Category: Κείμενα

Με την ανακοίνωση του αυταρχικού κλεισίματος της ΕΡΤ την Τρίτη 11 Ιούνη κόσμος αρχίζει να συρρέει προς το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής σε ένδειξη συμπαράστασης στους απολυμένους εργαζόμενους.

Ανάμεσά τους, 5 ταξιθέτες της τηλεοπτικής εκπομπής «Αλ Τσαντίρι» του Λάκη Λαζόπουλου οι οποίοι συμμετείχαν στην εξάωρη στάση εργασίας που κήρυξε η Π.Ο.Ε.Σ.Υ. και η οποία ξεκινούσε στις 19:00.

Εξαιτίας της στάσης εργασίας ο καταγγελτικός και αντιμνημονιακός Λάκης Λαζόπουλος δε βγήκε στον αέρα κι έτσι τα πλήθη που τις Τρίτες κατακλύζουν το στούντιο της Κάντζας μαζί με τους τηλεθεατές που παρακολουθούν απ’ το σπίτι έχασαν τον «αγωνιστή» τους να ξεσπαθώνει κατά της τρικομματικής κυβέρνησης, να τους ψυχαγωγεί και να τους βάζει για ύπνο.

Σήμερα το πρωί, μια εβδομάδα αργότερα, οι 5 ταξιθέτες κάλεσαν την παραγωγή για να μάθουν αν θα πάνε σήμερα να δουλέψουν, στην τελευταία εκπομπή της σεζόν.

Τελικά οι όροι αντιστράφηκαν και ο Λάκης ήταν αυτός που κυριολεκτικά τους πήρε τη δουλειά, «βάζοντάς τους στη θέση τους». 

Οι 5 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι πλήρωσαν με την ίδια τους την εργασία την επιλογή τους να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ που ακόμα και το αφεντικό τους θα καλούσε με εκτενές αφιέρωμα, είτε μέσα απ’ την εκπομπή της προηγούμενης Τρίτης, είτε όπως αναμένουμε, απόψε το βράδυ.

Η εργοδοσία μάλιστα δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει επίσημα τους εργαζόμενους για τον λόγο που δεν δουλεύουν πια στην εκπομπή.

Άραγε θεωρήθηκε παράνομη η συμμετοχή τους στη στάση εργασίας επειδή δεν τους κάλυπτε το «Σωματείο Μαύρων Εργαζομένων»;

Ο εργαζόμενος στο Λάκη Λαζόπουλο δουλεύει για να μπορεί ο ίδιος ο παρουσιαστής να καταγγέλλει τις συνθήκες εργασίας των άλλων –των κακών- αφεντικών, για να μπορεί να παρακινεί σε ξεσηκωμό δια μικροφώνου και να επικαλείται τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις κόσμου που παίζει στην εκπομπή του.

Σαν εργαζόμενος οφείλεις να είσαι εκεί για να του κάνεις τη δουλειά αρκεί να αναπαράγεις το μοντέλο της εκμετάλλευσης που ο ίδιος αποκηρύσσει στον αέρα.

Σκλάβος πίσω απ’ τα φώτα, για να μπορεί ο κάθε Λάκης αυτού του κόσμου να μιλά κι ο κόσμος να εύχεται να είχαμε κι άλλους σαν αυτόν.

Προς γνώση και συμμόρφωση για το τι σημαίνει στην πραγματικότητα όταν ο Λάκης αναφωνεί, «θα γίνει της Τρίτης».

Πολλά ακούγονται για τις εξελίξεις που αφορούν τον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά λίγα λέγονται ή γράφονται.

Τα γεγονότα, λοιπόν, έχουν ως εξής:

Στις 12 Φεβρουαρίου, η παραίτηση των 5 μελών της ΕΣΗΕΑ (και της προέδρου) που συμμετέχουν στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ διαλύει το όργανο.

Ενώ οι άλλες τρεις ενώσεις (οι οποίες συναποτελούν τα ιδρυτικά μέλη του ΕΔΟΕΑΠ: ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΠΗΕΑ, διοικητικοί Θεσσαλονίκης) προκηρύσσουν εκλογές εντός της καταστατικής προθεσμίας των 15 ημερών (και τα μέλη τους προσέρχονται στις κάλπες αύριο, 27 Φεβρουαρίου), η ΕΣΗΕΑ, χαμένη γι’ άλλη μια φορά στις παραταξιακές διαφωνίες και τις αρτηριοσκληρωτικές διαδικασίες, έπειτα από κωλυσιεργίες ημερών, δεν προκηρύσσει εκλογές, αλλά καταρχάς θέτει ημερομηνίες για διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης: Σάββατο 2 Μαρτίου και Δευτέρα 4 Μαρτίου (η δεύτερη συγκαλείται εφόσον δεν υπάρξει απαρτία του 1/3 στην πρώτη).

