Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΜΕΣΑ
Οι συνάδελφοι στα δημόσια μέσα εδώ και 2 περίπου μήνες έδωσαν έναν αγώνα για να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για το ενιαίο μισθολόγιο, την εφεδρεία, τους συμβασιούχους και φυσικά για να προασπιστούν και να απαιτήσουν την ύπαρξη Σ.Σ.Ε.
Με τις όποιες αναμενόμενες και ολοφάνερες αδυναμίες, ο αγώνας αυτός είχε και μαζικότητα, και διάρκεια αλλά και στιγμές έντονης αγωνιστικότητας.
Σημεία αναφοράς μπορούν να είναι η λειτουργική κατάληψη του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, η διακοπή στον «αέρα» της ζωντανής μετάδοσης της συνέντευξης τύπου του Παπαδήμου (http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/12/blog-post_1119.html) από τους απεργούς της ΕΡΤ καθώς και οι πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις, πρωτοφανείς για τον κλάδο αλλά και τα δημόσια μέσα κυρίως.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Σε ό,τι αφορά την ΕΡΤ και το πώς διαμορφώνονται τα πράγματα εκεί, λάβαμε την παρακάτω επιστολή. Εκτίμηση μας είναι ότι τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ στα υπόλοιπα δημόσια μέσα που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις:
«Όπως ξέρετε, στην ΕΡΤ βρισκόμαστε εδώ και μήνες σε κινητοποιήσεις ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης που θέλει να περικόψει κι άλλο τους ήδη μειωμένους μισθούς μας (άνω του 30%), να πετάξει συναδέλφους μας που έχουν δουλέψει για δεκαετίες στο δρόμο μέσω της εφεδρείας και να ξεφορτωθεί και τους συμβασιούχους που δουλεύουν πλάι μας όλο αυτό το διάστημα, κρατώντας φυσικά μόνο αυτούς που θα έχουν βρει τρόπο να τρυπώσουν στις λίστες των υπουργικών γραφείων.
Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, αν και δεν φημίζονται για τα συνδικαλιστικά τους αντανακλαστικά, επέδειξαν αξιοσημείωτη εγρήγορση, επιμονή και διεκδικητικότητα στον αγώνα αυτό. Προχώρησαν σε 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ δεν δίστασαν να διακόψουν και τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού η οποία μεταδίδοταν ζωντανά από τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, πράγμα πρωτοφανές γα τα ελληνικά τηλεοπτικά χρονικά.
Κατάφεραν, σπάζοντας τα έντονα αντιδραστικά και φοβικά χαρακτηριστικά χρόνων αλλά και τη διάχυτη συντεχνιακή λογική που είχε δημιουργηθεί, να ανατρέψουν πρώτα και κύρια τους συσχετισμούς εντός του “μαγαζιού” και μετά να ταρακουνήσουν για τα καλά υπουργούς και παρατρεχάμενους.
Αυτό φυσικά προκάλεσε τη μήνη αρκετών. Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να διανοηθούν πως θα χάσουν προνόμοια και εξουσία τα οποία απλόχερα τους είχαν δοθεί, μιας και πάντοτε παρουσιάζονταν ως οι πρόθυμοι υπηρέτες και διεκπεραιωτές των επιθυμιών της εκάστοτε κυβέρνησης.
Στην αρχή, όσο τα πράγματα κυλούσαν “ομαλά” χωρίς σημαντικές κινητοποιήσεις, όλοι αυτοί και τα τσιράκια τους τηρούσαν στάση αναμονής έχοντας πάντα το νου τους “μην και ξεφύγει το πράγμα”.
Έλα όμως που το πράγμα ξέφυγε γιατί οι αποπάνω τους είναι ασυγκράτητοι. Οι εργαζόμενοι δεν άργησαν να το καταλάβουν και να συνειδητοποιήσουν πως ο μόνος τρόπος να μην τους παρασύρει το τσουνάμι που τους προετοίμαζαν τρόικα, κυβέρνηση και διοίκηση ήταν να αντισταθούν εδώ και τώρα, και μάλιστα ενωμένοι.
