλλειψη «πολιτικής βούλησης» ή τα «αδηφάγα συμφέροντα» που συνήθως ανασύρονται ώστε ν’αποδοθούν ευθύνες απλώς σκιαγραφούν τα συμπτώματα μιας νοσηρής κατάστασης. Αυτό θα μπορούσε να ξεπεραστεί σε μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη. Τί γίνεται όμως όταν ο αποχαρακτηρισμός δασικών εκτάσεων είναι μια τεράστια επιχείρηση στην Ελλάδα;

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι στάχτες των καμμένων δασών είναι ένα τεράστιο πεδίο επένδυσης και κερδοφορίας για κάθε λογής κεφάλαιο: κατασκευαστικό, βιομηχανικό, real estate, τουριστικό κτλ. Εν ολίγοις, μια καταστοφική πυρκαγιά μπορεί ν’ανοίξει αγορές που δεν μπορεί ν’ανοίξει η διάνοια του κάθε τεχνοκράτη καπιταλιστή. Η καμμένη γη είναι κατεξοχήν φτηνή γη, άρα και ανοιχτή προς αξιοποίηση, ανάπτυξη κτλ. Βέβαια, η επένδυση στην στάχτη δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Μια βόλτα στην πρόσφατα καμμένη Πάρνηθα θα μας πείσει για το πόσο εύκολα αύξησε την ακίνητη περιουσία του το Mont Parnes. «Ασυνείδητοι μεμονωμένοι καπιταλιστές» θα πουν κάποιοι. Ίσως μια βόλτα στο νομό Ηλείας που πλήγηκε από τις πυρκαγιές του 2007 να πείσει και τους πλέον κοντόφθαλμους ότι η «αξιοποίηση» των καμμένων δασών είναι και κρατική δουλειά! Εκεί οι καμμένες εκτάσεις βαπτίστηκαν μέσα στο τσιμέντο της Ιονίας Οδού. Γενικότερα, η «αξιοποίηση» πρώην δασικών εκτάσεων δεν αφορούν αποκλειστικά τους οικοπεδοφάγους και τους καταπατητές αλλά και το σύνολο του κρατικού οικοδομήματος που είτε σχεδιάζει δημόσια έργα πάνω σε δάση (πχ.Αττική Οδός) είτε αποτελεί το απαραίτητο δεκανίκι για χρυσές δουλειές διαφόρων αφεντικών (πχ.ΠΟΤΑ Μεσσηνίας). Η δυσαρμονία φυσικού περιβάλλοντος και καπιταλιστικής ανάπτυξης αντικατοπτρίζεται μέσα από την αρμονική συνεργασία κράτους και κεφαλαίου με σκοπό την αξιοποίησή του: πχ. η δημιουργία οικισμών μέσα σε δασικές εκτάσεις προοδευτικά γεννά την ανάγκη και για μια σειρά από «αναπτυξιακά έργα» και «κοινωνικές υποδομές». Αυτοκινητόδρομοι, αποχετευτικά έργα, ΧΥΤΑ και κοινωφελείς εγκαταστάσεις (σχολεία, νοσοκομεία, γήπεδα κ.α) εκ μέρους της κρατικού μηχανισμού έρχονται να συμπληρώσουν το έγκλημα παγιώνοντας την αστικοποίηση ολόκληρων περιοχών που μέχρι πρότινος βασίλευε η ζωή και το οξυγόνο.

Μετά απ’όλα αυτά, ποιός αναρωτιέται ακόμα για τα κίνητρα και την ταυτότητα του εμπρηστή; Αποχαρακτηρισμός και αναδιανομή εκτάσεων, νέες χρήσεις γης, οικοδομικός οργασμός, νέα αναπτυξιακά σχέδια, κοινοτικά προγράμματα στήριξης, τραπεζικά δάνεια, και ασφαλιστικές καλύψεις είναι κάποιους από τους άξονες που αναζωογονούν την κυκλοφορία των κεφαλαίων μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά. Κι όλα αυτά εν μέσω Οικονομικής Κρίσης (ή του Κεφαλαίου, αν προτιμάτε), έρχονται ως μάννα εξ ουρανού.

Και τώρα;

Η ΒΑ Αττική έχει πληγεί επανανειλλημένως από καταστροφικές πυρκαγιές τις προηγούμενες δεκαετίες. Άμεσο αποτέλεσμα είναι από την μια η καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων δασικού και ευρύτερα φυσικού πλούτου αλλά και η ταυτόχρονη ένταξη 100.000 στρεμμάτων εντός σχεδίου πόλης την τελευταία 15ετία. Παράλληλα, τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια ζωηρή κινητικότητα στους Δήμους της ΒΑ Αττικής όσον αφορά την εκπόνιση, την μελέτη και την έγκριση των Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων (ΓΠΣ). Τα ΓΠΣ οργανώνουν την ανάπτυξη των λειτoυργιών και των δραστηριοτήτων στα πλαίσια μιας πόλης, ενός δήμου. Συγκεκριμένα, αφορούν το σύνολο ενός Δήμου είτε αφορά την δομημένη/αστική έκταση είτε την δασική/αγροτική έκτασή του και δίνουν κατευθύνσεις για την οργάνωση των οικισμών και του «κενού χώρου» στα όρια ενός Δήμου (πχ.επέκταση οικισμών, πόση γη για καλλιέργεια, πόση για βιομηχανία, πόσα σχολεία κτλ). Σε άλλους τα ΓΠΣ έχουν εγκριθεί (Ανθούσα) ενώ σ’άλλους είναι υπό μελέτη (Διόνυσος, Γραμματικό, Πικέρμι,Ροδόπολη). Μάλιστα στο site www.aftodioikisi.gr μαθαίνουμε ότι στον Δήμο Αγ.Στεφάνου η πολεοδομία εξέδωσε κατά λάθος άδειες σε 500 σπίτια που κτίστηκαν σε περιοχή που έχει κριθεί αναδασωτέα από το 1982 ενώ συνολικά στην Ανατολική Αττική τα αυθαίρετα κτίσματα ανέρχονται σε 250.000! Παράδοξα της ψωροκώσταινας; Όχι! Είναι αυτονόητο ότι όλη αυτή η κινητικότητα τράβηξε το ενδιαφέρον διαφόρων καλοθελητών ενώ μετά την καταστροφή 300.000 στρεμμάτων γης στην ευρύτερη περιοχή είναι δεδομένη η αυξημένη ζήτηση στην επιχείρηση αποχαρακτηρισμών εκτάσεων και ένταξής τους στο σχέδιο πόλης. Στο κάτω-κάτω, οι προϋποθέσεις υπάρχουν και το «know how» είναι εύκολο να εφαρμοστεί. Για παράδειγμα, ο οικοδομικός συνεταιρισμός ΑΟΟΑ (Αυτόνομος Οικοδομικός Συνεταιρισμός Αξιωματικών)2 το 1998 κατάφερε να εντάξει στο σχέδιο πόλης της Νέας Μάκρης έκταση 800 στρεμμάτων ενώ ο συνεταιρισμός «Νέα Αιολίδα» στην περιοχή του Διονύσου και της Ροδόπολης το 1950 κατείχε 2.713 στρέμματα και σήμερα εμφανίζεται να κατέχει 4.000 (πολλά από τα οποία έχουν ήδη οικοδομηθεί). Επιπλέον, ο τρόπος να κτίσεις ένα αυθαίρετο είναι γνωστός. Περιφράσσεις μια καμμένη έκταση, φυτεύεις ελαιόδεντρα ή οπωροφόρα, παρουσιάζεις χαρτιά που «αποδεικνύουν» ότι είσαι ο νόμιμος κληρονόμος του συγκεκριμένου «αγροτεμαχίου» και παρουσιάζεις μάρτυρες που βεβαιώνουν ότι καλλιεργείς την συγκεκριμένη έκταση πολύ πριν την καταστροφή της από την πυρκαγιά. Παράλληλα, χτίζεις «νύχτα» το φτωχικό σου και με τ’απαραίτητα πάρε-δώσε με τους τοπικούς άρχοντες σου παρέχουν τ’απαραίτητα έγγραφα που βεβαιώνουν την ιδιοκτησία σου. Αυτή η αναγνώριση σου λύνει την δυνατότητα παροχής φωτός-νερού-τηλέφωνου εκ μέρους των δημοσίων υπηρεσιών. Έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι: εσύ έχεις ένα σπιτάκι να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου, έχεις συσφίξει την σχέση σου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και δεν νιώθεις απομονωμένος στην καινούργια σου γειτονιά, έμαθες επιτέλους να μην πουλάς όσο-όσο το εκλογικό σου δικαίωμα, κάποιοι υπάλληλοι της Πολεοδομίας έγιναν λίγο πλουσιότεροι και ούτω κάθεξής… Για του λόγου το αληθές, δείτε την γκρίνια που αναμασούν οι δήμαρχοι των πληγεισών περιοχών επειδή ο Χοντρούλης «τόλμησε» να εξαίρεσει από την οικονομική βοήθεια τους κατόχους αυθαιρέτων! Όπως και να’χει, και εμείς μαζί μ’αυτούς «πιστεύουμε ακράδαντα ότι σύντομα θα βρεθεί κάποια λύση»…

