Ίδια είν’ τ’ αφεντικά, δεξιά κι αριστερά, ιρλανδικά και ισλανδικά (υπ’ όψιν κ. «ΣΚούλογλου»)

Στο εμπνευσμένο κείμενό του με τίτλο «Εισβολή στο Tvxs από σοσιαλ-εργατοπατέρες» (αλλά ο τίτλος της ηλεκτρονικής διεύθυνσης είναι κλάσεις ανώτερος: http://tvxs.gr/news/ομάδα-tvxs/είναι-επαναστατικό-να-προσλαμβάνονται-ξανθιές-του-σκούλογλου!), ο έγκριτος δημοσιογράφος και λαμπρός εργοδότης κ. ΣΚούλογλου, απαντώντας στις ανακοινώσεις της συνέλευσής μας για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στην πρωτοπόρα ιστοσελίδα ενημέρωσης tvxs.gr και για την απόλυση από το ειδυλλιακό αυτό περιβάλλον της συναδέλφου Α. Σ., ενημερώνει το κοινό του για τα κάτωθι:

1. Οι συντάκτες/ συντάκτριες που απολύονται από το tvxs είναι χαζές ξανθιές που μπερδεύουν συστηματικά την Ιρλανδία με την Ισλανδία και το χιούμορ με τη διεθνή πολιτική.

Ευλόγως παραλείπει να προσθέσει ο –γνωστός αντισεξιστής, εκτός κι αν πρόκειται για …γυναίκες– κ. ΣΚούλογλου ότι τέτοια μπερδέματα είναι αναπόφευκτα όταν δεν γίνονται από τον συντάκτη/ τη συντάκτρια που αναρτά την είδηση, αλλά περιέχονται ήδη στο «θέμα» που παραδίδεται έτοιμο από το «ψυγείο» στον συντάκτη/ στη συντάκτρια της βάρδιας, με σαφή εντολή να αναρτηθεί αυτούσιο. Διότι έτσι λειτουργούν οι πρωτοπόρες ιστοσελίδες ενημέρωσης: με «θέματα ψυγείου» που τα αναρτά η κυριακάτικη βάρδια (π.χ.), σε ρυθμούς πολυβόλου, κατ’ εντολή πάντα της διεύθυνσης, για να φαίνεται ότι δεν σταματά ποτέ η «ροή της πληροφόρησης» (μπορούμε να τη λέμε τραγουδιστά και «φάμπρικα»).

Για ό,τι προκύψει μέσα σε αυτές τις συνθήκες ακραίας εντατικοποίησης και αλλοτρίωσης του εργαζόμενου από το προϊόν της δουλειάς του, εξυπακούεται ότι φταίει –φως φανάρι– η …κυριακάτικη βάρδια, η οποία πρέπει βέβαια να τιμωρηθεί. 40 μέρες μετά το «λάθος». Καθαρές δουλειές, όλα κι όλα…

2. Όλοι οι δημοσιογράφοι στο tvxs είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ (ποιο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ τώρα…) και αμείβονται από 700 ως 1600 ευρώ για 8ωρη πενθήμερη απασχόληση.

Από τους «όλους» εξαιρούνται φυσικά όσοι δεν χαρακτηρίζονται «δημοσιογράφοι» και προσλαμβάνονται για φθηνή μερική απασχόληση, με μπλοκάκι, για άμισθη «πρακτική άσκηση», ως άμισθοι «εθελοντές», και πάει λέγοντας. Αυτοί (παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι) προφανώς δεν μπορούν να απολυθούν, διότι ποτέ δεν προσλήφθηκαν στ’ αλήθεια: ο κ. ΣΚούλογλου τους έκανε τη χάρη να τους δώσει δουλειά για «7 (αριθμός επτά) ώρες την εβδομάδα», το λέει και το τονίζει (ο ΣΕΒ ακούει να μαθαίνει;). Αυτοί οι «μη-όλοι», λοιπόν, το πολύ-πολύ να έχουν υπογράψει κάνα ιδιωτικό συμφωνητικό τρίμηνης διάρκειας (θα το λέμε «σύμβαση» για να ακούγεται καλύτερα), τρεις μήνες μετά την «πρόσληψή» τους, το οποίο έχει λήξει τρεις μήνες πριν την «απόλυσή» τους. Το σκεπτικό είναι υψηλοτάτου επιπέδου: «δεν είσαι δημοσιογράφος, αλλά ελαστική εργαζόμενη μερικής απασχόλησης. Δημοσιογράφος γίνεσαι όταν θέλουμε να σου φορτώσουμε λάθη. Αλλά ακόμα και τότε, δεν σου κάνουμε την τιμή να σε απολύσουμε (μην τυχόν νομίσεις ότι, έστω κι έτσι, σε αναγνωρίζουμε). Ισχυριζόμαστε ότι απλώς έληξε η ανυπόστατη σύμβασή σου». Είναι λογικό για το ευρύ κοινό να μην μπορεί να αντιληφθεί την περίπλοκη αυτή εργασιακή φιλοσοφία-λάστιχο μιας πρωτοπόρας ιστοσελίδας ενημέρωσης, καθώς δεν είναι υποχρεωτικό να έχουμε φοιτήσει όλοι σε ΑΕΙ.

