Σήμερα μαζεύτηκαν ασυνήθιστα πολλοί δημοσιογράφοι, θιγόταν τα ανέγγιχτο ταμείο τους, βλέπεις… Γενικά διαδήλωσε κάθε καρυδιάς καρύδι, πολλές γνώστες τηλεοπτικές φάτσες που τους είδαμε για πρώτη φορά στο δρόμο, έως και η Μπήλιω Τσουκαλά ήταν. Σκεφτήκαμε: «κάτι αλλάζει». Αλλά πού… Κατά τις 2 το μεσημέρι βγήκε η απόφαση, δεν ψηφίστηκε η τροπολογία για ένταξη του ΕΤΑΠ ΜΜΕ στον EOΠΥΥ. Στις 5 μ.μ. είχε βγει απόφαση, «αύριο στις δουλείες μας όλοι», και τη Δευτέρα μάλλον ξανααπεργούμε στα πλαίσια της απεργίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πάλι μόνοι μας… άλλη μια τουφεκιά δηλαδή, λες και δεν υπάρχουν απλήρωτοι, απολυμένοι, άνεργοι, εκβιαζόμενοι, φιμωμένοι εργαζόμενοι στον Τύπο κλπ. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα… Εμείς θέλουμε διαρκή κινητοποίηση, κάνουμε διαρκή κινητοποίηση. Άλλοι το «απεργία διαρκή» το λένε μόνο σα σύνθημα, περαστικά μας… Κρίμα.
Την παραπάνω άποψη για τη χτεσινή μέρα (31/10) μοιράστηκε μαζί μας συνάδελφος τεχνικός που βρέθηκε στην απεργιακή συγκέντρωση έξω από την ΕΣΗΕΑ, και αυτή η άποψη εκφράζει με απόλυτα περιεκτικό τρόπο ό,τι αισθάνονται αυτή την ώρα οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ.
Η συντεχνία των δημοσιογράφων, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, κατέβηκε χτες 31/10 στον δρόμο με ντουντούκες και μεγάλα λόγια, δηλώνοντας ότι «πάει για γενική απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ», μια πρόθεση την οποία θα υλοποιούσε, υποτίθεται, η κήρυξη «24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα εκτός από όλα τα portals, όπως αποδείχτηκε και πάλι). Το σύνολο μάλιστα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Διασωματειακού, είχαν βάλει, λέει, και έξι «όρους»-αιτήματα των απεργιών: στα λόγια, η επαναστατικότητα είχε φτάσει «στο κόκκινο».
Τελικώς, βέβαια, φούμαρα: ευθύς μόλις η επίμαχη τροπολογία Στουρνάρα για την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλων «ευγενών» ταμείων στον ΕΟΠΥΥ (απλώς το πρώτο από τα έξι αιτήματα των συνδικάτων) καταψηφίστηκε στη Βουλή, τα επαναστατημένα σωματεία των ΜΜΕ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, αμέσως ανέκρουσαν πρύμνη, ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μετά το πρώτο (!) 24ωρο (για… «ανασύνταξη δυνάμεων»), κάλεσαν τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις θέσεις τους, ώστε να βγουν υπό συνθήκες ακόμα πιο εντατικοποιημένης δουλειάς και τα κυριακάτικα φύλλα (μην τρελαθούμε κιόλας), και κήρυξαν τη δεύτερη από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τη Δευτέρα 5/11 – πέντε μέρες, δηλαδή, μετά την πρώτη 24ωρη και μία μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις κινητοποιήσεις των οποίων, λέει, «στηρίζουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ» (αλλά προφανώς όχι τα σωματεία τους). Μετά το προχτεσινό επαναστατικό ξεσάλωμα, η χτεσινή (31/10) ανακοίνωση των ομοσπονδιών και του Διασωματειακού δίνει όλη την έμφαση στην εξής μνημειώδη παρλάτα: Διαδηλώνουμε την ομόθυμη απόφασή μας να αγωνιστούμε όλοι μαζί μέχρι την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Στον δρόμο πλέον θα διαδηλώνουν αποφάσεις κοινού αγώνα, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν κανονικά…
Στον εικονικό κόσμο των ΜΜΕ, στον οποίο ζουν και οι εργατοπατέρες του κλάδου, χτες η συγκυβέρνηση και ο Στουρνάρας υπέστησαν «σημαντική ήττα» επειδή απέσυραν μέχρι τη Δευτέρα την τροπολογία για το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, στον οποίο ζούμε οι κανονικοί εργαζόμενοι (και άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι και μπλοκάκηδες και απολυμένοι και απλήρωτοι…), η συντεχνία των δημοσιογράφων –οι «κοντυλοφόροι», οι «παπαγάλοι», οι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις εδώ και χρόνια– κατέβηκε χτες στον δρόμο επειδή «θιγόταν το ανέγγιχτο ταμείο της», και ξανανέβηκε στα γραφεία της αμέσως μόλις αυτό έπαψε (προσωρινά) να «θίγεται». Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, τη «σημαντική ήττα» δεν την υπέστη καμιά συγκυβέρνηση και κανένας Στουρνάρας, αλλά ένας ολόκληρος κλάδος που συνεχίζει να στιγματίζεται από τις τραγελαφικές κωλοτούμπες ενός περίκλειστου, ημι-εργοδοτικού, φοβικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά ακόμα και την ώρα που ξεψυχάει είναι ανίκανος να αντικρίσει με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να πει το πολύ απλό: «εδώ είμαστε κι εμείς, βαλλόμαστε μαζί με όλους, αγωνιζόμαστε μαζί με όλους – όλοι για όλους».
