Οι καταγγελίες από αποχωρήσαντες εργαζόμενους-ες έχουν δημοσιευτεί τόσο στο site της συνδικαλιστικής παράταξης «Παρατύπως» όσο και στο site μας. Δεν χρειάστηκε κάποια φοβερή δημοσιογραφική έρευνα για να επιβεβαιώσουμε αυτές τις καταγγελίες, από την στιγμή που η επιχείρηση του κ. Δούση κάθε άλλο πάρα κρύβει την πολιτική της, ψαρεύοντας αφειδώς άμισθους εργαζόμενους από τις πανεπιστημιακές σχολές ΜΜΕ και ζητώντας συνεχώς από το site της εργαζόμενους για όλες τις θέσεις της επιχείρησης…
Η ίδια μας η παρουσία στην συγκεκριμένη επιχείρηση εκείνη την ώρα (19:30 βράδυ Παρασκευής) ήταν απόδειξη ότι η επιχείρηση εξαναγκάζει ελαστικούς και άμισθους εργαζόμενους να δουλεύουν για παραπάνω από 8 ώρες, από την στιγμή που γνωρίζαμε ότι όλοι/ες προσέρχονται στις 10 το πρωί.
Επισκεφτήκαμε λοιπόν, χωρίς ραντεβού, τα γραφεία του περιοδικού στην Μεταμόρφωση και μοιράσαμε αυτό το κείμενο στους/στις εργαζόμενους/ες. Η συνομιλία μας μαζί τους προφανώς δεν ήταν δυνατή, από την στιγμή που ο Μεγάλος Αδελφός της εργοδοσίας καραδοκούσε, είτε στα μάτια του προϊστάμενου, είτε στα μάτια των καμερών που έχει τοποθετήσει ο κ. Δούσης. Στον δεύτερο όροφο συναντήσαμε τους «managers» της επιχείρησης καθώς και τον ίδιο τον Δούση, ο οποίος αλαφιασμένος προσπάθησε αρχικά να μας περιορίσει στο γραφείο του για να «συζητήσουμε», ενώ οι υπόλοιποι έκλειναν τις πόρτες για να μην ακούνε οι εργαζόμενοι/ες. Ο Δούσης ενώ αρχικά έπεφτε από τα σύννεφα από τα καταγγελλόμενα μας, στην συνέχεια τα επιβεβαίωνε σιγά-σιγά ένα προς ένα, φτάνοντας στο τέλος να υποστηρίζει όλη την ρητορική των αφεντικών γύρω από τους σύγχρονους όρους σκλαβιάς που επιβάλλουν στους/στις εργαζόμενους/ες. Πραγματικά, αν ήταν δικηγόρος θα είχε χάσει όλες τις δίκες, αλλά ευτυχώς για την έγκυρη ενημέρωση είναι δημοσιογράφος… Έχουμε και λέμε:
Καταγγελία περί απλήρωτων εργαζόμενων.
Αρχική θέση: «Απλήρωτους εργαζόμενους εγώ; Ψέματα. Δεν ισχύει. Δεν υπάρχει ούτε ένας». Ενδιάμεση θέση: «Προσφέρουμε πρακτική άσκηση σε παιδιά από πανεπιστήμια, αφού πρώτα συνεννοούνται με την υπεύθυνο ότι είναι μόνο για ένα μήνα», τελική θέση: «Σίγουρα δεν κάθονται πάνω από ενάμιση-δυο μήνες».
Η αλήθεια: Με βάση την κινηματική δημοσιογραφική έρευνα μας, συνήθως οι «δόκιμοι/ες» αποχωρούν μόνοι τους γύρω στους 2-2,5 μήνες, αφού δεν πληρώνονται και ασφυκτιούν από τις συνθήκες εργασίας.
Καταγγελία περί υπερωριών, εξαντλητικού ωραρίου ή η απάντηση στην ερώτηση «Τι ώρα είναι;».
Αρχική απάντηση προϊσταμένου: «Κανείς δεν ξεπερνάει το οχτάωρο, γιατί όλοι έρχονται στις 10:30», σημειώνουμε ότι η ώρα ήταν 19:30!!!
Αρχική απάντηση Δούση: «Οι εργαζόμενοι εδώ ξεκινάνε να δουλεύουν στις 11:00».
