Category: Παρεμβάσεις

Η ίδια μας η παρουσία στην συγκεκριμένη επιχείρηση εκείνη την ώρα (19:30 βράδυ Παρασκευής) ήταν απόδειξη ότι η επιχείρηση εξαναγκάζει ελαστικούς και άμισθους εργαζόμενους να δουλεύουν για παραπάνω από 8 ώρες, από την στιγμή που γνωρίζαμε ότι όλοι/ες προσέρχονται στις 10 το πρωί.

Επισκεφτήκαμε λοιπόν, χωρίς ραντεβού, τα γραφεία του περιοδικού στην Μεταμόρφωση και μοιράσαμε αυτό το κείμενο στους/στις εργαζόμενους/ες. Η συνομιλία μας μαζί τους προφανώς δεν ήταν δυνατή, από την στιγμή που ο Μεγάλος Αδελφός της εργοδοσίας καραδοκούσε, είτε στα μάτια του προϊστάμενου, είτε στα μάτια των καμερών που έχει τοποθετήσει ο κ. Δούσης. Στον δεύτερο όροφο συναντήσαμε τους «managers» της επιχείρησης καθώς και τον ίδιο τον Δούση, ο οποίος αλαφιασμένος προσπάθησε αρχικά να μας περιορίσει στο γραφείο του για να «συζητήσουμε», ενώ οι υπόλοιποι έκλειναν τις πόρτες για να μην ακούνε οι εργαζόμενοι/ες. Ο Δούσης ενώ αρχικά έπεφτε από τα σύννεφα από τα καταγγελλόμενα μας, στην συνέχεια τα επιβεβαίωνε σιγά-σιγά ένα προς ένα, φτάνοντας στο τέλος να υποστηρίζει όλη την ρητορική των αφεντικών γύρω από τους σύγχρονους όρους σκλαβιάς που επιβάλλουν στους/στις εργαζόμενους/ες. Πραγματικά, αν ήταν δικηγόρος θα είχε χάσει όλες τις δίκες, αλλά ευτυχώς για την έγκυρη ενημέρωση είναι δημοσιογράφος… Έχουμε και λέμε:

Καταγγελία περί απλήρωτων εργαζόμενων.

Αρχική θέση: «Απλήρωτους εργαζόμενους εγώ; Ψέματα. Δεν ισχύει. Δεν υπάρχει ούτε ένας». Ενδιάμεση θέση: «Προσφέρουμε πρακτική άσκηση σε παιδιά από πανεπιστήμια, αφού πρώτα συνεννοούνται με την υπεύθυνο ότι είναι μόνο για ένα μήνα», τελική θέση: «Σίγουρα δεν κάθονται πάνω από ενάμιση-δυο μήνες».

Η αλήθεια: Με βάση την κινηματική δημοσιογραφική έρευνα μας, συνήθως οι «δόκιμοι/ες» αποχωρούν μόνοι τους γύρω στους 2-2,5 μήνες, αφού δεν πληρώνονται και ασφυκτιούν από τις συνθήκες εργασίας.

Καταγγελία περί υπερωριών, εξαντλητικού ωραρίου ή η απάντηση στην ερώτηση «Τι ώρα είναι;».

Αρχική απάντηση προϊσταμένου: «Κανείς δεν ξεπερνάει το οχτάωρο, γιατί όλοι έρχονται στις 10:30», σημειώνουμε ότι η ώρα ήταν 19:30!!!

Αρχική απάντηση Δούση: «Οι εργαζόμενοι εδώ ξεκινάνε να δουλεύουν στις 11:00».

Ενδιάμεση θέση Δούση (αφού του υπενθυμίζουμε τι ώρα είναι): «Οι εργαζόμενοι εδώ αποχωρούν όποτε ολοκληρώσουν την δουλειά τους».

Τελική θέση Δούση, αφού τον ρωτάμε αν εννοεί ότι δουλεύουν εθελοντικά: «Οι δημοσιογράφοι είναι αφιερωμένοι στο ρεπορτάζ και δεν έχουν ωράρια. Κι εγώ ως δημοσιογράφος δούλευα πάντα παραπάνω από 8 ώρες. Εσείς δηλαδή δουλεύετε 8ωρο;» (ειλικρινής απορία στο βλέμμα του, οφείλουμε να παραδεχτούμε). Σημειώνουμε ότι ένας προϊστάμενος απάντησε ότι «ένας δημοσιογράφος αποχωρεί όταν εκπληρώσει το καθήκον του», πάλι καλά που δεν μίλησε για δημοσιογραφική στρατιωτική θητεία!!!