Η Γενική Συνέλευση έγινε το ανώτατο όργανο αποφάσεων. Οι εργασιακοί εκπρόσωποι πλαισιώθηκαν και από άλλους συναδέλφους, φτιάχνοντας έτσι μια Εργασιακή Επιτροπή Αγώνα, και τα πάντα δρομολογούνταν από τις αποφάσεις των ίδιων των εργαζομένων.
Το ότι υπήρξε αυτό το επίπεδο συνειδητότητας δεν σημαίνει πως τα τσιράκια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης λούφαξαν στη γωνιά τους.
Σε κάθε ευκαιρία ήταν οι πρώτοι που ήταν έτοιμοι να σαλπίσουν υποχώρηση. Με το κλασικό εργοδοτικό λογίδριο περί κινδύνου “να κλείσουμε πρώτοι το μαγαζί εμείς πριν το κλείσει η κυβέρνηση”, αλλά και με το κενό περιεχομένου επιχείρημα πως “ο λαός μάς πληρώνει για ενημέρωση που δεν του δίνουμε” προσπαθούσαν μάταια μέχρι τώρα να μεταστρέψουν το κλίμα.
Τα επιχειρήματα τους απαντήθηκαν επανειλημμένα και θα απαντιούνται σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή. Ομολογουμένως είναι πιο εύπεπτα, όπως κάθε επιχείρημα που εδράζεται στο φόβο και όχι στην ελπίδα, όπως κάθε κραυγή που ζητάει το εύκολο της υποχώρησης και όχι το δύσκολο της διεκδίκησης.
Οι συνάδελφοι ξέρουν ότι κανένας εργαζόμενος δεν θέλει να κλείσει κανένα μαγαζί. Δεν θέλει να βρεθεί χωρίς εργασία και ό,τι κάνει το κάνει για να έχει παρόν και μέλλον.
Κάνουμε αυτόν τον αγώνα σεβόμενοι απολύτως τον πολίτη που μας ακούει και μας βλέπει. Γιατί αν σταματήσουμε τον αγώνα αυτό δεν θα υπάρχει ΕΡΤ να δει και να ακούσει. Ήδη αρκετοί πομποί στην περιφέρεια έχουν σιγήσει. Το σχέδιο συρρίκνωσης του Μόσιαλου που περιλαμβάνει το κλείσιμο της ΕΤ1 αλλά και 9 περιφερειακών ραδιοσταθμών είναι ακόμα σε ισχύ. Τίποτα από αυτά δεν εγγυάται ούτε τους εργαζομένους αλλά ούτε και την απρόσκοπτη, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση του πολίτη ο οποίος όντως πληρώνει 4 ευρώ το μήνα για να έχει Δημόσια Ενημέρωση. Να θυμίσουμε επίσης ότι ΕΡΤ δεν σημαίνει μόνο ενημέρωση αλλά και Τέχνη και Πολιτισμό. Με τα μουσικά σύνολα, το 2ο και 3ο Πρόγραμμα κλπ.
Πολλοί σε αυτό το σημείο θα θέλουν να θέσουν πολλά ζητήματα για την ποιότητα, το ύφος της ενημέρωσης αυτής. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί είναι υπαρκτοί, θεμιτοί, υπάρχουν και σε πολλούς από εμάς που εργαζόμαστε εδώ, αλλά αν μπουν στο ίδιο πλαίσιο με τον αγώνα για την ίδια την ύπαρξη της ΕΡΤ τότε μόνο να αποπροσανατολίσουν μπορούν.