Επιχείρηση: «Επέκταση προς Βορράν και Ανατολήν»

Όμως, θα’μασταν αφελείς αν πιστεύαμε ότι υπεύθυνοι για τον δεύτερο γύρο καταστροφής στην ΒΑ Αττική είναι τα μικρά ή τα μεγαλύτερα λαμόγια που θα σπεύσουν να χτίσουν τις βιλλίτσες τους στις καμμένες εκτάσεις. Θα ξαναεμπιστευτούμε την λαϊκή θυμοσοφία που τονίζει ότι «το ψάρι βρωμάει απ’το κεφάλι». Το ΥΠΕΧΩΔΕ σε συνεργασία με τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (ΟΡΣΑ) στις 13 Απρίλη του 2009 ανακοίνωσε το σχέδιο νόμου για το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής που αφορά «το σύνολο των στόχων, των κατευθύνσεων πολιτικής, των προτεραιοτήτων, των προγραµµάτων και των µέτρων που προβλέπονται από το νόµο αυτό ως αναγκαία για τη χωροταξική και οικιστική οργάνωση της Αττικής και την προστασία του περιβάλλοντος σύµφωνα µε τις αρχές της βιώσιµης ανάπτυξης». Οικιστική ανάπτυξη, χωροταξική δομή των τομέων παραγωγής, δίκτυα μεταφορών, χωρική διάρθρωση διοικητικών και κοινωνικών υπηρεσιών, πολεοδομική οργάνωση και πολιτικές γης και κατοικίας είναι κάποιες από τις βασικότερες κατευθύνσεις που καθορίζει άλλοτε συγκεκριμένο και με αυστηρό τρόπο και άλλοτε με γενικότερο και όχι άμεσα δεσμευτικό. Το Ρ.Σ.Α ως νόμος του κράτους δίνει συνολικότερες κατευθύνσεις ανάπτυξης στις οποίες οφείλουν να ευθυγραμμιστούν οι επιμέρους αναπτυξιακοί προγραμματισμοί πχ.της Τοπικής Αυτοδικοίκησης.

Συγκεκριμένα, ορίζει ακροθιγώς τον ρόλο της Βόρειας Αττικής ως «φυσικού απόθεματος της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας» δηλώνοντας αόριστα ότι «θα ληφθούν άµεσα ισχυρά µέτρα προστασίας των φυσικών, παράκτιων και άλλων εκτός σχεδίου περιοχών». Παρακάτω, όμως περνάει στο ουσιαστικό κομμάτι του ζητήματος. Προβλέπει ότι θα υπάρξουν ευρύτατες αναπτυξιακές διεργασίες στον χώρο της Β.Αττικής τις οποίες θα πυροδοτήσει η επιδιωκόμενη αποφόρτιση του Λεκανοπεδίου και «θα έχουν ως αποδέκτες τους υφιστάµενους οικισµούς πρώτης και δεύτερης κατοικίας, και µικρό αριθµό νέων οργανωµένων περιοχών επιχειρηµατικών δραστηριοτήτων σε θέσεις µε πολύ καλή υπερτοπική προσπελασιµότητα». Επίσης, η Β.Αττική διαθέτει «το συγκριτικό πλεονέκτημα του χαµηλού ακόµα βαθµού αστικοποίησης» το οποίο οδηγεί τους συντάκτες του Ρ.Σ.Α να θέσουν κάποιες κατευθύνσεις όσον αφορά τις πολιτικές χρήσεων γης στην ευρύτερη περιοχή. Δύο απ’αυτές καθορίζουν «την οργάνωση της αστικής ανάπτυξης κυρίως στο οικιστικό σύµπλεγµα που στρέφεται προς το ΒΑ Πολεοδοµικό Συγκρότηµα, µε λελογισµένη ανάπτυξη κύριας και παραθεριστικής κατοικίας στους ηπειρωτικούς και παράκτιους οικισµούς» καθώς και την «πολεοδοµική οργάνωση των παραγωγικών ζωνών που συµπεριλαµβάνονται εκατέρωθεν του εθνικού και σιδηροδροµικού δικτύου και αποτελούν τµήµα του Στρατηγικού αναπτυξιακού άξονα Βορρά – Νότου (Διεθνούς και Εθνικής εµβέλειας) µε σηµαντικούς πόλους ανάπτυξης στην περιοχή της περιοχής Αυλώνα (Βόρεια πύλη Περιφέρειας Αττικής) και Αγίου Στεφάνου –Κρυονερίου (Βόρεια Πύλη του Μητροπολιτικού συγκροτήµατος της Αθήνας)». Όλα τα παραπάνω όσο κομψές διατυπώσεις και αν περιλαμβάνουν, σκιαγραφούν την στρατηγική επιλογή για την επέκταση της Αθηναϊκής μητρόπολης προς την Βόρεια (Ανατολική)Αττική. Ούτως ή άλλως, στο άρθρο 13 «Οικιστική Ανάπτυξη και Πολεοδομική Αναμόρφωση» του Ρ.Σ.Α καθορίζεται ότι «οι νέες επεκτάσεις είναι ωστόσο αποδεκτές εφόσον η αναγκαιότητα τους τεκµηριώνεται, βάσει της κατανοµής των προγραµµατικών µεγεθών και των ορίων κορεσµού των ΣΧΑΕ3 ή και των Σχεδίων Συνδυασµένης Χωρικής Ανάπτυξης των προγραµµατικών οµάδων ΟΤΑ, στις περιπτώσεις όπου ο υφιστάµενος πολεοδοµικός χώρος είναι διαπιστωµένα ανεπαρκής είτε χαρακτηρίζεται από ακαµψίες που δεν επιτρέπουν εξάντληση της χωρητικότητάς του µέχρι το σύνηθες ποσοστό κορεσµού. Η σχετική εκτίµηση γίνεται σε επίπεδο προγραµµατικής οµάδας ΟΤΑ και κατ’ ελάχιστον σε επίπεδο Δήµου.(…)». Δηλαδή, για την επιχείρηση επέκτασης της μητρόπολης δίνονται και συγκεκριμένα κίνητρα και προνόμια. Αφενός, η διατύπωση περί «συγκριτικού πλεονεκτήματος» (που δεν διατυπώνεται για καμία άλλη περιοχή του Λεκανοπεδίου!) αφήνει τις πόρτες διάπλατα ανοιχτές στο να μπουν χιλιάδες στρέμματα καμμένης γης εντός σχεδίου πόλης και, έτσι, είτε να νομιμοποιηθούν πολλά αυθαίρετα είτε δοθεί το πράσινο φως για την αστική διάχυση των υπάρχοντων οικισμών στην καμμένη γη. Αφετέρου, κομβικό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή θα παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση (Περιφέρεια, Νομαρχία, Δήμος) λαμβάνοντας και αυτή με την σειρά της τα «ανταποδοτικά οφέλη» από την επιχείρηση αυτή.