Αυτή την κοινή αντίληψη για τη συντεχνία των δημοσιογράφων, η τελευταία μέρα του Οκτώβρη την επιδείνωσε απερίγραπτα και την έκανε βούτυρο στο ψωμί των πληρωμένων φερέφωνων του κράτους και των αφεντικών, που δεν χάνουν φυσικά ευκαιρία να υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το «όλοι εναντίον όλων» προκειμένου να βγουν λάδι οι υπεύθυνες εθνοσωτήριες δυνάμεις – τις οποίες απαρτίζουν, ως γνωστόν, εγχώριοι και διεθνείς καπιταλιστές, διεφθαρμένα κυβερνητικά καθάρματα και νεοναζί τραμπούκοι. Μετά και τα χτεσινά κατορθώματα των εργατοπατέρων των ΜΜΕ, άντε να εξηγήσει κανείς γιατί τα κλαδικά ταμεία δεν είναι δυνατόν να γίνονται βορά του κράτους και των τραπεζών, τι είναι πιο συγκεκριμένα το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τι ο ΕΔΟΕΑΠ, σε τι και ποιους εξυπηρετεί το αγγελιόσημο, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα (δείτε ωστόσο δύο διαφωτιστικά πρόσφατα δημοσιεύματα εδώ και εδώ, καθώς και ένα παλιότερο δικό μας, εδώ). Σε συνθήκες συνολικής επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, κατά της κοινωνίας του (κακοπληρωμένου, επισφαλούς, έως και απλήρωτου) μόχθου, δεν μπορεί να ζητάει κανείς εξαίρεση για την πάρτη του, αλλά μόνο συνολική αντεπίθεση. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε δόλια συναλλαγή είτε κατάφωρη δειλία – σε κάθε περίπτωση: για φτύσιμο.
Οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ έχουν άλλη μια ευκαιρία να αντικρίσουν –όπως λέγαμε πριν– με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να ενώσουν τις… διαδηλώτριες αποφάσεις τους με την εργατική τάξη που θα είναι για 48 ώρες στους δρόμους της χώρας την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη, 6 και 7 Νοεμβρίου, μετά τη γενική απεργία που προκηρύχθηκε. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει με το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΟΠΥΥ. Ως ελάχιστη ένδειξη συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας και σεβασμού απέναντι στους χιλιάδες απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΜΕ, που έχουν βιώσει στο πετσί τους όχι τρία αλλά δεκατρία Μνημόνια. Ακούμε, βέβαια, από τώρα να ξαναπαίζει, στο χαλασμένο γραμμόφωνο εργατοπατέρων και φερέφωνων, ο παμπάλαιος δίσκος με το σουξέ «δεν απεργούμε για να ενημερωθεί το κοινό» και νιώθουμε μια ακατανίκητη επιθυμία να σπάσουμε μια και καλή και τον δίσκο και το γραμμόφωνο, για να βάλουμε στη θέση τους την απεργιακή αντιπληροφόρηση, αυτό το μυθικό πλάσμα που οι εργατοπατέρες το λιβανίζουν πάντα αλλά δεν το κάνουν πράξη ποτέ. Μπορούμε όμως να τους το μάθουμε κι αυτό τώρα – με το καλό ή με το ζόρι.