Σύμφωνα με το καταστατικό, υπάρχει πλέον το υπαρκτό και ρεαλιστικότατο ενδεχόμενο, αν η ΕΣΗΕΑ δεν προκηρύξει εκλογές ούτε κατόπιν της Γενικής Συνέλευσης, να νομιμοποιείται η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Οικονομικών, να διορίσει στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ τα μέλη που υπολείπονται για τη συγκρότηση Διοικητικού Συμβουλίου. Η παραπάνω ενέργεια μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή μετά την παρέλευση του 15ημέρου και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις κάλπες των άλλων τριών σωματείων. Με απλά λόγια: ο ΕΔΟΕΑΠ περνά στην άμεση διοίκηση και εποπτεία Στουρνάρα και τρόικας ανά πάσα στιγμή μετά την αυριανή εκλογική αναμέτρηση στα τρία από τα τέσσερα δημοσιογραφικά σωματεία του Οργανισμού.

Με αυτό τον τρόπο, ο δημοσιογραφικός κόσμος και τα σωματεία του (πιο συγκεκριμένα, η ΕΣΗΕΑ), μετά την απώλεια εργαζομένων λόγω των μαζικών απολύσεων, μετά την απώλεια κάθε βασικού εργασιακού δικαιώματος μέσω της καθιέρωσης της ελαστικοποίησης και της επισφάλειας, και μετά την απώλεια των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αντιμετωπίζουν πια το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να χάσουν και τον πυλώνα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κάτι που αποτελεί ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας για όσους έχουν εναπομείνει εντός ασφαλιστικών καλύψεων (έστω κι αν είναι άνεργοι).

Σε περίπτωση που το παραπάνω σενάριο επιβεβαιωθεί, τότε ο δημοσιογραφικός κλάδος θα είναι και ο πρώτος του οποίου το ταμείο όχι μόνο θα καταργηθεί παντελώς επί της ουσίας, αλλά και θα υποκατασταθεί από ένα πραγματικό κλειστό κλαμπ προυχόντων. Υπάρχουν ορισμένα «λαμπρά μυαλά» που μελετούν, σχεδιάζουν και προετοιμάζουν την ενδεχόμενη διάσπαση του ταμείου σε «προνομιούχο», ενός εξαιρετικά μικρού υποσυνόλου των δημοσιογράφων, με περισσότερα ένσημα και χρόνια στο «κουρμπέτι», και σε «κακό», όλων των υπολοίπων «πληβείων» δηλαδή, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα απορροφηθεί άμεσα από τον ΕΟΠΥΥ.

Η ελίτ αυτή, που μοναδικός της σκοπός είναι να στηρίζει το εκάστοτε καθεστώς, είναι γνωστή. Η δημιουργία της και η επιβίωσή της δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της συνεχούς προβολής της στα τηλεπαράθυρα και της ευωνύμου αρθρογραφίας της υπέρ συμφερόντων και εξουσίας, αλλά και μέσω της φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και της επαγγελματικής εκκαθάρισης όσων έχουν απομείνει σε αυτό τον κλάδο να αρθρώνουν κάποια φωνή αντίστασης: των ίδιων των συναδέλφων τους, δηλαδή.

Κάποτε η έγνοια των αφεντικών και της κλίκας τους ήταν αυτές οι φωνές αντίστασης να μην μπαίνουν, θεσμικά, στο επάγγελμα. Να μένουν στη γκρίζα ζώνη των μαύρων αμοιβών και της ανασφάλιστης εργασίας, θεωρώντας ότι χωρίς το κύρος της επαγγελματικής ιδιότητας δεν θα είχαν δύναμη. Τώρα, το μέλημά τους είναι να μην αρθρώνεται διαφορετικός λόγος με καμία επαγγελματική ιδιότητα.

Οι εποχές που οι (έστω και κουτσουρεμένες) φωνές διαφωνίας αποτελούσαν ευκαιρία για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού-πολυφωνικού» άλλοθι για τα συγκροτήματα των μεγαλοεργολάβων της ενημέρωσης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πας μη συμφωνών εκδιώκεται – και ποιος καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό παρά με τη δημιουργία όρων που θα δημιουργούν ιδανικές συνθήκες επαγγελματικού εξοστρακισμού και θα νομιμοποιούν τη σκλαβιά όχι μόνο στο επίπεδο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και της εργασιακής πραγματικότητας.