Όσον αφορά την Ανατολική Αττική τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα αφού θ’αποτελέσει «τον δεύτερο πόλο ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας» καθώς προορίζεται για σημαντικές «διαπεριφερειακές και λειτουργίες (μεταφορές) και οικονομικές δραστηριότητες». Ο Διεθνής Αερολιμένας (Ελ.Βενιζέλος) ήταν ο καταστροφικός παράγοντας για την πλήρη αστικοποιησή τους ενώ τώρα είναι αυτός που θα δώσει και την χαριστική βολή αφού «βασικοί πόλοι ανάπτυξης για την περιοχή αποτελούν οι οργανωµένες περιοχές παραγωγικών δραστηριοτήτων, σε θέσεις µε πολύ καλή υπερτοπική προσπελασιµότητα, όπου θα πρέπει να εγκατασταθούν κατά προτεραιότητα εξαρτηµένες και ελκυόµενες από τον Διεθνή Αερολιµένα δραστηριότητες». Στο επίπεδο της «υπερτοπικής προσπελασιμότητας» ήδη οι μηχανές βρίσκονται υπ’ατμόν για την κατασκευή των οδικών αξόνων Μεσογείων-Ραφήνας, Μεσογείων-Άγιας Μαρίνας, και Σταυρού-Ραφήνας. Επίσης, προβλέπεται η κατασκευή 200.000 νέων κατοικιών «στις παρυφές» των υπάρχοντων οικισμών των Μεσογείων.

Ο στρατηγικός στόχος του ελληνικού κράτους ν’αναδειχθεί ο ρόλος της Αθήνας «ως διεθνούς και ευρωπαϊκής µητρόπολης και ως «Πόλης-Πύλης» για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη» και «ως επιχειρηµατικού συνδέσµου της Ευρωπαϊκής Ένωσης µε την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή» δικαιολογεί την εκ νέου υπερ-συγκέντρωση οικονομικών και διοικητικών λειτουργιών στην περιφέρεια της μητρόπολης άρα και την διόγκωσή της προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξαρτήτως κόστους. Οι σχεδιαζόμενοι αυτοκινητόδρομοι, οι νέες τσιμεντουπόλεις που θα προκύψουν στα καμμένα, τα βιομηχανικά-τεχνολογικά-εμπορικά πάρκα που οργανώνονται, η τουριστική βιομηχανία εντατικού χαρακτήρα που προωθείται στην παράκτια γραμμή της ΒΑ Αττικής, η «παρκοποίηση» των ορεινών δασικών όγκων (Πεντέλη, Πάρνηθα,Υμηττός) και, τέλος, η «αναβάθμιση» των λιμένων Ραφήνας και Λαυρίου είναι κάποιες από τις αναπτυξιακές διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της ΒΑ Αττικής που προωθούνται από τα think tanks του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου ώστε να αποτελέσει η Αθήνα την καπιταλιστική μητρόπολη της νέας εποχής. Το στραγγάλισμα του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και των ζωών μας είναι απλώς κάποιες «παράπλευρες απώλειες». Οι μηχανές είναι καλολαδωμένες…

Categories
Κείμενα

Είμαστε φτυσμένοι και απομονωμένοι;

To κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5 και οι 450 απολυμένοι που επέφερε αναδεικνύει με τραγικό τρόπο (για ακόμη μία φορά) μια οδυνηρή για τους εργαζόμενους στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης πραγματικότητα: την απομόνωσή τους από τα υπόλοιπα κομμάτια των εργαζομένων και εν τέλει από την ίδια την κοινωνία.

Σε αυτή την τόσο σοβαρή και κρίσιμη συγκυρία, που σηματοδοτείται από κύματα απολύσεων και την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλους τους κλάδους των εργαζομένων, όχι μόνο δεν υπήρξε κάποιο κύμα συμπαράστασης από εργατικά σωματεία και μεμονωμένες ομάδες εργαζομένων, αλλά αντιθέτως διατυπώθηκαν σκληρά απαξιωτικά σχόλια, κυρίως μέσω του Διαδικτύου, που, ανεξαρτήτως προθέσεων, είχαν ως στόχο την «κίτρινη» δημοσιογραφία και, φυσικά, τα λαμόγια που την εξυπηρετούν.

Λόγος που φαίνεται ότι στέκεται αρκετός για την υποτίμηση του γεγονότος της απόλυσης 450 εργαζομένων, ουσιαστικά του πρώτου μεγάλου λουκέτου ιδιωτικής επιχείρησης στην ελληνική αγορά.

Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο, πρέπει αρχικά να παραδεχτούμε ότι η σχέση μας με την κοινωνία είναι και παραμένει προδοτική.

Σήμερα, την κυρίαρχη προσωπογραφία του δημοσιογραφικού κόσμου αντιπροσωπεύουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί αστέρες και μη, που έχουν μετατρέψει τη ρουφιανιά, την ανυποληψία και τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κώδικα δεοντολογίας. Αυτοί που συντρώγουν με την κάθε εξουσία και τους περιβόητους «νταβαντζήδες της διαπλοκής». Οι ίδιοι που ευαγγελίζονται και προπαγανδίζουν τη δική τους «αλήθεια», στην πραγματικότητα την «αλήθεια» που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών τους (λόγος για τον οποίο πληρώνονται απλόχερα). Αυτοί με τους παχυλούς μισθούς που ανεβοκατέβαιναν στα γραφεία του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5.

Από την άλλη, σχεδόν στο σύνολό τους, η στάση των Μέσων Ενημέρωσης απέναντι στην κοινωνία βασίζεται στην κατευθυνόμενη προβολή ειδήσεων και στην αποσιώπηση άλλων, στην απόκρυψη των γεγονότων που βλάπτουν τα αφεντικά, στην εξαπάτηση σε ότι αφορά τα πραγματικά περιστατικά.

Το μεγάλο παράδοξο σε ότι αφορά την κριτική προς τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, με αφορμή το λουκέτο που έβαλαν οι Αγγελοπουλαίοι, είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ασκείται από τον ίδιο τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στις εκπομπές των Χατζηνικολαουπρετεντέρηδων, ενώ σε ότι αφορά τις λοιπές κριτικές (για το ρόλο των δημοσιογράφων κ.λ.π.) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αναμενόμενες.

Αν κάτι ανησυχητικό, αν όχι ύποπτο, περιβάλλει όλες ανεξαιρέτως τις κριτικές είναι το ομαδικό τσουβάλιασμα των εργαζομένων στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης, που ακριβώς εξαιτίας της «ομαδοποίησης» υποκρύπτει μια λαϊκίζουσα, αν όχι φασίζουσα λογική, που θέλει για παράδειγμα όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους του Ελ. Τύπου ρουφιάνους (υπό τον βροντερό τίτλο «500 ρουφιάνοι λιγότεροι»).

Και καθίσταται άκρως επικίνδυνη αυτή η λογική γιατί εγκαθιδρύει τη αρχή της συνυπευθυνότητας μεταξύ του εργαζόμενου και του εργοδότη, με την έννοια του μοιράσματος της ευθύνης που αντιστοιχεί στους εργαζόμενους στα Μέσα Ενημέρωσης με αυτή που αντιστοιχεί στους ιδιοκτήτες τους.

Και αυτή η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν μπορεί να αποδοθεί συνολικά στους εργαζόμενους σχεδόν σε κανένα τομέα απασχόλησης. Όπως δεν μπορεί να αποδοθεί συλλογική ευθύνη στους εργαζόμενους που απασχολούνται στη βιομηχανία της μουσικής (και άρα έχουν ευθύνη για την εμπορευματικοποίησή της), στους εργαζόμενους σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας (που άρα είναι υπεύθυνοι για την επέλαση των μεταλλαγμένων τροφίμων), στους εργαζόμενους σε ένα κομμωτήριο (που άρα είναι υπεύθυνοι για την προέλαση του life style).

Από την άλλη θα ήταν οικτρή παράβλεψη της πραγματικότητας και άδικη ισοπέδωση των πάντων η αγνόηση της ύπαρξης μεγάλου ποσοστού εργαζομένων στο χώρο των Μέσων που κάνουν τη δουλειά τους αδιαμεσολάβητα, χωρίς πάρε – δώσε με ιδιόκτητες και διευθυντές, δίχως τα ολόιδια κάθε φορά εμετικά γλειψίματα στον όποιον νέο αρχισυντάκτη, χωρίς να θεοποιούν το κυνήγι της είδησης, με τίμημα κάποιες φορές την ίδια την απόλυση στην επιμονή τους για δημοσιοποίηση αυτής της θολής έννοιας που αποκαλείται «αλήθεια».

