Την πρόθεση του να επανακατάθεσει την τροπολογία Βενιζέλου για τα δημόσια μέσα ανακοίνωσε στου εκπροσώπους των εργαζομένων ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής.
Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ή ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
Να θυμίσουμε πως η τροπολογία αυτή δεν βγάζει τους εργαζόμενους εκτός ενιαίου μισθολογίου, αλλά τους μεταφέρει σε μια «ευνοϊκότερη» κατηγορία του νόμου όπου το ποσό της μισθολογικής μείωση θα είναι αρκετά μικρότερο.
Χαρακτηριστικά,
«…ρύθμιση που έχουμε ψηφίσει πριν από ενάμιση περίπου μήνα και ισχύει στις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο ΔΕΚΟ: το όριο που έχει τεθεί είναι μείωση 35% των αποδοχών, σε σχέση με τις αποδοχές όπως αυτές αποτυπώνονταν στις 31 Δεκεμβρίου του 2009.
Στις ΔΕΚΟ του Κεφαλαίου Α΄ το όριο που έχει τεθεί είναι μεσοσταθμικά 1.900 ευρώ το μήνα, μέγιστο όριο. Πολλές φορές όμως αυτό το όριο υπερβαίνει το 35% της μείωσης με αφετηρία τις αποδοχές της 31ης Δεκεμβρίου του 2009. Αυτό μπορεί να ισχύει και στην περίπτωση της ΕΡΤ αλλά και σε άλλες περιπτώσεις.[…] Άρα, όταν το μεσοσταθμικό όριο του 1.900 είναι χαμηλότερο από αυτό του 35%, ισχύει το ευνοϊκότερο όριο του 35%.» (Ε. Βενιζέλος, Βουλή, 15 Δεκεμβρίου 2011)
Στην τροπολογία δεν διευκρινίζεται ρητά τι θα γίνει με τα ασφαλιστικά δικαιώματα των νεοεισελθέντων στο επάγγελμα (αν θα υπάρχουν τέτοιοι στο μέλλον), ενώ παραμένουν άλυτα τα ζητήματα των συμβασιούχων και της εφεδρείας.
Βέβαια, ούτε κουβέντα να γίνεται για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με μια γνωστή Βενιζελιά σερβιρισμένη με τον πατροπαράδοτο Πασοκικό τρόπο, ο υπουργός οικονομικών της τρόικας προσέφερε κενό μανδύα τον οποίο τα σωματεία φέρονται έτοιμα να τον αγοράσουν.
Συγκεκριμένα, στην τροπολογία αναφέρεται:
«Οι αποδοχές των δημοσιογράφων που απασχολούνται με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου στους φορείς που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής της παρ. 1 του άρθρου 4 και του άρθρου 31 του νόμου αυτού καθορίζονται με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση αρμόδιου υπουργού, μετά από διαβούλευση με τις οικείες δημοσιογραφικές ενώσεις. Ως προς τους λοιπούς όρους απασχόλησης, ισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στις οποίες υπάγονται οι δημοσιογράφοι του προηγουμένου εδαφίου. Σε κάθε περίπτωση, οι δημοσιογράφοι της παραγράφου αυτής υπάγονται στο ασφαλιστικό καθεστώς που ισχύει κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος κεφαλαίου».
Λέξη κλειδί: “ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ”.
ΟΧΙ ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΗ ή ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΗ, απλά ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ.
Είναι προφανές ότι η όποια «διαβούλευση» θα γίνεται αυστηρά μέσα στο γενικό πλαίσιο του κανόνα “μάξιμουμ αποδοχές στο 65% του 2009”. Έτσι λοιπόν οι Συνδικαλιστικές Ενώσεις θα καλούνται σε ένα γραφείο κάποιου υπουργείου προκειμένου να τους ανακοινωθεί ότι για την τάδε χρονιά θα ισχύει αυτό το μισθολογικό πλαίσιο το οποίο σε καμία περίπτωση δεν συνιστά Σ.Σ.Ε (η οποία στην ΕΡΤ π.χ έχει λήξει εδώ και 3 χρόνια)
Θα πρόκειται ουσιαστικά για μια απλή ενημέρωση, άνευ περιεχομένου και ουσίας, η οποία θα μπορούσε να πάει και ως απλή επιστολή στα fax και τις ταχυδρομικές θυρίδες των Σωματείων. Το πολύ-πολύ να βγάλουν και αυτά με τη σειρά τους μια καταγγελία κατά της ανάλγητης πρακτικής της κυβέρνησης, και πάπαλα με τη… διαβούλευση.
Η απορία που εύλογα γεννάται είναι γιατί οι εργατοπατέρες να καλοβλέπουν (έστω και με μισό μάτι) αυτή την προοπτική.
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Η απορία έχει και πάλι αναφορά στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας η οποία αποδεικνύεται αυτό που πραγματικά είναι: μια κομβικής και ζωτικής σημασίας υπόθεση τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τα Σωματεία.