3. …Και μιας που μιλάμε για ΑΕΙ, είναι για την ακρίβεια κακό, κάκιστο να έχει φοιτήσει κανείς σε ΑΕΙ, διότι μετά γίνεται διεφθαρμένος από τη συναναστροφή του με τις κομματικές-φοιτητικές παρατάξεις, που όλα τα πουλάνε και όλα τα αγοράζουν. Διεφθαρμένος και «παράνομος», μάλιστα.

Αυτό εξάλλου πιστεύει και η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, που έχει βαλθεί να διαλύσει το «σαθρό» οικοδόμημα του ελληνικού πανεπιστημίου και να ποινικοποιήσει μια και καλή τους εργατικούς αγώνες. Χρέος μιας πρωτοπόρας ιστοσελίδας ενημέρωσης είναι να τη βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις, πετώντας δεξιά κι αριστερά λάσπη για τις ρουσφετολογικές-πελατειακές πρακτικές που μαθαίνουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο και τις ακολουθούν έπειτα και στις εργασιακές τους σχέσεις, κάνοντας «παράνομες πράξεις» όπως να μιλούν με συναδέλφους τους, να αντιστέκονται στις αυθαιρεσίες των αφεντικών τους και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους (αίσχος!). Διότι να ποιο είναι το αληθινό περιεχόμενο των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, να ποια είναι η αληθινή σημασία της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων: ανάρμοστες προσωπικές, συναδελφικές και ταξικές σχέσεις που υπονομεύουν το ιδεώδες της μετατροπής όλων μας σε αναλώσιμους σκλάβους, από αυτούς που προμηθεύει αφειδώς στον κ. ΣΚούλογλου το Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, βαφτίζοντάς τους «φοιτητές σε πρακτική άσκηση». Αυτό το πανεπιστήμιο, φυτώριο για τσανακογλείφτες και ανυπεράσπιστους «πρακτικάριους», δεν είναι και τόσο άσχημο, σωστά; Λυπούμαστε που χαλάμε τη σούπα του κ. ΣΚούλογλου, εμείς όμως είμαστε από άλλο ανέκδοτο.

4. Οι «σοσιαλ-εργατοπατέρες», οι θιασώτες του «αριστερού εργοπατερισμού» [sic], οι «πάτρωνες» της «Κατάληψης ΕΣΗΕΑ», επιτίθενται στο tvxs επειδή ούτε μπορούν ούτε θέλουν να τα βάλουν με τα μεγάλα και κακά αφεντικά των ΜΜΕ, που απολύουν κατά εκατοντάδες και κόβουν μισθούς με τη σέσουλα. «Να φύγετε, να πάτε αλλού», αλλιώς είσαστε «εργατοπατέρες», διδάσκει ο κ. ΣΚούλογλου.

…Όμως το έχουμε ήδη εμπεδώσει το δίδαγμά του, γι’ αυτό και αλλού έχουμε πάει, πάμε και θα ξαναπάμε, και με τα μεγάλα και κακά αφεντικά τα βάζουμε (για του λόγου το αληθές… κλικ), αλλά και με τους εργατοπατέρες δεν θέλουμε παρτίδες (αν κι έχουμε μαζί τους ανοιχτούς λογαριασμούς). Διατηρούμε ωστόσο την κακή συνήθεια να θεωρούμε όλα τα αφεντικά ίδια και τους εργατοπατέρες άλλο πράγμα από τους εργαζόμενους που αυτοοργανώνονται και κάνουν πράξη την αλληλεγγύη μεταξύ τους για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Όταν με το καλό μεγαλώσουμε και ξεμάθουμε όσα ξέρουμε, ίσως συνειδητοποιήσουμε κι εμείς αυτό που κατανοεί ο κ. ΣΚούλογλου: ότι μόνο οι επαγγελματίες συνδικαλιστές και οι δημοσιογράφοι-εργοδότες ΔΕΝ είναι «εργατοπατέρες», γιατί μόνο αυτοί έχουν κάνει πράξη το ξεπούλημα των εργαζομένων, την πιστή τήρηση των επιταγών κράτους και κεφαλαίου και τη μεταμόρφωση του δημοσιογραφικού «λειτουργήματος» σε επικερδή γαλέρα.

Στο μεταξύ, στο αγαπημένο χόμπι του κ. ΣΚούλογλου, τη συγγραφή απαντητικών επιστολών σε πρώην εργαζόμενούς του (που «φτύνουν εκεί που έτρωγαν», κατά πως το θέτει ο ίδιος), δεν έχουμε παρά να αντιπαρατάξουμε τις –καταδικαστέες, ασφαλώς– δικές μας εμμονές: την έμπρακτη αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση των εργαζομένων, τη συλλογική μας αντίσταση απέναντι στην καθημερινή επίθεση των αφεντικών, μικρών και μεγάλων, αριστερών και δεξιών, ιρλανδικών και ισλανδικών.