Ενδιάμεση θέση Δούση (αφού του υπενθυμίζουμε τι ώρα είναι): «Οι εργαζόμενοι εδώ αποχωρούν όποτε ολοκληρώσουν την δουλειά τους».
Τελική θέση Δούση, αφού τον ρωτάμε αν εννοεί ότι δουλεύουν εθελοντικά: «Οι δημοσιογράφοι είναι αφιερωμένοι στο ρεπορτάζ και δεν έχουν ωράρια. Κι εγώ ως δημοσιογράφος δούλευα πάντα παραπάνω από 8 ώρες. Εσείς δηλαδή δουλεύετε 8ωρο;» (ειλικρινής απορία στο βλέμμα του, οφείλουμε να παραδεχτούμε). Σημειώνουμε ότι ένας προϊστάμενος απάντησε ότι «ένας δημοσιογράφος αποχωρεί όταν εκπληρώσει το καθήκον του», πάλι καλά που δεν μίλησε για δημοσιογραφική στρατιωτική θητεία!!!
Η αλήθεια από τα κινηματικά/ δημοσιογραφικά στοιχεία που κατέχουμε: Οι εργαζόμενοι/ες κάθονται όσο τους πουν τα αφεντικά, τα βράδια ή και τα Σαββατοκύριακα, ενώ τα αφεντικά κάνουν αστειάκια του στυλ «Τι να φύγεις από τώρα. Κανείς δεν φεύγει όσο είμαι εγώ. Σήμερα θα το ξενυχτήσουμε!»
Καταγγελία περί καμερών σε χώρους εργασίας.
Αρχική θέση Δούση: είναι για λόγους ασφαλείας.
Ενδιάμεση θέση Δούση, όταν τον ρωτάμε αν γνωρίζει την νομοθεσία περί καμερών σε χώρους εργασίας: «Δεν έχουν ήχο».
Τελική θέση Δούση, αφού επιμένουμε γύρω από την ισχύουσα (;) ελληνική νομοθεσία: «Είναι στους διαδρόμους, δεν είναι στα γραφεία».
Η αλήθεια: Ο Δούσης έχει τιγκάρει το τριώροφο μαγαζί του με κάμερες στις σκάλες και στις αίθουσες, το μαγαζί του δεν είναι και κανά εργοστάσιο για να διαχωρίζονται αυστηρά οι διάδρομοι από τις αίθουσες. Και στην τελική δεν έχει τόση σημασία το μέρος τοποθέτησης των καμερών αλλά η ίδια τους η ύπαρξη και το συνεχές αίσθημα παρακολούθησης, έτσι ώστε να μην «πέφτουν οι ρυθμοί παραγωγής».
Καταγγελία ότι έκοψε το MSN και το Facebook από τους εργαζόμενους.
Το μόνο σημείο που η θέση του Δούση ήταν εξ’ αρχής σταθερή και υπερήφανη. «Ναι, το έκοψα, είναι η πολιτική της επιχείρησης». Πράγματι δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει τον παραλογισμό των αφεντικών απέναντι στην «μάστιγα» του ιντερνετικού διαλόγου.
Ο σύντομος «διάλογος» με τον Δούση έληξε από την στιγμή που πήραμε αυτές τις απαντήσεις, τις οποίες δημοσιοποιούμε για να γελάσει λίγο και το χειλάκι των νέων εργαζομένων, που ξέρουν καλύτερα από εμάς τι ισχύει και τι όχι. Εμείς επιμένουμε ότι αυτού του είδους η εργασιακή εκμετάλλευση δεν περιορίζεται στο «Δουσιστάν» αλλά είναι σύνηθες εργασιακό καθεστώς για πολλά «μαγαζιά» της βιομηχανίας των ΜΜΕ (κι όχι μόνο). Και η μόνη απάντηση είναι η όξυνση των συλλογικών απαντήσεων που δίνουμε, και όχι ο ατομικός δρόμος αναζήτησης μιας καριέρας που μετατρέπεται σε απλήρωτο εφιάλτη. Παράλληλά με την ανάπτυξη των αυτοοργανωμένων κι από τα κάτω αγώνων μας, επιμένουμε να καλούμε το σωματείο της ΕΣΠΗΤ να πάρει θέση για τα τεκταινόμενα στην επιχείρηση του Δούση.