Στα δημόσια μέσα (τα οποία συγκεντρώνουν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ασφαλισμένων στο χώρο των ΜΜΕ), οι συλλογικές συμβάσεις αν και έχουν λήξει προ πολλού συνεχίζουν να εφαρμόζονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για το μισθολογικό και τα εργασιακά δικαιώματα όσο και για την ασφάλιση (συντάξεις, περίθαλψη, ιατροφαρμακευτικές παροχές) των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά ΜΜΕ, οι οποίοι γνώρισαν πρώτοι από όλους τους κλάδους και από πρώτο χέρι την κατάργηση στην πράξη των Σ.Σ.Ε, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει η ανυπαρξία αυτού του διχτυού προστασίας. Περικοπές σε μισθούς και απολύσεις – φτώχεια, δηλαδή, και ανεργία. Και όλα αυτά μέσω των ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων.
Τα ταμεία των εργαζομένων χάνουν εισφορές. Χάνουν από τα αφεντικά, τα οποία δεν καταβάλλουν ούτε τα λίγα που τους αντιστοιχούν (http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/07/blog-post_2610.html), χάνουν από τις εισφορές που σταματούν να καταβάλλουν οι απολυμένοι συνάδελφοι, χάνουν και από τη λεηλασία των όποιων αποθεματικών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Πέραν της βάναυσης φτωχοποίησης που υφίσταται η πλειοψηφία των εργαζομένων στα ΜΜΕ (όσοι δηλαδή δεν απέκτησαν κάποιο χρυσό τηλεπαράθυρο και διευθυντικό θώκο), σε λίγο καιρό θα υπάρχει κάτι παραπάνω από σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν χωρίς ιατροφαρμακευτική μέριμνα, ιατρική φροντίδα και περίθαλψη, αλλά ακόμα και χωρίς σύνταξη, μιας και ουσιαστικά θα έχουν βρεθεί χωρίς ταμείο.
Οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις μπορεί μέχρι τώρα να περιλαμβάνουν τις όποιες κουτσουρεμένες ασφαλιστικές εισφορές προς τα επαγγελματικά ταμεία, αλλά χωρίς Σ.Σ.Ε κανένα αφεντικό δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένο να κάνει κάτι τέτοιο. Η ατομική σύμβαση μπορεί να είναι οποιουδήποτε χαρακτήρα και να αναφέρεται ασφαλιστικά σε οποιοδήποτε ταμείο. Και άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Πως δεν είσαι δηλαδή «βοηθητικό προσωπικό», αλλά δημοσιογράφος ή καμεραμαν ή ηχολήπτης.
Οι συνάδελφοι συμβασιούχοι κάτι ξέρουν από αυτά, μιας κι εδώ και χρόνια προσπαθούν να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι δηλαδή καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στα «μαγαζιά» που δουλεύουν και ότι δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Όπως και οι συνάδελφοι που δουλεύουν «μαύρα» και ανασφάλιστα, κυρίως σε sites, που προσπαθούν να αποδείξουν κάτι ακόμα πιο θεμελειώδες: ότι υπάρχουν και ότι δεν «ανεβαίνουν» μόνες τους οι ειδήσεις στο διαδίκτυο.
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ
Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας όμως είναι ζωτικής σημασίας και για τα Σωματεία. Οι συνδικαλιστικοί ταγοί των 14 (ζωή να ‘χουν, που δεν το νομίζουμε) Σωματείων στον κλάδο ξέρουν πολύ καλά πως χωρίς αυτές το τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένο.
Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που εκπροσωπούν (αν όχι όλοι) είναι εκτός των Σ.Σ.Ε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίστανται τα Σωματεία, μιας και δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι να εκπροσωπήσουν επί της ουσίας. Θα μπορούν να λειτουργούν βέβαια ως λέσχες προβληματισμού και συζήτησης, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν και τα καφενεία.
Έτσι, γι’ άλλη μια φορά σκέφτονται με τον κλασικό τρόπο που διδάσκει ο εργατοπατερικός συνδικαλισμός για το πώς πρέπει να σκέφτεται ο επαγγελματίας συνδικαλιστής (έστω και ο όψιμος): «Πάρε τώρα αυτό που μπορείς και τσιμουδιά».
Η τροπολογία λοιπόν Βενιζέλου προσφέρει αυτό ακριβώς. Τη χαραμάδα μέσα από την οποία θα μπορούν να ατενίζουν και να προσδοκούν…ανάσταση νεκρών.
Το «τυράκι» της «διαβούλευσης» διασφαλίζει για τα Σωματεία έναν ελάχιστο μεν αλλά πολύ σημαντικό παρονομαστή. Τη συνέχιση της παρουσίας τους, έστω και ως βιτρίνων. Από εκεί που είναι να χάσουν βιτρίνα, εμπόρευμα και μαγαζί, ας κρατήσουν έστω τη βιτρίνα. Και ποιος ξέρει, πάλι με χρόνια με καιρούς… αρκεί να είναι αυτοί εκεί ως θεσμικά όργανα, για να διαχειριστούν τα σημεία των τότε καιρών.