Η αλήθεια από τα κινηματικά/ δημοσιογραφικά στοιχεία που κατέχουμε: Οι εργαζόμενοι/ες κάθονται όσο τους πουν τα αφεντικά, τα βράδια ή και τα Σαββατοκύριακα, ενώ τα αφεντικά κάνουν αστειάκια του στυλ «Τι να φύγεις από τώρα. Κανείς δεν φεύγει όσο είμαι εγώ. Σήμερα θα το ξενυχτήσουμε!»

Καταγγελία περί καμερών σε χώρους εργασίας.

Αρχική θέση Δούση: είναι για λόγους ασφαλείας.

Ενδιάμεση θέση Δούση, όταν τον ρωτάμε αν γνωρίζει την νομοθεσία περί καμερών σε χώρους εργασίας: «Δεν έχουν ήχο».

Τελική θέση Δούση, αφού επιμένουμε γύρω από την ισχύουσα (;) ελληνική νομοθεσία: «Είναι στους διαδρόμους, δεν είναι στα γραφεία».

Η αλήθεια: Ο Δούσης έχει τιγκάρει το τριώροφο μαγαζί του με κάμερες στις σκάλες και στις αίθουσες, το μαγαζί του δεν είναι και κανά εργοστάσιο για να διαχωρίζονται αυστηρά οι διάδρομοι από τις αίθουσες. Και στην τελική δεν έχει τόση σημασία το μέρος τοποθέτησης των καμερών αλλά η ίδια τους η ύπαρξη και το συνεχές αίσθημα παρακολούθησης, έτσι ώστε να μην «πέφτουν οι ρυθμοί παραγωγής».

Καταγγελία ότι έκοψε το MSN και το Facebook από τους εργαζόμενους.

Το μόνο σημείο που η θέση του Δούση ήταν εξ’ αρχής σταθερή και υπερήφανη. «Ναι, το έκοψα, είναι η πολιτική της επιχείρησης». Πράγματι δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να απαγορεύει τον παραλογισμό των αφεντικών απέναντι στην «μάστιγα» του ιντερνετικού διαλόγου.

Ο σύντομος «διάλογος» με τον Δούση έληξε από την στιγμή που πήραμε αυτές τις απαντήσεις, τις οποίες δημοσιοποιούμε για να γελάσει λίγο και το χειλάκι των νέων εργαζομένων, που ξέρουν καλύτερα από εμάς τι ισχύει και τι όχι. Εμείς επιμένουμε ότι αυτού του είδους η εργασιακή εκμετάλλευση δεν περιορίζεται στο «Δουσιστάν» αλλά είναι σύνηθες εργασιακό καθεστώς για πολλά «μαγαζιά» της βιομηχανίας των ΜΜΕ (κι όχι μόνο). Και η μόνη απάντηση είναι η όξυνση των συλλογικών απαντήσεων που δίνουμε, και όχι ο ατομικός δρόμος αναζήτησης μιας καριέρας που μετατρέπεται σε απλήρωτο εφιάλτη. Παράλληλά με την ανάπτυξη των αυτοοργανωμένων κι από τα κάτω αγώνων μας, επιμένουμε να καλούμε το σωματείο της ΕΣΠΗΤ να πάρει θέση για τα τεκταινόμενα στην επιχείρηση του Δούση.

Όχι δεν μιλάμε για την τρομοκρατία των 100 απολύσεων, για τον φόβο του εργαζόμενου μην βρεθεί στο κλαδί, για τον τρόμο των μπλοκάκηδων μην τους πει ο Μπόμπολας ότι “έληξε η συνεργασία τους” κι οπότε απολυθούν χωρίς αποζημίωση. Όχι, ο φόβος και ο τρόμος στο συγκρότημα που στεγαζονται οι επιχειρήσεις του κ. Μπόμπολα είχε δημιουργηθεί από την δημοσιευμένη μας πρόθεση να μοιράσουμε ένα κείμενο στους συναδέλφους μας!