Με τη συνδικαλιστική σαστιμάρα να παντρεύεται με την πολιτική αδράνεια, με τους εργοδοτικούς μηχανισμούς να αλωνίζουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ενός ούτως ή άλλως ιστορικά αντιδραστικού σωματείου, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό όσο και σύντομο. Οι ελάχιστοι συνεκτικοί δεσμοί και ρόλοι παρέμβασης του σωματείου που λέγεται ΕΣΗΕΑ σπάζονται ένας-ένας. Με το υπουργείο Οικονομικών να προετοιμάζει την άλωση των εναπομεινάντων (μετά το PSI) αποθεματικών του ΕΔΟΕΑΠ, με τις συλλογικές συμβάσεις υπό πλήρη κατάργηση και τις απολύσεις να μαίνονται, καταλήγουμε γι’ ακόμη μια φορά στο ίδιο συμπέρασμα:

Πολλά ακούγονται για τις εξελίξεις που αφορούν τον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά λίγα λέγονται ή γράφονται.

Τα γεγονότα, λοιπόν, έχουν ως εξής:

Στις 12 Φεβρουαρίου, η παραίτηση των 5 μελών της ΕΣΗΕΑ (και της προέδρου) που συμμετέχουν στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ διαλύει το όργανο.

Ενώ οι άλλες τρεις ενώσεις (οι οποίες συναποτελούν τα ιδρυτικά μέλη του ΕΔΟΕΑΠ: ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΠΗΕΑ, διοικητικοί Θεσσαλονίκης) προκηρύσσουν εκλογές εντός της καταστατικής προθεσμίας των 15 ημερών (και τα μέλη τους προσέρχονται στις κάλπες αύριο, 27 Φεβρουαρίου), η ΕΣΗΕΑ, χαμένη γι’ άλλη μια φορά στις παραταξιακές διαφωνίες και τις αρτηριοσκληρωτικές διαδικασίες, έπειτα από κωλυσιεργίες ημερών, δεν προκηρύσσει εκλογές, αλλά καταρχάς θέτει ημερομηνίες για διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης: Σάββατο 2 Μαρτίου και Δευτέρα 4 Μαρτίου (η δεύτερη συγκαλείται εφόσον δεν υπάρξει απαρτία του 1/3 στην πρώτη).

Σύμφωνα με το καταστατικό, υπάρχει πλέον το υπαρκτό και ρεαλιστικότατο ενδεχόμενο, αν η ΕΣΗΕΑ δεν προκηρύξει εκλογές ούτε κατόπιν της Γενικής Συνέλευσης, να νομιμοποιείται η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Οικονομικών, να διορίσει στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ τα μέλη που υπολείπονται για τη συγκρότηση Διοικητικού Συμβουλίου. Η παραπάνω ενέργεια μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή μετά την παρέλευση του 15ημέρου και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις κάλπες των άλλων τριών σωματείων. Με απλά λόγια: ο ΕΔΟΕΑΠ περνά στην άμεση διοίκηση και εποπτεία Στουρνάρα και τρόικας ανά πάσα στιγμή μετά την αυριανή εκλογική αναμέτρηση στα τρία από τα τέσσερα δημοσιογραφικά σωματεία του Οργανισμού.

Με αυτό τον τρόπο, ο δημοσιογραφικός κόσμος και τα σωματεία του (πιο συγκεκριμένα, η ΕΣΗΕΑ), μετά την απώλεια εργαζομένων λόγω των μαζικών απολύσεων, μετά την απώλεια κάθε βασικού εργασιακού δικαιώματος μέσω της καθιέρωσης της ελαστικοποίησης και της επισφάλειας, και μετά την απώλεια των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αντιμετωπίζουν πια το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να χάσουν και τον πυλώνα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κάτι που αποτελεί ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας για όσους έχουν εναπομείνει εντός ασφαλιστικών καλύψεων (έστω κι αν είναι άνεργοι).

Σε περίπτωση που το παραπάνω σενάριο επιβεβαιωθεί, τότε ο δημοσιογραφικός κλάδος θα είναι και ο πρώτος του οποίου το ταμείο όχι μόνο θα καταργηθεί παντελώς επί της ουσίας, αλλά και θα υποκατασταθεί από ένα πραγματικό κλειστό κλαμπ προυχόντων. Υπάρχουν ορισμένα «λαμπρά μυαλά» που μελετούν, σχεδιάζουν και προετοιμάζουν την ενδεχόμενη διάσπαση του ταμείου σε «προνομιούχο», ενός εξαιρετικά μικρού υποσυνόλου των δημοσιογράφων, με περισσότερα ένσημα και χρόνια στο «κουρμπέτι», και σε «κακό», όλων των υπολοίπων «πληβείων» δηλαδή, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα απορροφηθεί άμεσα από τον ΕΟΠΥΥ.

Η ελίτ αυτή, που μοναδικός της σκοπός είναι να στηρίζει το εκάστοτε καθεστώς, είναι γνωστή. Η δημιουργία της και η επιβίωσή της δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της συνεχούς προβολής της στα τηλεπαράθυρα και της ευωνύμου αρθρογραφίας της υπέρ συμφερόντων και εξουσίας, αλλά και μέσω της φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και της επαγγελματικής εκκαθάρισης όσων έχουν απομείνει σε αυτό τον κλάδο να αρθρώνουν κάποια φωνή αντίστασης: των ίδιων των συναδέλφων τους, δηλαδή.

