Είχε προηγηθεί καταγγελία συναδέλφου στην απεργιακή συγκέντρωση τόσο για το «dealnews» όσο και για τις συνθήκες μαύρης εργασίας που επικρατούν στο χώρο του ηλεκτρονικού Τύπου.
Αν και αρχικά επιχείρησε να αμφισβητήσει τις καταγγελίες μας για τους μισθούς πείνας που δίνει, την ανασφάλιστη εργασία και τα εξαντλητικά ωράρια τα οποία εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να τηρούν, στη συνέχεια δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι η επιχείρησή του βρίσκεται στο ξεκίνημα και ότι σιγά – σιγά αυτά θα διορθωθούν.
Με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στο κείμενο που μοιράσαμε στους εργαζόμενους, προσπαθούσε κομπιάζοντας να εντοπίσει κάποια ανακρίβεια, προκειμένου να κυλήσει αυτή η δύσκολη (για εκείνον) ώρα, αποφεύγοντας – μετά από δεύτερο γύρο διαψεύσεων – να απαντήσει επί της ουσίας των καταγγελιών μας, γιατί πολύ απλά δεν είχε να πει απολύτως τίποτα.
Σε ότι αφορά το ζήτημα της απεργοσπασίας, στην οποία επιδίδονται συστηματικά ο ίδιος και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των ηλεκτρονικών μέσων, επικαλέστηκε ότι το site του υπολειτουργεί με δύο μόνο εργαζόμενους, αμφισβητώντας ό,τι είχαμε δει με τα ίδια μας τα μάτια μερικά λεπτά νωρίτερα, κατά την επικοινωνία μας με τους εργαζόμενους.
«dealnews.gr»: 6ήμερο, 8ωρο για 450 μαύρα ευρώ.
ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;
Το οικονομικό site «dealnews.gr» του επιχειρηματία Παύλου Δημητριάδη – ιδιοκτήτη των εβδομαδιαίων εφημερίδων DEALnews και Press Time, πρώην εκδότη της Κυριακάτικης Espresso και διωχθέντα από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ για διάφορες παραβάσεις των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας – αποτελεί το πιο ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα των συνθηκών «κινεζοποίησης»* της αγοράς εργασίας που επικρατεί σε όλα τα δημοσιογραφικά sites-portals. Αποτελεί επίσης και το εργασιακό μοντέλο που καλείται η εργατική τάξη στο σύνολό της να «ανεχτεί» για να βοηθήσει στην «ανταγωνιστικότητα», την «ανάπτυξη» και την «έξοδο από την κρίση».
Όλοι/ες οι εργαζόμενοι/ες στο site είναι ανασφάλιστοι και δουλεύουν σερί 8ωρα, Σαββατοκύριακα και αργίες για 450-500 «μαύρα» ευρώ το μήνα (στο «dealnews» δουλεύεις 12 συνεχόμενες μέρες και παραπάνω χωρίς ούτε μια ημέρα ξεκούρασης στο ενδιάμεσο). Πέρα από το ότι ουσιαστικά πρόκειται για παράνομη εργασία, μιλάμε πρώτα απ’ όλα για έναν εξευτελιστικό μισθό που δεν επαρκεί για τις στοιχειώδεις ανάγκες οποιουδήποτε ανθρώπου και δικαιολογείται με επικλήσεις στα «βάσανα της δημοσιογραφίας» κι «έτσι είναι παντού δύσκολα τα πράγματα στον κλάδο». Πουθενά βέβαια κουβέντα για το «θέμα-ταμπού»: ότι οι εργαζόμενοι-συντάκτες στα site είναι η μπας-κλας της δημοσιογραφίας, φθηνοί και ανακυκλώσιμοι εργάτες της πληροφορίας για να φτιάχνουν το «διαδικτυακό image» του κάθε λαμόγιου – μεγαλοεκδότη που τα τσεπώνει παριστάνοντας ότι «ενημερώνει τους πολίτες».
Η μαύρη, αδήλωτη εργασία ζει και βασιλεύει –ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης – στο προτεκτοράτο του τραπεζικού κεφαλαίου που αυτοαποκαλείται «Ελληνική Δημοκρατία», φθάνοντας επισήμως στο 20 % του ΑΕΠ και στερώντας κάθε χρόνο από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα δημόσια έσοδα 85 εκατομμύρια ευρώ που παραμένουν στις τσέπες των αφεντικών. Πρόκειται, προπάντων, για μια τεράστια κλοπή πλούτου που παράγουν οι (ντόπιοι και μετανάστες) «μαύροι» εργαζόμενοι, οι οποίοι στερούνται ενσήμων, επιδομάτων, αδειών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, και δουλεύουν εντατικά με το συνεχή φόβο της απόλυσης χωρίς αποζημίωση (οι μετανάστες και με τον φόβο της απέλασης).
Τα ίδια λοιπόν τα αφεντικά που καταδικάζουν στην παρανομία και στην κοινωνική ανυπαρξία και μη ορατότητα τους εργαζομένους τους, έρχονται να «ενημερώσουν» τους πολίτες για τη μεγάλη απειλή που συνιστούν οι μετανάστες-εργάτες για τους υπόλοιπους εργάτες. Είναι φαίνεται ο μόνος τρόπος που έχουν για να διασπάσουν τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών παράνομων-μαύρων εργατών που δεν είναι να διατεθειμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν σαν αόρατοι σκλάβοι, έναν αγώνα που τώρα αρχίζει να κάνει τα πρώτα του νικηφόρα βήματα.
