Διαδήλωση ενάντια στην ανεργία 15/12 – 18:00 Σύνταγμα

Τα επίσημα στοιχεία αναφέρονται σε 857.656 άνεργους ή 17,5% του εργατικού δυναμικού. Ένας στους δύο νέους κάτω των 24 ετών είναι άνεργος, όπως κι ένας στους τέσσερις μεταξύ 25 και 34. Εμείς όμως, οι ίδιοι άνεργοι κι οι άνεργες, γνωρίζουμε ότι ακόμα κι αυτή είναι μια στρογγυλεμένη εικόνα. Στα επίσημα στατιστικά π.χ. δεν καταγράφονται οι χιλιάδες «ελεύθεροι επαγγελματίες» με «μπλοκάκι», που όπως ποτέ δεν θεωρήθηκαν μισθωτοί έτσι και όταν απολύονται δεν θεωρούνται άνεργοι. Το πανεπιστήμιο, ο στρατός, η μερική απασχόληση, τα «μαύρα» και αδήλωτα μεροκάματα πολλών νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας αποκρύπτουν το μέγεθος της πραγματικής ανεργίας, ιδιαίτερα του πληθυσμού εκείνου που ενώ έχει εργαστεί δεν έχει τα απαραίτητα ένσημα για να δικαιούται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ταμείο ανεργίας.

Όπως καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει την ίδια τη μίζερη πραγματικότητα της ανεργίας. Το προσωπικό αίσθημα ματαίωσης που επιφέρει η καταφυγή στα βοηθήματα των συγγενών ή των «τυχερών» φίλων που έχουν δουλειά. Τα βιογραφικά που στέλνονται από ρουτίνα, αφού «δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Τα ενοίκια που καθυστερούνται και απειλούν με έξωση ή τους κομμένους λογαριασμούς. Τους φίλους μας που αναζητούν μια διέξοδο κάπου πιο βορειοευρωπαϊκά και τις οικογένειες μεταναστών που δεν έχουν που να πάνε. Το κλείσιμο στο σπίτι και την απώλεια προσωπικής και κοινωνικής ζωής που επιφέρει. Το αίσθημα έλλειψης προοπτικής, νοήματος, δημιουργικότητας και ανεξαρτησίας στο παρόν και στο μέλλον μας που δημιουργεί η μακροχρόνια ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια.

Στην ανεργία πάντα καθρεφτιζόταν η πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας. Σήμερα που επιχειρείται μια εκτεταμένη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκτεταμένη ανεργία αποτελεί το αποτελεσματικότερο όπλο για να αποδεχτούμε δουλειές υποτιμημένες, μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά και όλο το καινούριο νομικό οπλοστάσιο της αναδιαρθρωμένης αγοράς εργασίας. Η τρομοκρατία της ανεργίας αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα για να αποδεχτούμε την εργοδοτική τρομοκρατία π.χ. της απόλυσης χωρίς αποζημίωση τον πρώτο χρόνο εργασίας. Γι’ αυτό και το να οργανωθούμε συλλογικά ως άνεργοι αποδεικνύεται δυο φορές δυσκολότερο, όταν δεν έχουμε προσπαθήσει κάτι τέτοιο ως εργαζόμενοι. Ή αλλιώς, η οργάνωση των ανέργων δεν μπορεί παρά να αποτελεί οργανικό κομμάτι των σύγχρονων εργατικών αγώνων, που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα αιτήματα των συνδικάτων για «μόνιμη και σταθερή εργασία», των ίδιων συνδικάτων που κρατούσαν μόνιμα και σταθερά κλειστές τις συνδικαλιστικές πύλες για τους επισφαλείς, τους «μαύρους» και τους «προσωρινούς».

Αυτά που δικαιούμαστε ως άνεργοι δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, αλλά απορρέουν από την ιδιότητά μας ως εργαζόμενων, ως των μοναδικών παραγωγών του πλούτου που μας αποστερείται. Οι μικρές μας εργασιακές μάχες, όπως οι αγώνες για την ανάκληση απολύσεων, για την καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων ή για την αναγνώριση πλήρων μισθολογικών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους επισφαλώς εργαζόμενους αποτελούν κομμάτι του αγώνα ενάντια στην ανεργία. Αν η διάκριση μεταξύ επισφαλώς εργαζομένου και ανέργου γίνεται όλο και πιο δύσκολη, είναι πάνω σε αυτή την ταύτιση που πρέπει να πατήσουμε για να αντεπιτεθούμε στον διπλό εκβιασμό μιας επιβίωσης γεμάτης με μικρά διαστήματα εξαντλητικής εργασίας και μεγάλα διαστήματα εξαντλητικής ανεργίας.

Αυτό που μας λείπει δεν είναι ούτε τα σωστά αιτήματα, ούτε οι κατάλληλες μορφές οργάνωσης. Μας λείπει η δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας για να παλέψουμε. Για να ανακαλύψουμε αυτή τη συλλογική δύναμη χρειάζεται να συναντηθούμε και να γνωριστούμε γύρω από χώρους εργασίας και έξω από τις ουρές των ΟΑΕΔ, σε δρόμους και γειτονιές, έτσι ώστε να βάλουμε μπροστά τις διεκδικήσεις μας, αναζητώντας παράλληλα πρακτικές λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης που μας δημιουργεί η ανεργία. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για ταμείο ανεργίας για όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας, και παράλληλα να απαιτήσουμε δωρεάν ή σε συμβολική τιμή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης, από super market ή να αποτρέψουμε εξώσεις και κοψίματα βασικών ειδών επιβίωσης (π.χ. νερό, ρεύμα, μεταφορές). Δεν υπάρχουν σίγουρα μαγικοί τρόποι ικανοποίησης των αιτημάτων μας και επίλυσης των προβλημάτων μας, υπάρχει μόνο η καπιταλιστική πραγματικότητα που ή την δέχεσαι ως άτομο ή την αντιπαλεύεις ως κοινότητα.

katalipsiesiea.blogspot.com