Κάποτε η έγνοια των αφεντικών και της κλίκας τους ήταν αυτές οι φωνές αντίστασης να μην μπαίνουν, θεσμικά, στο επάγγελμα. Να μένουν στη γκρίζα ζώνη των μαύρων αμοιβών και της ανασφάλιστης εργασίας, θεωρώντας ότι χωρίς το κύρος της επαγγελματικής ιδιότητας δεν θα είχαν δύναμη. Τώρα, το μέλημά τους είναι να μην αρθρώνεται διαφορετικός λόγος με καμία επαγγελματική ιδιότητα.

Οι εποχές που οι (έστω και κουτσουρεμένες) φωνές διαφωνίας αποτελούσαν ευκαιρία για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού-πολυφωνικού» άλλοθι για τα συγκροτήματα των μεγαλοεργολάβων της ενημέρωσης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πας μη συμφωνών εκδιώκεται – και ποιος καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό παρά με τη δημιουργία όρων που θα δημιουργούν ιδανικές συνθήκες επαγγελματικού εξοστρακισμού και θα νομιμοποιούν τη σκλαβιά όχι μόνο στο επίπεδο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και της εργασιακής πραγματικότητας.

Με τη συνδικαλιστική σαστιμάρα να παντρεύεται με την πολιτική αδράνεια, με τους εργοδοτικούς μηχανισμούς να αλωνίζουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ενός ούτως ή άλλως ιστορικά αντιδραστικού σωματείου, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό όσο και σύντομο. Οι ελάχιστοι συνεκτικοί δεσμοί και ρόλοι παρέμβασης του σωματείου που λέγεται ΕΣΗΕΑ σπάζονται ένας-ένας. Με το υπουργείο Οικονομικών να προετοιμάζει την άλωση των εναπομεινάντων (μετά το PSI) αποθεματικών του ΕΔΟΕΑΠ, με τις συλλογικές συμβάσεις υπό πλήρη κατάργηση και τις απολύσεις να μαίνονται, καταλήγουμε γι’ ακόμη μια φορά στο ίδιο συμπέρασμα:

Και φυσικά η τακτική αυτή έχει συγκεκριμένους πολιτικούς αποδέκτες. Τον «εσωτερικό εχθρό», που λέγαμε και πιο παλιά, σε one way δρομολόγιο. Δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπα των δολοφόνων φασιστών του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17/1, ούτε μάθαμε ποτέ πού είναι οι εξαφανισμένοι δημοτικοί αστυνομικοί και οι ασφαλίτες που κυνήγησαν μέχρι θανάτου τον Σενεγαλέζο μετανάστη Τσιέκ Εντιαγιέ, στο Θησείο, το βράδυ της Παρασκευής 1/2.

Και φυσικά η τακτική αυτή έχει συγκεκριμένους πολιτικούς αποδέκτες. Τον «εσωτερικό εχθρό», που λέγαμε και πιο παλιά, σε one way δρομολόγιο. Δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπα των δολοφόνων φασιστών του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17/1, ούτε μάθαμε ποτέ πού είναι οι εξαφανισμένοι δημοτικοί αστυνομικοί και οι ασφαλίτες που κυνήγησαν μέχρι θανάτου τον Σενεγαλέζο μετανάστη Τσιέκ Εντιαγιέ, στο Θησείο, το βράδυ της Παρασκευής 1/2.

Έχουμε πλέον αντιληφθεί ότι η θεαματική επιχείρηση ανόρθωσης της τρωθείσας εικόνας της τρικομματικής κυβέρνησης περνάει από την πολυδιαφημισμένη ρητορική της διάλυσης των «εστιών ανομίας» και της «κάθαρσης της διαφθοράς» (βλ. και εδώ). Οι «εστίες ανομίας», αν και πρώτα και πάντα βρίσκονται στις κομματικές οικίες και τις βίλες των αφεντικών, ορίζονται κατά το δοκούν από το κράτος και την πολιτική διαχείριση συκοφαντώντας τις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ή τον χώρο του πανεπιστημίου και το άσυλο. Με έναν αυθαίρετο και χυδαίο τρόπο στοχοποιούνται αναρχικοί, αγωνιστές, κάτοικοι, φοιτητές, μετανάστες ως φορείς της ανομίας, αποκρύπτοντας παντελώς την πραγματική εικόνα. Την εικόνα που συνθέτουν ο λόγος και η δράση με επίκεντρο την αυτοοργάνωση και την πολιτική χειραφέτηση από το αστικό κομματικό σύστημα, με πυρήνα την αλληλεγγύη και την ελευθερία. Έτσι, η Βίλα Αμαλίας εμφανίζεται ως άντρο παρανομίας, με την τυπογραφική της μηχανή να γίνεται παρασκευαστήριο μολότοφ, τα φοιτητικά στέκια και ο ραδιοφωνικός σταθμός του 98FM στην ΑΣΟΕΕ μετατρέπονται σε αποθήκη προϊόντων μαϊμού, και πάει λέγοντας.