Θα ήταν παραποίηση της υπάρχουσας κατάστασης η δαιμονοποίηση του ρόλου των χιλιάδων δημοσιογράφων που δεν ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ και εργάζονται σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας (μπλοκάκια, «μαύροι») και, συνεπώς, ως ευάλωτοι δεν μπορούν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν την περιβόητη «αλήθεια».

Εκτός κι αν τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να αποχωρήσει σύσσωμο από αυτό το επάγγελμα, αφήνοντας βέβαια αυτή την πληγωμένη υπόθεση που λέγεται ενημέρωση αποκλειστικά στα χέρια των ιδιοκτητών των Μέσων και των δικών τους ανθρώπων.

Πέρα από το αν συμφωνεί κανείς με τις προαναφερόμενες απόψεις, αυτό που δεν υπολογίζουν εκείνοι που ασκούν κριτική που οδηγεί στην απαξίωση του ζητήματος της απόλυσης των 450 εργαζομένων είναι ότι η αύτανδρη βύθιση του Ελεύθερου Τύπου και του Ρ/Σ City 99.5 πραγματοποιήθηκε από τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες του, γεγονός διόλου τυχαίο.

Η «Γιάννα» των Ολυμπιακών Αγώνων, το «ζεύγος Αγγελοπούλου», με το λουκέτο του Ελ. Τύπου εξυπηρετούν (προφανώς με τα ανάλογα ανταλλάγματα) συνολικά την εργοδοσία και τις εξουσίες που την υπηρετούν, κάνοντας το «πρώτο βήμα» σε αυτό που επέρχεται και στη χώρα μας. Τα κανόνια στις επιχειρήσεις μεγαλοεπιχειρηματιών, τις αναρίθμητες απολύσεις, τις εικονικές πτωχεύσεις.

Με λίγα λόγια, ο Ελ. Τύπος είναι απλά η αρχή, το πρώτο μεγάλο «μπαμ» της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Και, παράλληλα, μια προσχεδιασμένη κίνηση, ένα crash – test για τις κοινωνικές αντιδράσεις και την απάντηση των εργαζομένων συνολικά. Όταν μια τόσο μεγάλη επιχείρηση που βρίσκεται στα χέρια τόσο ισχυρών επιχειρηματιών μπορεί να κλείνει μέσα σε μια μέρα, αφήνοντας στο δρόμο ένα τόσο μεγάλο αριθμό εργαζομένων και, μάλιστα, δίχως να κουνιέται φύλλο από ένα κατά τα λοιπά ισχυρό συνδικαλιστικό σωματείο, τότε γιατί να μη θεωρηθεί αναμενόμενο το ντόμινο των απολύσεων, όχι μόνο στο χώρο του Τύπου αλλά συνολικά, με την προσδοκία των μηδαμινών αντιδράσεων των λοιπών συνδικαλιστικών φορέων;

Και μόνο γι’ αυτό το λόγο, η υπόθεση των 450 απολυμένων του Ελ. Τύπου δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των δημοσιογράφων. Καθόλου αργά, αλλά δυστυχώς πολύ γρήγορα, θα διαφανεί ότι το ζήτημα αυτό είναι ζήτημα όλων μας.

Categories
Κείμενα Λάβαμε

Ελα τα ρετιρέ..

Την ώρα που ο αξιότιμος πρόεδρος ή προεδρεύων, ό,τι θέλετε παίρνεται, Πάνος Σόμπολος εμφανιζόταν στον πρώτο όροφο στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ για να ενημερώσει τους τριακόσιους του ΕΤ για την επιτυχία των κινητοποιήσεων μια δυσδιάκριτη κινητικότητα παρουσιαζόταν και στον πέμπτο όροφο του κτηρίου. Εκεί συνάδελφοι προσκείμενοι σε διάφορους εργοδότες και εκδότες του χώρου, που λόγω φόρτου εργασίας δεν πρόλαβαν να παρευρεθούν στην πορεία και την ανοικτή συνέλευση του πρώτου ορόφου, περίμεναν τον υπηρεσιακό επικεφαλής του επιμελητηρίου τους.


Ταυτόχρονα, στον πρώτο ο ίδιος ερχόταν αντιμέτωπος με τοπική καλοκαιρινή μπόρα προκληθείσα από τα αμέτρητα πτύελα που εκτοξευόντουσαν εναντίων του. Φυσικά ο έμπειρος προεδρεύων δε μάσησε. Τυρβάζοντας προς Κάιρο μεριά περιφρόνησε το αίτημα 300 καί ανθρώπων για εδώ και τώρα ανοιχτή συνέλευση του διοικητικού συμβουλίου και έσπευσε ραγδαίως στον πέμπτο, όπου από ό,τι φαίνεται παρευρέθηκε σε extra-super-mini σύσκεψη με τους διακεκριμένους συναδέλφους, γνωστούς και για το πάθος τους να τα φέρουν όλα στο φως. Θα το αντιλαμβανόταν αυτό κανείς εάν κοντοστεκόταν στο ισόγειο παρατηρώντας τα συμπαθητικά ασανσέρ του κτηρίου να εξάγουν κουστουμάτους συναδέλφους που την έκαναν διακριτικά. Είναι και αυτό ένα φυσικό φαινόμενο, όποιος πάει από τα σκαλιά περνά αναγκαστικά από το πρώτο, με το ασανσέρ πας πέμπτο με τη μια. Το ξέρουν καλά αυτό οι συνάδελφοι. Τώρα ποιος τη φέρνει και ποιος την παίρνει τη γραμμή στο αξιότιμο σωματείο θα το αποφασίσεις εσύ αμερόληπτε αναγνώστη.

Παντός και λίγη διακριτικότητα δεν θα έβλαπτε, υπάρχουν και τηλέφωνα για αυτές τις δουλειές. Και εσείς συνάδελφοι έρχεστε που έρχεστε, την άλλη φορά περάστε και από τον πρώτο να πείτε κανα γεια. Φέρτε μαζί και καμιά ομπρέλα!!!

Categories
Κείμενα

Από τον Δεκέμβρη στην παραλία κι αντίστροφα


(αποχής εγκώμιον)

Κι όμως τελικά ο Δεκέμβρης εκφράστηκε στις κάλπες! Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγηθούμε. Αν ο Δεκέμβρης ανάδειξε κάτι σημαντικό, αυτό ήταν μια κάθετη πόλωση που διαπερνά την ελληνική κοινωνία και την τεμαχίζει ταξικά κι η οποία αν οξυνθεί λαμβάνει εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις. Στις ευρωεκλογές από την άλλη εμφανίστηκε μια διαφορετικού τύπου πόλωση, ανάμεσα στον «απολιτικό» κόσμο που δεν ασχολήθηκε καν με την όλη φαρσοκωμωδία κι επέλεξε πιο ευχάριστους και δροσερούς τρόπους να αντιμετωπίσει την υψηλή θερμοκρασία των ημερών και στον «πολιτικοποιημένο» κόσμο που προσήλθε στις κάλπες για να καταδείξει την ακροδεξιά στροφή της ελληνικής κοινωνίας, την οικολογική ανησυχία μιας μειοψηφίας πολιτών, την σταθερότητα των μελών του Κόμματος και την χρεοκοπία της υπόλοιπης αριστεράς. Είναι όντως έτσι τα πράγματα;


Ένα κοινό σημείο τόσο στις αναλύσεις για τον Δεκέμβρη, όσο και σε αυτές για την αποχή, είναι η κατηγοριοποίηση των φαινομένων κι ο τεμαχισμός των υποκειμένων γίνεται με βάση την έννοια της «πολιτικοποίησης». Ο Δεκέμβρης δεν είχε θεσμικά αιτήματα, άρα ο κόσμος δεν ήταν πολιτικοποιημένος (όπως π.χ. το 73), ένας στους δυο πολίτες προτιμά το μπανάκι του από το να ψηφίσει, άρα επίσης ένας στους δυο Έλληνες είναι αυτό που λέμε απολίτικος. Ας ξεκινήσουμε από την έννοια της πολιτικής λοιπόν, κι ας μας εξηγήσει όποιος κάνει τέτοιου τύπου αναλύσεις πώς την εννοεί, γιατί ανάλογα με την χρήση της στο λόγο, στην έννοια πολιτική μπορεί να αντιστοιχεί είτε το ενδιαφέρον και η συμμετοχή στα κοινά, στις εξελίξεις, στην δημόσια σφαίρα, στην ταξική πάλη κτλ. κτλ., είτε εκείνη η διαχωρισμένη από την υπόλοιπη ζωή μας σφαίρα στην αστική κοινωνία όπου κάποιοι (πολιτικοί) αναλαμβάνουν εξ’ ονόματι όλων να διαχειριστούν τα κοινά, την δημόσια σφαίρα, τις εξελίξεις, την ταξική πάλη κτλ. κτλ.