Τα ίδια τα αφεντικά που κόπτονται για την «ενημέρωση του πολίτη» κάνουν σαν πεινασμένοι σκύλοι για λίγα παραπάνω κλικ σε fast-food πανομοιότυπες ειδήσεις που προωθούνται και αντιγράφονται μέσω των κεντρικών πρακτορείων, χωρίς έρευνα, διασταύρωση πηγών, δυνατότητα κριτικής εξέτασης της είδησης, δυνατότητα πρωτογενούς έρευνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που κάλυψαν τα ΜΜΕ (και το «dealnews») τη σύλληψη της αναρχικής Φέι Μάγερ, με τις φωτογραφίες της και τις πληροφορίες της Αντιτρομοκρατικής (περί κόρης «τρομοκράτισσας της RAF») να διακινούνται από τηλεοράσεις και sites ως αντικειμενικά δεδομένα.
Αυτά τα αφεντικά των ΜΜΕ αποθρασύνονται και λειτουργούν εκτός οποιουδήποτε θεσμικού-συνδικαλιστικού ελέγχου, μιας και δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από τα υπάρχοντα γραφειοκρατικά συνδικάτα του κλάδου (ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ κτλ.). Αποτελεί άλλωστε «κοινό μυστικό» ότι τα έχουν «κάνει πλακάκια» με τους εργατοπατέρες ώστε να έχουν τους σύγχρονους «είλωτες» στα sites (κι όχι μόνο) εκτός συνδικάτων, ενώ οι εργατοπατέρες απολαμβάνουν ως συντεχνία τις εισφορές από το αγγελιόσημο και τα αγαθά της αργομισθίας.
Ταυτόχρονα, τα αφεντικά φροντίζουν να μας κοροϊδεύουν διπλά (έτσι έχουν συνηθίσει με τους σκλάβους, τους θεωρούν ηλίθιους) λέγοντας μας ότι δεν πρέπει να απεργούμε στις απεργίες του δημοσιογραφικού κλάδου, για να διαμαρτυρηθούμε για τον αποκλεισμό μας από τα συνδικάτα και το αγγελιόσημο. Τα αφεντικά των ΜΜΕ κατέχουν την παγκόσμια πατέντα να πλασάρουν την απεργοσπασία ως αγωνιστική μορφή διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στα sites, των ίδιων δικαιωμάτων που έχουν φροντίσει να εξαφανίσουν και να κόψουν κάθε κουβέντα γι’ αυτά με το που σε παίρνουν στη δούλεψη τους!
Συνάδελφε/ισσα εργαζόμενε/η σε site/portal,
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δουλεύουμε για να επιβιώσουμε, κι όχι για «χόμπι». Την κρίση την έχουμε ζήσει στο πετσί μας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πλέον τα αφεντικά έχουν αποθρασυνθεί και μας ζητάνε να κάνουμε πράγματα που αντικειμενικά δεν γίνονται. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει με 500 ευρώ, και οδηγούν σε θάνατο την κοινωνική μας ζωή όταν μας ζητάνε να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά.
Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να έρθουν καλύτερες μέρες για τον καθένα μας όσο συνεχίζουμε να έχουμε σκυμμένο το κεφάλι και να κοιτάμε πώς θα ανελιχθούμε ατομικά, κάνοντας τον «Κινέζο» για όσα βιώνουμε. Η μόνη δύναμη μας είναι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας στο διπλανό γραφείο, μόνη προοπτική – όσο δύσκολη και «ουτοπική» κι αν φαίνεται λόγω του ατομικισμού μέσω του οποίου έχουμε μάθει να λειτουργούμε ως εργαζόμενοι – είναι η συλλογική μας οργάνωση μακριά κι ενάντια σ’ αυτούς που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τον ξεπεσμό μας, τους ξεπουλημένους στ’ αφεντικά εργατοπατέρες.
Μέσα από τον μακροχρόνιο, συλλογικό, αυτόνομο και αυτοοργανωμένο αγώνα μας μπορούμε να κατακτήσουμε τα «αυτονόητα» για κάθε εργαζόμενο με βάση ακόμα και αυτό το κουτσουρεμένα εργατικό δίκαιο, και να διεκδικήσουμε όσα δικαιούμαστε ως οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου σε αυτόν τον κόσμο:
– Βασικό μισθό, βάσει των υπαρχουσών συλλογικών συμβάσεων των συντακτών.
– Πλήρη ασφάλιση και ένσημα για την περίθαλψη μας. Κανείς «μαύρος» – κανένα «μπλοκάκι» – πληρωμένη πρακτική άσκηση
– Ρεπό δυο φορές την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή όποτε δουλεύουμε Σαββατοκύριακα και αργίες, έτσι ώστε να έχουμε ελεύθερο χρόνο και χρήματα για να ζήσουμε πέρα από τη μισθωτή εργασία.
– Συνδικαλιστικά δικαιώματα, για ν’ αγωνιστούμε για όλα τα παραπάνω.
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
*Ο βασικός μισθός στην Κίνα είναι 210 ευρώ το μήνα, ενώ τα ωράρια είναι εξαντλητικά και τα ρεπό ελάχιστα, με αποτέλεσμα να είναι πάμπολλα τα περιστατικά αυτοκτονιών Κινέζων εργατών τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηριστική τέτοιων απάνθρωπων συνθηκών εργασίας είναι και η πρόβλεψη της κινέζικης εταιρείας Cosco: οι λιμενεργάτες, τους οποίους θα προσλαμβάνει για 600 ευρώ (υπερωριακής) απασχόλησης το μήνα, θα πρέπει να εξετάζονται από γιατρό της επιχείρησης σε περίπτωση που αρρωσταίνουν…