Το κρατικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της διερρηγμένης κοινωνικής συναίνεσης δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την κομβική λειτουργία των ΜΜΕ. Η ευθυγράμμιση των μίντια με τον πολιτικό λόγο των Σαμαρά-Δένδια είναι τέτοια που φανερώνει χωρίς αμφιβολία τη στοχευμένη προσυνεννόηση με τους έκδοτες για την εξουσιαστική ρεβάνς σε θεαματικό-επικοινωνιακό επίπεδο, με φόντο την έκδηλη οργή και αγανάκτηση από τη συνεχιζόμενη εξόντωση της εργατικής τάξης και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων. Στο παιχνίδι αυτό δεν είναι αμέτοχοι και «συνάδελφοί» μας που ελαφρά τη καρδία λασπολογούν σε βάρος πολιτικών εγχειρημάτων και ιδεών. Τελευταία περίπτωση, το δημοσίευμα της Espresso της 29ης Δεκεμβρίου για την κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, το οποίο υπογράφει ο δημοσιογράφος Θάνος Μακρογαμβράκης με φωτογραφικό υλικό από τον φωτογράφο Βαγγέλη Μάσια.

Το δημοσίευμα, με τίτλο “Υπό κατάρρευση το σπίτι κόσμημα της Μαρίας Κάλλας”, εμφανίζει την εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου, που ρημάζει στη φθορά του χρόνου. Η μόνη στιγμή που ζωντανεύει, σύμφωνα με τον συντάκτη, είναι εκείνη που οι καταληψίες φωνασκούν και επιδίδονται σε ακρότητες. Άραγε, πώς έβγαλε αυτό το συμπέρασμα ο «συνάδελφος»; Επισκέφθηκε τον εσωτερικό χώρο του κτηρίου και διαπίστωσε ότι θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο; Συμμετείχε σε κάποια συνέλευση ή δραστηριότητα της κατάληψης και έχει ιδία αντίληψη των ακροτήτων; Ζει στη γειτονιά και γνωρίζει αν στο κτήριο επικρατεί η «σιωπή»; Προφανώς, ο εν λόγω συντάκτης όχι μόνο δεν έχει εικόνα για τον λόγο και τη δράση της κατάληψης (με ένα απλό κλικ στην ιστοσελίδα της κατάληψης http://pat61.squat.gr/ μπορεί να αντιληφθεί κανείς τον πλούτο των εγχειρημάτων και δράσεων) αλλά εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη εξουσιαστική ρητορική που στοχοποιεί τις καταλήψεις, προλειαίνοντας το κοινωνικό έδαφος για ενδεχόμενες μελλοντικές εισβολές και εκκενώσεις.

Οι εντολοδόχοι «συνάδελφοί» μας θα πρέπει να γνωρίζουν πως τις κρίσιμες μέρες που ζούμε η συνειδητή επιλογή συκοφάντησης των εστιών αντίστασης θα έχει και το ανάλογο κόστος για τους ίδιους. Οι κολαούζοι «συνάδελφοί» μας που δικαιώνουν το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» θα πρέπει να γνωρίζουν πως η καριέρα που επιδιώκουν ως τσιράκια των αφεντικών δεν θα χτιστεί στις πλάτες των χιλιάδων εργαζόμενων στα ΜΜΕ που δουλεύουμε καθημερινά υπό αντίξοες συνθήκες, υπερασπιζόμενοι τη στοιχειώδη δεοντολογία και την αξιοπρέπειά μας. Και αυτό θα συνεχίσουμε να πράττουμε. Με κάθε κόστος.