Αυτός ο αποπροσανατολισμός επιχειρήθηκε πολλές φορές να γίνει όλο αυτό το διάστημα. Είδαμε να τοποθετούνται στις συνελεύσεις των εργαζομένων διευθυντάδες, σταρ της ενημέρωσης και να παραδίδουν μαθήματα δεοντολογίας δημοσιογραφικής αλλά και… συνδικαλιστικής.
Ως αλεξιπτωτιστές εμφανίζονταν στις συνελεύσεις όταν τα τσιράκια τους δυσκολεύονταν να πείσουν τον κόσμο να εγκαταλείψει τον αγώνα. 2 φορές “κερδίσαν” συνελεύσεις προκηρύσσοντας στάσεις εργασίας αντί απεργιών, και τις 2 φορές μεγαλούργησαν δια της απραξία τους.
Η λύσσα τους μεγάλη. Τόσα σχέδια δουλεμένα σε διευθυντικά γραφεία για τη διάσπαση του αγώνα εδώ και 2 μήνες πέσαν στο κενό, γι’ αυτό το τελευταίο διάστημα ξεκίνησε η ολομέτωπη επίθεση και οι ασφυκτικές πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση.
Πέραν του ότι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πόσο καλή είναι η τροπολογία που έφερε ο Βενιζέλος, πέραν του ότι θέλουν με το στανιό να τη δεχτούμε, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διασπάσουν τους εργαζόμενους προσπαθώντας να καταργήσουν την γενική συνέλευση.
Μια μικρή αλλά πολύ συμπαγής εργοδοτική ομάδα, στις τάξεις της οποίας προσφάτως προσχώρησε και η εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, προωθεί την ιδέα των χωριστών συνελεύσεων αλλά και των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών.
Κάνοντας παντιέρα τη σημαία της ήττας ζητούν αναστολή κάθε μορφής κινητοποίησης, υιοθέτηση της οσφυοκαμψίας ως μοναδικής στάσης που θα μπορεί να έχει εφεξής κάθε εργαζόμενος και σίγαση κάθε αντίθετης άποψης.
Σε αυτή την ομάδα ήρθαν να σιγοντάρουν από δίπλα και πολλοί εργαζόμενοι από το αθλητικό τμήμα της ΕΡΤ οι οποίοι φαίνεται να κόπτονται περισσότερο για τη μετάδοση καμιάς αμφισβητούμενης φάσης παρά για το μέλλον των συναδέλφων τους. Δεν μιλάμε για το δικό τους, γιατί προφανώς για να μην νοιάζονται σημαίνει πως το έχουν εξασφαλισμένο.
Το μπλοκ της αντίδρασης αν και μικρό είναι ισχυρό, μιας και έχει τις πλάτες των διευθυντάδων. Μέχρι στιγμής δεν τους έχει περάσει, αλλά οι προσπάθειες τους κλιμακώνονται και εντείνονται.
Εμείς ζητάμε από τους συναδέλφους μας να έχουν πάντα στο νου τους το ποιόν των ανθρώπων που τους ζητούν να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα μας, για να πάρουν τελικά ένα ξεροκόμματο και να το βαφτίσουν νίκη.
Να τους ζητήσουμε να αναλογιστούν πως αν καταφέραμε την κυβέρνηση να φέρει έστω και αυτή την τροπολογία, το καταφέραμε με αγώνα και κινητοποιήσεις και όχι με βουλωμένα στόματα.
Να τους ζητήσουμε να αναλογιστούν όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον το δικό τους, των οικογενειών τους αλλά και των συναδέλφων τους.
Να τους ζητήσουμε τέλος να έχουν στο νου τους πως η μόνη μάχη που χάθηκε είναι η μάχη που δεν δόθηκε ποτέ.
Παλεύουμε για την ύπαρξη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για τη μη εφαρμογή του Ενιαίου Μισθολογίου, για την κατάργηση της Εφεδρείας και τη μη απόλυση των συναδέλφων μας Συμβασιούχων.»
Ομάδα Εργαζομένων ΕΡΤ: «Μια γροθιά»