Με βάση την πρώτη έννοια, τα κινήματα του ’60 αποφάνθηκαν πώς το καθετί στην ζωή μας είναι πολιτικό, από τις ερωτικές σχέσεις και την διατροφή μας, μέχρι και την αξιοποίηση ενός καυτού τριημέρου. Η επιλογή του να επιτεθείς ή να φύγεις από την μητρόπολη επειδή μπούχτισες από την ρουτίνα του σπίτι, δουλειά, μπαρ, tv και από την κενότητα των σχέσεων που αναπαραγαγονται σε αυτήν, είναι λοιπόν μια ΠΟΛΙΤΙΚΟΤΑΤΗ επιλογή που εκφράστηκε από πολύ κόσμο και τον Δεκέμβρη και στις ευρωεκλογές, είτε ως καταστροφή της μητρόπολης, είτε ως απομάκρυνση από αυτήν. Ακόμα κι η επιλογή του να μη μιλήσεις (για) πολιτικά είναι επίσης μια πολιτική επιλογή. Αυτό το ξέρουμε καλύτερα από όλους οι εργαζόμενοι/ες στα ΜΜΕ. Δεχόμενοι κι επεξεργαζόμενοι καθημερινά ένα πλήθος πληροφοριών, με το που φεύγουμε από την δουλειά, θέλουμε πολλές φορές να κάνουμε οτιδήποτε άλλο από το να μεταδίδουμε τις ίδιες πληροφορίες και τον συνακόλουθο «θόρυβο» της δουλειάς, με τον ίδιο τρόπο που ένας εργάτης σε βιομηχανία παραγωγής σωλήνων δεν θέλει στον ελεύθερο χρόνο του να ακούει για «σωλήνες» (που λέει κι ένα underground τραγουδάκι).

Προχωρώντας προς την δεύτερη έννοια της πολιτικής, αυτήν που την τοποθετεί δίπλα στην έννοια της αστικής δημοκρατίας ως τον διαχωρισμένο χρόνο ενασχόλησης με τα κοινά που καρπώνονται οι πολιτικοί ως υπεραξία, το μότο «το προσωπικό είναι και πολιτικό» μετατρέπεται σε «το πολιτικό είναι ενάντια στο προσωπικό». Το ευρισκόμενο σε βαθιά κρίση πολιτικό σύστημα, αντιλαμβάνεται την σαπίλα του, την απομάκρυνση της διαχωρισμένης σφαίρας της πολιτικής από την καθημερινή ζωή και μην έχοντας βρει άλλη λύση καλεί τον κόσμο να θυσιάσει το προσωπικό για χάριν του πολιτικού, να αναπαραγάγει την σαπίλα. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι μπροστάρης σε αυτόν τον πληροφοριακό πόλεμο που εξαπέλυσε το σύστημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για την διάσωση της πολιτικής, μπήκε η αριστερά «των κινημάτων και της οικολογίας», αυτοί δηλαδή που επικαλούνται την καθημερινότητα είτε ως σύγκρουση (κινήματα) είτε ως ποιότητα ζωής (οικολογία). Η αριστερά και η πολιτική οικολογία κατάφερε να εκφράσει την σαπίλα της πολιτικής και της οικολογίας με τον πιο απόλυτο τρόπο: «χάσε ένα μπάνιο», θυσίασε δηλαδή κάθε ευχάριστη στιγμή που αναζητάς στην καθημερινότητα σου, «για να χάσουν τον ύπνο τους», για να στηρίξεις δηλαδή εμάς που θέλουμε κατά τ’ άλλα να κάνεις μπάνια, να έχεις ελεύθερο χρόνο, δημόσιους χώρους κτλ κτλ.

Κι από την άλλη τι πιο λογικό, από το να διατηρηθεί η δύναμη που κοντά έναν αιώνα τώρα εκφράζει σταθερά αυτές τις «θυσίες», αυτόν τον διαχωρισμό της πολιτικής συνείδησης (της επανάστασης) από την καθημερινότητα του εργάτη. Η ίδια δύναμη που είδε εχθρικά τον Δεκέμβρη, γιατί αυτός αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού στα κινήματα. Και το Κόμμα ξέρει να κάνει καλά την δουλειά του, σε αντίθεση με τις παραφυάδες του, που έναν ολόκληρο Δεκέμβρη έψαχναν αποτυχημένα να αποκαταστήσουν αυτήν την πρωτοκαθεδρία και έξι μήνες μετά ζήτησαν από τον κόσμο να αναδείξει την αποτυχία τους στα κινήματα και στις κάλπες…

Τέλος, το στρατόπεδο που αντιμετωπίσαμε στον δρόμο τον Δεκέμβρη, το μπλοκ που συνενώνει συνταξιούχους νοικοκυραίους, φοβισμένους μικροαστούς και μαχαιροβγάλτες νεοναζί είναι το κατ’ εξοχήν μπλοκ που θα εκφραστεί δυνατά στις κάλπες, αφού ισχύει γι’ αυτό ότι και για το ΚΚΕ: ενδυναμώνονται πάνω στον φόβο των κινημάτων και του «αγνώστου» που αυτά επαγγέλλονται (επανάσταση, διεθνισμός), ενώ εκφράζουν την δυναμική συντήρησης του υπάρχοντος συστήματος. Πάνω απ’ όλα εκφράζουν την προστασία των διαχωρισμών εντός της εργατικής τάξης και κυρίως του εθνικού διαχωρισμού, ο οποίος απειλείται με την κινητικότητα του μεταναστευτικού προλεταριάτου και τις κινήσεις αντίστασης που ξεπροβάλλουν ορμητικά από τους μετανάστες και εκφράστηκαν και τον Δεκέμβρη. Τέλος οι φασιστονοικοκυραίοι δεν αντιμετωπίζουν διαρροές από μπάνια και παραλίες, αφού είναι η κατ’ εξοχήν φιγούρα που εκφράζει τον διαχωρισμό/υπεροχή του πολιτικού σε σχέση με το προσωπικό: Μπορεί να είσαι μαυριδερός, 1,40 απόγονος τουρκοαρβανιτών και να φαντασιώνεσαι την φυσική υπεροχή σου ως μέλος της «άριας φυλής», ή μπορεί να είσαι νοικοκυραίος μεσ’ στην μιζέρια και την γκρίνια για τους πολιτικούς και τους μετανάστες, που φαντασιώνεται τον στρατό και την αστυνομία που θα επιβάλλουν την τάξη.

Αυτό το στρατόπεδο, σίγουρα είναι επικίνδυνο και πάντα ήταν. Όμως η εκλογική του άνοδος δεν εκφράζει αυτή την στιγμή τόσο μια κοινωνική του άνοδος, όσο μια κοινωνική του συσπείρωση/άμυνα. Πάντα υπήρχαν, ειδικά στην Ελλάδα οι ταγματασφαλίτες πάντα φρόντιζαν να διαιωνίζουν το είδος τους, απλώς τώρα έχασαν τον δρόμο τον Δεκέμβρη και προσπαθούν να τον ξανακερδίσουν μέσω της πολιτικής τους συσπείρωσης/δύναμης. Το πιο ανησυχητικό με αυτό το στρατόπεδο είναι ότι επιτίθεται όταν οι δρόμοι αδειάζουν και το καλοκαίρι είναι η καλύτερη περίοδος για να βάλουν μπροστά πλάνα αντιμετώπισης του «εσωτερικού εχθρού», που ίσως είχαν παγώσει λόγω ευροεκλογών. Όπως και να έχει όμως είναι ένας εχθρός που με κανέναν τρόπο δεν αντιμετωπίζεται στην έδρα του (στις κάλπες) αλλά εκεί που πραγματικά αλλάζουν τα πράγματα, στους δρόμους.