Έχουμε πλέον αντιληφθεί ότι η θεαματική επιχείρηση ανόρθωσης της τρωθείσας εικόνας της τρικομματικής κυβέρνησης περνάει από την πολυδιαφημισμένη ρητορική της διάλυσης των «εστιών ανομίας» και της «κάθαρσης της διαφθοράς» (βλ. και εδώ). Οι «εστίες ανομίας», αν και πρώτα και πάντα βρίσκονται στις κομματικές οικίες και τις βίλες των αφεντικών, ορίζονται κατά το δοκούν από το κράτος και την πολιτική διαχείριση συκοφαντώντας τις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ή τον χώρο του πανεπιστημίου και το άσυλο. Με έναν αυθαίρετο και χυδαίο τρόπο στοχοποιούνται αναρχικοί, αγωνιστές, κάτοικοι, φοιτητές, μετανάστες ως φορείς της ανομίας, αποκρύπτοντας παντελώς την πραγματική εικόνα. Την εικόνα που συνθέτουν ο λόγος και η δράση με επίκεντρο την αυτοοργάνωση και την πολιτική χειραφέτηση από το αστικό κομματικό σύστημα, με πυρήνα την αλληλεγγύη και την ελευθερία. Έτσι, η Βίλα Αμαλίας εμφανίζεται ως άντρο παρανομίας, με την τυπογραφική της μηχανή να γίνεται παρασκευαστήριο μολότοφ, τα φοιτητικά στέκια και ο ραδιοφωνικός σταθμός του 98FM στην ΑΣΟΕΕ μετατρέπονται σε αποθήκη προϊόντων μαϊμού, και πάει λέγοντας.

Το κρατικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της διερρηγμένης κοινωνικής συναίνεσης δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την κομβική λειτουργία των ΜΜΕ. Η ευθυγράμμιση των μίντια με τον πολιτικό λόγο των Σαμαρά-Δένδια είναι τέτοια που φανερώνει χωρίς αμφιβολία τη στοχευμένη προσυνεννόηση με τους έκδοτες για την εξουσιαστική ρεβάνς σε θεαματικό-επικοινωνιακό επίπεδο, με φόντο την έκδηλη οργή και αγανάκτηση από τη συνεχιζόμενη εξόντωση της εργατικής τάξης και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων. Στο παιχνίδι αυτό δεν είναι αμέτοχοι και «συνάδελφοί» μας που ελαφρά τη καρδία λασπολογούν σε βάρος πολιτικών εγχειρημάτων και ιδεών. Τελευταία περίπτωση, το δημοσίευμα της Espresso της 29ης Δεκεμβρίου για την κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, το οποίο υπογράφει ο δημοσιογράφος Θάνος Μακρογαμβράκης με φωτογραφικό υλικό από τον φωτογράφο Βαγγέλη Μάσια.

Το δημοσίευμα, με τίτλο “Υπό κατάρρευση το σπίτι κόσμημα της Μαρίας Κάλλας”, εμφανίζει την εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου, που ρημάζει στη φθορά του χρόνου. Η μόνη στιγμή που ζωντανεύει, σύμφωνα με τον συντάκτη, είναι εκείνη που οι καταληψίες φωνασκούν και επιδίδονται σε ακρότητες. Άραγε, πώς έβγαλε αυτό το συμπέρασμα ο «συνάδελφος»; Επισκέφθηκε τον εσωτερικό χώρο του κτηρίου και διαπίστωσε ότι θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο; Συμμετείχε σε κάποια συνέλευση ή δραστηριότητα της κατάληψης και έχει ιδία αντίληψη των ακροτήτων; Ζει στη γειτονιά και γνωρίζει αν στο κτήριο επικρατεί η «σιωπή»; Προφανώς, ο εν λόγω συντάκτης όχι μόνο δεν έχει εικόνα για τον λόγο και τη δράση της κατάληψης (με ένα απλό κλικ στην ιστοσελίδα της κατάληψης http://pat61.squat.gr/ μπορεί να αντιληφθεί κανείς τον πλούτο των εγχειρημάτων και δράσεων) αλλά εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη εξουσιαστική ρητορική που στοχοποιεί τις καταλήψεις, προλειαίνοντας το κοινωνικό έδαφος για ενδεχόμενες μελλοντικές εισβολές και εκκενώσεις.

Οι εντολοδόχοι «συνάδελφοί» μας θα πρέπει να γνωρίζουν πως τις κρίσιμες μέρες που ζούμε η συνειδητή επιλογή συκοφάντησης των εστιών αντίστασης θα έχει και το ανάλογο κόστος για τους ίδιους. Οι κολαούζοι «συνάδελφοί» μας που δικαιώνουν το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» θα πρέπει να γνωρίζουν πως η καριέρα που επιδιώκουν ως τσιράκια των αφεντικών δεν θα χτιστεί στις πλάτες των χιλιάδων εργαζόμενων στα ΜΜΕ που δουλεύουμε καθημερινά υπό αντίξοες συνθήκες, υπερασπιζόμενοι τη στοιχειώδη δεοντολογία και την αξιοπρέπειά μας. Και αυτό θα συνεχίσουμε να πράττουμε. Με κάθε κόστος.