“Ερχονται οι αντιεξουσιαστές” είχε προειδοποιήσει η διοίκηση της επιχείρησης (τώρα ο Μπόμπολας ήταν, ο Σόμπολος ήταν, θα σας γελάσουμε, δεν ξέρουμε λεπτομέρειες για το πως συνενοούνται τα αφεντικά) και αμέσως σήμανε συναγερμός στους φύλακες της τάξης και της “ενημέρωσης” των πολιτών. Μαζεύτηκαν πυροσβεστήρες κοντά στην είσοδο του εργοστασίου (προφανώς για τον εμπρηστικό λόγο των προκηρύξεων μας), ενώ στο παρκείμενο χωράφι είχαν σταθμεύσει 10-15 μπάτσοι της συνωμοταξίας “δεν θα γίνεις πράσινος ποτέ, βλάκα μπλε”, καθοδηγούμενα από έναν αρχιδολοφόνο και 2-3 περιπολικά στις διασταυρώσεις.

Κάποια στιγμή με μισή ώρα καθυστέρηση, εμφανιστήκαμε κάποιοι λίγοι “τρομοκράτες”. Οι εργαζόμενοι/ες που είχαν αρχίσει να σχολάνε ή να τους σχολάνε (εργαζόμενοι απομακρύνθηκαν πριν από τη λήξη της βάρδιας τους, προφανώς για να σωθούν από τους “βαρβάρους) διαβάζανε το κείμενο με ένα μειδίαμα: “Εσείς είστε ρε παιδιά αυτοί για τους οποίους γίνεται όλος ο χαμός;”.

Δυο από εμάς μπήκαν μαζί με τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων του Εθνους, της Ημερησίας και του Γκολ στα γραφεία της επιχείρησης και μοίρασαν το κείμενο κυρίως στους συντάκτες – δημοσιογράφους, αφού οι υπόλοιποι εργαζόμενοι/ες είχαν σχολάσει. Μάταια για άλλη μια φορά ένα αφεντικό ΜΜΕ επιχείρησε να συνομιλήσει μαζι μας. Μετά τον διευθυντή του Ελεύθερου Τύπου, “χυλόπιτα” έφαγε κι ο διευθυντης του Έθνους. Θα το πούμε για άλλη μια φορά στα αφεντικά μπας και το καταλάβουν: Πέρα από το ότι δεν εκπροσωπουμε κανέναν πέρα από τον εαυτό μας, δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα μαζί τους, αντίθετα έχουμε να συζητήσουμε πάρα πολλά με τους συναδέλφους μας.

Φύγαμε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την σημερινή συνέλευση και ευχαριστώντας τα αφεντικα που με τον πανικό τους μας δείχνουν το πόσο φοβούνται την από τα κάτω, αυτοοργανωμένη, μαχητική και αλληλέγγυα πέρα από ειδικότητες συσπείρωση των εργαζομένων.

ένας από τους συμμετέχοντες

Μία ακόμη μαρτυρία για την τρομοϋστερία στο ΕΘΝΟΣ

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απείρου κάλλους, αν οι τραγελαφικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν πριν από την προαναγγελμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μας στο εκδοτικό συγκρότημα του Μπόμπολα την Τρίτη (26/ 1) δεν διακατέχονταν από κλίμα τρομοκρατίας.

Περίπου τέσσερις ώρες πριν καταφθάσουμε στο συγκρότημα της Μεταμόρφωσης, διαμαρτυρόμενοι για την περικοπή του 40% των θέσεων εργασίας στο Έθνος (100 απολύσεις) μέσα στο 2009 που εξαγγέλθηκαν από τον Φώτη Μπόμπολα, η τρομολαγνεία είχε ήδη διαχυθεί μέσα στο κτίριο που συμβαίνει να εργάζεται και ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος.

Φήμες από διάδρομο σε διάδρομο, από κλιματιστικό σε κλιματιστικό και από στόμα σε στόμα έκαναν λόγο για κάποιους που θα έφταναν στο «μαγαζί», με άγνωστες προθέσεις, που θα εισέβαλαν στο εσωτερικό του με άγνωστες διαθέσεις.

Και ότι ακολούθησε ενίσχυσε τη δημιουργία του κλίματος της τρομοϋστερίας. Οι εργαζόμενοι στα υπόλοιπα τμήματα -πλην των δημοσιογράφων- πήραν εντολή να αποχωρήσουν εσπευσμένα πριν από τη λήξη της βάρδιας, οι δημοσιογράφοι που «παρέδωσαν» ωθήθηκαν να κάνουν το ίδιο, ενώ το μόνιμο προσωπικό του περιβόλου του κτιρίου, συμπεριλαμβανομένων των σεκιουριτάδων, των τεχνικών, ακόμη και των οδηγών, επιστρατεύθηκε για τη φύλαξή του.