η φωτογραφία είναι από http://zetazeros.wordpress.com/

Categories
Κείμενα

ΕΚΛΟΓΕΣ «Ε»ΣΗΕΑ Ψηφίστε – ψοφήστε – τελειώσατε…

Σε μια περίοδο που ο έλεγχος της διαχείρισης και της διακίνησης της πληροφορίας από τους εργολάβους της ενημέρωσης μεγιστοποιείται, γεγονός που απαξιώνει ακόμη περισσότερο το ρόλο των εργαζόμενων σε αυτό το χώρο, κάποιοι θεωρούν ότι η εναλλαγή και η ανακατάταξη των συνδικαλιστικών θώκων μπορεί να αποβεί υπέρ των εργαζομένων.

Σε αυτούς συγκαταλέγονται (ανεξαιρέτως) όλοι οι συνδυασμοί που διεκδικούν τις ψήφους στις εκλογές της «Ε»ΣΗΕΑ. Από το σημερινό ξεπουλημένο δουκάτο της σημερινής πλειοψηφίας στο Δ.Σ. της «Ένωσης» που επιθυμεί να εξακολουθήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εργοδοσία, έως τις αντιπολιτευόμενες παρατάξεις που υπηρετούν το καταστατικό ενός σωματείου που «αγωνίζεται» όχι για να εκπροσωπεί έναν ολόκληρο κλάδο, αλλά μια ολιγαρχία εργαζομένων.


Είναι οι νυν και μέλλοντες συνδικαλιστές που θεωρούν ότι η συμμετοχή στις εκλογές (με ένα κουκί στο τσουκάλι – κάλπη) είναι απαραίτητη γιατί αποδεικνύει την ενεργητικότητα των εργαζομένων και, παράλληλα, αποστρέφονται την ενεργή συμμετοχή τους στους εργασιακούς χώρους και την ανάληψη πρωτοβουλιών από τα «κάτω» για την αναχαίτιση των εργοδοτικών επιθέσεων.

Ολοι αυτοί που μας θέλουν άλλοτε υποταγμένους και άλλοτε δουλικούς, αλλά πρωτίστως διαλλακτικούς, σε ότι αφορά την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος ανύπαρκτων ή τσαλαπατημένων εργασιακών δικαιωμάτων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και ενώ, ήδη, έχει πραγματοποιηθεί μεγάλος αριθμός μεμονωμένων απολύσεων και έχουν εξαγγελθεί μελλοντικές ομαδικές, η μειοψηφία των εργαζομένων στα ΜΜΕ που είναι εγγεγραμμένοι στην «Ε»ΣΗΕΑ οδεύουν προς τις εκλογές.

Και σε αυτές τις εκλογές η πλειονότητα των εργαζομένων – που με την ανάπτυξη των νέων μέσων ενημέρωσης συνεχώς διογκώνεται – αποκλείεται με καταστατικούς και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς από την «Ένωση» μη έχοντας τη δυνατότητα να επηρεάσει την έκβαση των εκλογικών αποτελεσμάτων και, αυτομάτως, μη έχοντας την παραμικρή αντιπροσώπευση στα όργανα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το δημοσιογραφικό κλάδο.

Οι εκλογές στην «Ε»ΣΗΕΑ δεν στερούνται τίποτα από τις ανάλογες αστικοδημοκρατικές διαδικασίες, αφού από τη στιγμή που εξαγγέλθηκαν βουλιάξαμε στις εμετικές υποκρισίες των υποψηφίων, στα ασύστολα ψεύδη, στο ανελέητο κυνήγι των ψήφων, αλλά και στην όψιμη ριζοσπαστικοποίηση.

«Συνεχίζουμε με αίσθημα ευθύνης χωρίς ψέματα και παραπληροφόρηση» (!), «Δεν παίζουμε με την αγωνία των νέων συναδέλφων μας» (!!), «Όχι στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας» (!!!), «Εξω τα κόμματα από την ΕΣΗΕΑ» (!!!!) είναι μερικά από τα βασικά συνθήματα του συνδυασμού του νυν προέδρου Πάνου Σόμπολου που, κατά τα λοιπά, ομολογεί αναίσχυντα ότι εξασφάλισε την «εργασιακή ειρήνη» στον κλάδο, προφανώς σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας που εξαϋλώνει τα προαναφερόμενα ψεύδη.

«Όχι όλοι στον ΕΔΟΕΑΠ – Όχι στο ενιαίο Ταμείο» είναι το βασικό σύνθημα του συνδυασμού του Τσαλαπάτη, που μαζί με το Σόμπολο ευλόγησαν και διατήρησαν ως μέλη της «Ε»ΣΗΕΑ εργοδότες, διευθυντικά στελέχη, βουλευτές, τηλεπαρουσιαστές που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κουμπουροφόρους δημοσιογράφους και εμπόρους ή εμποράκους της μετάδοσης των πληροφοριών. Οι ίδιοι που δεν προχώρησαν στην εκκαθάριση του μητρώου της «Ε»ΣΗΕΑ, ούτε καν γι’ αυτούς που έχουν πάψει να ασκούν το επάγγελμά τους.

Που, ως έμμισθοι των εργοδοτών, προχώρησαν σε «σκληρά» διαβήματα εναντίον τους (δια του τηλεφώνου) και παράλληλα πιπίλιζαν την καραμέλα των κινητοποιήσεων (μέχρι που αυτή έλιωσε) και συγκαλούσαν σε συνελεύσεις στα μαγαζιά που άρχισαν να πλήττονται από τις απολύσεις για να δηλώσουν την αμέριστη συμπαράστασή τους (προτείνοντας αντί κινητοποιήσεων ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ).

Από την άλλη, οι υποψήφιοι της «παραδοσιακής αριστεράς», ασπαζόμενοι τους όρους που επιβάλλει το κυνήγι για την εξουσία και συμβιβαζόμενοι με τη γραφειοκρατία, ως θεμέλιο λίθο του, μπορεί να μην συνδράμουν σε «συγκαλύψεις», αλλά αποφεύγουν συστηματικά τις ρήξεις. Πάντως, ενόψει εκλογών, θυμήθηκαν τους μπλοκάκηδες, τους ανασφάλιστους και τη «μαύρη εργασία», ενώ θέτουν ζήτημα για ενιαίο συνδικάτο τύπου.

Λίγο πιο πέρα, η δραστηριότητα για την ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που εξακολουθεί να βρίσκει πρόσφορο έδαφος πάντα ενόψει εκλογών (εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες) και στη συνέχεια να εξατμίζεται, κάνει αισθητή την παρουσία της και στις εκλογές της «Ε»ΣΗΕΑ με την κοινή κάθοδο δύο συνδυασμών. Που αποστρέφονται τις πλειοψηφίες στα διοικητικά συμβούλια, αλλά επιδιώκουν τη συλλογή περισσότερων ψήφων, προφανώς για να … εξοβελίσουν το χαρακτηρισμό των εξωκοινοβουλευτικών.

Σε αυτές τις συνθήκες, ανεξαρτήτως «ιδεολογίας», προθέσεων και διακηρύξεων η συμμετοχή στις εκλογές της «Ε»ΣΗΕΑ νομιμοποιεί τη δράκα της όποιας πλειοψηφίας προκύψει, εξουσιοδοτεί την εκπροσώπηση των μελών της με την ταυτόχρονη εξουδετέρωση της φωνής τους, επικροτεί την υπάρχουσα φυσιογνωμία μιας κλειστής και υποταγμένης συντεχνίας και εξοβελίζει στο πυρ το εξώτερο την επίλυση των εργασιακών ζητημάτων χιλιάδων εργαζόμενων, κυρίως νέων, που ως μη μέλη της δεν χαίρουν της συνδικαλιστικής της εύνοιας.