(Α. Σαμαράς, 29/12/2012)

Ένα «συγκλονιστικό» πρόγραμμα ετοίμασε για τις φετινές γιορτές η τρικομματική κυβέρνηση, μπας και τσιμπήσει κανένας ταλαίπωρος τηλεθεατής, τώρα που λεφτά (τελικώς) δεν υπάρχουν και τα σόου άλλων εποχών αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία: το υπερθέαμα της αστικής «νομιμότητας» που βλέπουμε να εξελίσσεται στις οθόνες μας τις τελευταίες μέρες και που έχει κάτι για όλα τα γούστα, εκσυγχρονιστικά, φασιστικά και μικροαστικά – διότι αυτή είναι, κατά τις δημοσκοπήσεις των κυβερνώντων, η σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας και τέτοιας λογής αντανακλαστικά είναι αυτά που «ενδιαφέρουν».

Απ’ όλα έχει ο μπαξές: σκάνδαλα να φάνε και οι κότες, διαφθορά και κάθαρση παντού, εφόδους σε άντρα ακολασίας και ανομίας – μια υπερπαραγωγή βγαλμένη απ’ τις καλύτερες στιγμές του γκεμπελισμού. Το μνημονιακό καθεστώς της χώρας, αφού είδε τις χιλιοπαιγμένες σαπουνόπερες της «δόσης» και των «μέτρων» να μην κάνουν τα προσδοκώμενα νούμερα, αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να κάνει θέαμα… τον εαυτό του, επιδεικνύοντας την αυταρχική αναδιάρθρωση ενός ολόκληρου οικονομικού και πολιτικού συστήματος σαν περιπετειώδη φάρσα με σχεδόν καθημερινά επεισόδια. Κοινώς, «μας ταράζει στη νομιμότητα», όπως θα ‘λεγε και η κολλημένη βελόνα της μείζονος αριστεράς… Τηλεκριτική θα κάνουμε κι εμείς, λοιπόν, παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά. 

1. Έγκλημα και τιμωρία. Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μας από «σκάνδαλα» τον τελευταίο μήνα: ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου να καθαιρείται επειδή, λέει, κάποιοι συγγραφείς ευνόησαν σε διαγωνισμό την πάρτη τους και τους δικούς τους (συγγενείς και εκδότες), με αποτέλεσμα να «κακοδιαχειριστούν» συνολικά 315.000 ευρώ («μικρό το ποσό, αλλά γενικά τα συμπεράσματα», έγραψε εμβληματικά η δαιμόνια ρεπόρτερ που ξεσκέπασε τους κακούς)· τον διευθυντή τηλεόρασης της ΕΡΤ να καθαιρείται ομοίως, επειδή, λέει, ευνόησε σε διαγωνισμό ανολοκλήρωτο «φιλοτουρκικό» ντοκιμαντέρ, παραβιάζοντας τις προθεσμίες υποβολής των προτάσεων (ούτε που εγκρίθηκε βέβαια το επίμαχο μίασμα, «αλλά γενικά τα συμπεράσματα», το είπαμε παραπάνω)· τον γενικό γραμματέα του ΕΟΤ να καθαιρείται (φυσικά) κι αυτός, και μερικά λαμόγια να συλλαμβάνονται επειδή πήγαν (ανεπιτυχώς) να φάνε με πλαστογραφημένη επιταγή 147.000 ευρώ (μην κολλάτε πια κι εσείς με τα μικροποσά, είναι «γενικά τα συμπεράσματα» λέμε!). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι ηθικοί αυτουργοί (διορισμένοι «ημέτεροι», όλοι ανεξαιρέτως) πήγαν σπίτι τους – και τρία ζήτω για την τρικομματική αυτοκάθαρση!

   

2. Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Μετά την παραπάνω εισαγωγή, η υπερπαραγωγή περνάει πια στο κυρίως πιάτο της σκανδαλολογίας των τελευταίων μηνών, τη διαβόητη «λίστα Λαγκάρντ». Και ιδού ποιο ήταν το ζουμί όλης αυτής της ιστορίας: ο Γιώργος ο Παπακωνσταντίνου, ο προστατευόμενος του Γ.Α.Π., ο περίβλεπτος υπουργός των οικονομικών του, είχε σβήσει, λέει, απ’ τον κατάλογο με τα ονόματα δύο… ξαδέρφες του, αποκρύπτοντας έτσι «ύποπτο» λογαριασμό με 1,22 εκατομμύρια δολάρια (καλύτερα να μετράμε δολάρια πλέον, για να ακούγεται ευκρινώς το «εκατομμύρια»: σε ευρώ, είναι μόλις 900κάτι χιλιάρικα)! Κάθαρση, κάθαρση αμέσως, διακήρυξε μ’ ένα στόμα η τρικομματική – και να ‘σου οι προανακριτικές και τα ρέστα. Σπουδαία τροπή του σεναρίου, προς την «κεντρική πολιτική σκηνή»: αφού το μνημόνιο δεν το γλιτώνουμε, να δείξουμε τουλάχιστον ότι κυνηγάμε τον «υπεύθυνο για το πρώτο μνημόνιο» (όπως αποκάλεσε τον Παπακωνσταντίνου ο άτεγκτος Νίκος Εισαγγελάτος, καρφώνοντας άθελά του το «κρυφό» μήνυμα του σόου). Αν τυχόν σκεφτήκατε ότι και πάλι «το ποσό είναι μικρό», άσε που μάλλον δεν είναι καν μαύρο ή κλεμμένο, πάρτε το αλλιώς: αρκεί να ‘ναι ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. 

