Αγώνας στα χέρια των εργατών – Γενική Απεργία Διαρκείας

Αγώνας στα χέρια των εργατών

Είναι η τρίτη χρονιά που το μέλλον μας ορίζεται σε ρήτρες Μνημονίου. Μέτρα επί μέτρων, λογαριάζουν τις ζωές μας σε μια διαστροφική λογιστική, κατακρεουργώντας το κοινωνικό σώμα. Τελευταία καταμέτρηση: 1.216.410 άνεργοι. Άνθρωποι που έμειναν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά, ακόμη να διεκδικούν τα δεδουλευμένα και τη λειψή αποζημίωση – άλλοτε εκβιαστικά γιατί δεν δέχτηκαν μείωση μισθού, άλλοτε εκδικητικά για τη συνδικαλιστική τους δράση, πάντοτε κυνικά και στυγνά: είσαι αναλώσιμος, περισσεύεις. Και αξιοποιώντας τον φόβο που σκορπίζει η ανεργία, σε μια αγαστή σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού, το κράτος και το κεφάλαιο στη χώρα μας –με τη βοήθεια, βεβαίως, των διεθνών συνεταίρων– είπαν να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τις συλλογικές συμβάσεις, το 8ωρο, τις υπερωρίες, το δικαίωμα στην ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις άδειες, τα επιδόματα και τα «δώρα», τις συντάξεις, τις αξιοπρεπείς αμοιβές. Είπαν να ξεμπερδεύουν τέλος πάντων με κάθε κατάκτηση του εργατικού κινήματος που είχε κατοχυρωθεί νομικά και έκανε να ξεχωρίζει ο εργαζόμενος απ’ τον σκλάβο. Σ’ αυτόν τον ανθρωποφαγικό νέο –και ταυτόχρονα τόσο παλιό– κόσμο μάς ρίχνουν να λαθροβιώσουμε επισφαλώς, κατακερματίζοντας έντεχνα την κοινωνία σε αντίπαλα στρατόπεδα – και όποιος αντέξει.

Στην εμπροσθοφυλακή του συστήματος, η βιομηχανία των ΜΜΕ. Μπροστά, οι παριστάνοντες τους δημοσιογράφους, εντεταλμένοι των αφεντικών τους («νταβατζήδων της διαπλοκής», αν θυμάστε), απολογητές θεωριών που σπέρνουν στην κοινωνία τον φόβο και ενσταλάζουν το αποπροσανατολιστικό ρατσιστικό μίσος προς τους μετανάστες, που ξεπλένουν τους λακέδες της εξουσίας, τους τραμπούκους χρυσαυγίτες, και μέσω νοηματικά ακροβατικών συμψηφισμών νομιμοποιούν το παρακράτος και ποινικοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες, κάνοντας για το σύστημα όλη τη βρώμικη ιδεολογική δουλειά. Και από πίσω, εργαζόμενοι/-ες, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί, σε τηλεόραση, εφημερίδες και ιστοσελίδες, που πρώτα πάνω τους δοκιμάζονται όλες οι μνημονιακές πολιτικές: πογκρόμ απολύσεων, εκβιασμοί για υπογραφή ατομικών συμβάσεων, κρυφή μισθωτή εργασία με δελτίο παροχής, αμοιβή τύπου «πάρε και αυτό το φιλοδώρημα για τον κόπο σου» στους καινούριους στη δουλειά. Οτιδήποτε προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις και να φιμωθούν οι κριτικές προς το σύστημα εξουσίας φωνές, πριν χρειαστεί ν’ ασκηθεί η ωμή λογοκρισία. Οτιδήποτε προκειμένου να κατασκευαστεί ο εξαθλιωμένος εργαζόμενος που θα αναπαράγει με copy-paste τον λόγο της κυριαρχίας.

Και τώρα, Μνημόνιο 3, νέα μέτρα ξανά. Και ξανά ιδεολογικός πόλεμος, και ξανά καταστολή, και ξανά τρομοκρατία. Ισοπέδωση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, το περιβάλλον ένα ΕλΝτοράντο για τις πολυεθνικές και ο πολιτισμός φτηνό φεϊγβολάν σε εκδηλώσεις «φιλανθρωπίας», ψευτοπατριωτισμού και ψευτοκουλτούρας, προς άγραν τουριστών, με διάχυτη μια επιβεβλημένη νεοχουντική αισθητική. Να φοβόμαστε να ονειρευτούμε, να μετράμε τη ζωή μέρα τη μέρα στον μηδενικό, που λένε, τραπεζικό λογαριασμό, στα ψιλά που έχουμε στην τσέπη και στο άδειο ψυγείο. Επίθεση συντριπτική, μούδιασμα και αμηχανία. Και κάλεσμα στις 26/9 από τη ΓΣΕΕ σε μια 24ωρη γενική απεργία και μια εκτονωτική πορεία/κηδεία (προφανώς τη δικιά μας), με την ΕΣΗΕΑ να συντάσσεται με απεργία δύο μέρες νωρίτερα, βγάζοντας την αγγαρεία μ’ ένα κλαδικό εκδρομικό τριήμερο. Να τους φτύνεις…

Όμως η απεργία δεν είναι σφραγίδα συνδικάτων και σωματείων που χρόνια τώρα ξεπουλούν τους αγώνες και τις ελπίδες μας. Η απεργία είναι όπλο στα χέρια των εργατών, στα δικά μας χέρια, που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου και ήρθε η ώρα να τον πάρουμε πίσω. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Να σημάνουμε την ταξική και κοινωνική μας αντεπίθεση. Και γι’ αυτό απεργούμε.

Για να νικήσουμε τον φόβο που φύτεψαν μέσα μας, να υπερβούμε τον ατομικισμό που μας έμαθαν, να αντλήσουμε δύναμη μέσα στη συλλογικότητα, να διεκδικήσουμε ξανά το δημόσιο χώρο, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά. Κρατώντας τα τραγούδια και τα συνθήματά μας, όχι με ευχολόγια, αλλά με οργάνωση του αγώνα από τα κάτω, με εργατικές συνελεύσεις και σωματεία βάσης, στήνοντας δίκτυα συντονισμού και αλληλεγγύης, βγάζοντας τον αγώνα από τα κλειστά γραφεία των επαγγελματιών συνδικαλιστών έξω στους δρόμους. Προετοιμάζοντας εμείς οι ίδιοι και επιβάλλοντας τη γενική απεργία διαρκείας, το μόνο όπλο των εργατών που μπορεί να κάνει τον φόβο ν’ αλλάξει μεριά.

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να πενθήσουμε μαζί τους αυτόν τον κόσμο, γιατί ονειρευόμαστε έναν άλλο, με ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Και θ’ αγωνιστούμε γι’ αυτόν, προτάσσοντας την ταξική μας περηφάνια απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσα θέλουν τώρα να λεηλατήσουν δεν κατακτήθηκαν με βουλοκέρια, αλλά με το αίμα αγωνιστών. Ήρθε η ώρα καθένας και καθεμιά μας να διαλέξει πλευρά.