Μέσα σε όλο αυτό το συφερτό της δημαγωγίας των υποψηφίων που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των δημοσιογραφικών παρατάξεων δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για το ρόλο των δημοσιογράφων στη βιομηχανία των ΜΜΕ και στα συμφέροντα που ηθελημένα ή άθελα εξυπηρετούν. Ουδεμία, παραμικρή, αναφορά στη λογοκρισία και, κυρίως, στην αυτολογοκρισία που υφίστανται. Αραγε, είναι δευτερεύοντα αυτά τα ζητήματα μπροστά στα εργασιακά προβλήματα που υφίστανται οι εργαζόμενοι ή πρόκειται για απόρροια της αυτονόητης υποταγής των «αναγνωρισμένων» συνδικαλιστών των ΜΜΕ στη λογική του «μόκοτο»;

– ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ «Ε»ΣΗΕΑ
ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ

– ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΑ «ΚΑΤΩ» ΤΩΡΑ

ΥΓ1: Τελικά όλα τα καταστατικά των συνδικαλιστικών σωματείων έχουν διατάξεις που ενισχύουν την… άμεση εκπροσώπηση των εργαζομένων. Σε ότι αφορά την «Ε»ΣΗΕΑ, το καταστατικό της ορίζει ότι δικαίωμα για κάθοδο στις εκλογές για το Δ.Σ. έχουν τα μέλη που είναι εγγεγραμμένα 3 ολόκληρα χρόνια (παραβλέποντας ουδόλως τυχαία ότι μέχρι τότε μπορεί – και αν – να έχουν τετραπλάσια υπηρεσία).

ΥΓ2: Αλήθεια, ποιοι εκεί πάνω στα γραφεία του κτιρίου της «Ε»ΣΗΕΑ επιδόθηκαν στο ξεπούλημα των προσωπικών στοιχείων των μελών της (e-mail, αριθμούς κινητών τηλεφώνων, διευθύνσεις κατοικιών), δίχως τη συγκατάθεσή τους, σε κάποιες από τις παρατάξεις που κατεβαίνουν στις εκλογές προκειμένου να ζητιανέψουν ψήφους; Αλλά, τι να περιμένει κανείς από «επαγγελματίες» που το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων το έχουν παραβιάσει πολλαπλά και την καταπάτησή του την υιοθετούν ως ιδεολογία…

Categories
Κείμενα Λάβαμε

Δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα

Σύμφωνα με επιστολή δημοσιογράφων του αστυνομικού ρεπορτάζ προς την ΕΣΗΕΑ, η ΕΛ.ΑΣ ασκεί «ολοκληρωτικό έλεγχο στην ενημέρωση», αφού αποκρύπτει ή αναδεικνύει πληροφορίες ανάλογα με την «κρίση» της ηγεσίας της.

Είναι σαφές ότι μετά τον Δεκέμβρη, όλο το συστημικό πλέγμα επιχειρεί να κερδίσει το χαμένο κοινωνικά έδαφος μέσω της έντασης της καταστολής, της εσωτερίκευσης κοινωνικά της επιτήρησης και του απόλυτου ελέγχου της πληροφορίας. Για την τελευταία, φαίνεται ότι δεν τους αρκεί το φιλτράρισμα και η διαστρέβλωσή της από τα ΜΜΕ, αλλά θέλουν να προλάβουν ακόμα και αυτές τις λίγες περιπτώσεις όπου ο βίαιος ρόλος της αστυνομίας δημοσιοποιείται.


Έτσι, προφανώς και με άνωθεν πολιτικές εντολές, η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ έχει, τον τελευταίο καιρό, αλλάξει την στάση της αναφορικά με την ενημέρωση των αρμόδιων δημοσιογράφων. Αποκρύπτει ειδήσεις που την «θίγουν», αναδεικνύει αυτές που την «εξωραΐζουν» και ενημερώνει μόνο τα πιο έμπιστα παπαγαλάκια της.

Ακολουθεί η ανακοίνωση των συντακτών:

Συνάδελφοι,

Το τελευταίο διάστημα το φαινόμενο της φίμωσης στην ενημέρωση των συντακτών του αστυνομικού ρεπορτάζ (με επιλεκτικές εξαιρέσεις) έχει φτάσει στο απροχώρητο, θέτοντας σε κίνδυνο την επαγγελματική μας υπόσταση και αξιοπρέπεια και με αποτέλεσμα την έλλειψη ενημέρωσης της κοινής γνώμης.

Το πρόβλημα συνίσταται στον ολοκληρωτικό έλεγχο της ενημέρωσης με απόκρυψη όλων των γεγονότων, που, κατά την κρίση των κρατούντων, εκθέτουν την αστυνομία. Η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία της αστυνομίας προβάλλει μόνο τα γεγονότα εκείνα που εξωραΐζουν την εικόνα τους, διαστρεβλώνοντας την πραγματική διάσταση των γεγονότων. Και όλα αυτά παραβλέποντας την συνταγματική υποχρέωσή τους να εξασφαλίζουν την συνεχή ροή ενημέρωσης για τα πάσης φύσεως αστυνομικά σύμβαντα μέσω των γραφείων Τύπου.

Ως φαίνεται, καταργείται ακόμη και το δικαίωμα-υποχρέωση των διευθυντών των αστυνομικών διευθύνσεων να ενημερώνουν τους αστυνομικούς συντάκτες, ενώ με άνωθεν εντολές η φραγή στην ενημέρωση έχει επεκταθεί και στις υπηρεσίες της πυροσβεστικής. Έχει παρατηρηθεί, επίσης, συστηματική διαρροή ειδήσεων σε ελεγχόμενες και ανώνυμες πηγές ενημέρωσης.

Απαιτούμε η ΕΣΗΕΑ να καταδικάσει τις απαράδεκτες αυτές μεθοδεύσεις, που αποσκοπούν στη χειραγώγηση της πληροφόρησης και να προβεί σε όλες τις ενδεδειγμένες ενέργειες (ενημέρωση Κυβερνητικού εκπροσώπου, υφυπουργού Τύπου, πολιτικών κομμάτων κλπ), για την προάσπιση του αγαθού της ενημέρωσης.

Ακολουθούν οι υπογραφές.

Μάνος Τσαλδάρης Espresso
Λεωνίδας Καπερναράκος ALPHA TV
Θεοδώρα Θεοδωρουλάκη Star Chanel
Αργυρώ Μώρου Ελευθεροτυπία
Γιώργος Σιδέρης ΝΕΤ
Νίκος Δεμισιώτης Απογευματινή
Νίκος Γαλάνης Ελεύθερος, City 99,5
Θοδωρής Παναγιωτίδης Alter
Γιώργος Ανδρούτσος Ριζοσπάστης
Γιώργος Φιλιππάκης Alter
Νάντια Αλεξίου Alter
Αφροδίτη Καραμήτσου
Παναγιώτης Σπυρόπουλος Βραδυνή
Πέτρος Αναστασιάδης Ριζοσπάστης
Θεοδώσης Πάνου ΑΝΤ1
Σταμάτης Σκούρτης Flash
Τάκης Τερζής
Κώστας Τομαράς
Χρήστος Σαμαράς Alpha
Αρης Κολομβάτσος Αδέσμευτος
Διονύσης Βυθούλκας Βημα
Παναγιώτης Μαργαρώνης Αθήνα 9,84
Μιχάλης Λαγάνης Alter
Στέλλα Οικονόμου
Γιώργος Τσολοπής

Την επιστολή τη λάβαμε από το activemedia.gr
Το σκίτσο, ελαφρώς παραλαγμένο από: Δίκτυο Σπάρτακος

Categories
Κείμενα

Η αληθινή γένεση δεν είναι στην αρχή αλλά στο τέλος

Κοντά 2000 χρόνια χριστιανικής θρησκείας και χιλιάδες χρόνια πίστης σε θεούς, τοτέμ, ανθρώπους, δοξολογίες, μηχανές και νομίσματα. Ο φόβος (για το αύριο, για το θάνατο, για τον απέναντι) μοιάζει σχεδόν ακατανίκητος και η σκέπη της εκάστοτε θρησκείας είναι το καταφύγιο, το οποίο απορροφά κραδασμούς, εξάρσεις και εκφράσεις.