   

3. Οι Παράνομοι. Και φτάνουμε στην τελική κορύφωση του σόου, τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας / ανομίας / αλητείας / απειθαρχίας / ανωμαλίας κλπ. κλπ. Μετά την εισβολή της αστυνομίας και του Δήμου Αθηναίων, με εντολή της κεντρικής εξουσίας, στη Βίλα Αμαλίας, και ανάμεσα σε διάφορες εξορμήσεις «πάταξης του παραεμπορίου» (των μεταναστών, προφανώς) ανά την πρωτεύουσα, ήρθε κι ένας πρωτότυπος συνδυασμός των δύο κατασταλτικών πρακτικών (εισβολή σε αυτοοργανωμένο χώρο + εξόρμηση «πάταξης του παραεμπορίου»), στην ΑΣΟΕΕ, όπου άλλη μία «ανώνυμη καταγγελία» έφερε την αστυνομία πρώτα έξω απ’ το κτίριο, να κυνηγάει μικροπωλητές, και μετά μέσα σε αυτό, να ψάχνει για «λαθραία» και να κατάσχει «επικίνδυνα πολεμοφόδια» από τα στέκια της σχολής, στα οποία, εκτός από τα γνωστά άδεια μπουκάλια μπύρας και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, περιλαμβάνονται επίσης τα μικρόφωνα και το στούντιο του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm: όπως είδαμε και στην περίπτωση του τυπογραφείου της Βίλας Αμαλίας, στη δημοκρατία [δεν υπάρχουν αδιέξοδα και] δεν επιτρέπονται μηχανήματα για την αυτόνομη έκφραση της φωνής αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Οι τηλεθεατές παρακαλούνται, ξανά-μανά, να μη σταθούν σε μικρολεπτομέρειες όπως η σχεδόν άνευ όρων απελευθέρωση των συλληφθέντων της Βίλας ή το τραγελαφικό θέαμα ενός Μανόλη Καψή να κατακεραυνώνει τα «υλικά που αμαυρώνουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις» με φόντο τη ραδιοφωνική κονσόλα του 98fm: μπορεί αδικήματα να μη στοιχειοθετούνται με τίποτα, μπορεί ακόμα και καθεστωτικά φερέφωνα να ρεζιλεύονται παραληρώντας μπροστά σε άσχετες εικόνες, αλλά προς θεού, πρέπει να ‘ναι ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ! Οι τηλεθεατές πρέπει πάση θυσία να πιστέψουν ότι η ευλογημένη τρικομματική μας, όπως κάνει κάθαρση «ημετέρων» στους θεσμούς, έτσι κάνει κάθαρση και στους δρόμους, στα πανεπιστήμια και στις καταλήψεις. Διώκει εγκληματίες: αντεξουσιαστές, μετανάστες, συνδικαλιστές («τρομοκράτες» τους έχει χαρακτηρίσει προληπτικά ο σεβαστός πρωθυπουργός), «συριζαίους οικολόγους» (οι κάτοικοι της λεηλατημένης Χαλκιδικής στο καθεστωτικό newspeak), και πάει λέγοντας.

Αφού ισοπέδωσε μισθούς και συντάξεις, αφού χαράτσωσε ανελέητα εργαζόμενους και ανέργους, αφού περιφρούρησε από κάθε άποψη τα συμφέροντα εγχώριων και διεθνών αφεντικών, αφού ποδοπάτησε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα δεκαετιών, το μνημονιακό ελληνικό κράτος προσπαθεί πλέον με όλα τα μέσα να παραστήσει τον φύλακα της δικής του νομιμότητας, να πείσει την κοινωνία (την οποία θεωρεί μια μάζα ιθαγενών τηλεθεατών) ότι «νόμος και τάξη» είναι αυτή η τρομοκρατική επίθεση που βιώνουμε στο πετσί μας, ότι «ανομία» είναι όλοι ανεξαιρέτως οι κοινωνικοί αγώνες και ότι «δικαιοσύνη» είναι το τσίρκο της «παραδειγματικής τιμωρίας» κάθε είδους λαμόγιων και παραγόντων που έπεσαν σε δυσμένεια κι έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι του ίδιου του συστήματος που υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Το θέαμα που μας σερβίρουν οι κρατούντες τον τελευταίο μήνα, τους το επιστρέφουμε στα μούτρα. Και μόλις αρχίσαμε.