Και προκειμένου σε ένα ολόκληρο συγκρότημα, όπου μοχθούν περίπου 1.700 εργαζόμενοι, έπρεπε να καταστεί πιστευτό ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, προετοιμάστηκαν οι μάνικες για την αντιμετώπιση πυρκαγιών που βρίσκονται στο εξωτερικό του κτιρίου και μετακινήθηκε σεβαστός αριθμός πυροσβεστήρων στο εσωτερικό και περιμετρικά του φυλακίου που βρίσκεται στην εξωτερική πύλη. Η έλευση μικρού αριθμού αστυνομικών συμπλήρωσε τη λήψη των έκτακτων μέτρων υποδοχής μας.

Για τη διαμόρφωση αυτής της ζοφερής κατάστασης (υπό τη σκιά των απολύσεων) αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι δύο (διαπλεκόμενα) τινά συνέβησαν:

Από τη μια η εργοδοσία του Μπόμπολα, φοβούμενοι τις δίκαιες και οφειλόμενες αντιδράσεις που επιφέρουν οι άθλιες επιλογές της, προσπάθησε να κρατήσει μακριά τους εργαζόμενους ωθώντας να επισπεύσουν τις εργασίες τους και να φύγουν, ώστε να αποφύγουν κάθε επαφή μαζί μας. Παράλληλα, δημιούργησε ένα κλίμα μιας -στην κυριολεξία- αόρατης απειλής, φοβούμενη την απήχηση που μπορεί να έχουν τέτοιες κινήσεις στους εργαζομένους.

Από την άλλη, ο «έγκριτος» αστυνομικός συντάκτης και πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος, ο ασύστολα εκτεθειμένος για το επιτελικό του έργο στη ΓΑΔΑ, ο γελοιοποιημένος για τη συμβολή του σε πρόσφατα αστυνομικά ρεπορτάζ, ο πεφωτισμένος με το χλομό χρώμα του κίτρινου πενιχρός λασπολόγος, συντέλεσε, συνδιαλεγόμενος απευθείας με τα αφεντικά, στη δημιουργία αυτού το απαράδεκτου φοβικού κλίματος.

Εχοντας τονίσει και σε προηγούμενα κείμενά μας ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια εικόνα από το μέλλον, τέτοιες καταστάσεις, όπως αυτή που διαμορφώθηκε πριν από την παρέμβασή μας στο Έθνος, δίνουν την ευκαιρία στους εργαζόμενους στον χώρο των ΜΜΕ να διαπιστώσουν, ιδίοις όμμασι, πόσο γελοίοι είναι αυτοί που σκηνοθετούν τρομο-εικόνες από το παρελθόν.

Τα μειδιάματα και οι απορίες των εργαζομένων στο συγκρότημα του Μπόμπολα για όλο αυτό το κλίμα που δημιουργήθηκε και η απήχηση που είχε το μοίρασμα του κειμένου μας προετοιμάζουν το έδαφος για μια δυναμική απάντηση απέναντι στις επιθέσεις της εργοδοσίας.

– ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΔΗΣΗ

– ΚΑΘΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ – ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

– ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΜΜΕ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

– ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

Μακριά από τα φώτα του θεάματος και σε πλήρη αντιδιαστολή με τα εκατομμύρια που τσεπώνουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι-εργοδότες ως αντάλλαγμα για το «λειτούργημα» της ιδεολογικής παραπληροφόρησης, στη βιομηχανία των ΜΜΕ απασχολούνται χιλιάδες εργαζόμενοι/ες που με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης καλούνται από τα αφεντικά να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται «για ένα διάστημα». Ταυτόχρονα αν κάποιος-α από αυτούς τολμήσει να διαμαρτυρηθεί και να ζητήσει τα αυτονόητα, να πληρώνεται τα προβλεπόμενα για κάθε λεπτό εργασίας που ανταλλάσσει με την εργοδοσία, απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες και καλείται να περιπλανηθεί στο βασίλειο της επισφάλειας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Υπάρχει (λένε τα αφεντικά) «πρόβλημα ρευστότητας», για την οποία, από την άλλη, κάποιοι «ύποπτοι και σκοτεινοί κύκλοι κουκουλοφόρων» διαδίδουν ότι ευθύνεται η πολιτική του κράτους να δωρίσει 28 δις στους τραπεζίτες από τον δημόσιο κουμπαρά.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕA
http://katalipsiesiea.blogspot.com/