Δίπλα στη θρησκεία, και στο πέρασμα των αιώνων, προστίθενται κατά καιρούς, διάφοροι θεσμοί και «αξίες»: το έθνος, η επιτυχία, το κράτος, η κοινωνική καταξίωση, το οικονομικό εύρος, η ασφάλεια, το ταλέντο.

Εκτός όμως από την πίστη στις «αξίες» και τις θρησκείες, υπάρχει και η ελπίδα. Όχι η χριστιανική ελπίδα. Αλλά αυτή η ελπίδα που περιλαμβάνει το συλλογισμό, την αντίσταση και τη συλλογική δράση. Περιλαμβάνει ακόμα το πάθος, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και τη θέληση, που απορρίπτει όμως το σχήμα θέλω = δεν κάνω.

Αυτό που τελικά ίσως δε γίνεται αντιληπτό είναι ότι απέναντι σε όλους τους θεσμούς και τις θρησκείες, απέναντι στην επίθεση μηχανισμών φτιαγμένων από ανθρώπους και με ανθρώπους, πάντα, μα πάντα, υπάρχει και εξελίσσεται και αυτή η άλλη ελπίδα. Εξελίσσεται μέσα και παράλληλα με τη ροή της κανονικότητας και την καθεστηκυία τάξη, άλλοτε φανερά και δυναμικά, διαταράσσοντας τη, και άλλοτε καρτερικά και υπόγεια, καταφέρνοντας μικρά χτυπήματα.

Και αυτή η ελπίδα αντανακλά τη συνειδητοποίηση της «μοίρας» του ανθρώπου, που δεν είναι άλλη από την οικοδόμηση του επίγειου «παραδείσου». Την οικοδόμηση της ουτοπίας, της μελλοντικής κοινωνίας που έχει πάρει πολλά ονόματα και σχήματα στη φαντασία των ανθρώπων.

Σημασία δεν έχει όμως το όνομα, ούτε οι ήττες του παρελθόντος. Σημασία έχει η απόκτηση της συνείδησης ότι υπάρχει δρόμος. Το μόνο που μένει είναι η χάραξη πορείας και η απόφαση για ξεκίνημα.

Μακριά από θεούς, αφέντες, ειδικούς και αυθεντίες, θα φτιαχτεί ο δρόμος για την ελευθερία.

Και τότε να δεις τι πασχαλιές θα ανθίσουν μέσα από τη νεκρή γη, όταν η βροχή της άνοιξης ταράξει τις ρίζες τις οκνές.

Categories
Κείμενα

Ώστε, "η κρίση μπορεί να καταστεί ευκαιρία";

(συνδρομή στο διαγωνισμό του ΕΒΕΑ)

(Update)

Το ένα μετά το άλλο, τα γεγονότα τροφοδοτούν τη συγγραφή των εργασιών με θέμα «Η κρίση μπορεί να καταστεί ευκαιρία» από τους φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών που θα επιθυμούσαν να διεκδικήσουν ένα από τα «Βραβεία για Φοιτητές»του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας.

Να μερικές πρόσφατες «ευκαιρίες»:

Ευκαιρία 1η: Ο θάνατός σου η ζωή μου

«Ένα νέο παιχνίδι ριάλιτι, το οποίο υπογράφει ο Ολλανδός δημιουργός του «Big Brother», θα επιτρέπει στους υπαλλήλους των εταιριών που πλήττονται από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση να επιλέγουν ποιον συνάδελφό τους να απολύσουν. Αυτό θα συμβαίνει σε κάθε επεισόδιο του νέου παιχνιδιού, με τον εύγλωττο τίτλο «Κάποιος Πρέπει να Φύγει» («Someone’s Gotta Go»), το οποίο είναι δημιούργημα της εταιρίας παραγωγής Endemol.

Οι εργαζόμενοι σε μία επιχείρηση, η οποία θα έχει πληγεί από την κρίση, θα επιλέγουν ποιος πρέπει να υποστεί μείωση μισθού ή αύξηση και ποιος να απολυθεί με βάση τις πληροφορίες που θα συλλέγουν αναφορικά με τη μισθολογική τους κατάσταση και τις επιδόσεις τους στη δουλειά. Η Endemol έχει δώσει το φορμά στο αμερικανό δίκτυο Fox και ελπίζει το τηλεπαιχνίδι να βγει στον τηλεοπτικό αέρα και άλλων χωρών».

Ευκαιρία 2η: Τα 2/3 του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού με επισφαλή εργασία έως το 2020

«Καθώς οι μαζικές απολύσεις γίνονται πιο συνηθισμένες ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι σ’ όλο τον κόσμο αναγκάζονται να δέχονται δουλειές χωρίς σύμβαση και χωρίς οποιαδήποτε κοινωνική ασφάλιση, ανακοίνωσε ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη του ΟΟΣΑ, περίπου 1,8 δισεκατομμύριο άνθρωποι, περισσότεροι από το μισό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, βρίσκονται τώρα σ’ αυτή την επισφαλή θέση.

Ο αριθμός αυτός προβλέπεται ότι θα αυξηθεί ως το 2020 στα δύο τρίτα του εργατικού δυναμικού, εφόσον συνεχιστούν οι σημερινοί ρυθμοί αύξησης του πληθυσμού και ανάπτυξης, και μπορεί να αυξηθεί περισσότερο αν χαθούν περισσότερες θέσεις εργασίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και περισσότεροι μετανάστες επιστρέψουν στις χώρες τους, σε δουλειές στη μαύρη οικονομία, αναφέρει ο ΟΟΣΑ.

Η κατάσταση αυτή επηρεάζει πρωταρχικά τις γυναίκες –οι οποίες αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων σε δουλειές κακής ποιότητας– και εργαζομένους σε αναπτυσσόμενες χώρες χωρίς επιδόματα ανεργίας, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ».
Ευκαιρία 3η: «Πάγωμα» των μισθών σε όλο τον κόσμο

Αναθεωρούνται τα σχέδια για μισθολογικές αυξήσεις σε πολλές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο. Οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων σε Ιαπωνία, Λιθουανία και Ιρλανδία θα λάβουν τις μικρότερες μισθολογικές αυξήσεις, καταλαμβάνοντας τις τρεις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, ενώ στον αντίποδα βρίσκονται οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων σε Ν.Αμερική και Ινδία οι οποίοι μπορούν να περιμένουν τις μεγαλύτερες αυξήσεις, σύμφωνα με την έρευνα. Στην πληγείσα από την ύφεση Ιαπωνία, το ήμισυ των επιχειρήσεων σχεδιάζουν να προχωρήσουν σε «πάγωμα» μισθών.

Στις ΗΠΑ, οι μισθοί αναμένεται να αυξηθούν μόλις κατά 2,8%, χαμηλότερα από τις προβλέψεις για 4% που είχαν γίνει το Σεπτέμβριο, ενώ στην περιοχή Ασίας / Ειρηνικού η αύξηση θα είναι της τάξης του 4,8%, μικρότερη από την περυσινή του 6,9%.

Ευκαιρία 4η: Κατεψυγμένο κρέας αντί μισθού στη Σλοβενία

«Δωρεάν κατεψυγμένο κρέας αντί μισθού θα λάβουν οι εργαζόμενοι της εταιρείας Pomurka , θυγατρικής της σλοβενικής βιομηχανίας κρέατος ΜΙΡ που χρεοκόπησε, όπως ανακοίνωσε η εταιρεία.

Ήδη, 90 τόνοι κατεψυγμένου κρέατος αποφασίστηκε να διατεθούν δωρεάν στους εργαζομένους, στους οποίους δεν έχει γίνει καταβολή των δεδουλευμένων από τον Δεκέμβριο του 2008.

Ωστόσο, στα ψυγεία όπου φυλάσσεται το κρέας, εδώ και 12 ημέρες έγινε διακοπή ηλεκτροδότησης, λόγω των ανεξόφλητων λογαριασμών της εταιρίας».

Αν προσθέσουμε και τις πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργου Προβόπουλου και τις απαιτήσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων για γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, αλλά και για επιδότηση της μερικής απασχόλησης, τότε ολοκληρώνονται, επί του παρόντος, οι τρέχουσες «ευκαιρίες».